Του George Friedman –
7 Οκτωβρίου 2024
Την περασμένη εβδομάδα, έγραψα ένα άρθρο για τους δύο πολέμους που μαίνονται στην Ευρασία. Ήταν «ιδιότυπο» στο ότι, σε αντίθεση με άλλες στήλες που κυκλοφόρησαν στη σφαίρα των μέσων, εστίαζε στο πώς οι χερσαίες μάχες στη Μέση Ανατολή εξελίσσονται σε συμβατικό πόλεμο και πώς ένας συμβατικός πόλεμος απαιτεί την κίνηση δυνάμεων που θα μπορούσαν να εμπλέξουν άλλα έθνη, ιδιαίτερα τη Ρωσία.
Η ουσία του επιχειρήματός μου ήταν ότι οι αεροπορικές επιδρομές, όσο έντονες κι αν είναι, σπάνια καταλήγουν σε συνθηκολόγηση.
Ακόμη και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι έντονες, συντονισμένες αεροπορικές επιδρομές κατά της Γερμανίας δεν μείωσαν, συνολικά, την αντίσταση των Ναζί. Καθάρισαν το πεδίο για χερσαίες επιθέσεις από τους δυτικούς συμμάχους και τους Σοβιετικούς, οι οποίοι τελικά κατέλαβαν τη Γερμανία.
Η αεροπορική ισχύς είχε σημασία, αλλά όταν ήρθε ο τερματισμός του πολέμου, οι χερσαίες επιχειρήσεις είχαν μεγαλύτερη σημασία.
Την περασμένη εβδομάδα, καθώς η σύγκρουση έφτασε στον ένα χρόνο, το Ισραήλ χρησιμοποίησε συντριπτικά εναέριες επιχειρήσεις, σφυροκοπώντας τον Λίβανο και δοκιμάζοντας τις προθέσεις του Ιράν. (Το Ιράν απάντησε με έναν εναέριο βομβαρδισμό.) Και πάλι εδώ: όλα αυτά έχουν αξία, αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι ικανό να εξαλείψει έναν εχθρό ή να προσπεράσει πόλεις στις οποίες είναι εγκατεστημένα κέντρα διοίκησης, πληροφορίες και όπλα. Η καταστροφή ό,τι έχει απομείνει από τη Χαμάς ή τη Χεζμπολάχ αεροπορικώς δεν θα ακρωτηριάσει την ικανότητά τους να διεξάγουν πόλεμο. Εάν δεν λειτούργησε εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας, σίγουρα δεν θα λειτουργήσει ενάντια σε μια αποκεντρωμένη ανταρτική δύναμη.
Αυτή η απλοϊκή άποψη ισχύει και για τους εχθρούς του Ισραήλ. Για να κερδίσουν, η Χαμάς και η Χεζμπολάχ πρέπει να επικεντρωθούν στην ικανότητα του Ισραήλ να πολεμήσει και αυτό που έχει κάνει μέχρι τώρα η Χαμάς ήταν αντιπαραγωγικό από αυτή την άποψη. Εδειξε την απειλή που μπορεί να δημιουργήσει χωρίς να ακρωτηριάσει την ικανότητα του Ισραήλ να πολεμήσει.
Το προφανές πολεμικό σχέδιο του Ισραήλ, λοιπόν, εγείρει ένα σημαντικό ερώτημα. Το Ισραήλ αγωνίζεται για να προστατεύσει τον εαυτό του ή για να νικήσει τους εχθρούς του;
Και οι δύο είναι λογικές επιλογές, αλλά το πώς θα απαντήσουν οι Ισραηλινοί σε αυτή την ερώτηση θα καθορίσει τη στρατιωτική τους στρατηγική.
Το κλειδί του πολέμου είναι η γνώση του πώς μοιάζει η νίκη και το κλειδί της νίκης είναι να καταστήσεις τον εχθρό αβοήθητο. Ο μόνος σίγουρος τρόπος για να το πετύχεις αυτό είναι να περικυκλώσεις και να συντρίψεις τον εχθρό. Από μόνοι τους, οι πύραυλοι δεν μπορούν να το κάνουν. αυτό. Στρατιωτικά, αυτό είναι κάτι που το Ισραήλ πρέπει να έχει υπόψη του καθώς τα χερσαία στρατεύματα προχωρούν στον Λίβανο.
Πολιτικά, το ρολόι χτυπάει. Η Ρωσία – άμεσα ή έμμεσα ο αντίπαλος των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο της Ουκρανίας – ενδιαφέρεται για το πώς θα εξελιχθεί ο αραβο-ισραηλινός πόλεμος. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει ήδη συζητήσει την επίσκεψη στο Κατάρ, το οποίο έχει τη φήμη ότι ενδιαφέρεται να ευθυγραμμιστεί με τη Ρωσία. (Το Κατάρ έχει επιβεβαιώσει το ενδιαφέρον του, αλλά δεν έχει δώσει ημερομηνίες για επίσκεψη του Πούτιν.) Η Ρωσία έχει πολλά να κερδίσει από την παρατεταμένη εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών σε μια σύγκρουση που έχει ήδη εξαπλωθεί σε άλλη χώρα.
Οι πόλεμοι που διαρκούν πολύ τείνουν να τελειώνουν με πολλά θύματα και απροσδόκητα έξοδα – αν, κάποτε, τελειώσουν. Ο πόλεμος είναι περίπλοκοι και οι μαχητές πρέπει να απλοποιήσουν τον αγώνα σε μια αδίστακτη εστίαση στην ήττα του εχθρού.
