Το Γ’ ΜΕΡΟΣ της σειράς των αποκαλυπτικών στοιχείων για την 21η Απριλίου.
Αφηγείται ο Επίλαρχος ε.α. Ιωάννης Αλμπάνης
Ο Ιωάννης Αλμπάνης πήρε μέρος στην επιχείρηση εγκαθίδρυσης δικτατορίας το βράδυ της 21ης Απριλίου και συνυπήρξε με τους πρωτεργάτες του Πραξικοπήματος στις φυλακές Κορυδαλού και Αιγίνης επι τριετίαν ως πολιτικός κρατούμενος. Οι διηγήσεις του εδώ είναι απο τα όσα του είπαν και τα στοιχεία που του έδωσαν οι πραξικοπηματίες. Εμυήθη στην Ομάδα απο τον Στυλιανό Παττακό.
Φωτογραφία:απο τη συνάντηση της Κεσάνης. 9-10 Σεπτεμβρίου 1967. Ο Κωσταντίνος Κόλλιας στο κέντρο και δεξιά του ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΚΕΣΣΑΝΗΣ
1.Την 17.12.1966 υπογράφεται το Πρωτόκολλον τών Παρισίων μεταξύ τών ΥΠΕΞ τής Κυβερνήσεως Στεφ.Στεφανοπούλου Ναυάρχου Ιωαν.Τούμπα και τού Τούρκου ΥΠΕΞ Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλαγιανκίλ.
Τώρα μέ την 21ην Απριλίου 1967 Υπουργός Εξωτερικών είναι ο έμπειρος βετεράνος διπλωμάτης Παύλος Οικονόμου-Γκούρας επιλογή τού Βασιλέως και ο από τάς προηγουμένας Κυβερνήσεις ορισθείς ώς μόνιμος ΥΦΕΞ Γεώργιος Χριστόπουλος ο οποίος και είχεν αρχίσει τον διάλογον μέ τον Τούρκον πρεσβευτήν Τουρκμέν. Βοηθοί τού Ελληνος ΥΠΕΞ Οικονόμου-Γκούρα ήσαν οι έμπειροι Πρέσβεις Βύρων Θεοδωρόπουλος και Ευστ.Λαγάκος οι οποίοι είχον συμμετάσχει και εις τάς προηγουμένας συνομιλίας.
2.Τήν 10ην Μαϊου 1967 συναντώνται εις την Βόννην οι δύο ΥΠΕΞ Οικονόμου-Γκούρας και Τσαγλαγιανκίλ κι’ αποφασίζεται η ενεργοποίησις μεταξύ τών δύο πλευρών διά την εφαρμογήν τού Πρωτοκόλλου. Επανασυναντώνται πάλιν την 14ην Ιουνίου 1967 εις το Λουξεμβούργον και εκδίδουν ανακοίνωσιν περί ενάρξεως τού διαλόγου ευχόμενοι θετικήν κατάληξιν.
Αποφασίζεται άκρα απόρρητος σύσκεψις ίνα μή υπάρξη διαρροή μέ την συμμετοχήν τών Πρωθυπουργού Κων.Κόλλια, Αντιπροέδρου Σπαντιδάκη, Γ.Παπαδοπούλου, Μακαρέζου, Παττακού,ΥΠΕΞ Οινονόμου-Γκούρα και ΥΦΕΞ Χριστοπούλου.
Διαρρέουν όμως πληροφορίαι ότι το Πρωτόκολλον προέβλεπεν Ενωσιν.
Ακαριαίως ήρχισαν τή υποκινήσει Μακαρίου ο ανθενωτικός τύπος τής Κύπρου,το ΑΚΕΛ αλλά και φυσικά πρόσωπα τής Κυπρου λυσσαλέον αγώνα κατά τής Ενώσεως και η μπάλα επήρε τότε και τούς Ελληνας Αξιωματικούς πού ήσαν εις την Κυπρον (Μεραρχία ΕΛΔΥΚ/Μ- Εθνοφρουρά) ότι πρέπει να φύγουν οι «Καλαμαράδες» κ.α.
Αμέσως η Ελληνική Κυβέρνησις απαντά μέσω Ρ/Φ υπό τύπον δήθεν διαρροών περί Ενώσεως και ότι ουδείς πρέπει να είναι αντίθετος.
Την 24/6/1967 έρχεται μέσω ΥΕΝΕΔ και πάλιν υπό κύκλων αυστηροτάτη ανακοίνωσις καθ’ όσων αντιτίθεται εις την Ενωσιν.
Την 26/6/1967 προφανώς τη υποδείξει Μακαρίου ο Πρόεδρος τής Βουλής Γλαύκος Κληρίδης συγκαλεί την Κυπριακήν Βουλήν ένθα ακούονται σφόδρα ανθελληνικαί φράσεις όπως….πρέπει να ληφθούν νομικά και διπλωματικά μέσα κατά τής επεμβάσεως τής Ελλάδος εις τήν Κύπρον,ότι δήθεν η Ελληνικη Κυβερνησις αποβλέπει εις την διχοτόμησιν και πλείστα άλλα….Ολα τά ανωτέρω εδείκνυον δάκτυλον Μακαρίου επιθυμούντος την Ανεξαρτησίαν και όχι Ενωσιν.
Ετσι τη υποδείξει τού Μακαρίου η Κυπριακή Βουλή την 27/6/1967 εκδίδει ψήφισμα το οποίον ουσιαστικώς απέκλειεν την Ενωσιν αφού υπήρχεν η φαρισαϊκη φράσις …Ενωσιν μέ την Ελλάδα αλλά άνευ σταθμού και αδιαιρέτου…..Η φράσις αυτή ανέτρεπεν την πργ.2 τού Πρωτοκόλλου τών Παρισίων το οποίον ήθελεν βάσιν τής Τουρκίας εις τήν Κύπρον.
Η Ελληνικη Κυβέρνησις απήντησεν αυστηρά κατά τρόπον πού άφηνεν να εννοηθή ότι όλη αυτή η ανθενωτική υστερία ήγγιζεν τον Μακάριον το δε ΑΚΕΛ κατόπιν υποδείξεως τής ΕΣΣΔ διέδιδεν ότι η Ελλάς δήθεν με πραξικόπημα θ’ ανέτρεπεν τον Μακαριον μέ το σχέδιον «Κεραυνός» και θα έκαμεν την Ενωσιν.
Μάλιστα η ΕΣΣΔ, επισήμως, διπλωματικώς εδήλωσεν ότι αντετίθετο εις μίαν επέμβασιν τής Ελλάδος εις την Κύπρον διά να λάβη αμέσως απάντησιν από το Ελληνικόν ΥΠΕΞ ….ουδείς δύναται να ομιλή περί επεμβάσεως τής Ελλάδος εις την Κύπρον διότι η Κύπρος είναι Ελλάς και η ΕΣΣΔ ουδέν δικαίωμα έχει εις την Μεγαλόννησον
3.Τήν 4ην Ιουλίου 1967 συναντώνται εις την Ν.Υόρκην πάλιν οι δύο ΥΠΕΞ για να ενεργοποιηθή το Πρωτόκολλον των Παρισίων δηλ.ΕΝΩΣΙΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ….
Ιδού η δήλωσις τού Τούρκου ΥΠΕΞ Τσαγλαγιανκίλ:
«Η Τουρκία δέν θα είχεν αντίρησιν διά την Ενωσιν εάν τής παρεχωρείτο μία βάσις εις την Κύπρον…..» δηλ.ό,τι προέβλεπεν το σχέδιον Ατσεσον.(Βλ.Κων.Κόλλια Βασιλεύς και Επαναστασις 1967).
4.Βλέπων όλα αυτά ο Παπαδόπουλος καίτοι Υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως την 9ην Αυγούστου 67 επισκέπτεται την Κύπρον όπου κατ’ εντολήν Μακαρίου τού γίνεται υποδοχή και φιλοξενία «αυτοκρατορική» αλλά φαρισαϊκή……αφού μέχρι και το ΑΚΕΛ μέ επικεφαλής τον Γεν.Γραμ.Παπαϊωάννου τον υπεδέχθη!!!
