- KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ
Χριστός Ανέστη! Διαβάζω ότι σε ξένη τηλεοπτική σειρά η Κλεοπάτρα, βασίλισσα της Αιγύπτου τον 1ο αιώνα π.Χ, θα εμφανίζεται ότι έχει κεντροαφρικανική καταγωγή. Σε προηγούμενες διεθνείς παραγωγές η Κλεοπάτρα παρουσιαζόταν ως γηγενής Αιγυπτία. Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι ήταν ελληνικής καταγωγής από τη δυναστεία των Μακεδόνων Πτολεμαίων; Ήταν η τελευταία από μία ελληνική δυναστεία, την οποία ίδρυσε ο στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου Πτολεμαίος. Το όνομά της σημαίνει κλέος (δόξα ) της πατρίδας.
Σαφώς και πρέπει να αντιδράσουμε με τρόπο επιστημονικό και τεκμηριωμένο. Φοβούμαι ότι αν δεν μιλήσει η Ελλάς για την ιστορική αλήθεια θα διεκδικήσουν την Κλεοπάτρα οι Σκοπιανοί γείτονές μας, οι οποίοι αξιοποιούν τα δώρα που τους προσέφερε η Συμφωνία των Πρεσπών.
Το ερώτημα είναι πόσοι Έλληνες γνωρίζουν την πραγματική ιστορία της Κλεοπάτρας και των Πτολεμαίων; Πόσοι έχουμε διδαχθεί την Ελληνιστική περίοδο στα σχολεία; Πόσα γνωρίζουμε για την κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Επιγόνων του; Πόσο κατανοούμε γιατί η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, η Αλεξανδρέττα και η Αντιόχεια της ΝΑ Τουρκίας και τόσες άλλες πόλεις στη Μέση Ανατολή έχουν ονόματα με ελληνικές ρίζες; Πόσοι καταλαβαίνουμε τις ελληνιστικές αναφορές στην ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη και στα μυθιστορήματα και δοκίμια του Ρόδη Ρούφου;
Πέραν των ενστάσεων πρέπει όλοι μαζί, Πολιτεία, εκπαιδευτικοί, γονείς και απλοί πολίτες, να κάνουμε μία προσπάθεια σε βάθος χρόνου. Να επαναφέρουμε την ορθή διδασκαλία της Ιστορίας του Ελληνισμού σε όλα τα επίπεδα. Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο, επιμόρφωση ενηλίκων, Τηλεόραση, εφημερίδες. Η Ιστορία είναι «κτήμα ες αεί» κατά τον Θουκυδίδη. Ανήκει σε όλους μας και παρέχει ασφαλείς οδοδείκτες για το μέλλον.
Στο παρελθόν είδαμε δυσάρεστα φαινόμενα. Η Ιστορία μας δέχθηκε πλήγματα από Έλληνες δήθεν προοδευτικούς. Κυκλοφόρησαν σχολικά βιβλία με αναφορά σε «συνωστισμό» στη Σμύρνη, ψαλιδίστηκαν σελίδες με τη δικαιολογία «να μην ενοχληθεί η Τουρκία», συρρικνώθηκε η προσφορά της Εκκλησίας στον πολιτισμό και στους απελευθερωτικούς αγώνες του λαού μας. Το 2019 ο Υπουργός Παιδείας Κ. Γαβρόγλου, του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσίευσε στο ΦΕΚ απόφαση με πλήρη αλλαγή της ύλης της Ιστορίας για Δημοτικά και Γυμνάσια, με ιδεολογική γραμμή: Να μην γίνεται λόγος για ήρωες, για εθνική συνέχεια, για διπλωματική και στρατιωτική Ιστορία, αλλά όλα να ερμηνεύονται με οικονομικά και υλιστικά κριτήρια. Ευτυχώς μετά τις εκλογές του 2019 αυτή η ύλη αποσύρθηκε.
Για να έχει ο Έλληνας αυτοπεποίθηση, για να χαράξουμε ένα καλύτερο μέλλον χωρίς διχόνοιες, για να ασκήσουμε μία δυναμική και αξιοπρεπή εξωτερική πολιτική πρέπει να βοηθήσουμε τον λαό μας να γνωρίσει τη διαχρονική Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Χωρίς εθνική αλαζονεία, χωρίς προκρούστειες ιδεολογικές ερμηνείες και με επίγνωση της ευρωπαϊκής ένταξής μας.
Να δώσουμε στους νέους υγιή πρότυπα μέσα από την Ιστορία μας για να αποκτούν ηθικές αξίες και για να μην στρέφονται προς τη βία, ενδοσχολική ή εξωσχολική. Να μιλήσουμε για την οικουμενική ακτινοβολία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Βυζαντίου, των κορυφαίων στιγμών του 1821. Να τονίσουμε την Ιστορία της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Κύπρου, του Ελληνισμού των Βαλκανίων. Να αντιμετωπίσουμε τις διαστρεβλωτικές προπαγάνδες των γειτονικών χωρών προβάλλοντας τα πορίσματα της Επιστήμης.
Όλβιος (ευτυχής) όστις της Ιστορίης έσχε μάθησιν (Ευριπίδης).
Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 22.4.2023
Αυτά τα “πρέπει” τα έχεις πει στο κόμμα σου, κ. Χολέβα, το οποίο κυβερνά, και αν ναι, τι σού είπαν; Γιατί δεν επαναφέρουν πρώτα απ’ όλα το όνομα του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (ΥΠΕΠΘ), που κατάργησε ο Γιωργάκης και το “γένος” για την εισαγωγή στις παραγωγικές σχολές των ΕΔ, που έχει καταργηθεί από τον Β. Βενιζέλο; Η επαναφορά τού τελευταίου ήταν μία από τις προεκλογικές υποσχέσεις τού Σαμαρά, που … την ξέχασε, όπως και τόσες άλλες. Όμως, ενώ, όπως μάς πληροφόρησες το 2014, “Με τη βοήθεια του Θεού και την ευχή του πνευματικού μου αποδέχτηκα την τιμητική πρόταση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να είμαι υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία”, δεν αποτείνεσαι στο κόμμα σου ν’ αλλάξει τα παραπάνω και πολλά άλλα, παρά κάθεσαι και τα λες σε μάς. Τι ακριβώς έχεις κάνει μέσα στο κόμμα σου ν’ αλλάξει τα κακώς κείμενα; Αυτό θα ήταν ενδιαφέρον να μάς έλεγες και όχι τα “πρέπει”. Απ’ αυτά μπουχτίσαμε πια!
