Κ. Κυριακόπουλος: η δίδυμη ενεργή απειλή και η «επιβεβλημένη» υπεραντίδραση του Ισραήλ στην Γάζα

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

 Μπορούμε να συνεχίσουμε να κατακεραυνώνουμε το Ισραήλ, για τον σκληρό και γεμάτο αποφασιστικότητα δημόσιο λόγο των πολιτικών του στελεχών, αλλά και για την συνέχιση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Γάζα, που διεξάγονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα…

Μπορούμε επίσης να συνεχίσουμε να έχουμε, αλλά και να διατυπώνουμε την άποψή μας – αν και δεν βιώνουμε το πρόβλημα εμείς, ούτε κατ’ ελάχιστον στις πραγματικές του διαστάσεις – για το τί θα πρέπει να γίνει αύριο το πρωί στην Γάζα, την στιγμή που συνεχίζουμε να παραμένουμε παθητικοί θεατές σε φαινόμενα όπως είναι ο επιθετικός ισλαμικός εποικισμός της πατρίδας μας, οι εκφυλιστικές διεργασίες που συντελούνται στην πολυπολιτισμική καθημερινότητά μας ή η δυναμική κατάρρευση της Ελληνικής κοινωνίας με την ανεξέλεγκτη έξαρση της παιδικής εγκληματικότητας κ.ο.κ, αντιμετωπίζοντας όλα τα παραπάνω, με τρόπο επιπόλαιο και αποσπασματικό, ωσάν να πρόκειται για προβλήματα που «κείνται πολύ μακράν» από την ζώνη των ευαισθησιών και του ενδιαφέροντός μας.

Ωστόσο, καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα γι’ αυτό που συντελείται εδώ και δεκαετίες, αλλά και σήμερα, στην Μ. Ανατολή και οφείλουμε να το κάνουμε με εργαλείο την ψυχρή λογική που απαιτεί η νηφάλια γεωπολιτική αποτίμηση των πραγματικών δεδομένων και σε κάθε περίπτωση μένοντας μακριά από συναισθηματικές προσεγγίσεις οι οποίες κατά κανόνα ανατροφοδοτούν αδιέξοδα και ανακυκλώνουν εθνικές τραγωδίες. Οι συναισθηματικές προσεγγίσεις άλλωστε, μπορεί να αγγίζουν ανθρώπινες χορδές και να ενεργοποιούν σύνθετες ανθρώπινες ευαισθησίες, αλλά δεν μπορούν να εξασφαλίσουν σοβαρές και αναγκαίες απαντήσεις για όλα όσα διαδραματίζονται στην εγγύς αλλά και στην ευρύτερη γεωπολιτική μας γειτονιά. Από αυτήν την άποψη θα ήταν χρήσιμο να καταγράψουμε τα παρακάτω:

Πρώτον: Η μαζική δολοφονική επίθεση την οποία εξαπέλυσε η Χαμάς την 7^η Οκτωβρίου, με θύματα ανυποψίαστους νέους – στην συντριπτική τους πλειοψηφία – ανθρώπους, ΔΕΝ ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός που το προκάλεσαν παράφρονες τρομοκράτες. Ήταν μέρος και φυσική συνέχεια της αλυσίδας των διαχρονικών Αραβικών αντιδράσεων, οι οποίες στοχοποίησαν από την πρώτη στιγμή το κράτος του Ισραήλ και έθεσαν ως ύψιστο στόχο τους τον γεωπολιτικό αφανισμό του. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον γεννήθηκε και ενδυναμώθηκε η παραφροσύνη της Αραβικής – Ισλαμικής τρομοκρατίας στον χώρο της Μ. Ανατολής και η Χαμάς, ως μια από τις εκφάνσεις της, είναι το απόλυτο δημιούργημά της. Στον πυρήνα των επιδιώξεών της, είναι να τροποποιηθεί δια της ισχύος το γεωπολιτικό status της ευρύτερης περιοχής, κατά τρόπον και σε έκταση που να ικανοποιεί τις ευρύτερες γεωστρατηγικές επιδιώξεις των δυνάμεων που την πατρονάρουν.

