της Μαρίας Ν. Παπαδοπούλου*
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ: Η Δικηγόρος και Αναλύτρια Διεθνών Σχέσεων Μαρία Παπαδοπούλου προσεγγίζει, απο σήμερα και σε τρείς συνέχειες, σε βάθος τις σχέσεις Ρωσίας- Κίνας. Σχέσεις με ιστορικές διαστάσεις που επηρέασαν τις εξελίξεις της ανθρωπότητας και απο ό,τι φαίνεται θα τις επηρεάσουν και στο προσεχές μέλλον, αναλόγως των επιλογών που θα κάνουν οι ΗΠΑ ως προς τον εχθρό απέναντι στον οποίο θα ετεροπροσδιοριστούν.
Β! ΜΕΡΟΣ
Φωτογραφία: Η πρώτη Εθνοσυνέλευση της Πρώτης Δημοκρατίας της Κίνας
Στα 1911, η συσσώρευση τόσου Κινεζικού θυμού, που είχαν προκαλέσει οι αλλεπάλληλες ταπεινώσεις και ήττες του προηγούμενου αιώνα, οδήγησε στην κατάρρευση την ήδη ευρισκόμενη προ πολλού σε παρακμή Δυναστεία των Τσινγκ κι οδήγησε μέσω της λαϊκής επανάστασης της Σαγκάης, στην σύσταση της Πρώτης Δημοκρατίας της Κίνας, που έμελλε να διαγράψει από το 1912 , μια πολυκύμαντη πολιτειακή διαδρομή έως το τέλος της το 1949.
Ένα σύστημα κινέζικης μοναρχίας συνολικά 2.132 ετών τέλειωνε συμπαρασύροντας μαζί του και την Αυτοκρατορική κυριαρχία της Δυναστείας των Τσινγκ, που είχε καταφέρει να διαρκέσει συνολικά 276 χρόνια
*
Συγχρόνως, την ίδια δεκαετία, από την άλλη μεριά του πλανήτη, ενώ στην Ευρώπη λυσσομανούσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918), μια άλλη επική Δυναστεία, αυτή των Ρομανόφ, Τσάρων Πασών των Ρωσιών, κατέρρεε κι ο Τσάρος Νικόλαος παραιτούνταν του αξιώματος του, ύστερα από την πρώτη αστική επανάσταση εκείνου του έτους που είχε ξεσπάσει στην πρωτεύουσα της Αγίας Πετρούπολης τον Φεβρουάριο του 1917.
Ο κόσμος βρισκόταν πλέον μπροστά σε κοσμογονικές ανατροπές κι οι εξελίξεις που θα ακολουθούσαν έμελλαν να φέρουν ολόκληρο τον πλανήτη αντιμέτωπο με νέες περιπέτειες…
Μια εποχή έριχνε αυλαία, μια νέα ξεκινούσε…
-Στάση Πρώτης Δημοκρατίας της Κίνας απέναντι στην Οκτωβριανή Επανάσταση
Όπως ήδη είπαμε, ο Τσάρος Νικόλαος είχε παραιτηθεί ήδη από τον Φεβρουάριο του 1917. Η πάλαι ποτέ Τσαρική Ρωσία, όπως την γνώριζε όλος ο τότε κόσμος, μαζί με την παραίτησή του Τσάρου είχε χαθεί κι αυτή οριστικά. Μια σειρά από προσωρινές κυβερνήσεις που ακολούθησαν, με τελευταία αυτή του Αλεξάντρ Κερέντσκι ,που υποστηρίζονταν από ένα συνασπισμό φιλελεύθερων κι αγροτών σοσιαλδημοκρατών, κατέστη αδύνατον να βγάλει την χώρα από την πείνα, την ανεργία , τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να βάλει τάξη στο χάος, που είχε γενικότερα προκαλέσει η αστική επανάσταση του Φεβρουαρίου.Όπως ήδη είπαμε, ο Τσάρος Νικόλαος είχε παραιτηθεί ήδη από τον Φεβρουάριο του 1917. Η πάλαι ποτέ Τσαρική Ρωσία, όπως την γνώριζε όλος ο τότε κόσμος, μαζί με την παραίτησή του Τσάρου είχε χαθεί κι αυτή οριστικά. Μια σειρά από προσωρινές κυβερνήσεις που ακολούθησαν, με τελευταία αυτή του Αλεξάντρ Κερέντσκι ,που
Την 25 Οκτωβρίου με το παλιό ημερολόγιο, 7 Νοεμβρίου του 1917, με το νέο ημερολόγιο, ενώ η λαϊκή οργή διογκώνονταν, μέρα με την μέρα, όλο και πιο πολύ, το ιδρυθέν από τα 1912 κόμμα των Μπολσεβίκων ( σσ «μπολσεβίκος» στα ρωσικά σημαίνει «πλειοψηφία»), που είχε σχηματιστεί κατόπιν διάσπασής του από το Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα και πρόσκειτο στην άκρα ριζοσπαστική, κομμουνιστική αριστερά, με αρχηγό του τον Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, στον οποίο είχε δοθεί έως τότε ψευδώνυμο Λένιν (σσ από τον ποταμό Λένα που ρέει στην αντίθεση κατεύθυνση από τον Βόλγα και με το οποίο έκτοτε καθιερώθηκε να αναγνωρίζεται, πήρε τα όπλα, εξεγέρθηκε και πραξικοπηματικά, μπήκε και κατέλαβε, με τους ομοϊδεάτες-συντρόφους του, όλες τις κρατικές δομές αρχικά στην πρωτεύουσα Αγία Πετρούπολη και μετά την Μόσχα, επιχειρώντας να αναλάβει την εξουσία.
*
Αυτή η κίνηση αποτέλεσε και την αρχή ενός εμφύλιου ρωσικού πολέμου. Για μια πενταετία περίπου, μεταξύ 1917 έως και 1922 , ολόκληρη η Ρωσία συνταράσσονταν εκ βάθρων από τον εμφύλιο πόλεμο που μαίνονταν μεταξύ του «Κόκκινου Στρατού» των Μπολσεβίκων και των αντικομμουνιστών, φιλελεύθερων «Λευκών Δυνάμεων»..
Στα 1917 η νεοσύστατη τότε Πρώτη Δημοκρατία της Κίνας, συνταραζόταν κι αυτή με την σειρά της από πολιτειακή ανωμαλία και στρατιωτικά πραξικοπήματα, που την δίχαζαν εσωτερικά ως χώρα, στον βορρά και τον νότο της. Κι όσο κι αν πόνταρε κανείς, συνυπολογίζοντας και την εξασθένιση της από όλους τους πολέμους του περασμένου αιώνα, ότι την Κίνα λίγο θα την ενδιέφερε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η κύρια πράξη του οποίου διαδραματίζονταν στην εκ διαμέτρου αντίθετη, από αυτήν, πλευρά του πλανήτη, δηλαδή στα Ευρωπαϊκά εδάφη, θα έπεφτε δραματικά έξω κι έκπληκτος θα πληροφορούνταν πως η Κίνα, τον Αύγουστο του 1917, τερμάτισε την πολιτική ουδετερότητα, που κρατούσε μέχρι τότε, κήρυξε τον πόλεμο στις Κεντρικές Δυνάμεις και συντάχθηκε στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων της Αντάντ στέλνοντας , μάλιστα, 140 χιλιάδες άντρες που υπηρέτησαν και πολέμησαν υπό την διοίκηση του Βρετανικού Στρατού. Έτσι, κατά την λήξη του στα 1918, η Κίνα συγκαταλέγονταν επίσης, στις νικήτριες συμμαχικές δυνάμεις της Ανταντ, του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου.