Επειδή δεν αναφέρθηκε σε κόμμα ο κ. αρθρογράφος ,μάλλον ”πείραξε ”η παράγραφος του άρθρου του ” Στο παρελθόν είδαμε δυσάρεστα φαινόμενα. Η Ιστορία μας δέχθηκε πλήγματα από Έλληνες δήθεν προοδευτικούς ………..( μέχρι) ευτυχώς μετά τις εκλογές του 2019 αυτή η ύλη αποσύρθηκε” και έχουν δίκιο οι ενοχλημένοι- ”φίλοι” του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ και του ΤσιπροΣύριζα- που άλλαξαν την Ιστορία στις 4ετίες 2000-2004 και 2025-2019.
Ας τους αποκλείσουμε στις εκλογές να μη βρεθούν σε κυβέρνηση και να επανέλθουν δριμύτεροι με τα στρατευμένα στελέχη τους στην εκπαίδευση .
Είμαστε η μοναδική μάλλον χώρα στην Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένων των πρώην κομμουνιστικών κρατών) που δεν έχει καταφέρει να κάνει εθνικό κινηματογράφο. Τι είναι ο εθνικός κινηματογράφος; Είναι ταινίες υψηλής τεχνικής αρτιότητας, με καλλιτεχνική αξία (δραματουργική, εικαστική, ερμηνευτική) και επιστημονική ιστορική τεκμηρίωση στις οποίες παρουσιάζονται α) είτε βιογραφίες σημαντικών προσώπων όλης της ιστορικής διαχρονίας ενός έθνους, β) είτε προσωπικές φανταστικές ιστορίες που διαδραματίζονται εν μέσω των μεγάλων γεγονότων της ιστορίας (το αντίστοιχο του ιστορικού μυθιστορήματος) τα οποία αναπαρίστανται με πιστότητα, γ) είτε τέλος μεταφορές των σημαντικών έργων της εθνικής μυθολογίας και της λογοτεχνικής παραγωγής (για την Ελλάδα από τον Όμηρο μέχρι το Ακριτικό έπος και μέχρι τον Παπαδιαμάντη). Οι ταινίες αυτές πρέπει εξ ορισμού να απευθύνονται στο διεθνές κοινό και όχι μόνον στο εγχώριο.
Στην Αλβανία επί κομμουνισμού είχε γυριστεί ταινία “Σκεντέρμπεης”, στην Ρουμανία αντιστοίχως έργο για τον Βλαντ Τσέπες (Δράκουλα) και βέβαια η Ρωσία (ΕΣΣΔ) είχε πρωτεύσει στο είδος με τα έργα του Αϊζενστάιν (π.χ. Αλέξανδρος Νέφσκι) ή του Ταρκόφσκι (Αντρέι Ρουμπλιώφ). Για τους Δυτικούς δεν συζητάμε καν, από Τσινετσιτά μέχρι Χόλιγουντ, δεν έχουν αφήσει κεφάλαιο της ιστορίας τους και της εν γένει λογοτεχνίας τους που να μην το έχουν αποδώσει κινηματογραφικώς. Στην Ιαπωνία ο Κουροσάβα δημιούργησε ανάλογο έργα (π.χ. Ρασομόν, Καγκεμούσα, Ραν).
Στην Ελλάδα δεν γυρίστηκε καμία ταινία αξιώσεων με θεματολογία αρχαιοελληνικής εποχής, ούτε βυζαντινής. Οι δε ταινίες που αφορούν νεώτερες ιστορικές φάσεις του έθνους μας (π.χ. Παπαφλέσσας του Ερρίκου Ανδρέου ή Ελευθέριος Βενιζέλος του Βούλγαρη ή αργότερα ο Ελ Γκρέκο του Σμαραγδή) ήταν ταινίες αφορώσες αποκλειστικά το ελληνικό κοινό, παρωχημένες, ατελείς τεχνικώς και που σε μερικές περιπτώσεις προκαλούν θυμηδία. Επίσης οι ταινίες που απέδωσαν έργα της ελληνικής λογοτεχνίας περιορίστηκαν στην νεώτερη πεζογραφία και απευθύνονταν αποκλειστικώς στο ελληνικό κοινό, η αρχαία μυθολογία και το ελληνιστικό μυθιστόρημα απουσιάζουν (με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως το έργο Μικρές Αφροδίτες του Κούνδουρου), ενώ οι ελάχιστες αποδόσεις αρχαίου δράματος (Αντιγόνη του Τζαβέλα και Ηλέκτρα του Κακογιάννη) αν και έχουν καλλιτεχνική αξία, δεν κατάφεραν τελικά να καθιερωθούν ως έργα διαχρονικής απηχήσεως στο διεθνές κοινό.
Αν υπήρχε Υπουργείο Πολιτισμού (και όχι “ταμείο” επιδομάτων του κάθε τυχάρπαστου θεατρικού θιάσου) θα όφειλε να είχε επιβάλει στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου την δημιουργία τουλάχιστον δέκα ακριβών παραγωγών απευθυνόμενων στο εξωτερικό, οι οποίες να προβάλλουν με καλλιτεχνικότητα (κι όχι απλά ως δραματοποιημένα ντοκιμαντέρ) την ελληνική ιστορία και την ελληνική λογοτεχνία.
Έπρεπε να έρθει ο Όλιβερ Στόουν για να φτιαχτεί μία μεγάλη παραγωγή με θέμα τον Μέγα Αλέξανδρο, τον οποίο ασχέτως επιφυλάξεων, τουλάχιστον παρουσίασε εντόνως ως Έλληνα.
Το ελληνικό κράτος τι έκανε τόσες δεκαετίες για αυτό το τεράστιο πολιτιστικό κενό;
Τίποτα απολύτως. Γιαυτό βρίσκουν χώρο τα διάφορα Νέτφλιξ και οι λοιποί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί.
Κάποτε κυκλοφόρησε η ταινία Agora που βιογραφούσε την Υπατία, χωρίς να γίνεται ούτε η παραμικρή αναφορά στην ελληνική της καταγωγή -τότε ουδείς Έλληνας πνευματικός ταγός δεν αντέδρασε: όλοι επέχαιραν προοδευτικώ τω τρόπω για τον αντικληρικαλισμό της ταινίας! Ιδού λοιπόν πώς στρώνεται ο δρόμος για τον αφροκεντρισμό και την μαύρη Κλεοπάτρα…
Ας προσέχαμε ως κράτος και τέλος πάντων ας αλλάξουμε στρατηγική, έστω και αργά.
