Οι 10 γυναίκες της χρονιάς

1. Αναστασία Κοτανίδου, Καθηγήτρια Πνευμονολογίας – Εντατικής Θεραπείας στο ΕΚΠΑ

Η προσιτή επιστήμη

Της ΠΕΓΚΥΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

Γενικά δεν μ’ αρέσουν πολύ αυτού του είδους οι λίστες γυναικών, γιατί θεωρώ ότι είναι απόρροια της #ΜeΤoo υπερβολής. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν γυναίκες με προσωπικότητα και προσόντα. Συνήθως όμως είναι χαμηλών τόνων, δεν ακούγονται ιδιαίτερα. Γι’ αυτό επιλέγω την Αναστασία Κοτανίδου, καθηγήτρια Πνευμονολογίας και Εντατικής Θεραπείας στο ΕΚΠΑ και ενταντικολόγο στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σόφια της Βουλγαρίας, όπου και σπούδασε. Πήρε την πνευμονολογική ειδικότητα στο Γενικό Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων Αθηνών και στη συνέχεια απέκτησε εξειδίκευση στην Εντατικολογία. Διετέλεσε υπουργός Υγείας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Σαρμά το 2023. Ετυχε να τη συναντήσω πολλές φορές τον τελευταίο καιρό. Μου έχει κάνει εντύπωση η σεμνότητα και η σοβαρότητά της. Μια γοητευτική γυναίκα, την οποία είναι τόσο εύκολο να πλησιάσεις. Κι αυτό παρόλο που θα μπορούσε να είναι απρόσιτη, αφού θεωρείται κορυφαία στη δουλειά της. Στη διάρκεια της πανδημίας όλοι κρεμόμασταν από τα χείλη της, μας εξοικείωσε με τον εμβολιασμό χωρίς να μας τρομοκρατήσει. Το ίδιο τώρα με τα εμβόλια γρίπης. Μια ισχυρή προσωπικότητα, που αναδεικνύεται, όμως, μέσα από την απλότητα και τη φιλική διάθεση.

*Η κ. Πέγκυ Ζουμπουλάκη είναι γκαλερίστα.

2. Κατερίνα Γρέγου, Διευθύντρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης

Στρατηγική για την τέχνη

Της ΑΜΑΝΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η Κατερίνα Γρέγου επέστρεψε στην Ελλάδα για να στήσει από την αρχή το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Ως διευθύντρια του ΕΜΣΤ είχε ένα τρομερά φιλόδοξο όραμα όχι μόνο για το μουσείο, αλλά και για τους καλλιτέχνες. Πρώτη φορά στην παράξενη χώρα μας η εικαστική παραγωγή –ο καλλιτεχνικος μόχθος– άρχισε να πληρώνεται. Με αυτήν την κίνηση η Γρέγου άλλαξε προγραμματικά και εκ θεμελίων την επικίνδυνη ελληνική νοοτροπία του καλλιτέχνη-χομπίστα. Φέτος, όλως ιδιαιτέρως, με συγκίνησε η στρατηγική απόφασή της να ανοίξει το μουσείο μόνο σε γυναίκες καλλιτέχνες, διοργανώνοντας μεγάλες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, δουλεύοντας με σχέδιο για τη μετατροπή του στερεοτύπου της γυναίκας-μούσας σε γυναίκα-δημιουργό. Παρότι διαφωνώ με τον τίτλο «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;» (επειδή κατά τη γνώμη μου δεν πρόκειται για παιχνίδι εξουσίας, αλλά ισάξιας εκπροσώπησης), είδα σε αυτή τη συμβολική της κίνηση μια μάχη για συμπερίληψη και αποκατάσταση της ιστορίας που δεν έχουμε ξαναδεί θεσμικά. Οταν μπαίνω στο νέο ΕΜΣΤ, νιώθω σαν να μπαίνω σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό μουσείο.

*Η κ. Αμάντα Μιχαλοπούλου είναι συγγραφέας.

