του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Φαίνεται ότι είμαστε σχετικά κοντά στο κρίσιμο σημείο που περιγράψαμε, μετά από το δυναμικό ξέσπασμα της χερσαίας επιχείρησης του Ισραήλ στην λωρίδα της Γάζας. Οι πάντες πλέον πιέζουν με τον τρόπο τους το Ισραήλ, προκειμένου να μπει στο τραπέζι των συζητήσεων η λύση των δύο κρατών…
Πιέζουν διότι πιέζονται πια και οι ίδιοι, από τις εξελίξεις. Πιέζονται, διότι δεκαετίες ολόκληρες δεν έκαναν τίποτε για την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου προβλήματος. Πιέζονται διότι ουσιαστικά δεν διαθέτουν στρατηγική και δεν την διαθέτουν διότι αρνήθηκαν διαχρονικά να σπάσουν αυγά επειδή δεν θέλησαν να κοιτάξουν κατάματα την φυσιογνωμία του συγκεκριμένου προβλήματος και επιμένουν ακόμη και σήμερα, να το αντιμετωπίζουν ως πρόβλημα που σχετίζεται με την διευθέτηση ζητημάτων πολιτικής κυριαρχίας.
Το Ισραήλ, το οποίο εκ των πραγμάτων θα κληθεί να προβεί σε παραχωρήσεις στο εδαφικό, φαίνεται ότι δεν είναι διατεθειμένο να συνηγορήσει σε λύσεις που θα μετατρέψουν τον ζωτικό του χώρο σε ενεργό και απασφαλισμένο ναρκοπέδιο που θα απειλήσει να το καταπιεί, γι’ αυτό και επιδιώκει να πάει σε αυτήν την συζήτηση, έχοντας εξασφαλίσει για λογαριασμό του τετελεσμένα, που θα του επιτρέψουν να επιβάλει μια λύση βιώσιμη, που δεν θα ανακυκλώνει το πρόβλημα και δεν θα ανατροφοδοτεί με εντάσεις και αποσταθεροποίηση την ευρύτερη περιοχή.
Με τις πολεμικές επιχειρήσεις να βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, φαίνεται ότι η Διπλωματία του παρασκηνίου επικεντρώνεται γύρω από τρεις θεμελιώδεις προσεγγίσεις, αποκαλυπτικές σε κάθε περίπτωση για τις ανομολόγητες κατά τα λοιπά επιδιώξεις της κάθε πλευράς.
Α. Οι Αραβικές χώρες, προωθούν ένα σχέδιο λήξης των επιχειρήσεων, με εκεχειρία, με αναγνώριση του Ισραήλ από την Σ.Αραβία και με αραβική χρηματοδότηση για την ανοικοδόμηση της Γάζας. Και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι θα ανοίξει ο δρόμος για την δημιουργία Παλαιστινιακού Κράτους. Είναι φανερό το άγχος από το οποίο διακατέχονται οι Αραβικές κυβερνήσεις οι οποίες επιδιώκουν να πληρώσουν για να ξεφορτωθούν το πρόβλημα, να ξεφορτωθούν τους Παλαιστίνιους και να «πουλήσουν» την πολυπόθητη αποτελεσματικότητα στις φανατισμένες και ριζοσπαστικά προσανατολισμένες Αραβικές κοινωνίες, προσβλέποντας έτσι σε μια εσωτερική πολιτική σταθερότητα, που δεν θα δρομολογήσει ανατροπές και δεν θα θέτει σε κίνδυνο την παραμονή τους στην εξουσία.
Φυσικά, ο Αραβικός πόθος, δεν δίνει απαντήσεις στα κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται με το μέλλον της δομημένης Ισλαμικής τρομοκρατίας, ούτε και σ’ εκείνα τα οποία σχετίζονται με τις αναγκαίες διασφαλίσεις αλλά και την στρατηγική επιβίωση του Ισραήλ και από αυτήν την άποψη είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατον να αποτελέσει το Αραβικό σχέδιο, βάση για συζήτηση από οποιανδήποτε Εβραϊκή πολιτική ηγεσία.