Αγαπητέ κ. Α.Δ.Δ δεν θα συμφωνήσουμε στο τι είναι εθνικός κινηματογράφος , γιατί η λέξη εθνικό έχει χαθεί και από το λεξιλόγιο μας ακόμη -ίσως γιατί οι ”αριστεροπροοδευτικοί” την ταύτισαν για λόγους μικροκομματικούς και με την κοινοβουλευτική Δεξιά , την οποίαν ας μη ξεχνάμε θέλησαν -μερικοί θέλουν και τώρα-να την βάλουν ”στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας , αλλά η Ιστορία αναφέρεται κυρίως σε εθνικές εξορμήσεις και εθνικά γεγονότα.
Από το 1915-2015 – και κυρίως για το 1940-49 -διαφωνούμε σχεδόν σε όλα.
Άρα κ. Σ.Α.Ν., η ελληνική κοινωνία, η Παιδεία και η ελληνική Τέχνη πρέπει να βρίσκονται σε μόνιμη ομηρία από τις εθνομηδενιστικές ελίτ; Αν μία κυβέρνηση θέλει να υπηρετήσει την κοινωνία, ήτοι το έθνος και την Παιδεία, θα συγκρουστεί με αυτούς τους κύκλους. Δηλαδή πρακτικά δεν θα χρηματοδοτήσει τηλεοπτικές και θεατρικές σαβούρες, αλλά δημιουργούς ταγμένους στην εθνική κινηματογραφικη δημιουργία. Τι είναι η τελευταία, το περιέγραψα ήδη με αρκετή ακρίβεια. Δεν μιλάω για ντοκιμαντέρ, αλλά για έργα καλλιτεχνικού χαρακτήρα που ενσωματώνουν πτυχές του ελληνικού πολιτισμού.
Αν η κυβέρνηση φοβάται να πράξει προς αυτήν την κατεύθυνση, επειδή κάποιοι εκπρόσωποι της Τέχνης ή της Πολιτικής δεν συμφωνούν περί του όρου “εθνικός”, λυπάμαι αλλά τα τελευταία είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Το κυβερνών κόμμα θα κριθεί και για αυτό, όπως και για κάθε άλλη ολιγωρία ή εθνική υποχώρηση.
Όποιος αγαπάει την Ελλάδα δεν θα γίνει αυτόκλητος υπερασπιστής οποιασδήποτε πολιτικής παράταξης. Αντιθέτως θα απορρίψει εν όλω το ιδεολογικό φάσμα Δεξιά – Αριστερά που αποτελεί γέννημα θρέμμα του γαλλικού Τεκτονισμού και που ήρθε φυτευτό στην Ελλάδα, μόνο και μόνο για να την καταστρέψει. Μπορεί κανείς να ψηφίσει ό,τι θεωρεί εθνικά ωφέλιμο, κρίνοντας βάσει της συγκυρίας, αλλά δεν θα εμείνει σε κομματικές ταυτότητες. Όποιος πάλι στηρίζει την κομματοκρατία για ίδιον όφελος, μείζονα αμαρτίαν έχει.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΛΟΙΠΟΝ! Η ΤΑΥΤΙΣΗ ΜΕ ΚΟΜΜΑ ΣΥΝΙΣΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΛΙΣΘΗΜΑ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΓΕΘΟΥΣ! (Εφαρμόζω και εγώ την μεγαλογράμματη γραφή με την οποία αγαπάτε να κλείνεται τα σχόλιά σας)
Η φράση “αγαπώ την Ελλάδα” θέλει επειγόντως συζήτηση.
Όντως υπάρχουν εθνομηδενιστές οι οποίοι μισούν ο,τιδήποτε ελληνικό (εκτός από τον εαυτό τους). Υπάρχουν όμως και κάποιοι οι οποίοι αγαπούν αφηρημένες έννοιες ή απλά ιστορικά βιβλία και μάλλον πιστεύουν ότι η αποστολή του ελληνικού λαού εξαντλείται στην “γνώση της ιστορίας μας”
Συμφωνώ. Η αποστολή του ελληνικού λαού δεν εξαντλείται στην “γνώση της ιστορίας μας”, αλλά στην επαναφορά της Δημοκρατίας που θα παράγει παγκόσμιο πολιτισμό με κορωνίδα τα μαθηματικά, τις φυσικές επιστήμες και την τεχνολογία. Η γνώση της ιστορίας μας είναι το μέσον για να ανακτήσουμε την συναίσθηση αυτής της αποστολής.
@
Η γνώση τής Ιστορίας ποτέ δεν απετέλεσε αυτοσκοπό. Εντούτοις, χωρίς αυτήν, πώς θα διατηρηθεί η εθνική μνήμη, απαραίτητη για την ύπαρξη/συνέχεια ενός έθνους, ή λαού (π.χ. Ελβετία, Βέλγιο κ.ά.)
“Όντως υπάρχουν εθνομηδενιστές οι οποίοι μισούν ο,τιδήποτε ελληνικό”
Τέτοιοι μάς κυβερνούν σήμερα. Είναι η συνέχεια τού εκσυγχρονιστικού ΠαΣοΚ τού Σημίτη, τού αρχιερέα τού εθνομηδενισμού.
Δέν ἀντέχουν οὔτε στά κόμικς τήν ἑλληνική σημαία
Μπορείτε να βρείτε άλλη περίοδο σαν την συγκυρία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου ,μουσικής Σπανουδάκη και κυβερνήσεως 2004-2009 ,που άναψαν την λαμπάδα του Ελληνορθοδοξίας ,από την οποίαν δεν πήραν φως οι άνω του 65% Ελλήνων με εντολή των ηγετών του αριστεροπροοδευτισμού, οι οποίοι χλεύαζαν και από πάνω και Χριστόδουλο και Σπανουδάκη και τότε πρωθυπουργό ;;;.
Και εγώ θέλω πολλά -περισσότερα από εσάς-αγαπητέ κ. Α.Δ.Δ αλλά η πολιτική νομοθετεί και επιβάλλει το εφικτό .
Δεν καταλάβατε ακόμη ότι το εθνικό και το θρησκευτικό που εσείς και εγώ εννοούμε ”δεν το θέλουν ”ούτε ο λαός , ούτε οι μάνες (έγιναν και οι άνδρες μάνες) και κυρίως οι δάσκαλοι κάθε βαθμίδος;;;.
ΠΟΣΟ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΠΕΔΩΘΕΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ,ΠΟΥ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ -ΠΛΗΝ ΛΑΜΠΡΩΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΝ-.
ΤΩΡΑ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΓΙΝΕ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ,ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ,ΟΠΩΣ ΤΟΣΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΜΕΤΑ ΤΟ 1981- ΑΡΧΗ ΤΗΣ ”ΘΥΕΛΛΑΣ”.
