του Παντελή Σαββίδη
Ελληνική αποδομητική μετανεωτερικότητα και βαλκανική προνεωτερική εθνικιστική έξαρση.
ΤΟ ΘΕΜΑ: Ένα εργαστήριο του Τμήματος Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονία, το οποίο ονομάζεται «Σύνορα-Πολιτισμός-Φύλο» σε συνεργασία με το εργαστήριο Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου των Σκοπίων πραγματοποιεί σήμερα Σάββατο εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο Μακεδονία με θέμα ««Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας και Ελλάδα: Προοπτική πολιτιστικής συνεργασίας. Η μακεδονική γλώσσα».
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ: Η όλη υπόθεση εγείρει ορισμένα ερωτήματα, κυρίως, λόγω της αναφοράς σε μακεδονική γλώσσα αλλά και σε Βόρεια Μακεδονία. Η Ελλάδα έχει αναγνωρίσει χώρα με το όνομα Βόρεια Μακεδονία, έχει αναγνωρίσει ότι η γλώσσα του λαού της χώρας αυτής είναι η μακεδονική και έχει αναγνωρίσει, μάλιστα, και εθνότητα μακεδονική.
Άρα προς τι οι αντιδράσεις;
Υπάρχει, όμως, στην Ελλάδα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού που δεν δέχεται την Συμφωνία αυτή και αγωνίζεται καθημερινά για την ανατροπή της. Αντιδρά και σήμερα. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι οι διοργανωτές πραγματοποιούν την εκδήλωση στο πλαίσιο συνεργασίας των προαναφερομένων επιστημονικών εργαστηρίων, την κάνουν σε πανεπιστημιακό χώρο και της δίνουν μια ακαδημαϊκή- επιστημονική διάσταση.
Ο προφανής σκοπός τους είναι να διασφαλίσουν ότι η αμφισβήτησή της, αμφισβητεί την ακαδημαϊκή έρευνα. Εθνικισμός κατά ακαδημαϊκής ελευθερίας. Ιδού οι αντιδραστικοί Έλληνες.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ:
1.-Το πρώτο ερώτημα που αναδεικνύεται είναι αν πρόκειται για ακαδημαϊκή έρευνα, όπως δείχνουν τα εξωτερικά στοιχεία ή για κεκαλυμμένη προπαγάνδα και προσπάθεια ένταξης της διδασκαλίας της γλώσσας αυτής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονία. Όταν πρωτοτέθηκε το θέμα της δημιουργίας σχολείων διδασκαλίας της «μακεδονικής» γλώσσας στη Φλώρινα από την φιλοσκοπιανή οργάνωση «Κέντρο ‘‘Μακεδονικής’’ Γλώσσας», στην σχετική δήλωση υπονοήθηκε ότι θα επιδιωχθεί η διδασκαλία της γλώσσας αυτής εκτός από τα φροντιστήρια και από πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Βρήκε πρόσφορο έδαφος στο Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονία αυτή η ΜΚΟ η οποία είναι η δημόσια έκφραση εθνικιστικών οργανώσεων των Σκοπίων και της διασποράς της γειτονικής χώρας; Αν ναι. Γιατί; Και πώς; Πως ήταν τόσο σίγουρη ότι το αίτημά της για διδασκαλία της γλώσσας σε πανεπιστημιακά ιδρύματα θα γινόταν δεκτό; Υπέβαλε, μάλιστα, και σχετικό αίτημα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονία. Άρα, υπάρχει ένας πυρήνας στο Πανεπιστήμιο αυτό που υποθάλπει την καλλιέργεια της ιδέας.
Σημειωτέων ότι το Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών λειτουργούσε στη Φλώρινα μέχρι την ενσωμάτωσή του στο Πανεπιστήμιο Μακεδονία και στόχος του είναι η μελέτη της ιστορίας, του πολιτισμού και της γλώσσας των βαλκανικών λαών. Τυπικά και επιστημονικά οι οργανωτές είναι καλυμμένοι. Ουσιαστικά είναι;
Είναι η επιδίωξή τους η επιστημονική έρευνα ή με την κάλυψη της επιστημονικής έρευνας την οποία κανείς δεν μπορεί να σταματήσει επιδιώκουν άλλους σκοπούς;
Είναι ερώτημα της κοινής γνώμης και έχει το δικαίωμα να το θέσει και να ζητήσει απαντήσεις. Το εργαστήριο ή η Πρυτανεία οφείλουν απαντήσεις.
