ΦΩΤΗΣ ΚΑΓΓΕΛΑΡΗΣ, foto: Μινώταυρος και χορεύτρια. Ναταλία Σταμοπούλου.
Με αφορμή την ομώνυμη εκδήλωση της Εταιρείας Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (ΕΜΠΕ)
ΚΑΤΙ ΨΗΝΕΤΑΙ
«-Δείξε μου το βασίλειό σου, είπα στον Σατανά.
-Να το!
-Πού;
-Αυτό είναι, ο κόσμος είναι η κόλαση»
G. Flaubert
Ο Θεός, λέει ο W. Blake, με τη Δημιουργία του κόσμου στην ουσία κατέστρεψε την τέλεια αρμονία του Αδημιούργητου.
Ο Θεός, θα έλεγα, είναι εκείνος που βάζει τάξη, που φτιάχνει τον κόσμο με τις λέξεις (και είπε: «Γεννηθήτω το φως»), δηλαδή, έναν κόσμο αποσπασμένο από το «πράγμα», ένα κόσμο εντός του συμβολικού πλαισίου. Ο Θεός προσφέρει έναν κόσμο αποστειρωμένο, στερημένο από τη φύση του ανθρώπου, έναν τέλειο άνθρωπο που δεν είναι άνθρωπος, έναν άνθρωπο που θα επιθυμήσει να είναι άνθρωπος, θα επιθυμήσει τη φύση του, αμαρτάνοντας. Δηλαδή, ανυπακούοντας στον τοποτηρητή του κόσμου, στην τάξη του κόσμου, στους Θεσμούς.
Ο άνθρωπος στον κόσμο του Θεού δεν οφείλει και δεν μπορεί να επιθυμήσει. Αγνοώντας τη φύση του, αγνοώντας αυτό που εξέφρασε ο Spinoza, όταν το πνεύμα πια μέσα στην ιστορία του μπορούσε να διεκδικεί τον εαυτό του: «Η επιθυμία είναι η φύση του ανθρώπου».
Ο Διάβολος και ο Αδάμ, λέει ο Blake, ενώθηκαν όπως το σώμα με την ψυχή για να δημιουργήσουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Και αυτή ακριβώς η ύπαρξη είναι η Κόλαση. Ο Διάβολος, λοιπόν, του Blake, σε αντίθεση με τον Διάβολο του Milton ο οποίος είναι καταστροφικός επειδή είναι αποκλεισμένος από την ομορφιά του κόσμου, είναι το δομικό στοιχείο της συγκρότησης του κόσμου. Μ’ αυτήν την έννοια, για τον Blake, ο άνθρωπος έχει καταποντιστεί, δεν σταματάει η Πτώση του. Αλλά αυτή η Πτώση είναι το πέρασμα του «είναι» σε ύπαρξη: η Πτώση είναι Δημιουργία. Μόνον πέφτοντας, ο άνθρωπος δημιουργεί και, ίσως, βγαίνει από την Πτώση. Αλλά η Πτώση είναι η προϋπόθεση. Ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να είναι άνθρωπος αν ήταν το τέλειο ον του Παραδείσου. Με την Πτώση αποκτά τη φύση του. Βρίσκεται στην Κόλαση. Αντίθετα, το αποστειρωμένο νοσοκομειακό περιβάλλον όπου τα πάντα είναι καθαρά, ηλεκτροφωτισμένα, επιτηρούμενα, σημαδεμένα, οι λεωφόροι διακοσμημένες με προβολείς και κομψές μοντιλιανές κάμερες, ο ουρανός διακοσμημένος με ελικόπτερα, τα κτήρια γεμάτα σεκιουριτάδες, η κίνηση των υπηκόων του Παραδείσου σε απόλυτη τάξη και υπακοή στις εταιρείες που σταθερά υπενθυμίζουν τηλεφωνικά το ανθρώπινο χρέος, τα νερά χωρισμένα από την ξηρά (στην Ελλάδα, όμως, έχουμε προσέξει ότι πάντα υπάρχει ένα υπόλειμμα νερού στο δρόμο, αγνώστου προελεύσεως, ακόμα και το καλοκαίρι;), η νύχτα από την ημέρα, όπου το φως ως φύση υπακούει στην αφύσικη κατάσταση της διαταγής να γεννηθεί, σε αυτό το περιβάλλον ο άνθρωπος για να είναι άνθρωπος χρειάζεται να αμαρτάνει. Αν το να αμαρτάνει σημαίνει χάνει τον στόχο (ή ο στόχος τον χάνει) τότε στη συγκεκριμένη περίπτωση η αμαρτία είναι να βρει τον στόχο υπακούοντας στην επιθυμία του, δηλαδή ανυπακούοντας στην εντολή του χρέους των Θεσμών.
Αλλά, αν η επιθυμία παλεύει με τον πολιτισμό, την τάξη, τον αποστειρωμένο κόσμο, τους φόρους, τις περικοπές, τις αυτοκτονίες, με λίγα λόγια τον κόσμο του Θεού (πείτε τον Σόιμπλε ή Μέρκελ ή όπως αλλιώς θέλετε δεν έχει σημασία, το επίσημο όνομα του είναι Αγορά) ε, λοιπόν, έναν τέτοιο Πατέρα, έλεγε ο Diderot, καλύτερα να μην τον έχεις. Ο Διάβολος, στην περίπτωση αυτή, εκφράζει την ακαταμάχητη γοητεία της ανυπακοής χωρίς ελπίδα. Ο χαμένος παράδεισος που νοσταλγούν οι Έλληνες, θα έλεγε κανείς, ότι αναφέρεται στον «Χαμένο παράδεισο» του Milton, όπου ο Διάβολος είναι το αρχέτυπο του ανταρτοπόλεμου. Ίσως κανείς να μην αναρωτιέται πια γιατί ο Διάβολος λέγεται και Εωσφόρος.
