Είναι εντυπωσιακό πώς η Γεννηματά δεν άφησε να την ετεροκαθορίσει η πολυετής μάχη της με τον καρκίνο. Τέσσερις φορές, αυτή η «βασική νόσος» ήρθε, έφυγε και με ανελέητο πείσμα ήρθε ξανά. Αμέτρητες μέρες και ταξίδια στις Βρυξέλλες για θεραπεία. Μάχη αυστηρά ιδιωτική, που γινόταν δημόσια μόνο για να σπάσει ταμπού, για να δώσει κουράγιο.
25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021, 17:16
«Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε, μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα». Αυτή ήταν Φώφη Γεννηματά και αυτή ήταν η αρρώστια με την οποία πολέμησε σχεδόν σε όλη της τη ζωή. Ολη της τη ζωή. Διότι η νόσος –η «βασική νόσος» όπως έλεγε εκείνο το ανησυχητικό ανακοινωθέν του «Ευαγγελισμού» πριν από 13 μέρες– δεν ήρθε στη ζωή της Γεννηματά το 2008, όταν η πρώτη διάγνωση έδειξε καρκίνο του μαστού. Ο καρκίνος ήταν πάντα στην οικογένειά της.
Η μητέρα της, η Κάκια, έφυγε από τη ζωή στα 54 της –η Φώφη ήταν τότε 29 ετών. Η Κάκια είχε προσβληθεί από καρκίνο του μαστού το 1984 –το πάλεψε 10 χρόνια. Επτά μήνες μετά πέθανε και ο πατέρας της, ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς, και αυτός χτυπημένος από τον καρκίνο, λίγο προτού κλείσει τα 55 του χρόνια. Η Φώφη «έφυγε» στα 56 της.
«Το θέμα είναι να μπορείς να ζεις, να μη ζεις συνέχεια κάτω από τη σκιά και την αγωνία και τον φόβο. Αν ζεις με τον φόβο, αυτή δεν είναι ζωή, έχεις νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου. Εγώ δεν έζησα ποτέ έτσι», έλεγε η Φώφη.
Και είναι εντυπωσιακό πώς όλα αυτά –τη σκληρή γονιδιακή κληρονομιά, τις βασανιστικές εμπειρίες στην Εντατική με τους δύο γονείς της, τον καρκίνο που ερχόταν, έφευγε και επανερχόταν με ανελέητο πείσμα, την αγωνία αν θα μπορέσει να κάνει παιδιά– η Φώφη Γεννηματά όχι μόνο τα αντιμετώπισε, αλλά δεν τα άφησε και να την ετεροκαθορίσουν. Ούτε οίκτος ούτε αυτολύπηση, μόνο μάχη.
Είναι εντυπωσιακό πώς σε αυτό το παζάρι της πολιτικής, όπου όλα φαίνονται να είναι προς πώληση, η Γεννηματά προτίμησε να μην πουλήσει το δράμα της, να εκβιάσει το συναίσθημα. Αλλά ούτε και το έκρυψε. Οταν έπρεπε να το πει, το έλεγε, σπάζοντας ταμπού, δίνοντάς του την υπόσταση και το όνομα που πρέπει να έχει –ούτε «επάρατη νόσος» ούτε «η “κακιά” αρρώστια», σκέτο καρκίνος.
«Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη “καρκίνος”. Είχε καρκίνο στον μαστό. Ήταν περίπου ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Το έκρυβαν οι γυναίκες, δεν μιλούσαν. Ενας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ, ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε, να συνεχίσουμε με αγώνα, με προσπάθεια, γιατί ποτέ δεν ξεφεύγεις πράγματι από αυτήν την ιστορία, αλλά δεν τελειώνει η ζωή», είχε πει. Και όταν έπρεπε να το κρατήσει με καρτερία δικό της, το κρατούσε έτσι.
Η Φώφη χτυπήθηκε από τον καρκίνο περισσότερες φορές από όσες θα μπορούσε κανείς να αντέξει. Το 2008 ήταν στον μαστό, μετά στα οστά, μετά στο συκώτι, μετά η κοιλιά. Τα τελευταία χρόνια πήγαινε τακτικά και για λίγες ημέρες στις Βρυξέλλες, όπου υποβαλλόταν σε ειδική θεραπευτική αγωγή. Ελάχιστοι το γνώριζαν και αυτοί δεν έλεγαν τίποτα. Ηταν η δική της ιδιωτική μάχη και μετά επέστρεφε για να δώσει τις δημόσιες πολιτικές μάχες. Την τελευταία μάχη την έχασε. Τη μία μέρα έδινε ομιλίες και έσφιγγε χέρια, την άλλη ήταν στον 10ο όροφο του «Ευαγγελισμού» να χαροπαλεύει, νέα γυναίκα.
Η Γεννηματά «έφυγε». Αλλά αυτό το κουράγιο της, το χαμόγελο, ακόμα και απέναντι στον θάνατο, θα μείνει για καιρό μαζί μας, μια ζεστασιά, μια αγκαλιά, μια παρηγοριά.
