Οι Συνήγοροι του Τουρκικού Δόγματος της Διαίρεσης: Οι Βρετανοί και οι ‘Πέντε Πυλώνες της Διχοτόμησης’

Οι ‘Πέντε Πυλώνες της Διχοτόμησης’ αντανακλούν τα κύρια στοιχεία ενός νέο-ιμπεριαλιστικού  τουρκικού δόγματος της διαίρεσης με ρίζες στην δεκαετία του 1950. Από μόνες τους και συλλογικά, αυτοί οι ‘Πέντε Πυλώνες’ εξηγούν τον ‘δι-κοινοτικό’ χαρακτήρα, την ντε φάκτο ‘δι-ζωνική’ μοίρα και το προτεινόμενο ‘δι-κοινοτικό’, ‘δι-ζωνικό’ και ‘ομόσπονδο’ μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Aυτό το άρθρο εξακολουθεί να εστιάζει στο ίδιο θέμα όμως με ένα άλλο λόγο υπόψη – για να δείξει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο έχει σχεδιάσει, ανεγείρει ή υπερασπιστεί τον κάθε ένα ‘Πυλώνα’.

Την δεκαετία του 1950 το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είχε καμία αμφιβολία ότι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο η Κύπρος ήταν βρετανική. Όμως, ανώτεροι Βρετανοί υπουργοί εξέθεσαν την συμπάθειά τους προς τον νέο-ιμπεριαλιστικό τουρκικό ισχυρισμό ότι ‘η Κύπρος είναι τουρκική’. Μαρτυρίες γι΄αυτό υπάρχουν σε διάφορες πηγές. Κύριο παράδειγμα είναι η ομιλία του τότε Βρετανού Υπουργού Αποικιών, Alan Lennox-Boyd, στις 19 Ιουλίου 1956 στη Βουλή των Κοινοτήτων:

«Λέχθηκε πολλές φορές, και είναι ένα γεωγραφικό γεγονός το οποίο καμία ρητορική δεν μπορεί να αλλάξει, ότι η Κύπρος απέχει μόνο 40 μίλια από την Τουρκία. … Είναι γεγονός ότι η Κύπρος παραμένει η μόνη υπεράκτια νήσος της Τουρκίας που περιβάλλεται με ειδική σημασία.»  (Πυγή: Hansard, House of Commons Debates, 19 July 1956, Columns 1517-1518.)

Με αυτά και άλλα μέσα, το Ηνωμένο Βασίλειο προσέφερε μια εφικτή αλλά επίπλαστη υποστήριξη στην παραπληροφόρηση των τουρκικών θέσεων ότι ‘η Κύπρος είναι τουρκική’ και ότι η Τουρκία θα έπρεπε να έχει σημαντικό ρόλο στο νησί.

Όπως αναγνωρίστηκε στις 12 Νοέμβρη 1956 από τον Λόρδο Radcliffe, τον ανώτερο δικαστή που υπηρέτησε το χρόνο εκείνο ως ο Βρετανός Συνταγματολόγος για την Κύπρο, «ο πληθυσμός της νήσου» το 1956 αποτελείτο «κατά 80 τοις εκατόν από Ελληνοκύπριους» και κατά το «18 τοις εκατόν από Τουρκοκύπριους». Ως προς το υπόλοιπο «2 τοις εκατόν», αυτό αποτελείτο «από μικρότερες κοινότητες Βρετανών κατοίκων, Αρμενίων, Μαρωνιτών και άλλων.» (Πηγή: CP (56) 264, par.23, CAB 129/84, Εθνικό Αρχείο του Ηνωμένου Βασιλείου.)