3. Ομάδα The Mothers’ Cry (Za’akat Ha’Imahot)

Κραυγή για την ειρήνη

Της ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΠΕΤΣΑ

Στις 12 Οκτωβρίου 2023, η μαθηματικός Μισάλ Μπρόντι-Μπαρεκέτ κατευθυνόταν προς μία από τις πρώτες αντιπολεμικές διαδηλώσεις στο Ισραήλ. Οταν έφτασε, η αστυνομία, που είχε ήδη διαλύσει τη διαδήλωση, της επιτέθηκε. Περαστικοί εξαπέλυσαν απειλές εναντίον της. Στις 7 Δεκεμβρίου 2023, όπως διαβάζω σε άρθρο του Ντάνιελ Εστριν στο nrp (20.1.24), η Μπρόντι-Μπαρεκέτ, μαζί με άλλες έξι γυναίκες, μητέρες στρατιωτών που υπηρετούν στη Γάζα ή και αλλού, αλλά και άλλες γυναίκες, πραγματοποίησαν την πρώτη συγκέντρωση της ομάδας «The Mothers’ Cry». Οι γυναίκες που απαρτίζουν την οργάνωση εναντιώνονται στην ακροδεξιά, πολεμοχαρή πολιτική του Νετανιάχου, την οποία κρίνουν, εξάλλου, ως μακροπρόθεσμα καταστροφική για την ίδια τη χώρα τους. Σε άρθρο της στην πλατφόρμα Evolve, η Νουρέτ Μπρένερ, ενεργή στην ομάδα, υπενθυμίζει: «Αν αποζητάς την εκδίκηση, σκάψε δύο τάφους». Μέσα στο 2024 η ομάδα μεγάλωσε, η φωνή της δυνάμωσε, κάθε εβδομάδα διαδηλώνει στους δρόμους. Συντάσσεται με το κίνημα #SeToo, που, όπως μου εξήγησε ένα άλλο μέλος, η Γίφα Σαχάρ, προκύπτει από μια γλωσσική μείξη και σημαίνει «σταματήστε τον πόλεμο, απελευθερώστε τους όλους, φέρτε πίσω ομήρους και στρατιώτες». Αποδεικνύοντας ότι ο ανθρωπισμός και ο πασιφισμός δεν είναι ποτέ αφελής ή ανέξοδη θέση, με προσωπικό ρίσκο, οι γυναίκες αυτές προκρίνουν λύσεις πολιτικές και όχι στρατιωτικές. H Μπρένερ είναι ξεκάθαρη: o Νετανιάχου υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών και από τις δύο πλευρές. Μόνο που, όπως σπεύδει να διευκρινίσει, «δεν υπάρχουν παιδιά “της άλλης πλευράς”. Είμαι ενήλικας, και κάθε παιδί είναι ευθύνη μου».

*Η κ. Βασιλική Πέτσα είναι συγγραφέας.

4. Μαρία Καρυστιανού, Παιδίατρος, μητέρα της 20χρονης Μάρθης που σκοτώθηκε στο δυστύχημα των Τεμπών

Σύμβολο αντοχής

Της ΛΕΝΑΣ ΔΙΒΑΝΗ

Η πιο επιδραστική γυναίκα της χρονιάς για εμένα είναι η κυρία Μαρία Καρυστιανού. Η γυναίκα αυτή άντεξε και τίποτα δεν θαυμάζω περισσότερο από την αντοχή. Αρχικά άντεξε να μετατρέψει την αδιέξοδη οργή σε οργανωμένο αγώνα για απόδοση δικαιοσύνης για τα παιδιά που αδικοχάθηκαν στα Τέμπη. Αντεξε να ορθώσει ανάστημα απέναντι σε όλες τις αρχές του τόπου, ζητώντας επίμονα εξηγήσεις. Ηξερε ότι θα γίνει στόχος, αλλά άντεξε ακόμα και τη διαπόμπευσή της. Οι κρατούντες απανταχού της γης γνωρίζουν ότι το διαίρει και βασίλευε είναι το ακατανίκητο εργαλείο της εξουσίας τους. Φυσικά, ο μηχανισμός διαίρεσης των οικογενειών των θυμάτων μπήκε μπροστά – ούτε θέλω να ξέρω τι μεθόδους χρησιμοποίησαν για να στρέψουν τη μια πονεμένη οικογένεια εναντίον της άλλης. Κάποιοι, μάλιστα, της επιτέθηκαν με ακατανόητη οργή. Και για ποιον λόγο; Γιατί διοργάνωσε συναυλία με εισιτήριο ώστε να καλυφθούν τα δυσβάσταχτα έξοδα του δικαστικού αγώνα που ξεκίνησε σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αντεξε να την κατηγορούν ότι κάνει αυτόν τον αγώνα για να κατέβει στις εκλογές. Αντεξε να ακούει τον τέως σύζυγό της και πατέρα της νεκρής Μάρθης να συντάσσεται δημόσια με τους κατηγόρους της. Αντεξε και γι’ αυτό κατάφερε να μαζέψει πάνω από 45.000 άτομα στη συναυλία για τον αγώνα δικαίωσης των θυμάτων και να συγκλονίσει την Ευρωβουλή. Οποιαδήποτε άλλη στη θέση της θα είχε λυγίσει. Η ίδια, μια παιδίατρος που έχασε το παιδί της, φανερά συγκροτημένη, δεν τους έκανε τη χάρη: αντί να έχει εφιάλτες αυτή, τώρα τους εφιάλτες τους έχουν όσοι προσπαθούν να συγκαλύψουν το έγκλημα.

