του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Όπως κάθε φορά, έτσι ΚΑΙ αυτήν την φορά, οι γνωστοί περιφερόμενοι αναλυτές, διάφοροι κατ’ επάγγελμα στρατηγιστές αλλά και λοιποί δημοσιολογούντες, τους οποίους το μιντιακό κατεστημένο επιμένει να υπερπροβάλει ως «έγκριτους» και να τους διασφαλίζει μια «προνομιακή» θέση στην διεργασία της κατευθυνόμενης διαμόρφωσης της συνείδησης των πολιτών, θεωρούν ότι μπορούν να παίξουν με την λογική και την νοημοσύνη μας, να αυτοσχεδιάσουν επαναδιατυπώνοντας αυθαίρετα τα κυρίαρχα συμπεράσματα που αφορούν στην σύνοδο κορυφής του Βίλνιους και κυρίως να μετονομάσουν το κρέας σε ψάρι, στην προσπάθειά τους να «αποτιμήσουν» τα αποτελέσματα των πρωθυπουργικών χειρισμών και να σταθμίσουν τα «καινούρια» δεδομένα που διαμορφώνονται στο ρευστό περιβάλλον των Ελληνοτουρκικών σχέσεων. Απέναντι σε όλους αυτούς και κυρίως απέναντι στους Έλληνες πολίτες, θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι…
Βεβαίως και ήταν ορόσημο για τα Νατοϊκά δρώμενα η σύνοδος κορυφής στο Βίλνιους, για πολύ σαφείς και εντελώς συγκεκριμένους λόγους…
Πρώτον διότι επαναβεβαίωσε, την Αμερικανική ηγεμονία στο περιβάλλον της Ατλαντικής συμμαχίας, γεγονός που οφείλεται πρωτίστως στην παθητική αποδοχή αυτού του status, από το σύνολο των άβουλων κυβερνήσεων των χωρών μελών, με μοναδική ίσως εξαίρεση την Τουρκία, η οποία δείχνει αποφασισμένη να επιβάλει με την στάση της, έναν ρόλο διακριτό και να πειθαναγκάσει με την συμπεριφορά της, το σύνολο των «συμμάχων» της να της αναγνωρίσουν αυτόν τον ρόλο.
Δεύτερον διότι επισημοποίησε πως η στοχοποίηση της Ρωσίας θα είναι μακροχρόνια, αφού πλέον οι πάντες αντιλαμβάνονται πως ιστορικοί και άλλοι λόγοι καθιστούν εξαιρετικά επισφαλή κάθε προσπάθεια ενσωμάτωσής της, στην λογική της δυτικής Αρχιτεκτονικής μέσα από κατευθυνόμενες πολιτικές ανατροπές μηδέ της πολιτικής αποσταθεροποίησής της εξαιρουμένης.
Τρίτον διότι απέδειξε πως η διαδικασία της επανενεργοποίησης του μέχρι πρότινος «εγκεφαλικά νεκρού» ΝΑΤΟ, δεν είναι ευθύγραμμη και ανώδυνη, αλλά τείνει να εξελιχθεί σε μια σύνθετη εξίσωση διαχείρισης ανταγωνιστικών ισορροπιών με επίκεντρο το δίπολο ΗΠΑ – Τουρκία, σε μια σχέση που προϊόντος του χρόνου θα βαίνει επιδεινούμενη και θα συμπαρασύρει την Ατλαντική συμμαχία σε ευρύτερες ανατροπές.
Τέταρτον διότι ως προς το σκέλος των σχεδιασμών, η Σύνοδος του Βίλνιους επισφράγισε την διαδικασία της δομικής ανασύνταξης του ΝΑΤΟ και κυρίως έναν γενικευμένο επιχειρησιακό του ανασχεδιασμό στην βάση των νέων ισορροπιών, των διαφαινόμενων προσεταιρισμών και των καινούριων ανταγωνιστικών δεδομένων.
