του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Επιμένουμε να τονίζουμε, ήδη από την πρώτη ημέρα που ξεκίνησε αυτός ο αιματηρός πόλεμος στην Μέση Ανατολή, ότι το Παλαιστινιακό πρόβλημα, δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει να προσεγγίζεται μόνο με εκκλήσεις στον ουμανισμό, ούτε με τους συνήθεις επιλεκτικά ευαίσθητους και συγκινησιακά φορτισμένους όρους…
Επιμένουμε σε αυτό… Όχι γιατί είμαστε ανάλγητοι και υποτιμούμε ούτε επειδή απλώς «αδιαφορούμε» (όπως ίσως θα σπεύσουν να ισχυριστούν ορισμένοι) για το ανθρώπινο δράμα που βιώνουν οι άμαχοι στην ευρύτερη περιοχή. Επιμένουμε σε αυτό, διότι ήταν από την αρχή ολοφάνερο, είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο και αποδείχτηκε πλέον με σαφή και αδιαμφισβήτητο τρόπο και από τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών, ότι αυτού του είδους η προσέγγιση, είναι μια ρηχή, ετεροβαρής, μονόπλευρη αλλά και μια καθ’ όλα επιπόλαιη προσέγγιση και ως τέτοια, το μοναδικό το οποίο επιτυγχάνει, είναι να ανατροφοδοτεί το ανεξέλεγκτο θράσος της Χαμάς και των λοιπών ισλαμιστικών περιφερειακών ημικρατικών δρώντων και συμμοριών που την στηρίζουν, και φυσικά να εκτροχιάζει, κάθε ελπίδα για την πιθανή αποκατάσταση της περιφερειακής σταθερότητας, επιδεινώνοντας παράλληλα και το δράμα των αμάχων.
Η διαιώνιση αυτής της προσέγγισης, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ΜΗ λύση του προβλήματος ή στην καλύτερη περίπτωση σε μια πλασματική εκδοχή επιφανειακής και εφήμερης «λύσης», που θα αναβαθμίζει την εμπιστοσύνη και την διεθνή ανοχή στον ημικρατικό τυχοδιωκτισμό των ισλαμιστών, που θα αναγνωρίζει θεσμικό ρόλο στις αποσταθεροποιητικά δρώσες και απολύτως χειραγωγούμενες ισλαμιστικές συμμορίες και που θα φυτεύει σε τελευταία ανάλυση, μια νέα επικίνδυνη γενιά από ανεξέλεγκτα Ιρανικά προτεκτοράτα, τα οποία επωφθαλμιούν την ασφάλεια της Δύσης και επιδιώκουν την σταδιακή αποσταθεροποίηση, ακόμη και εκείνων των Αραβικών χωρών που έχουν αποφασίσει να ενσωματωθούν ενεργά και πολυδιάστατα στην Δυτική γεωοικονομική αλυσίδα.
Και φυσικά, όλον αυτόν τον κύκλο της ανατροφοδοτούμενης επισφάλειας σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή, είναι φανερό ότι θα επιδιώξει να τον ενισχύσει αλλά και να τον διευρύνει έτι περαιτέρω, ο επιθετικός Τουρκικός μεγαλοϊδεατισμός, ο οποίος θα σπεύσει να αξιοποιήσει στο έπακρο κάθε παράθυρο ευκαιρίας που θα του δοθεί, προκειμένου να ισχυροποιήσει το δικό του στρατηγικό γεωπολιτικό αποτύπωμα στην ευρύτερη περιοχή.
Το Παλαιστινιακό με άλλα λόγια, έχει δραπετεύσει πλέον οριστικά από το παραδοσιακό περίγραμμα της ιστορικής του φυσιογνωμίας και αποτελεί ήδη μέρος του σκληρού πυρήνα της γεωπολιτικής εξίσωσης της Μέσης Ανατολής. Αυτό σημαίνει ότι η αντιμετώπισή του, ΔΕΝ συνιστά πια ένα αυτοτελές πρόβλημα το οποίο καλούνται να επιλύσουν οι άμεσα εμπλεκόμενοι, με αυξημένο αίσθημα ευθύνης, με διάθεση για συμβιβασμούς, με αμετακίνητη προσήλωση στα παραδοσιακά ιστορικά «πρωτόκολλα» και με την προσφυγή σε αμοιβαίες θεσμικές και εδαφικές υποχωρήσεις. Αυτά δεν αρκούν πλέον…
Το Παλαιστινιακό πρόβλημα στην επικαιροποιημένη του διάσταση, συνιστά μια εξαιρετικά κρίσιμη παράμετρο της περιφερειακής ισορροπίας και ο οδικός χάρτης που θα επιλεγεί για την συνολική αντιμετώπισή του, θα πρέπει αναγκαστικά να συνυπολογίζει το νέο περιβάλλον των απαιτήσεων των μικρών και μεγαλύτερων πρωταγωνιστών στο υπό διαμόρφωση περιφερειακό ισοζύγιο της ισχύος.