*Η κ. Λένα Διβάνη είναι συγγραφέας.

5. Μαρίνα Σάττι, Τραγουδίστρια, τραγουδοποιός

Σπάζοντας το κόμπλεξ

Της ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

Μαρίνα Σάττι διαλέγω εσένα. Τη χρονιά που πέρασε, η Μαρίνα, γιατί έτσι τη λέει ο κόσμος που τη λατρεύει, έσπασε το σπυρί του ελληνικού κόμπλεξ. Σε μια χώρα όπου την αυτοαπέχθεια μπορείς να την ψηλαφίσεις στις λέξεις που διαλέγουν οι άνθρωποι για να μιλήσουν για τους ίδιους, τους γύρω τους και την πατρίδα τους, η Μαρίνα δίδαξε αποδοχή και καλοκουρδισμένο τζέρτζελο κάνοντας ακομπλεξάριστα τη μουσική που αγαπούν οι Βαλκανομεσόγειοι, αλλά και κάμποσοι άνθρωποι εκτός των τειχών. Στη χώρα όπου κάτοικοι των Αθηνών βλέπουν την επαρχία σαν αποικία για επενδύσεις, σαν ΣΚ για να τρέξει η τζιπάρα, σαν νοσταλγικό μαντρί για να προβάλλουν φαντασιώσεις επιστροφής στη φτώχεια των παππούδων τους ή για να γυρίζουν σίριαλ με προφορές, η Μαρίνα μάζεψε τον ήχο από το γλέντι και το μοιρολόι, από τα τσίπουρα και τις φωνές των γυναικών κι έφτιαξε επικά χιτς που παίζουν σε παιδικό πάρτι, ουισκάδικο και προαύλιο εκκλησίας. Φτιάχνει το λαϊκό, ποπ, δημοτικό και το πουλάει, χωρίς ενοχές. Χρόνια τώρα με την πορεία της δείχνει τη βαθιά της γνώση και παιδεία, την προσήλωση στις μουσικές. Θαυμάζω την εμφανώς εμμονική προσωπικότητα. Διδάσκει: ταλέντο και επαγγελματική δουλειά σε μια χώρα που εχθρεύεται τη σκληρή προσπάθεια, ειδικά αν είναι κοριτσίστικη.

*Η κ. Βίβιαν Στεργίου είναι συγγραφέας.

