Του Παντελή Σαββίδη
Η δοκιμή βαλλιστικού πυραύλου μέσου βεληνεκούς από την Τουρκία φαίνεται να ανησύχησε την Αθήνα. Η Τουρκία μειονεκτώντας στον αέρα προσπαθεί να πείσει για την απειλή της με τους πυραύλους αυτούς οι οποίοι είναι αντιμετωπίσιμοι από τα Patriot.
Αποτελούν, ωστόσο, μια εξέλιξη η οποία πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη.
Ένας από τους λόγους που η Τουρκία επιμένει στην αποστρατιωτικοποίηση των νησιών είναι να περιορίσει τη δυνατότητα της Ελλάδας να στοχεύσει στο έδαφός της από τον χερσαίο χώρο, από όπου η εμβέλεια των δυνατοτήτων του στρατού ξηράς είναι περιορισμένη. Η εμβέλεια αυτή με την παρουσία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων σε ακριτικά νησιά πολλαπλασιάζεται. Και αυτό δεν το θέλει η Τουρκία. Απόσυρση των δυνάμεων από τα νησιά, σημαίνει ότι το πλεονέκτημα αυτό θα το στερηθεί η χώρα. Γι αυτό θα ήταν λάθος η υποχώρηση στην απαίτηση αυτή της Τουρκίας. Αντιθέτως, θα πρέπει να αποσταλεί στα νησιά το σύστημα MLRS που διαθέτει ο στρατός ξηράς και έχει εμβέλεια 80 χιλιομέτρων. Με την Τουρκία δεν μπορεί να χαριεντίζεται κανείς. Αντιλαμβάνεται, μόνο, τη γλώσσα της ισχύος.
Η Τουρκία θέλει να εξασφαλίσει σε στρατιωτικό επίπεδο βεβαιότητα νίκης για να επιχειρήσει κάποια στρατιωτική κίνηση ή να επιβάλλει την υποχώρηση κάτω από απειλή. Αυτήν την στιγμή δεν την έχει.
Και προσπαθεί να την διασφαλίσει.
Το σύστημα Patriot, οι δυνατότητες που παρέχονται από τα ακριτικά νησιά στο πυροβολικό αλλά και οι δυνατότητες που έχουν τα Rafale, η εμβέλεια των οποίων ικανοποιεί τις απαιτήσεις αποτροπής της χώρας, δίνουν ένα πλεονέκτημα στην Ελλάδα το οποίο η Τουρκία προσπαθεί να ισορροπήσει. Εκεί αποβλέπει το είδος του βαλλιστικού πυραύλου που δοκιμάστηκε χθες και εκεί αποβλέπουν και άλλες κινήσεις της στον στρατιωτικό τομέα τις οποίες προς το παρόν δεν μπορεί να ικανοποιήσει.
Επιθετική ενέργεια της Τουρκίας κατά της Ελλάδας με την σημερινή ισορροπία δυνάμεων είναι αδύνατη. Πρέπει να πετύχει συγκριτικό, έστω, πλεονέκτημα.
Στα υπέρ της Τουρκίας είναι η εγχώρια παραγωγή στρατιωτικού υλικού από την οποία όχι, μόνο, έχει έσοδα δισεκατομμυρίων αλλά και τη δυνατότητα να επιλέγει τις προτεραιότητες των ενόπλων δυνάμεών της με δική της παραγωγή. Αυτό προσθέτει και στην τεχνογνωσία της που είναι κάτι πολύ σημαντικό.
Αντιθέτως, στην Ελλάδα και η πολιτική διαφθορά και η συνδικαλιστική και κομματική υπερβολή έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο την πολεμική βιομηχανία της χώρας με αποτέλεσμα να είναι παραδομένη στην βούληση ξένων δυνάμεων σχετικά με τον εφοδιασμό του στρατού.
Στην εκπομπή «Πρίσμᨻ της Δημοτικής Τηλεόρασης Θεσσαλονίκης ο Στρατηγός Ηλίας Λεοντάρης είπε πως από τώρα και στο εξής οι πόλεμοι θα είναι μακρού βεληνεκούς πλην της περιπτώσεως αστικού περιβάλλοντος. Οι στρατιώτες θα έρχονται ολοένα και λιγότερο σε άμεση αντιπαράθεση μεταξύ τους.
