Οι ρίζες της εξάρτησης και της κακοδαιμονίας της χώρας (διχόνοια, κοταμπασισμός κα) τέθηκαν πριν, ακόμη, ολοκληρωθεί η Επανάσταση του ’21.
Πρωταγωνιστής ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, αγαπημένο ιστορικό πρόσωπο των “εκσυγχρονιστών”. Στον Μαυροκορδάτο γίνονται οι απώτερες αναφορές του “εκσυγχρονιστικού” ρεύματος.
Μια διχασμένη, ευνουχισμένη απο τον κοτζαμπασισμό και ηττημένη μερικές φορές επαναστατική εξέλιξη αναζητούσε προστάτες για να την σώσουν. Και ο Μαυροκορδάτος τους βρήκε στην Αγγλία. Αλλά και οι άλλοι πρωταγωνιστές της Επανάστασης έγερναν στις άλλες δυνάμεις της εποχής: Γαλλία και Ρωσία.
Η Ελλάδα απο τότε δεν ανέκαμψε. Δεν ολοκλήρωσε την Επανάσταση ούτε εδαφικά (αν όχι το μεγαλύτερο, ένα πολύ σημαντικό μέρος και, κυρίως, το οικονομικά και πολιτισμικά πιο προβεβλημένο μέρος του ελληνισμού έμεινε εκτός εθνικού κράτους), ούτε κυριαρχικά. Δεν απέκτησε ποτέ την ανεξαρτησία της. Η εθνική ανεξαρτησία δεν είναι κάτι που κατακτήθηκε με την Επανάσταση και στην πορεία απωλέσθηκε. Η εξάρτηση βρίσκεται στον γενετικό κώδικα του νέου ελληνισμού.
Ουσιαστικά οι ηγέτες της Ελλάδας είναι, πάντοτε, τοποτηρητές των Δυνάμεων. Και προσπαθούν να διαχειριστούν προς όφελος των Δυνάμεων τις ελληνικές υποθέσεις.
Απο τον κανόνα αυτό δεν έχει ξεφύγει καμιά κυβέρνηση. Για να μην χαθούμε στο ιστορικό παρελθόν και να έρθουμε στο σήμερα, απο τον κανόνα αυτό δεν ξέφυγε ούτε η χθεσινή κυβέρνηση που υποτίθεται, εκφράζει την Αριστερά, ούτε η σημερινή που εκφράζει το φιλελεύθερο ρεύμα. Με δύο λόγια όλο το πολιτικό φάσμα είναι εξαρτημένο και αλλοτριωμένο.
Οι Δυνάμεις, έχουν τη δύναμη να αλλάζουν τις κυβερνήσεις αν δεν τους κάνουν τα θελήματα. Επέβαλαν έναν πρωθυπουργό που δεν γνώριζε ότι στη θάλασσα υπάρχουν σύνορα και άλλαξαν αρκετούς πρωθυπουργούς του μη αριστερού χώρου που, απλώς, προβληματίστηκαν για τον βαθμό και το βάθος της εξάρτησης, όχι για την εξάρτηση. Η εξάρτηση είναι δεδομένη. Τα μνημόνια ήταν όπως οι ήττες της Επανάστασης τις οποίες καλούντο οι Δυνάμεις της εποχής να τις διαχειριστούν για να μην σβήσει η επαναστατική φλόγα. Τότε είχαν αποφασίσει να δημιουργήσουν ένα μικροελλαδικό κράτος διότι τους βόλευε στα γεωπολιτικά τους σχέδια. Σήμερα, αποφάσισαν να το διατηρήσουν ως αποικία διότι καθε άλλη επιλογή θα ήταν χειρότερη.
Διαμορφώθηκε, έτσι, ένα κράτος χωρίς αυτοπεποίθηση, φοβικό απέναντι στην Τουρκία την οποία αν αποφασίσει να αντιμετωπίσει μπορεί και υπόδουλο στα μεγάλα κέντρα της Δύσης. Η υποδούλωσή του βάθυνε με την τελευταία οικονομική κρίση. Η Ελλάδα δεν υφίσταται.
