Του Δαμιανού Βασιλειάδη
ιδρυτικού μέλους του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα
Αθήνα, 18 Οκτωβρίου 2018
Τελικός απολογισμός της επίσκεψης στην Ελλάδα του προέδρου της Γερμανίας Φρανκ Βάλτερ Στάινμάιερ
Υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα και μεγάλη σύγχυση και αποπροσανατολισμός, που έχει σχέση με την επίσκεψη του προέδρου της Γερμανίας στην Ελλάδα κ. Στάινμάιερ.
Τα ερωτήματα επικεντρώνονται στην επιλογή της ημερομηνίας της επίσκεψης του Γερμανού προέδρου από μέρους του κ. Παυλόπουλου και τον συμβολισμό και την σημειολογία της ημερομηνίας, καθώς και την ανακήρυξή του ως διδάκτορα της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ.
Ο αποπροσανατολισμός έχει σχέση με την ερμηνεία της επίσκεψης.
Θα προσπαθήσω και στα δύο να καταθέσω, ως ιδρυτικό στέλεχος του Εθνικού Συμβουλίου, την δική μου ετυμηγορία.
Πριν απ’ όλα θα πρέπει να διευκρινίσουμε ορισμένα θέματα παραπληροφόρησης και παραπλάνησης.
Πρώτον, τόσο την ημερομηνία της επίσκεψης, όσο και την βράβευσή του γερμανού προέδρου, καθόρισε η κυβέρνηση και όχι ο Προκόπης Παυλόπουλος. Ο τελευταίος ανταποκρίθηκε απλώς στον προγραμματισμό της κυβέρνησης.
Δεύτερον, την ημερομηνία επίσκεψης επίσης επέλεξε η κυβέρνηση και κανένας άλλος κατ’ εντολήν φυσικά της Γερμανίας. Στην περίπτωση αυτή η ημερομηνία δεν έγινε τυχαία, αλλά είχε να κάνει με την απελευθέρωση της Αθήνας στις 12 Οκτωβρίου 1944 από τους Γερμανούς που έχει και μεγάλο συμβολικό χαρακτήρα. Μία μέρα λοιπόν πριν από την απελευθέρωση της Αθήνας έπρεπε να δηλωθεί ότι ναι μεν η Αθήνα απελευθερώθηκε από τους Ναζί στις 12 Οκτωβρίου 1944, αλλά σήμερα είναι και παραμένει η Ελλάδα ολόκληρη προτεκτοράτο της Γερμανίας.
Τρίτον, την ανακήρυξή ως διδάκτορα καθόρισε επίσης η κυβέρνηση σε συνεννόηση με την πρυτανεία του ΕΚΠΑ, που εντάσσεται κι αυτή η απονομή στην εκδήλωση δουλικότητας της ελληνικής κυβέρνησης και της παρασιτικής ελληνικής ελίτ απέναντι στην Γερμανία.
Τέταρτον, επανέλαβε ο κ. Στάινμάιερ, ρητά και κατηγορηματικά ότι το θέμα των αποζημιώσεων έκλεισε νομικά και πολιτικά, επαναλαμβάνοντας την θέση της γερμανικής κυβέρνησης που εκφράστηκε από μέρους της μία μέρα πριν, δηλαδή στις 10 Οκτωβρίου 2018.
Πέμπτον, Ο κ. Σταινμάγιερ υπέγραφε με την κυβέρνηση και την συμφωνία του «Ελληνογερμανικού Ιδρύματος Νεολαίας, που μαζί με το Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον, αποτελούν τον Δούρειο Ίππο της γερμανικής ιμπεριαλιστικής διείσδυσης στην Ελλάδα και αποδέδειξε περίτρανα ότι η Ελλάδα ακολουθεί εντολές της γερμανικής κυβέρνησης ως προτεκτοράτο των Γερμανών.
Έκτον, η Ελληνογερμανική Συνέλευση που οργανώνεται στην Κρήτη και όχι αλλού, έχει την σημειολογία της, γιατί η Γερμανία επιβάλλει στην ελληνική κυβέρνηση, όχι τυχαία, να οργανώσει ο Δήμος Χερσονήσου με την συμπαράσταση και άλλων Δήμων αυτήν την Συνέλευση, για να ταπεινώσει το φρόνημα του κρητικού λαού, που εναντιώθηκε με τεράστιες θυσίες ενάντια στον χιτλερισμό με εκατόμβες θυμάτων. Η επιλογή με εντολή της κυβέρνησης δεν είναι καθόλου τυχαία.
Το μείζον πρόβλημα λοιπόν ανέκαθεν είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Έχει απόλυτα δίκαιο η τοποθέτηση του ΚΚΕ στο θέμα: «Ο κ. Τσίπρας θυμήθηκε ξανά προεκλογικά τις γερμανικές αποζημιώσεις, όταν επί μια τετραετία δεν έκανε τίποτα ουσιαστικά για να τις διεκδικήσει. Με το πρόσχημα ότι “τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να τεθεί το ζήτημα”», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, στα βήματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δεν διεκδίκησε ποτέ από τη γερμανική κυβέρνηση τις αποζημιώσεις, για να μη διαταραχθούν οι συμμαχίες του ελληνικού κεφαλαίου. Άλλωστε και στο πόρισμα της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών, δε γίνεται καμιά αναφορά σε ρητή δέσμευση της κυβέρνησης να διεκδικήσει ενιαία και το σύνολό τους.