Δεύτερον: Η επιχειρησιακή ενδυνάμωση της Χαμάς και η πολυδιάστατη στήριξη της Ισλαμικής τρομοκρατίας συνολικά, με απώτερη επιδίωξη την ουσιαστική της αναβάθμιση σε κρίσιμη γεωπολιτική παράμετρο με ρόλο στις περιφερειακές εξελίξεις, δεν συνιστά μια τυχαία εξέλιξη, αλλά είναι αποτέλεσμα στοχευμένων πολιτικών που υιοθετήθηκαν από συγκεκριμένα θρησκευτικοπολιτικά κέντρα του Αραβικού κόσμου και στηρίχτηκαν μαζικά και με φανατισμό από την συντριπτική πλειοψηφία των Αραβικών πληθυσμών στο σύνολό τους. Δεν είναι άλλωστε διόλου τυχαίο το γεγονός, ότι τρομοκρατικές ισλαμιστικές συμμορίες, «αναβαθμίστηκαν» σε «κινήματα» στις συνειδήσεις μερίδας πολιτών και εξελίχθηκαν σταδιακά σε επίσημους ημικρατικούς ή ακόμη και κρατικούς δρώντες. (Δείτε περισσότερα σε σχετικό μας άρθρο ΕΔΩ)

Τρίτον: Το Ισραήλ, στην προσπάθειά του να θεμελιώσει την στρατηγική του επιβίωση και κυρίως να διασφαλίσει το αδιαφιλονίκητο της γεωπολιτικής του υπόστασης, μπορεί να έχει υποπέσει σε σωρεία λαθών ή και εγκλημάτων. Δικαίωμα όμως να το κρίνει, έχει μόνον εκείνος που θα μπορούσε αποδειχτεί αλάθητος, ενώ θα ήταν υποχρεωμένος να επιβιώσει μέσα σε ένα κατάφωρα εχθρικό περιβάλλον, όπως αυτό στο οποίο καλείται να επιβιώσει το Ισραήλ. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η Ιστορία δεν έχει αναδείξει τέτοιο παράδειγμα προς μίμηση που να μπορεί να διεκδικεί δικαιωματικά τον ρόλο του υπέρτατου κριτή. Και αυτό είναι κάτι που επίσης δεν συνέβη τυχαία.

Τέταρτον: Η Ιστορία της Μ. Ανατολής, ως μια κατ’ εξοχήν ενεργή διεργασία στην οποία εμπλέκονται πολλοί και ανταγωνιστικά συμπεριφερόμενοι δρώντες, έχει καταγράψει συμπεριφορές, ρόλους, επιδιώξεις αλλά πρωτίστως συμπεράσματα τα οποία ουδείς δικαιούται να παραβλέψει, πολύ δε περισσότερο δεν δικαιούται να τα παραβλέψει το Ισραήλ το οποίο, όσες φορές «συνελήφθη» να εφησυχάζει και να επαναπαύεται, την αμέσως επόμενη στιγμή κλήθηκε να πληρώσει βαρύτατο τίμημα όπως αυτό της 7^ης Οκτωβρίου.

Πέμπτον: Σήμερα οι πάντες επιχειρούν να κρίνουν με εξαιρετική αυστηρότητα, το εύρος της αντίδρασης του Ισραήλ και την επιμονή της πολιτικής και στρατιωτικής του ηγεσίας, να υλοποιήσει χωρίς εκπτώσεις τις στρατιωτικές και πολιτικές επιδιώξεις του. Από τον άβουλο ΟΗΕ μέχρι τους παραδοσιακούς μακελάρηδες του πλανήτη, οι οποίοι δεν δίστασαν να βομβαρδίσουν από το Ιράκ μέχρι την Λιβύη και από τις Μαλβίνες μέχρι το ίδιο το Ευρωπαϊκό έδαφος (Σερβία), μεταμορφώθηκαν ξαφνικά σε Αρσακειάδες και μιλούν για υπερβολική Ισραηλινή αντίδραση η οποία κατά την γνώμη αρκετών, φτάνει στα όρια της γενοκτονίας.

