του Παντελή Σαββίδη
Είναι αργά τα αντανακλαστικά της ή κάτι άλλο συμβαίνει;
Όταν έχεις την ευθύνη της ασφάλειας της χώρας δεν μπορεί να καθοδηγείσαι από την επιθυμία σου αλλά από την πραγματικότητα.
Η κυβέρνηση επιθυμούσε-και επιθυμεί- ήρεμα νερά με την Τουρκία. Και στο πρώτο νεύμα του Ερντογάν, επειδή τον συνέφερε μια διακήρυξη φιλίας με την Ελλάδα που θα την έδινε στους Αμερικανούς για να κάνει τη δουλειά του, η ασθμαίνουσα Αθήνα του την παραχώρησε. Χωρίς να σκέφτεται την επόμενη ημέρα.
Η επόμενη ημέρα, όμως, έρχεται, ο Ερντογάν θα έχει κάνει τη δουλειά του και η Αθήνα θα μείνει-και πάλι- εκτός νυμφώνος.
Δεν πιστεύω πως στην Αθήνα αδυνατούν να αντιληφθούν τι, πραγματικά, συμβαίνει.
Αλλά αυτό είναι το δόγμα της πολιτικής τους ανεξαρτήτως κόμματος που κυβερνά. Είναι μια ιδεολογική αντίληψη την οποία επειδή παράγεται στην Αθήνα ας την ονομάσουμε χάριν συντομίας «Αθηναϊσμό».
Η αντίληψη αυτή που κυριάρχησε μετά την ήττα του Ελευθέριου Βενιζέλου και επιβάλλεται, ακόμη και σήμερα, από όλες τις αθηναϊκές κυβερνήσεις-όλες ανεξαιρέτως- έχει κύριο χαρακτηριστικό τον κοτζαμπασισμό στην οικονομία και την κοινωνική συμπεριφορά και τον μικροελλαδισμό στην πολιτική.
Αυτό ήταν το κρατίδιο που προέκυψε από την Επανάσταση μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια. Με τον Καποδίστρια θα ήταν διαφορετικό. Όπως και με τον Βενιζέλο, αν η εκστρατεία στη Μικρά Ασία δεν είχε άδοξο τέλος.
Στα 200 χρόνια του νεότερου βίου του-καλύτερα του βίου του- αυτό το κράτος ανέδειξε δύο μόνο προσωπικότητες με συνείδηση της ελληνικής διαχρονίας.
Η γενιά του 22 ήταν η ηρωϊκή γενιά που έμοιαζε στους αγωνιστές του 21. Την πίεση της ήττας για την οποία ευθυνόταν η ηγεσία της την «έβγαλε» στο έπος του 40. Και από τότε άρχισε η υποχώρηση με τους δεδομένους. Ο κύριος εκφραστής των δεδομένων είναι, σήμερα, ο κ. Μητσοτάκης. Οι υπόλοιποι, προς το παρόν, είναι ανύπαρκτοι. Ίσως να μην καταλαβαίνουν και τι συμβαίνει.
Ο μόνος που προσπάθησε μεταπολεμικά να διαρρήξει τη λογική του δεδομένου ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τον οποίο, με το άκουσμα του ονόματός του, αναθεματίζουν όσοι ευνοήθηκαν από την πολιτική του. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης. Έχει να κάνει με τον ψυχισμό αυτού που ονομάστηκε σύγχρονη ελληνική κοινωνία.
Σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο η λογική του δεδομένου εγκλωβίζει τις επιλογές ασφάλειας της χώρας. Και ιδιαιτέρως, στην περίπτωση της Ελλάδας ο εγκλωβισμός είναι περισσότερο επικίνδυνος όταν έχεις να κάνεις με μια Τουρκία που παραδίδει μαθήματα διπλωματικής και πολιτικής ευελιξίας συνδυαζόμενα από μια καλή ισορροπία της σχέσης ήπιας και σκληρής ισχύος.
Στην Αθήνα περιμένουν να επαναπροσδιορίσει η Ουάσιγκτον τις διεθνείς σχέσεις της και να τύχουν καλύτερης εκτίμησης από την αμερικανική πολιτική για να περιορίσουν τις ανησυχίες ασφαλείας της χώρας αλλά αυτό δεν είναι σίγουρο ότι θα συμβεί σε βάρος της Τουρκίας. Οι ΗΠΑ είναι δύναμη προβολής σκληρής ισχύος και οι δυνάμεις αυτές εκτιμούν τις ανάλογές τους. Όχι τις φοβισμένες που αναζητούν, μονίμως, προστασία. Όπως το αθηναϊκό μόρφωμα.