Ο Θεός, μέσα στην αρμονία του κόσμου του, απέκλεισε τη διαφορετικότητα (ας θυμηθούμε το πώς η μεσαιωνική σημειολογία της Αισθητικής θεωρεί διαβολικά όντα τα γαϊδούρια, τους βατράχους και άλλα ζώα επειδή δεν υπακούουν στη συμμετρία μιας αρμονίας όπου τίποτα δεν παραφέρεται, τίποτα δεν διαφέρει, αποκλείοντας την ετερότητα). Οι άγγελοι π.χ. δεν έχουν φύλο, παρότι οι αρχάγγελοι προσδιορίζονται με αρσενικό άρθρο, γιατί, ακριβώς, δεν πρέπει να υπάρχει διαφορά. Αποκλείοντας, έτσι, αυτό που ο Lacan ονόμαζε ουσία του ανθρώπου, την τρέλα, ως την απόλυτη (με τον θάνατο) ετερότητα ή μάλλον εντάσσοντας την και αυτήν προς απορρόφηση στη γιγάντια χοάνη του συστήματος έτσι που να μην φαίνεται ή να μην διακρίνεται η διαφορετικότητα, μια σχεδόν συνηθισμένη κατάσταση: όλοι είμαστε λίγο τρελοί ή και οι τρελοί είναι σαν κι εμάς. Ουσιαστικά, αποκλείοντας την ανυπακοή.
Η διεκδίκηση της διαφορετικότητας η οποία μπορεί να κάνει τα μέτρα να μην αποδίδουν, φέρνοντας νέα μέτρα κάθε τόσο και ενισχύοντας την καθήλωση της σκέψης με την τηλεόραση, την καθήλωση στην κατανάλωση, την καθήλωση στην ενοχή, την καθήλωση στην αποξένωση, την καθήλωση στο λόγο των εντόπιων αγγέλων πολιτικών-για ευκολία πείτε τους πρωθυπουργούς- του Θεού- για ευκολία, πείτε τον Σόιμπλε- (ή μάλλον της παγκόσμιας θεϊκής τάξης πραγμάτων της οποίας η γερμανική οικονομία είναι μέρος και ταυτόχρονα τοποτηρητής: η Ελλάδα, όπως και άλλες χώρες της Ευρώπης, οφείλει για το καλό της ν’ ανήκει στη Γερμανία και επειδή η ιδιότυπη ελληνική ιδιοσυγκρασία δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, η διαχείριση της υποταγής γίνεται μέσω του χρέους).
Ο κόσμος του Θεού είναι ο δεδομένος κόσμος της αταραξίας, της τάξης και ασφάλειας (ο κόσμος του Leibniz: ο καλύτερος δυνατός), όπου τίποτα δεν κινείται, δεν διαφέρει, δεν αναβάλλεται στη σκέψη του Θεού-Αγορά και των επιτηρητών που ακούνε στο όνομα Θεσμοί («Κυβερνητικοί Θεσμοί» είναι το επίσημο όνομα τους στα αγγλικά). Η παραμικρή απρέπεια επισημαίνεται και τιμωρείται μέχρι εξαφάνισης του αμαρτωλού ακόμα κι αν είναι δικός τους υπήκοος όπως συνέβη με τους Σαντάμ Χουσεΐν, Μιλόσεβιτς, παρ’ ολίγον με Ερντογάν (μήπως το δημοψήφισμα δεν είναι ένας τρόπος αλλαγής του καθεστώτος χωρίς πόλεμο, με τον ίδιο άνθρωπο;) παρ’ ολίγον με Μοράλες μέχρι που να διαπιστωθεί ότι πρόκειται για έναν λατίνο πρωθυπουργό αντίστοιχο στις υποσχέσεις του με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Ο παράδεισος του Θεού είναι ο τόπος όπου τίποτα δεν κινείται από μόνο του, τίποτα δεν αυτο-κινείται, το ασυνείδητο, η επιθυμία έχει εγκλωβιστεί στους ατσάλινους βραχίονες του ορθολογισμού. Στο Βερολίνο ακόμα και για να μπει ή να βγει κάποιος από το βαγόνι του μετρό πρέπει να υπακούσει στο πρόσταγμα «ανέβα-κατέβα».
Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία.