Η ουσία, όμως, είναι βαθύτερη. Χωρίς να έχει αλλάξει τους θεσμούς της και να διασφαλίσει την ασφάλεια και την ακεραιότητά της η ελληνική κοινωνία έχει περάσει σε μετανεωτερικές αναζητήσεις.
Οι θεσμοί της, δηλαδή, είναι στην καλύτερη περίπτωση νεωτερικοί (μερικοί είναι και προνεωτερικοί) αλλά η νοοτροπία που επιχειρείται να επιβληθεί στην κοινωνία είναι μετανεωτερική.
Δεδομένης της πλήρους εγκατάλειψής της από το κεντρικό αθηναϊκό κράτος η βορειοελλαδική κοινωνία αναρωτιέται αν έχει αφεθεί στην προνεωτερική, ακόμη, βαλκανική χοάνη. Ποιο είναι το μέλλον της σε ένα περιβάλλον πολύ διαφορετικό από την καλή, μετανεωτερική, βούληση της ίδιας; Ένα περιβάλλον που επιδιώκει την αναδιαμόρφωση των συνόρων στα πριν της Συνθήκης του Βουκουρεστίου δεδομένα;
Η επιστημονική έρευνα είναι ξεκομμένη από τις κοινωνικές αγωνίες;
Το ιδρυτικό κείμενο του Τμήματος λέει πως έχει σκοπό να μελετά τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις των χωρών αυτών με την Ελλάδα. Το κάνει αυτό το συγκεκριμένο Εργαστήριο; Ή έχει αφεθεί στο αποδομητικό ρεύμα;
Σε κοινωνικό επίπεδο ανάλογες προσπάθειες σύγκλισης της κοινής γνώμης των δύο χωρών έγιναν και κατά την διάρκεια της κορύφωσης του προβλήματος της ονομασίας την δεκαετία του 90 τις οποίες παρακολούθησα. Η προσπάθεια της σκοπιανής πλευράς ήταν να περάσει τις θέσεις της. Η προσπάθεια της ελληνικής αντιπροσωπείας να καταγγείλει τον ελληνικό εθνικισμό.
Είναι επιστημονική διαπίστωση την οποία συμμερίζεται το Εργαστήριο ότι έχουμε να κάνουμε με έναν μακεδονικό λαό, απόγονο του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο οποίος μιλά την μακεδονική γλώσσα (προφανώς των αρχαίων Μακεδόνων) τον οποίο λαό προσπαθεί να καταπνίξει και να εξαφανίσει ο ελληνικός εθνικισμός;
Εν τέλει, το Εργαστήριο σε τι αποσκοπεί; Να θέσει ερωτήματα, όπως κάνει η επιστημονική έρευνα ή να αιτιολογήσει με την ακαδημαϊκή κάλυψη ένα πολιτικό αφήγημα; Απο την επιστημονική έρευνα προέκυψε κάποια αμφισβήτηση της παραδοχής περί “μακεδονικής” γλώσσας; ‘Η δεν ασχολούνται με τέτοια θέματα και ψάχνουν να δουν που μπαίνουν τα σημεία στίξης της γλώσσας αυτής;
Πίσω από την επιστημονική κάλυψη έχουμε να κάνουμε με μια προσπάθεια ενταγμένη στο πλαίσιο μιας μετανεωτερικής αποδόμησης κάθε είδους ταυτότητας.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση επιχειρείται να αποδομηθεί η ελληνική ταυτότητα, όχι η ταυτότητα του λαού της γειτονικής χώρας στον οποίο αποδίδεται αβρόχοις ποσί ο τίτλος της μακεδονικής εθνότητας και της μακεδονικής γλώσσας. Και επισήμως, πλέον (Τσίπρας, Κοτζιάς, Συριζα. Ολόκληρος ο Συριζα).
Όσοι έχουν παρακολουθήσει την ιστορική εξέλιξη αυτού του λαού και της γλώσσας του δεν έχουν αμφιβολία ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο αντιεπιστημονικό από τον ισχυρισμό του περί μακεδονικής καταγωγής του.