Γι’ αυτήν την εξέλιξη, προφανώς υπάρχουν ευθύνες. Με πρώτιστες αυτές των Παλαιστινίων ηγετών και των Παλαιστινιακών οργανώσεων, που περιφρόνησαν και ροκάνισαν τον ιστορικό χρόνο και την δυναμική που προσέφερε, και που στο πλαίσιο ενός αχαλίνωτου μαξιμαλιστικού αντισημιτικού τυχοδιωκτισμού, θυματοποίησαν το σύνολο των Παλαιστινίων, επιδείνωσαν δραματικά την θέση τους και βεβαίως «έκαψαν» μια σειρά από κρίσιμες ευκαιρίες που πέρασαν και απήλθαν και που φυσικά δεν πρόκειται να επανέλθουν, ούτε ως φάρσα στον ρου της Ιστορίας.
Μεγάλες είναι και οι ευθύνες των Αμερικανών, οι οποίοι αντιμετώπισαν καιροσκοπικά και με πρωτοφανή επιπολαιότητα ένα πρόβλημα, που ενώ θα μπορούσε, με την κατάλληλη διαχείριση, να σφυρηλατήσει την στρατηγική ενδυνάμωση της περιφερειακή τους επιρροής, αυτό που κατάφεραν τελικά, ήταν να πυροδοτήσουν μια έκρηξη δυσπιστίας και να επιδοθούν σε μια άστοχη υπερκατανάλωση Αμερικανικού διπλωματικού κεφαλαίου, που επί της ουσίας δεν οδήγησε πουθενά.
Προφανώς τεράστιες είναι και οι ευθύνες των Ευρωπαίων υποκριτών και λοιπών χαρτογιακάδων, που αντί να σπεύσουν να στοιχηθούν με αυστηρότητα που δεν θα άφηνε περιθώρια παρερμηνειών από τις συμμορίες των φονιάδων, αυτοί επέλεξαν να ξεπλύνουν τις δικές τους αιματοβαμμένες επιλογές από το παρελθόν, πουλώντας υψηλή θεωρία ειρήνευσης, πέτσινα ανθρωπιστικά ιδεώδη και βέβαια μια σειρά φαιδρές ψευδοπρωτοβουλίες αμφίβολης διευθέτησης, που περιέπλεκαν το πρόβλημα και ενθάρρυναν τον τυχοδιωκτισμό των τεράτων.
Το Ισραήλ, προφανώς έχει επίγνωση αυτού που πραγματικά διακυβεύεται, εάν ενδώσει στις πιέσεις των ψευτοανθρωπιστών και αποφασίσει να συρθεί πίσω από τις γελοιότητες που του προτείνουν. Γνωρίζει ότι οι χειραγωγούμενοι ημικρατικοί δρώντες και οι ισλαμιστικές συμμορίες που το στοχοποιούν, δεν επιδιώκουν απλώς να καταστρέψουν μέρος της στρατιωτικής του ισχύος και των ένστολων Ισραηλινών πολιτών. Αυτό που θέλουν είναι να ακυρώσουν τον διαφαινόμενο περιφερειακό του ρόλο και την ευρύτερη γεωπολιτική του αναβάθμιση. Θα ήταν αυτοκτονικό να συμβιβαστεί με μια τέτοια εξέλιξη…
Το Ισραήλ επίσης γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εναποθέσει την ασφάλειά του και την στρατηγική του επιβίωση στην αφερεγγυότητα των Αμερικανών που συνεχίζουν να πελαγοδρομούν, αναζητώντας κατεύθυνση και ταυτότητα στην περιφερειακή στρατηγική τους.
