Toν Φεβρουάριο του 1917 (23 Φεβρουαρίου με το Ιουλιανό και στις 8 Μαρτίου με το Γρηγοριανό ημερολόγιο) λαμβάνει χώρα η αστική επανάσταση στη Ρωσία που ανέτρεψε την τσαρική απολυταρχία (1). Η Προσωρινή Κυβέρνηση του Κερένσκι φάνηκε αποφασισμένη να ανεχτεί την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην Τραπεζούντα με το ελληνικό καθεστώς (2). Στις περιοχές που είχε καταλάβει ο ρωσικός στρατός δημιουργήθηκαν σοβιέτ, δηλαδή επαναστατικές επιτροπές, στις οποίες συμμετείχε και ο μητροπολίτης Χρύσανθος. Συμμετείχαν επίσης και οι Έλληνες του Καυκάσου, οι οποίοι έγιναν γνωστοί ως Ποντοκαυκάσιοι (3). Ο αστάθμητος παράγοντας ήταν η έλευση του Βλαδίμηρου Λένιν στην επαναστατημένη Ρωσία τον Απρίλιο του 1917, γεγονός που θα επηρεάσει καίρια την Μικρασιατική Εκστρατεία.
Ο λόγος είναι πως η Οκτωβριανή Επανάσταση ανέτρεψε εντελώς τις πολιτικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917. Η νέα κυβέρνηση των Μπολσεβίκων, προσπαθώντας να προσεταιριστεί τους μουσουλμανικούς και τουρκογενείς πληθυσμούς της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, διατύπωσε με τις υπογραφές των Λένιν και Στάλιν, τους νέους προσανατολισμούς της εξωτερικής πολιτικής: «Η Κωνσταντινούπολη πρέπει να μείνει στα χέρια των Οθωμανών» και «Η συμφωνία για τη διανομή της Τουρκίας [η μυστική αγγλορωσική συνθήκη του 1915] και την προσάρτηση της Αρμενίας σκίστηκε και ακυρώθηκε» (4).
Τον Δεκέμβριο του 1917 υπογράφεται Διακήρυξη από τον Λένιν ως πρόεδρο της χώρας και τον Στάλιν ως Κομισάριο του Λαού για τις Εθνότητες διακήρυξη προς τους μουσουλμάνους της Ρωσίας και της Ανατολής. Προσπαθώντας να προσεταιριστούν τα ισλαμικά, εθνικιστικά, παντουρκιστικά κινήματα, τα καλούν σε κοινό αγώνα κατά της αποικιοκρατίας και της Μεγάλης Βρετανίας. Το ενδιαφέρον που υπάρχει στη Διακήρυξη αυτή, εν μέσω του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ οι Τούρκοι είναι κυρίαρχοι σε μια μεγάλη Αυτοκρατορία που έχει υπό την κυριαρχία της ένα μεγάλο τμήμα της Εγγύς Ανατολής και πολλούς λαούς, εντάσσεται στην ίδια κατηγορία με τους αποικιοκρατούμενους.
Οι Μπολσεβίκοι καλούν τους «Μουσουλμάνους της Ανατολής, Πέρσες, Τούρκους, Άραβες και Ινδουιστές σε κοινό αγώνα» (5). Το εντυπωσιακό αυτής της στάσης είναι ότι ο Στάλιν αργότερα θα γράψει «Οι Τούρκοι αφομοιωτές, οι πιο σκληροί απ’ όλους τους αφομοιωτές, για εκατοντάδες χρόνια κατακρεουργούσαν και σακάτευαν τα έθνη» (6). H εφημερίδα Pravda διατύπωσε ξανά στις 13 Ιανουαρίου 1918 το νέο δόγμα της ακεραιότητας της Τουρκίας: «Η συμφωνία για τη διανομή της Τουρκίας, βάσει της οποίας θα αποστερείτο την Αρμενία, είναι άκυρη και στερημένη περιεχομένου» (7).
Φιλογερμανική και φιλοτουρκική στροφή
Στις 3 Μαρτίου 1918 υπεγράφη στο Μπρεστ-Λιτόφσκ η ομώνυμη συνθήκη, με την οποία οι Μπολσεβίκοι, σε αντίθεση και συγκρουόμενοι με όλη την Αριστερά της Επανάστασης, παραχώρησαν στη Γερμανία όλη την Ουκρανία και την Κριμαία και στην Τουρκία τις περιοχές Καρς, Αρνταχάν και Βατούμι. Με τη συνθήκη αυτή η Γερμανία έπαιρνε 300.000 τετραγωνικά μίλια εδάφους της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας (8).
Η φιλογερμανική και φιλονεοτουρκική αυτή στροφή θα ολοκληρωθεί
Γγια την συνέχεια https://slpress.gr/istorimata/mikrasiatiki-ekstrateia-oi-sovietikoi-vazoyn-plati-ston-kemal/