Η Τουρκία υλοποιεί την νέα αυτή στρατιωτική αντίληψη η οποία δεν σημαίνει βεβαίως πως θα εκλείψει η άμεση στρατιωτική παρουσία που θα δηλώνει κατάληψη εδάφους. Αλλά οι βασικές επιχειρήσεις θα γίνονται από απόσταση. Αυτήν την τακτική ακολουθεί και ο ρωσικός στρατός στην Ουκρανία το τελευταίο διάστημα. Το θέμα των βαλλιστικών πυραύλων στους οποίους υστερεί η Ελλάδα ίσως θα πρέπει να εξεταστεί.
Ορισμένοι στρατιωτικοί και αναλυτές θεωρούν πως στον βαλλιστικό πύραυλο που δοκιμάστηκε, η Τουρκία μπορεί να τοποθετήσει ακόμη και πυρηνικά τα οποία θα προμηθευθεί από φιλική της χώρα αλλά η υλοποίηση ενός τέτοιου σεναρίου είναι προς το παρόν φανταστική. Εδώ η Ρωσία δεν τολμά να το επιχειρήσει θα το κάνει η Τουρκία;
Με βάση όλα αυτά ορισμένα ερωτήματα:
-Έχει η Ελλάδα την ικανότητα αντιμετώπισης των βαλλιστικών πυραύλων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ;
-Με τι είδους αντιβαλλιστικά όπλα αντιμετωπίζει η Ουκρανία τους ρωσικούς πυραύλους;.
-Πόσο έτοιμο είναι το ΝΑΤΟ σε μια ενδεχόμενη βαλλιστική σύρραξη;
Το πρόβλημα Τουρκία γίνεται για την Ελλάδα συνθετότερο μετά την επίσημη έκθεση του Λευκού Οίκου για την «εθνική στρατηγική ασφαλείας» των ΗΠΑ. Σε ένα σημείο η έκθεση αναφέρει: «Θα συνεχίσουμε να εμπλεκόμαστε με την Τουρκία προκειμένου να ενισχύσουμε τους στρατηγικούς, πολιτικούς, οικονομικούς και θεσμικούς δεσμούς της με τη Δύση».
Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν να «χάσουν» την Τουρκία και θεωρούν στρατηγική επιλογή τους να την κρατήσουν στο δυτικό στρατόπεδο.
Θα έχει αυτό κόστος για την Ελλάδα; Και ποιο;
Ο κ. Μητσοτάκης έσπευσε μετά την Συμφωνία Ισραήλ- Λιβάνου να στείλει το μήνυμα πως θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο και για άλλες διαφορές. Αλλά η συμφωνία δεν ταιριάζει με τα ελληνοτουρκικά δεδομένα για πολλούς λόγους. Η ελληνοτουρκική διαφορά περί την ΑΟΖ είναι πιο σύνθετη αλλά ορισμένοι αξιόλογοι αναλυτές θεωρούν σίγουρο πως οι Αμερικανοί θα αδράξουν την ευκαιρία. Τι θα συζητήσουν Ελλάδα και Τουρκία σε μια τέτοια περίπτωση;
Ο πρώην υφυπουργός εξωτερικών και ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Χρήστος Ροζάκης είπε, χθες, στην εκπομπή «Πρίσμα» πως η συμφωνία Λιβάνου Ισραήλ δεν ταιριάζει στην ελληνοτουρκική περίπτωση αλλά πρέπει να συνεχιστούν οι διερευνητικές οι οποίες αφού ολοκληρωθούν να διατυπωθεί συνυποσχετικό για την παραπομπή του θέματος της ΑΟΖ -και μόνο-στην Χάγη. Μια τέτοια εξέλιξη αποκλείεται να την δεχθεί η Τουρκία διότι η γειτονική χώρα εγείρει ζητήματα, ακόμη, και ελληνικής κυριαρχίας.