Εν παρόδω: Έχουμε προσέξει τη γλώσσα των ανακοινώσεων του μετρό στην Αθήνα; Εκτός του φρικτού συντακτικού, ποια είναι η φιλοσοφία εκφράσεων όπως «των θυρών του συρμού» ή «οι κυλιόμενες κλίμακες»; Σε ποιους απευθύνεται, ποιοι την κατανοούν; Κάνουν, άραγε, τον επιβάτη μέτοχο μιας επίσημης γλώσσας και άρα μιας επίσημης-σοβαρής ζωής, κολακεύοντας την αθλιότητα της ζωής του, αλλά που η είσοδος σε αυτό το ανήκειν περνάει από την υπακοή-«capax Dei» («δεκτικός Θεού»)-; Μήπως τον βάζουν να υπακούει σε μία γλώσσα που δεν καταλαβαίνει, αν θέλει- και με τι τίμημα-ν’ ανέβει κι’ αυτός στο «τρένο»; (Το ίδιο συμβαίνει και στη γλώσσα των πλοίων: το πλοίο ως η απόλυτη ετεροτοπία αγκυροβολείται από την απρόσωπη εξουσία στην γλώσσα της εξουσίας του μεγαφώνου: «εντός ολίγου» και όχι «σε λίγο»). Έχουμε προσέξει ότι η γλώσσα του μετρό με την μεταλλικότητα που την διακρίνει είναι γλώσσα μεγαφώνων στρατοπέδου (υπάρχει η άποψη ότι χωρίς τα μεγάφωνα ο Χίτλερ δεν θα είχε επικρατήσει) η οποία σε καθημερινή βάση, εν δυνάμει, συντείνει και προετοιμάζει, με τη βοήθεια της Γενετικής, του DNΑ, της Ευγονικής, της τηλεόρασης, για το κοινωνικό στρατόπεδο; Μήπως η Siemens απαιτεί να επιβάλλει στους υπηκόους της γλώσσα στρατοπέδου συγκέντρωσης; Έτσι δεν έλεγε ο Foucault, ότι ο απόλυτος ορθολογισμός είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Και τα σπασίματα στα μηχανήματα εισόδου δεν είναι άραγε σπασίματα του ελέγχου, σπάσιμο στο μηχάνημα ακύρωσης, ακύρωσης, στ’ αλήθεια, τίνος πράγματος; -Επικυρώνομαι ως ύπαρξη μέσω της ακύρωσης μου, για να έχω πρόσβαση στην κίνηση της ζωής μιας συγκεκριμένης, όχι από μένα επιλεγμένης, διαδρομής;- δεν υπαγορεύονται, άραγε, από αυτή τούτη τη γλώσσα της εξουσίας ως βιοπολιτικής φιλοσοφίας η οποία προκαλεί για την κατάργηση της; Πώς γίνεται το εισιτήριο (1.40€) σε μια πτωχευμένη χώρα, με βασικό μισθό 400 και 500€ να είναι πιο ακριβό από το μετρό του Παρισιού (1.37€), με βασικό μισθό 1500€; Να είμαστε σίγουροι, αγαπητοί συνεπιβάτες αυτού του τρένου, ότι ο μεγαλύτερος έλεγχος θα επιφέρει περισσότερα σπασίματα. Η περισσότερη φορολογία περισσότερη φοροδιαφυγή. Η μεγαλύτερη ταπείνωση μεγαλύτερη αντίσταση. Γιατί, απλά, δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι το εισιτήριο του 1.40€ δεν αφορά μια απλή διαδρομή μιάμισης ώρας αλλά την είσοδο μας στην ευτυχία.
Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία
Δεν βλέπω κανένα σπάσιμο ως δημιουργία παρά μόνον, ίσως, στην τέχνη.
Όμως, ποιο είναι, άραγε, το κλειδί για μια κοινωνική ειρηνική συνύπαρξη;
Και (εκτός των κλειδιών που κρατούν Blanqui με Saint Simon και Fukuyama με Wallace) υπάρχει, άραγε, ένα τέτοιο κλειδί;
Αλήθεια, ποιος έχει καταλάβει στη γλώσσα των Θεσμών γιατί πρέπει να εγκλειστούμε σ’ ένα στρατόπεδο διαρκούς χρέους; Να εγκλειστούμε σε μια συζήτηση η οποία εξ αρχής είναι απαίτηση για μεγαλύτερο, ατελείωτο χρέος;
Μήπως θα πρέπει ένα μέρος του πληθυσμού της Γης να εξοντωθεί ως μη επιδεχόμενο μέτρα; Μήπως κάτι τέτοιο ήδη συμβαίνει; Και εμείς που νομίζαμε όταν συνέβαινε μόνο στην Αφρική, ότι η Αφρική είναι μακριά…τόσο μακριά, λέει ο Brecht, όσο ο εβραίος ή ο τσιγγάνος από την πόρτα του διπλανού τους.
Μα, «Αυτή δεν είναι η κόλαση;», συλλογιέται ο Bossuet; Η αιώνια διατήρηση του πόνου και η αβάσταχτη διαχείρισή του με αντίμετρα-ασπιρίνες. Και μήπως, γι’ αυτό, συνεχίζει ο Bossuet, οι νέοι που πεθαίνουν νωρίς έχουν αγαπηθεί από τον Θεό που τους γλιτώνει έτσι από τον κόσμο που, ωστόσο, είχε φτιάξει ο ίδιος: «Μη φύναι», η ευτυχία της ζωής είναι το τέλος μέσω του επερχόμενου θανάτου.
Αυτή η δαιμονοποίηση των ανυπότακτων, των κακών παιδιών της παραδεισένιας Ευρώπης, των τεμπέληδων, κλεφτών, μέθυσων και γυναικάδων, με λίγα λόγια των Αγιάννηδων φτωχοδιάβολων, αυτών που δεν συνάδουν με την καθαρότητα του ευρωπαϊκού πνεύματος, αυτών που δεν αναγνωρίζουν τον Hegel ως το τέλος της φιλοσοφίας και το πρωσικό κράτος ως έμπρακτή διαβεβαίωση της περιπέτειας του πνεύματος, αυτών που η καρδιά τους χτυπά ακόμα ανατολικά αλλά η ματιά τους κοιτάζει δυτικά (σ’ αυτό εξάλλου ποντάρουν οι δάσκαλοί μας, στο ότι θέλουμε να τους μοιάσουμε και γι’ αυτό μας δείχνουν τον σωστό δρόμο της φορολογίας, της εξαθλίωσης, της ανεργίας, της μετανάστευσης, της αυτοκτονίας) αυτή η δαιμονοποίηση του κόσμου από τους δασκάλους και των δασκάλων από τον κόσμο, μας φέρνει στο νου τη δαιμονοποίηση από τον 14ο έως τον 16ο αιώνα που στοίχειωσε τη γέννηση της Νεωτερικότητας, μέσα σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα, με εμφυλίους πολέμους (σήμερα οι εμφύλιοι συμβαίνουν και μεταξύ κρατών της ίδιας παράταξης), με ασθένειες, (τότε η πανούκλα, σήμερα το AIDS, ο καρκίνος και οι ψυχικές διαταραχές), με πολέμους θρησκευτικών φανατισμών τότε και τώρα (που κατά βάση είναι πολιτικοί πόλεμοι), την εισβολή τότε των Τούρκων στην Ευρώπη και την τρέχουσα απειλή από τις συνεχείς παραβιάσεις των συνόρων της Ευρώπης στην Ελλάδα. (Αλήθεια, η Ευρώπη, που θέλει το καλό μας και την ευημερία μας, σήμερα θα θελήσει να συσπειρωθεί όπως συσπειρώθηκε τότε στη Βιέννη εάν οι Τούρκοι εισβάλλουν στο ευρωπαϊκό έδαφος της Ελλάδας; Ή μήπως είναι καλύτερα να εισβάλλουν εξυπηρετώντας μια σκοτεινή μακροχρόνια πολιτική; Ή μήπως η Ελλάδα είναι Ευρώπη κατά το δοκούν;).
