ΕΙΝΑΙ πολλοί οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους δέν μᾶς πείθει ἡ Κυβέρνησις ὅτι προετοιμάζεται μέ τήν δέουσα σοβαρότητα, εἴτε γιά συνομιλίες οἱασδήποτε μορφῆς μέ τήν Τουρκία εἴτε γιά προσφυγή στό διεθνές δικαστήριο πρός διευθέτηση τῶν διαφορῶν.
Καί ἐπιμένουμε στόν πληθυντικό, παρ’ ὅτι ἡ ἑλληνική Κυβέρνησις εἶπε ὅτι ἡ διαφορά εἶναι μία, δηλαδή ἡ ὁριοθέτησις τῶν θαλασσίων ζωνῶν ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδος. Ἐφ’ ὅσον ἡ Τουρκία ἐπιμένει νά θέλει νά συζητήσουμε καί νά διαπραγματευθοῦμε ἐπί τοῦ συνόλου τῶν ἀπαιτήσεών της, πού περιλαμβάνουν ἀκόμη καί ζητήματα ἐθνικῆς κυριαρχίας (ὄχι μόνον κυριαρχικῶν δικαιωμάτων) τῆς χώρας μας, τότε εἴτε στό διεθνές δικαστήριο θά τεθοῦν ὅλα σάν πακέτο εἴτε δέν θά μποῦμε σέ αὐτήν τήν διαδικασία. Ἡ προσφυγή στήν Χάγη προϋποθέτει συνυποσχετικό. Ἑλλάς καί Τουρκία θά πρέπει νά δεσμευθοῦν ἐκ τῶν προτέρων ὅτι θά ἀποδεχθοῦν τήν ἐτυμηγορία τοῦ δικαστηρίου –ὅποια καί ἄν εἶναι αὐτή– ἐπί τῶν θεμάτων τά ὁποῖα συμφωνοῦν νά φέρουν πρό αὐτοῦ.
Ἐφ’ ὅσον λοιπόν ἡ Τουρκία θέλει νά θέσει τό σύνολον τῶν ἀπαιτήσεών της, γιά νά πᾶμε στήν Χάγη, ἡ Ἑλλάς θά πρέπει νά ἔχει ὑπογράψει ἕνα συνυποσχετικό διά τοῦ ὁποίου θά δέχεται τήν δικαιοδοσία τοῦ δικαστηρίου, γιά ζητήματα ὅπως τό εὖρος τῶν χωρικῶν ὑδάτων καί τοῦ ἐναερίου χώρου της, ἡ ἀποστρατιωτικοποίησις τῶν νησιῶν, τά ὅρια τοῦ FIR καί ἄλλα θέματα τά ὁποῖα οὐδέποτε ἡ Ἀθήνα ἀντιμετώπισε ὡς ἀντικείμενα διαφορῶν.
Ἐάν ἡ Ἑλλάς δέν δεχθεῖ νά τό ὑπογράψει, τότε προσφυγή στήν Χάγη δέν γίνεται. Πρός τοῦτο ὑπάρχει ἡ σκέψις προσφυγῆς στό δικαστήριο τοῦ Ἁμβούργου πού ἀσχολεῖται ἀποκλειστικῶς μέ ζητήματα Δικαίου τῆς Θαλάσσης, ὅπου οὐδέν ἕτερον θέμα μπορεῖ νά συζητηθεῖ. Γιά τήν προσφυγή σέ αὐτό τό δικαστήριο, συνυποσχετικό δέν ἀπαιτεῖται. Εἶναι ὅμως πολύ ἀμφίβολο ἄν ἡ Τουρκία θά δεχθεῖ τέτοια προσφυγή, ἀφοῦ ἐμμένει στήν συνολική διευθέτηση τῶν ζητημάτων πού θέτει καί ἀναπτύσσει μιάν ὁλόκληρη στρατηγική γιά τήν τεκμηρίωση τῆς θέσεως αὐτῆς.