Το Εργαστήριο το οποίο είναι προσανατολισμένο σε μετανεωτερικές αποδομητικές αντιλήψεις όπως αποκαλύπτει ο τίτλος του ( «Σύνορα-Πολιτισμός-Φύλο”) τι ακριβώς επιδιώκει;
Η ελληνική κοινωνία δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μονοδιάστατη. Αλλά θέλει να γνωρίζει τι υπηρετούν και τι εξυπηρετούν οι θεσμοί που δημιουργούνται και τους στηρίζει. Την βοηθούν στην εξέλιξή της ή στην αποδόμησή της και, τελικά, στην διάλυση και την παράδοσή της;
Όλοι, ή σχεδόν όλοι, οι δημόσιοι ακαδημαϊκοί θεσμοί στην χώρα έχουν ενταχθεί, προσαρμοζόμενοι στις επιθυμίες της κυρίαρχης ιδεολογικής και πολιτικής αντίληψης, σε ένα αποδομητικό ρεύμα που δημιουργεί υπαρξιακές κοινωνικές αγωνίες.
Γι αυτό το θέμα που θίγει το Εργαστήριο δεν είναι ακαδημαϊκό. Είναι προ πολλού πολιτικό. Και ως τέτοιο αντιμετωπίζεται από την κοινωνία. Οπότε ο ακαδημαϊσμός είναι απλώς ο φερετζές του αποδομητισμού.
Κατά τα άλλα στα πανεπιστήμια πρέπει να αναπτύσσονται οι κάθε είδους ιδέες, αρκεί να γνωρίζουμε τι επιδιώκουν οι φορείς τους. Αλλά όταν επιδιώχθηκε για λόγους συναισθηματικούς να παρουσιαστεί στο ΑΠΘ ένα ανώδυνο βιβλίο της κ. Δελιβάνη, η επαχθής αριστερά (μπαχαλάκηδες και άλλοι) επέδραμαν και απείλησαν το πάνελ και τον κόσμο με βία αν δεν εγκατέλειπαν τον χώρο.
Το ίδιο συνέβη όταν ένα εργαστήριο στην Πολυτεχνική Σχολή εφήρμοζε προγράμματα κατασκευής drones για να βοηθήσει την χώρα να αποκτήσει δική της παραγωγή για να αντιμετωπίσει τος κινδύνους που την απειλούν.
Συνεπώς, ορισμένοι, στους οποίους συγκαταλέγονται και οι διοργανωτές της ημερίδας, θέλουν τα πανεπιστήμια χώρους παραγωγής των ιδεολογημάτων τους. Και η πρακτική τους δείχνει πως πολλοί έχουν θέσει τον ακαδημαϊκό τίτλο τους σε άλλες υπηρεσίες.
Αυτήν την παθογένεια θέλει να αντιμετωπίσει η κοινωνία με τις αντιδράσεις της. Και έχει κάθε δικαίωμα.
Το πρόβλημα δεν είναι το συνέδριο αλλά οι σκοπιμότητες που τέτοιου είδους συνέδρια κρύβουν. Και υπάρχουν πολλοί που θέλουν να τις καλλιεργήσουν. Δυστυχώς, και να τις υπηρετήσουν.
Εξαιρετικό άρθρο, με το οποίο συμφωνώ απολύτως.
Παραθέτω άρθρο, το οποίο ίσως ενδιαφέρει κάποιους:
Τα Σκοπιανά (η γλώσσα)
ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Εμείς οι καθηγητές…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2000
Ποιος είναι ο επιστημονικός και κοινωνικός ρόλος των «καθηγητών διεθνών σχέσεων»; Ο ρόλος ενός καθηγητή Πανεπιστημίου Διεθνών Σχέσεων είναι, νομίζω, πνευματικός και όχι πρακτικός: καλλιεργεί την επιστημονική γνώση και αποστασιοποιείται από αδιαφανή συμφέροντα και πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες που διαφθείρουν τον επιστημονικό στοχασμό και τον καθιστούν προπαγανδιστή.
