ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
(Φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ /Αλέξανδρος Μπελτές)
Καθώς ο ελληνικός λαός βίωσε μια τραγική πολιτική εμπειρία, τα τελευταία χρόνια βλέπει με μεγάλη υπομονή όλα όσ ένα επιτελείο με αντίληψη οικονομίας σουπερμάρκετ –και αυτό είναι όλο– ξεδιπλώνει ως πολιτική πρόταση.
Στη χώρα, εκτός από τα προβλήματα της οικονομίας, της διαφθοράς, του εκσυγχρονισμού των θεσμών και της λειτουργίας τους, αναδύθηκαν και θέματα δημοκρατίας και ταυτότητας.
Και για να προλάβω όσους εύκολα, χωρίς επιχειρήματα και χωρίς βαθύτερη μελέτη του φαινομένου θα σπεύσουν να διατυπώσουν τις γνωστές κατηγορίες, θα ήθελα να επισημάνω πως ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους φιλελεύθερους διανοητές, ο Φράνσις Φουκουγιάμα, αποδίδει πρωταρχική σημασία στην αίσθηση της ταυτότητας.
Πάνω ακόμη και από την επιβίωση. Διότι τη συνδέει με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Οποιουδήποτε ανθρώπου αναζητά ταυτότητα. Και αυτό έχει δικαίωμα να το κάνει κάθε άνθρωπος. Είναι εξαιρετικό το βιβλίο του Ταυτότητα, το οποίο κυκλοφορεί και στα ελληνικά.
Το εύλογο ερώτημα του αναγνώστη είναι από πού προκύπτει θέμα δημοκρατίας. Όταν η διακυβέρνηση έχει περιοριστεί στην εκλογή μιας κομματικής ομάδας που συνήθως λυμαίνεται το κράτος, όταν η εκλογή αυτή γίνεται με μικρά ποσοστά στο σύνολο του πληθυσμού, και όταν η κοινή γνώμη χειραγωγείται με πολλούς τρόπους για την επιλογή της, πριν περάσει στο περιθώριο, τότε υπάρχει σοβαρό θέμα δημοκρατίας.
Και σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχει ζήτημα δημοκρατίας, όχι μόνο στο πώς νομιμοποιούνται οι θεσμοί που αποφασίζουν για τη ζωή μας (Ευρωπαϊκή Ένωση), αλλά και με το είδος και το περιεχόμενο των αποφάσεων.
Διατάγματα τύπου «μαύρη λίστα» σε όσους διαφωνούν με μια συμφωνία, ή η πολιτική ταύτιση της Σοβιετικής Ένωσης και του Χιτλερισμού να θεωρείται ποινικό αδίκημα, είναι σοβαρά βήματα περιορισμού της ανθρώπινης ελευθερίας – και δεν φαίνεται να απασχολούν ούτε καν φιλελεύθερους κύκλους και έντυπα.
Το παγκόσμιο σύστημα έστυψε το φιλελευθερισμό, πήρε ό,τι είχε να πάρει από αυτόν, και τώρα αναζητά νέα ιδεολογήματα για να επιβάλει την πολιτική του. Και τα ίδια ΜΜΕ που κάποτε όμνυαν στη φιλελεύθερη ιδεολογία δέχονται πολύ ευχαρίστως να παίξουν τον νέο ρόλο.
Το ζήτημα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα γίνεται πιο σύνθετο όσο η τεχνολογία εξελίσσεται. Το μέγα ζητούμενο της εποχής μας είναι πώς θα διασφαλιστεί η εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης χωρίς περιορισμό και υποβάθμιση του ανθρώπου.
Ζήτημα δημοκρατίας είναι και η διαχείριση της υπόθεσης του κορονοϊού. Βρισκόμαστε μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι η γνώση του φαινομένου είναι ελλιπής, αλλά η «επιστημονική αυθεντία» κατατίθεται με απόλυτη βεβαιότητα. Το αποτέλεσμα –που προκύπτει από τη δοκιμασία της επιστημονικής άποψης στην πραγματικότητα– είναι διχασμός της κοινής γνώμης και αμφισβήτηση του λόγου του κράτους.
Υπάρχει μια διάσταση πολιτικής εξουσίας και μεγάλου μέρους των πολιτών. Μια αμφισβήτηση που –αν το πολίτευμα λειτουργούσε ομαλά– θα έθετε θέμα νομιμοποίησης.