Η γνώση της ιστορίας δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Ειδικά η νεότερη γενιά δεν έχει απολύτως κανένα κέρδος από την ανεπίγνωστη εκμάθησή της.
@ Ο Λούμπεν
Το τελευταίο σχόλιό μου, αν και φανερό, αποτείνεται σε σένα.
Η γνώση της ιστορίας δεν λαμβάνεται εκ καθέδρας, ειδικά με την ανεπίγνωστη παιδεία την οποία είχαμε και έχουμε.
Γνώση του παρελθόντος δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς επίγνωση του παρόντος. Κοινώς ο μοναδικός τρόπος να γνωρίσουμε την ιστορία μας είναι να την ξαναζήσουμε και όχι να μιλάμε για αυτήν.
Η μάθηση τού παρελθόντος (περί μαθήσεως πρόκειται) δεν αποκλείει την επίγνωση του παρόντος.
“Κοινώς ο μοναδικός τρόπος να γνωρίσουμε την ιστορία μας είναι να την ξαναζήσουμε και όχι να μιλάμε για αυτήν”
Δηλαδή, πώς θα την ξαναζήσομε; Και είναι αυτό το ζητούμενο, ή μήπως πρέπει να την γνωρίζομε, ακριβώς για να μην την ξαναζήσομε; Δεν βρίσκω λογική σ’ αυτό που γράφεις.
Η μή επίγνωση του παρόντος αποκλείει την μάθηση της ιστορίας
Mα είπε κανείς να μην έχομε, παράλληλα με την μάθηση τής Ιστορίας, επίγνωση τού παρόντος;
@Α.Δ.Δ.,
γιατί να έχουμε την υποχρέωση να παράξουμε παγκόσμιο πολιτισμό;
Για να πάψουμε να είμαστε παρίες του πλανήτη και να ανακτήσουμε τμηματικά την εθνική μας ανεξαρτησία, η οποία συνιστά προϋπόθεση της Δημοκρατίας.
Εν ολίγοις για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως έθνος.
Δηλαδή από παρίες θεωρείς ότι, έτσι απλά, μπορεί να γίνουμε πάλι υπερδύναμη;
Όχι, αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσουμε.
Δεν μας απασχολεί ότι οι Τούρκοι έχουν Νόμπελ Χημείας και εμείς δεν έχουμε;
Ή θα ορίσουμε εθνική στρατηγική πολιτιστικής, γεωπολιτικής και οικονομικής επέκτασης ή θα εκλείψουμε από τον χάρτη.
ΥΓ Αν θέλεις να συζητήσουμε αναλυτικότερα τα βήματα που θα έπρεπε η ελληνική πολιτεία να ακολουθήσει προς την εθνική μας αναγέννηση, ευχαρίστως μετέχω στον διάλογο -αλλά είναι μεγάλο λακριντί.
εντάξει, συμφωνώ ότι από κάπου πρέπει να αρχίσουμε, αλλά να βάλλουμε στόχο να παράξουμε στον 21ο αιώνα παγκόσμιο πολιτισμό δεν θα έλεγα ότι είναι κάτι ρεαλιστικό.
Και εν πάσει περιπτώσει τις απαντήσεις για σήμερα δεν θα τις βρούμε στην ιστορία οπότε είναι άστοχο να επιδιώκουμε κάτι χωρίς λόγο.
“Mα είπε κανείς να μην έχομε, παράλληλα με την μάθηση τής Ιστορίας, επίγνωση τού παρόντος;”
δεν πρόκειται να βγάλουμε συμπέρασμα έτσι.
Ούτως ή άλλως δεν βγάζουν νόημα οι σοφιστείες που γράφεις.
Ο Λούμπεν (April 24, 2023 At 4:23 pm):
“τις απαντήσεις για σήμερα δεν θα τις βρούμε στην ιστορία”
Μόνον η ελληνική ιστορία διδάσκει την Δημοκρατία. Καμία άλλη ιστορία στον πλανήτη και καμία νεωτερική θεωρία δεν έχει αντίστοιχο υπόδειγμα. Όλες οι πολιτειολογικές και κοινωνιολογικές προσεγγίσεις που σήμερα διδάσκονται στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια ως πολιτικές επιστήμες (σοσιαλιστικές θεωρίες, αρχές του κοινοβουλευτισμού, οικονομικός και κοινωνικός φιλελευθερισμός, κοινωνικό συμβόλαιο κλπ) είναι υπερασπιστικές γραμμές της εκλόγιμης Μοναρχίας που μας παρουσιάζουν ως δήθεν δημοκρατία.
Άρα ναι, στην ελληνική ιστορία θα βρούμε θεμελιώδεις κατευθύνσεις και για το μέλλον.
ΥΓ Επιπλέον, ας ληφθεί υπόψιν ότι ο καλύτερος τρόπος να αφομοιώσει κανείς σε βάθος τις σύγχρονες θετικές επιστήμες είναι μέσω της ιστορίας των επιστημών: ξεκινήστε π.χ. την διδαχή των μαθηματικών από τον Ευκλείδη και τα υπόλοιπα θα έρθουν πολύ ομαλότερα. Συγκρίνετε την προσέγγιση της δύναμης ως αιτία της κίνησης των σωμάτων κατά τον Αριστοτέλη, προχωρήστε στον Ιωάννη τον Φιλόπονο και ο Νεύτωνας θα αποκαλυφθεί μπροστά σας εντελώς κατανοητός. Ιστορία δεν είναι μόνον αφήγηση μαχών και πολιτικών συγκρούσεων, όπως κακώς καθιερώθηκε.
“Μόνον η ελληνική ιστορία διδάσκει την Δημοκρατία.”
Την δημοκρατία την ζείς δεν την διδάσκεσαι.
Βασικά συμπεραίνω ότι θέλουμε κάτι χωρίς να ξέρουμε γιατί το θέλουμε.
Στην Δημοκρατία αναφέρεσαι; Πώς δεν ξέρουμε; Θέλουμε Δημοκρατία γιατί θέλουμε να είμαστε ολικά ελεύθεροι.