Και μπορεί η επιλογή του συγκεκριμένου χαρακτηρισμού (γενοκτονία) με τους ισχύοντες νομικοπολιτικούς όρους να είναι γενικά ορθή, ωστόσο, τα πράγματα έχουν οδηγηθεί σε ένα σημείο εξαιρετικά κρίσιμο μέσα σε ένα ευρύτερο περιβάλλον ιδιαιτέρως ασταθές, που η απόδοση χαρακτηρισμών, ΔΕΝ απαντά στα αμέτρητα  «γιατί φτάσαμε εδώ»… ΔΕΝ φωτίζει τον οδικό χάρτη της λύσης και το ενδεδειγμένο status της επόμενης μέρας. Και φυσικά… ΔΕΝ επιστρατεύεται, από αυτούς που την επικαλούνται, για να συμβάλει σε μια ουσιαστική και κυρίως βιώσιμη αποκλιμάκωση, αλλά εργαλειοποιείται για να προσθέσει points σε βιογραφικά και σε πολιτικά χαρτοφυλάκια, με το βλέμμα των φιλόδοξων πρωταγωνιστών, να είναι στραμμένο στην μελλοντική ανακατανομή ρόλων και αρμοδιοτήτων στο Διεθνές Σύστημα.

Για το Ισραήλ πάντως τα πράγματα είναι διαφορετικά και αυτήν την διακριτή και συνάμα διόλου ευχάριστη θέση στην οποία βρίσκεται, οφείλουμε να του την αναγνωρίσουμε χωρίς εκπτώσεις.

Για το Ισραήλ, η σταθερή επιδίωξη είναι να συγκροτήσει ένα κράτος ισχυρό, νοικοκυρεμένο, βιώσιμο, σοβαρό. Για τους Άραβες της Παλαιστίνης, αυτό το κράτος είναι ανεπιθύμητο. Γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν, έχοντας ως όνειρο ζωής τον αφανισμό αυτού του κράτους από το πρόσωπο της Γης. Εάν η επιθυμία τους είχε αντιστοιχιστεί και με την ανάλογη επιχειρησιακή δυνατότητα, είναι φανερό πως θα είχαμε μια γενοκτονία, η οποία παραμένει ενεργή ως πρόθεση τουλάχιστον στις Αραβικές επιδιώξεις, για την οποία όμως ουδέποτε μιλήσαμε με ανοικτά χαρτιά και καθαρούς όρους.

Οδηγηθήκαμε λοιπόν στο σήμερα, μέσα από μια ιστορική διαδρομή κατά την διάρκεια της οποίας κυριάρχησε αυτή η διαφορά στην προσέγγιση των προκλήσεων, που είναι τελικά διαφορά στην αντίληψη, διαφορά στην ψυχοσύνθεση, στην κουλτούρα, και εν τέλει στην ίδια την φιλοσοφία ζωής που χαρακτηρίζει από την μια το Εβραϊκό Έθνος και από την άλλη τους πολλαπλά εργαλειοποιημένους Αραβικούς πληθυσμούς της Παλαιστίνης. Αυτό που καταγράφεται με δυο λόγια, είναι μια διαδρομή αιματηρών συγκρούσεων ανάμεσα σε ένα Έθνος που δουλεύει συστηματικά για να οικοδομήσει την χώρα του και να βελτιώσει την ζωή του και σε ένα περιβάλλον εχθρικών πληθυσμών, που έσπευδαν να αξιοποιήσουν τα μεσοδιαστήματα της επίπλαστης ηρεμίας, για να προετοιμάσουν την υποδομή και τις προϋποθέσεις που θα τους επιτρέψουν να είναι πιο καταστροφικοί στην επόμενη σύγκρουση.

