του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Στα λίγα 24ωρα που μεσολάβησαν μετά από την ευρείας έκτασης Ιρανική πυραυλική επίθεση εναντίον του Ισραήλ, αυτό που καταγράφεται είναι μια υπερπληθώρα προθύμων να καταθέσουν μια αντίστοιχη υπερπροσφορά συμβουλών, αναφορικά με το εάν και με ποιόν τρόπο θα πρέπει τελικά να απαντήσει το Ισραήλ, στην συγκεκριμένη επίθεση…
Στο σύνολό τους, δημοσιολογούντες, αναλυτές αλλά και εκπρόσωποι κυβερνήσεων, αυτό που κάνουν είναι να στοιχίζονται κατά κανόνα πίσω από την απόλυτα προβλέψιμη ισορροπιστική εκδοχή περί του «μη αναγκαίου» της απάντησης, γεγονός που είναι αναμενόμενο εάν κρίνει κανείς από την μονομέρεια και την αποσπασματικότητα με την οποία προσεγγίζονται τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, από το σύνολο σχεδόν του Δυτικού κόσμου.
Για το Ισραήλ πάντως, η εξίσωση είναι πολύ πιο σύνθετη, είναι πολυπαραμετρική και η πολεμική φυσιογνωμία την οποία έχει προσλάβει αντικειμενικά, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για χαλαρή και κοντόφθαλμη αντιμετώπιση. Ποια είναι τα δεδομένα…
Πρώτον: Στο εσωτερικό μέτωπο, μόνο το 25% των Ισραηλινών δεν θέλουν να υπάρξει απάντηση στο Ιράν. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θέλει να υπάρξει απάντηση και η όποια διαφοροποίηση μεταξύ αυτών, σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με τον χρόνο.
Δεύτερον: Στην δυναμική αντίληψη μιας έτσι προσανατολισμένης κοινωνίας, συγκροτήθηκε, στηρίζεται και λειτουργεί συλλογικά ένας ευρύτατος πολιτικός συνασπισμός σε συνθήκες πολέμου. Η συνεκτικότητα αυτού του συνασπισμού θα πρέπει να διαφυλαχτεί πάση θυσία, διότι με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, η στρατηγική επιβίωση του Ισραήλ δεν σχετίζεται μονάχα με το μακράς διαρκείας τσαλάκωμα του Ιρανικού τσαμπουκά αλλά περνά αναγκαστικά μέσα από το ήδη ανοικτό μέτωπο που αφορά στην δυναμική διαχείριση του «Παλαιστινιακού» προβλήματος στο σύνολό του. Η πληγή που άνοιξε με την δολοφονική επιχείρηση των συμμοριών της Χαμάς, θα πρέπει να κλείσει οριστικά και με τρόπο βιώσιμο για το Εβραϊκό κράτος. Και για να μην κοροϊδευόμαστε, εμείς τουλάχιστον θα το επαναλάβουμε για πολλοστή φορά ότι, οριστική αντιμετώπιση του προβλήματος στο πλαίσιο μιας διαρκούς και βιώσιμης λύσης, σημαίνει τον απόλυτο έλεγχο του Ισραήλ σε ολόκληρη την λωρίδα της Γάζας και δημιουργία ενός περίκλειστου Παλαιστινιακού κράτους στα όρια της Παλαιστίνης. Αυτή είναι η πρόθεση του Ισραήλ και δεν διαφαίνεται διάθεση να προβεί σε κανενός είδους παραχωρήσεις.
Τρίτον: Στο επίπεδο των προσχημάτων, δεν υπάρχει αυτήν την στιγμή καμιά απολύτως δικαιολογία ικανή να αιτιολογήσει έστω και την ελάχιστη Ισραηλινή υπαναχώρηση από το αυτονόητο. Για το Ισραήλ η Ιρανική επιχείρηση ήταν επιθετική ενέργεια και όχι αντίποινα σε Ισραηλινή παράνομη πολεμική επιχείρηση, αφού σύμφωνα με την εκδοχή των Ισραηλινών, το κτίριο που χτυπήθηκε στην Δαμασκό, ΔΕΝ ήταν Ιρανικό προξενείο αλλά στρατηγείο των φρουρών της επανάστασης που έχουν αποσπαστεί στην Συρία. Οποιαδήποτε εκδοχή λοιπόν ΜΗ απάντησης, σημαίνει ομολογία Ισραηλινής ενοχής ικανής να νομιμοποιήσει απόλυτα την Ιρανική επιχείρηση. Μόνο αφελής μπορεί να περιμένει κάτι τέτοιο εκ μέρους του Ισραήλ.
