Δεν είμαι γεωστρατηγικός αναλυτής. Με την εμπειρία μου όμως ως επιχειρησιακός αξιωματικός μπορώ να δω τα εξής:

Η τουρκική επιθετικότητα εναντίον της Ελλάδας το τελευταίο διάστημα έχει φθάσει στο ακρότατο όριο φραστικής αμετροέπειας προσθέτοντας στις παράλογες αιτιάσεις και κατηγορίες ηθελημένη προσβλητικότητα εναντίον του ελληνικού λαού και των ηγετών του. Με την προϋπόθεση ότι η ελληνική πλευρά δεν θα διολισθήσει στο ίδιο μονοπάτι, περαιτέρω όξυνση σε λεκτικό επίπεδο δεν μπορεί να υπάρξει. Αν υπάρξει επόμενο βήμα κλιμάκωσης εκ μέρους του εξ Ανατολών συμμάχου μας στο ΝΑΤΟ, αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα περιλαμβάνει «kinetics», δηλαδή επιθετικές/εχθρικές κινήσεις κλιμάκωσης ή και επίθεσης στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, του ηλεκτρονικού πολέμου, των μη επανδρωμένων συστημάτων και υβριδικών μορφών επιθέσεις.

Αν προχωρήσει σε τέτοιου είδους κίνηση, βοήθεια στο αμυντικό/επιχειρησιακό επίπεδο από τρίτους δεν θα υπάρξει. Συμπάθεια και στήριξη ναι, όπως υπήρξε μετά τα Ιμια. Αν όμως μπηχτεί τουρκική σημαία σε ελληνικό έδαφος και σταματήσουμε «να το σκεφτούμε», τότε το έδαφος αυτό από γαλάζιο έγινε γκρίζο ή και κόκκινο. Μόνος αξιόπιστος τρόπος να πείσουμε τους φίλους και συμμάχους μας ότι πρέπει να εμποδίσουν ενεργά τη σχεδιαζόμενη κατάληψη ελληνικού εδάφους από την Τουρκία είναι να πιστεύουν πραγματικά, όχι επειδή το διακηρύσσουμε, αλλά επειδή το διαπιστώνουν και μέσα από τις δικές τους υπηρεσίες, ότι σημαία τουρκική σε ελληνικό έδαφος θα σημάνει πόλεμο. Πόλεμο ανακατάληψης, πόλεμο διαρκείας, πόλεμο σκληρό, με τεράστιο κόστος για τα συμφέροντα –οικονομικά και γεωστρατηγικά– των ιδίων.

Οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις δεν διαθέτουν ακόμα τα οπλικά συστήματα, τα οποία πολύ σωστά έχουν παραγγελθεί και αναμένονται.

Αν υπάρξει επόμενο βήμα κλιμάκωσης εκ μέρους της Αγκυρας, αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα περιλαμβάνει «kinetics», δηλαδή επιθετικές/εχθρικές κινήσεις.

Παρά ταύτα, με αυτά που διαθέτουν, θα κάνουν το χρέος τους. Χρέος όμως όλων ημών, λαού και ηγεσίας, είναι να εξασφαλίσουμε, παρακάμπτοντας γελοίες γραφειοκρατικές διαδικασίες εδώ και τώρα, τα υλικά μέσα που χρειάζονται: ανταλλακτικά, καύσιμα, πυρομαχικά και εμπιστοσύνη στους αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων να προχωρούν σε προσκτήσεις και αγορές μέσα από έναν ετήσιο λειτουργικό προϋπολογισμό επαρκή για αυτά. Αλλωστε, πέρα από την ακεραιότητα της πατρίδας, τους έχουμε εμπιστευθεί τις ζωές των παιδιών μας.

Αν θέλουμε να δώσουμε το σωστό μήνυμα σε φίλους και εχθρούς, δεν μπορούμε να συντηρούμε ολόκληρο στόλο φρεγατών με όσα χρήματα διαθέτει το ναυτικό των ΗΠΑ για κάθε αντιτορπιλικό του. Κούρσα εξοπλισμών πρέπει να αποφευχθεί, αλλά μονομερής στάση οδηγεί αναπόφευκτα σε ήττα χωρίς μάχη. Με αυτή την έννοια, στηρίζω ανεπιφύλακτα την άποψη του υποναυάρχου επί τιμή Πάνου Λασκαρίδη, όπως εκφράστηκε προ ημερών από τις φιλόξενες σελίδες της εφημερίδας σας.

* Ο κ. Κωνσταντίνος Μαζαράκης-Αινιάν είναι αντιναύαρχος (ε.α.) Π.Ν., επίτιμος αρχηγός στόλου.

“Καθημερινή”