του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Αντώνης Καρακούσης δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο και όταν αποφασίζει να τοποθετηθεί κριτικά απέναντι στο κυβερνητικό έργο μέσα από τις στήλες του «ΒΗΜΑΤΟΣ», δεν είναι διόλου τυχαίο ούτε το timing που επιλέγεται ούτε το περιεχόμενο της κριτικής που ασκείται…
Στο τελευταίο του άρθρο στο «ΒΗΜΑ», με τον διόλου τυχαίο τίτλο: «Η μεγάλη ευθύνη του Κ. Μητσοτάκη», ο κ. Καρακούσης αναδεικνύει και καυτηριάζει την αναποτελεσματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής, απέναντι στην οποία τοποθετείται με διακριτική πλην όμως σαφή αυστηρότητα, πρωτίστως διότι αυτή η αναποτελεσματικότητα, εκδηλώνεται ως πρόβλημα σε συνθήκες απόλυτης αντιπολιτευτικής απραξίας.
Η διαπίστωση ότι «η χώρα έχει κάτσει», θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως μια εξαιρετικά αυστηρή τοποθέτηση για τους πολιτικούς μηχανισμούς της κυβέρνησης, που οφείλουν να αποκωδικοποιούν σωστά τις συστημικές επισημάνσεις Καρακούση. Και οφείλουν να το πράξουν, όχι μονάχα διότι επαναλαμβάνεται για μια ακόμη φορά και με εξαιρετική αυστηρότητα, συγκεκριμένη και απολύτως στοχευμένη κριτική μεταξύ άλλων ΚΑΙ για την μεταρρυθμιστική απραξία, αλλά κυρίως διότι αυτήν την φορά, οι παρεμβάσεις Καρακούση, ΔΕΝ μένουν στην παραδοσιακή στείρα και ίσως άγονη μεταρρυθμισιολογία. Αυτήν την φορά οι παρεμβάσεις του επεκτείνονται και σε ζητήματα που σχετίζονται με την ανάγκη υιοθέτησης και εφαρμογής μιας επιθετικής πολιτικής σε πρωτογενές επίπεδο, η οποία θα πρέπει να επεκταθεί σε ζητήματα που σχετίζονται με την ίδια την φυσιογνωμία της χώρας. Από αυτές τις επισημάνσεις, με βάση πάντα την δική μας ανάγνωση ξεχωρίζουμε:
1. Την υιοθέτηση συγκεκριμένων πολιτικών που θα τροποποιήσουν δραματικά την ολιγοπωλιακή οργάνωση της Οικονομίας…
2. Την ριζική αναθεώρηση της πιστωτικής πολιτικής προκειμένου να στηριχτεί αποτελεσματικά ένα διαφορετικό αναπτυξιακό μοντέλο…
3. Τον αναγκαίο δομικό εκσυγχρονισμό και τον ανασχεδιασμό του προσανατολισμού των υποδομών σε ολόκληρη την επικράτεια, ούτως ώστε να υπηρετηθούν αποτελεσματικά αναπτυξιακές επιλογές στρατηγικής σημασίας…
4. Τον ανασχεδιασμό και την αποφασιστική ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής ακόμη και εάν αυτό απαιτεί συγκρούσεις και ουσιαστική στροφή στις κυρίαρχες πολιτικές που υιοθετούνται, με στόχο την ουσιαστική και κυρίως την οριστική αντιμετώπιση των προβλημάτων που ανέκυψαν και ανέκοψαν την εύρυθμη λειτουργία της εφοδιαστικής αλυσίδας…
5. Την ενσωμάτωση σε ένα νέο πανεθνικό αναπτυξιακό σχέδιο, των νέων τομέων ενδιαφέροντος, όπως είναι το πρόβλημα της διαχείρισης των υδάτινων πόρων, στην βάση των νέων δεδομένων και των επικαιροποιημένων προκλήσεων που ανακύπτουν καθημερινά…
6. Την δημογραφία κλπ…
Όλα τα παραπάνω, προφανώς μας βρίσκουν σύμφωνους. Αποτελούν κρίσιμους, θεμελιώδεις άξονες πάνω στους οποίους θα πρέπει να κινηθεί ένας επικαιροποιημένος Εθνικός σχεδιασμός.
