του Μιχάλη Μασαούτη
Μια σοβαρή Ελληνική κυβέρνηση θα έβλεπε την περιθωριοποίηση της Γαλλίας ως σημαντική ευκαιρία. Το Παρίσι βλέπει οτι το ευρωπαϊκό όραμα καρκινοβατεί. Η Γερμανία ακολουθεί αυτόνομη πολιτικη και κοιτάζει προς ανατολάς (Ρωσία, Τουρκία). Οι ΗΠΑ, αρχίζουν να λειτουργούν ρεαλιστικά, για πρώτη φορά από το 1989 και εγκαταλείπουν το παρανοϊκό δόγμα του “Πολέμου κατα της Tρομοκρατίας,” και επιστρέφουν στη ρεάλ πολιτίκ.
Η ηγεμονία των ΗΠΑ εξαρτάται, κατά κύριο λόγο, από τον έλεγχο του Ειρηνικού και Ινδικού. Η ρεαλιστική αποχώρηση από το Αφγανιστάν και επιστροφή στις διαπραγματεύσεις με το Ιράν κινούνται σε αυτήν την, ορθή για τα αμερικανικά συμφέροντα, κατεύθυνση. Οι ΗΠΑ μετατοπίζουν το ενδιαφέρον τους, από την Ευρώπη (αν και συνεχίζεται η παράλογη και αντιπαραγωγική ρωσοφοβία), την Μέση Ανατολή και την Α. Μεσόγειο προς τον Ειρηνικό και τον Ινδικό. Αυτή η εξελίξη, ανάμεσα στα αλλά ευνοεί τον επεκτατισμό της Τουρκίας και δημιουργεί συνθήκες ανασφάλειας στην Γαλλία.
Η Γαλλία, εκτός από τον ηχηρό της αποκλεισμό απο την δημιουργία του πρόσφατου στρατηγικού άξονα ΗΠΑ-ΗΒ-Αυστραλίας στον Ειρηνικό, νιώθει να απειλείται η παρουσία της στον “φυσικό” της χώρο. Την Μεσόγειο. Η Τουρκική επεκτατικότητα σε συνδυασμό με την ισχυροποίηση της Αλγερίας δημιουργούν συνθήκες”ασφυξίας”. στο Παρίσι. Η Γαλλία θέλει πάση θυσία τη διατήρηση της κυριαρχικής της παρουσίας στην Μεσόγειο. Μια ενιαία Ελληνο-κυπριακη ΑΟΖ, που οδηγεί στην ανάσχεση του Τουρκικού επεκτατισμού εξυπηρετεί τα ζωτικά Γαλλικά συμφέροντα. Γενικότερα μια ισχυρη Ελληνική γεωπολιτική παρουσία στην περιοχή ευνοεί το Παρίσι.
Αυτή την ευκαιρία πρέπει να αρπάξει μια σοβαρή Ελληνική κυβέρνηση, ώστε όχι απλά να υπογράψει αμοιβαία αμυντική συμφωνία με Παρίσι και Λευκωσία, αλλά να ενταχθεί σε κοινό αμυντικό-βιομηχανικό σχεδιασμό, να απαιτήσει μεταφορά υψηλής τεχνολογίας ( στρατιωτικής-πολιτικής) και τέλος, ουσιαστική Γαλλική στήριξη, ενάντια στην εξοντωτική Γερμανική πολιτικη (κούρεμα χρέους, επενδυτικά προγράμματα, χαλάρωμα των επαχθών όρων κτλπ).
Η Ελλάδα πρέπει και μπορεί να πείσει το Παρίσι οτι μια ισχυρή Αθήνα είναι πρός το συμφέρον της, αν όχι η μόνη της ελπίδα να παραμείνει ισχυρή δύναμη. Για αυτό δεν αρκούν μόνο σοβαροί εξοπλισμοι, ακόμα και αν αυτοί δοθούν τζάμπα (ασχολίαστες οι τωρινές γελοιότητες). Αντίθετα απαιτείται, μια βιώσιμη και αυτόνομη πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά, τεχνολογικά και δημογραφικά Ελλάδα.
Όλα αύτα προϋποθέτουν την χάραξη υψηλής στρατηγικής σε βάθος τουλάχιστον 20τιας. Κάτι που δεν μπορεί και δεν θέλει να σχεδιάσει και να υλοποιήσει το τωρινό πολιτικό, οικονομικό και ακαδημαϊκό σύστημα.
Απο τη σελίδα του στο fb
Ενδιαφέρον άρθρο. Η Ελλάδα πριν χαράξει στρατηγική για τα επόμενα χρόνια, θα πρέπει πρώτα από όλα να αποφασίσει αν θέλει προστάτες ή συμμάχους.
Η συμφωνία AUKUS, η οποία συνιστά την επίσημη έναρξη της αλλαγής στρατηγικής των ΗΠΑ αποτελεί μία ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα να απαλλαγεί από την πολιτική «της προστασίας» που εφαρμόζει από την επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα.