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο κ. Ροζάκης με τις γνώσεις και την πείρα που διαθέτει είπε πως η Ελλάδα θα μπορούσε να θέσει ζήτημα Ίμβρου και Τενέδου, καθώς και άλλα ζητήματα σε σχέση με την Τουρκία αλλά δεν το κάνει διότι δεν θέλει να επιβαρύνει την ατζέντα των ελληνοτουρκικών.
Πάντως, προς το παρόν, η Άγκυρα συνεχίζει τις απειλές κατά της Ελλάδας με σαφή την πρόθεση που προαναφέραμε για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών ώστε να περιοριστεί η εμβέλεια του ελληνικού πυροβολικού. Το θέμα έθεσε στον Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του προέδρου Μπάϊντεν Τζάκ Σάλιβαν ο τούρκος σύμβουλος του Ερντογάν Ιμπραχίμ Καλίν και όπως δήλωσε ο ίδιος ο κ. Καλίν, ο Σάλιβαν του είπε πως θα θέσει το θέμα στην Αθήνα.
Οποιαδήποτε υποχώρηση στο θέμα αυτό από την ελληνική κυβέρνηση θα ήταν καταστροφική.
Δηλώσεις περί μη αλλαγής της θέσης των ΗΠΑ στο Αιγαίο έκανε και ο Αμερικανός πρέσβης στην Άγκυρα. Διαμορφώνεται κλίμα κάποιας πρωτοβουλίας.
Να δούμε πότε θα εκδηλωθεί.
Ένα τόσο μακροσκελές και πολύπτυχο άρθρο δύσκολα σχολιάζεται, αλλά ας πιάσομε μερικά τουλάχιστον:
Η Τουρκία έχει ένα πλεονέκτημα έναντι τής Ελλάδος. Έχει χρόνο να δοκιμάζει, να διαπραγματεύεται για νέους οπλισμούς κλπ., επειδή δεν την απειλεί (πιέζει) κανείς. Η Ελλάδα, πιεζομένη πολλαπλώς (αυτό απαντά και στο ερώτημα “Θα έχει αυτό κόστος για την Ελλάδα; Και ποιο;” και απειλουμένη, δεν έχει τον χρόνον αυτόν.
Δεν γνωρίζω αν η χρήση ατομικών όπλων είναι δυνατή σε τόσο κοντινές αποστάσεις, χωρίς να κινδυνεύει από την ραδιενέργεια κι αυτός που τούς κάνει χρήση.
Το στρατιωτικό πλεονέκτημα στον αέρα θα είχε νόημα αν τού γινόταν χρήση. Με κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν συμβούλους Ροζάκηδες και λοιπούς ΕΛΙΑΜΕΠηδες οι όποιοι εξοπλισμοί είναι καλοί μόνο για τις ενδεχόμενες μίζες που αποφέρουν.
“Επιθετική ενέργεια της Τουρκίας κατά της Ελλάδας με την σημερινή ισορροπία δυνάμεων είναι αδύνατη. Πρέπει να πετύχει συγκριτικό, έστω, πλεονέκτημα
Και η Ελλάς με την ενδοτική πολιτική της, τής αφήνει όσο χρόνο χρειάζεται για να το πετύχει.
Μια γενική παρατήρηση θα κάμω και τελείωσα. Η μόνη διαφορά, λένε, που έχομε με την Τουρκία είναι η υφαλοκρηπίδα των νήσων και η ΑΟΖ. Η υφαλοκρηπίδα ναι, αλλά η ΑΟΖ; Ποια ΑΟΖ; Έχομε (ανα)κηρύξει ΑΟΖ, ώστε να έχομε διαφορές μα κάποιον στην οριοθέτησή της; Όχι, λοιπόν;
Χθές είχα προσκαλέσει στην εκπομπή Πρίσμα της Δημοτικής Τηλεόρασης Θεσσαλονίκης τον κ. Ροζάκη. Σήμερα, στις 9μμ θα παρουσιάσω απο την αδιαδιτυακή τηλεόραση Ανιχνεύσεις web tv την συνέντευξη. Μπορείτε να την παρακολουθήσετε. Και μετά να μου πείτε που διαφωνείτε με τον κ. Ροζάκη.