Το κράτος αναγκάζεται να καταφύγει σε επικίνδυνες μεθόδους, όπως τα 150 ευρώ, για να εξαγοράσει την έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών. Ουσιαστικά το κράτος αγοράζει εμπιστοσύνη, δεν την έχει.
Ποιος αποκλείει, αν η μέθοδος αυτή γίνει αποδεκτή, στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να νομιμοποιηθεί το εκλογικό φακελάκι; Υπάρχουν πολλοί που ακόμη και με 50 ευρώ θα έδιναν την ψήφο τους. Τόση σημασία τής αποδίδουν. (Το φαινόμενο εμφανίζεται σε κάθε εκλογές, αλλά μπορεί να πάρει επικίνδυνες ανοιχτές διαστάσεις. «Ποια δημοκρατία και ποιες εκλογές» θα σου πουν όσοι ευχαρίστως θα δέχονταν την εξαγορά.)
Ένα άλλο φαινόμενο που απαξιεί την πολιτική και ωθεί στα άκρα και στο περιθώριο μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είναι η διαχείριση των εθνικών θεμάτων. Ακόμη και όταν τα πολιτικά κόμματα πιστεύουν πως κάποιοι ελιγμοί πρέπει να γίνουν, δεν συνομιλούν με ευθύτητα με το λαό αλλά διολισθαίνουν, ώστε να παρουσιάσουν την ήττα ως νίκη.
Φοβάμαι πως στα ελληνοτουρκικά βρισκόμαστε ενώπιον μιας τέτοιας εξελικτικής διαδικασίας. Αλλά εκεί που το ζήτημα έλαβε προκλητικές διαστάσεις είναι το Σκοπιανό.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν το θέμα στην καλύτερη περίπτωση ως μια υπερβολική ιδιαιτερότητα και ευαισθησία των βορειοελλαδιτών, στη χειρότερη ως εθνικισμό που έπρεπε να παταχθεί, και το διαχειρίσθηκαν επιπόλαια και αρκετά ελαφρά.
Αφού το οδήγησαν στη Συμφωνία των Πρεσπών, οι κήνσορες της πολιτικής τους μας κραδαίνουν τώρα το μαστίγιο που θα υποστούμε αν δεν συμφωνήσουμε στην υλοποίησή της. (Πρέπει να περάσουν από τη Βουλή πρωτόκολλα για να εφαρμοσθεί πλήρως.)
Συνήθως οι κήνσορες της αποδοχής της Συμφωνίας και των συνεπειών της επισημαίνουν τις απώλειες (οικονομικές, πολιτικές και ασφάλειας) της χώρας, αν αφεθεί πεδίο ελεύθερης δράσης στην Τουρκία. Γι’ αυτούς το Σκοπιανό ξεκινά από τη ρεαλιστική αποδοχή της υπογραφής της συμφωνίας. Δεν μπορούμε να μην την εφαρμόσουμε, άρα να προχωρήσουμε χωρίς διαμαρτυρίες.
Αυτό δεν είναι λειτουργία κράτους. Αυτό είναι ολοκληρωτικού τύπου διαχείριση της κοινωνίας. Και στη διαχείριση αυτή ευθύνες έχουν όλα τα πολιτικά κόμματα, κυρίως στις μέρες μας τα δύο μεγαλύτερα. Το Σκοπιανό έχει ιστορικό βάθος και κρύβει μελλοντικούς κινδύνους.
Ψηφίζουμε μια συμφωνία με την κοινή γνώμη να είναι αντίθετη σε μεγάλο ποσοστό και επικαλούμαστε εθνική καταστροφή αν η κοινή γνώμη αντιδράσει στην εφαρμογή της. Προφανώς, αυτή είναι η δημοκρατία που φανταζόμαστε για τη χώρα μας;
Τη δημοκρατία και τον εκσυγχρονισμό νοθεύει επίσης η χαμηλή κατάταξη της Ελλάδας στην κλίμακα των χωρών που αντιμετωπίζουν τη διαφθορά. Αλλά και η άρνηση της πολιτείας να μετασχηματίσει τη λειτουργία θεσμών εξυπηρέτησης του πολίτη.