Ο υπουργός άμυνας και δελφίνος του Μητσοτάκης μόλις τώρα ξύπνησε και άρχισε να εκδηλώνει ανησυχίες σε σχέση με την δυναμική της Τουρκίας και την παθητικότητα του αθηναϊκού κράτους, του οποίου αποικία είμαστε και εμείς.
Ο κ. Δένδιας δήλωσε τις προηγούμενες ημέρες πως σε μια σύγκρουση με την Τουρκία θα είμαστε μόνοι. Δεν θα μας προφυλάξουν οι συμφωνίες και συνεργασίες που υπογράψαμε ούτε με τις ΗΠΑ, ούτε με τη Γαλλία, ούτε καν θα ωφεληθούμε από τη ρήτρα συνδρομής από την συμμετοχή μας στην Ε.Ε. Αργά ξύπνησε.
Η Τουρκία περικυκλώνει την Ελλάδα. Ανατολικά βρίσκεται η ίδια, νότια εγκαθίσταται και επηρεάζει τη Λιβύη και δυτικά αναπτύσσει σχέσεις και έχει παρουσία στην Αλβανία.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η χώρα πρέπει να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις ασφάλειάς της αλλά ο κ. Μητσοτάκης και μέρος της κοινωνίας ασχολούνται με τους ομοφυλόφιλους και το κρεβάτι τους. Και περιόρισε με την πολιτική του τις επιλογές της χώρας για την διαμόρφωση του διπλωματικού μείγματος που θα εξασφάλιζε κατά το δυνατόν την ύπαρξή της.
Για παράδειγμα, οι σχέσεις με τη Ρωσία βρίσκονται στο ναδίρ. Η Ρωσία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην παραχώρηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. Και οι Αμερικανοί ήταν που επέμεναν στην αποστρατιωτικοποίησή τους. Αν χρειαστεί η βοήθεια της Μόσχας στις ημέρες μας θα της παρασχεθεί;
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έπρεπε να καταγγελθεί η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Δεν χρειαζόταν, όμως, ούτε η ανάληψη του ρόλου του πρωτοπαλίκαρου από μια αδύναμη υπόσταση, όπως η Αθήνα, ούτε η δήλωση περί δεδομένων.
Ο κ. Μητσοτάκης με τη δήλωσή του είτε εξυπηρέτησε προσωπικά του συμφέροντα, κάτι που τον καθιστά επικίνδυνο για την ασφάλεια της χώρας, είτε είναι παντελώς άσχετος από εξωτερική πολιτική και διπλωματία, που και αυτό είναι πολύ προβληματικό.
Η χώρα έχει καθηλωθεί στις σκοπιμότητες μιας μικρής αθηναϊκής ομάδας που διαχειρίζεται ικανοποιητικά για αυτήν τους σύγχρονους κοτζαμπάσηδες και μαζί την λυμαίνονται.
Και την έχουν περιορίσει σε έναν μικρό εδαφικό χώρο, το λεκανοπέδιο, αδιαφορώντας αν στα σύνορα του Έβρου, θα μείνουν οι κάτοικοι, αν έχουν εργασία, αν, τέλος πάντων θα υπάρχει ελληνική παρουσία.
Και αυτή η αδιαφορία δημιουργεί ένα επικίνδυνο υπαρξιακό πρόβλημα.
Γι αυτό όταν μιλάμε για το αθηναϊκό κράτος και την πολιτική του ας μην εξεγείρονται οι καθαρίστριες της Αγίας Βαρβάρας Αττικής. Δεν εννοούμε αυτές.
Όταν η εθνική σου οικονομία εξαρτάται κατά απόλυτο τρόπο από την διάθεση τρίτων να σε χρηματοδοτήσουν εκ των πραγμάτων είσαι δεδομένος.
Υπάρχει στ’ αλήθεια κάποιος ο οποίος να πιστεύει ότι ξεπεράσαμε την κρίση και χρεοκοπία επειδή αναπροσαρμόσαμε το παραγωγικό μας πρότυπο;
Μας περικυκλώνουν και “ημείς άδομεν”. Και στη Σμύρνη λίγες μέρες πριν την καταστροφή μπορούσε να δει κανείς στις εφημερίδες δημοσιεύσεις για θεατρικές παραστάσεις και κάθε είδους εκδηλώσεις. Σε περίπτωση που συμβεί κάτι όμως, οι Οθωμανοί δεν θα είναι πολύ διαφορετικοί απ’ ότι ήταν κατά τη διάρκεια της εισβολής στην Κύπρο το ’74. Ούτε διαφορετική θα είναι η συμπεριφορά των “συμμάχων”. Τις συνέπειες δε, θα τις υποστούν άλλοι, όχι οι “δεδομένοι” που διαχρονικά έχουν το “ακαταδίωκτο”.