Όταν εκδηλώνεται με την επιστημονική του ιδιότητα, είναι υποχρεωμένος να μη διατυπώνει γνώμες αλλά θέσεις θεμελιωμένες στην επιστημονική γνώση. Το ίδιο δεν απαιτούμε από τους γιατρούς ή τους πιλότους αεροπλάνων; Μήπως οι συνέπειες μιας καταστροφικής εθνικής στρατηγικής είναι λιγότερο σημαντικές από μια λανθασμένη ιατρική διάγνωση ή μια πτώση αεροπλάνου;
Οποιοσδήποτε άλλος εκφράζει γνώμη περί τα διεθνή ελέγχεται: Αν είναι γραφικός, διασκεδάζουμε. Αν ως υποψήφιος πολιτευτής είναι ικανός, εκλέγεται, αν αποδειχθεί ανίκανος δεν επανεκλέγεται. Τον «ανεξάρτητο ακαδημαϊκό» ποιος τον ελέγχει; Ποιος διαφυλάττει τον ανυποψίαστο πολίτη αν οι θέσεις δεν είναι επιστημονικές και αν οι ακαδημαϊκοί τίτλοι είναι μανδύες που αποκτήθηκαν με πολιτικές αναρριχήσεις, με «υπόγειες παρεμβάσεις» ξένων πρεσβειών ή με έξωθεν(επι)«βραβεύσεις»; Θέλετε παραδείγματα; Πόσοι επιφανείς Δυτικοευρωπαίοι διανοούμενοι αποκαθηλώθηκαν όταν το άνοιγμα των σοβιετικών αρχείων (απ)έδειξε πως ο «αφελής» ειρηνισμός τους δεν ήταν αφιλοκερδής. Διεθνώς, εξάλλου, αλλά και οίκαδε, εκατοντάδες πανεπιστημιακά τμήματα και χιλιάδες «ινστιτούτα ανάλυσης» επιδίδονται περισσότερο σε αδρά (αντ)αμειβόμενες (κατ’ εντολή) (παρα)επιστημονικές «γνώμες» αντί σε καθαυτό θεωρητικό στοχασμό.
Όσοι νομίζουν πως υπερβάλλω σ’ αυτή την (αυτο)κριτική ή πως νεφελοβατώ αναζητώντας αδέκαστους ιδεατούς επιστήμονες, τι θα λέγατε αν υπογράψω, για παράδειγμα, ως «κύριος Φράνκενσταϊν, καθηγητής διεθνών σχέσεων» και εκφράσω τις εξής, περίπου, (παρα) «επιστημονικές» γνώμες: 1) Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο μια μειονότητα όταν είναι περίπου 10% του πληθυσμού ενός κράτους, θα μπορούσε «να αποσχιστεί». Εάν μια πλειονότητα και μια μειονότητα εντός ενός κράτους αντιμετωπίζουν προβλήματα (Κόσοβο, Θράκη, Κύπρος) η λύση είναι μία: Διαζύγιο, κρατική διάσπαση, διχοτόμηση. 2) Η αποικιοκρατική στρατηγική του «διαίρει και βασίλευε» τη δεκαετία του 1950 στην Κύπρο ήταν… «πολιτική προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». 3) «Πρέπει να προηγηθεί η λύση του προβλήματος και μετά να γίνει η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.». Επίσης, είναι αδιάλλακτοι όσοι ¬ σχεδόν όλοι στην Ελλάδα, Κύπρο και στις Βρυξέλλες ¬ ενάντια στη θέληση των Ετζεβίτ / Ντενκτάς υποστηρίζουν σθεναρά το αντίθετο. 4) «Η ισχύς δεν διαδραματίζει σημαντικό ρόλο» στις «σύγχρονες διεθνείς σχέσεις». Γι’αυτό, οι διενέξεις επιλύονται αν κατανοήσουμε τον «άλλο» (υιοθετώντας, προφανώς, τις θέσεις του). 5) Είναι «ανένδοτοι – αδιάλλακτοι» όσοι δεν δεχτούν «συνομοσπονδία ως λύση του Κυπριακού [γιατί όχι; Ίσως… εξυπηρετείται η «επιστήμη» αν οι Κύπριοι μετατραπούν σε πειραματόζωα εντός ενός «κράτους», τα εσωτερικά σύνορα του οποίου θα προσδιορίζονται με φυλετικά – εθνι(κιστι)κά κριτήρια].
