Από την άλλη πλευρά, η Αυστρία προστέθηκε στη λίστα των χωρών που αντιμετωπίζουν πολιτικές δυσκολίες και ως «λύση» αναλαμβάνει το «τιμόνι» η άκρα δεξιά του λεγόμενου «καγκελάριου του λαού», Χέρμπερτ Κικλ, που αντλεί το προσωνύμιό του από τον… Χίτλερ.
Στην άλλη ακτή του Ατλαντικού, ο εκλεγμένος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ μας σέρβιρε μια μικρή πρόγευση για το τι πιθανότατα επιφυλάσσει στον κόσμο από τις 20 Ιανουαρίου, που αναλαμβάνει επισήμως τα καθήκοντά του: Δεν αποκλείει τη χρήση στρατιωτικής βίας ή οικονομικής πίεσης για να αποκτήσει τον έλεγχο της Διώρυγας του Παναμά και να κατακτήσει τη Γροιλανδία.
Σύμφωνα με τον Τραμπ, η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να επιβάλει αυστηρούς δασμούς στη Δανία- στην οποία ανήκει η Γροιλανδία- για να αναγκαστεί να παραδώσει το νησί στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο νέος πρόεδρος θέλει επίσης να κάνει τον Καναδά την 51η πολιτεία των ΗΠΑ και απειλεί με αυστηρά οικονομικά μέτρα, έχοντας ήδη ανακοινώσει δασμούς 25% σε όλα τα εισαγόμενα Καναδικά προϊόντα.
Α, ναι! Ο Τραμπ θέλει στο μέλλον να μετονομαστεί και ο Κόλπος του Μεξικού, σε Κόλπο της Αμερικής!
Και για να μην αφήσει παραπονούμενο τον «φίλο» του Ερντογάν, που τον «αγαπά και τον σέβεται» , ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ, υποστήριξε ότι «η Τουρκία διεκδικεί τη Συρία με διαφορετικά ονόματα και με διαφορετικούς τρόπους, εδώ και 2.000 χρόνια»! Μια πρόγευση δηλαδή, για τη στάση που θα ακολουθήσει ενδεχομένως η Ουάσιγκτον, στα όποια διεθνή και διμερή προβλήματα εμπλέκεται η Τουρκία.
Μπροστά σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον, απέναντι σ` έναν επικίνδυνο γεωπολιτικά και οικονομικά, κόσμο, η Ευρώπη, αλλά και η χώρα μας, κινδυνεύει να αποτελέσει απλά το «μενού» στο τραπέζι των ισχυρών.
Είτε όμως θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μια παντελή έλλειψη ηγεσίας. Εντελώς αδύναμη να σηκώσει ανάστημα. Ούτε λέξη φυσικά, για να επιβάλει το δικό της αποτύπωμα στο νέο διπολικό κόσμο ΗΠΑ-Κίνας.
Το μόνο που νοιάζεται η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι να ακολουθεί πιστά τη λογική «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι..». Τα δημοσιονομικά νούμερα του Συμφώνου Σταθερότητας να βγαίνουν και όλα καλά! Και μετά θα ρωτάνε κάποιοι με έκπληξη γιατί αυξάνεται η λαϊκή υποστήριξη στον ακροδεξιό λαϊκισμό!
naftemporiki.gr