Προφανώς αυτό το γνωρίσουν και οι Αραβικές χώρες της ευρύτερης περιοχής, που παρατηρούν με ανησυχία την Αμερικανική περιφερειακή επιπολαιότητα. Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που η εμπλοκή των Αραβικών χωρών στην διαχείριση του Παλαιστινιακού, είναι εξαιρετικά προσεγμένη. Γνωρίσουν καλά ότι δεν μπορούν να επενδύσουν σε μια στρατηγική με μακρόπνοη στόχευση, εάν αυτή θα στηρίζει την βιωσιμότητά της σε ένα ισλαμοκρατούμενο Παλαιστινιακό κράτος, το οποίο θα λειτουργεί ως εργαλειοποιημένο υποχείριο της Τουρκίας και του Ιράν, γι’ αυτό και – πέρα από τις αναγκαίες τυπικότητες – οι Αραβικές χώρες της περιοχής, δεν εμφανίζονται πλέον και κυρίως δεν λειτουργούν ως ένθερμοι υποστηρικτές της όποιας ανεξάρτητης Παλαιστινιακή υπόστασης.
Άλλοι σιωπηρά και άλλοι λιγότερο φωναχτά, οι πάντες – ή σχεδόν οι πάντες – προσβλέπουν πλέον στο Ισραήλ για την εξόντωση των ισλαμιστικών συμμοριών που αλωνίζουν τουλάχιστον από τον Λίβανο μέχρι τον Κόλπο. Και φυσικά οι πάντες, άλλοι σιωπηρά και άλλοι λιγότερο φωναχτά, προσβλέπουν σε μια νέα πραγματικότητα, με τους Παλαιστίνιους ενσωματωμένους και με πλήρη πολιτικά δικαιώματα, μέσα στο Κράτος και ως πολίτες του Ισραήλ. Και φυσικά σε μια νέα πραγματικότητα με το Ιράν καταφανώς αποδυναμωμένο ως αντίπαλο.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες, οι Ευρωπαίοι αναλυτές και κυρίως οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, οφείλουν να προσγειωθούν στην πραγματικότητα που είναι αμείλικτη, και να αρχίσουν να συνειδητοποιούν ότι η στρεβλή και αυθαίρετη αποψάρα τους, δεν μπορεί να συνεχίσει να παραβλέπει τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στην περιοχή της Μ. Ανατολής, που την μετατρέπουν ταχύτατα, σε ένα νέο αναβαθμισμένο πεδίο πολλαπλών γεωστρατηγικών αντιπαραθέσεων, μέσα στο οποίο οι πάντες επαναπροσδιορίζουν προτεραιότητες, στοχεύσεις, επιδιωκόμενους ρόλους και στρατηγικές.
Το Παλαιστινιακό, ΔΕΝ μπορεί πλέον να αντιμετωπίζεται αποσπασμένα και ανεξάρτητα από αυτό το περιβάλλον και ουδείς πλέον μπορεί να συνεχίσει να ανέχεται τους Παλαιστίνιους να λειτουργούν ως μόνιμοι μπουρλοτιέρηδες ευκαιριών. Αυτά μάλλον τελείωσαν οριστικά και αυτό φαίνεται ότι αποτελεί κεντρικό άξονα γύρω από τον οποίο χτίζεται η γεωπολιτική προσέγγιση όλων.
Τα σύνορα του ’67 προφανώς τελείωσαν ΚΑΙ αυτά και καλά θα κάνουν, αυτήν την ωμή αλήθεια να την συνειδητοποιήσουν οι πάντες. Τα σύνορα του ’67, θάφτηκαν οριστικά στα ερείπια που άφησε ο τυχοδιωκτισμός του ’73 με τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ, ενώ την ληξιαρχική πράξη του θανάτου τους, την προσυπέγραψαν έστω και με 50 χρόνια καθυστέρηση ΚΑΙ οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, με τον δολοφονικό τυχοδιωκτισμό του 2023.
Αυτές τις αλήθειες, προφανώς δεν έχει λόγο να τις αποδεχτεί η Χαμάς. Σύσσωμη η Δύση όμως έχει την υποχρέωση ΚΑΙ να τις αποδεχτεί ΚΑΙ κυρίως να συνειδητοποιήσει ότι, οποιαδήποτε διευθέτηση που δεν θα συνυπολογίζει τις επιλογές των κυρίαρχων περιφερειακών παικτών, ΔΕΝ θα συνιστά λύση αλλά περιπλοκή και περαιτέρω επιδείνωση του προβλήματος και αυτό θα είναι καταστροφικό για όλους. ΚΑΙ για τους Παλαιστίνιους.