Κατά την διάρκεια αυτής της διαδρομής, οι Άραβες της Παλαιστίνης που είθισται να αποκαλούνται Παλαιστίνιοι, υπήρξαν σταθερά ο κατ’ εξοχήν παράγοντας αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής. Από τον Εμφύλιο του Λιβάνου μέχρι τον Μαύρο Σεπτέμβρη των Φενταγίν στην Ιορδανία, δεν υπάρχει εποικοδομητική συμβολή που να μπορεί να καταλογίσει κανείς στην συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα. Από την άποψη αυτή είναι απολύτως ερμηνεύσιμο το γεγονός ότι οι Αραβικές ηγεσίες αντιμετωπίζουν πλέον το Παλαιστινιακό ως βαρίδι από το οποίο πασχίζουν να απαλλαγούν, ενώ στο σύνολό τους είναι εξαιρετικά απρόθυμες να δεχτούν Παλαιστινίους στα εδάφη τους, ακριβώς επειδή γνωρίζουν την ιδιοσυγκρασία αυτών που θα καλούνταν να δεχτούν. Και σίγουρα η συνολική τους στάση θα ήταν εντελώς διαφορετική, ακόμη περισσότερο αποστασιοποιημένη, εάν δεν ήσαν ισχυρές οι πιέσεις που δέχονται από τους λαούς τους, προκειμένου να παραμείνουν στην γραμμή στήριξης των Παλαιστινίων.

Η 7^η Οκτωβρίου λοιπόν, ήρθε να επαναβεβαιώσει ορισμένες κρίσιμες διαπιστώσεις και σταθερές, τις οποίες το Ισραήλ δεν μπορεί να αγνοήσει και εμείς προφανώς δεν μπορούμε να προσπεράσουμε αβίαστα στις αναλύσεις μας.

Α. Η Αραβική απειλή, παραμένει ενεργή, διαρκής και επιχειρησιακά αναβαθμισμένη σε σχέση με το παρελθόν.

Β. Η Ισλαμική απειλή, είναι μια ισχυρή επιβαρυντική παράμετρος της συνολικής απειλής, η οποία ενσωματώνεται στις περιφερειακές διεργασίες που σχετίζονται με την υπό διαμόρφωση νέα ισορροπία της Ισχύος, και ως τέτοια το Ισραήλ είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένο να την συνυπολογίσει.

Γ. Η περίοδος της συνύπαρξης των Εβραίων και των Αράβων στην ευρύτερη περιοχή του Ισραήλ, ήταν περίοδος εντάσεων, αλλεπάλληλων εχθροπραξιών και περιφερειακής αποσταθεροποίησης, συχνότατα με την εμπλοκή και άλλων κρατικών και ημικρατικών δρώντων.

Δ. Οι προσπάθειες εθνικής χειραφέτησης των Παλαιστινίων, δεν περιόρισαν, αλλά αντιθέτως ενδυνάμωσαν τις διχαστικές τάσεις στο εσωτερικό τους και παράλληλα διευκόλυναν τις προσπάθειες των ακραίων Ισλαμιστών να πάρουν το πάνω χέρι και να συμπαρασύρουν σύσσωμη την κοινότητα σε τυχοδιωκτισμούς, ακρότητες και ανεξέλεγκτη έκρηξη της τρομοκρατίας.

Μέσα σε αυτό το γκρίζο φόντο, το οποίο έρχεται να προσδιορίσει το σκηνικό που διαμορφώνεται μετά την 7^η Οκτωβρίου, το Ισραήλ διαπιστώνει για μια ακόμη φορά, πως βρίσκεται αντιμέτωπο με δυο θεμελιώδη προβλήματα που απειλούν ευθέως την στρατηγική του επιβίωση και εν τέλει την ίδια την κρατική του υπόσταση. Το πρώτο είναι η Γεωγραφία της περιοχής, η οποία είναι αμείλικτη. Και το δεύτερο είναι η δημογραφική έκρηξη του Αραβικού πληθυσμού, η οποία συνιστά στρατηγική απειλή που οφείλει να την συνυπολογίσει, πριν το καταπιεί ολοκληρωτικά.