Ακόμη και τα περίφημα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών έχουν γίνει μηχανισμοί που τον πνίγουν. Ολοκληρώνοντας την ταλαιπωρία του από την επαφή με το κράτος, ο πολίτης αισθάνεται την ανάγκη να κάνει τεμενάδες σε υπαλλήλους που βρίσκονται στη θέση τους για να τον εξυπηρετούν.
Όλα θα μπορούσαν να αλλάξουν, όπως αποδείχθηκε με τις αλλαγές που αναγκαστικά έγιναν την περίοδο του περιορισμού στις μετακινήσεις.
Το τραγικότερο όλων είναι πως αυτό το σύστημα λειτουργεί καλά, αυτοπροστατεύεται και έχει εγκλωβίσει στη λογική του πολίτες που είτε δεν θέλουν να εμβαθύνουν, είτε κομματικοποιημένοι καθώς είναι δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμια που η κομματική συμμετοχή τούς παραχωρεί.
Η οικονομική ανάπτυξη της χώρας ήταν και είναι κομπραδόρικη, όπως θα έλεγε και ο Ανδρέας. Μία κρατικοδίαιτη ομάδα λυμαίνεται τον τόπο. Τώρα γίνεται οικονομία καζίνου, αφού όλα θα περιστρέφονται γύρω από το Ελληνικό.
Η Ελλάδα περιστρεφόταν γύρω από την Αθήνα, ούτως ή άλλως. Και επιβίωνε από τα αποφάγια της. Τώρα θα περιστρέφεται γύρω από το Ελληνικό. Ούτε καν την Αθήνα. Τέτοιο είναι το όραμα της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής της ελίτ.
Την έχουν τελειώσει τη χώρα. Υπάρχει κανείς που θέλει να αντιδράσει; Και αν υπάρξει θα μπορέσει;
Το ελληνικό κράτος και οι θεσμοί του δεν λειτουργούν ουδέτερα, αλλά υπό την οπτική του κόμματος που κάθε φορά εκλέγεται. Αυτό έχει γίνει, και θεωρείται, στην Ελλάδα ως κανονικότητα, και υποστηρίζεται και από τους πολίτες.
Οπότε μπροστά σ’ αυτή τη συνειδητοποίηση το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι: Κυρίες και κύριοι, καληνύχτα σας.
Μπράβο σας. Εξαιρετική, σοβαρή και τεκμηριωμένη η τοποθέτησή σας. Τόσα χρόνια που σας παρακολουθώ δε χαρίζεστε σε καμία κυβέρνηση και τοποθετείτε τα πράγματα στη σωστή τους βάση.
Συγχαρητήρια, εξαιρετικό άρθρο!
Ρε σαββίδηηηηηηηη,χρόνια και ζαμάνια ρεεεε.
Ακόμη υπεραλύεις τα πράγματα,με τον γνωστό πολιτικό ρομαντισμό σου,αλλά απο ότι βλέπω έμεινες μόνος σου,οι υπόλοιποι απο το θίνκ τάνκ σου την κάνανε.
Τώρα είναι αργά για αναλύσεις,νάχαμε να λέγαμε και να νάχαμε να πούμε είναι η δουλειά.
Μετά τα κοινωνικά,πολιτικά,τρομοκρατικά και λοιπά χαρτιά,η εξουσία έριξε το τελευταίο της,χαρτί,και το πιο σοβαρό και ολέθριο,αυτό του θανάτου. Μπορεί να φαίνεται ότι παίζει για να τα πάρει όλα (ή να τα χάσει όλα),όμως στην πραγματικότητα όπως ξέρει πολύ καλά και η ίδια,η εξουσία,νικητές και χαμένοι απλώς εξοντώνονται όλοι.
Διότι άν οι υπάκουοι υπήκοοι πολίτες κερδίσουν,αυτό θα σημαίνει ότι το μέλλον τους θα είναι καταστροφικό γιατί θα έχουν εξοντώσει την ίδια της πατρίδα τους (την ταυτότητά τους δηλαδή),αλλά και τα έθνη κράτη άν κερδίσουν αυτό θα τα καταστρέψει επίσης γιατί θα έχουν εξουδετερώσει την ίδια την υπόστασή τους (την δυνατότητα να ταυτίζονται με το πεπρωμένο των υπηκόων τους δηλαδή).