Συμφωνώ απολύτως με τα γραφόμενά σας, κ. Κυριακόπουλε και είναι προφανές ότι αν εξακολουθήσει το Ιράν και ο μακρύς βραχίων του, η Χαμάς, να προσβλέπουν στην καταστροφή τού Ισραήλ, τίποτε δεν θα επιλυθεί. Η Ισπανία, Ιρλανδία, Νορβηγία κ.ά., που ανεγνώρισαν “Παλαιστινιακό κράτος”, τι σόι “κράτος” ανεγνώρισαν, χωρίς σαφή σύνορα και χωρίς σαφή κυβέρνηση; Προφανώς κάποιο συμφέρον είχαν και το έκαμαν, γι αυτό τα σύνορα και η κυβέρνηση δεν τα απασχόλησαν. Η εντύπωση από το πυροτέχνημα ήταν ο στόχος.
“οποιαδήποτε διευθέτηση που δεν θα συνυπολογίζει τις επιλογές των κυρίαρχων περιφερειακών παικτών”
Έλεος. Δηλαδή οι Μεγάλες Δυνάμεις θα ‘επιλέξουν’ το τί θα γίνει; Είμαστε στα καλά μας; Ό,τι θέλει το Ισραήλ δηλαδή; Άκου εκεί ‘να γίνουν πολίτες του Ισραήλ οι Παλαιστίνιοι’…
Υ.Γ.
Δύο κράτη στην Κύπρο, δύο κράτη στην Παλαιστίνη.
Κυπριακό – Στην Κύπρο υπάρχουν δύο λαοί, όχι ένας. Δεν υπάρχουν “Κύπριοι” με την εθνική έννοια, δεν υπάρχει “Κυπριακό” έθνος. Ο όρος “Κύπριος” είναι τοπικός/γεωγραφικός, όχι εθνικός/εθνοτικός. Στην Κύπρο υπάρχουν δύο μεγάλα έθνη, Έλληνες και Τούρκοι, και κάποιες μικρές μειονότητες. Εθνοθρησκευτικές ή εθνικές μειονότητες όπως οι Αρμένιοι και οι Μαρωνίτες, θρησκευτικές μειονότητες όπως π.χ. οι Λατίνοι κ.α. Υπάρχει επίσης και μία ιδιαίτερη εθνοπολιτισμική ομάδα, οι Ρομά (κάποιοι από αυτούς είναι μουσουλμάνοι και κάποιοι χριστιανοί, ενταγμένοι στην τουρκοκυπριακή και την ελληνοκυπριακή κοινότητα αντίστοιχα). Γιατί θα πρέπει ντε και καλά Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να ζουν μαζί; Οι Τουρκοκύπριοι δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν ως μειονότητα σε ένα κράτος κατά βάση Ελληνοκυπρίων.
Παλαιστινιακό – Στην Παλαιστίνη πρέπει να ιδρυθούν δύο κράτη, ένα εβραϊκό (Ισραήλ) και ένα αραβικό (Παλαιστίνη). Το Ισραήλ θα έχει πρωτεύουσα τη Δυτική Ιερουσαλήμ και η Παλαιστίνη θα έχει πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ (κάτι σαν την Λευκωσία για παράδειγμα). Σύνορα – με μερικές ενδεχομένως αναπροσαρμογές – θα είναι τα σύνορα του 1967. Εντός της πόλης της Ιερουσαλήμ το Τοίχος των Δακρύων θα μπορούσε για παράδειγμα να είναι το σύνορο. Το τοίχος θα είναι Ισραήλ και πάνω από το τοίχος θα είναι Παλαιστίνη. Ταυτόχρονα όλοι οι Εβραίοι έποικοι από τη Δυτική Όχθη θα μεταφερθούν στο Ισραήλ, ενώ στους οικισμούς τους θα μεταφερθούν για κατοίκηση Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που κατοικούν σε Λίβανο, Συρία κ.α. Ταυτόχρονα, στο Ισραήλ κατοικούν 2.000.000 Παλαιστίνιοι. Όσοι θέλουν να εγκατασταθούν στο Παλαιστινιακό κράτος (στους οικισμούς των εποίκων ενδεχομένως) και όσοι θέλουν ας παραμείνουν ως αραβική μειονότητα στο κράτος του Ισραήλ, με σεβασμό κάθε δικαιώματος τους. Αντίστοιχα να γίνει το ίδιο για όσους Εβραίους θελήσουν να παραμείνουν στην Παλαιστινιακή πλευρά, ως πολίτες της.