Κατά την δεκαετία του 1950, αυτές οι δημογραφικές πραγματικότητες ήσαν πρόβλημα για το Ηνωμένο Βασίλειο και την Τουρκία, αμφότερες των οποίων έτρεξαν να αντιμετωπίσουν την εκστρατεία υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. Έτσι, υπό την ιδιότητά του ως Υπουργού Αποικιών (1954-1959), ο προαναφερθείς Alan Lennox-Boyd έπαιξε κεντρικό ρόλο στον σχεδιασμό, στην δημιουργία και στην προώθηση του δεύτερου ‘Πυλώνα της Διχοτόμησης’. Το έκανε, πάνω απ ‘όλα, με μια δήλωση ορόσημο στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 19 Δεκεμβρίου 1956. Σ΄αυτή, ο κ. Lennox-Boyd επιβεβαίωσε ότι σε περίπτωση «αναθεώρησης» της βρετανικής πολιτικής στο μέλλον:

«… Θα είναι σκοπός της [βρετανικής] Κυβέρνησης να κάνει σίγουρο ότι σε οποιαδήποτε εξάσκηση αυτοδιάθεσης [στην Κύπρο] θα εξασκηθεί με τέτοιο τρόπο που η Τουρκο κυπριακή κοινότητα [‘Turkish Cypriot community’], όχι λιγότερο από την Ελληνο κυπριακή κοινότητα [‘Greek Cypriot community’], υπό τις ειδικές συνθήκες στην Κύπρο, θα έχει την ελευθερία να αποφασίσει η ίδια για το μελλοντικό της καθεστώς.»

Ο κ. Lennox-Boyd αμέσως πρόσθεσε και την ακόλουθη δυσοίωνη πρόταση ούτως ώστε να μην αφήσει καμία αμφιβολία ως προς τις τεράστιες επιπτώσεις για όσα ήδη είπε: «Με άλλα λόγια, η [βρετανική] Κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι η εξάσκηση της αυτοδιάθεσης σε ένα τόσο ανάμικτο πληθυσμό πρέπει να περιλαμβάνει μεταξύ των διαφόρων εναλλακτικών λύσεων και την διχοτόμηση.» (Πηγή: Hansard, House of Commons Debates, 19 December 1956, Column 1268.)

Όπως εξελίχθηκαν τα γεγονότα (κυρίως λόγω των αντιρρήσεων των Αμερικανών), το Ηνωμένο Βασίλειο δεν κατάφερε να διχοτομήσει την Κύπρο γεωγραφικά προς το τέλος της δεκαετίας του 1950.  Όμως, κατάφερε να αντικρούσει τις αρχές της ενσωμάτωσης, ενωμένης αυτοδιάθεσης και πληθυσμιακής δημοκρατίας. Η μαρτυρία βρίσκεται στην απαγόρευση της Ένωσης στην Συνθήκη Εγγυήσεως του 1960, στην δημιουργία της ‘δι-κοινοτικής’ Δημοκρατίας της Κύπρου τον ίδιο χρόνο και, αργότερα, στην ιδέα των δύο ‘ξεχωριστών, ταυτόχρονων δημοψηφισμάτων’, όπως επιβλήθηκαν στις 24 Απριλίου 2004 και όπως προβλέπεται από την ‘Κοινή Διακήρυξη’  της 11^ηςΦεβρουαρίου 2014.

Σε αυτό το πλαίσιο, κάτι ακόμα δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Στις 23 Ιουνίου 2016, το Ηνωμένο Βασίλειο διοργάνωσε ένα μόνο εθνικό δημοψήφισμα για το κατά πόσο έπρεπε να παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με αυτό τον τρόπο, το Ηνωμένο Βασίλειο σεβάστηκε τις βασικές αρχές που βοήθησε να αντικρούσει στην Κύπρο – την ενσωμάτωση, την ενωμένη αυτοδιάθεση και την πληθυσμιακή δημοκρατία.  Γιατί;