Τα «εργαλεία» που θα επιταχύνουν τις προσαρμογές της επόμενης μέρας, ούτως ώστε να υπηρετούνται πληρέστερα οι παραπάνω επιδιώξεις, οι πάντες συμφώνησαν – κατ’ απαίτηση των Αμερικανών – πως θα είναι:
- Οι αυξημένες εξοπλιστικές δαπάνες…
- Η ποιότητα των εξοπλισμών, με την ρητή δέσμευση όλων, ότι το 20% των δαπανών θα διατίθεται για την διασφάλιση βαρέος εξοπλισμού…
- Η πλανητική επέκταση της «συμμαχίας», γεγονός που θα τροποποιήσει άρδην την ιδρυτική της φυσιογνωμία ως Ευρωατλαντικό σύμφωνο. Και φυσικά…
- Η διεύρυνση της εξάρτησης της Ευρώπης και η ουσιαστική μετατροπή της σε άβουλη πολυδύναμη θεραπαινίδα των Αμερικανών.
Έτσι και χωρίς να είναι απαραίτητο να υπεισέλθουμε σε περισσότερες λεπτομέρειες αναφορικά με την Σύνοδο – ορόσημο, γίνεται αντιληπτό ότι…
Πρώτον: Η διευθέτηση των όποιων διμερών – ενδοσυμμαχικών προστριβών και αντιπαραθέσεων έχουν καταγραφεί κατά την περίοδο της «εγκεφαλικής ατονίας» του ΝΑΤΟ, προσαρμόζεται αναγκαστικά στο αυστηρό περιβάλλον αυτών των αποφάσεων και των συνακόλουθων σχεδιασμών. Και…
Δεύτερον: Η φυσιογνωμία των καινούριων προκλήσεων και ο συνδυασμός της διαχείρισης αυτών των προκλήσεων, με τον διακριτό ρόλο τον οποίο διεκδικεί και ουσιαστικά υφαρπάζει η Τουρκία από τους Αμερικανούς υπό τα αμήχανα βλέμματα των υπολοίπων «συμμάχων», προσδιορίζει εν πολλοίς και το πλαίσιο εντός του οποίου στριμώχνεται η άβουλη και πρόθυμη Ελληνική κυβέρνηση, να διαχειριστεί μια ευρεία, ανοικτή και σταθερά διευρυνόμενη ατζέντα «Ελληνοτουρκικών διαφορών» που αγγίζει πλέον κατ’ ομολογία του ιδίου του πρωθυπουργού, ζητήματα που άπτονται ακόμη και αυτής της Εθνικής μας κυριαρχίας.
Και ενώ τα πρώτα μηνύματα, τόσο από τις «διαρροές» που σχετίζονται με το περιεχόμενο των συνομιλιών κατά την συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής, όσο και από τις συνεντεύξεις που επιδιώκει και κυρίως από τις «ειδήσεις» που δίνει ο πρωθυπουργός της χώρας, είναι εξαιρετικά ανησυχητικά για όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, οι γνωστοί συστημικοί δημοσιολογούντες έχουν πιάσει ήδη δουλειά, «πουλώντας» γνώση, υψηλή ειδίκευση και φούμαρα στους αφελείς, για την «ήττα» την οποία υποτίθεται ότι υπέστη η Τουρκία και για τα πολλαπλά κέρδη τα οποία τρέχουν από τα πατζάκια της Ελλάδας, συντηρώντας έτσι μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση και έναν απαράδεκτο εφησυχασμό, την στιγμή που οι «Πρέσπες του Αιγαίου» προετοιμάζονται ταχύτατα και ο συνδυασμός τους με την αποκαθήλωση συγκεκριμένων πυλώνων κυριαρχίας στην Θράκη, καθιστά την Ελλάδα συνένοχη στο σταδιακό «ξήλωμα» του status Διεθνών Συνθηκών και στην ολοκληρωτική ανατροπή του περιφερειακού status από τα Βαλκάνια μέχρι το Γιβραλτάρ. Δείτε περισσότερα ΕΔΩ και ΕΔΩ…
Ποια είναι η αλήθεια…
Και τι οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε σε αυτό το κρεσέντο ανευθυνότητας και επικίνδυνης ψευδολογίας που συνεχίζεται απερίσπαστο, την στιγμή που ο Έλληνας πρωθυπουργός ομολογεί ότι η πρόθεσή του είναι να θέσει επί τάπητος ακόμη και αδιαπραγμάτευτα ζητήματα Εθνικής κυριαρχίας, καθιστώντας έτσι εξαιρετικά ασαφή τα όρια ανάμεσα σε έναν υποτιθέμενο ρεαλισμό και σε μια πρακτική με αδιαμφισβήτητα χαρακτηριστικά Εθνικής μειοδοσίας.