Η Νεωτερικότητα στην Αναγέννηση δεν προέκυψε μέσα σε ένα ευφορικό κλίμα αλλά μέσω μιας κατάστασης βαθιάς κρίσης και μ’ αυτήν την έννοια η Ελλάδα, σήμερα, μας δείχνει τον βαθμό αντίστασης σε μια ενσωμάτωση εντός ενός κόσμου που τείνει να εξαλείψει αυτό που θεωρεί υπόλοιπο παρελθόντος για να βαδίσει ακάθεκτος στο μέλλον, έτσι όπως φαντασιώνει το σύστημα ότι οφείλει να είναι ο κόσμος, για να επιτύχει το σύστημα ως κόσμος.
Να επισημάνουμε εδώ ότι στην Ευρώπη μεταξύ 15 αι. και 16 αι. συμβαίνει η μεγαλύτερη θρησκευτική δίωξη και εξόντωση, κυρίως δια πυράς, μάγων και πρωτίστως ε, ναι, μαγισσών. Ωστόσο, το παπικό διάταγμα του Σέξτου Β’ (1586) περί μαγείας φαίνεται ότι τείνει να προλάβει αφενός τον Descartes και την έναρξη της Νεωτερικότητας και αφετέρου, την ίδια περίοδο και για τον ίδιο λόγο, τον Rubens και την αντίληψη του για το έργο τέχνης. Τείνει, δηλαδή, να αναχαιτίσει την εξέλιξη της ιστορίας μέσω της φιλοσοφίας και της τέχνης. Όπως, αντίστοιχα, ο τρόμος της Εκκλησίας εκφρασμένος, ένα αιώνα νωρίτερα, με το «Malleus Malificarum» (1486) είχε τείνει να ανακόψει τις προσωπογραφίες αφενός του Van Eyck, αφετέρου, λίγο αργότερα, του Da Vinci, δηλαδή την έλευση του προσώπου και της υποκειμενικότητας. Στο Βυζάντιο φαίνεται ότι τα είχε καταφέρει καλύτερα και τα διατάγματα του Βαλεντιανού Α’ (330) και του Λέοντος Α’ (472) υπέγραψαν τον θάνατο της ελληνικής παιδείας, μετατρέποντας τον Δαίμονα του Σωκράτη (δαήμων-δαήναι-δάω=γνωρίζω, διδάσκω) σε Διάβολο. Γιατί όχι και στον Μεσαίωνα;
Θα πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι ο 16ος αι. ήταν επίσης αιώνας της Επιστήμης αλλά μιας Επιστήμης που εκπορευόταν και ταυτιζόταν ακόμα με πρακτικές μαγείας, μαντικής κλπ. Η γνώση, όπως λέει ο Foucault, ήταν υποχρεωμένη να είναι ταυτόχρονα και μαγεία και λογιοσύνη. Και αυτό, να μας κάνει να υποθέσουμε ότι οι εκκλησιαστικές διώξεις δεν αφορούσαν τη μαγεία- πώς ξαφνικά τη μαγεία, αφού όλος ο Μεσαίωνας εντρυφούσε στη μαγεία- αλλά την ανατέλλουσα Επιστήμη η οποία έκανε ακόμα χρήση της μαγείας ως ερμηνείας του κόσμου και επιβολής της επιθυμίας (αυτό είναι η μαγεία) στην πραγματικότητα. Ότι ακριβώς επιχειρεί και η Επιστήμη. Μόνο που η Επιστήμη ήταν εκτός ελέγχου. Μήπως και σήμερα επιχειρείται μία δίωξη που ακούει στο όνομα εξορθολογισμός της οικονομίας για να μην ακουστεί ότι ο κόσμος μας δεν θα είναι αυτός που ξέρουμε αλλά ένας κόσμος Κόλαση που έχει ήδη ετοιμαστεί στον παράδεισο των Θεσμών; Παράδειγμα η Ανγκόλα: Μια χώρα με ετήσια ανάπτυξη, λόγω πετρελαίου και ορυκτών, άνω του10%. Αλλά, ένα απλό γεύμα στοιχίζει περίπου -και για τους ίδιους τους κατοίκους, όταν βγαίνουν έξω- 70 με 100 δολάρια. Αυτό, ωστόσο, αφορά μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού, αυτούς που βγήκαν από την κρίση και προχώρησαν στον δρόμο της ανάπτυξης που τους υπέδειξαν, εν σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό ο οποίος μαζεύει από το δρόμο ένα πατημένο μπισκότο.
Στη σύγχρονη εποχή, εποχή επίσης μεγάλων ανακατατάξεων, να υποθέσουμε ότι το βάσανό μας από την πυρά των Μνημονίων είναι ο προάγγελος της εποχής που θα ακολουθήσει, της δικής μας εποχής; «Στο σύνολο του ο κόσμος ήταν νύμφη. Να που γίνεται χρυσαλλίδα. Σίγουρα κάποια μέρα θα γίνει πεταλούδα» λέει ο φιλόσοφος.