Αποτελεί έσχατη παρακμή αν κυριαρχήσει ένα πλήθος προβληματικών διανοουμένων που ρυπαίνουν τον διεθνολογικό στοχασμό με κωμικά αφελείς γνώμες, που ευτελίζουν τον δημόσιο διάλογο με εριστικούς δογματισμούς και που δημιουργούν δίνες θεμελιωδών συγχύσεων με επιστημονικοφανή ιδεολογήματα και εντεταλμένες σοφιστείες. Η ακαδημαϊκή κοινότητα έχει συμφέρον να αναπτύσσει στοιχειώδεις ποιοτικούς αυτοελέγχους, κώδικες ακαδημαϊκής ηθικής και νόρμες επιστημονικής υπευθυνότητας. Αν αυτό δεν συμβαίνει, οι πανεπιστημιακοί εύκολα διολισθαίνουν σε κοινωνικά επιβλαβείς δραστηριότητες, παρασιτισμό, αχρηστία και μετατροπή των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων σε συνδικάτα (παραγωγής) αγραμμάτων. Πώς όμως θα αποφευχθεί αυτό, αν πολλοί από «εμάς τους καθηγητές» κυκλοφορούν περισσότερο στους διαδρόμους υπουργείων ή ξένων πρεσβειών και λιγότερο στις βιβλιοθήκες ή στα αμφιθέατρα;
Αν μέλη της κοινότητας των πανεπιστημιακών δεν σέβονται την ιδιότητά τους, ίσως απαιτείται να αναπτυχθούν κοινωνικές αντιστάσεις: Εκδότες και διευθυντές εφημερίδων (που με ευκολία μας προσφέρουν βήμα έκφρασης), πολιτική ηγεσία (που ευκολόπιστα αναζητά ή δέχεται «συμβουλές») και στρατιωτικοί (που καλούν πανεπιστημιακούς για διαλέξεις) να δυσπιστούν, να καιροφυλακτούν και, γιατί όχι, να διαδραματίζουν ρόλο φύλακα στοιχειώδους έστω σοβαρότητας και υπευθυνότητας.
Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων,Έδρα Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση. Διδάσκει Αμερικανική Διπλωματία και Στρατηγική στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Στα πλαίσια της ακαδημαϊκής έρευνας γιατί να μην αποκλείσουμε και κάποια μελλοντικά συνέδρια με τουρκικούς φορείς για θέματα ιστορικά, πολιτιστικά κλπ; Πχ για το ποντιακό ζήτημα κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν ευσταθεί ο όρος της γενοκτονίας (στην Ελλάδα έχει ανοιχτούς υποστηρικτές από τον ΣΥΡΙΖΑ), ή για τις τουρκικές αρχαιότητες της Ιωνίας (υπάρχει και η θεωρία των αρχαίων τούρκων της Μ.Ασίας) και τον σφετερισμό τους από τον ελληνικό εθνικισμό.
Όχι στη φίμωση της ακαδημαϊκής ελευθερίας!
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξυπνάδα για να καταλάβει κανείς τι παίζεται, μπορούν να το καλλωπίσουν αλλά δεν μπορούν να το κρύψουν.
Ας αρχίσουμε από το Αλφα .
Τυχαία το Συνέδριο στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας , που είναι η μετεξέλιξη της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσσαλονίκης,- καθηγήτρια της οποίας υπήρξε και η γνωστή κυρία Νεγρεπόντη -Δεληβάνη- και ονομάσθηκε με το Π.Δ 147 της 10-4-1990 .
Δεν έχασε χωρίς αγώνα στην έδρα του το συνώνυμο Πανεπιστήμιο , τις απόψεις του Πρυτάνεως του οποίου για τυχόν αδράνειά του ή άνωθεν εντολές πρέπει να έχουμε για να τον ”περιαδράξουμε”;.
ΚΑΙ γιατί όχι να μη είχαμε και μια δήλωση του εκλεγμένου και -ντεμέκ-πρώτου πολίτη της Θεσσαλονίκης Δημάρχου κ. Αγγγελούδη , που έχει στην σημαία-λάβαρο του Δήμου του την κεφαλή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και στην Νέα Παραλία τον ανδριάντα του έφιππο με τον ανυπότακτο Βουκεφάλα του;.(ο φιλοσκοπιανός Γιάννης Μπουτάρης μας βλέπει από ψηλά).
Το μεγάλο κενό θα το καλύψουν οι εκπρόσωποι των μικρών ‘δεξιών” κομμάτων που ”πληθύνονται” στην Βόρειο Ελλάδα και θα μειωθούν οι υπερήφανοι για την Συμφωνία των Πρεσπών Συριζαίοι .
ΛΕΤΕ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Ως ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ ΤΟ ”ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ” ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ;;..
Υ.Γ 1.-”Τα κάστρα καταλαμβάνονται από μέσα -με τους εφιάλτες-” (άγνωστος )
2.-.”Καθηγηταί τρεις ,εχάθη η Πατρίς ” (Μπίσμαρκ)
Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης