Παραμονή Δεκαπενταύγουστου ήρθε στο μέηλ μου μια αγγελία για τη θέση της Προϊσταμένης Οροφοκομίας σε ένα τετράστερο στην Κρήτη. Φαίνεται ότι θα είχα παραλείψει να διαγράψω και το συγκεκριμένο site με θέσεις εργασίας σε ξενοδοχεία, έχοντας ήδη βιώσει την απόρριψη του βιογραφικού μου, λόγω ηλικιακού ρατσισμού. Διαβάζοντας το, ήταν σαν να εξέπεμπε S.O.S. κυριολεκτικά στο παρά πέντε! Αν στο peak της σεζόν η ανάγκη για κάλυψη θέσεων στον ξενοδοχειακό τομέα είναι ακόμη τόσο επείγουσα, αυτό σημαίνει πολλά.
Διαβάζω διαρκώς για το πόσο συμβάλλει στο ΑΕΠ ο τουριστικός τομέας και τολμώ να πω ότι έχει πάρει τη θέση του πρωτογενή τομέα, από πλευράς ενίσχυσης της οικονομίας σε πολλά κράτη. Διαβάζω για αυξημένα ποσοστά κίνησης στα αεροδρόμια, για μεγάλο όγκο κρατήσεων και για τη νομοθεσία που διευθετεί τα σχετικά με αυτόν τον τομέα. Αυτό που δεν διαβάζω όμως συχνά είναι οι κραυγές των εργαζομένων. Μια τέτοια κραυγή είναι και του γιου μου.
Μετά από δυο καλοκαίρια υποχρεωτικής πρακτικής, το πρώτο στο άνοιγμα του W Costa Navarino και το δεύτερο σε ξενοδοχείο της αλυσίδας Grecotel στην Κρήτη, φέτος θα ήταν το πρώτο καλοκαίρι ως επαγγελματίας. Έστειλε πολλές αιτήσεις και πέρασε από πολλές συνεντεύξεις. Στις περισσότερες απορρίφθηκε λόγω του γεγονότος ότι δεν διέθετε προϋπηρεσία τουλάχιστον 5 ετών. Διορθώστε με αν κάτι δεν καταλαβαίνω σωστά, αλλά για να αποκτήσεις την πολυπόθητη υπηρεσία θα πρέπει κάποιος να σου δώσει την ευκαιρία να εργαστείς πρώτα.
Στη Χαλκιδική, σε ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία στον κόσμο, η κατάσταση ήταν χειρότερη. Κάνοντας το λάθος να δηλώσει ευθύς εξαρχής ότι έχει δυσλεξία και αφού τον διαβεβαίωσαν ότι η συμπερίληψη είναι κάτι το οποίο εφαρμόζουν στη συγκεκριμένη επιχείρηση, φρόντισαν να του κάνουν τη ζωή πατίνι, κυριολεκτικά. Όταν εξηγεί στους ανωτέρους ότι δεν υπολείπεται από το να κάνει τα πράγματα όπως οφείλει, απλά χρειάζεται λίγο χρόνο επιπλέον και του απαντούν υποκριτικά πόσο λυπούνται που του συμβαίνει κάτι τέτοιο, λες και ένας δυσλεξικός αυτό που χρειάζεται είναι να τον λυπούνται και όχι να τον υποστηρίζουν, τον πιέζουν ασφυκτικά σαν να μην το άκουσαν ποτέ. Εν γνώσει τους πως δεν το αντέχει, τον χλευάζουν και τον υποτιμούν. Τότε αρχίζει πάλι να σκέφτεται την έξοδο. Αυτό συνέβη όταν ο Διευθυντής, για πολλοστή φορά μπροστά σε όλους, αντί να τον προσφωνήσει με το όνομά του, τον έβρισε και με χειρονομία που παραπέμπει σε συγκεκριμένο σημείο του σώματος κάτω από την μέση, καταρρακώνοντας για άλλη μια φορά τον ψυχισμό του.