Ο Γ.Παπαδόπουλος μέ σαφήνειαν εξέθεσεν εις τον Μακάριον και μού τά εδωσεν και γραμμένα τά κατωθι:
α.Αντικειμενικός σκοπός ήτο η Ενωσις δι’ ειρηνικών μέσων
(Τούτο σφόδρα το απεχθάνετο ο Μακάριος)
β.Τήν επανάληψιν τών συνομιλιών μέ βάσιν το Πρωτόκολλον τών Παρισίων Τούμπα-Τσακλαγιανκίλ περί Ενώσεως κ.λπ.(Αλλεργία έπιανε τον Μακάριον με την λέξις Ενωσις).
γ.Τήν συνεργασίαν τών δύο Κυβερνησεων διά το μείζον και έλλασσον τών διαπραγματεύσεων ώς και διά ανταλλάγματα εις την Τουρκίαν.(Ο Μακάριος ήτο μαίτρ εις τούς τορπιλισμούς συμφωνιών)
δ.Εάν αι συνομιλίαι απετύγχανον θά συνενοούντο επί τού πρακτέου αι δύο Κυβερνήσεις. (Ο Μακάριος θα εφρόντιζεν ν’ αποτύχουν).
Μετέπειτα ο Γ.Παπαδόπουλος μοί εξημυστερεύθη προσωπικώς ότι ο Μακάριος ήτο Ρασπούτιν και ό,τι κακόν υπέστη η Ελλάς μετά το 1950 ωφείλετο εις αυτόν.
5.Τήν 24ην Αυγούστου 1967 περατούνται αι συνομιλίαι μεταξύ τού μονίμου ΥΦΕΞ Χριστοπούλου και τού Τούρκου διπλωμάτου Τουράν Τουρλουϊ μέ την συμφωνίαν.
α.Ενωσις Κύπρου μετά τής Ελλαδος.
β.Επιστροφή-Εκχώρησις τής Βρετανικής Βάσεως τής Δεκελείας εις την Ελλάδα κατά κυριότητα υπό την προϋπόθεσιν ότι θα ενοικιάζετο εις το ΝΑΤΟ.
γ.Παραχώρησις Τουρκικής Βάσεως εντός τής Βάσεως τής Δεκελείας εις το Νότιον Τμήμα διά 50 έτη .
δ.Εντός τής βάσεως τής Δεκελείας θά εστάθμευεν και Ελληνική Στρατιωτική Δύναμις εκτός τής Τουρκικής.
ε.Διασφάλισις τών δικαιωμάτων τών Τουρκοκυπρίων και παροχή Ελληνικών εγγυήσεων ασφαλείας της.(Βλ.πρέσβεως Κων.Παναγιωτάκου «Στην πρώτη γραμμή αμύνης» σελ.36 και Ανδρ.Αθανασίου «Αγνωστος πόλεμος Αθηνών-Λευκωσίας¨σελ.340-0 & 353).
Ούτω η Ελλάς επετύγχανεν το μέγιστον επιθυμητόν και το μόνον πού απέμενεν ήτο η επίσημος υπογραφή εις την Κεσάνην και Αλεξανδρούπολιν.
6.Όμως ο Μακάριος πλήρως ανθενωτικός και δόλιος απηυθύνθη μυστικώς εις τον Πρεσβευτήν τής ΕΣΣΔ Λευκωσίας εκμεταλεύομενος ότι η βάσις τής Δεκελείας θα ενοικιάζετο εις το ΝΑΤΟ.Η ΕΣΣΔ αντέδρασεν αμέσως και απέστελεν διάβημα εις την Τουρκίαν ότι αφ’ ενός θά εματαιούτο η επικειμένη επίσκεψις τού Τούρκου πρωθυπουργού εις την ΕΣΣΔ δι’ υπογραφήν εμπορικών Συμφωνιών και αφ’ ετέρου θα ημπορούσαν να διακοπούν ακόμη και αι διπλωματικαί σχέσεις. Ταυτοχρόνως η ΕΣΣΔ διεμαρτυρήθη και προς το Λονδίνον ώς εγγυητρίας δυνάμεως. Ετσι ο Μακάριος εν αγνοία τής Ελληνικής Κυβερνήσεως ετορπίλισεν τήν συμφωνίαν τής Ενωσεως οι δε τότε ΥΠΕΞ Οικονόμου–Γκούρας και ο μόνιμος ΥΦΕΞ Χριστόπουλος είναι σαφέστατοι ότι ο Μακάριος ετορπίλισεν τήν Ενωσιν τότε. Ο δέ Πατριάρχης τής Ελληνικής διπλωματίας Π.Πιπινέλης γράφει….ο Μακάριος εχρησιμοποίησεν την ευαίσθητον χορδήν τών Σοβιετικών επί τού Κυπριακού διά να ματαιώση την συμφωνίαν….
Ετσι εφθάσαμεν εις την Κεσάνην τον Σεπτεμβριον τού 1967 προδομένοι χωρίς να το γνωρίζωμεν από τον Μακάριον. Εκ μέρους τής Ελλάδος συμμετέσχον ο πρωθυπουργός Κων.Κόλιας,ο αντιπρόεδρος Σπαντιδάκης,ο ΥΠΕΞ Οικονόμου-Γκούρας,ο προεδρίας Γ.Παπαδόπουλος,ο πρεσβευτής μας εις την Αγκυραν Δεληβάνης, οι πρέσβεις Ευστ.Λαγάκος και Βύρων Θεωδωρόπουλος, ο Γ.Γ Δημ.Ταξεως Ι.Λαδάς και Αντ Μέξης και έκ μέρους τής Τουρκίας ο πρωθυπουργός Ντεμιρέλ, ο ΥΠΕΞ Τσαγλαγιανκίλ, ο πρεσβευτής εις Αθήνας Τουράν Τουλούϊ κ.α.
Όμως μετά τά ανωτέρω αναφερθέντα ο Ντεμιρέλ υπανεχώρησεν και αντί των συμπεφωνημένων αντέτεινεν δύο λύσεις. Η μία διπλή ένωσις 85% τής Κύπρου η Ελλάς και 15% η Τουρκία και η ετέρα Ομοσπονδίαν με διαχωρισμόν εις καντόνια διαδικής Διοικήσεως. Απερρίφθησαν ασυζητητεί έκ μέρους της Ελλάδος.
Αρα η λάσπη που ρίπτεται εναντίον τής 21ης Απριλίου ότι δήθεν ήτο απρο-παράσκευος η συνάντησις και άλλα άθλια δέν ευσταθούν αφού όλην την εργασίαν η 21η Απριλίου την ηύρεν καθό είχεν αρχίσει επί τών προηγουμένων Κοινοβουλευτικών Κυβερνήσεων και δή από την τότε αφρόκρεμα τής Διπλωματίας μας.
ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΙ ΑΝΕΚΛΗΘΗ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΚΥΠΡΟΥ (ΕΛΔΥΚ/Μ) ΤΟ 1967;
1.Κατ’ αρχήν κακώς λέγεται Μεραρχία καθό δέν ήτο πλήρους δυνάμεως τών 12-13.000 οπλιτών αλλά τών 7.328 αποσταλέντων τό 1964 υπό τού τότε Υπουργού Εθνικής Αμύνης Πέτρου Γαρουφαλιά και Α/ΓΕΣ Ιωάννου Γεννηματά επειδή ο Μακάριος εκαθυστέρει νά οργανώση τήν Εθνικήν Φρουράν και οι Τούρκοι κρυφίως ηύξανον τάς παρανόμους δυνάμεις των.