Ευχαριστώ για την ενημέρωση, κ. Σαββίδη. Πιστεύω ότι η εκπομπή θα μείνει αναρτημένη στις ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ, ούτως ώστε να την δω κάποια στιγμή (σήμερα στις 9μμ δεν μπορώ), αλλά και να μπορώ να την ξανακούσω, τουλάχιστον τμηματικά, για να εντοπίσω τυχόν διαφωνίες στην συγκεκριμένη εκπομπή. Άλλως, με τις απόψεις τού Ροζάκη διαφωνώ κάθετα, απ’ όσα έχω διαβάσει κι ακούσει απ’ αυτόν μέχρι σήμερα. Εσείς συμφωνείτε εν γένει μαζί του;
Ελπίζω να τού ζητήσετε διευκρινίσεις γι’ αυτά και όχι μόνο. Ο συνάδελφός σας Γιώργος Σαχίνης τα κατάφερε μια χαρά. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα υστερήσετε:
Δεν ξέρω αν είναι υπερβολική η ανησυχία μας, πάντως είναι σίγουρα καθυστερημένη!
Η Τουρκία είχε αποδυθεί σε μια συνεπέστατη πορεία εξελίξεως πυραυλικών όπλων από την δεκαετία του ’90. Όπερ σημαίνει ότι θα έπρεπε από καιρού να έχουμε έτοιμα αντίμετρα (όπλα και τακτικές).
Το ζήτημα έχει διττή διάσταση: ποιοτική και ποσοτική.
Ως προς την πρώτη, πιθανώς η έκδοση του Patriot που διαθέτουμε (παλαιά, ομολογουμένως) να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα τωρινά τουρκικά βαλλιστικά βλήματα. Τί θα συμβεί, όμως, στο μέλλον, με νέα βλήματα, μεγαλυτέρου βεληνεκούς,που σκοπεύει να αναπτύξει η Τουρκία; Σκοπεύουμε να προνοήσουμε, δρομολογώντας αναβαθμίσεις της αντιβαλλιστικής μας υποδομής, που δεν είναι μόνο τα βλήματα Patriot, αλλά και το σύστημα αεροπορικού ελέγχου (ΣΑΕ), τα ραντάρ, δηλαδή, που πρέπει πρώτα να εντοπίσουν την απειλή; Ή πάλι θα τρέχουμε πανικόβλητοι κατόπιν εορτής;
Ως προς το δεύτερο σκέλος, ακόμη και αν η υποδομή μας είναι τεχνολογικώς επαρκής, πόσα, εχθρικά βλήματα δύναται να εξουδετερώσει (εν συνόλω και ταυτοχρόνως); Διότι ο αριθμός των αγορασμένων από το εξωτερικό Patriot θα είναι πεπερασμένος και ακριβός στην απόκτηση, ενώ η εγχώρια παραγωγή των τουρκικών βαλλιστικών βλημάτων προσδίδει πλεονέκτημα στην δημιουργία ικανού αποθέματος, πριν την έναρξη επιχειρήσεων.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να μελετηθεί ένα βαρυσήμαντο άρθρο του RUSI, για την ποσοτική διάσταση του πολέμου στην Ουκρανία.
https://www.rusi.org/explore-our-research/publications/commentary/return-industrial-warfare
Έχει νομίζω εφαρμογή και στα καθ’ ημάς…
Και ανακύπτει, τέλος, το ζήτημα του δόγματος. Έχουμε καταλήξει στο πώς προτιθέμεθα να αντιμετωπίσουμε στο στρατιωτικό πεδίο την Τουρκία; Δεδομένης της βαλλιστικής απειλής από την Τουρκία, θεωρούμε επιτακτικότερη ανάγκη τα F35 ή θα έπρεπε να δοθεί προτεραιότητα στα συστήματα Patriot και το ΣΑΕ; Με άλλα λόγια, σκοπεύουμε να εφαρμόσουμε επίθεση πρώτου πλήγματος, ή απλώς προμηθευόμαστε σύγχρονα όπλα, για να επιδεικνύονται στις παρελάσεις, ακατάλληλα, όμως, για τις ανάγκες μας, όπως αυτές διαμορφώνονται από την εξωτερική απειλή και από το εσωτερικό δόγμα μάχεσθαι;
Όλοι έχουμε απόψεις – ουσιώδεις δε και πληρέστερες όσοι -όπως ο κ.Ροζάκης-άσκησαν και υπουργικά ,ή, άλλα καθήκοντα στο ΥΠΕΞ -αλλά κανένας μας ”δεν παίρνει όρκο” για τις εκτιμήσεις και προτάσεις του γιαυτό και δεν ”ακούεται” από τον εκάστοτε εκλεγμένο πρωθυπουργό , ο οποίος μετά το 1986 ,είναι μονοκράτωρ όσο διαθέτει την δεδηλωμένη πλειοψηφία.