Πηγή: Protagon.gr
Μπράβο στήν ηρώϊσσα
καί γιά τή σεβαστή παρακαταθήκη καρκίνου
πού μάς άφησε νά νικήσουμε
καί βεβαίως
πένθος εθνικό, γιά τή Φώφη
Κάθε μέρα ,νέες γυναίκες, πολλές από αυτές χτυπημένες πολλαπλά , σαν την κα Γεννηματά, δίνουν, για χρόνια, αυτή την άνιση μάχη με τον καρκίνο και φεύγουν αθόρυβα, δίχως παράτες, αφήνοντας πίσω τους μονον έναν στενό οικογενειακό κύκλο να πενθεί για το χαμό τους.
Ήταν σίγουρα άδικο για την κυρία Γεννηματά , είναι πράγματι άδικο για όλες αυτές τις γυναίκες. Κι όχι μόνον για τις γυναίκες, αλλά και για τους άντρες, γιατί ο καρκίνος δεν διαχωρίζει φύλο, ούτε ηλικίες.
Όλοι τους, όσο ζουν, έχουν να αντιμετωπίσουν γενναία την μοίρα τους..Το να αντιμετωπίζει κανείς καθημερινά τον ενδεχόμενο θάνατο του , θέλει θάρρος..
Με ένα εφήμερο εθνικό πένθος , που αύριο θα έχουν ξεθωριάσει οι εντυπώσεις του.κι ύστερα από κάποιο διάστημα θα έχει ξεχαστεί, με μια παρατημένη, επιμελώς φωτογραφία πάνω σε κάποια εταζερα , ας μην γελιομαστε κάνεις δεν έκανε πραγματικά το χρέος του.
Σημασία έχει τί κάνουμε για όλους αυτούς τους ανθρώπους , πώς απαλύνουμε τον πόνο τους ενόσω ζούν , πώς τους απαλλάσσουμε από τα βάρη της καθημερινής διαβίωσης κι από το άγχος της αυριανής ανατροφής των ανήλικων που ενδέχεται να αφήσουν πίσω τους , πώς αποφεύγουμε παράγοντες (όπως πχ ακτινοβολίες, μόλυνση περιβάλλοντος κλπ) μέσα στον αστικό ιστό που επιτρέπουν την εμφάνιση, ανάπτυξη κι εξέλιξη της νόσου, τί προληπτικά μέτρα λαμβάνουμε, πώς ενισχύουμε την εγχώρια έρευνα και πώς θα πρωτοπορησουμε ως έθνος σε αυτήν την κατεύθυνση, πώς προσφέρουμε τα κατάλληλα θεραπευτικά μεσα στους πάσχοντες, παρέχοντας τα εδώ , εντός Ελλάδας και δίνοντας την πρόσβαση σε όλους όσους δεν έχουν την πολυτέλεια να αναζητήσουν ειδικές θεραπείες στο εξωτερικό. . Είδατε ακόμα κι η κύρια Γεννηματά έτρεχε στις Βρυξέλλες για να λάβει μια κατάλληλη ειδική θεραπευτική αγωγή, που το λιγότερο της έδινε ελπίδα κι ίσως κάποιες επιπλέον μέρες ζωής (έστω και μια μέρα επιπλέον , είναι κέρδος) ..
Αυτοί που βρίσκονται σήμερα κάτω από το χώμα ,λίγο ενδιαφέρονται για τις επίγειες τιμές. Το πιο πιθανόν είναι να μην τους νοιάζουν καθόλου.
Αυτά αποσκοπούν στις εντυπώσεις για να ξεχνιούνται οι ζωντανοί..
Το χρέος όλων μας θα έπρεπε να είναι πως θα κρατήσουμε περισσότερους, ει δυνατόν κι όλους τους πάσχοντες, εδώ πάνω στην γη, ζωντανούς και χαρούμενους δίπλα στα αγαπημένα τους πρόσωπα..
Τα “αιωνια η μνήμη” ή το ” ζωή σε σας” , απλά δεν αρκούν ! Είναι ομολογίες της δικής μας ανεπάρκειας.
Ας αναπαυτεί , λοιπόν, η ψυχή της κυρίας Γεννηματά κι όλων αυτών που χάθηκαν άδικα…
Κι ας γίνει ο θάνατος όλων αυτών των αδίκως χαμένων ανθρώπων ,σοβαρή αφορμή για να αναλογιστούμε όσα δεν πράξαμε σωστά εμείς ακόμα κι ας γίνει η αιτία για να ανασκουμπωθουμε, ώστε να μην χρειαστεί ξανά να τα κρύψουμε κάτω από το χαλάκι του επόμενου εθνικού μας πένθους..
Οι αποθανόντες, κ. Παπαδοπούλου, εν Ελλάδι τουλάχιστον, παύουν να είναι “κύριοι” και “κυρίες”. Από κεί και πέρα, πολλή φασαρία για την συγχωρεμένη Γεννηματά, τού εθνικού πένθους συμπεριλαμβανομένου, με έντονο το άρωμα τής ψηφοθηρίας. Κατά τ’ αλλα, συμφωνώ με το άρθρο σας.