Eίναι γνωστό ότι ο γερουσιαστής Ρόμπερτ Μενέντεζ αποτελεί έναν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές των εθνικών συμφερόντων μας στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Η χθεσινή παρασημοφόρησή του με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Μακαρίου Γ από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι το ελάχιστο που θα μπορούσε να προσφέρει η Κύπρος σε αυτόν για όσα προσέφερε στον αγώνα για δικαίωση.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, λοιπόν, ο «αφανής ήρωας» ακούει στο όνομα Τάσος Ζαμπάς.
Πρόκειται για έναν ευπατρίδη ομογενή, ο οποίος αφού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Πραστειό Μόρφου, ένα χρόνο μετά την τουρκική εισβολή και σε ηλικία 15 ετών, μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του στην πολιτεία της Νέας Ιερσέης στις ΗΠΑ. Έκτοτε δεν σταμάτησε να εκφράζει τη διακαή επιθυμία του, για να επιστρέψει στο σπίτι του, ενώ παρά το γεγονός ότι το επάγγελμά του δεν σχετίζεται με τον χώρο της πολιτικής, έχει «ξοδέψει» μεγάλο μέρος από τη ζωή του, καταβάλλοντας άοκνες προσπαθειες, προς επίτευξη του πολυπόθητου στόχου της επίλυσης του Κυπριακού ζητήματος, μέσω της συμμετοχής του στις οργανώσεις της Ομογένειας και όχι μόνο.
Δεκαετίες μετά τον ξενιτεμό του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τον περσινό Ιούλιο, ο Τάσος Ζαμπάς μίλησε στον «Φ» για την πολύχρονη φιλία, που τον συνδέει με τον γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ, ενώ έκανε αναδρομή στο ταξίδι ζωής στα κατεχόμενα, υπό το άγρυπνο βλέμμα του Αττίλα, το 1995, όταν ο γερουσιαστής έκανε πράξη την επιθυμία του να επισκεφτεί το σπίτι του, γεγονός που έμελλε να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πορεία.
Ο Κύπριος ομογενής περιέγραψε τις συγκλονιστικές στιγμές, που έζησε, κατά την επιστροφή στο χωριό του, 21 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, οι οποίες έγιναν πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες της εποχής, μαρτυρώντας την τρομοκρατία που βίωσαν από το κατοχικό καθεστώς.
«Μακάρι να είχαμε ακόμη κανένα, δύο στο πλευρό μας σαν αυτόν, αλλά δυστυχώς…».
Χαρακτηριστικά μάλιστα ήταν τα λόγια του κ. Ζαμπά στον «Φ» για τον γερουσιαστή: «Είναι πολύ απλός άνθρωπος. Ήταν μάλιστα ο πιο νέος άνθρωπος που εκλέχτηκε στο διοικητικό συμβούλιο των γυμνασίων της περιοχής του. Οι γονείς του ήρθαν από την Κούβα. Έτσι καταλαβαίνει τι σημαίνει να χάσεις την πατρίδα σου, τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας, όπως και πολλοί άλλοι φίλοι μας, Κουβανοί βουλευτές. Μετά το ταξίδι το 1995, το Κυπριακό αποτελεί 1 από τα 3 ζητήματα (Κουβανικό, Κυπριακό, Β. Ιρλανδία), με τα οποία δεν θα πάψει να ασχολείται. Θεωρεί ότι η επίλυση του Κυπριακού θα υποβοηθήσει και τα συμφέροντα της Αμερικής στην περιοχή. Ήρθε στην Κύπρο τόσες φορές και έφερε μαζί του άλλους βουλευτές, για να γίνουν κι αυτοί οπαδοί μιας δίκαιης λύσης του Κυπριακού. Αγάπησε τον λαό, το φαγητό, τα ήθη και τα έθιμα και έκανε πολλούς φίλους».
«Μακάρι να είχαμε ακόμη κανένα, δύο στο πλευρό μας σαν αυτόν, αλλά δυστυχώς…», πρόσθεσε. «Έχουμε βέβαια ανθρώπους που μας υποστηρίζουν, αλλά είναι αναγκαίο να εντοπίσουμε άτομα που θα «επενδύσουν» και θα θέσουν το Κυπριακό ως προτεραιότητα. Το πιο σημαντικό από όλα είναι η ανάπτυξη προσωπικών σχέσεων, με τις οποίες μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα», υπογράμμισε στη συνέχεια ο Κύπριος ομογενής.
Ο κ. Ζαμπάς αναφέρθηκε και στον σημαντικό ρόλο, που διαδραμάτισε ο γερουσιαστής, στη δικτύωση των ομογενών με άλλους πολιτικούς αξιωματούχους, για προώθηση των εθνικών ζητημάτων. «Ειδικά περί τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του 2000, το 90 τοις εκατόν των επαφών μας με αξιωματούχους ήταν άνθρωποι που μας συνέστησε ο γερουσιαστής ή διευθετούσε συνάντηση μαζί τους. Και έτσι μπορέσαμε να απλώσουμε τα «πλοκάμια» μας».
Πιστοί φίλοι φάνηκαν όμως και οι ομογενείς για τον γερουσιαστή, καθώς στάθηκαν στο πλευρό του, στην πιο δύσκολη του μάχη, όταν κατηγορήθηκε αδίκως από την κυβέρνηση του Μπάρακ Ομπάμα, με κατηγορίες περί δωροδοκίας. «Υπήρξα μάρτυρας υπερασπίσεως στη δίκη που έγινε και χάρηκα που προσέφερα κι εγώ στον καλύτερο φίλο της Κύπρου και της Ελλάδας, σε ώρα ανάγκης. Και όχι μόνο εγώ, αλλά και πολλά άλλα άτομα της κοινότητας. Και το αναγνώρισε, γιατί οι φίλοι φαίνονται στις δύσκολες στιγμές», ανέφερε καταληκτικά ο κ. Ζαμπάς.
Φιλελεύθερος
