Δύο δολοφονίες με τους δολοφόνους ατιμώρητους μέχρι σήμερα
Του ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ (ΝΤΙΝΟΥ) ΑΥΓΟΥΣΤΗ *
Ήταν Αύγουστος πριν ακριβώς από εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια. Την ενοχλητική μονοτονία του εφησυχασμού ήρθε να «αναστατώσει» ο θόρυβος των μοτοσικλετών σε μια πορεία ειρήνης που ξεκίνησε από τον Βερολίνο, την τελευταία μοιρασμένη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, σε μια πορεία ειρήνης που στόχευε στην εθνική αφύπνιση.
Τα όσα ακολούθησαν απλώς επιβεβαίωσαν την πλήρη ανεπάρκεια μας να αγωνιστούμε με όλες τις δυνάμεις μας για μια Κύπρο λεύτερη απαλλαγμένη από ξένα στρατεύματα και κυρίως απαλλαγμένη από το τουρκικό στρατό κατοχής.
- Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε στη γραμμή αντιπαράταξης, τη γραμμή του αίσχους και της ντροπής, όταν οι μοτοσικλετιστές και πλήθος κόσμου, θέλησαν να καταργήσουν στην πράξη την γραμμή Αττίλα που η δύναμη των όπλων έχει επιβάλει και συντηρεί για δεκαετίες πάντα με την ένοχη ανοχή όλων των υποτιθέμενων πολιτισμένων λαών!
Εκείνο το καλοκαίρι, κάτω από το λιοπύρι καταμεσής του Αυγούστου, καθώς ο Ελληνισμός περίμενε να γιορτάσει μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθοδοξίας, τη Θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, την ταφή, την ανάσταση και τη μετάστασή Της στους ουρανούς, δύο νέοι μας θέλησαν να συνταξιδέψουν μαζί της στην αιωνιότητα. Και φώναξαν δυνατά, με μια φωνή, επιτέλους ξυπνάτε, εδώ υπάρχει κατοχή!
Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού αψήφησαν τη δύναμη του εχθρού και τα έβαλαν με κορμιά γυμνά και χέρια αδειανά μαζί του. Και τον ξεφτίλισαν! Διότι τι άλλο από εξευτελισμός είναι να αψηφάς τη δύναμη του σιδερόφρακτου κατακτητή και άοπλος να ορμάς να γκρεμίσεις το συρματόπλεγμα που χωρίζει στα δυο με την ισχύ των όπλων τη γη που πότισαν μα αίμα πολύ και δάκρυ και ιδρώτα οι πρόγονοι σου!
Και ταξίδεψαν αντάμα, με λίγα εικοσιτετράωρα μόνο διαφορά, αγκαλιά με τη γαλανόλευκη για τη γειτονιά των Αγγέλων. Πριν ακόμα προλάβουν να γνωρίσουν τις χαρές της ζωής, έδωσαν ραντεβού με την ελληνική Ιστορία και κατέκτησαν επαξίως περίοπτη θέση στις χρυσές σελίδες της.
- Το χορό προς την αιωνιότητα έσυρε πρώτος ο Τάσος Ισαάκ, μεσημέρι Κυριακής, στις 11 Αυγούστου του 1996. Δολοφονήθηκε από τους κουβαλητούς ανατολίτες που συνέτριψαν με πρωτοφανή αγριότητα το μυρωμένο με τα άνθη της λευτεριάς άσπιλο και αμόλυντο κορμί του.
Θα ακολουθήσει τρεις μέρες αργότερα, ο ξάδελφος του Σολωμός Σολωμού που δολοφονήθηκε από το όπλο έποικου πρώην αξιωματικού του τουρκικού στρατού, του λεγόμενου «υπουργού» του ψευδοκράτους, Κενάν Ακίν (κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσα μας χωρίς να συλλαμβάνεται), την ώρα που ανέβαινε με θάρρος απροσμέτρητο και μια απίστευτη ηρεμία στο σιδερένιο κατοχικό ιστό, με το στερνό τσιγάρο να καίει ακόμα στα χείλη του, λες και πήγαινε σε πανηγύρι, κάτω από τις ιαχές αλαλαζόντων «γκρίζων λύκων».
Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού με τη θυσία τους μας θύμισαν, πως όσα χρόνια κι αν περάσουν τα τετελεσμένα της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής, δεν πρέπει να ξεθωριάσουν το φρόνημα μας και δεν πρέπει να σβήσουν τη δίψα μας για λευτεριά και δικαίωση.
Υστερόγραφο: Αδικαίωτη έμεινε δυστυχώς η θυσία τους, άλλη μια ήττα χωρίς πόλεμο.
* Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστής
Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
a.[email protected]