Το Ισραήλ είναι μια χώρα η οποία διαθέτει σοβαρή στρατηγική σκέψη και οι επιτελείς του ασχολούνται πολύ σοβαρά με τις προκλήσεις της επόμενης μέρας. Γνωρίζουν καλά ότι μετά την ολοκλήρωση των επιχειρήσεων και αφού θα έχει πλέον συντριβεί ολοκληρωτικά η Χαμάς, το Ισραήλ θα είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένο να μπει σε μια συζήτηση, προκειμένου να διευθετηθεί η επίλυση του Παλαιστινιακού, και μάλιστα το ίδιο το Ισραήλ, θα προτιμούσε η λύση που θα επιλεγεί, να είναι οριστική και τελεσίδικη . Το μεγάλο πρόβλημα όμως, το οποίο θα βγει στην επιφάνεια με τρόπο εκρηκτικό, θα είναι η συζήτηση και οι παραχωρήσεις τις οποίες θα αναγκαστεί τρόπον τινά να κάνει, στα ζητήματα του εδαφικού. Επειδή ακριβώς η Γεωγραφία είναι αμείλικτη, το Ισραήλ γνωρίζει καλά ότι θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να συμφωνήσει στην δημιουργία ενός γεωπολιτικού μορφώματος το οποίο προφανώς και δεν θα είναι ιδιαιτέρως λειτουργικό, αφού στην ουσία θα πρόκειται για ένα κράτος εν κράτει.

Θα πρόκειται δηλαδή για την δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα οριοθετείται μέσα στα όρια του κράτους του Ισραήλ. Και φυσικά ο καθένας αντιλαμβάνεται, ότι αυτή η περίεργη γεωπολιτική εξίσωση του «κράτους εν κράτει» (για την οποία έχουμε μιλήσει αναλυτικότερα ΕΔΩ με σχετικό μας άρθρο στις «ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ»), προσλαμβάνει τα στοιχεία πραγματικού εφιάλτη στην περίπτωση που η κυοφορούμενη λύση, αναβαθμιστεί στο επίπεδο του «δίδυμου κράτους εν κράτει», με το ένα του «πάτημα» να είναι η Γάζα, με το δεύτερο «πάτημα» να είναι η Δυτική όχθη και με τα δυο μαζί (συνεπικουρούμενα και από άλλες παραμέτρους) να οδηγούν το Ισραήλ στον απόλυτο γεωπολιτικό στραγγαλισμό.

Αυτήν ακριβώς την εξέλιξη είναι που επιχειρεί να αποτρέψει. Και η αποτροπή αυτής της εξέλιξης, σημαίνει – όσο και αν αυτό είναι οδυνηρό στην προσέγγισή του με όρους ανθρωπιστικούς – ότι το Παλαιστινιακό κράτος που είναι διατεθειμένο να επιτρέψει να δημιουργηθεί στα όρια της επικράτειάς του, θα επιδιώξει να είναι ένα κράτος περίκλειστο. Ως τέτοιο, θα είναι και ένα κράτος μειωμένης γεωπολιτικής βαρύτητας με μικρή έως ελάχιστη συμβολή στα περιφερειακά δρώμενα. Και φυσικά θα είναι ένα κράτος που ως περίκλειστο, αφού δεν θα ενσωματώνει πλέον την Γάζα στην επικράτειά του, δεν θα μπορεί να εργαλειοποιηθεί από τους περιφερειακούς καλοθελητές (πρωτίστως την Τουρκία) η οποία επιδιώκει πάση θυσία να βάλει στο χέρι την θαλάσσια προβολή της Γάζας με όλο το «πακέτο» των δικαιωμάτων της και επί της ουσίας δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τον ανθρώπινο πόνο των Παλαιστινίων.

