ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Δρ. Βενιαμίν Καρακωστάνογλου (*)

Η καθοδηγούμενη εισβολή των «αμάχων» στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου (κυρίως 2015-2020), και η μεθοδευμένη πρόσφατη επίθεση στα σύνορα του Έβρου (Φεβρ.-Μαρ. 2020), παράλληλα με την διεκδίκηση τεράστιων περιοχών Ελληνικής Υφαλοκρηπίδας στα ανατολικά και νότια της Ρόδου, Καρπάθου, Καστελορίζου και Κρήτης (και βεβαίως της Κυπριακής ΑΟΖ), με κορύφωση το ιλαροτραγικό Τουρκολιβυκό Σύμφωνο θαλάσσιας οριοθέτησης ΑΟΖ, ήρθαν να προστεθούν στις παράνομες και επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας στο Αιγαίο (από το 1973 έως σήμερα), στον θαλάσσιο, υποθαλάσσιο, εναέριο και νησιωτικό χώρο του Αρχιπελάγους, και να ολοκληρώσουν τον βίαιο και διαρκές ανθελληνικό μένος της γείτονος, κατά της Ελλάδος και των Ελλήνων.

Αφού με τις γενοκτονίες της περιόδου 1913-1923, η Τουρκία εξόντωσε τους αυτόχθονες Έλληνες που διαβιούσαν σε περιοχές της Αν. Θράκης και της Μ. Ασίας-Πόντου, μαζί με άλλους χριστιανικούς λαούς, προχώρησε, με ποικίλες μεθόδους εξόντωσης και εκδίωξης, στον αφανισμό των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τενέδου και τελικά το 1974 και των Ελλήνων της Κύπρου από το 37% εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Τουρκία αντιμάχεται και υπονομεύει τα ελληνικά συμφέροντα όπου τα συναντήσει στον διεθνή χώρο και καλλιεργεί στον λαό της ένα ανθελληνικό μίσος και υστερία, που μόνο ως συμπλεγματικό αλαζονικό κατάλοιπο του οθωμανισμού μπορεί να ερμηνευθεί, μετά τα όσα δεινά επισώρευσε η βάρβαρη Τουρκική κυριαρχία, τουλάχιστον 5 αιώνων, στον Ελληνισμό! Ήταν η πιο μαύρη και σκοτεινή περίοδος της 3 χιλιετούς και πλέον ένδοξης και δημιουργικής ιστορίας του Ελληνισμού! Σε συνδυασμό μάλιστα με το επιθετικό δόγμα του Ισλάμ (που ταυτόχρονα αποτελεί θρησκεία και πολιτική εξουσία), που επιβάλλει τον βίαιο εξισλαμισμό ή την εξόντωση των άλλων λαών, και απαιτεί την τυφλή υπακοή και πειθαρχία των Μουσουλμάνων, ο αδηφάγος τουρκικός εθνικισμός (η «Κατάρα της Ασίας» κατά τον George Horton, Αμερικανό διπλωμάτη στην Κεμαλική Τουρκία), αποτελεί την κινητήρια δύναμη για τον συνεχή εξωτερικό επεκτατισμό και την αδιάλειπτη εσωτερική καταπίεση των λίγων φιλελεύθερων, φιλειρηνικών, εκσυγχρονιστικών και δημοκρατικών λαϊκών στοιχείων της Τουρκίας.

Μετά από τα πρόσφατα γεγονότα στον Έβρο, την συνεχιζόμενη εισροή παράνομων μεταναστών στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και τις παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ και σύντομα, απ’ ό,τι αναγγέλλουν, και στην Ελληνική Υφαλοκρηπίδα, προκύπτει πλέον αδήριτη ανάγκη αλλαγής πλεύσης στην στρατηγική ασφάλειας της Ελλάδος.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ  ΤΗΣ  ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ  ΑΠΕΙΛΗΣ

Αξίζει να κάνουμε έναν απολογισμό και αξιολόγηση της πολιτικής μας απέναντι στο μόνιμο και διαχρονικό πρόβλημα που αποτελεί για την Ελλάδα ή γειτνίασή της με την επιθετική Τουρκία.