Μέσα σαυτό το πλαίσιο, λοιπόν, οι “κυβερνήσεις” της χώρας πρέπει να διαχειριστούν την πολιτική των Δυνάμεων απο τις οποίες εξαρτώνται λειαίνοντας συνεχώς τις γωνίες των εθνικών του συμφερόντων. Έτσι είχαμε μια σειρά μικρών, όπως παρουσιάστηκαν, αλλά στο σύνολό τους σημαντικών απωλειών και τώρα την εγκατάλειψη της έννοιας της ΑΟΖ. Γύρω απο την ΑΟΖ δεν παίζεται μόνο το ψάρεμα η οι υδρογονάνθρακες. Παίζεται η αξιοπιστία και η ύπαρξη της χώρας.
Και ο Υπουργός εξωτερικών και ο Πρωθυπουργός (δεν νοείται δημόσια διάσταση) εγκαταλείπουν την ιδέα της ΑΟΖ για λόγους … οικολογικούς. Δεν θέλουμε να μολύνουμε το περιβάλλον της Ανατολικής Μεσογείου και, προφανώς, θα αφήσουν τον ρόλο αυτό, μάλλον, στην Τουρκία. (Μηδένα προ του τέλους μακάριζε. Ο ΥΠΕξ χειροκροτήθηκε απο το ελληνικό κοινό όταν πριν λίγους μήνες στην Άγκυρα ύψωσε τη φωνή του. Αλλά, πριν αλέκτωρ λαλήσαι…)
Η Τουρκία δεν είναι μια δύναμη που δεν αντιμετωπίζεται. Θέλει, όμως, πολιτική βούληση γι αυτό. Και η βούληση αυτή δεν υπάρχει . Όλες οι κινήσεις της κυβέρνησης και οι τοποθετήσεις σε κρίσιμες θέσεις παραπέμπουν σε μια λογική “μην κάνουμε τίποτε και εκτεθούμε στους ξένους”. Με αυτήν την νοοτροπία ούτε καν προτεκτοράτο δεν μπορείς να διατηρήσεις.
Το κακό είναι πως με την επίκληση ατυχών ιστορικών στιγμών που με κακή προετοιμασία η χώρα έχασε και εξαρτήθηκε ακόμη περισσότερο, το αποδομητικό, “εκσυγχρονιστικό” ρεύμα του οποίου σύγχρονος ηγήτωρ υπήρξε ο Σημίτης, και σε λαϊκό επίπεδο συντάσσεται με την φοβική λογική των υποχωρήσεων. Η Τουρκία διεκδίκησε πέραν των ορίων του Διεθνούς Δικαίου και η Ελλάδα υποχώρησε ή η ελληνική κυβέρνηση ψάχνει τον τρόπο να υποχωρήσει χωρίς να φανεί. Με την διαχείριση και της πληροφόρησης και την ενεργοποίηση του κομματικού στρατού ο οποίος προκρίνει το κομματικό συμφέρον απο το συμφέρον της κρατικής συλλογικότητας στην οποία ανήκουμε.
Με δύο λόγια, η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει την Τουρκία χωρίς να κάνει πόλεμο. Με εξοπλισμούς, βεβαίως, καλή οργάνωση και στελέχωση και επίδιεξη αποφασιστικότητας. Αυτά, όμως, προϋποθέτουν ανεξάρτητη σκέψη για την διαμόρφωση πολιτικής βούλησης και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.
Φοβάμαι πως και πάλι θα υποχωρήσουμε όπως όλα δείχνουν.
Διακόσια χρόνια δεν άλλαξαν ούτε ο κοτζαμπασισμός, ούτε η υπόδουλη νοτροπία, ούτε ο φόβος προς την Τουρκία. Έστι, όμως, δεν οικοδομείται σύγχρονο κράτος.
Π.Σαβ
Πολύ καλή ανάλυση, μακάρι να την έβλεπε το τυφλό επιτελικό κράτος. Τα δύο καρκινώματα (διχόνοια, κοτζαμπασισμός) του Ελληνισμού 200 χρόνια μετά την επανάσταση ανθούν και καρποφορούν.
Η διχόνοια είναι κοινωνιολογικό-ιστορικό φαινόμενο και χρειάζονται πολλές συζητήσεις για να βρεθεί η ρίζα της διχόνοιας. Το πιθανότερο σενάριο είναι η έλξη για την εξουσία που έχουν οι Έλληνες, από την αρχαιότητα. Ο κάθε Έλληνας διεκδικεί τη γνώση και την αρχή. Αυτό οδηγεί στην απόρριψη των άλλων και στην αδυσώπητη αντιπαράθεση επικράτησης του ισχυρού.