Η πραγματική σύγκρουση λοιπόν εκεί θα δοθεί. Θα είναι δηλαδή μια σύγκρουση, που δεν θα αφορά γενικά και αόριστα στο δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν δικό τους κράτος, αλλά θα στοχεύει στην ουσία του γεωγραφικού αποτυπώματος αυτού του κράτους, διότι τόσο η Τουρκία, όσο και το Ιράν, επιδιώκουν να διατηρούν το δικαίωμα να εξαρτούν την βιωσιμότητά του, από την συντήρηση του υβριδικού χαρακτήρα του και από την διασφάλιση μιας απολύτως υποτελούς σχέσης. Αυτό όμως, έχει δεκάδες λόγους με πρώτιστον αυτόν της στρατηγικής του επιβίωσης να μην το επιτρέψει το Ισραήλ.

Εν κατακλείδι, εάν μιλάμε σήμερα για υπεραντίδραση του Ισραήλ η οποία ισοδυναμεί με γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων στην Γάζα, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας τρία πράγματα που έχουν ξεχωριστή σημασία:

Πρώτον: Ότι το Ισραήλ είναι ένας γεωπολιτικός δρων που έχει ισχύ, που δούλεψε συστηματικά για να αποκτήσει ισχύ και που το εύρος της ισχύος του, είναι όρος για την διασφάλιση της στρατηγικής και γεωπολιτικής του επιβίωσης. Επομένως όταν προκαλείται με όρους που απειλούν την επιβίωσή του, είναι αυτονόητο ότι οι αντιδράσεις του θα πρέπει να σταθμίζονται ως αντιδράσεις μιας ισχυρής δύναμης που διαθέτει στρατηγική στόχευση και ως τέτοιες δεν μπορούν να αποτιμώνται με κριτήρια που αποτιμάται η δράση μιας ΜΚΟ. Προσοχή… Εδώ δεν κρίνουμε εάν είναι σωστό ή λάθος. Καταγράφουμε αυτό που είναι επιχειρησιακά επιβεβλημένο να γίνεται, προκειμένου να μην τροποποιηθούν σε βάρος του οι ισχύουσες ισορροπίες.

Δεύτερον: Οι αντιδράσεις του Ισραήλ θα πρέπει να θεωρείται αναμενόμενο πως θα είναι εφάμιλλες του εύρους των προκλήσεων και της βαρύτητας των κινδύνων με τους οποίους βρίσκεται αντιμέτωπο. Με δεδομένο λοιπόν ότι το δόγμα Μπέγκιν παραμένει σε ισχύ, είναι φανερό ότι το Ισραήλ δεν προτίθεται να έχει μέτρο και να επιδείξει εγκράτεια, απέναντι σε απειλές οι οποίες θεωρούνται υπαρξιακές και θέτουν εν αμφιβόλω την γεωπολιτική του επιβίωση. Εάν μπει στην λογική του μέτρου και του συναισθήματος, με ενεργές και σε ύψιστο βαθμό τις απειλές, τότε θα έχει χάσει το παιχνίδι άνευ αγώνος.

Τρίτον: Οι Παλαιστίνιοι και ΟΧΙ το Ισραήλ, είναι η δύναμη που έχυνε την καρδάρα με το γάλα κάθε φορά που οι συγκυρίες ήσαν ευνοϊκές και δρομολογούνταν διευθετήσεις ικανές να επιλύσουν το πρόβλημα, φυσικά με τους αναγκαίους συμβιβασμούς και τον αναπροσανατολισμό των προτεραιοτήτων όλων των εμπλεκομένων. Πρακτικά λοιπόν, όσες φορές το Ισραήλ επένδυσε σε λύση μέσω της διαπραγμάτευσης, της συνεννόησης και των παραχωρήσεων, βρέθηκε αντιμέτωπο με νέα έξαρση της βίας, των συγκρούσεων και με γενοκτονικές διαθέσεις οι οποίες προσέβλεπαν στον γεωπολιτικό του αφανισμό. Επειδή οι πάντες έχουν παρελθόν, το Ισραήλ εάν θέλει να επιβιώσει οφείλει να έχει ΚΑΙ μνήμη ΚΑΙ κρίση.