- Πρώτον: Καμία ήττα δεν υπέστη η Τουρκία στο Βίλνιους και η συνολική διαχείριση την οποία επέλεξε να ξεδιπλώσει ο Ερντογάν, δεν μπορεί πλέον να εκλαμβάνεται ούτε ως παραδοσιακό ανατολίτικο παζάρι προκειμένου να αποσπαστούν επιμέρους ωφελήματα «και βλέπουμε».
Αυτό που έκανε η Τουρκία στο Βίλνιους, ήταν να θυμίσει στους Αμερικανούς το αδιαμφισβήτητο ειδικό γεωστρατηγικό της βάρος και να διεκδικήσει έναν διακριτό ρόλο, σχετικά ισοδύναμο με αυτόν των Αμερικανών. Το έκανε γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της το σύνολο των υπολοίπων Νατοϊκών εταίρων, ξεκαθαρίζοντας σε όλους ότι έχει ανεβάσει ψηλά τον πήχη, ότι συζητά σοβαρά μόνον με τους Αμερικανούς και ότι οι ισορροπίες στην αιχμάλωτη Δυτική Συμμαχία θα τελούν διαρκώς υπό την δική της αίρεση. Η Τουρκία στην Σύνοδο Κορυφής του Βίλνιους απέσπασε…
- Καθεστώς ατιμωρησίας για την απείθαρχη και αυτονομημένη γεωστρατηγική της συμπεριφορά…
- Ισχυρό πάτημα στο περιβάλλον του Αμερικανού προέδρου, ικανό να τον σπρώξει σε παραβιάσεις του πρωτόκολλου των συνεννοήσεων με τον Κογκρέσο, τουλάχιστον για την κάλυψη των άμεσων αναγκών της Τουρκίας σε F-16.
- Απόλυτη παράλυση του Ευρωπαϊκού πόλου της Ατλαντικής Συμμαχίας, ο οποίος μετά τον ολοκληρωτικό του εξευτελισμό, δεν θα μπορεί να αρθρώσει ούτε καν κριτική τοποθέτηση για τους χειρισμούς των Τούρκων επιτελών, πολύ δε περισσότερο θα χρειαστεί να περάσουν χρόνια μέχρι να μπορέσει να ψιθυρίσει έστω και πάλι την λέξη «κυρώσεις».
- Νέες δυνατότητες για περαιτέρω κλιμάκωση των εκβιασμών σε βάρος όλων και για κάθε κρίσιμο ζήτημα με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπη στο μέλλον η Δυτική Συμμαχία.
- Ενισχυμένη πριμοδότηση προκειμένου να κλιμακώσει τις επιθετικές της διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας και πιθανότατα μη δημοσιοποιημένες υποσχέσεις των Αμερικανών, ότι η κατάληξη του νέου κύκλου της Ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης, θα αποφέρει στην Τουρκία κρίσιμα γεωπολιτικά λάφυρα που θα εναρμονίζονται με τον αναβαθμισμένο και διακριτό ενδοσυμμαχικό της ρόλο.
Τα περίεργα τηλεφωνήματα (Μπλίνκεν και Austin) που προηγήθηκαν της συνάντησης κορυφής… Τα αδιευκρίνιστα αιτήματα που διατυπώθηκαν… Οι επίσης αδιευκρίνιστες υποσχέσεις που δόθηκαν… Οι μαρτυριάρηδες Τούρκοι Υπουργοί και φυσικά… Ο απροκάλυπτα πρόθυμος να διαμοιράσει ιμάτια Έλληνας πρωθυπουργός… Αποτελούν κρίσιμες παραμέτρους μιας επικίνδυνης εξίσωσης για την επίλυση της οποίας η Ελλάδα θα κληθεί να καταβάλει υπολογίσιμο κόστος.