το τραγικό είναι, ότι χωρίς τους συμμάχους δεν θα υπήρχαμε ήδη, ενώ τώρα μπορούμε ακόμη να πηγαίνουμε σε… θεατρικές παραστάσεις
Ας ξεκινήσω από το επίκαιρο .
Ο ΥΠ.ΕΘ.Α κύριος Δένδιας, ”μας προσθαλάσσωσε” θυμίζοντάς μας -Κερκυραίος και αυτός- το Σολωμικό ”μοναχή τον δρόμο πήρες εξανάλθες μοναχή ,δεν είναι εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τις κουρταλεί” και δηλώνοντας πως δεν πρέπει να περιμένουμε άμεση συμπαράταξη των ΗΠΑ και της Γαλλίας -με τις οποίες έχουμε υπογράψει Αμυντικές Συμφωνίες- σε τυχόν πολεμική εμπλοκή μας με την Τουρκία. Και πολύ ορθώς ομίλησε, γιατί αυτό επιβεβαιώνεται από όλη την Ιστορία των πολεμικών εμπλοκών μας και το 1910-22 , το 1940-1941 και παραλίγο και το 1974 εάν είχαμε εμπλακεί σε ελληνοτουρκικό πόλεμο.
Δεν αναφέρουν τυχαία οι Έλληνες ανέκαθεν την παροιμία ”αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς μη περιμένεις να σε ξύσουν άλλοι ”.
Διερωτώμαι όμως εάν το 1919 μας έλεγαν οι υπεύθυνοι πολιτικώς και στρατιωτικώς πρωθυπουργός και στρατηγοί αντιστοίχως ότι- μόνοι μας ,χωρίς τους μεγάλους συμμάχους μας, που για τα συμφέροντά τους διώξαμε τον ανώτατο άρχοντά μας – πάμε να πολεμήσουμε στην Μικρά Ασία θα γινόταν λαϊκή η επανάσταση για να μη πάμε αβοήθητοι για βεβαία ήττα του στρατού μας και υπερβεβαία σφαγή των Ελλήνων της Ανατολής (που ενσάρκωναν την Μεγάλη Ιδέα) από τους βάρβαρους Τούρκους που τους γνωρίσαμε από το 1453 ”σ Άνατολή και Δύση”.
Τότε οι μεν αρμόδιοι στην Ελλάδα τα παρουσίαζαν ”όλα ρόδινα και ωραία” οι δε φίλοι σύμμαχοι τους παγίδεψαν και αυτούς και όλους τους υποστηρικτές τους στην Ελλάδα και αφού μας εγκατέλειψαν την επομένη της απόβασης στην Σμύρνη μας άφησαν αβοήθητους και στην καταστροφή , όπως μαρτυρεί γραπτώς ο Αμερικανός Πρόξενος στην Σμύρνη Χόρτον .
Να το τελειώσω με την ευλόγως μη αναμενόμενη πια βοήθεια της Ρωσίας , η οποία εποφθαλμιούσε από το 1794 ολόκληρη την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορίας και φαίνεται πως τώρα στηρίζει και θα στηρίζει την Τουρκία ,για να μη περιέλθουν τα Στενά του Βοσπόρου -που κατά τον επίτιμο πρέσβη κ. Πουκαμισά χάσαμε εμείς στην δεύτερη καταστροφή της Ανατολικής Θράκης-αποκλειστικά στην Δύση-ΗΠΑ.
Όσο για τον κ. Μητσοτάκη θυμάται τι απέγινε ο πρωθυπουργός και Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας κ. Καραμανλής , που υποδέχτηκε πέντε φορές τον κ. Πούτιν στην Αθήνα.
Τον ξέχασαν φίλοι του ”καρδιακοί” και εχθροί του Έλληνες και Ξένοι . Αυτή όμως δεν είναι η μοίρα όσων ευεργετούν την Πατρίδα ;;;.Ευτυχώς δεν τους ξεχνά η Ιστορία , έστω και αργά.
Επειδή μας έχει φάει η ανάλυση, και η χώρα είναι επίσημα χώρος, από το 2015, ας ελπίσουμε ότι οι λίγοι θα κάνουν πάλι την διαφορά στην ιστορία μας.
Οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα, το είδαμε και στο ποσοστό που πήγε και ψήφισε, όταν οι άλλοι ακολούθησαν τον απαθή δρόμο της επιβίωσης.
Φυσικά και έχει δίκιο σε όλα όσα έγραψε ο κ. Σαββίδης, αλλά εάν δεν βγει μπροστά ένας άνδρας για το έθνος, θα ζήσουμε πάλι δάκρυα και αίμα, διότι Πρέσπες του Αιγαίου δεν πρόκειται να ανεχθώ.