Καλό θα είναι λοιπόν πριν σπεύσουμε να αποδώσουμε ευθύνες παρασυρμένοι από το θυμικό και το συναίσθημα, να αναλογιστούμε τρία πράγματα:

Α. Το γεγονός ότι η άλλη πλευρά (αυτή των Παλαιστινίων δηλαδή) δεν έκανε τίποτε για να υπάρξει διαφορετική των πραγμάτων εξέλιξη. Αντιθέτως, έκανε τα πάντα για να λειτουργεί σταθερά ως παράγων αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής.

Β. Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων, αποδέχεται, στηρίζει, συγκαλύπτει και ενσωματώνεται στις ακραίες και αδιέξοδες πρακτικές των Ισλαμιστικών συμμοριών που δρουν ανενόχλητες στις γραμμές τους. Και…

Γ. Το γεγονός ότι το Ισραήλ ΔΕΝ είναι Ελλάδα… ΔΕΝ έμαθε να κάνει ότι κοιμάται. Και φυσικά… ΔΕΝ έχει επιλέξει την τακτική των επικύψεων απέναντι στην πρόκληση, στην ενεργή απειλή και στον επιθετικό κατσαπλιαδισμό.

Προφανώς με τις παραπάνω αναφορές, δεν σπεύδουμε να δηλώσουμε υποστήριξη και αποδοχή των πρακτικών που ισοδυναμούν με γενοκτονία. Ο Ελληνισμός άλλωστε βίωσε αυτήν την θηριωδία στο πετσί του με τρόπο πραγματικά τραγικό και η ιστορική μνήμη δεν παραγράφεται.

Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε, είναι να αναδείξουμε τις αιτίες, που έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς… Να καταγράψουμε την φύση και το μέγεθος των υπαρξιακών απειλών, έτσι όπως τις βιώνει το Ισραήλ στις συγκεκριμένες συνθήκες. Και κυρίως… Να τονίσουμε με τις μικρές μας δυνάμεις, πως αν η Διεθνής κοινότητα, θέλει επιτέλους να σταματήσει να υποκρίνεται και να πουλά εκ του ασφαλούς ανέξοδη και κίβδηλη ευαισθησία, θα πρέπει να προσανατολιστεί και να «εκβιάσει» λύσεις, που θα ικανοποιούν τις προσδοκίες των μετριοπαθών Παλαιστινίων και θα ανασχέσουν στην πράξη τις πιθανολογούμενες συνέπειες από τις ενεργές υπαρξιακές απειλές με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπο το Ισραήλ.

Λύσεις που θα κινούνται σε κατεύθυνση διαφορετική από τις παραπάνω… Θα συνιστούν προσωρινά ημίμετρα… Θα συνιστούν συνειδητό κουκούλωμα… Θα ισοδυναμούν με υπερσυσσώρευση επικίνδυνου εκρηκτικού φορτίου, που θα ανατροφοδοτεί περιφερειακούς πολέμους και συγκρούσεις σε μια εποχή που οι συγκρουσιακοί όροι έχουν καταστεί εξαιρετικά καταστροφικοί και με δυσβάστακτο ανθρώπινο κόστος.

Σε κάθε περίπτωση, η συντήρηση αυτής της τεχνικής πλην όμως επίπλαστης και εμμονικής ισορροπίας, δεν συνιστά λύση στο πρόβλημα, αλλά συνθήκη ικανή να ανατροφοδοτεί συγκρούσεις, αποσταθεροποίηση και γεωπολιτικούς τυχοδιωκτισμούς. Το Ισραήλ με αυτήν την κατάσταση είναι φανερό ότι ΔΕΝ μπορεί να συμβιβαστεί. Θα συνεχίσει να την πολεμά διότι απειλεί να το αφανίσει. Τόσο απλά…