Το σύγχρονο Ελληνικό κράτος υπόκειται από ίδρυσής του στην εξάρτηση και τους ανταγωνισμούς μεταξύ Αγγλίας, ΗΠΑ, Γαλλίας, Γερμανίας και Ρωσίας. Τα επαναστατικά κινήματα μετά το 1830, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, οι Α’ και Β’ ΠΠ και ο ψυχρός πόλεμος δημιούργησαν στην Ελλάδα την κουλτούρα της ανασφάλειας και της προστασίας, δικαιολογημένες μέχρι ενός σημείου.
Αυτή η κουλτούρα (δεν μπορούμε μόνοι μας) συνεχίζεται μέχρι σήμερα και δεν έγιναν μαθήματα ούτε η Μικρασιατική καταστροφή, αλλά ούτε και ο εθνικός ακρωτηριασμός της Κύπρου το 1974. Η ταπεινωτική δε παραχώρηση του όρου «Μακεδονία» στα Σκόπια ήταν και αυτή ένα δυνατό σημάδι της φοβικής πολιτικής σκέψης των Ελλήνων πολιτικών στον 19ο και 20ο αιώνα.
Η ένταξη αρχικά στο ΝΑΤΟ και μετέπειτα στην ΕΕ ήταν επιβεβλημένη επιλογή η πρώτη και ορθή ιστορική, κοινωνική και γεωπολιτική επιλογή η δεύτερη. Από εκεί και πέρα όμως ξεκίνησαν τα δύσκολα για το πολιτικό σύστημα. Κατ’ ουσία βολεύτηκαν οι πολιτικοί αφού έβλεπαν ως ασπίδα αμυντικής προστασίας το ΝΑΤΟ και ως ανοιχτό κρουνό ροής επιδοτήσεων την ΕΕ. Ακόμα δε και τα «συνθήματα ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του Παπανδρέου ή «σκίζουμε τα μνημόνια» του Τσίπρα, απόδειξαν με τον πλέον τρανό τρόπο ότι η πολιτική της προστασίας δεν βασίζεται μόνο στην κουλτούρα της ανασφάλειας, αλλά και στην κουλτούρα του βολέματος (άλλοι σχεδιάζουν) των πολιτικών.
Έτσι σήμερα η Ελλάδα έχει χρέος 210% του ΑΕΠ και αναζητά πλέον διακαώς διμερείς και πολυμερείς αμυντικές συμφωνίες για να απαντήσει στον λαό που διακατέχεται από τον φόβο του μπαμπούλα. Επίσης η Ελλάδα αναπτύσσει διμερείς και περιφερειακές διπλωματικές σχέσεις ως υποστηρικτικά μέσα αποδόμησης του μπαμπούλα.
Το θέμα είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Η AUKUS είναι μία κοσμο-ιστορική γεωπολιτική εξέλιξη. Ο Μπάιντεν μετά το ψυχρό κλίμα που συνάντησε κατά την τριπλή ευρωπαϊκή του επίσκεψη τον Ιούνιο πάτησε το κουμπί «φεύγουμε από την Ευρώπη και πάμε Κίνα». Το αμερικανικό δόγμα είναι ξεκάθαρο, κατευνασμός της Ρωσίας και επιθετική πολιτική απέναντι στην Κίνα, η οποία έως το 2030 θα απειλήσει την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Αυτή την εξέλιξη οι βολεψάκηδες έτρεξαν να την ερμηνεύσουν ως δυσμενή για την Ελλάδα γιατί ενισχύεται η κουλτούρα της ανασφάλειας και του μπαμπούλα στον λαό και άρα η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος.
Η Ελλάδα βρίσκεται τώρα προ των αποφάσεων της: Ενίσχυση του προστατευτισμού ή μείωση του προστατευτισμού και ενίσχυση της κρατικής και εθνικής ανεξαρτησίας. Σίγουρα οι περισσότεροι Έλληνες θέλουν το δεύτερο, αλλά κατά πόσο είναι αυτό εφικτό όταν η κουλτούρα της ανασφάλειας και του βολέματος οδηγεί την Ελληνική πολιτική σκέψη τα τελευταία 200 χρόνια.
Η AUKUS είναι πολύ καλή εξέλιξη για την Ελλάδα διότι:
1. Κλονίζεται η πολιτική του προστατευτισμού και θα ξεκινήσει η συζήτηση για ενδυνάμωση των συντελεστών ισχύος του κράτους. Η κουλτούρα υπεροψίας των ΗΠΑ της αθέτησης των συμφωνιών είναι αναμφισβήτητο γεγονός (Κούρδοι, ΙΡΑΚ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Κύπρος, Αρμενία, Γεωργία, Ουκρανία, κλπ). Η Ελλάδα τι περιμένει καλύτερη τύχη μήπως ; Μάλλον είναι αφελείς όσοι το πιστεύουν και πάνε για την ετεροβαρή MDCA, η οποία δεσμεύει μόνο την Ελλάδα ως αδύναμο κράτος.