Β. Το αμερικανικό σχέδιο, μοιάζει περισσότερο με γονατογράφημα απελπισμένων γραφειοκρατών τρίτης διαλογής, αφού προβλέπει, σύντομη εκεχειρία προκειμένου να απελευθερωθούν οι όμηροι (άγνωστο πόσοι από αυτούς συνεχίζουν να βρίσκονται εν ζωή), επιστροφή της Παλαιστινιακής Αρχής που θα αναλάβει την διοίκηση της Γάζας (λες και δεν πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους οι οποίοι διώχτηκαν κακήν κακώς από την Γάζα με την επιλογή του ιδίου του πληθυσμού της) και πιθανή παρουσία στη Λωρίδα της Γάζας πολυεθνικής Αραβικής Δύναμης που θα αναλάβει την ασφάλεια, ενώ εξετάζεται και το ενδεχόμενο όσα ηγετικά στελέχη της Χαμάς έχουν επιβιώσει στη Γάζα να φυγαδευτούν σε τρίτη χώρα (είναι φανερό ότι οι Αμερικανοί κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό εάν θεωρούν ότι θα υπάρξει Αραβική δύναμη επιτηρητών ικανή και αποφασισμένη να επιδείξει αποφασιστικότητα απέναντι στην Χαμάς και στην κοινωνική βάση η οποία την στηρίζει αναφανδόν και το έχει αποδείξει). Μετά θα ακολουθήσει – λένε οι Αμερικανοί – η αποκατάσταση των θεσμών και η συγκρότηση Δύναμης Ασφάλειας, πριν η Γάζα και η Δ. Όχθη οδηγηθούν σε εκλογές.
Είναι φανερό ότι το Αμερικανικό σχέδιο παραπέμπει σε νηπιακή στρατηγική σκέψη, που δεν είναι δυνατόν να πείσει το Ισραήλ μιας και οι πέτρες πλέον αντιλαμβάνονται ότι το γονατογράφημα του επιτελείου Μπάιντεν, δεν προσβλέπει σε επίλυση του προβλήματος αλλά σε αγορά εκλογικού χρόνου και έχει ως αποδέκτη τους Αμερικανούς πολίτες κατ’ αποκλειστικότητα. Και φυσικά υπάρχει…
Γ. Η στρατηγική προσέγγιση των Ισραηλινών, οι οποίοι βιώνουν το πρόβλημα στο πετσί τους και γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι εάν υποκύψουν στις πιέσεις οποιουδήποτε και εάν συνηγορήσουν σε μια λύση ευκαιρίας που θα διαιωνίσει το πρόβλημα και θα συντηρήσει “εν υπνώσει” όλες τις αποσταθεροποιητικές παραμέτρους που το συνθέτουν, δίνοντάς τους τον απαραίτητο χρόνο να ανασυνταχθούν, αυτό θα είναι αυτοχειριασμός. Θα είναι σαν να έχουν προσυπογράψει οριστικά και αμετάκλητα την θανατική καταδίκη του Εβραϊκού κράτους.
Το Ισραήλ, όπως έχουμε τονίσει και πάλι σε σχετικό μας άρθρο στις «ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ», γνωρίζει καλά πως η Γεωγραφία της περιοχής είναι αμείλικτη και το κόστος αυτού του υβριδικού γεωγραφικού αποτυπώματος, το έχει πληρώσει πάρα πολύ ακριβά, γι’ αυτό και δεν δικαιούται πλέον να έχει αυταπάτες για τις σύνθετες απαιτήσεις της γεωπολιτικής συνύπαρξης, ούτε βεβαίως για την αμφιλεγόμενη λειτουργικότητα ενός σχήματος «κράτους εν κράτει», ενός Παλαιστινιακού κράτους δηλαδή, το οποίο θα οριοθετείται μέσα στα όρια του κράτους του Ισραήλ.