Αναφέροντας τη λέξη ενσωμάτωση βλέπουμε ότι οι τιμωρίες της χριστιανικής Κόλασης είναι οι τιμωρίες του σώματος. Τα έργα δαιμονολογίας του 15ου έως 17ου αιώνα δείχνουν με λεπτομέρειες τα βάσανα που υφίσταται το σώμα και τις τιμωρίες που αφορούν και τις πέντε αισθήσεις. Ωσάν το σώμα να ήταν υπεύθυνο για την απώλεια της οδού (και είναι, αφού ζητάει ψωμί, βιβλία, καθαρό αέρα και ένα κρεβάτι για όταν αρρωσταίνει), άρα, αυτό είναι που πρέπει να τιμωρηθεί. Δεν έχουμε παρά να δούμε την «Κόλαση» του Bosch (1480-1505), τον «Χάρτη της κόλασης» (1480-1490) που εικονογραφεί τον Δάντη (1308-1321) από τον Botticelli ή την «Οδύνη της κόλασης» του Dürer (1512). Υστερότερα, το έργο του Delacroix «Η λέμβος του Δάντη» (1822). Και σήμερα, το έργο του Serrano «Ουρανός και κόλαση» (1984).
Τα βάσανα του σώματος εκλύουν την ψυχική διεργασία της διάλυσης της εικόνας του σώματος χωρίς σταματημό, χωρίς την διατύπωση παραληρήματος, την εγκατάσταση μιας Κόλασης όπου υπάρχει μόνο για να βασανίζει, χωρίς ευχαρίστηση για το θύμα. Δεν είναι η Κόλαση των Sade–Pasolini, του Ιώβ ή της Justine ούτε οι «Τελευταίες μέρες ενός κολασμένου» του Stravinsky. Δεν είναι η Κόλαση του ποιητή όταν γράφει: «Δεν θέλω να πεθάνω/δεν θέλω να γιατρευτώ/θέλω να ζω μες την καταστροφή μου».
Η ευχαρίστηση ανήκει μόνο στο βασανιστή.
Ιδού, πώς ο Σέρβος συγγραφέας Tišma μας δείχνει στη «Σχολή της αναλγησίας» την εικόνα του ενάρετου ανθρώπου: ο Ντούλιτς είναι καλός σύζυγος, καλός πατέρας, ενάρετος πολίτης και επαγγελματίας βασανιστής για τους Γερμανούς-κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (πάσα σύγκριση είναι verboten) στη Σερβία. Σήμερα, το θύμα του είναι ένας νέος, γυμνός, αλυσοδεμένος σε ένα υπόγειο. Ο Ντούλιτς λέει: «Ξέρω ότι δεν έχεις τίποτα να μου δώσεις. Οι σύντροφοί σου τα ξέρασαν όλα. Θα σε βασανίσω γιατί το γουστάρω». Όμως, ο Ντούλιτς πρέπει πριν ενδώσει στην ευχαρίστηση του να τηλεφωνήσει σπίτι του για να μάθει για την υγεία του γιου του για κάτι σοβαρό. Τηλεφωνάει. Ο γιός του είναι καλά, σώθηκε. Ο Ντούλιτς σηκώνει τα μάτια στον ουρανό και λέει: «Θεέ μου σ’ ευχαριστώ. Θεέ μου δεν υπάρχεις. Στ’ αλήθεια δεν υπάρχεις». Και αρχίζει το βασανιστήριο. Το βράδυ ήρεμος και ευχαριστημένος θα αγκαλιάσει τη γυναίκα του και το παιδί του. (Δεν μας θυμίζει αυτό, άραγε, τους ρομαντικούς πιανίστες βασανιστές των Ναζί; Ή τους Αμερικανούς πιλότους – ναι, ναι… το άλλοθι της διαταγής, το καθήκον… – οι οποίοι ξεκινούσαν το πρωί από τη Βιρτζίνια, βομβάρδιζαν το μεσημέρι το Βελιγράδι και προς το βράδυ έπαιζαν με τα παιδιά τους; Ή τον Strindberg στον «Μεγάλο τροχό» όταν προσεύχεται: «Ω, αιώνιε. Δεν θ’ αφήσω το σκληρό σου χέρι πριν με ευλογήσεις. Ευλόγησέ με Θεέ μου, ευλόγησε την ανθρωπότητα που υποφέρει επειδή της έδωσες ζωή»; Ή εκείνους τους χαμογελαστούς στις Βρυξέλλες που χτυπούν φιλικά στην πλάτη αφού έχουν περικόψει κι άλλο συντάξεις, μισθούς, περίθαλψη;).
Αναρωτιέμαι, μήπως, ο Rodin θα έπρεπε να βάλει τον «Σκεπτόμενο» στο κατώφλι του μνημειώδους έργου του «Η πύλη της κόλασης» με προμετωπίδα τη φράση του Δάντη από την «Κόλαση»: «Όσοι πέρασαν αυτή την πύλη να αφήσουν κάθε ελπίδα».