Θέλουμε Δημοκρατία για να συμμετέχουμε στα δημόσιο βίο. Να λαμβάνεται υπόψιν η γνώμη μας με δημοψηφίσματα, εάν ένας νόμος ή μία πολιτική απόφαση (π.χ. Συμφωνία των Πρεσπών) είναι εναντίον του εθνικού μας συμφέροντος ή της θέλησης της κοινωνίας. Να μπορούμε να προτείνουμε νόμους και κανονιστικά πλαίσια προς ψήφιση από το σύνολο των πολιτών. Να μπορούμε να ανακαλούμε τους άρχοντες, εάν δεν τηρούν τα υπεσχημένα. Να είμαστε όλοι ίσοι έναντι της Δικαιοσύνης, άρα να καταργηθεί η όποια ασυλία όλων των πολιτικών (βλ. Καραμανλής, τέως υπουργός μεταφορών). Να διαμορφώσουμε κοινότητες όπως υπήρχαν επί χιλιάδες χρόνια σε αυτόν τον τόπο και στις ευρύτερες ελληνικές χώρες, όπου οι παρεμβάσεις μας θα είναι άμεσες, αδιαμεσολάβητες. Να επιλέγουμε εμείς ποιοι θα μπαίνουν στις λίστες των ψηφοδελτίων μέσα από ένα ευρύτερο σύνολο υποψηφίων (όπως Αμερική, που έλεγε και η διαφήμιση). Να ψηφίζουν οι απόδημοι. Να είμαστε πολίτες και όχι υπήκοοι.
Γιαυτό την θέλουμε την Δημοκρατία.
Αν κάποιοι δεν τα ξέρουν όλα αυτά τα απλά και θεμελιώδη, τότε “ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς”. Όσοι ζωντανοί, θα συνεχίσουμε.
Διδάσκεται η Δημοκρατία ή είναι γεννάται ως κοινωνική πραγματικότητα και ζεις μέσα σε αυτήν;
-Το δεύτερο. Αλλά εάν δεν το έχεις αυτό, αναγκαστικά θα αναζητήσεις τα υποδείγματά της στο παρελθόν με σκοπό να τα προσαρμόσεις στο παρόν. Και αυτά τα υποδείγματα τα δίνει μόνον η ελληνική ιστορία. Καμία άλλη ιστορία, κανενός άλλου έθνους.
Είναι το ίδιο άστοχο να εισάγεις πρότυπα από την ιστορία όσο και να τα εισάγεις από το εξωτερικό.
Η δημοκρατία δεν είναι αυτό το οποίο ορίζεις ως αποτέλεσμα και όπως δείχνουν άπειρα παραδείγματα η προπολιτική παροχή δικαιωμάτων και ελευθεριών οδηγεί στο αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα εάν θεωρήσουμε ότι η πρόθεση του εκ-δημοκρατισμού είναι η αποδεύσμευση και απελευθέρωση.
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο το γεγονός ότι ακόμη και κατά τον πελοποννησιακό πόλεμο, όπως μέχρι και στις μέρες μας, η εξαγωγή πολιτευμάτων σε άλλες πόλεις (σήμερα κράτη) αποτελούσε κύριο όργανο ποδηγέτησης και ελέγχου αφού οι κοινωνίες οι οποίες αποδεχόταν τα πολιτεύματα δεν ήταν έτοιμες να διαχειριστούν τις αντίστοιχες λειτουργίες.
Η δημοκρατία είναι ένα άθλημα στο οποίο την επιθυμητή κατάσταση την διεκδικείς ως αποτέλεσμα του μόχθου σου, όχι ως αφετηρία.
Εμείς ακόμη δεν έχουμε βρει τους εαυτούς μας, πώς μπορεί να θέσεις στόχους εάν δεν γνωρίζεις ποιός είσαι;
Θα απαντήσω με ανάποδη σειρά, από το τέλος προς την αρχή των επισημάνσεων:
α) “Εμείς ακόμη δεν έχουμε βρει τους εαυτούς μας…”
Μα γιαυτό απαιτείται η βαθιά μελέτη της ιστορίας, ακριβώς για να δούμε ποιοι ήμασταν, ώστε σταδιακά να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας. Ήμασταν έθνος ελευθέρων (ακόμα και εν αιχμαλωσία με τους Τούρκους) και μετά την Βαυαροκρατία καταντήσαμε λαός υπηκόων.
β) “…την επιθυμητή κατάσταση την διεκδικείς ως αποτέλεσμα του μόχθου σου, όχι ως αφετηρία”
Προφανώς, γιαυτό δεν αναφέρομαι ούτε σε επαναστάσεις, ούτε σε φορμαλισμούς κάποιου προδιαγεγραμμένου πολιτικού συστήματος που έχει βγει από το εκάστοτε πολίτ μπιρό. Αναφέρομαι στην αλλαγή στάσης της κοινωνίας έναντι της πολιτικής ηγεσίας. Το πρώτο βήμα είναι η άρνηση της κομματοκρατίας. Κοινώς να καταλάβουμε όλοι ότι ο κομματικός οπαδισμός είναι εθελοδουλία.
γ) “…κατά τον πελοποννησιακό πόλεμο, όπως μέχρι και στις μέρες μας, η εξαγωγή πολιτευμάτων σε άλλες πόλεις (σήμερα κράτη) αποτελούσε κύριο όργανο ποδηγέτησης και ελέγχου”
Ναι, γιαυτό ήρθε η οικουμενική φάση του Ελληνισμού (Αλεξανδρινά κράτη, Ρώμη και Βυζάντιο) όπου η κεντρική πόλη επέβαλε παύση των εχθροπραξιών ανάμεσα στις συμμετέχουσες πόλεις του κοσμοσυστήματος. Όμως η Δημοκρατία στο εσωτερικό των πόλεων παρέμενε ακέραιη. Η κατ’εξοχήν έκφραση αυτής της ισορροπίας περιγράφεται στο Σύνταγμα του Ρήγα Βελεστινλή.
δ) “…η προπολιτική παροχή δικαιωμάτων και ελευθεριών οδηγεί στο αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα”
Ναι, γιατί δικαιώματα και ελευθερίες στην πραγματικότητα δεν συμβαδίζουν: δικαιώματα έχουν οι υπήκοοι, ελευθερίες οι πολίτες. Οι πρώτοι διεκδικούν κάτι καλύτερο μέσα στα πλαίσια ενός κοινωνικού συμβολαίου (μίας συναλλαγής δηλαδή με το κράτος), ενώ οι δεύτεροι αποτελούν οι ίδιοι το κράτος συνεπώς δεν χρειάζεται να απαιτήσουν τίποτα. Η προπολιτική παροχή δικαιωμάτων είναι σαν τα δώρα των Δαναών: κρύβουν την περαιτέρω υποδούλωση των υπηκόων στην μεγαλοθυμία του αφέντη. Οι Σεΐχηδες χαρίζουν χρυσά ρολόγια. Η Δημοκρατία αντιθέτως χρησιμοποιεί τους αξιωματούχους ως εντολοδόχους της κοινωνίας, δεν προστρέχει σε αυτούς ως δωρητές ή σωτήρες.
ε) “Είναι το ίδιο άστοχο να εισάγεις πρότυπα από την ιστορία όσο και να τα εισάγεις από το εξωτερικό.”