6. Κατερίνα Βρανά, Stand-up κωμικός

Θάρρος και αντι-μιζέρια

Της ΔΟΜΝΑΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ

Είναι θαρραλέα, πανέξυπνη, αντι-μίζερη και «προχώ». Είναι αναγνωρισμένη εκτός και όχι τόσο γνωστή εντός. Είναι γυναίκα σε ένα χώρο ανδρών. Μια stand-up comedian που δεν την ορίζει η αναπηρία της. Η Κατερίνα Βρανά είναι μια γυναίκα που μετατρέπει την απώλεια σε ελπίδα. Τον πόνο σε γέλιο. Σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, δεν διεκδίκησε τον χώρο της ούτε ως new-age φεμινίστρια ούτε με την αναπηρία της. Μόνο με το χιούμορ της. Χωρίς όρια και διαχωρισμούς. Χωρίς να περιμένει λύπηση ή θαυμασμό. Είναι μια κωμικός που δεν περιορίζεται στη σκηνή. Η ζωή της είναι όπως οι παραστάσεις της. Πικρή, τρυφερή, αστεία. Αληθινή. Το 2017 βρέθηκε στα όρια, μια ανάσα από τον θάνατο. Επέστρεψε, όμως, πιο δυνατή, πιο γενναία. Με ιστορίες που δεν διδάσκονται, αλλά βιώνονται. Το stand-up comedy πρέπει να μας κάνει να γελάμε με το αμήχανο, το άβολο. Η Κατερίνα κάνει ακριβώς αυτό: μιλάει και για το σώμα που δεν ανταποκρίνεται. Κάνει την αναπηρία ορατή, την απενοχοποιεί. Με αλήθειες που σοκάρουν, με τόλμη και πολύ χιούμορ. Δεν κρύβεται πίσω από λέξεις-ευφημισμούς ή βαρύγδουπες κουβέντες. Αγαπάει το κοινό της και εκείνο της επιστρέφει την αγάπη. Γιατί η Κατερίνα Βρανά μιλάει για όλους και για όλα. Με χιούμορ που γιατρεύει. Με ειλικρίνεια που αγκαλιάζει έδειξε ότι η αναπηρία δεν είναι ούτε θρίαμβος ούτε λύπηση – είναι ζωή. Είναι μια φωνή που πλημμυρίζει την αίθουσα. Μια παρουσία που γεμίζει την καρδιά.

*Η κ. Δόμνα Μιχαηλίδου είναι βουλευτής Α΄ Πειραιώς της Ν.Δ.

7. Μπισάν Οουντά, Παλαιστίνια δημοσιογράφος

Απαθανατίζοντας τον πόλεμο

Της ΔΑΦΝΗΣ ΜΑΤΖΙΑΡΑΚΗ

Tα συχνά βίντεο και οι αναφορές ζωντανής ροής της Μπισάν Οουντά από τη Λωρίδα της Γάζας καταγράφουν ζωντανά την εμπειρία των Παλαιστινίων πολιτών υπό ισραηλινή πολιορκία μετά την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023. Η 27χρονη δημοσιογράφος, ακτιβίστρια και κινηματογραφίστρια, εξιστορεί τα δεινά της οικογένειάς της καθώς φεύγουν μετά τον βομβαρδισμό του σπιτιού τους στο Μπέιτ Χανούν για την υποτιθέμενη ασφαλή ζώνη του νοσοκομείου Al-Shifa. Κάνοντας αναφορά από την αυτοσχέδια σκηνή της έξω από το ιατρικό κέντρο, δείχνει πώς μοιάζει η επιβίωση για εκείνη και τις μάζες γύρω της, αναφέροντας μέσα από δάκρυα και φρίκη τη στιγμή που οι ισραηλινές δυνάμεις χτυπούν ένα ασθενοφόρο κοντά. Παρά την έλλειψη καθαρού νερού και την αυξανόμενη έλλειψη τροφής, αντλεί δύναμη μέσα από το αδάμαστο πνεύμα της για να ενημερώνει τον κόσμο.

Η Μπισάν έχει αποκτήσει διεθνές κοινό και το ρεπορτάζ της έχει προβληθεί από τα μεγαλύτερα μέσα, όπως το ABC News, το CBS News και το BBC. Σε συνεργασία με το AJ+, η σειρά ταινιών της Μπισάν που απεικονίζουν τις πραγματικότητες στη Γάζα έχει συγκεντρώσει περισσότερες από 40 εκατομμύρια προβολές σε διάφορες πλατφόρμες, κάθε εκπομπή ανοίγει με μια παραλλαγή της γραμμής της υπογραφής της: «Είμαι η Μπισάν από τη Γάζα και είμαι ακόμη ζωντανή». Και ενώ το 2024 περισσότεροι από 60 δημοσιογράφοι έχασαν τη ζωή τους στη λωρίδα της Γάζας κάνοντας το καθήκον τους, γράφω σήμερα για να τιμήσω την Μπισάν και τις άλλες γυναίκες δημοσιογράφους της Γάζας για την επίδειξη γενναιότητας και επιμονής. Εν μέσω επικείμενου κινδύνου βάζουν στην άκρη τα όνειρά τους για μία «κανονική ζωή» και επιλέγουν να κουβαλήσουν το βαρύ δημοσιογραφικό φορτίο για να ενημερώσουν τον κόσμο.

