Κάθε φορά που τοποθετούμαστε κριτικά απέναντι στην αναποτελεσματικότητα, την ατολμία και τα φοβικά σύνδρομα με τα οποία ασκείται η Εξωτερική πολιτική από την πολιτική τάξη της χώρας, το «ευφυές» ερώτημα που επιστρατεύεται ως δήθεν αποστομωτική ανταπάντηση από το σύνολο των πολιτικών εκπροσώπων της, είναι το εξής: «Ωραία… Και τι προτείνετε να κάνουμε ως μικρή χώρα που επηρεάζει ελάχιστα και τις εξελίξεις αλλά και τις αποφάσεις των ισχυρών;;;»…
Προφανώς το ερώτημα είναι υποκριτικό και η επίκλησή του είναι απολύτως προσχηματική, μιας και ο τρόπος με τον οποίο διατυπώνεται, έχει εν πολλοίς προκαθορίσει με τρόπο πρωθύστερο και την απάντηση. Στο μυαλό όλων αυτών των κυρίων, υπάρχει ΜΟΝΟΝ ένα συγκεκριμένο εύρος χειρισμών, δυνατοτήτων και κυρίως αντίληψης, εντός του οποίου μπορεί να κινείται η πολιτική συμπεριφορά των κυβερνώντων, κάθε φορά που καλούνται να διαχειριστούν κρίσιμες εθνικές και περιφερειακές προκλήσεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η πατρίδα μας…
Κυρίως αυτό που υπάρχει, είναι ένα ιδιότυπο περιβάλλον ομηρίας μέσα στο οποίο συμπιέζεται και εν τέλει φυλακίζεται η κυρίαρχη πολιτική σκέψη, ενώ άπαντες θεωρούν απαγορευτική κάθε προσπάθεια «απόδρασης» από αυτήν την φυλακή και συνακόλουθης διεύρυνσης του πεδίου εντός του οποίου αναφέρεται η κυρίαρχη στρατηγική σκέψη…
Με λόγια απλά, ουδείς διανοείται ότι αυτή η χώρα, θα μπορούσε να σκεφτεί και να δράσει με όρους πρωταγωνιστή… Με την φιλοδοξία ενός δρώντα ο οποίος επιδιώκει να βάλει την δική του σφραγίδα στις εξελίξεις… Με την τακτική ενός έξυπνου παίχτη που έχει επίγνωση των δυνατοτήτων του και αναζητεί τρόπους να διεμβολίσει την κυρίαρχη περιφερειακή συζήτηση προκειμένου να ενσωματώσει σε αυτήν, στοιχεία που σχετίζονται με τις προτεραιότητες της δικής του περιφερειακής ατζέντας…
Όλα αυτά θεωρούνται περίπου απαγορευτικά ακόμη και να σκεφτεί το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό, διότι θεωρεί πως βρίσκονται έξω από την σφαίρα που του επιτρέπεται να δρα και πολύ έξω από τον ορίζοντα που του αναγνωρίζεται το δικαίωμα να βλέπει και να επιδρά στις εξελίξεις…
Το μεγάλο πρόβλημα δηλαδή, είναι η διαφορετική νοοτροπία, η διαφορετική αντίληψη, η άλλη λογική την οποία αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι υπάρχει. Και όταν αναγκαζόμαστε εκ των πραγμάτων να συμφωνήσουμε ότι αυτή η λογική είναι υπαρκτή, τότε θεωρούμε ότι είναι απαγορευτικό να την ενσωματώσουμε στο αυτονόητο Εθνικό μας οπλοστάσιο…
Το μεγάλο πρόβλημα με δυο λόγια, είναι η αντίληψη του δεδομένου, η λογική του συμβιβασμένου, η νοοτροπία του ραγιά που έχει ενσωματωθεί στο DNA των πολιτικών μας ταγών, οι οποίοι «τολμούν» να απλώσουν το Εθνικό χέρι, με τρόπο και σε έκταση που δεν θα υπερβαίνει την συμπεριφορά του γεωπολιτικού ικέτη, προσβλέποντας στην εύνοια των ισχυρών, προκειμένου να μεταπουλήσουν ψίχουλα με πλασματική υπεραξία «φούσκας» στο πόπολο από το οποίο απαιτούν σεβασμό, προσήλωση και απόλυτη υποταγή στο μεταρρυθμιστικό – εκσυγχρονιστικό τους έργο.