Μήπως, η πύλη της Κόλασης είναι η σκέψη μας; Μήπως να συμφωνήσουμε και να μην σκεφτόμαστε αλλά να πεθαίνουμε πρόθυμα και σιωπηλά; Ξεχνούν, άραγε, του δικού τους Γερμανού, του Κant, ότι «Η λογική είναι λογική εάν γίνεται αποδεκτή από τη λογική»;
Ο Βουδισμός, ωστόσο, επισημαίνει ότι η Κόλαση δεν αφορά το σώμα ούτε τη μεταθανάτια ζωή αλλά η Κόλαση υπάρχει μόνο μέσα μας, ο Δαίμων είναι εσωτερικός. Γι’ αυτό, οι τρομακτικές αναπαραστάσεις εκατέρωθεν του Βούδα ή άλλων αγίων του Βουδισμού δεν σχετίζονται με την απειλή του σώματος. Ο εσωτερικός δαίμων της ενοχής: μήπως δεν έχω ενδοβάλλει αρκετά τις προτροπές των Θεσμών για θυσία, φταίω εγώ που είμαι δυστυχής, μια χεγκελιανή «δυστυχής συνείδηση» που αρνείται την πολιτική εμπραγμάτωση του χεγκελιανού πνεύματος; Φταίω εγώ που ο κόσμος πάει κατά διαόλου, που βρίσκομαι στην Κόλαση;
Αυτά τα βάσανα του σώματος, δεν μας θυμίζουν, άραγε, τη φτώχεια, την εξάρθρωση του συστήματος υγείας, την αύξηση της εγκληματικότητας από γκογκολικές κολασμένες ψυχές;
Ωστόσο, επισημαίνει ο Bossuet στον πανηγυρικό του για τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης (1652): «Από όλα τα εμπόδια που θέτει ο Διάβολος ενάντια στη σωτηρία μας, δεν υπάρχει άλλο μεγαλύτερο από τον πλούτο». Έχουμε σκεφτεί ότι ο σημερινός οικονομικισμός της Γερμανίας είναι συνέπεια της Λουθηρανικής Μεταρρύθμισης, δηλαδή, ενός άκρατου ατομικισμού (οι πρώτες τράπεζες αναπτύσσονται στην Ολλανδία παράλληλα με την πρώτη μορφή του «Βig brother» και τα πιο πλούσια κράτη του κόσμου σήμερα είναι η βορειοανατολική ακτή της Ευρώπης) όπου, ακριβώς, μπόρεσε ν’ ανθίσει ο Μεταμοντερνισμός ως κατάλυση (ή μάλλον, ειρωνεία) πάσης σημασίας αφού σημασία είναι κατ’ αρχάς μια κοινή γλώσσα;
Τέλος πάντων, τι κόσμο θέλουν; Σε τι κόσμο θέλουν να μας βάλουν; Ως πότε η Ελλάδα θα είναι θερμόμετρο της αλλαγής του κόσμου όπως τον φαντάζονται και τι κόσμος θα είναι αυτός; Καλύτερος; Και γι’ αυτό όλη αυτή η προσπάθεια; Ή χειρότερος αλλά προτιμότερος από το τίποτα-κόσμος, από την κατάρρευση, αφού δεν γίνεται αλλιώς; Μήπως, ο εγκληματίας, εξαιτίας των εγκλημάτων του, δεν ελπίζει στον παράδεισο αλλά ελπίζει σ’ έναν παράδεισο που θα είναι η Κόλαση που προσφέρει στα θύματά του; Υπάρχει εγκληματίας Θεός; Ο ιδρυτής του Χριστιανισμού, ο Απόστολος Παύλος δεν μιλά για Κόλαση. Στα Ευαγγέλια, ο Ματθαίος (25:46) «Απελαύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον… », μιλά για τους άδικους και ανάλγητους ο δε Μάρκος (9:47) «Εις γέεννα φωτιάς… » μιλά προφανώς για την ενοχή. Εξάλλου η «γέεννα», εβραϊκά «gehinōm» (ή κοιλάδα του Ενώχ) είναι επίγειος τόπος, ανατολικά της Ιερουσαλήμ. Γενικότερα, στην Αγία Γραφή η Κόλαση δεν απαντάται ως μεταφυσικός-υπερβατικός τόπος.
Όταν η Κόλαση, λέει ο Todorof, εξαφανίζεται από τη μυθολογία, εμφανίζεται στην πραγματικότητα, δηλαδή, όταν η Κόλαση δεν είναι μια τιμωρία του μέλλοντος τότε εγκαθίσταται στη Γη άμεσα.
Σιωπηλά. Έχουμε προσέξει τις συνέπειες της θραύσης της συλλογικότητας, της ανάδυσης του άκρατου ατομικισμού, την έλλειψη επικοινωνίας, την αποξένωση, τη μούγγα που υπάρχει στους συμπολίτες μας; Υπενθυμίζω την ιστορία του Αγίου ο οποίος στην έρημο συναντά ένα κρανίο: «Από που έρχεσαι; Ποιος είσαι;» «Είμαι η περιπλανώμενη ψυχή ενός νεκρού» απαντά το κρανίο. Στην ερώτηση του Αγίου: «Πώς είναι η κόλαση;» το κρανίο απαντά: «Είμαστε κολλημένοι πλάτη με πλάτη και δεν μπορούσαμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον εκτός της στιγμής όπου μια ψυχή έβρισκε τη σωτηρία και προσευχόταν για μας. Τότε μπορούσαμε να διασταυρώσουμε τα βλέμματά μας». Όχι τυχαία «Άδης» σημαίνει αθέατος τόπος (Αΐδης-α στερ. Fιδ-ιδείν).
Ο Δάντης μας λέει ακόμα ότι οι φύλακες της Κόλασης δεν έχουν ανθρώπινη μιλιά αλλά κι αν έχουν είναι ακατανόητοι. Αυτή είναι η Κόλαση: Έλλειψη λόγου, έλλειψη βλέμματος μεταξύ μας, μεταξύ ημών και των άλλων. Μήπως, εξάλλου Κόλαση δεν σημαίνει αποκοπή, αποξένωση, απόσχιση ή μήπως σχάση; Για τον Blake, τα τέκνα του Διαβόλου είναι η σαγήνη χωρίς αγάπη και ο ύπνος της ψυχής από την κατασκευή της σκέψης.
Η Κόλαση είναι η έλλειψη βλέμματος και λόγου αλλά εθελούσια όπως εθελούσια νομίζουν οι εγκλεισμένοι ότι σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους: «Οι πύλες της Κόλασης» λέει ο π. Kallistos Ware «είναι κλεισμένες από μέσα».