*Η κ. Δάφνη Ματζιαράκη είναι σκηνοθέτις.

8. Ζιζέλ Πελικό, Θύμα πολλαπλών βιασμών

Αξιοπρέπεια απέναντι στη φρίκη

Της ΕΦΗΣ ΑΧΤΣΙΟΓΛΟΥ

Η γυναίκα της χρονιάς είναι ένας τίτλος τον οποίο η Ζιζέλ Πελικό σίγουρα δεν θα επιθυμούσε ποτέ να λάβει. Οχι γι’ αυτούς τους λόγους. Οχι μέσα από τη θυσία ολόκληρης της ύπαρξής της. Είναι όμως μια γυναίκα που σημάδεψε τη χρονιά. Από την εμπειρία της αναδείχθηκε πόσο λεπτά είναι τα όρια ανάμεσα στη φρίκη και στην κανονικότητα. Η Πελικό έγινε ασπίδα για όλες όταν απαίτησε μια δημόσια δίκη «ώστε η ντροπή να αλλάξει στρατόπεδο». Στάθηκε με αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια απέναντι στη φρίκη. Αντιμετώπισε με υπεράνθρωπο θάρρος τη δικαστική διαδικασία και την εξιστόρηση μιας από τις πιο αποτρόπαιες ιστορίες της εποχής μας. Αλλά και τη σχεδόν πανταχού παρούσα διαδικασία έμμεσης ενοχοποίησης του θύματος. Διότι και σ’ αυτήν την περίπτωση η σχετικοποίηση του εγκλήματος και η επίθεση στην προσωπικότητα του θύματος αποτέλεσαν τη «συνήθη υπερασπιστική τακτική». Η ιστορία της Ζιζέλ Πελικό μας δίνει πολλούς λόγους για να είμαστε απαισιόδοξοι για τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους, την κοινωνία, τον ρόλο της πατριαρχίας. Η ιδία όμως η Ζιζέλ Πελικό, η στάση της, το θάρρος και η διαύγειά της δείχνουν ότι δεν έχουν χαθεί όλα. Και είναι αυτή η εκπληκτική αντίθεση –της γυναίκας που παλεύει με το πιο βαθύ σκοτάδι και καταφέρνει να κρατήσει ζωντανό το φως– που μας επιτρέπει ακόμη να ελπίζουμε.

*Η κ. Εφη Αχτσιόγλου είναι βουλευτής Δυτικού Τομέα Αθηνών της Νέας Αριστεράς.

9. Αχού Νταριάι, Ιρανή φοιτήτρια

Εκρηξη κατά της καταπίεσης

Της ΒΙΚΥΣ ΒΟΛΙΩΤΗ

H Αχού Νταριάι είναι μια νέα γυναίκα που ζει στο σκοταδιστικό Ιράν. Στις 5 Νοεμβρίου έκανε κάτι που πολύ δύσκολα θα έκανε οποιαδήποτε γυναίκα, οπουδήποτε στον κόσμο: γδύθηκε στον δημόσιο χώρο του πανεπιστημίου στο οποίο φοιτά και έμεινε με τα εσώρουχά της – μου είναι εντελώς αδύνατο να φανταστώ μια φοιτήτρια της Φιλοσοφικής να γδύνεται στον περίβολο του ΕΚΠΑ! Ανδρες της ασφάλειας την είχαν προηγουμένως παρενοχλήσει επειδή δεν ήταν ντυμένη αξιοπρεπώς. Ως αντίδραση εκείνη έβγαλε τα ρούχα της. Η Αχού έγινε πρώτο θέμα στις ειδήσεις, έγινε σύμβολο, για κάποιους ηρωίδα. Είμαι βέβαιη ότι εκείνο το πρωί που ξύπνησε δεν είχε καθόλου στο μυαλό της την «ηρωική» πράξη που θα έκανε, ότι δεν το είχε σχεδιάσει. Μπορώ να τη φανταστώ να ντύνεται μάλλον βιαστικά γιατί είχε αργήσει στο πανεπιστήμιο… Σκέφτομαι πολύ την Αχού. Προσπαθώ να φανταστώ εκείνο το δέκατο του δευτερολέπτου που το μυαλό της δεν αντέδρασε πειθήνια στον φόβο, δεν έδωσε στο σώμα την εντολή να συρρικνωθεί, να συμμορφωθεί, αλλά έκανε την υπέρβαση. Μπορώ να δω τη σταγόνα εκείνη που ξεχείλισε το ποτήρι, να ακούσω τα κύτταρα του σώματός της να εκρήγνυνται από τα χρόνια καταπίεσης. Ο τρόπος που κινείται στο βίντεο δεν είναι επιθετικός, δεν είναι νευρικός. Περπατάει σχεδόν με ένα παιδικό πείσμα, με μια προκλητική αδημονία γι’ αυτό που ξέρει ότι θα ακολουθήσει. Η ιρανική κυβέρνηση δικαιολόγησε την πράξη της ως αποτέλεσμα ψυχικής διαταραχής. Σίγουρα όλοι στιγμιαία το σκεφτήκαμε αυτό. Γιατί η φοβισμένη ψυχή μας δεν μπορεί να αποδεχθεί και να συμφιλιωθεί με τέτοιες υπερβάσεις που μας θυμίζουν ότι οι περισσότεροι είμαστε κομμάτι ενός συμπαγούς Ολου και μόνο ένας θα ξεχωρίζει πού και πού…

