Η Δημοκρατία της Ελλάδας έχει σαφή στρατηγική για την προστασία των εθνικών συμφερόντων έναντι της Δημοκρατίας της Αλβανίας, γράφει βουλγαρικό δημοσίευμα.
Αυτή η στρατηγική έχει διαφορετικές διαστάσεις και πτυχές και στην εφαρμογή της συμμετέχουν όλοι οι θεσμοί του ελληνικού κράτους και οι αρμόδιες δομές της κοινωνίας των πολιτών και των ΜΜΕ.
Οι κύριοι στόχοι της ελληνικής στρατηγικής για τη δυτική περιοχή είναι: ο καθορισμός των θαλάσσιων συνόρων με την Αλβανία σύμφωνα με τα ελληνικά συμφέροντα και τη φόρμουλα.
Διατήρηση του αριθμού των αυτοπροσδιοριζόμενων Ελλήνων στη γειτονική χώρα και προστασία όλων των πολιτιστικών, οικονομικών, θρησκευτικών και πολιτικών δικαιωμάτων τους, που συχνά υπερβαίνουν τα δικαιώματα των εθνοτικών μειονοτήτων που προβλέπονται στο αλβανικό σύνταγμα και νόμους θρησκευτικής κληρονομιάς – εξωεδαφικότητα των ελληνικών στρατιωτικών νεκροταφείων στην Αλβανία, διατήρηση του ελληνικού ελέγχου στην Αλβανική Ορθόδοξη Εκκλησία (με τον επικεφαλής της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας) και άλλα.
Πλήρης προσαρμογή σχολικών βιβλίων και άλλων εκπαιδευτικών κειμένων στην Αλβανία με τη βοήθεια της ελληνικής εκδοχής των ιστορικών γεγονότων, ενώ η διαδικασία είναι εντελώς μονόδρομη.
Αποτροπή οποιασδήποτε αλβανικής διεκδίκησης σχετικά με τα πιθανά πολιτιστικά και οικονομικά δικαιώματα των προσφύγων των λεγόμενων Τσάμηδων – του αλβανικού πληθυσμού της ελληνικής Ηπείρου, που σφαγιάστηκαν ή εκτοπίστηκαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τους Έλληνες εθνικιστές.
Για την επίτευξη αυτών των στόχων, το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί ένα ευρύ φάσμα εργαλείων – από το να βάλει την Αλβανία μπροστά σε ένα ολοκληρωμένο γεγονός (για παράδειγμα, αποστολή ελληνικών σκαφών γεωτρήσεων στην επίμαχη θαλάσσια ζώνη), μέσω συμβολικών μηνυμάτων (για παράδειγμα, μη απόσυρση της δήλωσης της Αλβανίας του πολέμου από τον Φεβρουάριο του 1941) στη συστημική πίεση από την εξωτερική πολιτική, ιδιαίτερα σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η επιθυμία της Αλβανίας να ενταχθεί στην ΕΕ το συντομότερο δυνατό χρησιμοποιείται επιδέξια από την Αθήνα για να προωθήσει τα ελληνικά αιτήματα.
Αυτό αποδεικνύεται και από το διαπραγματευτικό πλαίσιο για την Αλβανία που εγκρίθηκε πέρυσι, το οποίο περιλαμβάνει άμεσα ή πιο κρυφά όλες τις ελληνικές απαιτήσεις.
Η Ελλάδα χρησιμοποιεί κάθε ευκαιρία για να υπενθυμίσει στην Αλβανία ότι είναι η Αθήνα που κρατά το «κλειδί της πόρτας της ΕΕ» και ότι δεν θα συμβιβαστεί με την εκπλήρωση των ελληνικών απαιτήσεων.
Στο επίκεντρο της ελληνικής στρατηγικής πίεσης της Αλβανίας σε επίπεδο ΕΕ βρίσκεται το θέμα των δικαιωμάτων των Ελλήνων στην υποψήφια ένταξη στην Ε.Ε.