Ο Π.Γαρουφαλιάς λαβών αρχικώς τήν έγκρισιν παρά τού Πρωθυπουργού Γ.Παπανδρέου δι’ αποστολήν 1.000 ανδρών διαπιστώσας,ότι οί Τούρκοι επικινδύνως ενισχύοντο, ιδία ευθύνη κι’ άνευ ετέρας ενημερώσεως τού Γ.Παπανδρέου απέστελεν κρυφίως ετέρους 6.328 οπλίτας από τάς Μεραρχίας τής Κεντρο-Δυτ.Μακεδονίας ήτοι τάς 1ην Γιαννιτσών, 9ην Κοζάνης και 15ην Καστοριάς καθιστάσης τής Ελλάδος εκθέτου έναντι τών συμβατικών υποχρεώσεών της πρός τό ΝΑΤΟ διό και συνεχώς επιέζετο νά τάς έχη πλήρεις.
2.Ενεκεν τών Ιουλιανών τού 1965 και τής εκρύθμου τότε πολιτικής καταστάσεως ο Βασιλεύς έχων αρχικώς τό «πορτοκαλί» ούτως ειπείν φώς τών ΗΠΑ προετοίμαζεν Δικτατορίαν υπό τού τότε Αρχηγού ΓΕΣ Στρατηγού Γρηγ.Σπαντιδάκη διά τών σχεδίων «Ιεράξ ΙΙ» και «Προμηθεύς».
Ομως επειδή έκ τών 11 Αντιστρατήγων οί 5 εδίσταζον ήλθεν η μή διστακτική και μή προβληματιζομένη αλλ’ αποφασισμένη 21η Απριλίου μέ τούς Συνταγματάρχας τήν οποίαν όμως επ’ ουδενί ήθελον αι ΗΠΑ και ο Βασιλεύς καθό δέν τήν ήλεγχον και τούς είχεν αιφνιδιάσει.
Μάλιστα ο Βασιλεύς ηρνείτο σθεναρώς ν’ ορκίση Κυβέρνησιν τήν ημέραν τής 21ης Απριλίου αλλά «πιεσθείς εντόνως» και εν συνεχεία «απειληθείς επικινδύνως» υπό τού όλου Επαναστατικού περιρρέοντος κλίματος νεαρών Αξιωματικών ηναγκάσθη εκών-άκων περί τήν 19.00 ώραν νά τήν ορκίση μέν αλλ’ αυτός δέ νά επιλέξη Πρωθυπουργόν τόν Κ.Κόλλιαν και όλην τήν Κυβέρνησιν πλήν τής τετρανδρίας τής 21ης Απριλίου Γ.Παπαδοπούλου, Στ.Παττακού, Ν.Μακαρέζου και Γ.Ζωϊτάκη.
Καί ναί μέν το Στρατιωτικόν Καθεστώς είχεν επικρατήσει αναιμάκτως και πλήρως καθ’ άπασαν τήν Χώραν εν τούτοις εις τάς Ενόπλους Δυνάμεις δέν είχεν ακόμη εδραιωθή αφού πλήν Α/ΓΕΣ Οδυσσέως Αγγελή,όλοι οι Αρχηγοί ΓΕΕΘΑ, ΓΕΝ, ΓΕΑ, οι Διοικηταί Σωμάτων Στρατού και Μεραρχιών κι’ ανώτεροι Αξιωματικοί ηλέγχοντο εισέτι υπό τού Βασιλέως διό και μετά 7 μήνας τήν 13ην Δεκεμβρίου 1967 ημπόρεσε ν’ αποπειραθή κι’ απεπειράθη διά κινήματος νά τήν ανατρέψη.
3.Ομως ο Βασιλεύς διά νά προχωρήση ήθελεν νά έχη τό ΟΚ τών ΗΠΑ διό μέ πρόσχημα επίσκεψίν του εις τήν Ελληνικήν Ομογένειαν τόν Σεπτέμβριον τού 1967 συναντάται εις τόν Λευκόν Οίκον μετά τού Προέδρου Τζόνσον.
Ιδού τί αναφέρει η έγκριτος Δημοσιογράφος Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου,φίλη τών Ανακτόρων συνοδεύουσα τότε τήν Βασίλισσαν και τόν Βασιλέα εις τάς ΗΠΑ:
«Ενώ ήμουν μέ τήν Αννα-Μαρία και τήν μικρήν Αλεξία εις τόν κήπον τού Λευκού Οίκου,ο Βασιλεύς μετά τού Προέδρου Λύντον Τζόνσον συζητούντες μάς επλησίασαν οπότε ήκουσα τόν Τζόνσον νά λέγη εις τόν Κωνσταντίνον.«You better get rid of the Colonels=Διώξε πρώτα τούς Συνταγματάρχας».(Βλ.Τό βιβλίον «Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος» τής ιδίας).
.4.Λαβών λοιπόν το ΟΚ κι’ επανελθών εις τήν Ελλάδα ο Βασιλεύς αρχίζει να σχεδιάζη τήν ανατροπήν τής 21ης Απριλίου.Τό σχέδιον προέβλεπεν δημιουργίαν τεχνητής Ελληνο-Τουρκικής κρίσεως εν συνεργασία μετά τού Μακαρίου καί δυστυχώς εμμέσως καί μετά τής «Τουρκίας». Τό ποίος διεπραγματεύθη μετά τής Τουρκίας ώστε να δημιουργηθούν τά γεγονότα τής Κοφίνου εικάζω ότι ο μόνος πού ηδύνατο νά το πράξη ήτο ο Μακάριος.
Ιδετε τά γεγονότα βάσει σχεδίου:
α.Προκλήσεις διά πυροβολισμών εις τήν Κοφίνου τής Κύπρου κατά τών εκεί Τουρκοκυπρίων υπό Ελληνοκυπριακών παρακρατικών ομάδων. (Γεωρκάτζης ΥΠ.ΕΣ)
β.Επέμβασις εξεπίτηδες τής Εθνικής Φρουράς κατόπιν Διαταγής τού μεμυημένου εις τό σχέδιον Α/ΓΕΕΘΑ Ναυάρχου Αυγέρη ώστε νά δημιουργηθή μία συμπεφωνημένη Ελληνοτουρκική κρίσις.
γ.Μετακίνησις ένεκεν τούτου όλων τών Στρατιωτικών Μονάδων πρός τόν Εβρον ώστε νά ελέγχωνται καλύτερον και τέλος ,
.δ.Εκδήλωσις τού κινήματος ανατροπής.
Ούτω, λοιπόν, αρχάς Νοεμβρίου τού 1967 δημιουργούνται εξεπίτηδες υπό τού Μακαρίου διά τού ΥΠ.ΕΣ Γεωρκάτζη τά επεισόδια τής Κοφίνου κατά τών Τουρκοκυπρίων εν γνώσει τής Τουρκίας, εμπλέκουν εξεπίτηδες την Εθνοφρουράν μέ Αρχηγόν τόν εν αγνοία Γ.Γρίβαν μέ θύματα Τουρκοκυπρίους και αμέσως εκσπά πραγματική πλέον και ουχί ώς είχε προσυμφωνηθή μετά των Τούρκων φαινομένη Ελληνοτουρκική κρίσις καθό οί Τούρκοι καίτοι «συμμετείχον συναινετικώς» εις τήν συνωμοσίαν πονηρώς σκεπτόμενοι ότι ημπορούν ώς συνήθως νά εκμεταλευθούν τήν κατάστασιν υπανεχώρησαν και προφασιζόμενοι ότι είχον υπερβολικά θύματα εις τήν Κοφίνου ηπείλουν απόβασιν εις τήν Κύπρον.
Η κρίσις κορυφώνεται και αρχίζει νά μή ελέγχηται, πλέον, οπότε ο Γ.Παπαδόπουλος, έχων εν τώ μεταξύ απορρήτους κι’ ακριβείς πληροφορίας ότι κάποιον ύποπτον παιχνίδι εξελίσσεται υπό τού Βασιλέως-Μακαρίου, εις μίαν σύσκεψιν απευθυνόμενος εις τόν Κωνσταντίνον τού λέγει:
«Μεγαλειώτατε ξέρετε ότι βάσει τού Συντάγματος εάν κηρυχθή πόλεμος εσείς αναλαμβάνετε Αρχηγός τών Ενόπλων Δυνάμεων». Ο Κωνσταντίνος ηφνιδιάσθη και φοβηθείς τά μέγιστα εκάλεσεν άρον-άρον τόν έμπιστόν του εμπειρότατον Διπλωμάτην και πολιτικόν Παν. Πιπινέλην νά χειρισθή το θέμα εν λευκώ και νά τό κλείση μέ οιονδήποτε τίμημα.