*
Και όχι μόνον αυτό…Ενόσω μαίνονταν ο Ρωσικός εμφύλιος, που είχε ξεκινήσει τον Οκτώβριο του 1917, η διεθνώς αναγνωρισμένη Κυβέρνηση του Μπεϊγιανγκ της Πρώτης Δημοκρατίας της Κίνας με έδρα το Πεκίνο (σσ: η κυβέρνηση πήρε το όνομά της από έναν στρατηγό των Τσίνγκ που είχε αναλάβει ως πρωθυπουργός της) συμμετείχε με δύναμη 2.300 ανδρών στις πολυεθνικές δυνάμεις, που πολεμούσαν εναντίον του Κόκκινου Στρατού των Μπολσεβίκων.
Ένα από τα κίνητρα της φαινομενικά αναιτιολόγητης αυτής συμμετοχής της, θα μπορούσε να ήταν η προσπάθειά της να ελέγξει τα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της Ρωσίας , ώστε στο μέλλον με ειρηνικά μέσα να αναλάβει πίσω την κυριαρχία της Μαντζουρίας…
Αυτό, το τελευταίο της συμμετοχής Κινέζικης δύναμης προς υποστήριξη των Λευκών Δυνάμεων κατά την διάρκεια του ρωσικού εμφυλίου, δεν πέρασε απαρατήρητο από τους Μπολσεβίκους οι οποίοι μόλις ανέλαβαν την εξουσία στην χώρα τους, σχεδόν αμέσως, από το 1923, παρείχαν πλέον οικονομική βοήθεια και κάθε δυνατή υποστήριξη στο KMT (Kuomintang) γνωστό κι ως Κινέζικο Εθνικιστικό Μέτωπο, που δεν αναγνώριζε την εξουσία της Κυβέρνησης του Μπεϊγιανγκ κι ήταν το βασικό αντίπαλο δέος της .
Συγχρόνως, με την υποστήριξη τους αυτή, οι σοβιετικοί συμμάχησαν και με ένα ακόμα μικρό κι άγνωστο ως τότε κόμμα, από το οποίο δεν μπορούσε να περιμένει και πολλά κανείς, εκείνη την εποχή. Αυτό δεν ήταν άλλο από το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ).
Τελικά. τα δύο κινέζικα κόμματα. που υποστήριξαν οι σοβιετικοί, δηλαδή Κινέζικο Εθνικιστικό Μέτωπο (KMT) και το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ), αφής μόλις έλαβε την σχετική έγκριση κι εντολή από την Κομμουνιστική Διεθνή, συνασπίστηκαν το 1923 κι οδηγήθηκαν, για μικρό χρονικό διάστημα σε κυβέρνηση το 1928, οπότε η Σοβιετική Ένωση, εκμεταλλεύτηκε το σύντομο παράθυρο που της ανοίχτηκε και σύνηψε για πρώτη φορά διπλωματικές σχέσεις με την Κίνα.
*
– Ο Σινο-Σοβιετικός πόλεμος του Ανατολικού Σιδηροδρόμου:
Παρά την εξέλιξη αυτή οι Σινο-Ρωσικές σχέσεις, τελικά δεν βελτιώθηκαν και συνέχιζαν να παραμένουν άθλιες μέχρι και το 1929 , οπότε δοκίμασαν δριμεία επιδείνωση και καταβυθίστηκαν κυριολεκτικά. Ένας σοβαρός λόγος για την κατάσταση αυτή ήταν ότι, το εθνικιστικό ΚΜΤ , μόλις ανέλαβε την εξουσία στα 1928, εκτόπισε σταδιακά τα μέλη του ΚΚΚ από την κυβέρνηση συνασπισμού κι εκδίωξε τους σοβιετικούς συμβουλάτορες της.
Έτσι κι αφού λάμβαναν χώρα αυτές οι εξελίξεις και δεν υφίστατο πια σοβαρός λόγος για εκεχειρία , πολύ σύντομα στα μέσα του 1929, ξέσπασε μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Πρώτης Δημοκρατίας της Κίνας, ο πόλεμος του Ανατολικού Σιδηροδρόμου.
- Ο Σινο-Σοβιετικός Πόλεμος του Ανατολικού Σιδηροδρόμου του 1929:
Μέσα σε μία νύχτα, εν ριπή οφθαλμού 156 χιλιάδες άνδρες του Σοβιετικού Ρωσικού Κόκκινου Στρατού παρατάχτηκαν ετοιμοπόλεμοι στα σύνορα της Ρωσικής Μαντζουρίας με την Κίνα, με το χέρι ακουμπισμένο στην σκανδάλη και σκοπεύοντας την απέναντι πλευρά.
Αυτή υπήρξε και η πρώτη μεγάλη συγκέντρωση σοβιετικού στρατού στην ιστορία.
Η γραμμή αυτή του Ανατολικού Σιδηροδρόμου είχε ήδη κατασκευαστεί, κυρίως για να εξυπηρετήσει εμπορικούς λόγους, μεταξύ 1897-1902. Η κατασκευή της έγινε ουσιαστικά με έξοδα της Τσαρικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας, που είχε δανειστεί για τον σκοπό αυτό. Για τον λόγο αυτό, η Κίνα είχε παραχωρήσει την ιδιοκτησία του τμήματος του CER που διέρχονταν από τα κινεζικά εδάφη στην Τσαρική Ρωσία. Στα χρόνια αυτά ο Τσάρος , παρά την ιδιοκτησία της χώρας του στο κινέζικο τμήμα του CER, από την πλευρά του, όσον αφορά το τμήμα αυτό του που διέρχονταν μέσω Κίνας, διατήρησε μεν την ιδιοκτησία του, αλλά, ως μια διπλωματική κίνηση καλής θέλησης, είχε παραχωρήσει τον έλεγχο, την εποπτεία και την διαχείριση του Ανατολικού Σιδηροδρόμου στην άλλοτε Αυτοκρατορική Κίνα. Η δε κίνηση αυτή του Τσάρου φαίνεται ότι είχε αποδώσει καρπούς, αφού τα επόμενα χρόνια, πράγματι, ο Σιδηρόδρομος οδήγησε σε άνθηση τα εμπόρια και τα πάσης φύσεως συμφέροντα της Ρωσίας στην ευρύτερη περιοχή, εδραιώνοντάς τα.Η αλήθεια είναι πως ,τόσο ο Τσάρος, όσο κι οι Σοβιετικοί είχαν καλλιεργήσει όλο το προηγούμενο διάστημα προσδοκίες στους Κινέζους ότι αυτοί θα έλεγχαν το κινέζικο τμήμα του Ανατολικού Σιδηρόδρομού (CER) που ξεκινάει από το Πεκίνο , περνάει μέσα από τα εδάφη του Κινέζικου βορρά και συνεχίζει στα εδάφη της ρωσικής Μαντζουρίας, καταλήγοντας στο λιμάνι της Σοβιετσκαγια Γκαβάν και στο Βλαδιβοστόκ, από όπου συνδέεται με τον Υπερσιβηρικό.