Στο άρθρο επισημαίνουμε την πανθομολογούμενη -πια – διαπίστωση σας ,κύριε Σαββίδη ότι ,”Αντιθέτως στην Ελλάδα η πολιτική διαφθορά και η συνδικαλιστική και η κομματική υπερβολή έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο την πολεμική βιομηχανία της χώρας , με αποτέλεσμα να είναι παραδομένη στη βούληση ξένων δυνάμεων σχετικά με τον εφοδιασμό του στρατού” .
Εντάξει ονόματα υπευθύνων δεν θέλουμε, αλλά χρονικά διαστήματα που συνέβησαν αυτά ας αναφέρονταν .
Καιρός τέτοιες διαπιστώσεις να αρχίσετε να γράφετε και για τα χάλια της Παιδείας και της Δημόσιας Ασφαλείας και Τάξεως , για να αναθαρρήσουν οι αρμόδιοι και να αποθαρρυνθούν οι έτοιμοι για νέα επέλαση σαυτούς τους τομείς, που ”τυραννούν” όλους τους Έλληνες ασχέτως κοινωνικοοικονομικής θέσεως τους .
ΚΑΙ κάτι για την επίδειξη του βαλλιστικού πυραύλου της Τουρκίας, που νομίζουμε εμείς- μη προτρέχουμε σαν Κολοκοτρωνέιικοι σουγιάδες- ότι κυρίως για μας δοκιμάστηκε – θα τον αντιμετωπίσουν και οι Έλληνες και Γάλλοι -ως σύμμαχοι και επί του εδάφους-, αλλά και οι Αμερικανοί , οι οποίο μάλλον αυτοί επέτρεψαν την επίδειξη για να φοβερίσουν και τους Ιρανούς, αλλά και τους Ρώσους.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ -ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ -ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ ΑΡΧΙΣΕ.
Η ΔΥΣΗ (ΗΠΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ )ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΖΩΓΡΗΣΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟ 1996 ΜΕ ΜΑΚΡΥ ΚΑΛΑΜΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΙΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ,ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ.
ΕΜΕΙΣ ΣΙΩΠΗΛΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΟΙ , ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ,ΟΠΩΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ 1940.
ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ;;;.
@ Anixneuseis October 19, 2022 At 3:35 pm
Λοιπόν, άκουσα την συνέντευξη και διεπίστωσα για άλλη μια φορά ότι ο Ροζάκης, έστω και “υπό κάλυψη” την φορά αυτή, επιμένει στην διαπραγμάτευση, τις διερευνητικές και τον διάλογο με την Τουρκία, ακόμη και γι αυτά που εκ τού ΔΔΘ δικαιούμεθα. Εσείς καλά τού θέτατε τα ερωτήματα, αλλά αυτός γλιστρούσε στα “επικίνδυνα” σαν χέλι, αποφεύγοντας ευθείες απαντήσεις. Επίσης, μένει να διευκρινιστούν κάποια θέματα, στα οποία οι απόψεις του δεν συμφωνούν μ’ αυτές τού Καρυώτη, όπως οι τμηματικές οριοθετήσεις, που κατά τον τελευταίο δεν προβλέπονται από την UNCLOS 1982.
Βλέπω ότι υπάρχει μία συνεχής καθυστέρηση
α) Στην καθολική επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12νμ, λόγω τού γνωστού φοβικού συνδρόμου και στο τέλος δεν θα γίνει τίποτε, διότι είναι αδιανόητο να πρέπει να συμφωνήσομε πρώτα με την Τουρκία. Δεν θα συμφωνήσομε ποτέ μαζί της, εκτός κι αν είμαστε διατεθειμένοι να δώσομε πάλι.