Όμως κατά τάς διαβουλεύσεις μεταξύ Τουρκίας, ΟΗΕ, ΝΑΤΟ και Αμερικανών ετίθετο επιμόνως υπό τών Τούρκων η ανάκλησις έκ τής Κύπρου τής ΕΛΔΥΚ/Μ πράγμα το οποίον οι μέν Απριλιανοί Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος, Ζωϊτάκης, Αγγελής κατηγορηματικώς απέρριπτον κι’ αντεμετώπιζον μέ πολεμικήν διάθεσιν δηλ. διεκινδύνευον πόλεμον, ο δέ Βασιλεύς αντιθέτως έναντι παντός τιμήματος συμπεριλαμβανομένης τής ανακλήσεως τής ΕΛΔΥΚ/Μ επεδίωκεν ομαλοποίησιν τής καταστάσεως ώστε νά εκδηλώση το κίνημα ανατροπής τού Στρατιωτικού Καθεστώτος ώς κι’ εγένετο.
.5.Ιδού αί αποδείξεις πέραν τής προσωπικής πρός τόν γράφοντα βεβαιώσεων τής ηγεσίας τής 21ης Απριλίου καθό συνφυλακισθέντες επί 3ετίαν:
.α.Το 1969 εις σύσκεψιν εις τό Σνάχ τής Ελβετίας τών διαπεπιστευμένων εις τήν Ευρώπην Ελλήνων Πρεσβευτών ο τότε ΥΠΕΞ πού εχειρίσθη τήν υπόθεσιν ανακλήσεως τής Μεραρχίας Π.Πιπινέλης είπεν:«Τό στρατιωτικόν καθεστώς ήτο υπέρ τού πολέμου μέ τήν Τουρκίαν παρά υπέρ αποσύρσεως Ελληνικών δυνάμεων έκ τής Κύπρου..» (Βλ.απομνη-μονεύματα παρισταμένων Πρεσβευτών)
..β.Ο Σπ.Μαρκεζίνης γράφει:«Οπως μοί απεκάλυψεν ο Βρετανός πρεσβευτής Στιούαρτ ο Βασιλεύς τού ετηλεφώνησεν νά επέμβη πρός τήν Τουρκίαν πρός εκτόνωσιν και αυτός θά απέσυρεν τήν ΕΛΔΥΚ/Μ.Τούτο τού τό είχεν εισηγηθή νά πράξη ο τότε ΥΠΕΞ έμπιστός του Π.Πιπινέλης. .(Βλ.Ιστορίαν Μαρκεζίνη και απομνημονεύματα Βρετανού Πρεσβευτού Στιούαρτ)
.γ.Ο τότε διαμεσολαβητής τών ΗΠΑ Σαϋρους Βάνς εις αποχαρακτηρισθείσαν απόρρητον έκθεσίν του πρός τό Κογκρέσσον αναφέρει:«Στό ζήτημα τής ανακλήσεως τής ΕΛΔΥΚ/Μ ο Βασιλεύς είχεν τόν κύριον λόγον.Εγώ μόνον αυτόν έβλεπα και τόν Πιπινέλην,μ’ αυτούς τούς δύο συζητούσα και ο Βασιλεύς απεφάσιζεν.Κανέναν Παπαδόπουλον ή άλλον από τό Στρατιωτικόν Καθεστώς συνήντησα…»
(Βλ.Ο βιασμός τής Δημοκρατίας Αλεξ.Παπαχελά σελ.43 αλλά και αρχεία Κογκρέσσου).
.δ.Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος εις συνέντευξίν του εις τήν εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» τής 11.2.2006 αναφέρει επί λέξει.«Η πρότασίς μου ανακλήσεως τής ΕΛΔΥΚ/Μ αντεμετωπίσθη υπό τού Στρατιωτικού Καθεστώτος αρνητικά».Καί εν συνεχεία λέγει:«όταν μετά από χρόνια τυχαίως συνήντησα εις τάς ΗΠΑ τόν τότε πρωθυπουργόν τής Τουρκίας Ντεμιρέλ μού είπεν.Εάν η Αμερικανική Κυβέρνησις δέν μού διεβεβαίωνεν ότι είχατε εγγυηθή προσωπικά ότι θα αποσύρατε τήν ΕΛΔΥΚ/Μ θά εκινούμην πρός απόβασιν..»
.ε.Ο αλάνθαστος και εγκυρότατος ιστοριογράφος τού Κυπριακού Σπ.Παπαγεωργίου γράφει. «Από πουθενά ούτε έκ τών αντιπάλων τού Καθεστώτος υπάρχει μαρτυρία ότι ο Γ.Παπαδόπουλος ή άλλος από το Καθεστώς ήτο υπέρ τής ανακλήσεως και απόδειξις είναι ότι όταν ελήφθη υπό τού Βασιλέως απόφασις ανακλήσεως και μέχρις αυτή αρχίσει νά υλοποιήται το Αρχηγείον Στρατού κρυφίως και ταχέως εν συνεργασία μέ τόν εφοπλιστή Γιάννη Λάτση διαθέσαντα τά πλοία απέστελεν εις τήν Κύπρον από το Κέντρον Τεθωρακισμένων εδρεύοντος εις τό ΓΟΥΔΗ μίαν Ιλη Καταστροφέων αρμάτων Μ18 τήν οποίαν υπεδέχθη εις τήν Λεμεσόν ο εκεί Ελλην Αντισυνταγματάρχης ΤΘ Σπηλιωτόπουλος.
Καί αμέσως μετά ενώ απεσύρετο η ΕΛΔΥΚ/Μ ο Γ.Παπαδόπουλος απήτησεν νά παραμείνουν κρυφίως και παρέμεινον 275 Αξιωματικοί-Υπαξιωματικοί να επανδρώσουν τήν Εθνικην Φρουράν,όλος ο βαρύς οπλισμός ώς και πυρομαχικά 20 ημερών πολέμου».Καί αμέσως μετά από τάς αρχάς τού 1968 μέ πλαστά Διαβατήρια Κυπριακά επανήρχισεν η επαναποστολή Αξιωματικών και ειδικευμένων οπλιτών τοσούτον ώστε σχεδόν το σύνολον τής Εθνοφρουράς εις ποσοστόν κρισίμων ειδικοτήτων να καλύπτηται απο Ελλαδίτας μέχρι το 1974 πού επολέμησαν και τινές έπεσαν επί τού πεδίου τής μάχης τυπικώς ώς Κυπριοι.(Ετσι παρανόμως μέ τό Κυπριακόν επώνυμον ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ υπηρέτησα κι’ εγώ το 1971-3
στ.Ο βετεράνος δημοσιογράφος Γ.Λεονταρίτης εις τήν εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» τής 18.3.2018 αναφέρει επί λέξει:
«Σ’ εκείνην τήν περίοδον πού βρεθήκαμε πρό τού πολέμου μέ τήν Τουρκίαν ο Γ.Παπαδόπουλος δέν συμφώνησε μέ τήν απόσυρσιν τής Μεραρχίας.Η απόφασις ανακλήσεως τής Μεραρχίας ελήφθη από το Πολεμικόν Συμβούλιον υπό τήν Προεδρίαν τού Βασιλέως Κωνσταντίνου…» Και συνεχίζει «Η ιστορία δέν γράφεται μέ τάς προτιμήσεις και τά κέφια τού καθ’ ενός.Καί διά να είμεθα δίκαιοι ο Παπαδόπουλος ήτο αντίθετος τής ανακλήσεως….».