Εκεί που τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα είναι στον κοτζαμπασισμό. Οι κοτζαμπάσηδες θεωρούν από την επανάσταση δικό τους δημιούργημα τη σύγχρονη Ελλάδα και ότι οφείλουν να την προστατεύουν. Είναι αυτοί που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια και φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη.
Στην Ελλάδα του σήμερα 5-10 νέο-κοτζαμπάσηδες (νταβατζήδες κατά Βούδαν) κυβερνούν δίνοντας την εξουσία στους αρεστούς τους κατά περίοδο. Ο Μητσοτάκης είναι σήμερα ο εκπρόσωπός τους. Ο σχηματισμός της κυβέρνησης, ο ανασχηματισμός, οι πολιτικές που επιλέγονται είναι προϊόντα των συμφερόντων των κοτζαμπάσηδων. Για παράδειγμα ο τελευταίος ανασχηματισμός δεν έγινε για την πολιτική συναίνεση ή την πολιτική προστασία αλλά για να σπάσει ο πάγος του Μητσοτάκη με τον κοτζαμπάση Β.Β. , ο οποίος εμφανιζόταν δυσαρεστημένος λόγω εύνοιας των άλλων κοτζαμπάσηδων και κυρίως του Σ.Λ και Β.Μ.
Το πεδίο αντιπαράθεσης την περίοδο αυτή είναι η ενέργεια. Ο Μητσοτάκης υπό τις οδηγίες και την πίεση των κοτζαμπάσηδων και των ξένων μοιράζει ή προσπαθεί να μοιράσει την πίτα της ενέργειας. Το καμουφλάζ είναι η πράσινη ανάπτυξη και το περιβάλλον για επιβολή άρον άρον των μεγάλων συμφερόντων. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες κατοικούν στο Ελληνικό κράτος και κατάφεραν να δώσουν (ιδιοκτησία) τον ήλιο και τον άνεμο (ΑΠΕ) στους 10 κοτζαμπάσηδες. Κάποτε είχε ξεκινήσει το πρόγραμμα των Φ/Β για τους μικρομεσαίους, αλλά το έπνιξαν σε φόρους (Σαμαράς – Βενιζέλος). Τώρα ο Μητσοτάκης πουλάει συμπόνοια (καρότο) για 9 ευρώ έκπτωση ρεύματος. Που είναι η μείωση του ρεύματος που θα ερχόταν με τον ανταγωνισμό?
Η μάχη δίνεται για τα 32 δις της ΕΕ . Στην ΔΕΘ ο Μητσοτάκης εξήγγειλε κάτι ψίχουλα στον λαό για να δώσει το πακέτο στους 10. Μέχρι και ο Μα….κης στήνει εταιρεία ΑΠΕ για να πάρει κομμάτι από την πίτα. Φυσικά μετά οι κοτζαμπάσηδες προσφέρουν στήριξη με τα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ που διαθέτουν στον «κυβερνήτη».
Βιαστικά ξηλώνουν τις λιγνιτικές μονάδες για να αγοράζουμε λιγνιτικής παραγωγής ρεύμα από τα Σκόπια (εκεί δραστηριοποιείται έτερος κοτζαμπάσης).
ΑΠΕ, LNG, φυσικό αέριο και πετρέλαιο είναι το πεδίο συμφερόντων, αντιπαράθεσης και σύμπλευσης. Οι στεριανοί (ΑΠΕ, φυσικό αέριο) συγκρούονται/συμπορεύονται με τους καπετάνιους (LNG, πετρέλαιο). Οι δηλώσεις Δένδια (δεν θα κάνουμε Μεξικό το Αιγαίο) δεν είναι τυχαίες αφού προσβλέπει στην υποστήριξη γνωστής οικογένειας, όταν αλλάξουν τον Μητσοτάκη.
Στο παιχνίδι εμπλέκονται ενεργά οι ξένοι (κυρίως οι ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία) για την προώθηση των γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων τους, μέσω του Ελληνικού προτεκτοράτου τους.