β) Στην (ανα)κήρυξη ΑΟΖ και εν συνεχεία οριοθέτηση με τα γειτονικά κράτη. Όπως διαπιστώσατε, ούτε ο Ροζάκης μπορεί να δώσει μία σαφή απάντηση γιατί αυτό δεν έχει γίνει ακόμη. Αν κατά την οριοθέτηση δεν συμφωνήσομε με τούς Τούρκους, τότε πρέπει να προσφύγομε στην Χάγη, αφού υπογραφεί συνυποσχετικό. Θα υπογράψουν, όμως, οι Τούρκοι; Και ποιος μάς διαβεβαιώνει ότι, αν η Χάγη δεν τούς ικανοποιεί, δεν θα κάμουν ό,τι και η Κίνα με τις Φιλιππίνες, δηλαδή δεν θα συμμορφωθούν με την απόφαση/διαιτησία τής Χάγης;
Δεν ξέρω κατά πόσον η απάντησή μου αυτή σάς βρίσκει σύμφωνο, αλλά νομίζω ότι έτσι πρέπει να συμπεριφερθούμε, αν θέλομε να μάς θεωρούν κυρίαρχο και σοβαρό κράτος.
ΥΓ: Δυστυχώς, ακόμη δεν λειτουργεί το RSS, πράγμα που δυσκολεύει να δω νέα σχόλια σε θέματα που δεν έχω κάμει εγγραφή κι επίσης με δυσκολεύει να δω όλα τα νέα άρθρα. Βλέπω μόνο μέρος απ΄ αυτά στην κύρια σελίδα.
Στο σημερινό άρθρο τού Κώστα Στούπα στην Capital, Οι πυραυλικές “φούσκες” του Ερντογάν…, υπάρχει ένα ενδιαφέρον σχόλιο, το οποίο παραθέτω αυτούσιο και άνευ κριτικής:
onlineStirlitz
Με εκπλήσσει η ελαφρότητα με την οποία το ελληνικό πολιτικό και δημοσιογραφικό σύστημα έσπευσε να υποβαθμίσει τον κίνδυνο που συνιστούν για την Ελλάδα οι βαλλιστικοί πύραυλοι της Τουρκίας. Κατ’ αρχάς οι εκτιμήσεις για το βεληνεκές που έχει ο νέος τουρκικός πύραυλος που δοκιμάστηκε πρόσφατα, υπήρξαν εντελώς επιπόλαιες και αβάσιμες. Παρουσιάστηκε ως βεληνεκές η οριζόντια απόσταση μεταξύ του σημείου εκτόξευσης και του σημείου πτώσης του πυραύλου (561 χιλιόμετρα), και ελήφθη ως απολύτως αληθής ο χρόνος πτήσης του πυραύλου που έδωσε η Τουρκία (458 δευτερόλεπτα), από τον οποίο μάλιστα κάποιοι ημιμαθείς τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι έσπευσαν να συνάγουν το συμπέρασμα ότι αυτός έχει ταχύτητα γύρω στα 4 Mach και άρα είναι εντός των δυνατοτήτων αναχαίτισης από τους πυραύλους εδάφους-αέρος Patriot της ελληνικής αεράμυνας.