Τώρα όμως στα 1929 πλέον, ένα κρυφό, το 14ο συγκεκριμένα, Πρωτόκολλο των Σοβιετικών, που φαίνεται να είχε συνταχθεί ήδη από το 1924 , έβλεπε το φως της δημοσιότητας κι υπαγόρευε στους σοβιετικούς πως οποιαδήποτε Συμφωνία μεταξύ Τσαρικής Ρωσίας ή ακόμα και της ίδιας της ΕΣΣΔ με την Κίνα, ακυρώνονταν κι όλες οι συνοριακές κι εμπορικές σχέσεις των δύο χωρών όφειλαν να τεθούν ξανά σε διαπραγμάτευση !
Ποιος ξέρει , μπορεί αυτή η καθυστερημένη ανακάλυψη του Πρωτοκόλλου αρ.14, να σχετίζονταν από την σε εξέλιξη εκδίωξη των Κινέζων κομμουνιστών και σοβιετικών συμβουλατόρων από την συνεργατική κυβέρνηση, που διεξήγαγε την ίδια εποχή το πλειοψηφόν Κινεζικό Εθνικιστικό Κόμμα (ΚΜΤ)…
Πάντως , ύστερα από την εμφάνιση του εγγράφου, προκειμένου να αποφύγουν τον μεταξύ τους πόλεμο, που δεν επρόκειτο εντέλει να αποφευχθεί, οι δύο χώρες κατέληξαν ότι θα ελέγχουν από κοινού τον Ανατολικό Σιδηρόδρομο (CER) καθόλο το μήκος του που διέρχεται μέσα από την κινεζική περιφέρεια. Δηλαδή 50-50, αλλά… Αλλά στην πραγματικότητα, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, οι Σοβιετικοί δημιούργησαν περισσότερες θέσεις εργασίας στον σιδηρόδρομο και προσέλαβαν αντίστοιχους σοβιετικούς εργάτες, με αποτέλεσμα να ελέγχουν το 67% όλων των θέσεων στον CER. Κι έτσι οι αγανακτισμένοι Κινέζοι, που δεν αρέσκονται να τους εξαπατάς, εισέβαλλαν κάπου στις αρχές του καλοκαιριού του 1929 στο Σοβιετικό Προξενείο της κινέζικης πόλης Χάρμπιν, που κατείχε θέση-κλειδί για τον σιδηρόδρομο καθώς από εκεί ξεκινούν διακλαδώσεις του που τον συνδέουν με Βλαδιβστόκ κι Υπερσιβηρικό και συνέλαβαν τον τότε Ρώσο Διευθυντή του CER.
Τις δε επόμενες μέρες οι Σοβιετικοί, σε αντίποινα, συνέλαβαν Κινέζους εργάτες που εργάζονταν στον CER . Συγχρόνως, διέκοψαν κάθε διπλωματική σχέση με την Κίνα και μαζί κάθε κυκλοφορία κι επικοινωνία του σιδηροδρόμου και καλού κακού είπαν, αναλαμβάνοντας τα χρήματα από την Σινο-Ρωσική τράπεζα, να μεταφέρουν την συμμετοχής τους τόσο για την δημιουργία της, όσο και τα χρήματα του CER στην Νέα Υόρκη για να εξασφαλίσουν αυτοί τον πλήρη έλεγχο τους.
Όπως ήταν λογικό επακόλουθο, ύστερα από αυτήν την εξέλιξη, κατά τα μέσα του καλοκαιριού του ίδιου έτους ξεκίνησαν οι πρώτες συγκρούσεις οι οποίες πολύ γρήγορα εξελίχθηκαν σε γενικευμένο Σινο-Σοβιετικό πόλεμο.
Να μην τα πολυλογούμε, μέχρι το τέλος του 1929 τον πόλεμο αυτόν τον κέρδισαν κατά κράτος οι Σοβιετικοί.
Ο Στάλιν, που γελούσαν και τα μουστάκια του, καυχιόταν περιιχαρής στον Βιατσέσλαβ Μολότοφ ότι «οι σύντροφοί μας από τον Στρατό της Άπω Ανατολής έδωσαν στους Κινέζους έναν καλό φόβο ! ».
Για να δώσουν όμως αυτό τον φόβο στους Κινέζους, οι Σοβιετικοί σύντροφοι της Άπω Ανατολής, βρέθηκαν εξουθενωμένοι να αντιμετωπίσουν την Ιαπωνία που εισέβαλλε στην Ρωσική επικράτεια. τους νίκησε κατά κράτος αναγκάζοντάς τους το 1931 να της παραχωρήσουν όλα τα δικαιώματα του CER.
Από ότι φάνηκε, τελικά, από την φαγωμάρα Σοβιετικών και Κινέζων, βγήκαν ωφελημένοι οι Ιάπωνες!
Ωστόσο η συγκεκριμένη ιαπωνική εισβολή έφερε συγχρόνως μαζί της κι ένα καλό, γιατί αποτέλεσε και την κύρια αιτία που οδήγησε τους Σοβιετικούς να υπογράψουν με την Κίνα αμέσως κατόπιν το Σύμφωνο μη Επιθετικότητας. Αυτή. που θα ακολουθούσε έμελλε, αν και βραχύβια, να είναι η δεύτερη ειρηνική περίοδος στις σχέσεις των δύο χώρων , ύστερα από την πρώτη περίοδο σχετικής μεταξύ τους ηρεμίας, από το 1680 έως και το 1858.
Βλέπετε οι δύο χώρες πολύ σύντομα, θα έρχονταν αντιμέτωπες με τον μεγαλύτερο κίνδυνο στην ιστορία τους. Σε λίγο ξεκινούσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος κι οι ίδιες οι περιστάσεις τις ωθούσαν να πιαστούνε χέρι χέρι…
*
– Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
Και κάπως έτσι φτάνουμε πλέον στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτός στην Άπω Ανατολή, ξεκίνησε στα 1937 με την εισβολή στην Κίνα της Ιαπωνίας . Η Ιαπωνία ανήκε στις δυνάμεις του Άξονα κι ήταν σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας. Η εισβολή αυτή χαρακτηρίστηκε κι ως Β’ Σινο-Ιαπωνικός πόλεμος.