Στην παραμικρή υποψία παραβίασης οποιωνδήποτε δικαιωμάτων μέλους της ελληνικής μειονότητας, το ελληνικό κράτος αντιδρά άμεσα και οι θεσμοί του ενεργούν συντονισμένα για να ασκήσουν πίεση στις αλβανικές αρχές, με παρέμβαση των θεσμών της ελληνικής μειονότητας, σχολιάζει το βουλγαρικό «Μακεδονικό Επιστημονικό Ινστιτούτο» με έδρα τη Σόφια.
—
Οι Βούλγαροι επικρίνουν την παρέμβαση της Ελλάδας στις δημοτικές εκλογές στην Αλβανία
Μακάρι να ήταν έτσι!
“…των λεγόμενων Τσάμηδων – του αλβανικού πληθυσμού της ελληνικής Ηπείρου, που σφαγιάστηκαν ή εκτοπίστηκαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τους Έλληνες εθνικιστές.”
“Που σφαγιάστηκαν…”
Βρε καλώς τους Βουργάρους τους φίλους μας! Πού χαθήκατε ρε παιδιά τόσον καιρό; Η βαλκανική συνεννόηση σας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες.
Γιατί το βάζεις σε παρένθεση; Είναι η πραγματικότητα. Πάνω από 2.000 άτομα σφαγιάστηκαν. Το θέμα της σφαγής των Τσάμηδων συμπεριελήφθη στην ατζέντα της τέταρτης γενικής συνέλευσης του Οργανισμού Μη Αναγνωρισμένων Εθνών και Λαών (UNPO) – που εδρεύει στη Χάγη – στις 20-26 Ιανουαρίου 1995. Ας δούμε μερικές μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν εκείνη την εποχή τα γεγονότα από πρώτο χέρι.
Ο Εσαμπουντίν Καντίου λέει: «Μας συγκέντρωσαν όλους στο σπίτι ενός Αλβανού, του Σαλί Αβούζι. Εκεί υπήρχαν και άλλοι που είχαν έρθει στην πόλη μας από τα γύρω χωριά. Εκεί είχαν συγκεντρώσει γυναίκες και μικρά παιδιά, καθόλου άντρες. Μας είχαν εκεί για περίπου 5-6 μήνες. Σχεδόν κάθε μέρα έθαβαν και από ένα παιδί. Μας είχαν πιάσει αρρώστιες, ήμασταν σε άσχημη κατάσταση. Δεν είχαμε να φάμε. Με λίγα λόγια πέθαναν πολλά παιδιά και ηλικιωμένες γυναίκες. Υπήρχαν κάποιες γυναίκες άνω των 80 χρόνων.. οι Έλληνες τους έριχναν από τις σκάλες και πέθαιναν…»
Η Καντριέ Οσμάνι λέει: «Σκότωσαν τον πατέρα μου, τον ξάδερφο μου, τους αδερφούς της μητέρας μου και την αδερφή της μητέρας μου που ήταν παράλυτη. Την έριξαν από τις σκάλες και μετά την πυροβόλησαν…»
Η Καντρίε Αλίου λέει: «Μπήκαν το βράδυ οι Έλληνες στο σπίτι μας, πήραν τα 4 πρόβατα που είχαμε. Η μητέρα μου με το μωρό στην αγκαλιά της τους έλεγε: {Σας παρακαλώ, δεν έχω γάλα για τα παιδιά μου} και ένας στρατιώτης της είπε: {Έχω μόνο μία σφαίρα, δεν είμαι εδώ για να την σπαταλήσω, πήγαινε μέσα}. Άκουγα τις γειτόνισσες μου που φώναζαν και έκλαιγαν. Τις είχαν κόψει τα αυτιά, τους τραβούσαν τα σκουλαρίκια από τα αυτιά τους με τη μία και τους τα έκοβαν. Τις είχαν κόψει τα δάχτυλα για να τις πάρουν τα δαχτυλίδια.. απίστευτα πράγματα. Ξεκοίλιασαν έγκυες γυναίκες. Θυμάμαι ακόμα μία γυναίκα που είχε ένα μεγάλο τραύμα από λόγχη ανάμεσα στους ώμους της.»