Γιαυτό αναφέρομαι σε προσαρμογή της κεντρικής ιδέας της Δημοκρατίας, όπως αυτή εξάγεται από τον ελληνικό κόσμο στην διαχρονία του, αλλά πλέον με σύγχρονους όρους. Δεν εισάγουμε ακέραια πρότυπα, αλλά εμπνεόμαστε από αυτά. Η σύγχρονη Πνύκα μπορεί να είναι το διαδίκτυο.
Συμπέρασμα: όσο περισσότερο γνωρίζουμε την αληθινή ιστορία μας (προσοχή! όχι την προπαγανδιστική της παραποίηση), τόσο περισσότερο η κομματοκρατία θα συρρικνώνεται εν τοις πράγμασι, γιατί οι Έλληνες θα αρχίσουν να ανακαλύπτουν την αιτία της κατάντιας τους. Τα κόμματα θα καταλάβουν ότι δεν διαθέτουν ως δεδομένη μία βασική μάζα ψηφοφόρων που τους ανανεώνει στην εξουσία αενάως και θα υποχρεωθούν τότε να επανασυνδεθούν με την κοινωνία πιο στενά.
Μία καλή αρχή προς αυτήν την κατεύθυνση είναι να καταργήσουμε από το λεξιλόγιό μας τους όρους Δεξιά-Κέντρο-Αριστερά. Η κομματική εξουσία θα αισθανθεί μεγάλη απειλή, όταν αντιληφθεί ότι δεν περνάει πλέον η μπογιά των ιδεολογικών περιβλημάτων. Ο κοινοβουλευτισμός θα αναγκαστεί τότε να αποδείξει την αξία του με άλλους όρους -και αυτό συνιστά ήδη μία σημαντική πρόοδο.
Συγγνώμη αν κούρασα με την εκτεταμένη ανάλυση. Ευχαριστώ για τον διάλογο.
“Κοινώς να καταλάβουμε όλοι ότι ο κομματικός οπαδισμός είναι εθελοδουλία.”
Και πώς θα το καταλάβουμε αυτό, αφού έτσι μάθαμε να ζούμε; Ελπίζω οι νεότερες γενιές να το αντιληφθούν, να καταλάβουν την ζημιά που έχουν κάμει τα κόμματα στην Πατρίδα και να τούς γυρίσουν την πλάτη. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα δεν το βλέπω να γίνεται και αυτό επειδή η πλειονότητα των Ελλήνων ψηφίζει με βάση το ατομικό της συμφέρον, αδιαφορώντας για τα εθνικά/πατριωτικά ζητήματα. Υπάρχει και μία μερίδα, κυρίως νέων, που θεωρεί τα ζητήματα αυτά ανοησίες ξεπερασμένες και προσβλέπει στην ατομική και μόνο πρόοδο από την οικονομική και τεχνολογική ευημερία.
στο α.) το να βρεις τον εαυτό σου δεν είναι θέμα μελέτης, αυτό προσπαθώ να εξηγήσω. Θα ήταν εξάλλου εξωπραγματικό να απαιτείς από έναν ολόκληρο λαό να επιδοθεί στην μάθηση (για τους νέους το έχω εξηγήσει ότι η ανεπίγνωστη μεταφορά θεωρητικής “γνώσης” δεν απέδωσε και δεν θα αποδώσει) και δεδομένου ότι η προαπαιτούμενη ευφυία αποτελεί σπάνιο αγαθό, μάλλον άστοχο.
στο β.) η άρνηση της κομματοκρατίας (έτσι αόριστα) δείχνει κατά την άποψή μου ότι δεν έχουμε συγκεκριμένους στόχους. Η άμεση δημοκρατία δεν είναι πρακτικά εφικτή σε έναν τόσο μεγάλο αριθμό πολιτών. Από εκεί και πέρα δημοκρατία (έστω η κοινοβουλευτική) δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κόμματα. Το στενοκέφαλο αίτημα να μην ανακατευθούν τα κόμματα στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία απλά έδωσε στα κόμματα την ευκαιρία να διατηρήσουν για αυτά τα ίδια ένα περιθώριο ελιγμών σχετικά με την εφαρμογή της συμφωνίας των Πρεσπών. Εγώ προσωπικά θα ήμουν ευτυχείς εάν λειτουργούσε η απλή αναλογική.
στο γ.) με τον οικουμενικό, όπως τον ονομάζεις ελληνισμό, ήρθε ταυτόχρονα και το τέλος της δημοκρατίας (δεν πρέπει να συγχέονται οι πόλεις-κράτη με τα αστικά κέντρα όπως η Αλεξάνδρεια) για τους λόγους τους οποίους επεσήμανα σχετικά με την λειτουργικότητα στο β.). Η πεποίθηση ότι Ελληνισμός είναι Πολιτισμός είναι φυσικά εντελώς λανθασμένη και αφορά ίσως μόνο ένα κλειστό κλαμπ βολεμένων διανοουμένων οι οποίοι μήν έχοντας να αντιμετωπίσουν βιοποριστικά προβλήματα απομακρύνονται και αποξενώνονται από την κοινωνία αντί να την καθοδηγούν. Επιπλέον, όπως έχω ήδη τονίσει, το εγχείρημα ενός οικουμενικού Ελληνισμού στις μέρες μας δεν μπορεί να τεθεί στα σοβαρά στην ελλαδική κοινωνία ελλείψη του ανάλογου πολιτικού και οικονομικού αναστήματος.
στο δ.) συμφωνώ απολύτως
στο ε.) έμπνευση δεν είναι κάτι το οποίο διαμορφώνεις “κεντρικά”
τέλος μην ακούς τον ξεροκέφαλο, πλην φίλο και συμπαθή, σχολιαστή Επισκέπτης. Μπορεί να διαμαρτύρεται μονίμως για το σημερινό πολτικό και πολιτιστικό ανάστημα της πατρίδας μας αλλά παραμένει αμετανόητος οπαδός του Μεταξά, οποίος όταν ήρθε η στιγμή της πραγμάτωσης της Μεγάλης Ιδέας δήλωσε…απών! Δική του λοιπόν η μικράν πλην έντιμον Ελλάς.
Λούμπεν, η μάλλον χυδαία σου αναφορά στο άτομό μου, δείχνει ότι είσαι μακριά από την πραγματικότητα και δη την ελληνική, την οποία γνωρίζεις από την Γερμανία και μόνο.