Φεύγει για Σαντορίνη. Ένα συγκρότημα 12 δωματίων του προσφέρει γη και ύδωρ για να εργαστεί ως ρεσεψιονίστ. Πηγαίνοντας εκεί, όταν ήρθε η ώρα να υπογράψει την πρόσληψη, όλες οι προσδοκίες άρχισαν να διαψεύδονται. Διαπιστώνει ότι ο μισθός είναι κατά 300€ λιγότερα από τα συμφωνηθέντα, η πρόσληψη γίνεται 4 ημέρες αργότερα από την πρώτη ημέρα που έπιασε δουλειά, με τη δικαιολογία ότι τον εκπαίδευαν δωρεάν, με δηλωμένα 4 ρεπό το μήνα, ενώ θα δούλευε ασταμάτητα. Κατά περίεργη σύμπτωση όλα τα ρεπό έπεφταν Κυριακή, που κάθε εργαζόμενος ξέρει τι σημαίνει αυτή η προσαύξηση στο μηνιαίο εισόδημά του. Με δηλωμένο ωράριο 7ωρο, που στην πραγματικότητα ήταν 10ωρο, έπρεπε να συνεργαστεί με την 66χρονη ιδιοκτήτρια και την κόρη της που ο χρόνος για αυτές είχε σταματήσει πριν μια εικοσαετία. Όχι μόνο δεν μιλάνε έστω Αγγλικά της συμφοράς, αλλά δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να έχεις στην ιδιοκτησία σου ένα τέτοιο κατάλυμα στο νησί που το τουριστικό του προϊόν είναι το ηλιοβασίλεμα εν έτει 2024. Αναγκάστηκε να κάνει και επιθεώρηση δωματίων, λόγω ελλιπούς καθαριότητας και μάλιστα να καθαρίζει και ο ίδιος. Δεν χρειάζεται να πω ότι προσφερόταν μόνο διαμονή και όχι διατροφή. Πηγαίνοντας σε κοντινό εστιατόριο, διαπίστωσε ότι ένα κομμάτι μουσακά κοστίζει 19€. Ό,τι αγοράσεις στη Σαντορίνη, από το βασικό αγαθό που λέγεται νερό μέχρι ένα ποτό με θέα την καλντέρα, που κοστίζει 18€, είναι πανάκριβο. Η λογική είναι ότι μέσα σε 6 μήνες πρέπει να βγάλουν τα σπασμένα των υπόλοιπων έξι. Με συμπεριφορά απαξιωτική στο άτομο του, από την μεγαλύτερη κυρία που του απευθυνόταν λες και ήταν υπηρέτης και όχι πτυχιούχος εργαζόμενος, όλα έδειχναν ξανά την έξοδο με τη γνωστή διαδικασία.
Αρχές Αυγούστου, μια πτήση τον ξαναφέρνει στη Χαλκιδική σε ένα τετράστερο ντιζάιν ξενοδοχείο. Προς το παρόν τα πράγματα δείχνουν να βαίνουν ομαλά.
Στέλνουμε τους νέους να δουλέψουν εργάτες στην τουριστική βιομηχανία και ακούγεται σαν να φεύγουν μετανάστες του ʼ50 στη βαριά βιομηχανία της χώρας υποδοχής, με κανένα σεβασμό στην προσωπικότητα και με πλήρη αποδόμηση της αξιοπρέπειάς τους.
Διαβάζουμε συνεχώς ότι ζητάνε άτομα για να δουλέψουν στον τουρισμό. Οι υποψήφιοι τσιμπάνε το δόλωμα για να βοηθήσουν το σπίτι τους και να έχουν ένσημα μέσω των ασφαλιστικών καλύψεων που τους παρέχει ένα ξενοδοχείο. Οι διαρκείς μετακινήσεις από το ένα στο άλλο, με δική τους χρέωση, καταδεικνύουν όχι απλώς την εκμετάλλευση και την μη τήρηση των συμφωνηθέντων, αλλά και τις επιπτώσεις που έχουν αυτά στην ψυχική υγεία νεαρών ατόμων. Η Gen Z δεν έχει καμία σχέση με τους Baby Boomers. Το ηλικιακό χάσμα, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει στον τομέα της συμπεριφοράς προϊσταμένου προς υφιστάμενο, δεν συγκλίνει πουθενά. Με συμπεριφορές και τακτικές άλλων εποχών, είναι αδύνατον να βαδίσει κάποιος στις νέες εργασιακές απαιτήσεις σε όλους τους τομείς. Η φιλοσοφία της νέας γενιάς και η ψυχοσύνθεση της έχουν ήδη δημιουργήσει νέα δεδομένα στο εργασιακό περιβάλλον. Αν υποτίθεται ότι γίνονται ψυχομετρικές και άλλες μελέτες για το πώς θέλουμε να είναι ο υπάλληλος της σημερινής εποχής, (με τη διάσπαση προσοχής να σπάει ρεκόρ), θεωρώ ότι πρέπει πρώτα να εξετάσουμε για το πώς θέλουμε να είναι ο εργοδότης της σύγχρονης εποχής και ίσως πριν από αυτά για το πώς πρέπει να είναι.
Υ.Γ. Ο γιος μου είναι ήδη αποφασισμένος να δουλέψει στο εξωτερικό του χρόνου.