Το Ισραήλ επίσης γνωρίζει καλά την γεωπολιτική φυσιογνωμία, τις στοχεύσεις, αλλά και τους ευρύτερους στρατηγικούς σχεδιασμούς των λοιπών περιφερειακών δρώντων, οι οποίοι δεκαετίες ολόκληρες εργαλειοποιούν το Παλαιστινιακό πρόβλημα για να προωθήσουν την δική τους γεωστρατηγική ατζέντα. Είναι λοιπόν φανερό ότι όλοι αυτοί θα επιδιώξουν – ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΟΡΑ – να στηρίξουν μια μορφή λύσης, που θα τους επιτρέπει να συνεχίσουν να εργαλειοποιούν το Παλαιστινιακό κρατικό μόρφωμα στους ευρύτερους γεωστρατηγικούς τους σχεδιασμούς.
Και φυσικά η Τουρκία είναι η πρώτη που θα το επιδιώξει για πολλούς και συγκεκριμένους λόγους. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς – όπως έχουμε ήδη τονίσει – ότι αυτή η περίεργη γεωπολιτική εξίσωση του «κράτους εν κράτει», προσλαμβάνει τα στοιχεία πραγματικού εφιάλτη στην περίπτωση που αναβαθμιστεί στο επίπεδο του «δίδυμου κράτους εν κράτει», γι’ αυτό και το Ισραήλ θα επιδιώξει να σπρώξει τα πράγματα σε μια λύση που θα του εξασφαλίζει ότι το κράτος των Παλαιστινίων, θα είναι ένα ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΤΟ κράτος χωρίς έξοδο στην θάλασσα. Θα είναι ένα κράτος που ΔΕΝ θα θέτει σε ομηρία το Ισραήλ. Θα είναι ένα κράτος που ΔΕΝ θα προσφέρεται για να ανατροφοδοτεί με την ύπαρξή του proxy συγκρούσεις και περιστατικά αποσταθεροποίησης, προκειμένου να κάνει είτε ή Τουρκία είτε το Ιράν, τα παιχνίδια που θα ήθελαν με την ενεργειακή ατζέντα της Μεσογείου, μετατρέποντας την Παλαιστίνη σε ένα υβριδικό μόρφωμα πλήρως υποτελές και χρησιμοποιώντας την Παλαιστινιακή ΑΟΖ ως γεωπολιτικό πάτημα ικανό να τροποποιήσει δραματικά τις ισορροπίες. Θα είναι με δυο λόγια ένα κράτος που το Ισραήλ θα επιδιώξει να το περιορίσει στην Δυτική όχθη.
Απολογισμός φρίκης – Ευθύνες με ονοματεπώνυμο…
Οι άμαχοι – θύματα αυτού του πολέμου είναι πολλοί. Η ευκολία όμως με την οποία ρίχνεται το ανάθεμα στους «ανάλγητους και αδίστακτους Ισραηλινούς», δεν αρκεί για να δώσει ολοκληρωμένες και σαφείς απαντήσεις, αναφορικά με την ταυτότητα των πραγματικά υπαιτίων. Η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία των Ισραηλινών και φυσικά οι ίδιοι οι Ισραηλινοί πολίτες, είναι κατ’ εξοχήν αυτοί οι οποίοι έχουν επίγνωση της ταυτότητας των κινδύνων, του εύρους των επιδιώξεων των αντιπάλων τους και πρωτίστως του ρόλου που τους επεφύλαξε η Ιστορία αλλά και η αμείλικτη Γεωγραφία της περιοχής. Είναι λοιπόν φανερό ότι…
- Όσο οι φυσικοί σύμμαχοι του Ισραήλ ταλαντεύονται αναφορικά με την στάση που θα πρέπει να κρατήσουν στην εξέλιξη αυτής της σύγκρουσης…
- Όσο οι Αμερικανοί καταγίνονται με γονατογραφήματα για λύσεις που τροφοδοτούν με πολιτικό και επιχειρησιακό καύσιμο την γεωπολιτική βουλιμία των αντιπάλων του…
- Όσο οι ανερμάτιστες διπλωματικοπολιτικές πρωτοβουλίες της Ουάσιγκτον αναγνωρίζουν ρόλο ρυθμιστή – επιδιαιτητή στους επιθετικούς τυχοδιώκτες της Άγκυρας…
Τόσο η Ισραηλινή πολιτικοστρατιωτική ηγεσία «σπρώχνεται» σε μια προσπάθεια να εκβιάσει εξελίξεις και να δημιουργήσει τετελεσμένα ικανά να αναγκάσουν τους συμμάχους της να εγκαταλείψουν τις ερμαφρόδιτες τακτικές και να διαχειριστούν το πρόβλημα με συνέπεια και καθαρούς όρους.