Ο τρίτος ‘Πυλώνας της Διχοτόμησης’ σχετίζεται με την τουρκική ιδέα της ‘διανοούμενης διχοτόμησης’ (‘intellectual partition’), αλλιώς γνωστή ως ‘δι-κοινοτισμός’ (‘bi-communalism’). Ο πρωταρχικός στόχος αυτού του ‘Πυλώνα’ είναι ο διαχωρισμός του πληθυσμού της Κύπρου σε δύο νέο-οθωμανικές ‘κοινότητες’ (millets) αποτελούμενες η μία από ‘Ελληνο Κύπριους’ και άλλους μη-Μουσουλμάνους και η άλλη από ‘Τουρκο Κύπριους’ και άλλους Μουσουλμάνους αντίστοιχα. Ο λόγος είναι η αποφυγή εμφάνισης  περισσοτέρων από ‘δύο κοινότητες’ και, αντιστρόφως, η αποφυγή ύπαρξης μιας ενωμένης κοινωνίας.

Σύμφωνα με όσα κατάφερε να εξακριβώσει ο συγγραφέας μέχρι σήμερα, οι εκφράσεις ‘Ελληνο Κύπριοι’ και ‘Τουρκο Κύπριοι΄ είναι βρετανικές εφευρέσεις  που αναφέρθηκαν από ένα Βρετανικό υπουργό για πρώτη φορά στην Βουλή των Κοινοτήτων το 1928 (Πηγή: Hansard, House ofCommons Debates, 28 June 1928, Column 1401).  Ουσιαστικά, όμως, βγήκαν στη φόρα στους μήνες μετά την δήλωση του κ. Lennox-Boyd στης 19^ης Δεκεμβρίου 1956.  Στην δήλωσή του, όπως προαναφέρθηκε, ο κ. Lennox-Boyd αναφέρθηκε στη ‘Ελληνο Κυπριακή κοινότητα’ και στη ‘Τουρκο Κυπριακή κοινότητα’.

Έτσι και η έκφραση ‘δύο κοινότητες΄ εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα της δήλωσης του Lennox-Boyd της 19^ης Δεκεμβρίου 1956 και την προαναφερθείσα έκθεση του Λόρδου Radcliffe που δημοσιοποιήθηκε την ίδια μέρα. Στην έκθεσή του, ο Λόρδος Radcliffe ενδεικτικά αναφέρθηκε σε ‘δύο κοινότητες΄ σε πέντε διαφορετικές περιπτώσεις.

Εν τω μεταξύ, στις 4 Νοεμβρίου 1958, ο τότε Βρετανός Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Harold Macmillan, χρησιμοποίησε μια συσχετιζόμενη νέο-οθωμανική φράση που μπήκε στην καθημερινή χρήση – οι ‘ηγέτες των κοινοτήτων’. (Πηγή: Hansard, House of Commons Debates, 4 November 1958, Column 767.)

Το Ηνωμένο Βασίλειο επίσης φαίνεται να είναι και o πρόγονος της φράσης που έμεινε γνωστή ως ‘πολιτική ισότητα’ των ‘δύο κοινοτήτων’. Πιο συγκεκριμένα, οι ρίζες της ‘πολιτικής ισότητας΄ φαίνεται να βρίσκονται στην προαναφερθείσα δήλωση του κ. Lennox-Boyd της 19^ης Δεκεμβρίου 1956.  Οι λέξεις που χρησιμοποίησε επακριβώς ήσαν:

«Δεν  βλέπω πως αλλιώς να είναι λογικό εκτός από το να δοθούν σε μια κοινότητα με τέτοια στενά συμφέροντα με την Τουρκία, και μόνο 40 μίλια μακριά [από την Τουρκία] τα ίδια δικαιώματα όπως είμαστε διατεθειμένοι να αναγνωρίσουμε για την Ελληνική κοινότητα.» (Πηγή: Hansard, House ofCommons Debates, 19 December 1956, Column 1269.)