Από την άλλη ο πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος επαναλαμβάνει μονότονα και μία ακόμη φορά στο δείπνο που παρέθεσε στο προεδρικό μέγαρο προς τιμήν του Γερμανού προέδρου ότι «νομικώς είναι ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες» οι διεκδικήσεις των αποζημιώσεων κι εκεί σταματάει το θέμα, χωρίς να δοθεί συνέχεια, υποτασσόμενος στην αποικιοκρατική συμπεριφορά της Γερμανίας.
Πώς είναι δυνατόν να διεκδικήσουν όλοι αυτοί τις γερμανικές αποζημιώσεις; Ποτέ είναι η απάντηση. Αν πραγματικά ήθελαν και είχαν την πρόθεση να εκπληρώσουν το χρέος τους προς τα θύματα και τις μαρτυρικές πόλεις και τα χωριά και στις θυσίες του ελληνικού λαού, για να τους πιστέψουμε ότι περνούν σοβαρά το θέμα και δεν θέλουν να κοροϊδεύουν και εμπαίζουν τον ελληνικό λαό ασύστολα, θα πρέπει να είχαν προβεί ήδη στις εξής ενέργειες:
- να προβούν ή καλύτερα να είχαν προβεί σε ρηματική διακοίνωση μέσω της διπλωματικής οδού ζητώντας όλες τις αποζημιώσεις και όχι μόνο το κατοχικό δάνειο.
- Να υλοποιήσουν έστω στο παρά πέντε τώρα, όχι λίγο πριν τις εκλογές και να βρουν μετά κάποιο άλλοθι, την τελεσίδικη απόφαση του Αρείου Πάγου για την αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου, που εκκρεμεί. Και
- Να καταργήσουν το άρθρο 923 του κώδικα πολιτικής δικονομίας, που επιτρέπει στον εκάστοτε υπουργό Δικαιοσύνης να εγκρίνει ή να καταργεί αποφάσεις του Ανωτάτου Ελληνικού Δικαστηρίου. Αν είναι δυνατόν. Βασικά να καταργεί τον Άρειο Πάγο.
- Αν θέλουμε και ένα τέταρτο, να ακυρώσουν το Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον, που δίνει την δυνατότητα σε ορισμένους δήμους και μάλιστα με θύματα, να οργανώνουν την Ελληνογερμανική Συνέλευση στην Κρήτη. Αν η κυβέρνηση είχε καταργήσει το Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον δεν επρόκειτο κανένας δήμαρχος να τολμήσει να διοργανώσει τέτοιες προσβλητικές για τα θύματα συνελεύσεις κ.λπ. Έτσι έχει το θέμα.
Παρ’ όλα αυτά υπογράφηκε επιπρόσθετα επ’ ευκαιρία της άφιξης του Γερμανού προέδρου και το Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας.
Το συμπέρασμα είναι ότι τόσο ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, (τίποτε εναντίον του θεσμού) όσο και η κυβέρνηση μας εξαπατούν.
Μετά από την αναφορά στα αναπάντητα ερωτήματα προστίθεται και ο αποπροσανατολισμός όλων εκείνων που κόπτονται υπέρ των γερμανικών διεκδικήσεων απέναντι στην γερμανική κυβέρνηση, αλλά δεν τολμούν ή δεν θέλουν να ασκήσουν κριτική στην ελληνική κυβέρνηση που είναι η αιτία που παραμένει το θέμα μετέωρο.
Αντί λοιπόν να ασκούν κριτική και δικαιολογημένα απέναντι στην γερμανική κυβέρνηση, που στο κάτω κάτω της γραφής κοιτάζει τα συμφέροντά της και μ’ αυτήν την έννοια καλώς πράττει, παραλείπουν να ασκήσουν κριτική στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία είναι η μόνη υπόλογη και υπεύθυνη για το θέμα των διεκδικήσεων. Μένει συνήθως στο απυρόβλητο.
Αυτή η στάση αποτελεί για όλους όσους ενδιαφέρονται για τις αποζημιώσεις σκέτη υποκρισία και φυσικά αποπροσανατολισμό από τον στόχο, που είναι διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις. Η τελευταία όμως στην υποκρισία έχει ξεπεράσει τις προηγούμενες, γιατί θέλει να παραπλανήσει τις μαρτυρικές πόλεις και τα χωριά ότι δήθεν ενδιαφέρεται για τις αποζημιώσεις.
Όσοι δεν στρέφονται εναντίον τη κυβέρνησης είτε είναι αφελείς είτε υπηρετούν ιδιοτελεί συμφέροντα. Και όσο οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν διεκδικούν δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να δικαιωθεί ο ελληνικός λαός για τις θυσίες του κατά την διάρκεια της κατοχής. Τελεία και παύλα!