Η ολιγωρία όλων των υπόλοιπων και πρωτίστως των Αμερικανών, είναι αυτή που δημιουργεί προσδοκίες σε αυτούς που είθισται να αποκαλούνται «Άξονας του κακού»… Αυτές οι προσδοκίες είναι που διευρύνουν τα μέτωπα της Αντίστασης… Και η διεύρυνση αυτών των μετώπων είναι που μετατρέπει τα πεδία των συγκρούσεων, σε ανεξέλεγκτη βιομηχανία παραγωγής θυμάτων.
Το Ισραήλ αυτό που οφείλει να κάνει, είναι να διδαχτεί από τα λάθη του, από την εμπειρία του παρελθόντος, από τις τακτικές και την συνολική στάση των αντιπάλων του και εν τέλει να υπερασπιστεί αποφασιστικά τους πολίτες του και το δικαίωμά του να συνεχίσει να υπάρχει.
Η 7η Οκτωβρίου άλλωστε, δεν έπεσε από τον ουρανό. Την έφερε η χαλαρότητα και η ανοχή που επεδείχθη, όλην την προηγούμενη περίοδο, μέχρι και την 6η Οκτωβρίου. Καλή λοιπόν η κριτική, αλλά θα είναι ωφελιμότερη όταν θα συνοδεύεται από προτάσεις. Το Ισραήλ δεν μπορεί να βγει από αυτήν την σύγκρουση, με υποχρεώσεις μόνο για το ίδιο και με πρώτιστη αυτών, την υποχρέωση να συνομιλήσει εποικοδομητικά για την συγκρότηση Παλαιστινιακού κράτους, με όλους αυτούς που το πολέμησαν διαχρονικά και έκαναν όρκο ζωής τον αφανισμό του.
Η ταυτότητα της σύγκρουσης και οι Πόντιοι Πιλάτοι της Διπλωματίας…
Από την πρώτη στιγμή τονίσαμε, ότι τα πράγματα έχουν οδηγηθεί στο σημερινό αδιέξοδο, πρωτίστως διότι οι φυσικοί σύμμαχοι του Ισραήλ, δεν διαθέτουν στρατηγική, διότι αρνήθηκαν διαχρονικά να σπάσουν αυγά επειδή δεν θέλησαν να κοιτάξουν κατάματα την φυσιογνωμία του συγκεκριμένου προβλήματος και επιμένουν να το αντιμετωπίζουν ως πρόβλημα που σχετίζεται με την διευθέτηση ζητημάτων πολιτικής κυριαρχίας.