Τέταρτον: Στο επιχειρησιακό επίπεδο, το Ιράν ΣΧΕΔΟΝ άγγιξε τα όριά του στην αγωνιώδη προσπάθειά του να μεγιστοποιήσει το επικοινωνιακό αποτύπωμα του πυραυλικού σόου που χορογράφησε, αλλά χωρίς να το αντιλαμβάνεται παγιδεύτηκε για δεύτερη φορά στον θεμελιώδη από στρατηγική άποψη πολεμικό κανόνα για τον οποίο μιλήσαμε εκτεταμένα σε προηγούμενο άρθρο μας στις «ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ». Το Ισραήλ, παρά τον αμφιλεγόμενο ρόλο που έπαιξαν στο παρασκήνιο οι επιτελείς του Μπάϊντεν, κατάφερε (βεβαίως με την εκ των ων ουκ άνευ βοήθεια ΚΑΙ των Αμερικανών) να τσαλακώσει στο πεδίο το Ιρανικό πυραυλικό σόου. Η επόμενη φορά λοιπόν δεν θα είναι η ίδια. Οι Ιρανοί θα ξεπεράσουν το «ΣΧΕΔΟΝ» και αυτό είναι σε θέση να το γνωρίζει το Ισραήλ γι’ αυτό και λογικά δεν θα πρέπει να επιτρέψει να υπάρξει επόμενη φορά στο εγγύς μέλλον και χωρίς να έχει καταφέρει ένα αποφασιστικό πλήγμα ικανό να αποσταθεροποιήσει ολοκληρωτικά το καθεστώς των μουλάδων.
Πέμπτον: Σε ότι αφορά τώρα στην διεθνή συγκυρία, η Ιρανική αυτοπαγίδευση συνέβαλε καθοριστικά στο να διαμορφωθεί μια εξαιρετικά ευνοϊκή κατάσταση για το Ισραήλ και αυτήν την εξέλιξη, μόνο αφελής δεν θα έσπευδε να την αξιοποιήσει προκειμένου να μεγιστοποιήσει το συνολικό αποτέλεσμα των επιδιώξεών του. Η στοχευμένη δυσφορία που είχε καλλιεργηθεί για την σφοδρότητα των Ισραηλινών επιχειρήσεων στην Γάζα, υπαναχώρησε αισθητά και αυτήν την στιγμή αυτό που κυριαρχεί, είναι η οργή για το Ιρανικό χτύπημα, αλλά και μια παράλληλη αίσθηση ικανοποίησης για την επιχειρησιακή ικανότητα του Ισραήλ να το αποκρούσει, γεγονός που τόνωσε αντικειμενικά το αίσθημα της ασφάλειας σε μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου, ο οποίος αντιλαμβάνεται τον ρόλο που καλείται να επιτελέσει το Ισραήλ ως το τελευταίο ανάχωμα του δυτικού πολιτισμού, στον κίνδυνο της οργανωμένης Ισλαμικής επέλασης. Και βεβαίως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι, υπήρξαν μια σειρά Αραβικές χώρες που έσπευσαν να στηρίξουν επιχειρησιακά το Ισραήλ, χωρίς να επηρεαστεί η στάση τους από την σύγκρουση στην Γάζα ή οποία βρίσκεται σε εξέλιξη.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, είναι φανερό ότι το Ισραήλ έχει την δυνατότητα να εκμεταλλευτεί τα νέα δεδομένα προκειμένου:
- Α. Να επιταχύνει και εν τέλει να ολοκληρώσει τους σχεδιασμούς του κλείνοντας οριστικά την ανοικτή πληγή της Γάζας…
- Β. Να εξασφαλίσει εν τοις πράγμασι την αναγκαία συμμαχική στήριξη και συστράτευση ούτως ώστε η απάντηση στο καθεστώς των μουλάδων να είναι συντριπτική. Και φυσικά…
- Γ. Να προετοιμάζεται σταδιακά για το τσάκισμα του τουρκικού τσαμπουκά που επιμένει να ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη.
Επίλογος…
Στην σημερινή συνάντηση με τους ΥΠΕΞ Βρετανίας και Γερμανίας, ο Νετανιάχου φαίνεται να ξεκαθάρισε πως δεν είναι διατεθειμένος να κάνει πίσω και ότι το Ιράν θα πληρώσει ακριβά το οφειλόμενο τίμημα…
Αυτό πάντως που θα θέλαμε να επισημάνουμε, είναι την ανάγκη να προσεχτεί ιδιαίτερα ο αμφιλεγόμενος έως και ύπουλος ρόλος των Αμερικανών αλλά και των Αμερικανικών ΜΜΕ, καθώς και συμπεριφορές που παραπέμπουν σε εξαιρετικά προβληματικό παρασκήνιο ενώ συστημικά δημοσιεύματα και περίεργες «αναλύσεις», επιδιώκουν να διχάσουν την Ισραηλινή πολιτική ηγεσία. Δυστυχώς, αλλά ορισμένοι ακόμη και στα ηγετικά κλιμάκια των ΗΠΑ, φαίνεται ότι δεν έχουν επίγνωση του διακυβεύματος, ενώ αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα με την ανάγκη για σωστή ιεράρχηση των προτεραιοτήτων…