Στον πόλεμο αυτό το κόμμα του Κινέζικου Εθνικιστικού Μετώπου (ΕΜΤ) και το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) συστρατεύτηκαν, αντιστεκόμενα από κοινού στον Ιάπωνα αυτοκράτορα ο οποίος κατέλαβε από άκρου εις άκρον όλη την Κίνα κι ο Κινεζικός λαός συντάχθηκε πίσω από αυτήν την ένωση, που συνιστούσε την δική του εθνική αντίσταση στον κατακτητή. Συγχρόνως, αυτήν ακριβώς, την ίδια εποχή της Κινεζικής αντίστασης, ο λαός της Κίνας, ήρθε σε πραγματική συναναστροφή με το άλλοτε μικρής εμβέλειας επιρροής ΚΚΚ κι άρχισε σταδιακά να συσπειρώνεται όλο και πιο πολύ γύρω από αυτό.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού οι δύο χώρες πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος κι υπέστησαν τις περισσότερες απώλειες ανθρώπινων ζωών, από οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη.
Η ΕΣΣΔ έχασε 27 εκατομμύρια ανθρώπους κι η Κίνα 35 εκατομμύρια ανθρώπους.
Την 8 Μαΐου 1945, η ναζιστική Γερμανία παραδόθηκε. Τρεις μήνες μετά, ακριβώς τις ίδιες ημέρες, δηλαδή 6 και 9 Αυγούστου, που οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν με πυρηνικά την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, ο Σοβιετικός στρατός, εισέβαλλε στην Μαντζουρία, με σκοπό να ανακαταλάβει ολόκληρη την περιοχή από τον Ιαπωνικό στρατό, που ακόμα την κατείχε.
1,5 εκατομμύριο σοβιετικοί του Κόκκινου Στρατού, αντιμετώπισαν 1 εκατομμύριο Ιάπωνες και τους νίκησαν κατά κράτος.
Τα όπλα του Ιαπωνικού Στρατού, που κατάσχεσαν οι Σοβιετικοί, κάπου στις 700 χιλιάδες οπλισμό, τον παρέδωσαν όλον στο Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) με σκοπό αφενός να εκδιώξει από την χώρα του τον Ιάπωνα κατακτητή, αφετέρου να καταλάβει την εξουσία εκδιώκοντας από αυτήν το Κινέζικο Εθνικιστικό Μέτωπο (ΚΜΤ) που ακόμα την κατείχε.
Ένας νέος εμφύλιος μόλις άρχιζε…
*
-Μεταπολεμική Κίνα, επικράτηση ΚΚΚ.
Από το 1946 έως και το 1949 , οι δυνάμεις του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ) συγκρούονταν με αυτές του Κινέζικου Εθνικιστικού Μετώπου (ΚΜΤ) σε έναν ολοκληρωτικό κι αδυσώπητο πόλεμο, αφού προηγουμένως είχαν συναντηθεί το 1945 οι ηγέτες τους, Μάο Τσε Τούνγκ και Τσιάνγκ Κάι Σεκ αντίστοιχα και συμφώνησαν ότι διαφωνούν.
Στο τέλος του πολέμου αυτού, εκατομμύρια εθνικιστές Κινέζοι του ΚΜΤ , διέφυγαν μαζί με τον ηγέτη τους , βρήκαν καταφύγιο κι εποίκησαν ένα νησί στην θάλασσα της Νότιας Κίνας, ονόματι ως τότε Φορμόζα, όπου οι απόγονοι τους, ίσως και κάποιοι από τους ίδιους, ζουν ακόμα εκεί μέχρι σήμερα. Το νησί τα προηγούμενα 50 χρόνια, πριν την εποίκηση του αυτή, ανήκε από το 1895, ύστερα από τον Α’ σινο-ιαπωνικό πόλεμο, στους Ιάπωνες και ποτέ ως τότε δεν είχε επανέλθει ξανά πίσω στην κυριαρχία της Κίνας.
Την εποχή όμως του Πολέμου του Οπίου αποτελούσε κινεζική επικράτεια, που είχε αποκτηθεί από το 1600 περίπου. Τον 19ο αιώνα, με το πέρας του πολέμου, παραδόθηκε από τους Τσινγκ με Άνισες Συνθήκες στα αποικιακά εμπόρια των Άγγλων. Εκεί, στο νησί αυτό, οι διαφυγόντες στα 1949 Κινέζοι εθνικιστές, βρίσκοντας κάποιους από τους αυτόχθονες, γηγενείς κατοίκους του αλλά κι αρκετούς Ιάπωνες, που μέχρι το τέλος του Β’ΠΠ το κατείχαν κι είχαν ξεμείνει πάνω σε αυτό, ενώθηκαν μαζί τους και διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους.
Η μεταπολεμική Κίνα όμως εξακολουθεί να θεωρεί το νησί ακόμα κινεζική επαρχία κι αρνείται μέχρι σήμερα να του παραχωρήσει την ανεξαρτησία του.
Εξ αυτού του λόγου, μόνον 15 χώρες στον κόσμο το αναγνωρίζουν σήμερα εν έτη 2021 ως ελεύθερο κι ανεξάρτητο κράτος.
Οι δε ΗΠΑ, από το 1979 σταμάτησαν να το αναγνωρίζουν ως ανεξάρτητη οντότητα, αλλά συγχρόνως εγγυόνται με στρατιωτική βοήθεια μέχρι τις μέρες μας την ασφάλεια των κατοίκων του και την ειρηνική ζωή πάνω στο νησί. Πράγμα που συνεπάγεται ότι εφόσον θιγεί η ασφάλεια κι η ειρήνη αυτή, οι ΗΠΑ οφείλουν να επέμβουν και να συγκρουστούν με την Κίνα. Το νησί αυτό σήμερα ονομάζεται Ταϊβάν. Επιλέγει τον δυτικό τρόπο ζωής, συγκροτεί μια ημιαυτόνομη περιοχή της Κίνας κι αναμφίβολα συνεχίζει να αποτελεί μέχρι τις ημέρες μας ένα από τα πιο κρίσιμα σημεία διένεξης και πιθανής ανάφλεξης στον πλανήτη.
Οι νικητές του Κινέζικου εμφύλιου πολέμου αυτού, που έληξε πλέον το 1949, κράτησαν όλη την υπόλοιπη χερσαία Κίνα. Tην 1η Οκτωβρίου 1949, το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ), που επικράτησε της σύγκρουσης με τους εθνικιστές, ανέλαβε επισήμως την εξουσία της χώρας κι η Κίνα παρέδωσε τα ηνία της διακυβέρνησης της στον πρώτο ηγέτη και Πρόεδρο του ΚΚΚ, Μάο Τσε Τούνγκ.
Η Κίνα μετονομάστηκε σε «Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας».