Κατ’ αρχάς ούτε είμαι, ούτε υπήρξα οπαδός κανενός. Απλώς, επιβραβεύω το κατά την γνώμη μου σωστό και τίποτε άλλο. Ο Μεταξάς, ξεκαθαρίζει κάλλιστα γιατί είχε αντιρρήσεις για την Μικρασιατική Εκστρατεία και τελικά δικαιώθηκε. Διάβασε τα σχετικά του άρθρα στην “Κ”, στην ανταλλαγή αρθρογραφίας του με τον κατ’ εσέ “εθνεγέρτη” (ποιος είπαμε είναι (κ)οπαδός;), στο βιβλίο Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ, αν το βρείς. Αν όχι, υπάρχει ολόκληρο σε ηλεκτρονική μορφή στον ίδιο σύνεδεσμο. Άρα αυτά που γράφεις είναι σκέτες μαλακίες, όπως και αυτά που έγραψες για την Ιστορία, τα οποία ευγενώς χαρακτήρισα “πρωτοτυπίες”.
Συμφωνώ μαζί σου κυρίως όσον αφορά στα δημοψηφίσματα για εθνικά θέματα, στα οποία μπορεί και πρέπει να έχει γνώμη ο Έλληνας πολίτης, στην κατάργηση τού ψηφοδελτίου από τα κόμματα (κυρίως ένας τα καταρτίζει/εγκρίνει, ο εκάστοτε πρόεδρος τού κόμματος), έως ότου βρεθεί τρόπος να καταργηθούν τα κόμματα εντελώς και στην κατάργηση τής βουλευτικής ασυλίας, που έχει εκτραπεί σε ασυδοσία, ειδικά μετά το άρθρο 86 τού Συντάγματος (περί ευθύνης υπουργών). Οι βουλευτές πρέπει να δικάζονται όπως όλοι οι πολίτες, χωρίς να χρειάζεται έγκριση τής Βουλής, πράγμα που συνιστά παρέμβαση τής νομοθετικής εξουσίας στην δικαστική.
Η άποψη τού Λούμπεν, ότι η Ιστορία δεν διδάσκεται και δεν διδάσκει, είναι τουλάχιστον … πρωτότυπη.
Χαίρομαι που συμφωνούμε. Το ουσιαστικό είναι η κοινή αντίθεσή μας στην κομματοκρατία. Τώρα όσον αφορά την διαπίστωσή σου ότι μάθαμε να ζούμε ως εθελόδουλοι, αναμφιβόλως αυτό είναι μία τραγική πραγματικότητα. Γιαυτό τόσο οι νέοι, όσοι και οι μεγαλύτεροι, όσοι μπορέσουν να στοχάζονται το έθνος χωρίς κομματικά γυαλιά, ας προσπαθήσουν να αφυπνίσουν όσο περισσότερους μπορούν. Κάποιοι δεν θα καταλάβουν ποτέ. Αλλά κάποιοι άλλοι είναι πρόθυμοι να απελευθερωθούν. Για να το πω μεταφορικά: “μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ”.
Και εν τέλει, ας δούμε και τα αποτελέσματα της επόμενης κάλπης: ίσως αποδειχθεί ότι οι ακομμάτιστοι (οι σκεπτόμενοι εκτός του φάσματος Δεξιά – Αριστερά) δεν είναι τόσο λίγοι, όσο μας τους παρουσιάζει η δημοσιογραφική προπαγάνδα.
τόσο πρωτότυπη που κι εγώ ο ίδιος πρώτη φορά την ακούω ως άποψή μου, αφού ο ίδιος είπα μόνο ότι η δημοκρατία δεν διδάσκεται.
“Η γνώση της ιστορίας δεν λαμβάνεται εκ καθέδρας, ειδικά με την ανεπίγνωστη παιδεία την οποία είχαμε και έχουμε.
Γνώση του παρελθόντος δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς επίγνωση του παρόντος. Κοινώς ο μοναδικός τρόπος να γνωρίσουμε την ιστορία μας είναι να την ξαναζήσουμε και όχι να μιλάμε για αυτήν”
Αν δεν θυμάσαι, ή δεν ξέρεις τι λες (το πιθανότερο), δεν φταίω εγώ.
ελπίζω να έχεις υπόψη σου την διαφορά ανάμεσα στην γνώση και στην διδασκαλία την οποία περιγράφω με τον όρο ανεπίγνωστη παιδεία:
“Γνώση του παρελθόντος δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς επίγνωση του παρόντος”
Για να έχεις γνώση κάποιου πράγματος, εν προκειμένω τής Ιστορίας, πρέπει ή να την διδαχτείς, ή να την διαβάσεις μόνος σου. Αν δεν ξέρεις Ιστορία, ή δεν λαμβάνεις υπ’ όψιν σου τα διδάγματά της, όπως κάνουν οι σημερινοί πολιτικάντηδες, είσαι αναγκασμένος να την ξαναζήσεις, ή, πιο απλά, επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη.
Δεν είναι τυχαίο που οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν την Ιστορία “maestra populi” (“δασκάλα των λαών”), ή που ο Ευριπίδης χαρακτήριζε ευτυχή αυτόν που την ξέρει (“Όλβιος εστί όστις τής Ιστορίας έσχε μάθησιν).
Κι εννοείται ότι χρειάζεται αντικειμενική ανάγνωση και όχι μονομερής, όπως έχεις κάμει εσύ, άλλως δεν ωφελεί. Ίσως μάλιστα βλάπτει.
Στο παρελθόν η Ιστορία μεταφέρθηκε με τους δυο τρόπους τους οποίους περιέγραψες και όπως έχω σημειώσει, δεν απέδωσε όσον αφορά την γνώση της.
Πού, πότε; Με γενικότητες δεν τεκμηριώνεις άποψη. Ο Μακιαβέλλι είναι λαμπρό παράδειγμα που συνιστά στον Λαυρέντιο τον Μεγαλοπρεπή να διδάσκεται από την Ιστορία και ο “Ηγεμών” του σ’ αυτήν βασίζεται, όπως και το βιβλίο του “Discorsi sopra la prima Deca di Tito Livio”.
@Επισκέπτης,
όταν σε χαρακτήρισα το ίδιο αλλά στα γερμανικά δεν είχες αυτή την αντίδραση.
Άμα θεωρείς ότι σε έθιξα προσωπικά, μπορώ να αποσύρω τον χαρακτηρισμό και να σου ζητήσω συγγνώμη, δεν έχω κανένα πρόβλημα από την στιγμή την οποία το τελευταίο το οποίο θέλω είναι να θεωρούν άλλοι ότι επιθυμώ να τους προσβάλλω.
Θα απέχω από τον διάλογο μαζί σου μέχρι να μου δώσεις τις απαραίτητες εξηγήσεις.