Είναι όμως πασίγνωστο πως για να εκτιμήσει κανείς το πραγματικό βεληνεκές ενός βαλλιστικού πυραύλου καθώς και την ταχύτητά του ΔΕΝ αρκεί να γνωρίζει μόνο την οριζόντια απόσταση μεταξύ του σημείου εκτόξευσης και του σημείου πτώσης, αλλά ολόκληρη την τροχιά που αυτός διέγραψε. Κι αυτό διότι ένας βαλλιστικός πύραυλος, επειδή δεν χρειάζεται να παίρνει οξυγόνο από το εξωτερικό περιβάλλον κατά την πτήση του όπως συμβαίνει με τους κινητήρες των μαχητικών αεροσκαφών, μπορεί κάλλιστα να βγει πολλά χιλιόμετρα έξω από την ατμόσφαιρα κατά τη φάση ανόδου και καθόδου του. Για παράδειγμα, όταν τον Μάιο του 2017 η Βόρεια Κορέα εκτόξευσε τον βαλλιστικό πύραυλο Hwasong-12, αυτός έπεσε σε οριζόντια απόσταση 789 χιλιομέτρων από το σημείο εκτόξευσής του, αλλά ανέβηκε σε μέγιστο ύψος 2.111 χιλιομέτρων, πράγμα που έδινε σαν αληθινό βεληνεκές του μία απόσταση μεταξύ 4.000 και 6.000 χιλιομέτρων που τον καθιστούσε διηπειρωτικό! Αν ο τουρκικός βαλλιστικός πύραυλος ανέβηκε σε μέγιστο ύψος π.χ. 300 χιλιομέτρων καθώς πετούσε, το πραγματικό βεληνεκές του κάλλιστα μπορεί να ξεπερνά κατά πολύ τα 1.000 χιλιόμετρα και η ταχύτητά του να φθάνει πάνω από τα 7 Mach. Επομένως το κλειδί για να εκτιμήσουμε το πραγματικό βεληνεκές και την πραγματική ταχύτητα πτήσης του νέου τουρκικού πυραύλου είναι να γνωρίζουμε τον πραγματικό χρόνο πτήσης του (που σίγουρα δεν τον αποκάλυψαν οι Τούρκοι διότι δεν είναι τόσο ανόητοι) και ολόκληρη την τροχιά που ακολούθησε. Επίσης τίποτα δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει ότι ο πύραυλος σε αυτή την πρώτη δοκιμή του είχε προγραμματιστεί να φθάσει στο μέγιστο βεληνεκές του, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα αυτό να μας το επιφυλάσσουν οι γείτονες ως δυσάρεστη έκπληξη με νέες δοκιμαστικές εκτοξεύσεις στο μέλλον.
Υπήρξε πραγματικά απογοητευτικό το γεγονός ότι άνθρωπος ο οποίος φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο του «καθηγητή στρατιωτικών σχολών» εμφανίστηκε πριν λίγες μέρες σε τηλεοπτικό κανάλι για να καθησυχάσει τους Έλληνες λέγοντας πως είναι «άλλο πράγμα το μέγιστο βεληνεκές ενός βαλλιστικού πυραύλου και άλλο πράγμα το δραστικό βεληνεκές». Με τη φράση αυτή πρόδωσε την απόλυτη ασχετοσύνη του, διότι πολύ απλά ο όρος «δραστικό βεληνεκές» ισχύει ΜΟΝΟ για όπλα που κάνουν βολές ευθυτενούς τροχιάς με οπτική σκόπευση και ΟΧΙ για βαλλιστικούς πυραύλους. Κάθε όπλο που βάλλει σε ευθυτενή τροχιά (π.χ. ένα τυφέκιο) έχει όντως ένα μέγιστο και ένα δραστικό βεληνεκές που διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, διότι το μεν πρώτο είναι το πόσο μακριά μπορεί να φθάσει το βλήμα όταν η εκτόξευση γίνει υπό γωνία 45 μοιρών ως προς το έδαφος (στοιχειώδης Φυσική του γυμνασίου και του λυκείου), ενώ το δεύτερο είναι το πόσο μακριά μπορεί να φθάσει το βλήμα όταν η εκτόξευση γίνει στοχευμένα – να βλέπει δηλαδή κανείς μέσα από το κλισιοσκόπιο τον στόχο στον οποίο ρίχνει και να μην πυροβολεί στοχεύοντας τα σύννεφα για να πάει η βολίδα όσο πιο μακριά μπορεί. Επειδή ο βαλλιστικός πύραυλος εξ ορισμού μπορεί να έχει πολύ μεγάλη γωνία εκτόξευσης (άνω των 45 μοιρών), ΔΕΝ υπόκειται στον περιορισμό της αρχικής οπτικής σκόπευσης και επομένως ΔΕΝ έχει δραστικό βεληνεκές παρά μόνο μέγιστο βεληνεκές.