Στην σημερινή της μορφή, η ιδέα της ‘πολιτικής ισότητας΄ ήλθε στην επιφάνεια μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και το ψήφισμα 716 του 1991. Αυτό το ψήφισμα εικονίζει μια «λύση του Κυπριακού προβλήματος» η οποία είναι «βασισμένη σε ένα [ομόσπονδο] Κράτος της Κύπρου αποτελούμενο από δύο πολιτικά ισότιμες κοινότητες…».  Έχοντας υπόψη την φαινομενική βρετανική καταγωγή της ‘πολιτικής ισότητας΄, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δυναμικά προωθεί αυτή τη περίεργη εφαρμογή της ‘διανοούμενης διχοτόμησης’.

Στις 3 Ιουνίου 1992, παραδείγματος χάρη, ο Douglas Hurd, ο τότε Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών, επιβεβαίωσε στην Βουλή των Κοινοτήτων ότι «… εμείς [δηλαδή οι Βρετανοί] αναγνωρίζουμε μία Κύπρο στην οποία υπάρχουν δύο κοινότητες και, όπως όλοι αποδέχονται, αυτές οι κοινότητας έχουν πολιτική ισότητα.»  Σε απάντηση σχετικής ερώτησης, ο κ. Hurd επισήμανε: «Για τ΄όνομα του Θεού [‘For heaven’s sake’], ας επικεντρωθούμε στο κεντρικό στόχο, που είναι… να επιτευχθεί μια ενδο-κοινοτική διευθέτηση σ΄αυτή τη κυρίαρχη νήσο με δύο πολιτικά ισότιμες κοινότητες.» (Πηγή: Hansard, House of Commons Debates, 3 June 1992, Columns 819 & 821-822.)

Όπως αναγνωρίστηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 23 Ιανουαρίου 1957 από τον τότε Υπουργό Σκωτίας, John Maclay, ο οποίος μίλησε εκ μέρους του κ. Lennox-Boyd που απουσίαζε στη Αφρική, «ο Τουρκικός πληθυσμός είναι ανάμικτος με τον Ελληνικό πληθυσμό σε όλη τη νήσο, παρόλο που υπάρχουν διασκορπισμένα χωριά και μέρη των πόλεων όπου επικρατεί ο Τουρκικός πληθυσμός.» (Πηγή: Hansard, House of Commons Debates, 23 January 1957, Column 184.)

Παρά όλες αυτές τις πραγματικότητες, η Γραμματεία της βρετανικής ιμπεριαλιστικής διοίκησης στην Λευκωσία ετοίμασε μια έκθεση με τίτλο «Υπόμνημα για πιθανά σχέδια Διχοτόμησης της Κύπρου» με ημερομηνία 10 Νοεμβρίου 1956. Σ΄αυτό, η βρετανική Γραμματεία ετοίμασε την αποκρουστική ιδέα επιβολής στην Κύπρο μιας γεωγραφικής διχοτόμησης του νησιού σε «δύο ζώνες» – η μια «Ελληνική» και η άλλη «Τουρκική» συν τουλάχιστον μίας βρετανικής «ζώνης». Προς αυτή τη κατεύθυνση, η Γραμματεία κατέληξε ότι «θα πρέπει να υπάρχει κάποια ανταλλαγή πληθυσμού αν, όπως φαίνεται θα είναι αναγκαίο, κάθε φυλή να επικρατεί αριθμητικός στη δική της ζώνη.»  (Πηγή: CO 926/277, Εθνικό Αρχείο Ηνωμένου Βασιλείου. Ο συγγραφέας ευχαριστεί την κα Φανούλα Αργυρού για την βοήθεια της να εντοπίσει τη πηγή.)