Το ΚΚΚ κρατάει ακόμα μέχρι τις μέρες μας τα ηνία της χώρας. Αποτελεί μέχρι σήμερα τον πιο μεγάλο κομματικό σχηματισμό στον κόσμο και τα μέλη του αριθμούν πάνω από 86 εκατομμύρια άτομα, που διοικούν μια χώρα της τάξης του 1,408 δισεκατομμυρίων ανθρώπων .
*
– Κίνα- ΕΣΣΔ: Στην ίδια πλευρά του ποταμού (?)
Ξαφνικά Ρωσία και Κίνα βρέθηκαν στην ίδια πλευρά του ποταμού, να εμπνέονται από τα ίδια μαρξιστικά – λενινιστικά, κομμουνιστικά ιδεώδη.
Κι όμως από ότι φάνηκε στην συνέχεια το ποτάμι αυτό, μάλλον ήταν εξαιρετικά ταραγμένο κι έτσι πολύ σύντομα έστειλε την μία χώρα στην μια όχθη του και την άλλη στην ακριβώς απέναντι …
*
– Οι ιδεολογικές διαφωνίες.
Η ιδεολογική σύμπνοια Κομμουνιστικής Κίνας και Σοβιετικής Ρωσίας, κράτησε μόλις μέχρι τον θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν το 1953.
Μέχρι το 1958 οι εξελίξεις που μεσολάβησαν οδήγησαν το Μάο Τσε Τουνγκ, Πρόεδρο του ΚΚΚ στην προσπάθεια να εξαφανίσει ολοκληρωτικά κάθε μιαρό σοβιετικό ίχνος από τα μυαλά των Κινέζων !
Τα χρόνια που ακολούθησαν, διαίρεσαν όλα τα κομμουνιστικά κινήματα του κόσμου σε Μαοϊστές και Φιλοσοβιετικούς, μετέτρεψαν την Κομμουνιστική Διεθνή σε ρινγκ πυγμαχίας, επηρέασαν όλη την παγκόσμια ισορροπία και τον μεταπολεμικό βηματισμό. που προσπαθούσαν να κρατήσουν όλοι οι υπόλοιποι κι έφεραν τις δύο χώρες ενώπιον ιστορικών προκλήσεων .που τελικά τις οδήγησαν ακόμα και σε μεταξύ τους σύρραξη, ενώ συγχρόνως έθεσαν σε απίστευτο κίνδυνο ολόκληρο τον πλανήτη !
*
Βρισκόμαστε στην περίοδο, του Ψυχρού Πολέμου ανάμεσε σε ΗΠΑ κι ΕΣΣΔ. Δηλαδή στην χρονική περίοδο από το 1945 έως το 1991.
Μετά τον θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν, την θέση του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ την ανέλαβε το 1953 ο Νικήτα Χρουστσόφ.
Στα 1956 ο Νικήτα Χρουστσόφ, θέλοντας να δώσει τον δικό του βηματισμό στην ΕΣΣΔ κατήγγειλε τον Στάλιν και τον σταλινισμό, τις σταλινικές εκκαθαρίσεις και καταστολές και γενικά διαπίστωσε τις επιβλαβείς συνέπειες της λατρείας της προσωπικότητας. σε μια ομιλία του στο 20ο Συνέδριο του Κόμματος, που έμεινε στην ιστορία ως η «Μυστική Ομιλία» .
Εν συνεχεία ξεκίνησε τον αποσταλινισμό της ΕΣΣΔ.
Η κίνηση αυτή του Χρουστσόφ εξέπληξε δυσάρεστα τον Μάο Τσε Τουνγκ και τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, ωστόσο το Σύμφωνο της Βαρσοβίας του 1955 το οποίο προέκυψε ύστερα από την συντριβή από την ΕΣΣΔ κάθε αντιφρονούντα στα τότε κράτη του Ανατολικού Μπλοκ της Κεντρικής κι Ανατολικής Ευρώπης, είχε αφήσει ιδιαίτερα ευχαριστημένους τον Μάο και την Κίνα κι έτσι οι αντιδράσεις της κινεζικής πλευράς στον αποσταλινισμό ήταν αρχικά χλιαρές.
Επιπλέον, η θέση σε τροχιά από την ΕΣΣΔ, την αμέσως επόμενη χρονιά, 1957, του Sputnik 1, φάνηκε να εφησυχάζει ακόμα παραπάνω τις μαοϊκές ανησυχίες, οδηγώντας τον Μάο να πλέκει ύμνους για την παγκόσμια υπεροχή του Κομμουνισμού.
Η συνέχεια όμως υπήρξε δυσάρεστη για την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας κι έκρυβε πικρές εκπλήξεις για τον Μάο, ώστε εξαιτίας τους γρήγορα τόσο ο ίδιος όσο και το ΚΚΚ οδηγήθηκαν σε ταχείες αναδιπλώσεις έναντι της Σοβιετικής Ρωσίας..
Αυτές ξεκίνησαν σχετικά σύντομα, όταν ο Νικήτα Χρουστσόφ, προώθησε την θεωρία της «ειρηνικής συνύπαρξης».
Η θεωρία αυτή υποστήριζε ότι, τα σοσιαλιστικά- κομμουνιστικά κράτη θα μπορούσαν άνετα να συμβιώνουν ειρηνικά με τα καπιταλιστικά κράτη και πως μπορούσαν να διαμορφωθούν ανάμεσά τους αντίστοιχες συνθήκες που θα εξασφάλιζαν ένα βιώσιμο μεταξύ τους περιβάλλον, κάτω από το οποίο θα τους δίνονταν η δυνατότητα να βρουν και να αναπτύξουν νέες ισορροπίες ειρηνικής συνύπαρξης.
Υπό αυτές τις εξελίξεις, η Κίνα του Μάο, αντέταξε πως αυτή πιά η εκδοχή Χρουστσόφ, ήταν αδιανόητη κι εξωφρενική κι άρχισε να υποστηρίζει ότι η πολιτική φιλοσοφία, που αντέτεινε η ΕΣΣΔ έρχονταν σε πλήρη αντίθεση πλέον με την λενινιστική- μαρξιστική αρχή της ανταγωνιστικής αντίφασης που υπαγόρευε ότι ο σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός δεν μπορούσαν ποτέ να συνυπάρξουν ειρηνικά μεταξύ τους. Έτσι, για την Κίνα του Μάο, οι θεωρίες που αναπτύσσονταν στην ΕΣΣΔ κι επηρέαζαν τα ανά τον κόσμο κομμουνιστικά κόμματα, συνιστούσαν άκρατο αναθεωρητισμό, απαράδεκτη απομάκρυνση από τις κοινές αρχές κι αξίες του παγκόσμιου κομμουνισμού, προδοσία της ορθόδοξης ερμηνείας του μαρξισμού λενινισμού και το λιγότερο που μπορούσαν να χαρακτηριστούν ήταν ως επικίνδυνες κι υποκρύπτουσες έναν ξεκάθαρο μαρξιστικό ρεβιζιονισμό, δηλαδή μία προσπάθεια συμμαχίας με την αστική τάξη.