6.Όταν καταγράφωνται όλαι αι ανωτέρω αναμφισβήτητοι αποδείξεις ότι ο Βασιλεύς απέσυρεν την Μεραρχίαν ποίαν ετέραν χρείαν θέλετε; Και μή ισχυρισθή κάποιος ότι οι Συνταγματάρχαι ήλεγχον την κατάστασιν και όχι ο Βασιλεύς. Λάθος, ο Βασιλεύς είχεν μαζί του όλας τάς Μεγάλας Μονάδας (1η Στρατιά-Α’,Β’,Γ’ Σώματα Στρατού-Μεραρχίας-Ναυτικόν-Αεροπορία) διό και ηδυνήθη να οργανώση υπό άκραν μυστικότητα το κίνημα της 13ης Δεκεμβρίου και εάν έκ συμπτώσεως δέν ευρίσκοντο είς την Κομοτηνήν οι Διοικηταί τής 22ας Επιλαρχίας και τού 645 Μηχανοκινητου Ταγματος Πεζικού της ΧΧΤΘ/Μ Αντισυνταγματάρχαι Χρ.Πυρόπουλος και Νικ.Πετάνης ώς και όλοι οι κατώτεροι Αξιωματικοί τών δύο αυτών Μονάδων καθώς και τινές άλλοι νεαροί Αξιωματικοί έγγύς ευρισκομένων Μονάδων μέχρι τάς Φέρας,ώς η ταπεινότης μου υπηρετών τότε εις την 21ην ΕΜΑ, να είναι πιστοί εις την 21ην Απριλίου μέ βεβαιότητα το κίνημα τού Βασιλέως θα επετύγχανεν..
Ο δικτάτορας επιθυμούσε Ένωση “δι’ ειρηνικών μέσων”. Ο λαοφιλέστατος, δημοκρατικά εκλεγμένος Μακάριος δεν την επιθυμούσε.
Η Μεραρχία δεν ήταν αντάξια του τίτλου της, γιατί αντί για 12-13.000 άνδρες την στελέχωσαν περίπου 7.000 άνδρες. Οπότε, η Χούντα, αντί να την ενισχύσει, την απέσυρε!
Την εποχή που αποσύρεται η Μεραρχία, ο Παπαδόπουλος είναι πανίσχυρος. Δεν φταίει, όμως, ο πρώτος μεταξύ ίσων του καθεστώτος για την απόσυρση της. Άλλοι φταίνε.
Λυπάμαι, αλλά όλα τα παραπάνω δεν πείθουν.
Οπωσδήποτε και ο Μακάριος χειρίστηκε λάθος κάποιες υποθέσεις. Κυρίως με την είσοδο της Σοβιετικής Ένωσης στα πράγματα. Αλλά οφείλουμε δώ να πούμε, ότι λανθασμένα τον χαρακτηρίζει το άρθρο “ανθενωτικό”. Ένωση μπορούμε να έχουμε και τώρα, αν αποδεχθούμε την διχοτόμηση. Αυτήν ακριβώς την διχοτόμηση απέρριπτε ο Μακάριος και η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού.
Η ανακληση της Ελληνικής μεραρχιας απο την Κυπρο έγινε κατοπιν πιεσεων του αριστερου και κρυφοανθελληνα Μακαριου με τραγικo αποτελεσμα την τούρκικη εισβολη του 1974
εντάξει, να δούμε εδώ ωστόσο, ότι μιλάμε για μια στρατιωτική μονάδα πλήρως ελεγχόμενη από καθεστώς, το οποίο ακριβώς ανήλθε δια πραξικοπήματος στην εξουσία.
Και άλλοτε έγραψα πως ήμουν κι εγώ εκεί και εξαρχής ”έψαχνα ” να βρω τον εαυτό μου στην φωτογραφία , που έδειχνε μόνο τον επικεφαλής μου αξιωματικό της Χωροφυλακής (Βασιλικής τότε).
Η Ελληνοτουρκική συνάντηση ήταν η πιο σύντομη στα χρονικά των 70 ετών, φάνηκε (όχι μόνο σε μένα) ως φιέστα -με συμβολή και της Τουρκίας -και σχεδόν όλοι τότε απέκλειαν ευνοϊκή λύση στην Κύπρο , για ελληνοτουρκικές διενέξεις και διαφορές που άρχισαν το 1955 και αναζωπυρώθηκαν μετά την επιστολή των 13 σημείων του Μακαρίου με τα μαύρα για τους Τουρκοκυπρίους Χριστούγεννα του 1963 και τις πολεμικές συγκρούσεις του καλοκαιριού του 1964 ,τότε που ”γέμισε” ο Έβρος με χιλιάδες στρατευμένων Ελλήνων .
Για την ανάκληση της σταλείσης (μετά την απόρριψη του Σχεδίου Άτσεσον από τον Μακάριο), εν γνώσει και της Τουρκίας-μέλος του ΝΑΤΟ γαρ-Ελληνικής Μεραρχίας στην Κύπρο ας μην αμφιβάλλουμε ότι αυτή έγινε με απόφαση -το δήλωσε μάλιστα ευθαρσώς στον κ. Παπαχελά ο μακαρίτης Παττακός – με απόφαση της τότε επαναστατικής-όπως την έλεγαν -ελληνικής κυβερνήσεως (φυσικά χωρίς αντιρρήσεις του Βασιλέως ) στις 22 Νοεμβρίου 1967 , όταν η Τουρκία εκβίασε με πολεμική σύγκρουση (στην Ορεστιάδα ήμουν τότε).
Είναι γεγονός ότι αυτό βαρύνει την υστεροφημία του Γεωργίου Παπαδοπούλου, όπως η ευκαιρία επέμβασης της Τουρκίας στην Κύπρο το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου την υστεροφημία του Δημήτρη Ιωαννίδη ,κάτι που οι ”αγιογράφοι” τους προσπαθούν να απαλείψουν από την Ιστορία ,αλλά αυτή -όπως για όλα τα γεγονότα- δεν διαγράφεται και ούτε ξαναγράφεται.
Με ιστοριογραφήματα που ολοφάνερα επιχειρούν να δικαιολογήσουν πρόσωπα και τους νανίσκους πράκτορες της χούντας (Χούντα: ανάξια μέλη των ΕΔ που πρόδωσαν την πατρίδα μας!! Εξ ου μετά το 1967 και αναρίθμητοι αξιωματικοί αποστρατεύτηκαν ή και φυλακίστηκαν). Το μόνο αποτέλεσμα τέτοιων ιστορικών ανέκδοτων είναι χείμαρρος ανυπόστατων συμπερασμάτων ασύμβατων με την μεγάλη εικόνα και σημαντικά επιμέρους γεγονότα. Πλέον αυτά τα ιστορικά ανέκδοτα που βιάζουν την αλήθεια και την καθαρή θέαση καταμαρτυρημένων γεγονότων βαίνουν αντίρροπα σε οτιδήποτε είναι Ελληνικό συμφέρον. Μάλιστα θεμιτό, νόμιμο και νομιμοποιημένο εθνικό συμφέρον που καταρράκωσε η επί δύο αιώνες μετά τον Καποδίστρια κυριαρχία της ξενοκρατίας, ανυπαρξίας στρατηγικής, εξόντωσης των εκτός Ελλάδας Ελλήνων και τώρα εξόντωσης των εντός Ελλαδικού κράτους συν του ενός δέκατου του Ελληνισμού που απέμεινε εκτός στην Μεγαλόνησο Κύπρο. Οι νανίσκοι πράκτορες της χούντας «απλά» κορύφωσαν τις συμφορές και όποιοι πήραν την σκυτάλη συνειδητά ή ανεπίγνωστα τις συνεχίζουν. Κονδύλης 1997: «… το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού, η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια. Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους –ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο˙ γιατί, αν ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιος πόλεμος θα συνεχίσει μια σπασμωδική πολιτική; Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο ένστικτο της βραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες γαλανόλευκα ράκη, όποτε το καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν μόνιμα με παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα «αυθαίρετα» ίσαμε τα ευκολοαπόκτητα πτυχία, τη χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του μέσου όρου της Ε.Ε.!) και την κραυγαλέα ανισότητα ανάμεσα σ’ ό,τι παράγεται και σ’ ό,τι καταναλώνεται, με αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου. Αν λάβουμε υπ ‘όψιν μας μόνον όσα πράττονται και αφήσουμε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες, τότε φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη, και επίσης υπό τον όρο να τεχνουργηθούν απροσμάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις («ελληνοκεντρικές» ή «εξευρωπαϊστικές», αδιάφορο). Τις τραγωδίες ή τις κωμωδίες, που μπορούν να περιγράψουν με τις αρμόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση, θα τις γράψουν ίσως άλλοι. Εμένα μου έρχεται στον νου η τετριμμένη, αλλά πάντοτε ευθύβολη θυμοσοφία: όπως στρώνει ο καθένας, έτσι και κοιμάται…». Προστίθεται: Καιρός να υπάρξει σοβαρότητα τουλάχιστον κλείνοντας τα αυτιά στα ιστορικά ανέκδοτα ιδιωτών οι οποίοι πλημμυρισμένοι από σύνδρομα ενοχών παραμιλούν ρυπαίνοντας τον δημόσιο διάλογο. Αν υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί από την αυστηρή κριτική του Κονδύλη είναι ότι α) η Ελληνική κοινωνία αξίζει καλύτερη (πολιτειακή, πολιτική) τύχη και β) αν υπάρχει κάτι που μπορούν να κάνουν οι Έλληνες πολίτες ως συλλογικότητα αν το ξέρει κάποιος να μας το πει (με δεδομένο το αυτονόητο: Ποτέ ξανά εμφύλιος).