Ο αναγνώστης θα έχει προσέξει την ρητή συμπερίληψη των λέξεων «ζώνη» (‘zone’) και «ζώνες» (‘zones’) και την φράση «δύο ζώνες» (‘two zones’) στο προαναφερθέν Βρετανικό Υπόμνημα για τα «Πιθανά Σχέδια Διχοτόμησης». Επίσης, ο αναγνώστης θα έχει προσέξει και την ημερομηνία του Υπομνήματος ως την 10^η Νοεμβρίου 1956, δηλαδή δύο εβδομάδες πριν ο Καθηγητής Nihat Erim ενέκρινε την γεωγραφική διχοτόμηση στην έκθεσή του που παρέδωσε στον Πρωθυπουργό της Τουρκίας, Adnan Menderes, στις 24 Νοεμβρίου 1956.  Για αυτό και για άλλους λόγους, είναι οι Βρετανοί (και όχι οι Τούρκοι) που είναι οι αρχιτέκτονες της ‘δι-ζωνικής’ και της ηθικά αμφίβολης και νομικά παράνομης ιδέας της «ανταλλαγής πληθυσμών» με στόχο την δημιουργία «δύο» ξεχωριστών, διαιρετικών και ρατσιστικών «ζωνών».

Πυλώνας (5): ‘Fédération à la Turque’ 

Όπως εξήγησε ο συγγραφέας στο προηγούμενο άρθρο του, η ιδέα της ‘ομοσπονδοποίησης’ της Κυπριακής Δημοκρατίας προέκυψε σοβαρά το 1964.  Το χρόνο εκείνο, οι Τούρκοι αποδέχτηκαν την ιδέα μιας διαιρετικής ‘oμοσπονδίας’ – ‘Fédération à la Turque’, η χαρακτηριστική έκφραση του 1964 του τότε Αμερικανού Πρέσβη στη Λευκωσία.

Πιο συγκεκριμένα, όταν η Τουρκία εισέβαλε στην Κυπριακή Δημοκρατία σε δύο φάσεις το 1974, το Ηνωμένο Βασίλειο διακριτικά έπεισε τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής να δεχθούν τόσο την δημιουργία μιας επεκταμένης ντε φάκτο τουρκικής «ζώνης» όσο και μιας «μεγάλης ανταλλαγής πληθυσμού» ως τα  απαραίτητα συστατικά για την συγκρότηση μιας «ομόσπονδης δημοκρατίας» (‘federal republic’).

Για να τονιστούν αυτές οι κρίσιμες ιστορικές πραγματικότητες, πρέπει να γίνει αναφορά στο αποδεσμευμένο βρετανό έγγραφο ‘Record’ σχετικά με μία  ιδιαίτερα  σημαντική τηλεφωνική συνομιλία που έγινε στις 1.45 μ.μ στις 14 Αυγούστου 1974. Οι συμμετέχοντας ήσαν ο τότε Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών, James Callaghan, και ο ο τότε Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών, Δρ. Henry Kissinger. Η συνομιλία διεξήχθη καθώς η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη μαζί με τον ξεριζωμό, τις θηριωδίες και άλλα εγκλήματα που εκτελούνταν μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας και εξαναγκασμού με στόχο τη δημιουργία  μιας μεγάλης ντε φάκτο Τουρκικής «ζώνης» εν μέσω ενός εθνικού και θρησκευτικού ξεκαθαρίσματος.  Σε αυτό το αιματηρό περιβάλλον, τι αξιολόγησαν και τι συμφώνησαν στο τηλέφωνο αυτοί οι δύο γίγαντες της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής;