Διότι τώρα δέν είναι ένας πόλεμος απο κάποιον εξωτερικό εχθρό,γερμανοί,τούρκοι κλπ,αλλά ο εχθρός που μας σκοτώνει είναι η ίδια η πατρίδα μας.Γιατί τα χαν πεί οι αθάνατοι αρχαίοι τραγικοί (αλλά που να βρίσκαμε την νηφαλιότητα να τους ακούσουμε όντας μεθυσμένοι απο το γλυκό και αθάνατο κρασί του 21),αυτό που μας υπαγορεύται είναι και αυτό που μας απαγορεύεται,αυτό που μας δίνει ζωή είναι και αυτό που μας σκοτώνει.
Ότι και να λέει ο φουκουγιάμα,αποκτούσαμε ταυτότητα απο αυτό που ήθελε να μας την αφανίσει,την πατρίδα την γλυκειά δηλαδή,μαζί με όλους αυτούς τους αστικούς μύθους,θρησκεία,ορθολογισμός,επιστήμη κλπ που καταρρέουν.
Για αυτό ακόμη και χειρότερο άν μοιάζει το μέλλον μας,καθόλου δέν πρεπει να στενοχωρηθουμε για αυτό που φεύγει.Και άν είναι να μήν έχουμε ταυτότητα,δέν πειράζει, η έλλειψη ταυτότητας μιά ταυτότητα είναι και αυτή όπως έλεγε ο θείος παρμενίδης (το μη είναι,ένα είναι είναι και αυτό).
Γιατί καλύτερα να μήν πιστεύουμε πουθενά παρα να πιστεύουμε σέ ένα σωρό άθλια ψέμματα όπως πιστεύαμε.
Και χαίρομαι ιδιαίτερα σαββίδη μου που η πατρίδα η καλή καταστράφηκε απο αυτήν την ίδια την αγαπημένη σου δεξιά που τόσο πολύ υποτίθεται την προήγαγε.
Διότι τελικά αυτό που μετράει σε αυτόν τον άθλιο κόσμο που ζούμε δέν είναι άν τον εγκαταλείψουμε ή όχι,αφού εκ των πραγμάτων όλοι τον εγκαταλείπουμε μιά ώρα,αλλά να τον εγκαταλείψουμε ευχαριστημένοι.Και πολύ χαίρομαι που προλάβαμε και είδαμε τις μάσκες-ταυτότητες να πέφτουν.
Δέν είναι μικρό πράγμα αυτό παντελή.
@aspic
Η γραφιδα σας ειναι στα ιδια μετρα κι σταθμα, ενος ιακωβινου, μεν νεας εκδοσης.
με κυρια εκφραση τον nihlism(μηδενισμο), υλισμο και μπολικο αυτο δικαιωματισμο – ολα ενας αχταρμας.
Το μονο που μενει ειναι να προτεινεις την επανασυσταση της περιβοητης επιτροπης κοινωνικης ασφαλειας αλα γκρεκα, εε;;
υ.γ.
Αληθεια τι απεγιναν οι πρωην ομοιδεατες σας;;
Ως απαντηση περι ταυτοτητας.
Εχεις καθε δικαιωμα να απωλεσθεις τις δικες σου ταυτοτητες κι μασκες – οπως τις αποκαλεις – οπως εχουμε εμεις οι ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ιθαγενεις αυτου του Εθνους να συνεχισουμε με τους ρομαντισμους μας.
Γειά σου aspic. Την αθλιότητά σου δεν την απέφυγες. Απο που και ως που η Δεξιά είναι η αγαπημένη μου; Επειδή αντιτάχθηκα στον δολερό Συριζα;
Γειά σου και εσένα παντελή και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια που μου είχαν λείψει.
Η αγαπημένη σου δεξιά,όχι τόσο επειδή αντιτάχθηκες στον δολερό σύριζα,αλλά επειδή προμόταρες τον επίσης δολερό σαμαρά.
Τέλος πάντων,εμένα μου έδινες παλιότερα την αίσθηση πώς συμπαθείς την δεξιά,άν όχι,τότε εντάξει λάθος μου που το νόμισα.Αλλά δέν σε βρισα κιόλας….
aspic έχουμε μια διαδικτυακή τηλεόραση. Αν θέλεις κάνουμε μια εκπομπή.Υπάρχει η δυνατότητα να βγεις ως άνθρωπος δίχως πρόσωπο.
