του Κωνσταντίνου Κεραμιδά – Δημοσιογράφου
Φωτογραφία:Ιερός Ναός Αγίας Σκέπης Πτολεμαΐδος.
Ο καθημερινός βίος κατακλύζεται από ερεθίσματα και εντυπώσεις. Πολλές είναι οι προκλήσεις και πολλές οι πληροφορίες οι οποίες εμφανίζουν νέες τάσεις ή συντηρούν παλαιές τάσεις. Η Εκκλησία γενικώς και οι Χριστιανοί ως μονάδες καλούνται να έχουν ταυτότητα και κατεύθυνση. Ζήτημα αποτελεί σε ποιά κριτήρια θα βασισθεί αυτή η πορεία.
Δυστυχώς λίγοι έχουν αληθινή όρεξη για ουσιαστική αναζήτηση και έρευνα, καταπιάνονται σε όσα τους βολεύουν και χρησιμοποιούν σαν είδωλα κάποιες αυθεντίες, δίχως να θέλουν να εμβαθύνουν, δίχως να θέλουν να αναζητήσουν την αληθινή αιτία και σκοπό, καθώς και την πραγματική διάσταση των πραγμάτων-όντων. Η κατήχηση των σημερινών Χριστιανών είναι ελλιπής εως μηδαμινή, ακόμα και σε ιερωμένους είναι εμφανές αυτό. Λείπει βασική γνώση και η βιωματική εμπειρία, επικρατούν τάσεις και πεποιθήσεις άσχετες εως αντίθετες ως προς τον ουσιαστικό Χριστιανισμό.
Δύο τάσεις επικρατούν στην Εκκλησία σήμερα, η πρώτη είναι του αγόνου συντηρητισμού έχοντας εμμονή σε μάταιες επιμέρους παραδόσεις (όχι την Ιερά Παράδοση), έθιμα, τυπικά, σε ηθικισμούς (όχι το σωστό ήθος) και σε ειδωλοποίηση ανθρώπων π.χ. του πνευματικού, των γερόντων ακόμη και Αγίων.
Η δεύτερη είναι του ακάρπου μοντερνισμού έχοντας παρασυρθεί από την αποκαλούμενη νεωτερικότητα, έχοντας χάσει το σωστό ήθος και την αληθινή σχέση με την Ιερά Παράδοση, με εκπτώσεις και μάταιους συμβιβασμούς, με μια μορφή σύγχρονης ειδωλολατρείας.
Αμφότερες δεν είναι ουσιωδώς ούτε ορθόδοξες, ούτε Χριστιανικές. Είναι τάσεις οι οποίες προάγουν το βόλεμα και όχι την ουσία, είναι τάσεις οι οποίες παρασέρνουν και δεν ευεργετούν και δυστυχώς είναι επικρατούσες. Οι άγιοι είναι άνθρωποι, ούτε είδωλα, ούτε αυθεντίες, δεν έχουν το αναμάρτητο και το αλάνθητο, η κοινωνία τους με τον Τριαδικό Θεό είναι που τους αγιάζει, καθιστώντας τους πρότυπα, ωστόσο δεν σημαίνει ότι είναι τέλειο και αλάνθητο ό,τι είπαν, ό,τι έγραψαν, ό,τι έκαναν. Έτσι και για τον εξομολόγο-πνευματικό, το μυστήριον της μετανοίας είναι άγιον, όχι η οποιαδήποτε φράση ή παρότρυνση που θα ειπωθεί κατά τη διάρκεια. Τούτο είναι εμφανές από την διαφορά σε όμοια ζητήματα ανάμεσα σε πνευματικούς, άλλα λέει ο ένας, αλλά λέει ο άλλος. Το έτερο πρόβλημα αφορά το ότι κάποιοι στην προσπάθεια να φανούν δεκτικοί ή ανοικτοί ή αρεστοί, παρουσιάζουν τον Χριστιανισμό σαν κάτι άλλο άσχετο από ό,τι στα αλήθεια είναι, κάνοντας εκπτώσεις και συμβιβασμούς, π.χ. στο όνομα της αγάπης. Η αγάπη του Χριστού είναι ουσιώδης αγάπη. Είναι αγάπη σωστού ήθους και μετανοίας, όχι αοριστίας. Ο Χριστός καλεί σε μετάνοια – αλλαγή νοοτροπίας – τρόπου ζωής.
Όλα αυτά γίνονται διότι το βασικό στοιχείο και προτεραιότητα σήμερα είναι το υπαρξιακό βόλεμα, το άτομο, ο ατομοκεντρισμός. Ακόμα και οι θρησκευόμενοι αποσκοπούν στο βόλεμά τους μέσα στην θρησκεία, εκλαμβάνοντας τον Χριστιανισμό κατά το δοκούν και όχι στην πραγματική του διάσταση. Γι αυτό και δεν υπάρχει πηγαία αληθινή χαρά. Όπως επιδιώκουν το βόλεμα οι εκτός Εκκλησίας έτσι επιδιώκουν το βόλεμα και οι εντός, μόνο τα συμπτώματα διαφέρουν.
Δεν υπάρχουν βεβαιότητες και συνταγές. Όμως υπάρχει η Θεία Χάρις. Με αναζήτηση πρός την σωστή κατεύθυνση, με ελπίδα στον Θεό – Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, με έμπρακτη αγάπη προς το πλησίον, προς κάθετι στον κόσμο η Εκκλησία γενικώς και έκαστος-εκάστη μέσα σε αυτήν, δύναται να αποκολληθεί από το βόλεμα, βιώνοντας την αληθινή χαρά της ζωής. Την ζωή της κοινωνίας των σχέσεων και όχι της αποκοπής. Αποτελεί σοβαρή πρόκληση για κάθε επισκοπή, κάθε ενορία, κάθε Χριστιανό και Χριστιανή για έργο και δράση. Είναι ζήτημα χαράς και του πώς βιώνεται η κάθε στιγμή.