Ήδη, άλλωστε, ο Μάο είχε υποστηρίξει ότι όσον αφορά τον πλήρη πυρηνικό πόλεμο , η ανθρώπινη φυλή δεν θα καταστραφεί, αλλά αυτή η κίνηση συνιστούσε την ευκαιρία για να αναδειχθεί πλέον στην επιφάνεια ένας γενναίος, νέος κομμουνιστικός κόσμος από τις στάχτες του ιμπεριαλισμού.
Ο Χρουστσόφ όμως, από την άλλη πλευρά, πιο ρεαλιστής, πίστευε ότι στρατηγικές επιλογές και δόγματα, όπως η ιδέα της Αμοιβαίας Εξασφαλισμένης Καταστροφής (MAD), δηλαδή ενός αμοιβαίου πυρηνικού πολέμου μεταξύ κομμουνιστικού και καπιταλιστικού κόσμου, που μπορεί να έβρισκε έδαφος σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης εκ μέρους κάποιου μέλους εκ του κομμουνιστικού μπλοκ, ήταν πιθανόν να οδηγήσουν την Σοβιετική Ένωση σε επικίνδυνα αποτελέσματα, κι έτσι άρχισε να μετριάζει την επιθετική της ρητορικής της ΕΣΣΔ. Ήδη, άλλωστε, ο Μάο είχε υποστηρίξει ότι όσον αφορά τον πλήρη πυρηνικό πόλεμο , η ανθρώπινη φυλή δεν θα καταστραφεί, αλλά αυτή η κίνηση συνιστούσε την ευκαιρία για να αναδειχθεί πλέον στην επιφάνεια ένας γενναίος, νέος κομμουνιστικός κόσμος από τις στάχτες του ιμπεριαλισμού.
Ύστερα από αυτήν την αντιμετώπιση των σοβιετικών, το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα εστίασε εμφατικά πως οι εξωτερικές πολιτικές της ΕΣΣΔ, δεν έδειχναν την αναμενομένη αποφασιστικότητα που προσδοκούσε το κομμουνιστικό κίνημα από έναν ηγέτη του, αλλά αντίθετα ελαχιστοποιούσαν τον κίνδυνο ενός πυρηνικού πόλεμου, που θα οδηγούσε στην τελική επικράτηση του Κομμουνισμού.
Με αυτά και με αυτά, σιγά σιγά άρχισαν να πέφτουν βαριοί χαρακτηρισμοί, από την κομμουνιστική Κίνα πάνω στο τραπέζι εναντίον των Σοβιετικών, όπως «Προδότες της Επανάστασης» , «Σοβιετικοί Ιμπεριαλιστές» , «Καιροσκόποι», «Ρεβιζιονιστές», «Μεγαλύτεροι Εχθροί από τις Καπιταλιστικές ΗΠΑ» κι άλλα τέτοια ωραία, που οδηγούσαν σταθερά τις μεταξύ τους σχέσεις στον εκτροχιασμό, αφού επιχειρούσαν να εμφανίσουν την Κίνα και τον Μάο ως τους μόνους πλέον πραγματικούς φύλακες της ορθόδοξης μαρξιστικής-λενινιστικής ιδεολογίας που τηρούσαν απαρέγκλιτα τις αρχές της
*
Η δυσαρέσκεια των Σοβιετικών είχε χτυπήσει κόκκινο ! Από την δική τους πλευρά, έβλεπαν πως μέχρι τότε είχαν κάνει τόσα πολλά για την Κίνα, που στα μάτια τους αποδεικνύονταν αχάριστη. Την είχαν βοηθήσει, εφοδιάζοντας με όπλα το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα, ώστε να απελευθερωθεί η χώρα από τους Ιάπωνες κατακτητές της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να αποκτήσει την ανεξαρτησία της. Τα ίδια αυτά όπλα ήταν που χρησιμοποιήθηκαν από το ΚΚΚ ώστε να στραφεί εναντίον των Κινέζων Εθνικιστών και να καταλάβει στα 1949 την εξουσία. Ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν, ήταν οι Ρώσοι αυτοί που είχαν μεταφέρει ως και τις τεχνολογίες αιχμής τους στην Κίνα.. Μέχρι και με την τεχνογνωσία της πυρηνικής τους τεχνολογίας την είχαν εφοδιάσει κι ορίστε τώρα τι εισέπρατταν !
Μέχρι τα 1962 οι Σοβιετικοί είχαν αποσύρει από την Κίνα όλους τους τεχνικούς της ΕΣΣΔ , δηλαδή περίπου 1.400 επιστήμονες κι ακύρωσαν 200 επιστημονικά κοινά έργα. Παράλληλα, ως ένδειξη δυσαρέσκειας στους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς που εξαπέλυε εναντίον τους ο Μάο και η Κίνα , με την πρώτη ευκαιρία, την είχαν ξεκόψει από κάθε οικονομική βοήθεια και στρατιωτική υποστήριξη.
Στις ομιλίες του ο Χρουστσόφ γίνονταν όλο και πιο κυνικός, όλο και πιο επιθετικός, προσπαθώντας ευκαιρίας δοθείσης να γελοιοποιήσει την Κίνα και τον Μάο προς πάντες , τονίζοντας πυκνά συχνά κι εμφατικά πως ο Μάο δεν διαφέρει καθόλου από τον Στάλιν και πως είναι ακραίος αριστερός ρεβιζιονιστής. Αυτή η λέξη , «ρεβιζιονιστής» , πήγαινε κι ερχόταν ! Ο Μάο από την άλλη ανταπαντούσε πως αυτός είναι ο πραγματικός κληρονόμος του μαρξισμού –λενινισμού κι ότι η ΕΣΣΔ αποτελούσε πλέον ζωντανή προσβολή για το ανά τον κόσμο κομμουνιστικό κίνημα. Ο Χρουστσόφ έπαιρνε σειρά κι αντέτασσε πως ο Μάο ήταν ψυχικά ανισόρροπος κι είχε χάσει κάθε αίσθηση μέτρου και λογικής και γενικά οι προσβολές, σαν την μπάλα του πινγκ πονγκ , πήγαιναν από την μία μεριά του τερέν στην άλλη, όλο και με μεγαλύτερη ορμή, όλο και με πιο δυνατό το χτύπημα της κάθε επόμενη φορά. Η δε, υπόλοιπη διεθνής κοινότητα δεν προλάβαινε καν να στρέψει το κεφάλι για να παρακολουθήσει την διαδρομή αυτής της μπάλας και τις μεταξύ τους εξελίξεις.
*
Έως το 1963 η διάσπαση του κομμουνιστικού κινήματος παγκοσμίως, ήταν πλέον αδιαμφισβήτητο γεγονός!
Το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα έπαψε να παρουσιάζει πλέον μια συμπαγή δομή κι είχε περιπέσει σε διχόνοια και διάσπαση.