Έτσι λοιπόν:

1. Η Τουρκία με μία σειρά γενοκτονικών πολιτικών, από το 1913 και μετά, κατάφερε να εξοντώσει ή να εκδιώξει τις αυτόχθονες χριστιανικές κοινότητες που ζούσαν στα σημερινά εδάφη της και να διαμορφώσει ένα εθνικό κράτος, με εξαίρεση την μεγάλη Κουρδική εθνοτική ομάδα που ανέρχεται (μέσα στην Τουρκία) σε 20-25 εκατομμύρια, και σε μεγάλο βαθμό διατηρεί τα ιδιαίτερα κουρδικά χαρακτηριστικά και την αυτοσυνειδησία, αποτελώντας τμήμα του αρχαιοτάτου και αυτόχθονος Κουρδικού έθνους, που διαβιοί σε συμπαγείς μάζες, σε περιοχές της Β. Συρίας, Β. Ιράκ και Β.Δ. Ιράν, που γειτνιάζουν με τις κουρδικές περιοχές της Νότιας και Ανατολικής Τουρκίας. Το αντάρτικο του αριστερού PΚΚ και αυτόνομες διοικητικές δομές στο Β. Ιράκ και την Β. Συρία, συντηρούν τη φλόγα και την ενδεχόμενη προοπτική διαμόρφωσης στο μέλλον μίας νέας κρατικής δομής των Κούρδων της Εγγύς και Μέσης Ανατολής.

Οι Χριστιανοί της Τουρκίας που απέμειναν (Έλληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι) δεν ξεπερνούν τις λίγες χιλιάδες, ενώ απροσδιόριστος, αλλά μάλλον μεγάλος, είναι ο αριθμός των «Κρυπτοχριστιανών» των οποίων μαρτυρείται η παρουσία στο περιθώριο της Τουρκικής κοινωνίας. Μάλλον, απομεινάρια των ξεκληρισμένων χριστιανικών κοινοτήτων του παρελθόνος, που εξισλαμίσθηκαν για να επιβιώσουν. Η έλλειψη αληθινής δημοκρατικής έκφρασης δεν επιτρέπει, την ελεύθερη θρησκευτική-πολιτισμική έκφραση αυτών των ομάδων του πληθυσμού, όπως επίσης και των Αλεβιτών Τούρκων που ξεπερνούν τα 10-12 εκατομμύρια.

2. Το Τουρκικό κράτος, με την επιφανειακή και κατ’ όνομα μόνο, δημοκρατική λειτουργία του, διακατέχεται από την σωβινιστική και εθνικιστική ιδεολογία του Τουρκισμού-Κεμαλισμού, που πηγάζει από τις ιδέες του Παντουρκισμού-Παντουρανισμού, δηλαδή την ένωσης όλων των τουρκικών ή τουρκόφωνων πληθυσμών, από την Κίνα και τον Καύκασο, μέχρι τα Βαλκάνια! Με βάση την προσήλωση στον λεγόμενο «Εθνικό Όρκο» τους, όρκο που ανατρέχει στη δεκαετία του 1920 και τη Συνθήκη της Λωζάνης και στοχεύει στην μερική τουλάχιστον ανακατάληψη εδαφών της πρ. Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και την πρόσφατη σιβυλλική δήλωση του P.Τ. Ερντογάν ότι: «ή θα επεκταθούμε ή θα συρρικνωθούμε», η Τουρκία κινείται επιθετικά και χρησιμοποιεί (ή απειλεί ότι θα το κάνει) στρατιωτική βία στο Β. Ιράκ, τη Β. Συρία, στη Κύπρο, στο Αιγαίο και πλέον στην Ανατ. Μεσόγειο, όπου επικαλούμενη την καινοφανή ιδέα περί «Γαλάζιας Πατρίδας», αναιρεί η διαστρεβλώνει κατάφωρα το Δίκαιο της Θάλασσας, για να διευρύνει παράνομα την θαλάσσια κυριαρχία και δικαιοδοσία της σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου (τουλάχιστον) και να αποκτήσει κοινά θαλάσσια σύνορα με την Λιβύη και την Αίγυπτο.
3. Με την μακροχρόνια προβολή δήθεν δικαιωμάτων της στον θαλάσσιο, εναέριο και νησιωτικό χώρο του Αιγαίου, σε συνδυασμό με την συγκρατημένη αντίδραση της Ελλάδος και την μη άσκηση μέχρι τώρα, των πολλών δικαιωμάτων που μας παρέχει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, προσπαθεί και δυστυχώς έχει επιτύχει, να δημιουργήσει εντυπώσεις σε μέρος της διεθνούς κοινότητας, για «ιδιαιτερότητα» του Αιγαίου και την «βασιμότητα», των διεκδικήσεών της.