*Η κ. Βίκυ Βολιώτη είναι ηθοποιός.

10. Κυριακή Γρίβα, Θύμα γυναικοκτονίας έξω από το αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων

Το αίμα της αφύπνισης

Της ΣΙΑΣ ΚΟΣΙΩΝΗ

Θα αφιερώσω αυτές τις λίγες λέξεις σε ένα πρόσωπο που δεν επέλεξε ποτέ να δώσει κάποιον αγώνα κοινωνικών δικαιωμάτων. Δεν επεδίωξε ποτέ να μπει σε οποιαδήποτε λίστα επιδραστικών γυναικών. Ούτε προφανώς σχεδίαζε ποτέ να γίνει ηρωίδα. Κι όμως, κατάφερε να επιδράσει με τρόπο καταλυτικό στην καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών στη χώρα μας. Αναφέρομαι στην άτυχη Κυριακή Γρίβα. Αν το όνομα δεν σας λέει κάτι, πρόκειται για τη νεαρή κοπέλα που έπεσε νεκρή από τις μαχαιριές του πρώην συντρόφου της έξω από το Α.Τ. Αναργύρων λίγα δευτερόλεπτα αφότου τον είχε καταγγείλει και εκλιπαρούσε έντρομη για βοήθεια. Η Κυριακή δεν ήταν απλώς το θύμα άλλης μιας γυναικοκτονίας. Ηταν μια γυναίκα, που έχοντας ακολουθήσει πλήρως το manual της πολιτείας, δολοφονήθηκε μπροστά στα αμήχανα μάτια της, εκθέτοντας και απογυμνώνοντας με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο τόσο τις οσφυοκαμπτικές διαδικασίες, όσο και τα ασθενικά αντανακλαστικά της. Ο θάνατός της έφερε στο φως τις συνέπειες που μπορεί να παραγάγει μια κρατική μηχανή που λειτουργεί με όρους δογματικής γραφειοκρατίας, παρωπιδικής δημοσιοϋπαλληλίας, χωρίς κρίση, χωρίς συναίσθημα, χωρίς αξιολόγηση. Αλλά φώτισε και τα αποτελέσματα που παράγονται μέσα σε μία κοινωνία που διατηρεί στη λίστα των ανεκτών –αν όχι φυσιολογικών– μια σειρά από αντικοινωνικές συμπεριφορές. Το σίγουρο είναι ότι λειτούργησε με τρόπο αφυπνιστικό τόσο προς την πολιτεία όσο και προς τα θύματα, με τις καταγγελίες από εκείνη τη μέρα να αυξάνονται εκθετικά και τις κρατικές αρχές να προωθούν σαρωτικές αλλαγές στα πρωτόκολλα για την προστασία των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας.

*Η κ. Σία Κοσιώνη είναι δημοσιογράφος.

https://www.kathimerini.gr/society/563394613/oi-10-gynaikes-tis-chronias/