«Ως μαρξιστές έχουμε υποστηρίξει ότι η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των εθνών δεν περιλαμβάνει τη συνύπαρξη μεταξύ των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων, μεταξύ των καταπιεστών και των καταπιεσμένων», διακήρυττε ο Αργεντίνος Τσε Γκεβάρα το 1964 στην ομιλία του στον ΟΗΕ.Το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα έπαψε να παρουσιάζει πλέον μια συμπαγή δομή κι είχε περιπέσει σε διχόνοια και διάσπαση. Τα διάφορα ανά τον κόσμο κομμουνιστικά κινήματα, είχαν διαιρεθεί σε σοβιετικό μπλοκ και μαοϊκό μπλοκ και με την πρώτη ευκαιρία προκαλούσαν, επιτίθονταν ή συγκρούονταν μεταξύ τους, αντιμετωπίζοντας το ένα το άλλο ως τον απόλυτο ιδεολογικό του εχθρό, αναλόγως ποια από τις δύο πλευρές έπαιρναν.
*
– Η γεωπολιτική αντιπαλότητα που έκρυβαν οι ιδεολογικές διαφωνίες ΕΣΣΔ και ΛΔΚ.
Επειδή όμως το θέμα μας δεν είναι οι μαρξιστικές – λενινιστικές διαφωνίες των δύο κομμουνιστικών μπλοκ της εποχής, ούτε κι όλα τα ιστορικά γεγονότα που λάμβαναν χώρα και τις εξέθρεφαν, αυτό που αξίζει να σχολιάσουμε τώρα, αφού πήραμε μια γενική γεύση των μεταξύ τους ιδεολογικών διαξιφισμών , είναι πως τα ίδια τα γεγονότα που έλαβαν χώρα, μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Μαοϊκής Κίνας, την δεκαετία από το 1953 έως και την πλήρη ιδεολογική αποξένωση τους το 1963, καθιστούν κάτι πλέον από σαφές πώς πίσω από όλες αυτές τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, τις δογματικές αψιμαχίες και στην συνέχεια τις εκατέρωθεν άγριες λεκτικές ξιφομαχίες, στην ουσία δύο κόσμοι αντιπάλευαν ανηλέως μεταξύ τους, αποσκοπώντας στην επικράτηση και τον έλεγχο των ανά τον κόσμο κομμουνιστικών κινημάτων και μέσω αυτών στην απόκτηση παγκόσμιας ισχύος και κυριαρχίας, αφού κατά τα άλλα στην πραγματικότητα πίσω από την κουρτίνα της ιδεολογικής διαμάχης υπέκρυπταν έναν έντονο γεωπολιτικό ανταγωνισμό μεταξύ Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και Σοβιετικής Ρωσίας αποτελώντας απλώς και μόνον το αναγκαίο υποτυπώδες προκάλυμμά του.
Η ιδέα της «ειρηνικής συνύπαρξης» της ΕΣΣΔ, ενίσχυσε τα αντανακλαστικά της Κίνας και την εκρηκτική ρητορική του Μάο που ένιωσε τον κίνδυνο να μείνει η χώρα του γεωπολιτικά απομονωμένη. Η ανησυχία της Κίνας προέρχονταν κυρίως από το γεγονός ότι, η νέα αυτή σοβιετική φιλοσοφία, που έφερε ο Χρουστσόφ, στην πράξη έδωσε την δυνατότητα σε πολλά κομμουνιστικά κόμματα ανά τον κόσμο ώστε στην πορεία να εγκαταλείψουν την ιδέα μιας ένοπλης κομμουνιστικής επανάστασης που στόχευε στην παγκόσμια κυριαρχία του κομμουνισμού κι είχε ως αποτέλεσμα, κυρίως στα κόμματα των αναπτυγμένων χωρών, αυτά να αρχίσουν να συμμετέχουν στην εκλογική πολιτική σκηνή της χώρας τους και να στελεχώνουν τα εθνικά τους κοινοβούλια. Αυτό με την σειρά του, του συνεπάγονταν πως κανείς πλέον δεν μπορούσε, μέσω μιας κοινής θεωρίας, να τα ελέγξει αποκτώντας ιδεολογική κυριαρχία επ’αυτών ώστε να προσδώσει μέσω αυτής στον εαυτό του την παγκόσμια ισχύ ενός κυρίαρχου διεθνούς παίχτη.
Οι δε, προκλήσεις του Μάο, μέσω δηλώσεων για παγκόσμιας κλίμακας πυρηνικό πόλεμο, κυρίως στόχευαν να αναδείξουν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα την Κίνα ως τον αυθεντικό ηγέτη του και θεματοφύλακα των αρχών της ορθόδοξης ερμηνείας του μαρξισμού-λενινισμού ώστε να κλέψουν από την σοβιετική Ρωσία τα σκήπτρα του πρωτεργάτη της κομμουνιστικής επανάστασης, επιδιώκοντας παράλληλα να παρουσιάσουν την Κίνα ως το αντίπαλο δέος κατά του ιμπεριαλισμού ώστε να αυξήσουν την διαπραγματευτική ισχύ της απέναντι στον Δυτικό-καπιταλιστικό κόσμο, περιθωριοποιώντας από τον ρόλο αυτό την ΕΣΣΔ.
Ούτε βέβαια, η Κίνα καλόβλεπε ποτέ της, την διαρκή πριμοδότηση και τις φιλικές σχέσεις των Σοβιετικών με την αιώνια αντίπαλο της την Ινδία και την συνεχή , συστηματική κι απειλητική για αυτήν προμήθεια στρατιωτικού εξοπλισμού της τελευταίας από την Ρωσία, που εκλαμβάνονταν ως εχθρική κίνηση που συγκρούονταν προς τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Κίνας. Ως τέτοια , η Ρωσο-Ινδική συνεργασία, με την σειρά της, τροφοδοτούσε τις ιδεολογικές εκρήξεις και διαφωνίες του Μάο και του ΚΚΚ, πίσω από τις οποίες η Κίνα ουσιαστικά συγκάλυπτε τις συνεχώς επιδεινούμενες ανησυχίες της.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι όταν ξέσπασε η Σινο-Ινδική σύρραξη του 1962 στα κοινά σύνορα των Ιμαλαϊων (διαμάχη που συνεχίζεται μέχρι σήμερα), δηλαδή λίγο πριν διαρρηχθούν οριστικά οι Σινο-Ρωσικές σχέσεις, οι Σοβιετικοί τάχθηκαν ξεκάθαρα και δημόσια υπέρ της Ινδίας εφοδιάζοντας την με τα πιο υπερσύγχρονα για την εποχή μαχητικά MIG και με ότι πιο προηγμένο στρατιωτικό εξοπλισμό διέθεταν. Άλλωστε η τακτική αυτή της Ρωσίας συνεχίζεται ως τις ημέρες μας καθώς από την εποχή εκείνη ακόμα η Μόσχα βλέπει σταθερά την Ινδία ως στρατηγικό της σύμμαχο…
Όσο δε για την ικανοποίηση του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος σχετικά με την πάταξη από την ΕΣΣΔ των αντιφρονούντων του Ανατολικού Μπλοκ και την υπογραφή της Συνθήκης της Βαρσοβίας, που εξέφραζε ο Μάο στα 1955, περισσότερο μάλλον υπέκρυπτε τον φόβο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, ότι κάθε ανοχή σε αντίστοιχα κινήματα ήταν πιθανόν να γεννήσει προσδοκίες οι οποίες με την σειρά τους θα εξέγειραν αντίστοιχες αντιδράσεις αντιφρονούντων στο δικό της εσωτερικό. Βλέπετε, είμαστε στην εποχή, που μόλις 6 χρόνια προηγούμενα το ΚΚΚ είχε εξωθήσει τους αντιφρονούντες Κινέζους εθνικιστές στο νησί της Ταϊβάν κι οι ζυμώσεις μέσα στα λαϊκά στρώματα της Κίνας ακόμα δεν είχαν κατακάτσει.Η δε πάταξη των αντιφρονούντων του ανατολικού μπλοκ από την ΕΣΣΔ , έδινε μιας πρώτης τάξεως άλλοθι στην ΛΔΚ να πράξει τα ίδια στην Ταϊβάν..