Θά πρέπει ἐδῶ νά θυμίσουμε ὅτι τό 1975 ὑπῆρξε μία προκαταρκτική συμφωνία μεταξύ τῶν τότε Πρωθυπουργῶν Ἑλλάδος καί Τουρκίας, Κωνσταντίνου Καραμανλῆ καί Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, γιά προσφυγή στήν Χάγη, ἀλλά πρίν ὑπάρξει τό συνυποσχετικό πού προεβλέπετο ἀπό αὐτήν, ἡ Τουρκία ὑπανεχώρησε καί ἡ προσπάθεια ναυάγησε. Καί τότε εἶχε ὑπεισέλθει ἡ πονηριά τῶν γειτόνων, πού ἀφοῦ ἐξησφάλισαν τήν προκαταρκτική συμφωνία ἐπεχείρησαν νά τήν «διευρύνουν». Τοῦτο δέν ἔγινε τότε εὐρέως γνωστό, ἀλλά ἦταν ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο τά ἑλληνο-τουρκικά δέν ὁδηγήθησαν στήν Χάγη. Ἄν πιστεύει κανείς ὅτι μπορεῖ σήμερα νά ἔχει ἀλλάξει κάτι στήν τουρκική προσέγγιση, εἶναι τοὐλάχιστον ἀφελής.
Καί θά παραθέσουμε ἐδῶ πρόσφατο σχόλιο τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ Κώστα Καραμανλῆ, ἀπό τό ὁποῖο προκύπτει ἡ ἀνησυχία του γιά ὅσα μπορεῖ «τεχνηέντως» νά κρύβει ἕνα συνυποσχετικό:
«Εἶναι ἀδύνατη καί ἀδιανόητη ἡ σύναψη συνυποσχετικοῦ πού θά κρύβει τεχνηέντως καί ἐκ τοῦ πονηροῦ, ὑπό τό πρόσχημα τῆς προσφυγῆς στό ΔΔ τῆς Χάγης γιά τήν ὁριοθέτηση τῆς ΑΟΖ καί τῆς ὑφαλοκρηπίδας, τήν ἐκχώρηση μέ ἀσαφεῖς καί διπλωματικά εὑρηματικές διατυπώσεις, δικαιώματος στό ΔΔ νά ἀποφανθεῖ περί τοῦ εὔρους τῶν χωρικῶν ὑδάτων ἤ ἀκόμα καί τῆς ἐδαφικῆς κυριαρχίας νήσων καί βραχονησίδων. Εἶμαι κατηγορηματικός σέ αὐτό».
Πέρα ὅμως ἀπό τίς κατ’ ἀρχήν διατυπωμένες πολιτικές θέσεις ὑπάρχει καί μιά πληθώρα τεχνικῶν ζητημάτων ἐπί τῶν ὁποίων θά ἔπρεπε νά ἔχει γίνει σοβαρή προετοιμασία ἀπό τήν ἑλληνική πλευρά, τόσο ἐν ὄψει συνομιλιῶν ὅσο καί πρό τῆς προοπτικῆς τοῦ διεθνοῦς δικαστηρίου. Ὅμως ἡ ὅλη προσέγγισις χαρακτηρίζεται ἀπό ἀοριστία –ἄν μή καί ἀπό προχειρότητα.
Εἶναι σύνηθες νά διεκδικεῖ κανείς περισσότερα ἀπό αὐτά τά ὁποῖα θέλει νά ἀποκομίσει, προκειμένου στίς διαπραγματεύσεις νά ἔχει περιθώρια ἑλιγμῶν καί ὑποχωρήσεων. Σέ ἕνα τέτοιο πλαίσιο ἡ Ἑλλάς ἔπρεπε ἤδη νά ἔχει προχωρήσει σέ ἐπέκταση τῶν χωρικῶν της ὑδάτων, κάτι πού κάθε χώρα δικαιοῦται νά ἀποφασίζει μονομερῶς. Ἀλλά ἐδῶ φαίνεται ὅτι οἱ ἡμέτεροι ἁρμόδιοι ἔχουν λησμονήσει (ἤ ἔχουν ἀγνοήσει τίς σχετικές εἰσηγήσεις τῶν ὑπηρεσιακῶν παραγόντων) νά ὁρίσουν τίς εὐθεῖες γραμμές βάσεως κατά μῆκος τῶν ἀκτῶν ἀπό τίς ὁποῖες ὑπολογίζονται οἱ θαλάσσιες δικαιοδοσίες.
Θά θυμίσουμε ὅτι τό γεγονός ὅτι δέν εἶχαν προσδιορισθεῖ τέτοιες γραμμές, ἔδωσε στήν Ἀλβανία τήν πρόφαση νά ἀμφισβητήσει τήν συμφωνία ὁριοθετήσεως τοῦ 2009 μέ τήν Ἑλλάδα. Δέν δικαιολογεῖται νά συνεχίσουμε νά ὑποπίπτουμε σέ αὐτήν τήν «ἀβλεψία». Πόσῳ μᾶλλον ἄν σκεπτόμαστε στά σοβαρά τό διεθνές δικαστήριο.
estianews.gr
