του Νικόλαου Ταμπουρέα*
Ένα χρόνο μετά την τραγωδία στο Μάτι μια οικογένεια βρέθηκε στην πολύπαθη αυτή περιοχή έχοντας κάποια κοινωνική υποχρέωση. Ενώ θα μπορούσε να μείνει σε κάποιο ξενοδοχείο στην ευρύτερη περιοχή εκτός του οικισμού που κάηκε από τη φωτιά, αυτή επέλεξε τη διαμονή σε ξενοδοχειακή μονάδα στο κέντρο του οικισμού. Δίπλα της τα σημάδια της φωτιάς ήταν ακόμα εμφανή σε σπίτια, δέντρα, δρόμους. Η γνωστή μου οικογένεια εκπλήρωσε την υποχρέωσή της και αναχωρώντας την επόμενη μέρα ρώτησε την κόρη της εάν επιθυμούσε να πληρώσει εκείνη τον ξενοδόχο. Η μικρούλα(μαθήτρια της Δ΄ τάξης), χαμογελαστή, έδωσε τα χρήματα και ευχαρίστησε τον συγκινημένο ξενοδόχο. Στην επιστροφή της μού έστειλε mail με τη θέα του καμμένου γύρω από το κατάλυμα, με την επισήμανση ότι η χαρά της προσφοράς στον ταλαιπωρημένο τόπο ήταν πάνω από την απόλαυση μιας πιο όμορφης θέας.
Η Εύβοια έζησε, ζει και θα ζήσει τις επιπτώσεις μιας καταστροφικότατης πυρκαγιάς. Μια πυρκαγιά που συνδέεται με μια οικολογική, κοινωνική και οικονομική κρίση που δεν μπορούμε να υπολογίζουμε αυτή την στιγμή με ακρίβεια. Το εάν θα στηριχτεί ουσιαστικά ο τόπος, το μέλλον θα το δείξει. Στο επίπεδο όμως της κοινωνικής αλληλοβοήθειας, της ανθρωπιάς, του κουφισμού του πόνου στα σπλάχνα μιας κοινωνίας, έχουμε ή οφείλουμε να έχουμε ενεργό ρόλο όλοι. Και κυρίως οι γονείς που επιθυμούν μια δυναμική παιδαγωγία στα παιδιά τους. Μια παιδαγωγία που αφήνει πνευματικές παρακαταθήκες πέρα από το πρόσκαιρο της ικανοποίησης μόνο των υλικών αναγκών. Μια παιδαγωγία όπου τα παιδιά προσφέρουν στον κάθε άνθρωπο που πάσχει και μοιράζονται το ψυχικό του βάρος. Ακριβώς όπως η μαθήτρια που προαναφέρθηκε παραπάνω με την επίσκεψή της στο Μάτι.
Όσοι γονείς προγραμματίζουν τις διακοπές τους το προσεχές διάστημα μπορούν να επισκεφτούν περιοχές της Βόρειας Εύβοιας που διασώθηκαν από την πύρινη καταστροφή. Οι διακοπές των γονέων με τα παιδιά τους είναι ευκαιρίες καλλιέργειας της τόσο σημαντικής ενσυναίσθησης πέρα από τους καθημερινούς περισπασμούς και τις βιοτικές μέριμνες που κουράζουν. Οι διακοπές που μας διακόπτουν από την ανθρωπιά μας και τον δυναμισμό της αυτοπροσφοράς είναι νωθρές και ανάξιες λόγου. Οι παλαιότεροι έλεγαν ότι η καρδιά καθαρίζεται με το ορθόδοξο φιλότιμο. Αυτό που βλέπει τον αδερφό σαν τον Θεό. Ας επιλέξουμε την προσφορά, λοιπόν, ως εφαλτήριο και ευρύτερη στάση ζωής που τόσο ανάγκη έχουν τα παιδιά μας και ο τόπος.
Νικόλαος Ταμπουρέας Εκπαιδευτικός, παιδαγωγικός σύμβουλος, M.Εd.