Η λύση θα έρθει μόνο με την πολιτική ανάσταση του λαού, αναγνωρίζοντας τη δική του δύναμη της μη εξάρτησης και έχοντας τη θέληση να αλλάξει το ισχύον σύστημα. Δύσκολο ναι, ακατόρθωτο όχι.
Απο το μέλ σας δεν μπορώ να καταλάβω το φύλο σας. Το ύφος δείχνει ανδρικό. Αλλά δεν έχει σημασία. Αν θελετε μπορείτε να γράφετε σχόλια και να τα αναρτώ στην ιστοσελίδα.
Ευχαριστώ. Η ιστοσελίδα δεν έχει πεδίο σχόλια. Έχει Ειδήσεις, Εσωτερικά, Διεθνή, Διπλωματία, Πολιτισμός, Επιστήμη, Τεχνολογία και WebTV. Επίσης τι γίνεται με αυτά που δεν θα συμφωνείτε; Θα το δω, είναι περισσότερο δια-δραστική η συζήτηση έτσι. Η υποβολή γίνεται μέσω του [email protected];
Υπάρχει ενότητα Απόψεις
Ως προς την περιβόητη δήλωση Δένδια (η οποία δεν είναι τωρινή, αλλά του Απριλίου), θα μου επιτρέψετε να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου.
Γνωρίζετε καλύτερα από εμένα ότι η διπλωματία έχει τον δικό της κώδικα επικοινωνίας και η σημειολογία και η παραπλάνηση είναι μέρος αυτού του “παιχνιδιού”. Η κατά κυριολεξία ερμηνεία, λοιπόν, μίας δημοσίας δηλώσεως μπορεί να είναι επισφαλής. Άλλωστε ο γερο-Καραμανλής υπήρξε σαφέστατος: “Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται.”
Είναι σκόπιμο να παραβλέψουμε το ακροατήριο, στο οποίο απευθυνόταν ο υπουργός (θυμίζω η δήλωση έγινε σε ΜΜΕ της Σ. Αραβίας); Πόσο σώφρων θα ήταν αν δήλωνε ευθέως σε μια κατ’ εξοχήν πετρελαιοπαραγωγό χώρα ότι σκοπεύουμε να γίνουμε ανταγωνιστές της, λίαν συντόμως, την στιγμή που επιδιώκουμε την συμμαχία της στην ανάσχεση της τουρκικής απειλής;
Και γιατί πρέπει να προτρέχουμε στην αξιοποίηση της ΑΟΖ; Όλος αυτός ο θόρυβος μου θυμίζει την λαϊκή παροιμία “ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε”! Αυτό που προέχει στην παρούσα συγκυρία είναι η κατοχύρωση της ΑΟΖ. Και κατά την προσπάθεια αυτή (που απαιτεί λεπτές και μεθοδικές κινήσεις) ενδεχομένως να απαιτείται καθησυχασμός όσων θα έβλεπαν με επιφύλαξη μια Ελλάδα που θα εισερχόταν με αξιώσεις στην ομάδα των πετρελαιοπαραγωγών χωρών. Ας εξασφαλίσουμε πρώτα την ΑΟΖ και θα έχουμε άφθονο χρόνο να διαφωνήσουμε στην συνέχεια για το πώς θα την εκμεταλλευτούμε.
Πιστεύετε σοβαρά πως αν βγάλει πετρέλαιο η Ελλάδα θα είναι ανταγωνιστρια της Σαουδικής Αραβίας;
Δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτησή σας, κ. Σαββίδη, διότι δεν έχω επιστημονικά δεδομένα για την εκτιμώμενη δυναμικότητα της λεκάνης της Α. Μεσογείου σε υδρογονάνθρακες.
Εξέφρασα απλώς μία επιφύλαξη στον απόλυτη ερμηνεία των δηλώσεων Δένδια ως δείγμα ενδοτισμού και υποχωρητικότητος.
Θα επιμείνω, ωστόσο, στο 2ο σκέλος του αρχικού μου σχολίου. Από την στιγμή που δεν έχουμε ακόμη οριοθετημένη ΑΟΖ, κάθε συζήτηση για την εκμετάλλευσή της είναι άκαιρη, ας επικεντρωθούμε στο αίσιο πέρας των διαδικασιών οριοθετήσεως.