Mπορεί να μην αντέδρασα για μια φορά, αλλά αυτό δεν σού δίδει το δικαίωμα να επαναλαμβάνεις, όταν μάλιστα ο ξεροκέφαλος αποδεικνύεσαι εσύ με την μονομέρειά σου.
Τέλος πάντων, θα αποφύγω να συνεχίσω το θέμα, αν σου φθάνει η συγγνώμη μου.
Διαφορετικά δεν βλέπω τον λόγο να αναλώνουμε χρόνο σε εκατέρωθεν κατηγορίες για αδιαλλαξία.
Μού φθάνει και το εκτιμώ.
Ο Λούμπεν (April 25, 2023 At 12:31 pm):
Πιστεύω ότι επειδή η αφετηρία μας είναι η φιλοπατρία, μπορεί να βρεθεί κοινός τόπος συνεννοήσεως και ο διάλογος μας να οδηγήσει σε σύνθεση. Τα πεδία στα οποία ενίστασαι άπτονται τεραστίων ζητημάτων, τα οποία για να τα προσεγγίσουμε πρέπει να θέσουμε αυστηρούς ορισμούς, αλλιώς θα ανακυκλωνόμαστε άνευ αποτελέσματος. Είμαι διατεθειμένος να κάνω αυτόν τον διάλογο, αλλά εν προκειμένω θα αρκεστώ μόνον τις εξής επισημάνσεις:
– ο όρος “άμεση δημοκρατία” είναι παραπειστικός, γιατί υπονοεί ότι μπορεί να υπάρχει και άλλης μορφής δημοκρατία, ερήμην των πολιτών. Όμως Δημοκρατία νοείται μόνον όταν οι πολίτες συμμετέχουν στην άσκηση εξουσίας (οι επιμέρους εφαρμοστικοί θεσμοί μπορεί να ποικίλλουν). Η Δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα. Οι άλλες μορφές άσκησης εξουσίας αποτελούν καθεστώτα.
– ο οικουμενικός Ελληνισμός δεν κατήργησε την Δημοκρατία, αλλά την ενίσχυσε κιόλας: κατήργησε σταδιακώς την δουλεία. Όλοι οι κάτοικοι του κοσμοπολιτικού συστήματος ήταν ελεύθεροι άνθρωποι και δεν υπήρχαν πλέον νομοκατεστημένες τάξεις (όπως υπήρχαν επί Σόλωνα πεντακοσιομέδιμνοι, ιππείς, ζευγίται, θήται). Η Δημοκρατία υποχώρησε επί ρωμαϊκής εποχής, αλλά επενέκαμψε σημαντικά στο Βυζάντιο: η Σύγκλητος και οι Δήμοι εξέλεγαν τον βασιλέα ή την βασίλισσα (βλ. Χρονογραφία Ψελλού ή την ιστορία του Γεώργιου Ακροπολίτη), ενώ οι πόλεις έχαιραν μεγάλης αυτονομίας. Η Εκκλησία ήλεγχε τις υπερβάσεις του βασιλέα, όταν αυτές είχαν αρνητικό αντίκτυπο στους αδυνάμους. Οι πόλεις κράτη με Δημοκρατία διατηρήθηκαν με την μορφή των κοινών ως και στην Τουρκοκρατία. Αποκαλυπτικό είναι το Σύνταγμα του Μελένικου της Μακεδονίας (1813):
http://srv1-vivl-volou.mag.sch.gr/islandora/object/voDKI%3A278
-Αντιμάχομαι την κομματοκρατία και όχι υποχρεωτικώς τα κόμματα ως οργανωμένες δομές πρότασης κυβέρνησης, με τεχνοκρατική στελέχωση και με δημοκρατική συμμετοχή των μελών τους, εφόσον όμως αναλαμβάνουν εκ του Συντάγματος τον ρόλο του εντολοδόχου της βούλησης των πολιτών -άρα και την αυστηρή προάσπιση του εθνικού συμφέροντος- με πρόβλεψη ποινικών και πολιτικών κυρώσεων σε περίπτωση καταστρατήγησης της λαϊκής εντολής.
-Ο Ελληνισμός δεν είναι Πολιτισμός, αλλά έθνος. Ωστόσο ο πολιτισμός που διαμόρφωσε τον καθιστά μοναδικό φαινόμενο στην ανθρώπινη ιστορία.
-το εγχείρημα ενός οικουμενικού Ελληνισμού στις μέρες μας δεν είναι μεν εφικτό σήμερα, αλλά τα έθνη ζουν μόνον όταν θέτουν στόχους μακροχρόνιους. Αλλιώς θα σβήσουν. Η Τουρκία, ο μόνιμος εχθρός μας, βγήκε από τον Τρίτο Κόσμο και προβάλλει αξιώσεις συμμετοχής στην παγκόσμια ελίτ. Είναι ξεφτίλα για εμάς τους Έλληνες, που είμαστε το ιστορικότερο έθνος της Ευρώπης, να συγκρινόμαστε με την Τουρκία: θα έπρεπε να είμασταν ήδη στην επιστημονική πρωτοκαθεδρία της Ευρώπης, παρά το μικρό μας μέγεθος. Οι υπόλοιποι στόχοι (γεωπολιτικοί, γεωστρατηγικοί, πολιτειολογικοί, πολιτιστικοί) κατακτώνται σταδιακά. Αρκεί να επιζήσουμε ως έθνος, διότι κινδυνεύουμε με αφανισμό.
-Αδυνατώ να καταλάβω την θέση σου περί στενοκέφαλου αιτήματος “να μην ανακατευθούν τα κόμματα στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία”. Αν για παράδειγμα στα συλλαλητήρια μετείχε επισήμως η ΝΔ ως αντιπολίτευση, θα άλλαζε κάτι; Δεν θα υπεγράφετο από τον Τσίπρα η προδοτική συμφωνία των Πρεσπών; Αν πάλι αργότερα η ΝΔ ως κυβέρνηση ήθελε ή μπορούσε να σκίσει την συμφωνία, ή έστω να την τροποποιήσει μερικώς υπέρ των ελληνικών δικαίων, γιατί δεν το έπραξε; Θυμόμαστε ότι κάποτε στα συλλαλητήρια μετείχε και ο Λεωνίδας Κύρκος. Οι πολιτικοί του επίγονοι όμως δεν δίστασαν να πουλήσουν το όνομα της Μακεδονίας.
Δυστυχώς τα σχόλια σε ένα ιστολόγιο είναι αναγκαστικώς περιορισμένα και πάντα αφήνουν περιθώρια για παρανοήσεις. Τελικά θα υπάρξει όμως σύγκλιση των συσχολιαστών, εφόσον αυτοί διακατέχονται από κοινές εθνικές αξίες.