Το να συγκρίνουμε τη σημερινή (και αυριανή) τουρκική βαλλιστική απειλή με εκείνη του Σαντάμ Χουσεΐν το 1991 είναι εντελώς άτοπο. Όχι μόνο επειδή έχουν μεσολαβήσει 30 χρόνια εξέλιξης της πυραυλικής τεχνολογίας, αλλά και επειδή οι Τούρκοι δεν βελτίωσαν απλώς έναν πύραυλο που αγόρασαν έτοιμο, αλλά τον ανέπτυξαν μόνοι τους και συνεπώς μπορούν να τον παράγουν σε τεράστιες ποσότητες και να τον αναβαθμίζουν συνεχώς. Επομένως θα μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν όχι μόνο ως όπλο τρομοκρατίας του ελληνικού άμαχου πληθυσμού (όπως έκανε ο Σαντάμ Χουσεΐν εναντίον του Ισραήλ) αλλά και ως όπλο τακτικής χρήσης που μπορεί να προκαλέσει σοβαρότατα προβλήματα στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Αν, για παράδειγμα, οι αεροπορικές βάσεις μας πληγούν από έναν καταιγισμό τέτοιων πυραύλων στο ξεκίνημα μιας ελληνοτουρκικής κρίσης, αυτομάτως θα αχρηστευθεί το ποιοτικό πλεονέκτημα της ανώτερης αεροπορίας που διαθέτουμε καθώς αυτή δεν θα μπορεί καν να πετάξει, πράγμα που σημαίνει ότι η κατώτερη τουρκική πολεμική αεροπορία θα αποκτήσει ανέξοδα την αεροπορική υπεροχή. Επίσης, μπορεί σήμερα οι τουρκικοί βαλλιστικοί πύραυλοι να φέρουν συμβατικές πολεμικές κεφαλές αλλά κανείς δεν μας εγγυάται ότι στο μέλλον δεν θα φέρουν πυρηνικές, χημικές ή βιολογικές πολεμικές κεφαλές, και δεν θα καταστούν όπλα μαζικής καταστροφής που θα μπορούν να πλήξουν γρήγορα και εύκολα οποιοδήποτε σημείο της επικράτειάς μας – που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να προστατεύονται όλα αποτελεσματικά. Άρα ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε εμείς από τους βαλλιστικούς πυραύλους της Τουρκίας δεν είναι σαν τον κίνδυνο που αντιμετώπισε το Ισραήλ από το Ιράκ το 1991, αλλά σαν τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει το Ισραήλ από το Ιράν σήμερα – και δεν διαθέτουμε τα μέσα αντιβαλλιστικής προστασίας που έχει το Ισραήλ.
Με την υποβάθμιση του κινδύνου που συνιστά ο τουρκικός βαλλιστικός πύραυλος, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί να αποσείσει τις τεράστιες ευθύνες που έχει για το γεγονός ότι άφησε την ελληνική κρατική αμυντική βιομηχανία να συνεχίσει τον κατήφορο της απαξίωσης και της διάλυσης που είχε πάρει από τη δεκαετία του 1990, αναθέτοντας τη διαχείρισή της σε άσχετα κομματικά στελέχη και αποτυχημένους πολιτευτές. Ενώ η πραγματικότητα βοά ότι η τουρκική πολεμική βιομηχανία έχει κάνει άλματα προόδου σε όλους τους τομείς και τείνει να ανατρέψει πλήρως το ισοζύγιο στρατιωτικής ισχύος σε βάρος μας, η κυβέρνηση αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με σοβαρότητα και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, αρκείται σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα στρουθοκαμηλίζοντας και προσπαθώντας να πείσει τους Έλληνες ότι δεν τρέχει τίποτα που η τουρκική πολεμική βιομηχανία βρίσκεται στο 2022 ενώ η δική μας παραμένει καρφωμένη στο 1980. Αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα υπ’ όψιν μας όμως είναι ότι οι πόλεμοι δεν κερδίζονται την ώρα της μάχης, αλλά από τον καιρό της ειρήνης – και ο «τζίτζιγκας» που τεμπέλιαζε και κοροϊδευόταν την εποχή της ειρήνης αντί να προετοιμάζεται σοβαρά και μεθοδικά, κατά κανόνα ηττάται από τον «μέρμηγκα» που στρώθηκε κάτω και δούλεψε αθόρυβα και αποτελεσματικά.