- Δεύτερον: Κανένα κέρδος δεν διασφάλισε η Ελλάδα στο Βίλνιους, αφού η συνολική παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού, επιβεβαίωσε ότι η δεδομένη κατά την άφιξή της Ελλάς, «αναβαθμίστηκε» σε πρόθυμη και διατεθειμένη να κάνει τα πάντα και ως τέτοια φιγουράρησε στην τελετή λήξης. Η Ελλάδα στο Βίλνιους…
Δεν έθεσε ως προαπαιτούμενο τον αναβαθμισμένο γεωπολιτικό ρόλο της Κύπρου στο πλαίσιο της Ατλαντικής Συμμαχίας, ούτε την δημιουργία ενός ισχυρού πλέγματος προστατευτισμού που θα διασφαλίζει την στρατηγική επιβίωση του νησιού από την κλιμακούμενη Τουρκική επιθετικότητα.
Δεν έθεσε ως προαπαιτούμενο τον ορισμό χρονοδιαγράμματος για την πλήρη αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων, στο πλαίσιο της αυτονόητης υποχρέωσης του ΝΑΤΟ να αναλάβει τις ιστορικές του ευθύνες για το έγκλημα και να απαιτήσει την αποκατάσταση της νομιμότητας στο νησί.
Δεν έθεσε ως προαπαιτούμενα για την έναρξη ενός ειλικρινούς και στο πλαίσιο της «Συμμαχίας» Ελληνοτουρκικού διαλόγου, την απόσυρση του casus belli, την απόσυρση του Τουρκολιβυκού μνημονίου και την δέσμευση όλων ότι η επιδιωκόμενη λύση της μίας και μόνης Ελληνοτουρκικής διαφοράς, θα εναρμονίζεται πλήρως με της προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας. Και φυσικά η Ελλάδα…
Δεν κατέθεσε και δεν απαίτησε να υιοθετηθεί, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για ζητήματα περιφερειακής ασφάλειας που να ενσωματώνει έναν αναβαθμισμένο ρόλο για την ίδια ο οποίος να εδράζεται στο αδιαφιλονίκητο της θαλασσοχερσαίας της ενότητας και της αρχιπελαγικής της δομής.
Δεν έθεσε και δεν απαίτησε να υιοθετηθεί, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που θα μπορούσε να ενισχύσει πολιτικές και δομές σταθερότητας στα Βαλκάνια, δίνοντας παράλληλα ένα οριστικό τέλος στα φαινόμενα αποσταθεροποίησης, επιδεικνύοντας την απαραίτητη αυστηρότητα αλλά και αποφασιστικότητα στις δυνάμεις και στους παράγοντες που τα τροφοδοτούν και τα ενισχύουν.
Αυτά και πολλά άλλα είναι ζητήματα τα οποία δυστυχώς ΔΕΝ έθεσε η Ελλάδα σε μια κρίσιμη συγκυρία κατά την οποία το ΝΑΤΟ επιδιώκει να ανασυνταχθεί και να ανασχεδιάσει την επιχειρησιακή του ατζέντα.
Και δεν τα έθεσε, διότι η κυρίαρχη στρατηγική σκέψη και η πολιτική πέμπτη φάλαγγα στις παράλληλες διαδρομές που έχουν επιλέξει και αλληλοστηρίζονται προκειμένου να τις διαβούν, έχουν καταφέρει να πείσουν εαυτούς και αλλήλους, ότι η Ελλάδα είναι πολύ μικρή για να έχει σχέδιο, για να διαθέτει όραμα, για να υποβάλει προτάσεις, να διεκδικεί ρόλο, για να μην διαπραγματεύεται ζητήματα κυριαρχίας και στοιχειώδους αξιοπρέπειας και εν τέλει να μην αποδέχεται την μοίρα που της επιφυλάσσουν οι άλλοι.
Αυτή η Ελλάδα, που οι πολιτικοί της συμβιβάστηκαν και οι στρατηγιστές της με την αβάντα της στρατευμένης δημοσιογραφίας επιδιώκουν να παρασύρουν αγεληδόν τους αφελείς σε ξέφρενους πανηγυρισμούς για ανύπαρκτα ωφελήματα, εξαργύρωσε γι ακόμη μια φορά την προθυμία της αγοράζοντας χρόνο ΜΗ εντάσεων, προκειμένου να μπορούν οι πολιτικοί της να νέμονται εξουσία και να διαχειρίζονται αθλιότητα, όταν οι πάντες γύρω μας σχεδιάζουν προσεκτικά και με απαιτήσεις την βηματισμό της επόμενης μέρας.
