Πίστευα ότι τα χρήματα που θα έπαιρνε το κράτος πίσω απο περιπτώσεις όπως του βοσκού των Ιμίων στον οποίο κατέβαλε την βενζίνη για να πηγαίνει στα Ίμια, να ταϊζει τις κατσίκες του και να επικαλείται η Αθήνα διεθνώς ότι το νησί έχει ζωή και να το διεκδικεί, πίστευα λοιπόν, πως τα χρήματα αυτά που ζητά πίσω απο την οικογένειά του θα τα έδινε τουλάχιστον κάπου αλλού, όπως σε προπονήσεις αθλητών. Ούτε αυτό έκανε. (Η σύγκριση γίνεται για να καταφανούν οι δύο περιπτώσεις που ήρθαν προσφάτως, στην επικαιρότητα. Για όσους δεν το κατάλαβαν).
Μία παρακμιακή αθηναϊκή ολιγαρχία στην οποία προστίθενται άνθρωποι που κινούνται εκτός νομικού τόξου διοικεί έναν χειραγωγημένο λαό ο οποίος θεωρεί αδύνατη υπέρβαση κάτι πέραν αυτού που έχει συνηθίσει.
Και η όποια πνευματική ολιγαρχία του (και εδώ περί ολιγαρχίας πρόκειται) τον αποκοιμίζει ως φορέα ενός πανάρχαιου πολιτισμού.
Ο πολιτισμός φαίνεται στην καθημερινότητα. Απο τις σχέσεις πολίτη-κράτους όπου επικρατεί η λογική δυνάστη- εξουσιαζόμενου, απο τς σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, απο το τι στηρίζει η κοινωνία και η πολιτεία ως πνευματικό αγαθό, απο το επίπεδο των ΜΜΕ, απο τα σκουπίδια στους δρόμους. Απο πολλά.
Σε όποιον αυτό το κράτος δεν αρέσει ας προσπαθήσει να το αλλάξει.
Δρώντας, όχι αλλάζοντας πλευρό για να αποφύγει τον εφιάλτη.
Σχετικά με την πνευματική ολιγαρχία, σπεύδω να σημειώσω κάποιες διευκρινίσεις (όχι μόνο γιατί το θέμα του “φορέα πολιτισμού” με θίγει προσωπικά):
1. Η ολιγαρχία των «διανοούμενων» (των ουδόλως «πνευματικών» ανθρώπων των ΑΕΙ και των ΜΜΕ), ναι μεν αποκοιμίζει τον κοσμάκη αλλά όχι σαν «φορέα ενός πανάρχαιου πολιτισμού». Ο τρόπος που τον αδρανοποιεί ψυχικά είναι ακριβώς το να τον ξεκόβει από τις ρίζες του.
Και οι ρίζες του είναι Τρόπος Ψυχικής Ύπαρξης: το πώς να αφυπνίζει το μέρος της ψυχής που σε κάνει Άνθρωπο. Ενώ, η χειραγώγηση στους άλλους λαούς γίνεται με ιδέες-παραμύθια, του ΝΕΟ-Έλληνα του καταστρέφουν την ψυχή. Του λένε ότι δεν είναι αυτό που Είναι. Και, ταυτοχρόνως, του λένε ότι είναι και διαφορετικός από τους «πολιτισμένους».
Υπάρχει μια χούφτα διαβασμένων και ψαγμένων που δουλεύει για την αφύπνιση της ελληνικής Αλήθειας (: Μνήμης τους Κάλλους) κάνοντας Μνημόσυνα (: το αντίθετο από τους διανοούμενους που αποκοιμίζουν).
2. Ο «πολιτισμός της καθημερινότητας» ως ψυχικός τρόπος φαίνεται στον κοινωνείν, όχι στις σχέσεις με το κράτος.
Δεν έχει αλλάξει κάτι από την εποχή της Τουρκοκρατίας στη σχέση θύτη-θύματος ανάμεσα σε ένα κράτος-δυνάστη και έναν λαό εξουσιαζόμενο + κλοτσοσκούφι των ξένων αφεντικών.
Πολλές δημόσιες συμπεριφορές των Ελλήνων προέρχονται από μεγάλο θυμό. Αλλά συμπεριφορές προς τους συνανθρώπους δείχνουν ότι υπάρχει ακόμα Αγάπη στην ψυχή των Ελλήνων. Πχ είναι μεγάλος ο αριθμός των φτωχών ανθρώπων που δίνουν από στέρημά τους για να σωθεί κάποιο παιδάκι. Οι ξένοι εντυπωσιάζονται με το σύνολο του λαού να δείχνει εγκαρτέρηση για την κατάσταση της κοινής οικονομικής μοίρας. Ένα πράγμα είναι η αυτόνομη κοινότητα των Ελλήνων (Ρωμιών) και άλλο πράγμα είναι το μη ανεξάρτητο κράτος των Γραικών.