Ο Ραχμί Ουζέιρι λέει: «Σκότωναν γυναίκες και παιδιά. Είχαν ξεκοιλιάσει γυναίκες και τους έπαιρναν τα έμβρυα μέσα από τις κοιλιές τους. Τους είχαν κόψει τα δάχτυλα και τους έπαιρναν ό,τι κόσμημα φορούσαν..»
Ο Φαΐκ Μπολλάτι λέει: «Το πρώτο που μας ζήτησαν ήταν για χρυσό. Ό,τι είχαμε, ό,τι είχαν η μητέρα μου και η θεία μου στον λαιμό τους και στα δάχτυλα τους τους τα άρπαξαν. Τότε είπαν στη μητέρα μου: {Θέλουμε τον γιο σου για ένα λεπτό. Θα τον πάρουμε και θα στον ξαναστείλουμε σε ένα λεπτό}. Δεν το είδα αλλά άκουσα τη μητέρα μου να κραυγάζει και να χοροπηδάει’ είχαν κόψει το κεφάλι του αδερφού μου. Ήταν μόνο 17 χρόνων…. Ένας γείτονας μας μας πήρε μετά στο σπίτι του. Το όνομα του ήταν Τσιλ Μπάρμπα. Του δώσαμε μερικά χρήματα και μας άφησε να μείνουμε στο σπίτι του. Αφού τη νύχτα μας πήρε χρυσαφικά και ό,τι μας είχε απομείνει, μας πήρε την άλλη μέρα σε μία εκκλησία. Στην εκκλησία θυμάμαι ότι τρεις φορές μας έβγαλαν έξω ώστε να μας σκοτώσουν αλλά παρενέβησαν κάποιοι Βρετανοί στρατιώτες και σωθήκαμε.. υπήρχε και μία γυναίκα. Τότε μας πήγαν για τέσσερις μήνες στην Ηγουμενίτσα, σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και σε σπίτια κοντά στο λιμάνι, θυμάμαι ακόμα πως ανοιγόκλειναν τις μεγάλες σιδερένιες τους πόρτες. Άνοιγαν τις πόρτες, έπαιρναν νεαρά κορίτσια και τα βίαζαν. Κάποια επέστρεφαν πίσω, κάποια άλλα τα σκότωναν. Ακούγαμε τις κραυγές τους. Εκεί πέθανε μία από τις αδερφές μου από πείνα και έθαψαν ζωντανή μία θεία μου που τα παιδιά της ζούνε ακόμα.»
Η Ραμπίε Σεριάνι λέει: «Σκότωσαν τον πατέρα μου. Σκότωσαν τον πεθερό της θείας μου. Τους έστειλαν στο τζαμί της Παραμυθιάς. Είπαν στη θεία μου και σε μερικές άλλες γυναίκες να καθαρίσουν το τζαμί. Όταν πήγαν στο τζαμί, ήταν γεμάτο με ακέφαλα πτώματα. Η θεία μου αναγνώρισε τον αδερφό της από τη μπλούζα που φορούσε. Ήταν ο μοναδικός της αδερφός ανάμεσα σε 5 αδερφές που είχε. Αναγνώρισε τον πεθερό της από ένα χαρακτηριστικό που είχε στις κάλτσες του… Τελικά δεν υπήρχε τίποτα να καθαρίσουν. Τις είχαν πάρει στο τζαμί μόνο για να δουν..»
«Ήμουν ήδη παντρεμένη για δύο χρόνια όταν σκότωσαν τον εικοσι-πεντάχρονο αδερφό μου και τους δύο αδερφούς του άντρα μου’ τον Σουλεϊμάν, τον Χαμίτ και τον αδερφό μου τον Εκρέμ. Ο ένας ήταν 39 και ο άλλος ήταν 22 χρονών. Μας πήραν και τα 700 πρόβατα που είχαμε…» λέει μία άλλη ηλικιωμένη πλέον γυναίκα (δεν θυμάμαι το όνομα της).
Ποια η πηγή των μαρτυριών;
Τίτλος βιβλίου ή βιβλίων, εκδότης, ημερομηνία, μεταφραστής κλπ.
Ευχαριστώ.