Κύριος στόχος της, η ακύρωση των θεσμοθετημένων δικαιωμάτων των νησιών στις θαλάσσιες ζώνες τους που  εξομοιώνονται με τα αντίστοιχα των ηπειρωτικών ακτών, όπως καθιερώνει πανηγυρικά, τόσο το Εθιμικό Διεθνές Δίκαιο, όσο και οι δύο Διεθνείς Συμβάσεις του ΟΗΕ, για το Δίκαιο της Θάλασσας, του 1958 (Γενεύη) και ιδίως η σήμερα ισχύουσα του 1982 (Μοντέγκο Μπέυ).

Η μακρά (από τη δεκαετία 1970) και αδικαιολόγητη αποχή της Ελλάδος από την θέσπιση και αξιοποίηση πολλών και σημαντικών θαλασσίων και υποθαλασσίων δικαιωμάτων που της παρέχει το Διεθνές Δίκαιο, έχει συμβάλει στην αποθράσυνση της Τουρκικής επιθετικότητας με την πολιτική του Casus Belli (παράνομης και πρωτάκουστης διεθνώς απειλής, τουλάχιστον μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), που με την απειλή πολέμου και χρήσης βίας «απαγορεύει» στη χώρα μας την απόλαυση ποικίλων θαλασσίων ζωνών της. Έτσι όμως υποσκάπτεται η ελληνική κυριαρχία επί των νησιών του Αιγαιακού Αρχιπελάγους που αποτελεί ένα συνεκτικό πλέγμα νησιών που δεσπόζουν στο θαλάσσιο χώρο και απαιτούν την ενότητά του με την ηπειρωτική περιοχή της Ελλάδος και την διασφάλιση των νόμιμων δικαιωμάτων των νησιών τόσο στις πέριξ τους θαλάσσιες-υποθαλάσσιες ζώνες, όσο και στον εθνικό εναέριο χώρο που τους ανήκει και στο αντίστοιχο FIR που διαχειρίζεται η Ελλάδα (ΥΠΑ), μέσω διεθνούς ανάθεσης από τον ICAO (1952) του ΟΗΕ.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ  ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟ

Η τουρκική στρατηγική έμεινε αναπάντητη από την Ελλάδα, η οποία παρέμεινε χωρίς στρατηγικό όραμα και δόγμα και με «άνευρη» εξωτερική πολιτική χωρίς ανάληψη σοβαρών πρωτοβουλιών, μόνο με ανεπαρκείς και αναποτελεσματικές αντανακλαστικές κινήσεις απέναντι στην διευρυνόμενη και έμπρακτη πλέον τουρκική απειλή σε όλα τα επίπεδα.

Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα επεξεργασμένο Στρατηγικό Δόγμα του οποίου τα κύρια στοιχεία να είναι τα εξής:

1. Το Αιγαίο ως αρχιπέλαγος και μέχρι το Καστελόριζο αλλά και η Κύπρος είναι τμήματα του εδάφους και της θάλασσας του Ελληνισμού που πρέπει να διασυνδέονται με κάθε τρόπο. Είναι ο ζωτικός χώρος μας! Πάντοτε βέβαια με σεβασμό των νόμιμων δικαιωμάτων των γειτονικών χωρών καθώς και των διεθνών ελευθεριών στις ζώνες της ανοικτής θάλασσας και το υπέδαφός τους υπέρ όλων των κρατών της Διεθνούς Κοινότητας. Η παραβίαση αυτού του ζωτικού χώρου εφόσον γίνεται επαναληπτικά και με χρήση στρατιωτικών ή άλλων εξαναγκαστικών μέσων αποτελεί casus belli για την Ελλάδα με επίκληση του Άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, δηλαδή της νόμιμης άμυνας που δικαιούται η Ελλάδα.
2. Θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα η ολοκλήρωση των θαλάσσιων δικαιωμάτων της χώρας μας με την θέσπιση και αξιοποίηση όλων των θαλάσσιων ζωνών (αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ναυτικών μιλίων, συνορεύουσα ζώνη 24 ναυτικών μιλίων και αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) 200 ναυτικών μιλίων). Επίσης να ζητηθεί από τα γειτονικά μας κράτη είτε η αποδοχή της μέσης γραμμής ως θαλασσίου συνόρου είτε άμεση δικαστική διευθέτηση εφόσον διαφωνούν με τα όρια τα οποία υποστηρίζει η Ελλάδα.
3. Επανένωση της Κυπριακής Δημοκρατίας με δίκαιο και αποδεκτό
   τρόπο για μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
4. Δραστική αμυντική και εξοπλιστική αναβάθμιση της χώρας μας και
   αξιοποίηση του στρατιωτικού δυναμικού μας, όπου απαιτείται, με πειστική
   προβολή δύναμης, για ανάσχεση της κλιμακούμενης στρατιωτικής απειλής
   κατά των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας.
5. Άμεση ανάσχεση του μεταναστευτικού και προσφυγικού κύματος.
6. Αποτελεσματική πολιτική δημογραφικής ανάπτυξης με ουσιαστικά κίνητρα
   από το Κράτος και καλλιέργεια αναλόγου φρονήματος στον λαό μας.
7. Ετοιμότητα και πολυσχιδής προετοιμασία του λαού μας για αντίδραση
   στην τουρκική απειλή. Όχι πλέον κατευνασμός της Τουρκίας και
   γενικότερος εφησυχασμός! Στο ζήτημα αυτό θα πρέπει να μιμηθούμε τη
   πολιτική ετοιμότητας του Ισραήλ.
8. Άμεση αποκέντρωση εξουσιών και πόρων από την Αττική και σχεδιασμένη περιφερειακή ανάπτυξη ιδίως στο Βόρειο μεθοριακό τόξο της χώρας ( Ήπειρος, Μακεδονία, Θράκη) και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
9. Συντονισμένη προσπάθεια με πολλά οικονομικά και άλλα μέσα για την αφύπνιση της Ευρώπης και της Διεθνούς Κοινότητας σε σχέση με τα δίκαια της Ελλάδας
   στα μεγάλα εθνικά της ζητήματα.
10. Ευέλικτη και ποιοτική αποτροπή του τουρκικού κινδύνου. Όχι άλλοι «διάλογοι» αυτοσυγκράτηση και«ψυχραιμία» που υποδηλώνουν ακινησία και ηττοπάθεια. Όταν αφήνουμε τις προκλήσεις αναπάντητες ή χρησιμοποιούμε στερεότυπες απαντήσεις δεν πείθουμε την διεθνή κοινότητα για τα δίκαιά μας και αργότερα δεν γινόμαστε πιστευτοί όταν έρχονται περίοδοι κρίσης.

(*)   Διεθνολόγος, Λέκτορας, Τομέα Διεθνών Σπουδών Νομικής Σχολής Α.Π.Θ., Πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.

Πρ. Αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης και Πρ. Διπλωμάτης Διεθνών Οργανισμών στα Βαλκάνια.

“Μακεδονία” 03.05.20