του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η εξίσωση της επόμενης μέρας από την υπογραφή της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας, δεν είναι τόσο απλή όσο θέλουν να την βλέπουν ορισμένοι…
Η συγκεκριμένη συμφωνία δεν γεννά μόνο ορισμένα αποσπασματικά στοιχεία αισιοδοξίας, τραβηγμένα ωστόσο από τα μαλλιά και υπό την πίεση των γεγονότων… Παράγει κυρίως παραμέτρους αβεβαιότητας και δυναμική ανασφάλειας, που η διαχείρισή της απαιτεί διαφορετικό επίπεδο αποφασιστικότητας από αυτό που έχει δείξει πως διαθέτει η ελληνική πολιτική τάξη.
Από αυτήν την άποψη, και με τα μέχρι στιγμής γνωστά δεδομένα, το στίγμα της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας δεν μπορεί να αξιολογηθεί μονάχα από αυτά που συμπεριλαμβάνονται στις προβλέψεις του. Αναγκαστικά θα πρέπει να συνυπολογίζεται το ειδικό βάρος αλλά και η γεωστρατηγική φυσιογνωμία και όλων όσων δεν συμπεριλαμβάνονται στην συγκεκριμένη συμφωνία και οριοθετούν με τρόπο δυναμικό τις εξαιρέσεις της. Πιο συγκεκριμένα…
- Ο δαίμων της Γεωγραφίας, κρατά την Αίγυπτο οριακά έξω, αλλά πάντως έξω από το κομμάτι που ενσωματώνεται στις προβλέψεις του τουρκολιβυκού συμφώνου. Αυτό σημαίνει πως η ευθύνη της προστασίας του και της εμπέδωσης ότι συνιστά χώρο άσκησης ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, είναι αμιγώς και μόνον ελληνική υπόθεση…
- Η Ελληνική υπογραφή κρατά έξω από τα συμπεφωνηθέντα τα ελληνικού ενδιαφέροντος και κυριαρχίας ευρισκόμενα ανατολικά του 28ου Μεσημβρινού.
Τι είναι αυτό που θα πείσει την Αίγυπτο να τα συμπεριλάβει σε ένα επόμενο στάδιο και το οποίο δεν την έπεισε σήμερα που στρατηγικά το έχει ανάγκη και η ίδια;;; Κι από την άλλη…
Τι είναι αυτό που θα την εμποδίσει στο όνομα ύψιστων στρατηγικών και άλλων ισορροπιών, να τα ενσωματώσει αύριο σε μια αντίστοιχης φιλοσοφίας συμφωνία με την Τουρκία αποκόπτοντας την Ελλάδα οριστικά και αμετάκλητα από την ενιαιότητα μέσω της γειτνίασής της με την Κύπρο;;;
- Το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στο τερματικό σημείο της ελληνοϊταλικής συμφωνίας και σε αυτό της ελληνοαιγυπτιακής, παραμένει σταθερά υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας που σχετίζεται με την έκβαση των εξελίξεων στην Λιβύη, είτε ως ενιαία είτε ως διχοτομημένη κρατική οντότητα, αλλά μέχρι τότε η ύψιστη ευθύνη της διαχειρισής του, πρακτικά έχει εκχωρηθεί στην Τουρκία. Έτσι, η τελική έκβαση αναφορικά με το κυριαρχικό του καθεστώς, δεν είναι διόλου βεβαία.
Το μόνο βέβαιο είναι πως η πατρίδα μας μετά ΚΑΙ από την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, έχει την υποχρέωση να αφαιρέσει από την Τουρκία κάθε “δικαίωμα” παρουσίας και δράσης στην περιοχή.
Με δυο λόγια, πίσω από τους “πανηγυρισμούς” και τα ταρατατζούμ της σημερινής εξέλιξης, η πατρίδα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο θεμελιώδεις και και όλα κρίσιμες προκλήσεις…
- Η πρώτη αφορά στην ανάγκη δυναμικής και στοχευμένης αλληλουχίας παρεμβάσεων στο μέτωπο της οικοδόμησης πραγματικά στρατηγικών συμμαχιών. Και…
- Η δεύτερη είναι η καραμπινάτη πρόκληση ισχύος και η ανάγκη διασφάλισης ενός ολοκληρωμένου επιχειρησιακού σχεδιασμού ικανών να την τοποθετήσουν αμετάκλητα στο βάθρο με τους πρωταγωνιστές – συνδιαμορφωτές των εξελίξεων της επόμενης μέρας.
Το ‘χουμε;;; Διότι αν δεν το ‘χουμε έρχονται πολύ μεγάλες στεναχώριες. Θα επανέλθουμε…