«Υπουργός Εξωτερικών (Callaghan):  Henry, αν μπορώ να συνοψίσω την κατάσταση με δύο λόγια, νομίζω έχει ως εξής: Οι Τούρκοι έχουν καλή υπόθεση. Κατά τη γνώμη μου αυτό τώρα μπορεί να λυθεί μόνο με την δημιουργία μιας [ντε φάκτο τουρκικής] ζώνης. Μιας ζώνης στην οποία θα έχουν αυτονομία σε μια ομόσπονδη δημοκρατία. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με διαπραγμάτευση όμως με την σημερινή κατάσταση, κανένας δεν μπορεί να καταφέρει οτιδήποτε με κάτι τέτοιο. ΄Ετσι έχουμε μια στρατιωτική λύση προς το παρόν, στην οποία θα αστυνομεύουν το δικό τους [ντε φάκτο] σύνορο. Θα έχουμε μια μεγάλη [ντε φάκτο] ανταλλαγή πληθυσμού με τους Έλληνες να φεύγουν και μετά απλά θα αφήσουμε τη διπλωματία να αναλάβει μέχρι να δούμε την ευκαιρία για ακόμα μια φορά, αν μπορούμε να βρούμε μια ειρηνική λύση στη νήσο. Τώρα όσον αφορά την Ελλάδα και την Τουρκία, είναι η Ελλάδα που θα χρειαστεί μασάζ γιατί οι Τούρκοι είναι πολύ σοβινιστές, μάλιστα πολύ κοντά στο Χίτλερ κατά μένα [‘too close to Hitler for my liking’]. Εντάξει;

«Δρ. Kissinger: Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Jim. Και η τραγωδία είναι ότι θα μπορούσε να διευθετηθεί το θέμα μέσω διπλωματίας…» (Πηγή:  PREM 16/20, Εθνικό Αρχείο Ηνωμένου Βασιλείου.  Αυτό προδημοσιεύτηκε στο βιβλίο του William Mallinson, Britain in Cyprus (I.B. Tauris, London, 2011), σελ 67-70.)                                                                                    

Αν υπάρχει ένα έγγραφο που ξεγυμνώνει τις ανήθικες καταβολές και τις διαιρετικές συνέπειες της προτεινόμενης ‘δι-κοινοτικής, δι-ζωνικής ομοσπονδίας’, αυτό είναι το προαναφερθέν ‘Record’.  Επιπλέον, το παρόν έγγραφο αποκαλύπτει τα ασυνείδητα και νέο-ιμπεριαλιστικά θεμέλια του καινούργιου διπλωματικού «μασάζ» που δημιουργήθηκε μετά την δεύτερη φάση της εισβολής.  Το έγγραφο καταδεικνύει επίσης ότι σε αυτό το δράμα ο κ. Callaghan ήταν ο ‘καβαλάρης’ του ‘αλόγου’ που ονομάζεται Dr Kissinger, και όχι το αντίστροφο.

Για τους λόγους που καταγράφονται στο άρθρο αυτό και σε εκείνο που προηγήθηκε, συνοψίζεται ένας αριθμός συσχετιζόμενων συμπερασμάτων.

Α) Η Δημοκρατία της Κύπρου υπόκειται σε δύο δίδυμες μορφές ‘διχοτόμησης’.  Η μία μορφή είναι η συνταγματική μέσω του επιβληθέντος ντε γιούρε ‘δι-κοινοτισμού’.  Η άλλη μορφή είναι η γεωγραφική μέσω μιας επιβολής ντε φάκτο ‘δι-ζωνικής’.

Β) Η ‘ειρηνική διαδικασία’ μετά το 1974 είναι, ουσιαστικά, μια ‘διαδικασία πολέμου’. Εξάλλου, τα Ηνωμένα Έθνη και διαδοχικά οι ηττοπαθείς πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας έχουν όλοι ακολουθήσει τους φιλο-‘ομόσπονδους’ πολεμικούς στόχους της Τουρκίας με τον συγκαλυμμένο  στόχο της επίτευξης μιας ‘συμφωνίας’ που στοχεύει να νομιμοποιήσει τις παράνομες επιπτώσεις παράνομων πράξεων.