Θεωρούμε ωστόσο ότι δεν αρκούν, διότι από το συγκεκριμένο «πακέτο προτάσεων», απουσιάζουν τρεις θεμελιώδεις στοχεύσεις…
Πρώτον: Ένας σχεδιασμός με ορίζοντα δεκαετίας, που θα περιλαμβάνει το σύνολο των απαραίτητων θεσμικών αλλαγών, λειτουργικών μεταρρυθμίσεων, περιφερειακών διευκολύνσεων και στοχευμένων διεθνών συνεργειών, με στόχο την επαναθεμελίωση και την παράλληλη ισχυροποίηση της βιομηχανικής βάσης της χώρας…
Δεύτερον: Η επεξεργασία και θεσμική ισχυροποίηση ενός νέου, ολοκληρωμένου πλαισίου, που με την απόλυτη υποστήριξη ενός «επιθετικού» στρατηγικού σχεδιασμού, θα αναδείξει το σύνολο των επιχειρήσεων και των τομέων ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ στρατηγικής σημασίας για την Εθνική Οικονομία, σε πρωταγωνιστικό δρώντα των επόμενων δεκαετιών, όχι μονάχα για την σημαντική συμβολή τους σε ένα πλήρως αναθεωρημένο ΑΕΠ, αλλά κυρίως για την δυναμική τους συνεισφορά στην στρατηγική επιβίωση της χώρας . Και…
Τρίτον: Η λειτουργική διασύνδεση του Εθνικού Αμυντικού Σχεδιασμού με μια σοβαρή Εθνική Αμυντική Βιομηχανία, η οποία θα λειτουργεί σε επιλεκτική συνέργεια με ευρηματικούς ιδιώτες και θα είναι προσανατολισμένη στην παραγωγή, στην έρευνα αλλά και στην καινοτομία και με αδιαπραγμάτευτη επιδίωξη, να είναι η επόμενη δεκαετία, η δεκαετία που θα κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα αξιόλογα Ελληνικά brands στον τομέα των σύγχρονων οπλικών συστημάτων.
Προφανώς ΚΑΙ οι επισημάνσεις Καρακούση αλλά ΚΑΙ οι δικές μας συμπληρωματικές παρατηρήσεις, ΔΕΝ μπορούν να έχουν ως αποδέκτη μια κυβέρνηση ανίκανων, ανεύθυνων, δεδομένων και συμβιβασμένων, που διαχειρίζονται αποκλειστικά και μόνο την δική τους πολιτική επιβίωση, επιβεβαιώνοντας την απόλυτη ακαταλληλότητα έως και ανικανότητά τους να διαχειριστούν σοβαρές Εθνικές στοχεύσεις.
Είναι φανερό ότι όλα τα παραπάνω, έχουν ως αποδέκτη εκείνη την πολιτική ομάδα των ικανών και αποφασισμένων διαχειριστών του μέλλοντος αυτής της χώρας, τους οποίους οφείλουμε να αναζητήσουμε, εάν δεν υπάρχουν στον προσφερόμενο πολιτικό «πάγκο», οφείλουμε να τους δημιουργήσουμε και σε κάθε περίπτωση να τους καλέσουμε ονομαστικά να αναλάβουν ευθύνη πριν να είναι αργά.
Οι “επισημάνσεις” Καρακούση μικρή αξία έχουν διότι και αυτός όπως και όλοι οι όμοιοί του, (Πρετεντέρης, Παπαχελάς, Χατζηνικολάου κλπ κλπ) ήταν ο δημοσιογραφικός εσμός που εγκωμίαζε τον Σημίτη, που ασκούσε τρομοκρατία σε όποιον επεσήμανε ότι η ελληνική οικονομία ήταν μιά φούσκα που θα έσκαγε, και που όταν αυτό έγινε και η χώρα χρεοκώπησε αποφάνθηκαν κατηγορηματικά ότι για την χρεοκοπία αποκλειστικά υπεύθυνος ήταν ο κόσμος και όχι οι κυβερνώντες… (σάν να λέμε τον στρατό τον διοικούν οι φαντάροι και όχι οι στρατηγοί). Παρέλκει να αναφέρουμε το πόσο αμόρφωτοι συν τοις άλλοις είναι: τα άρθρα τους είναι γεμάτα γενικές επισημάνσεις και απλοικότητες χωρίς ίχνος γνώσης της ιστορικότητας των φαινομένων. Με λίγα λόγια δέν θα είναι οι “Καρακούσηδες” που θα δώσουν την όποια ώθηση στην απαραίτητη αλλαγή που χρειάζεται η χώρα αλλά ένα κίνημα από τα κάτω δημοκρατικό και πατριωτικό (και όχι βέβαια “πατριωτικές δεξιές”, γκρουπούσκουλα θρησκεμπόρων ή αριστεριστών), όπως αυτό που έφερε τον μεγάλο Ελευθέριο Βενιζέλο στην εξουσία. Αλλά μάλλον θα πρέπει και τώρα να προηγηθεί μιά εθνική συμφορά όπως του 1897.
ΥΓ: Είναι άξιο επισημάνσεως ότι κανένα κόμμα και κανένας δημοσιογράφος, ( πλήν Παντελή Σαββίδη), δέν επισημαίνει ότι οποιαδήποτε αλλαγή στη χώρα είναι καταδικασμένη από τη στιγμή που ο μισός πληθυσμός συγκεντρώθηκε στην Αθήνα…