Συγχαρητήρια κ. Σαββίδη για τις εύστοχες επισημάνσεις σας.
Υπάρχει όντως πρόβλημα δημοκρατίας γιατί το υπάρχον πολιτειακό
σύστημα είναι κοινοβουλευτισμός το οποίο είναι εξ’ ορισμού
ολιγαρχικό καθεστώς (άρα μή δημοκρατικό).
Για περισσότερα επί του χαρακτήρα του πολιτεύματος της χώρας μας και
εν γένει του «Δυτικού» κοινοβουλευτισμού:
https://analyst.gr/2018/07/05/proedrevomeni-koinovoulevtiki-oligarxia/
Άσπικ που είσαι εσύ ρε??
Χρόνια και ζαμάνια. Να βγεις οπωσδήποτε στην τηλεόραση του Σαββίδη ένα κάρο παράξενοι βγαίνουν εκεί. Εμένα όμως γιατί δε μου προτείνει ποτέ ο Σαββίδης να βγω στην τηλεόραση του και πληγώνομαι με κάτι τέτοια. Για τέτοια δευτεράντζα μ’ έχει?
Πάντως αυτά που λέτε με τις ταυτότητες που αποσυντίθενται πολύ παρωχημένα, οι ταυτότητες είναι κραταιές, δεν έχετε ακούσει τίποτα για identity politics, woke culture κτλ.
Μπερδεύουμε μάλλον τη δικές μας ταυτότητες που είναι όντως σε φάση απόσυρσης με τις ταυτότητες γενικά. Είναι ατυχία στις μέρες μας να είσαι πχ άντρας Έλληνας αριστερός μέλος της εργατικής τάξης κτλ. Όλες αυτές οι ταυτότητες είναι χρεοκοπημένες, αποτυχημένα ιστορικά και κοινωνικά πειράματα που απορρίπτονται από τις εξελίξεις και περιμένουν το μοιραίο συναπάντημα. Μας έχει καταβάλει η μελαγχολία των ηττημένων και νομίζουμε ότι το τέλος μας είναι το τέλος του κόσμου. Σε άλλα μέρη του κόσμου όμως νέες ταυτότητες αναδύονται πιο σφριγηλές, πιο πορωμένες, πιο ψεύτικες παρά ποτέ. Γιατί όπως υποθέτω ότι θα έχει πει κάποιος αρχαίος φιλόσοφος στη φύση αρέσει να φτιάχνει ταυτότητες, να χαλάει ταυτότητες, αυτή είναι η φάση της.
Όσο για τις δικές μας αποτυχημένες ταυτότητες/μάσκες αναζητούν τον πιο ανώδυνο τρόπο ευθανασίας, η τηλεόραση του Σαββίδη φαίνεται ότι εντάσσεται σ’ αυτόν τον σκοπό. Έβλεπα πριν μέρες το Soylent Green, ένα παλιό sci fi με τον Τσάλτον Ίστον που ο γέρος βοηθός του πάει οικειοθελώς στο κέντρο ευθανασίας κι εκεί για είκοσι λεπτά πριν του πατήσουν την ένεση προβάλουν σε μία πανοραμική οθόνη μαγευτικές σκηνές από τη φύση που έχει καταστραφεί, ζώα, φυτά, θάλασσες, γιατί εδώ που τα λέμε για την περίπτωσή μας δεν υπάρχει πιο υπνωτιστική εκδοχή ευθανασίας από το βλέπεις Σαββίδη και τους συνομιλητές-φίλους του να ξεδιπλώνουν φανταστικές στρατηγικές αντεπιθέσεων κι ανακαλύψεων σε όλους τους τομείς.
Άφαντε, πάρε τον aspic και ελάτε να κάνουμε μια εκπομπή Πάντως, απο τις εκπομπές που βλέπεις, οι δικές μας είναι πιο ενδιαφέρουσες.
“Καληνύχτα” μάλλον και στις εκκλησιαστικές ακαδημίες… χωρίς φως.. σκότος στη χώρα…;;;
δείτε κι αυτό
https://antifono.gr/%cf%8d%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%84%ce%b7-%ce%ad%ce%ba%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%ce%b5%ce%bd%ce%ac%ce%bd/
Παντα επικαιρος ο αγαπητος μας ποιητης:
” “Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.” Οδυσσέας Ελύτης “