συμφωνώ απόλυτα μαζί σας.
Αν μπορούν να κάμουν κάτι οι Έλληνες; Μια αρχή θα ήταν να σταματήσουν να ψηφίζουν ηγέτες με γνώμονα το προσωπικό των συμφέρον και παράλληλα να τους κρίνουν με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα.
Αυτό είναι το σωστό ,αλλά με ποια στοιχεία και σαφή δεδομένα θα διακρίνουμε αυτούς τους πολιτικούς , όταν ”΄χάριν ευφωνίας ή συντομίας” τους θεωρούμε όλους πατριώτες και χριστιανούς, ενώ δεν είναι ;.
Ευχαριστώ τον κ. Ήφαιστο για την συμμετοχή και συμβολή του για να μη διαφωνούμε περί όνου σκιάς, αφού ο αρχηγός (δογματικώς) ευθύνεται για ό,τι γίνεται και για ό,τι δεν γίνεται ,όταν ενεργεί και κυρίως όταν -όπως ο Παπαδόπουλος- κυβερνά.
Οι ψηφίζοντες με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον, δεν ενδιαφέρονται για το εθνικό, συνεπώς μάλλον και δεν κρίνουν γι αυτό καμμία κυβέρνηση.
Επειδή ψηφίζω τη Ν.Δ θα παρακαλούσα να μας γράψουν (πάντες τινές) -με στοιχεία για τις πράξεις τους- ποιοι από τους πρωθυπουργούς αυτού του κόμματος έδρασαν εναντίον της Πατρίδος, για την προστασία και τιμή της οποίας -και μόνον- δίνω την ψήφο μου -και αξιωματικός γιατί και εκ του ακριτικού Έβρου ορμώμενος , οι κάτοικοι του οποίου δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν πράσινα και ροζ νησιά μέχρι το 2019.
Ελπίζω να μη το ξεχάσουν αυτό όσοι ”με αγαπούν”.
Με κάθε σεβασμό στον αξιότιμο καθηγητή Ήφαιστο, θα διαφωνήσω με την εναντίωσή του στην δημοσιοποίηση κειμένων όπως το εν λόγω, με το αιτιολογικό πως “βαίνουν αντίρροπα σε οτιδήποτε είναι Ελληνικό συμφέρον”.
Η συγκεκριμένη προσπάθεια δεν είναι ιστοριογραφική, ώστε να αποφαίνεται για την ορθότητα και εγκυρότητα των απόψεων που εκφέρονται, είναι δημοσιογραφική και παρουσιάζει μια άγνωστη έως τώρα οπτική των γεγονότων.
Την θεωρώ ωφέλιμη διττώς:
* Είτε παρουσιάζοντας ιστορικές πτυχές που αγνοούσαμε.
* Είτε εκθέτοντας την μικρόνοια και απρονοησία των πρωταγωνιστών.
Και σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν προώθησε τις σχετικές θέσεις ως θέσφατο, ούτε αρνήθηκε τον τεκμηριωμένο αντίλογο προς κατάρριψη των προβαλλομένων ισχυρισμών.
Απ’ εναντίας, φίμωση ή αποκλεισμός τέτοιων μαρτυριών θα ενίσχυε την υπόστασή τους, ειδικότερα στο συνωμοσιολατρικό περιβάλλον του διαδικτύου.
Εκείνο που προσωπικώς με ενοχλεί περισσότερο είναι η ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ (τονίζω το επίθετο) επίρριψη του αναθέματος στους πραξικοπηματίες και η επίμονη επικέντρωσή μας στις δικές τους ενέργειες, πρακτική που επισκιάζει σφάλματα των υπολοίπων εμπλεκομένων και καλλιεργώντας την εντύπωση πως κάθε τι άλλο ήταν καλώς καμωμένο, έχοντας τον μανδύα του “αντιδικτατορικού”/”δημοκρατικού”.
Συγκεκριμένα, μου προξένησε αλγεινή εντύπωση η σημερινή ολοκλήρωση της ερευνητικής τηλεοπτικής σειράς του Αλέξη Παπαχελά “Σκοτεινή δεκαετία, 1964-1974”.
https://www.skai.gr/tv/show/ntokimanter/skoteini-dekaetia-1964-1974/sezon-2024-2025
Και αυτό διότι περιορίστηκε στην παρουσίαση των γεγονότων έως την έλευση Καραμανλή, στις 24/7, αγνοώντας τις μετέπειτα εξελίξεις στην Κύπρο. Το περίεργο είναι πως το βιβλίο του ιδίου, με την ίδια θεματολογία (“Σκοτεινό δωμάτιο, 1964-1974”), επεκτείνεται μέχρι τις ελληνοαμερικανικές επαφές των αρχών του 1975! Γιατί λοιπόν η αποσιώπηση/συσκότιση μιας κρίσιμης περιόδου (τουλάχιστον μέχρι τον “Αττίλα-ΙΙ”) στην τηλεοπτική εκδοχή; Ενώ, μάλιστα, η ενοχή του Ιωαννίδη δεν αμφισβητείται από κανέναν, σε αντίθεση με πλείστα ερωτήματα που εξακολουθούν να αιωρούνται για το παρασκήνιο της μετέπειτα ελληνικής στάσεως και τις δυνητικές επιλογές μας.
Είναι προφανές, ότι αυτή η περίοδος εξακολουθεί να επιρρεάζει την πολιτική ζωή του τόπου και για αυτόν τον λόγο δεν αποτελεί αντικείμενο μελέτης.
Θέλω να τονίσω, ότι και η γενικότερη αντιμετώπιση του Σαμψών από το μεταπολιτευτικό καθεστώς είναι ιδιαίτερα ύποπτη.
Όπως έχω ήδη πεί, ο κύκλος της μεταπολίτευσης δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει κλείσει, χωρίς να έχει ανοίξει και διαφωτιστεί πλήρως ο φάκελος της Κύπρου.
Αγαπητέ κ Καραγιαννίδη, έγραψα μια απάντηση συν συνδέσμους σε μερικά κείμενα αλλά για κάποιο λόγο δεν την βλέπω
Καλή συνέχεια
Συμφωνώ με τον κ. Καραγιαννίδη. Αυτό που περιγράφει είναι το σκεπτικό της παρουσίασης των κειμένων. Τι λέει η άλλη πλευρά; Εγώ θα ήθελα να μάθω.