Η Κόλαση είναι επίσης το εθελούσιο κλείδωμα στο όνομα της ασφάλειας, το κλείδωμα μέσα στην παράνοια ως άμυνας προς τον άλλον, τον ξένο αλλά τόσο δικό μας.
Η Κόλαση είναι επίσης και πρωτίστως η Κόλαση του «πραγματικού», του «πράγματος», της τρέλας που όλοι αγνοούμε ως απόλυτη (με τον θάνατο) ετερότητα αλλά και όλοι γνωρίζουμε ότι ενοικεί στα μύχια του ψυχισμού μας. Μήπως, εξάλλου, η «φυσιολογικότητα» δεν είναι μια αντίδραση στη φύση του ανθρώπου, η «λέξη» μια αντίδραση στο «πράγμα», το «νόημα» και ο Κόσμος μια αντίδραση στο «Κενό» και το Χάος; Η δημιουργία του Κόσμου δεν ήταν μια (απρόσεκτη;) αντίδραση του Θεού στην κατάσταση του προϋπάρχοντος σύμπαντος; Αλλά, ευτυχώς, πάντα υπάρχουν οι Θεσμοί που μπορούν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα.
Κόλαση είναι, επίσης, η Κόλαση του Φαντασιακού, σαν την Κόλαση του Faust (να μην γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να γνωρίζεις, όπως αυτό αποτυπώνεται στην πρώτη στροφή), κάποιες φορές με δυσδιάκριτα όρια από την Κόλαση του «πραγματικού», σαν την Κόλαση του «Αίαντα», αλλά πάντα ως συνέπεια μιας ναρκισσικής ύβρεως που στρέφεται από την ανθρώπινη συνθήκη κατά της ανθρώπινης συνθήκης. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει θρησκεία που να μην καταφέρεται κατά του ναρκισσισμού είτε με την προτροπή στην ταπεινότητα (αλλά πως να μην είσαι υπερήφανος αν καταφέρεις να είσαι ταπεινός; «Ταπεινόφρων έστι όστις έχει εν τω κρυπτώ τι άξιον υπερηφανείας και ουχ υπερηφανεύεται… »: Ισαάκ ο Σύρος, Λόγος Κ’) είτε με την απαλλαγή από τις επιθυμίες (αλλά πως να απαλλαγείς από την επιθυμία χωρίς επιθυμία; Πώς να πάψει ο άνθρωπος να ονειρεύεται, έστω στον ύπνο του; «Το όνειρον είναι μία κίνησις ήτις γίνεται με την επιθυμία… της πολυπλόκου δολιότητος και φαντασίας των απατεώνων δαιμόνων» : Ιωάννου του Σιναΐτη, «Κλίμαξ», Λόγος Γ’). Πώς να πάψουμε να ονειρευόμαστε ότι θα βγούμε από αυτό που ονόμασαν «κρίση»; Και μήπως, κατά βάθος, η αντιπαράθεση με τους Θεσμούς δεν είναι παρά μια σύγκρουση ναρκισσισμών, ενός σπλαχνικού-ελληνικού και ενός εγκεφαλικού-βορειοευρωπαϊκού μέσω των οποίων διεκδικείται οικονομικά η ύπαρξη ως ταυτότητα; Και όπως ο Descartes, τότε, διεκδίκησε, με την περίφημη φράση του, το νόημα της ζωής του από τον νοηματοδότη Θεό, μήπως ο Έλληνας σήμερα διεκδικεί το νόημα της ζωής του από τους νοηματοδότες Θεσμούς με την φράση του «επιθυμώ άρα υπάρχω»;
Ο ναρκισσισμός είναι προστασία αλλά ταυτόχρονα η Κόλαση του αποκλεισμού ή η «διάκλειση» (forclusion). Η ταπείνωση και η επιθυμία, ωστόσο, παρότι αφορούν τον ψυχισμό διέρχονται από το σώμα: αυτό φταίει που ζητάει ψωμί κι ένα άλλο σώμα, άρα αυτό πρέπει να πληρώσει. Αλλά «άκρα ταπείνωση» και έλλειψη επιθυμίας αφορούν μόνο το νεκρό επί του σταυρού σώμα.
Λέτε κάποιοι να πρέπει να πεθάνουν; Γι’ αυτό ν’ αυτοκτονούν;
Στους «Δαιμονισμένους» του Dostoyevsky δεν υπάρχει πατέρας. Η Κόλαση δεν αντέχει την παρουσία του πατέρα, το «όνομα του πατρός», θα έλεγε ο Lacan. Δεν επιτρέπει την πατρική μεταφορά. Εμμένει στην μητρική, κάτωθι της μπάρας κυριολεξία: Ανάδυση ενός ψυχικού συνδρόμου, μιας συλλογικής παράνοιας με θέμα τη διείσδυση στο έθνος εχθρικών δυνάμεων συχνά απροσδιόριστων και μη κατονομαζόμενων (οι πάντες είναι ύποπτοι, ακόμη και ο διπλανός μας και γι’ αυτό να καταδίδεται ή να φωτογραφίζεται… ) που όπως, ακριβώς, υπήρχε στο ρωσικό έθνος της εποχή του Dostoyevsky υπάρχει σήμερα και στη δική μας.
Προς όφελος τίνος; Ακούγεται ότι όλοι θέλουν το κακό μας, μας φθονούν επειδή ξέρουμε να ζούμε, μας ζηλεύουν επειδή έχουμε ήλιο. Μην ξεχνάμε ότι στους κολασμένους πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου ο Διάβολος παίρνει τη μορφή του Ιλαρίωνα, παλιού μαθητή του Αγίου.