Άλλωστε, η Εκστρατεία «Εκατό Λουλούδια» του Κινεζικού Κομμουνιστικού (ΚΚΚ) Κόμματος. που ξεκίνησε αμέσως μετά, ανάμεσα στα έτη 1956-1957 κι έδινε στους Κινέζους την δυνατότητά να εκφράσουν ελεύθερα και δημόσια την άποψη τους για θέματα, που αφορούσαν την γραφειοκρατία και το ίδιο το ΚΚΚ, αν και δεν ήταν διόλου κολακευτική για τον Μάο, αφού κατέληξε σε μια άκρατη κριτική των Κινέζων εναντίον του, εντούτοις αποδείχθηκε εξαιρετικά πετυχημένη. Κι αύτο, διότι στην ουσία αποτέλεσε μια καλά ενορχηστρωμένη προσπάθεια ενός καλοστημένου σχεδίου του ΚΚΚ, που εκτόνωσε κι εξαέρωσε πολλές από τις επικείμενες αντιδράσεις των πολιτών, φέροντας τα επιθυμητά που έλεγξαν τον κινεζικό λαό της ενδοχώρας και ποδηγέτησαν τις όποιες αντιδράσεις του, λίγο πριν από την επικείμενη επίθεση της Κίνας στην Ταϊβάν και στα πέριξ αυτής νησιά, η οποία έλαβε χώρα την αμέσως επόμενη χρονιά και πιο συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 1958. Αυτή, υπήρξε η Δεύτερη, από τις πολλές πλέον μέχρι σήμερα Κρίσεις των Στενών της Ταϊβάν.
*
Η δε απόκρυψη από την Κίνα προς τους Σοβιετικούς της επικείμενης αυτής επίθεσης της στην Ταϊβάν , ψύχρανε πολύ περισσότερο, από την φαινομενικά και μόνον, ιδεολογική τους αντιπαράθεση, την σχέση των Σοβιετικών με την Κίνα. Αυτή καθ’ αυτή η ίδια η επίθεση προξένησε διεθνείς αντιδράσεις κι αποτέλεσε για πρώτη φορά την αιτία ώστε οι ΗΠΑ να απειλήσουν ευθέως την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας με πυρηνικό πόλεμο και να τροφοδοτήσουν εκ νέου με συστοιχίες πυρηνικών όπλων στην Ταϊβάν (σσ: Οι ΗΠΑ απέσυραν το 1974 εντέλει από το νησί τα πυρηνικά τους όπλα, διατηρώντας ωστόσο, όπως ήδη αναφέρθηκε, τις εγγυήσεις τους για την ασφάλεια των πληθυσμών του.).
Ο Χρουστσόφ, αμφέβαλλε πια εάν υπήρχε ίχνος λογικής πίσω από τις κινήσεις του Μάο , καθώς έβλεπε ότι αυτές, υποκινούμενες από την δίψα του για παγκόσμια εξουσία, γίνονταν κάθε μέρα όλο και πιο απρόβλεπτες, προσπαθώντας να εξωθήσουν τις καταστάσεις στα άκρα, όντας πράγματι ικανές να εκκινήσουν ανά πάσα στιγμή έναν πυρηνικό πόλεμο ανάμεσα στις καπιταλιστικές δυνάμεις και στο κομμουνιστικό μπλοκ.
Έτσι, είδε κι αποείδε ο Χρουστσόφ και το Σεπτέμβριο του 1959 κανονίστηκε συνάντηση του με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, με σκοπό να μειωθούν οι γεωπολιτικές εντάσεις ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης.
Κάθε δε, τυχόν συνεργασία ΗΠΑ-Σοβιετικών, έβλαπτε την Κίνα, περιθωριοποιώντας την από υποψήφια δύναμη που μπορούσε να καθορίσει τις παγκόσμιες ισορροπίες. Έτσι, στην επίσκεψη αυτή του σοβιετικού ηγέτη στον Λευκό Οίκο, ο Μάο Τσε Τούνγκ αμέσως αντέδρασε βίαια, χαρακτηρίζοντας τον Χρουστσόφ ως «οπορτουνιστή που έχει γίνει πολύ ανεκτικός στον αντίπαλο», ενώ το ΚΚΚ εξαπέλυε τα βέλη του με δηλώσεις του τύπου «Η Σοβιετική-Αμερικανική συνεργασία για την κυριαρχία του κόσμου αποσκοπεί σε γεωπολιτικές ενέργειες που αντιφάσκουν στον μαρξισμό-λενινισμό.»
Στους ίδιους όμως πάνω κάτω χρόνους που συμβαίναν όλα αυτά, η Κίνα του Μάο διατηρούσε άριστες σχέσεις με μια σειρά τότε καπιταλιστικών κρατών, που ανήκαν στην σφαίρα του ευρύτερου γεωπολιτικού ενδιαφέροντος της εξωτερικής της πολιτικής, όπως παραδείγματος χάριν με το Πακιστάν , την Αιθιοπία , την Τανζανία , το Ιράν και την Ζάμπια , ενώ συγχρόνως άφηνε ανυποστήρικτη την κομμουνιστική επανάσταση στις Φιλιππίνες. Λίγο δε αργότερα στα 1973 οι πόρτες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, άνοιγαν διάπλατες για να υποδεχθεί με κάθε επισημότητα τον δικτάτορα του Ζαϊρ..Ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά, στα 1974, η Κίνα έδινε οικονομική πίστωση στον πραξικοπηματία της Χιλής Πινοσέτ κι ας σκότωνε αυτός 1.000 κομμουνιστές κάθε μέρα…
Πώς αλήθεια χρησιμοποιούνται οι ιδεολογίες όταν πρόκειται για τα γεωπολιτικά συμφέροντα των κρατών !!!
ΑΥΡΙΟ ΤΟ Γ! ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ
Συγχαρητήρια!