Παντελή έγραψα μια σύντομη απάντηση πιο πάνω. Να διευκρινίσω ότι δεν είναι μομφή σε κανένα αλλά μια θέση που πολλοί λέμε ποια: Ξέρουμε τι έγινε. Υπάρχουν και έγκυρες αναλύσεις. Και σταματήσουν οι εμφύλιες διαιρέσεις γύρω από πολύ γνωστά θέματα για το τι έγινε. Η μεγάλη εικόνα έχει σημασία. Όσο για την επάρατη χούντα και όσους έμπλεξαν, επαναλαμβάνω ότι μόνο εκλογικεύσεις μπορούμε να περιμένουμε από όσους για τον ένα ή άλλο λόγο συνειδητά ή ανεπίγνωστα είναι συνένοχοι μεγάλων χουντικών εγκλημάτων μετά το 1967. Σέβομαι κάθε άλλη άποψη αλλά διατυπώνω αυτό που πολλοί λέμε πλέον: Προσοχή να μην αυτοκτονήσουμε στο Αιγαίο και στην Κύπρο
Για κάποιο λόγο δεν βλέπω την απάντηση στον κ Καραγιαννίδη
Παναγιώτη κάτι δεν θα έκανες σωστά. Μήπως δεν πάτησες το Δημοσίευση Σχολίου; Εγώ δεν έχω παρέμβει και δεν θα παρενέβαινα σε σένα.Παρακάτω υπάρχει μια απάντησή σου.
Μου έχει τύχει κι εμένα κάποιες φορές να μην εμφανίζεται σχόλιο.
Εκ παρατηρήσεως, όσες φορές συνέβη, είτε το κείμενο ήταν πολύ μεγάλο, είτε περιείχε υπερσυνδέσμους μεγάλου μήκους, άρα θα το απέδιδα σε κάποια τεχνικής φύσεως δυσλειτουργία (bug).
Πάντως και η κατοπινή, συμπυκνωμένη, απάντησή σας ήταν κατατοπιστική και σας ευχαριστώ και πάλι.
Τα πρώτα 400 χρόνια είναι δύσκολα
Δεν υπάρχει περίπτωση από το 146 π.χ που μας πήρανε χαμπέρι, να είμαστε μονιασμένοι, αυτό το σαράκι του ελληνισμού μας καταστρέφει ως έθνος
Φυσικά και ο Μακάριος έχει τις ευθύνες του, αλλά ας μας πει ένας, κάτω από ποιες συνθήκες πάρθηκαν οι αποφάσεις του, όταν τουλάχιστον από το 1949 και μετά το προτεκτοράτο, υπό το φόβο του Κομουνισμού, είχε παραδοθεί σύσσωμο στις επιθυμίες των ΗΠΑ.
Όταν ο Καραμάν-αλής έγινε πρωθυπουργός επειδή το πολιτικό σύστημα της εποχής ήθελε την ένωση, και ο εθν@ρχης υποσχέθηκε ότι θα το θάψει, γιατί δεν το αναφέρει κανείς.
Υ.Γ. 1) Η άλλη η πεταλούδα του μεταξοσκώληκα, (Αβέρωφ) τι μίσος είχε πχια κατά του Ελληνισμού…..
Υ.Γ. 2) δεν ξεκινώ για την χαμένη ευκαιρία της ένωσης κατά την διάρκεια του ΑΠΠ, διότι θα χαθούμε στην μετάφραση.
Δεν ξέρω τι έγινε με την απάντηση στον κ Καραγιαννίδη που εξάλλου ευχαρίστησα αλλά εξέφρασα διαφορετική άποψη. Μονολεκτικά: Η Κύπρος δεν είναι αυτόνομος ον ο στρατηγικός δρών είναι ή πρέπει να είναι η Αθήνα. Κατάρα όλων των Ελλήνων αλλά και της Αθήνας-Μητρόπολης είναι να την κυβερνάνε χουντικοί πράκτορες ξένων και συνειδητά ή ανεπίγνωστα συνένοχοι οι οποίοι καλά κάνουν να κρύβονται όχι να μιλούν αλλά να κάνουν και μαθήματα ιστορίας για πασίγνωστα γεγονότα ενταγμένα μέσα στην Μεγάλη εικόνα της συμφοράς των νεοελλήνων. Κείμενα υπάρχουν εξάλλου πολλά και έγκυρα και δεν χρειαζόμαστε πληροφορίες από δράστες.
Είχα γράψει και άλλα που δεν φύλαξα. Λέω μόνο ότι δεν λογοκρίνω κανένα, δεν κάνω μομφή για την ανάρτηση και δεν υποδεικνύω σε άλλους τι να διαβάζουν παρά μόνο διατυπώνω την θέση μου για το πως γράφεται η ιστορία, ποια είναι η μεγάλη εικόνα και πως ιεραρχούνται οι εμπλεκόμενοι και οι δρώντες.
Η μεγάλη μας κατάρα προ αμνημονεύτων χρόνων είναι ο εμφύλιος και η αναμόχλευση της ασήμαντης (γιατί η Μητρόπολη φέρει την ευθύνη) διαίρεσης Μακαρίου-Γρίβα είναι αυτοκτονική και αποπροσανατολίζει με το να αποδυναμώνει την αντίσταση στην αυτοκτονική και δολοφονική ΔΔΟ που οι Έλληνες της Κύπρο απέρριψαν το 2004 αλλά οι «γενναίες αποφάσεις» την επαναφέρουν και αυτή την φορά συμπεριλαμβάνουν και το Αιγαίο.
Θουκυδίδης – εμφύλιος των Κερκυραίων: Παραθέματα και σχόλια. Πολιτειακή νομιμότητα εν μέσω Κυκλώνων, Κυκλώπων και Συμπληγάδων
https://wp.me/p3OqMa-1Sv
Οι αυτοκαταστροφικές διαχρονικές και σύγχρονες εμφύλιες διαιρέσεις των Ελλήνων
https://piotita.gr/2020/07/19/%cf%80-%ce%ae%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%87/
το ζητούμενο δεν είναι να αφήσουμε έτσι αόριστα πίσω τις διαφορές μας στο όνομα μιας αφηρημένες μεγάλης εικόνας, αλλά να μάθουμε να τις διαχειριζόμαστε με παραγωγικό διάλογο.
Όλοι γνωρίζουμε αγαπητοί μου κύριε Καραγιαννίδη ,Ήφαιστο και λοιποί τι έγινε στο 20ήμερο 24 Ιουλίου-14 Αυγούστου του 1974 .
Έχουν γραφεί τόσα πολλά και πολλοί-όπως εγώ που κράτησα και πρωτοσέλίδα των εφημερίδων αυτού του 20ημέρου -μπορούν να τα περιγράψουν καταλεπτώς.
Αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να πείσουν ”τα σταγονίδια των υποταγμένων” στους δύο δικτάτορες Παπαδόπουλο και Ιωαννίδη ούτε τους ”δημοκράτες” και σοσιαλιστές του Ανδρέα , που ήθελαν και θέλουν -και με ανυπόστατα ψεύδη και εικασίες-να καταλογίσουν ευθύνη στον αείμνηστο Καραμανλή , πρωθυπουργό όχι κομματικής αλλά αλλά Εθνικής κυβερνήσεως με υπουργούς ό,τι καλύτερο διέθετε σε προσωπικότητα και ικανότητα η Πατρίδα και διαφορετικής κομματικής προελεύσεως .
Σε αυτούς παρ’ότι είναι συνταγματικώς συνυπεύθυνοι με τον Καραμανλή ουδεμία ευθύνη καταλογίζουν. Το γιατί είναι ευνόητο.