Το ίδιο ακριβώς συνεχίζουν να κάνουν και τώρα. Το σχέδιο των Αράβων και το γονατογράφημα των Αμερικανών, έχουν ένα κοινό σημείο. Είναι η ομολογία ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ, ότι αυτό που επιδιώκουν είναι να σπρώξουν το πρόβλημα και πάλι κάτω από το χαλί, προκειμένου να αγοράσουν χρήσιμο πολιτικό χρόνο ο καθένας για τους δικούς του ιδιαίτερους λόγους. ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ δεν μιλά για ειρήνευση, για οριστική και βιώσιμη λύση… ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ μιλούν για «εκεχειρία», διότι ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ γνωρίζουν καλά, ότι παραμένουν και θα συνεχίσουν να παραμένουν ενεργά τα θεμελιώδη του πολέμου. Διότι ο μεν ένας ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ να ασχοληθεί, ενώ ο άλλος ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να παρέμβει σε αυτά και να τα απενεργοποιήσει.
Οι Αμερικανοί δεν τολμούν, διότι αντιλαμβάνονται πλήρως ότι εάν το επιχειρήσουν, θα πρέπει να πάψουν να αντιμετωπίζουν το Παλαιστινιακό ως πρόβλημα που σχετίζεται με την διευθέτηση ζητημάτων πολιτικής κυριαρχίας, να αναγνωρίσουν τον συστημικό χαρακτήρα αυτής της διαχρονικής σύγκρουσης Ισραήλ – Αράβων και φυσικά να σταθούν αταλάντευτα και χωρίς επιφυλάξεις δίπλα στο Ισραήλ, το οποίο δεν είναι απλώς ο αντίπαλος και το κόκκινο πανί στα μάτια των Παλαιστινίων, αλλά το τελευταίο ανάχωμα του Δυτικού πολιτισμού και της Δυτικής πολιτικής κουλτούρας. Είναι η πρωταγωνιστική δύναμη ανάσχεσης απέναντι σε ένα επιθετικό Ισλάμ που ριζοσπαστικοποιείται σταθερά (και καλό θα είναι να σταματήσει το παραμύθι που αναζητεί βολικά άλλοθι γι’ αυτήν την ριζοσπαστικοποίηση, στην σκληρή και ανάλγητη στάση του Ισραήλ).
Οι Άραβες από την άλλη μεριά, προφανώς και δεν θέλουν να εκλείψουν τα συγκρουσιακά θεμελιώδη, διότι η πάση θυσία συντήρηση του συγκρουσιακού κλίματος με τα αμιγή συστημικά του χαρακτηριστικά, είναι η μόνη επιλογή που ικανοποιεί τις φονταμενταλιστικές κοινωνίες αναφοράς στις οποίες απευθύνονται.
Όσο λοιπόν και οι μεν αλλά και οι δε, θα συνεχίσουν να μιλούν για πέτσινες «εκεχειρίες», καλό θα είναι οι λαοί να έχουν επίγνωση της πραγματικής ταυτότητας αυτής της σύγκρουσης, να δραπετεύσουν από τα απλοϊκά ερμηνευτικά παραμύθια που αποδίδουν δήθεν στην «Ισραηλινή αδιαλλαξία» την κλιμάκωση από το Ιράν, την διεθνοποιημένη αφύπνιση των Χούθι, την ντεμέκ ευαισθησία της Τουρκίας κοκ.
Αντί λοιπόν να παραδινόμαστε σούμπητοι σε εύκολους και αβασάνιστους ντετερμινισμούς, καλό θα είναι να συνειδητοποιήσουμε άπαντες ότι… Το Ισραήλ ως δύναμη δημιουργίας και ευημερίας, ενδιαφέρεται πρωτίστως για την ειρήνευση και τον οριστικό τερματισμό των συγκρούσεων.
Κυρίως όμως θα είναι καλό να συνειδητοποιήσουμε άπαντες ότι, εάν πέσει το Ισραήλ, η Μεσόγειος θα πάρει φωτιά και η Ευρώπη θα βυθιστεί στον Ισλαμικό Μεσαίωνα οριστικά και αμετάκλητα.