Γ) Η προτεινόμενη ‘επανένωση της Κύπρου’ ως μια ‘δι-κοινοτική, δι-ζωνική ομοσπονδία’ είναι, στην ουσία, μια Αγγλο-Τουρκική συνταγή για  επανα-διαχωρισμό, επανα-διχοτόμηση και ‘Federation a la Turque’.  Με άλλα λόγια, η προτεινόμενη ‘ομοσπονδία’ είναι κάτι που στα αγγλικά μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα ‘stitch-up’ (κατά μία έννοια ‘κάρφωμα’).

Δ) Όπως έξυπνα το έθεσε ο Λάμπρος Καούλλας, η προτεινόμενη ‘λύση’ ενδεικτικά συνιστά το ‘Κυπριακό πρόβλημα’. Επομένως, το ‘πρόβλημα’ είναι η ‘λύση’ και όλα τα μέτρα που ελήφθησαν για την προετοιμασία της. (Βλ. άρθρο του Λ. Καούλλα ‘Από την ΤΜΤ στην ISIS’, Σημερινή, 3 Ιανουαρίου 2016).   

Ε) Το ΄Κυπριακό πρόβλημα’ είναι, στην ουσία, ‘το Αγγλο-Τουρκικό πρόβλημα’ και έτσι πρέπει να θεωρείται και να μετονομαστεί.

Βλέποντας προς το μέλλον, το Ηνωμένο Βασίλειο προχωρεί για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2019.  Εν τω μεταξύ, η Τουρκία έχει μετατραπεί σε ένα αντιδημοκρατικό, αναξιόπιστο και ασταθές κράτος υπό την ηγεσία ενός αυταρχικού, δεσποτικού και Ισλαμιστικού καθεστώτος. Αυτό επιβεβαιώθηκε από το αποτέλεσμα του ενιαίου δημοψηφίσματος στην Τουρκία την ημέρα του Πάσχα (από όλες τις μέρες) στις 16 Απριλίου 2017.  Μάλιστα, έχοντας σπείρει τους σπόρους της διαίρεσης και σύγκρουσης στην Κύπρο, η Τουρκία φαίνεται να κάνει κάτι παρόμοιο και σε άλλες χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως η Αυστρία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ολλανδία.

Έχοντας υπόψη αυτό το υπόβαθρο αναταραχής, ίσως ήλθε η ώρα για μια δεύτερη σκέψη στην Κυπριακή Δημοκρατία και στην Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας αποτελεί μέλος.  Ο στόχος πρέπει να είναι η αντικατάσταση των ‘Πυλώνων της Διχοτόμησης’  με τους ‘Πυλώνες της Ενσωμάτωσης’.  Με αυτό και με άλλους τρόπους, η Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να μετατραπεί σε μια κυρίαρχη, ελεύθερη, δίκαιη, δημοκρατική και ασφαλής χώρα. Έτσι, ένα ενιαίο κράτος μπορεί να είναι αφοσιωμένο στην ενδυνάμωση, προστασία και αξιοπρέπεια του κάθε πολίτη της στη βάση μιας ολοκληρωμένης κοινωνίας.

Αν, από τη άλλη, η Κυπριακή Δημοκρατία υποχοχωρήσει στις απαιτήσεις της Τουρκίας μετατρέποντας τον εαυτό της σε μια ‘δι-κοινοτική, δι-ζωνική ομοσπονδία’, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την άδικη ενδυνάμωση των ‘δύο ‘κοινοτήτων’, των ‘δύο ζωνών’, των ‘δύο κρατών’ και των ‘δύο ηγετών’ στην κορυφή των ‘δύο κοινωνιών’.   Επιπλέον, η Τουρκία θα θριαμβεύσει και ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο προηγούμενο θα δημιουργηθεί μεταξύ των 47 Μελών Χωρών του Συμβουλίου της Ευρώπης και των 28 (και σύντομα των 27) Μελών Χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Πιο συγκεκριμένα, το Ηνωμένο Βασίλειο θα εξέλθει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως η κακόβουλη κληρονομιά του βρετανικού ιμπεριαλισμού θα παραμείνει.