Δεν ανέχονταν και ούτε ανέχονται την πολιτική παντοκρατορία -με τεράστια αποδοχή από τους Έλληνες – του Καραμανλή από το 1955 ”και είπαν και αποφάσισαν” να μη αφήσουν αλώβητο αυτόν τον Καραμανλή μετά την ανείπωτη Κυπριακή τραγωδία , παρ’ότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν μπορούσε να αποσοβηθεί από τους πολιτικούς όταν οι στρατιωτικοί μετά την 23 Ιουλίου ”είχαν πετάξει τα όπλα” ,διαιρεμένοι μέχρι θανάτου σε Παπαδοπουλικούς και Ιωαννιδικούς στην Ελλάδα και σε Μακαριακούς και Γριβικούς στην Κύπρο.
Τα γεγονότα λένε ότι τους προκάλεσε ο Καραμανλής τα χαράματα της 15ης Αυγούστου 1974 στο πολεμικό συμβούλιο στο Πεντάγωνο να ξεκινήσουν αντεπίθεση στην Κύπρο υπό την προϋπόθεση να μη χάσουμε νησί στο Αιγαίο από την Τουρκία που σίγουρα εκεί θα αντεπετίθετο , αλλά όλοι οι στρατηγοί ”μαρμάρωσαν” γιατί στα (7 )χρόνια της εξουσίας τους δεν θωράκισαν τα νησιά του Αιγαίου και φυσικά ”δεν έπαιξαν το κεφάλι τους ” ξεκινώντας για την Κύπρο , που σίγουρα εκείνη η εκστρατεία θα είχε την κατάληξη της Σικελίας για την Αθήνα.
Είχαν χάσει και την εξουσία και δεν μπορούσαν να κάνουν Κίνημα όπως το 1922 για να εκτελέσουν τους πολιτικούς-τον Καραμανλή βασικά- , τον οποίον πάντως ”κυνηγούσαν” οι ελεύθεροι σκοπευτές ,ιδίως του Ιωαννίδη.
Κατέθεσα όσα γνώρισα και έζησα για τον ιστορικό του μέλλοντος ,που θέλει να δει τα γεγονότα χωρίς φόβο και πάθος και να γράψει με όσο το δυνατόν μικρότερη υποκειμενική συμμετοχή σε αυτά.
Υ.Γ Τώρα -ακολουθώντας και τον νοτιοελλαδίτη κ. Σαμαρά- θα ενταθεί ο αντιΚαραμανλισμός , ο οποίος- όπως και να το κάνουμε-, αποτελεί την συγκολλητική ουσία των πολιτικών και πολιτών του κόμματος της Ν.Δ , την οποίαν θέλουν πασιφανώς πια (Έλληνες και Ξένοι) να την κάνουν χυλό ,όπως το ΠΑΣΟΚ και τον Σύριζα , για να έχουν ελπίδα επιστροφής τους στην εξουσία.
Κανένας Μητσοτάκης δεν ίδρυσε την Ν.Δ, αλλά όλοι τους εντάχθηκαν ψυχή τε και σώματι σε αυτήν και έφεραν και φίλους πιστότερους από τους αρχικούς ( κ. Σαμαρά και όχι μόνον) και τα πάνε πολύ καλά .
Το 2027 -έτος εκλογών- αργεί και επειδή όλοι γνωρίζουμε ότι κανένας πρωθυπουργός δεν εκλέχθηκε για 3η συνεχόμενη 4ετια , θα υπάρξει πλαν Β και στη Ν.Δ ,που ”είναι στα καλά της” και δεν θέλει να ”αυτοκτονήσει” σαν το ΠΑΣΟΚ από το 2010 και τον Σύριζα από το 2019.
Στο υστερόγραφο δεν έγραψα ιστορία.
Θα γράψω και τα προσωπικά μου στοιχεία.
Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης
Αγαπητέ κ. Ήφαιστε, σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.
Ταυτίζομαι απολύτως με την ανησυχία σας για τα επερχόμενα σε Κύπρο και Αιγαίο, όπως και με την απέχθειά σας στην διαιώνιση του διχασμού (ενίοτε και δι’ ασήμαντον αφορμή!).
Μπροστά σε αυτά, η διαφωνία για την αξία μαρτυριών όπως η σχολιαζόμενη είναι ήσσων.
Θα επιμείνω, ωστόσο, ότι είναι κρίσιμο να μελετήσουμε τον ρόλο και την ευθύνη (όση αναλογεί) των ιθυνόντων κατά τις προδικτατορική και μεταπολιτευτική περιόδους. Διότι έχω την αίσθηση πως η δικτατορία λειτούργησε ως μια (βολική) κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους υπολοίπους, επισκιάζοντας με το υπέρτατο έγκλημα στην Κύπρο προγενέστερα και μεταγενέστερα σφάλματα.
Σήμερα, ακριβώς επειδή υπάρχει αναβρασμός και αστάθεια στην ευρύτερη περιοχή μας, οι “ανθυπομετριότητες” σε θέσεις ευθύνης καλό είναι να συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχει “κακιά χούντα” για να τους απαλλάξει από τις συνέπειες πιθανών αστοχιών τους.
Στο πλαίσιο αυτό, θα θεωρούσα θετική συνεισφορά μια αναψηλάφηση των περασμένων γεγονότων, όχι για αθώωση των καταδικασθέντων, αλλά για εντοπισμό περισσοτέρων και ουσιαστικοτέρων παθογενειών, που επιβάλλεται να διορθωθούν, προκειμένου να μην οδηγηθούμε ξανά σε οδυνηρές ήττες.
Για παράδειγμα, όσοι διαβάσαμε τα πρακτικά του πολεμικού συμβουλίου της 20ης/7/1974, που έφερε στο φως ο Αλέξης Παπαχελάς, μείναμε εμβρόντητοι από την αφέλεια, ανοησία και πανικό (με την λίστα των χαρακτηρισμών να μην έχει τέλος…) των τότε ηγητόρων. Η εύκολη (και καθησυχαστική) ερμηνεία θα ήταν ότι η ηγεσία εκείνη ήταν ανίκανη επειδή ήταν δικτατορική. Όμως, από όσες διαρροές και μαρτυρίες έχουν προκύψει έως τώρα για την σύσκεψη του ΚΥΣΕΑ της 30ης-31ης/1/1996 διαπιστώνουμε παρόμοια ελαφρότητα στα ηγετικά κλιμάκια, 22 έτη αργότερα, υπό καθεστώς ομαλού πολιτικού βίου! Μήπως, λοιπόν, το πρόβλημα είναι βαθύτερο και το θάβουμε κάτω από το χαλί;
Αυτός είναι ο προβληματισμός μου και γι’ αυτό έδειξα θετική ανταπόκριση στην πρωτοβουλία του κ. Σαββίδη (πέρα από την ικανοποίηση της έμφυτης περιέργειάς μου).
Να είστε καλά!
ΥΓ:
Επειδή αναφερθήκατε σε στρατηγικούς δρώντες και την ΔΔΟ, μου έκανε τρομερή εντύπωση, πολλά χρόνια πριν, μια ομιλία του Βάσου Λυσσαρίδη στο ΑΠΘ, που είχα παρακολουθήσει ως φοιτητής, ο οποίος επέμενε πως ήταν εξ αρχής λάθος οι διακοινοτικές συνομιλίες στην Κύπρο, διότι έτσι αναγνωρίζαμε εμμέσως υπόσταση στους Τουρκοκυπρίους, ενώ το πρόβλημα ήταν η ΕΙΣΒΟΛΗ και ΚΑΤΟΧΗ (λέξεις που έχει λησμονήσει το ελλαδικό πολιτικό σύστημα…) από την Τουρκία και αυτή θα έπρεπε να είναι το έτερο μέρος κάθε διαπραγματεύσεως και μόνον.
[…] Πηγή […]
[…] Γ’ ΜΕΡΟΣ […]
[…] ΜΕΡΟΣ Β’ ΜΕΡΟΣ Γ’ ΜΕΡΟΣ Δ’ […]
[…] ΜΕΡΟΣ Β’ΜΕΡΟΣ Γ’ΜΕΡΟΣ Δ’ΜΕΡΟΣ Ε’ΜΕΡΟΣ […]