Το ελληνικό κράτος δεν γίνεται να αλλάξει με δράσεις σε ατομικό επίπεδο ούτε με στόχαστρο τους κοτζαμπάσηδες, αλλά με ψυχική έκρηξη Επ-Ανάστασης.
Το κράτος-αφέντης σαν υποκατάστατο της κοινωνίας, μας το σερβίρισαν με την ιδεολογία του Διαφωτισμού και, τώρα μόλις, με την ιδεολογία του Αντι-Διαφωτισμού, ξεγυμνώθηκε ο ολοκληρωτισμός του.
Οι Έλληνες παραλύουν με το νέο παραμύθι του δικαιωματισμού που αυτή τη φορά αντικαθιστά την κοινωνία με τα “κοινωνικά-πολιτιστικά” δικαιώματα. Η ταύτιση της ατομικής «ελευθερίας» των Δυτικών με την ελληνική φταίει πάνω από όλα για την αποκοίμιση των Ελλήνων.
Με λίγα λόγια τα είπατε όλα κ. Σαββίδη. Πουθενά στον κόσμο δεν θα γίνονταν ανεκτά τα όσα γίνονται εδώ. Ούτε σε τριτοκοσμικές χώρες. Το τελευταίο φωτεινό διάλλειμα στην Ιστορία αυτού του λαού ήταν το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015, όταν με κλειστές τράπεζες και με κίνδυνο να τα χάσει όλα, αποταμιεύσεις, σιγουριά, πάσης φύσεως εξασφάλιση, αντιστάθηκε και απ’ τη συλλογική ψυχή ήρθαν στην επιφάνεια ποιότητες ξεχασμένες όπως αξιοπρέπεια, θάρρος, αγωνιστικότητα. Μετά τη βάναυση καταπάτηση της βούλησής του αυτής από το εγχώριο και ευρύτερο πολιτικό σύστημα, η υποχώρηση ήταν ραγδαία με συνέπεια την επιστροφή στο ατομικό βόλεμα και την μοιρολατρία, στοιχεία επικουρούμενα από την ιδεολογική παγκοσμίως κυριαρχία του ηδονιστικού δικαιωματισμού. Και ναι, το άλλοθι είναι πάντα ο αρχαίος πολιτισμός μας για τον οποίο γνωρίζει ελάχιστα έως τίποτε.
¨ Τούτο μόνο να ξέρεις:”Οτι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει”.¨
Κι ἔχουμε πολλά νά σώσουμε. Γιατί ἔχουμε πολλά. Γιά τά ὁποῖα πρέπει νά λέμε εὐχαριστῶ.
Σ’ αὐτή τή χώρα πού σηκώθηκαν μιά χούφτα ἄνθρωποι νά τήν ἐλευθερώσουν ἀπό τή σκλαβιά, μπορεῖς νά πεῖς δέν μπορῶ;
Σ’ αὐτόν τόν χῶρο πού ὅλα ξεκίνησαν ἀπό τό μηδέν καί κάποιοι λίγοι ἔφτιαξαν πολιτισμό γιά τόν ἄνθρωπο, μπορεῖς νά μήν θαυμάζεις;
Ἀπό ἐδῶ καί μέ αὐτόν τόν πολιτισμό κάποιος ξεκίνησε νά ἑνώσει τά κομμάτια τοῦ κόσμου καί ἔχουμε τά ἴχνη αὐτά.
Καί τά ἴχνη αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ, πού ἔμαθε σέ πολλούς πολλά καί αὐτοί προχώρησαν πολύ.
Ἡ πίστη βρίσκεται σ’ ἕνα μικρό ξωκλήσι, ὅπου, ἄν ἀφεθεῖς, νιώθεις νά ἀφουγκράζεται τά ἴχνη σου κάποιος ἅγιος, ἤ ἀκόμα καί θαυμάζοντας τή φύση.
Ἔχουμε πολλά πολύτιμα νά μᾶς σημαίνουν τί ἀξίζει.
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/odysseas_elyths_ta_dhmosia_kai_ta_idiwtika.htm
Ἔχουμε τή ματιά αὐτοῦ τοῦ ἀθλητῆ πού θέλει νά αἰσθάνεται ἀντάξιος ὅλων αὐτῶν.
Άντε νά σταθώ στά πόδια μου μετά από τόσα χτυπήματα…
έχω ξεχάσει τά βήματα,
μά δέ μέ παίρνει νά πώ δέ μπορώ, πρέπει νά μπώ στό χορό…