Κάπως έτσι, φτάσαμε σήμερα, είτε να διασυρόμαστε (και δικαιολογημένα) από τον ΥΠΕΞ του Ισραήλ για την ανικανότητά μας να διαχειριστούμε τα αυτονόητα που αφορούν στο ιστορικό περιφερειακό αποτύπωμα του Ελληνισμού που αισθάνεται δικαίως ότι το έχουμε εγκαταλείψει… Είτε να συρόμαστε πίσω από τις εξελίξεις ασθμαίνοντας στην προσπάθειά μας να αναπληρώσουμε μέρος του χαμένου εδάφους το οποίο μας «κερνά» ο «απομονωμένος» Ερντογάν και η «χρεοκοπημένη» Τουρκία, με τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει στο Αιγαίο, στην ΝΑ Μεσόγειο, στην Μ. Ανατολή, στην Β. Αφρική, στην Βαλκανική, στο περιφερειακό ενεργειακό παίγνιο κλπ… κλπ… κλπ…
Για όσους επιμένουν να αναρωτιούνται γιατί φτάσαμε εδώ, η απάντηση είναι απλή… Γιατί απλά δεν τολμήσαμε… Γιατί δεν αποδεχτήκαμε ότι αυτό το πεδίο είναι στα μέτρα μας και οφείλουμε να ασχοληθούμε σοβαρά μαζί του… Γιατί δεν διεκδικήσαμε ποτέ ρόλο, αντίθετα αρκεστήκαμε σε μια κακή διαχείριση συμπληρωματικών ρόλων που κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να μας αναθέσουν για να καλύψουν δικά τους διαχειριστικά κενά… Γιατί έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι κάποια στοιχήματα δεν είναι για μας και ως εκ τούτου δεν μας επιτρέπεται να ασχοληθούμε μαζί τους… Γιατί δεν θελήσαμε να αντιληφθούμε, ότι το Διεθνές Δίκαιο, δεν υπάρχει για στηλιτεύουμε τους βιαστές του ως υπέρτατοι κριτές, αλλά για να προσφέρει το απόλυτο νομιμοποιητικό κέλυφος σε κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της και δεν είναι διατεθειμένη να ανεχτεί παραβιάσεις στην κυριαρχία και στα κυριαρχικά δικαιώματά της…
Με δυο λόγια, φτάσαμε εδώ, διότι κάθε φορά που είχαμε την υποχρέωση να επιλέξουμε πλευρά στο κρίσιμο ταυτοτικό δίλημμα που τίθεται εκ των πραγμάτων, οι πολιτικοί της επιλογής μας, επέλεγαν για την χώρα μας την θέση του ουραγού, του αναξιόπιστου, του άτολμου, του φοβικού, του αναποφάσιστου, του ικέτη και εν τέλει του σταθερά χαμένου στο αέναο περιφερειακό μπρα ντε φερ.
Οι εξελίξεις στην Συρία και η περεταίρω ενδυνάμωση του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια στην πολιτική ηγεσία της χώρας να αισθανθεί δικαιωμένη για το αφήγημα του απομονωμένου Ερντογάν και της χρεοκοπημένης Τουρκίας. Άλλωστε, στην συνάντηση που πραγματοποιείται μόλις σήμερα στο Ριαντ της Σαουδικής Αραβίας με αφορμή τις εξελίξεις στην Συρία, η Τουρκία είναι παρούσα όπως παρόντες είναι και οι Υπουργοί Εξωτερικών πολλών Ευρωπαϊκών χωρών. Η μοναδική απούσα είναι η Ελλάδα…
Ας απολαύσουμε λοιπόν αυτό το Κυριακάτικο απόγευμα του Γενάρη, την Νιρβάνα μας και τις υπέροχες πολιτικές επιλογές που κάνουμε ως κοινωνία, όταν καλούμαστε να αναθέσουμε την ευθύνη της διακυβέρνησης αυτού του τόπου…
Άλλωστε μετά το αφήγημα περί «του απομονωμένου Ερντογάν», αυτήν την περίοδο το αφήγημα που «φοριέται» είναι αυτό του «πόλου σταθερότητας» τον οποίο δήθεν αποτελεί η Ελλάδα στο ευρύτερο περιβάλλον της αστάθειας που κυριαρχεί…
Αυτό βέβαια που ΔΕΝ μας λένε, είναι ότι η αστάθεια παράγει γεωπολιτικά αποτελέσματα, χαμένους και κερδισμένους, πρωταγωνιστές και ουραγούς… Ας αναρωτηθούμε μόνοι μας για το μέλλον που μας επιφυλάσσεται…
