«Μακάρι να γίνουμε Αργεντινή, ζητώντας πιστοληπτική γραμμή στήριξης ;»

Του Αλκη Καλλιαντζίδη  Οικονομολόγου [email protected]  www.kalkis.eu

Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όσο ήταν στην αντιπολίτευση, ως «αντιμνημονιακοί», χλεύαζαν τους «προσκυνημένους στην ΤΡΟΪΚΑ» αντιπάλους τους, αλλά κι εμάς που εδραία πιστεύαμε, και εξακολουθούμε να πιστεύουμε, ότι δεν υπήρχε άλλος βατός και ανώδυνος δρόμος εξόδου από την κρίση χρέους και υπανάπτυξης της Ελλάδας, πλην αυτού της γρηγορότερης εφαρμογής του Μνημονίου που μας υποχρέωσαν να αποδεχθούμε οι Δανειστές μας ή οι «Τοκογλύφοι» κατά τους αριστερο-δεξιούς «επαναστάτες».  Μάλιστα σε κάποια φάση, όταν ρώτησαν τότε τον Αλέξη Τσίπρα «αν ήθελε να γίνει η Ελλάδα Αργεντινή», απάντησε με περισσή ελαφρότητα : «Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή», εννοώντας βέβαια την «Αργεντινή του δεν πληρώνω» της Cristina Kirchner, τότε προέδρου της εν λόγω χώρας.

Στο μεταξύ κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι. Η Cristina Kirchner έχασε την εξουσία και την θέση της πήρε ο Mauricio Macri, ένας φιλελεύθερος που υποσχέθηκε «να συμφιλιώσει την Αργεντινή με τις αγορές» και να ξηλώσει τις «λαϊκίστικες» πολιτικές της προκατόχου του. Το πέτυχε ; Μάλλον όχι επί του παρόντος τουλάχιστο, αν κρίνουμε από την σχετική ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών. Τι λέει η ειδησεογραφία για την Αργεντινή ; Ότι η κυβέρνηση του Mauricio Macri, επειδή φοβάται μια  οικονομική κρίση, έχει αρχίσει συζητήσεις με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Δηλαδή αποφυγή πάση θυσία σε επιστροφή μιας νέας οικονομικής κρίσης. Στο όνομα αυτής της αρχής, η Αργεντινή ζήτησε βοήθεια από το ΔΝΤ την Τρίτη 8 Μαΐου 2018, 17 χρόνια μετά τη θεαματική παύση πληρωμών της, η οποία παραμένει ένα εθνικό τραύμα.

Ποια ήταν λοιπόν η αφορμή για αυτό το αίτημα ;

Η κατάρρευση (υποτιμήθηκε κατά 18% από την αρχή του χρόνου) του αργεντίνικου peso, του εθνικού νομίσματος της Αργεντινής, το οποίο δέχεται επίθεση στις αγορές, όπως η λίρα Τουρκίας κι άλλα μαλακά νομίσματα αναδυόμενων οικονομικά χωρών. Μέσα σε μια βδομάδα το peso έχασε 8 % της ισοτιμίας του (1 δολλάριο=23,5 peso την περασμένη Τρίτη), αναγκάζοντας την Κεντρική Τράπεζα της χώρας να ανεβάσει 3 φορές τα επιτόκια χορηγήσεων. Στις 4 Μαϊου 2018 το κύριο επιτόκιο καθορίστηκε στο 40 % (έναντι 27,25 % που ήταν μια βδομάδα νωρίτερα), επίπεδο ρεκόρ σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με την Marie de Vergès στον LE MONDE ECONOMIE στις 05.05.2018.

Τι συνέβαλε σε αυτήν την εξέλιξη η οποία οδήγησε και σε έναν πληθωρισμό πάνω από 20% ; Η ενίσχυση του δολαρίου και της απόδοσης των αμερικανικών κρατικών ομολόγων που οδήγησαν σε μια γενικότερη εκροή κεφαλαίων από τις αναδυόμενες αγορές, όπως και από την Τουρκία που παρουσιάζει παρόμοιο πρόβλημα. Συνέβαλε επίσης και το ότι ο Mauricio Macri δεν μείωσε αποφασιστικά τα ελλείμματα και δεν προώθησε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην Αργεντινή. Κι έτσι ενώ κατάφερε να επαναφέρει την Αργεντινή στις διεθνείς αγορές μετά το 2015 που εκλέχθηκε, τώρα κινδυνεύει η χώρα του από ένα νέο αποκλεισμό τον οποίο θέλει να αποφύγει μέσα από το ΔΝΤ με «μια πιστοληπτική γραμμή στήριξης» των 30 δις δολαρίων περίπου ως εγγύηση. Μια παρόμοια επιλογή έκαναν επιτυχώς 3 χώρες : η Πολωνία – που βγήκε πέρυσι από αυτήν – το Μεξικό και η Κολομβία, καθησυχάζοντας τις αγορές, δείχνοντάς τες ότι εφαρμόζουν οικονομική πολιτική επικυρωμένη από το ΔΝΤ, σύμφωνα με την Marie de Vergès  στον LE MONDE ECONOMIE στις 09.05.2018. Κανένα από αυτά τα 3 κράτη δεν χρησιμοποίησε τελικά τα διαθέσιμα κεφάλαια της «πιστοληπτικής γραμμής στήριξης».

Ιστορικά λοιπόν ορθώς και ευτυχώς ο Αλεξης Τσίπρας δεν ακολούθησε την Αργεντινή της Cristina Kirchner την αποκομμένη από τις αγορές, όταν πήρε την εξουσία. Και ας μην υλοποίησε την αντιπολιτευτική του ρήση «Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή», αφού έκανε τη σωτήρια στροφή 180 μοιρών τον Αύγουστο του 2015. Τώρα έχει τη χρυσή ευκαιρία «να κάνει την Ελλάδα Αργεντινή» αιτούμενος  «μια προληπτική πιστοληπτική γραμμή στήριξης» από τους Δανειστές μας και όχι αποποιούμενός την με μια «λεβεντιά», χωρίς το ανάλογο μακρο-οικονομικό αντίκρισμα που απεχθάνονται οι διεθνείς αγορές. Στις αγορές, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, τσαμπουκάδες τύπου Ερντογάν δεν περνάνε. Θα μας δώσουν μια καρπαζιά, με την εκτόξευση των επιτοκίων χορηγήσεων, που θα είναι όλη δική μας.

Η μόνη διασφάλιση που έχουμε, επί του παρόντος, είναι ότι είμαστε ευτυχώς στο ευρώ (ναι σε αυτό που δεν είναι φετίχ όπως μας έλεγαν το 2014 οι Συριζανελ) και δεν έχουμε στα χέρια μας ένα «μαλακό νόμισμα», όπως το πέσο, τη λίρα Τουρκίας, το ρούβλι, κλπ., κλπ.

Ας προσέξουν λοιπόν οι κυβερνώντες να μην παίξουν με τη φωτιά μετά τον προσεχή Αύγουστο στο όνομα του μικροπολιτικού τους συμφέροντος…