2. Θα μάθουμε να ζούμε και να αντιμετωπίζουμε περισσότερο μόνοι μας τον φόβο του μπαμπούλα. Ακόμα και χθες ο Μακρόν μας είπε: Βλέπω αποκλιμάκωση στην ΝΑ Μεσόγειο» ή καλύτερα βρείτε τα.
3. Θα ενισχυθεί η κουλτούρα ασφαλείας του λαού. Δεν είναι ανάγκη να γίνει η Ελλάδα Ισραήλ, αλλά η αμυντική θωράκιση είναι απαραίτητη. Δεν μπορεί να εξαγγέλλεται πρόγραμμα 10 δις και να στέλνονται τα αντιαεροπορικά συστήματα στην Σαουδική Αραβία, στο πλαίσιο ποιων συμφωνιών; Θα έρθουν άραγε οι Άραβες να πολεμήσουν για την Ελλάδα;
4. Θα ενισχυθεί το σκέλος της Ευρωπαϊκής άμυνας. Ο ανθέλληνας Μπορέλ σε αυτό έχει δίκιο και για Ελλάδα-Κύπρο είναι συμφέρουσα μία όσον ποιο δυνατή ευρωπαϊκή άμυνα. Το ΝΑΤΟ όπως είπε ο Μακρόν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Ένα όργανο εφαρμογής της στρατηγικής των ΗΠΑ.
5. Θα ηρεμήσει η Ευρώπη και η περιοχή της Ευρώπης και της Μεσογείου από τις φωνές των γερακιών. Τράμπ ή Μπάιντεν δεν έχει σημασία, τα πολεμοχαρή γεράκια κάνουν κουμάντο στην Αμερική και καλύτερα μακριά από την γειτονιά μας.
6. Θα μπορέσει η Ελλάδα να κάνει διπλωματία βασισμένη στα συμφέροντά της και όχι στα συμφέροντα των ΗΠΑ (πχ πολιτική στους υδρογονάνθρακες).
7. Μειώνεται και μετατοπίζεται ανατολικότερα ο γεωπολιτικός ρόλος της Τουρκίας. Η ανάσχεση της Ρωσίας δεν είναι στην πρώτη γραμμή πλέον. Ούτως ή άλλως πρακτικά αυτός ο ρόλος έχει ακυρωθεί με τις συμφωνίες Τουρκίας – Ρωσίας.
8. Η Ελλάδα θα μπορέσει ίσως να αναπτύξει ένα καλύτερο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο (απαλλαγμένο από βαρίδια, κοσμοθεωρίες και στεγανά). Σουηδία ή Δανία του νότου δεν μπορεί να γίνει. Μπορεί όμως μετά από 50 χρόνια να γίνει ένα αξιόλογο κράτος στην ΝΑ Μεσόγειο για το οποίο θα είναι υπερήφανοι όλοι οι Έλληνες και θα χαίρει εκτίμησης, σεβασμού και ενίοτε φόβου από τους αντιπάλους της.
Η Γαλλία που προβάλλεται εντονότερα ως λύση ακολουθεί και «παρακολουθεί» την Ελλάδα από το 1821, είναι σημαντική και έντιμη σύμμαχος αλλά η πολιτική της αντικατάστασης του προστάτη, δεν θα αλλάξει την ρότα του Ελληνισμού. Άλλο συνεχίζουμε με δεκανίκια και άλλο αλλάζουμε για να σταθούμε στα πόδια μας. Το πρώτο είναι ο εύκολος δρόμος το δεύτερο είναι το δύσκολο.
“Η Ελλάδα πριν χαράξει στρατηγική για τα επόμενα χρόνια..”
Πότε χάραξε η Ελλάδα στρατηγική (μόνη εξαίρεση ίσως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι), για να χαράξει και τώρα;
“να απαλλαγεί από την πολιτική «της προστασίας» που εφαρμόζει από την επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα”
Πώς και γιατί θ’ απαλλαγεί τώρα, μετά από 200 χρόνια, δηλαδή όλη της την ζωή; Ποιος θα την απαλλάξει; Οι εθελόδουλοι που κυβερνούν, ή ο λαός που τους ψηφίζει, χωρίς να ζητά τίποτε, εκτός από καλοβόλεψη;
“Δεν είναι ανάγκη να γίνει η Ελλάδα Ισραήλ..”
Είναι, αλλά δεν μπορεί, διότι το Ισραήλ, εκτός τής ισχυρής στρατιωτικής μηχανής του, έχει πολιτικούς πατριώτες και προθύμους να την χρησιμοποιήσουν και λαό πρόθυμο να πολεμήσει. Έχει η Ελλάδα τίποτε απ’ αυτά;