«Η κόλαση» έλεγε ο Sartre στο «Κεκλεισμένων των θυρών» «είναι οι άλλοι». Αλλά, είναι και η υποταγή στον Άλλον με Α κεφαλαίο. Η Κόλαση είναι ο Άλλος, δηλαδή ο Θεός. Είναι ο ορισμός που δίνει για τον Θεό στη μελέτη του για τον «Άγιο Ζενέ». Ο Θεός είναι ο Άλλος, ο μεγάλος Άλλος, θα έλεγε ο Lacan. Οι Θεσμοί, θα λέγαμε σήμερα.
Ποιος είναι ο Θεός των Γερμανών, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ;
«Έρχομαι από μια χώρα που δεν υπάρχει», έλεγε ο Green. Για να συμπληρώσει: «Πλέουμε στον Τιτανικό του δικού μας αιώνα». Θα έλεγα, του αιώνα που αρχίζει με την Γκουέρνικα, το Άουσβιτς, τη Χιροσίμα και τη Δρέσδη, συνεχίζεται με το καμένο από τα ναπάλμ σώμα του κοριτσιού, τον γύπα-φωτογράφο που καραδοκεί τον γύπα-όρνιο να ορμήσει στο ημιθανές παιδί της Μπιάφρα και τελειώνει στους άστεγους της Ελλάδας. Και στους μετανάστες του κόσμου που ως ανέστια-και γι’ αυτό απόλυτη- επιθυμία μας παραδίδουν μαθήματα το βράδυ, πλάι στις φωτιές που ανάβουν στις παραλίες, για τον «Ιπτάμενο Ολλανδό» και το «ερριμμένο» ον της χαϊντεγκεριανής ενοχής.
Για το μόνο που θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε είναι το σε ποιο δαντικό κύκλο βρισκόμαστε. Σε έναν από τους τέσσερις της «Κάτω Κόλασης», έγκλειστοι στην πόλη με τα τείχη και τους πύργους-προφητική αναπαράσταση του σχεδίου επιτήρησης Bentham ή, ακόμα νωρίτερα, του «Μεγάρου των θαυμάτων» κατά το οποίο ο Leibniz περιγράφει το τέλειο σύστημα παρακολούθησης- και κατ’ επέκταση των σύγχρονων τειχών που ανεγείρονται στην Ευρώπη ή το Μεξικό (και όπου δικαίως μπορούμε να αναρωτηθούμε: Ποιοι αποκλείονται από τον κόσμο; Ποιοι είναι οι έγκλειστοι;). Ή, όπως μας λέει ο δικός μας Βιργίλιος, ο εκάστοτε πρωθυπουργός μας, ότι βρισκόμαστε σε έναν από τους πέντε κύκλους της «Άνω Κόλασης» με δυνατότητα εξόδου σε μια άλλη Κόλαση, εκείνης της Αγοράς και της παγκοσμιοποίησης;
«Μια εποχή στην κόλαση», πόσο άραγε να διαρκεί; Η έξοδος από την Κόλαση σημαίνει Κόλαση πάλι; Απαλλαγή από τα Μνημόνια μπορεί να σημαίνει ότι τα Μνημόνια έχουν κάνει τη δουλειά τους.
Ωστόσο, οι σαμάνοι, οι ήρωες, τα προικισμένα πλάσματα, εκείνα που κατέβηκαν στην Κόλαση, ανέβηκαν ενδυναμωμένα για να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες του πάνω κόσμου. Οδυσσέας, Ορφέας, Λάζαρος, Αινείας, Βιργήλιος, Δάντης, Faoust, ο Izamak Θεός δημιουργός της Ιαπωνίας, η Ινάνα, ο φίλος του Γκιλκαμές, ο Εκιντού: «Πες μου, φίλε μου, πώς ήταν εκεί που πήγες;» ρωτά ο Γκιλγκαμές. «Θα σου πω, κάτσε, κλάψε». Και κατά μία άλλη εκδοχή, ο Οιδίπους, οι συμμετέχοντες στα Ελευσίνια Μυστήρια, ο Αβραάμ, ο Ορέστης… Ή ο τραγουδιστής του «Ως πότε παλικάρια…» που είχε κι αυτός «διακανονιστεί» από Γερμανούς.
Είναι, όμως, αυτή η μυστική δοκιμασία που μεταμορφώνει έναν θνητό, έναν σκλάβο του πάνω κόσμου, σε απελευθερωτή. «Κατέβα στο βάθος των Ταρτάρων, αν θέλεις να δεις τα άστρα», έλεγε ο Gide.
Η δεύτερη μέρα των «Ανθεστηρίων» στην αρχαία Αθήνα ήταν αφιερωμένη στους νεκρούς. Γιορτή των νεκρών αλλά και γιορτή των ανθέων που εκβλαστάνουν από τον ίδιο τόπο που συνυπήρξαν με τους νεκρούς. Είναι μια πανηγυρική αλλά και κρίσιμη στιγμή όπου ο Άδης ανοίγει και οι νεκροί (οι άστεγοι, οι αυτόχειρες, οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι εκμεταλλευμένοι… ) πλημμυρίζουν την πόλη. Τι θα συμβεί στη συνέχεια;
Αλήθεια, έχετε προσέξει ότι ο «Μωυσής» του Μιχαήλ Άγγελου έχει κέρατα;
Όταν άρχισα να γράφω αυτό το κείμενο από κάπου ακουγόταν «Τα μαθήματα ερέβους» του Couperin. Τώρα, από κάπου ακούγεται το «Sympathy for the Devil» των Rolling Stones.
Από τον δρόμο έρχεται μια μυρουδιά τσίκνας. Μαζί με μια βουή και θόρυβο μεγάλο.
Στην Κόλαση πάντα γίνεται φασαρία. Στην Κόλαση πάντα μυρίζει τσίκνα από τις φωτιές, τους φούρνους, τη λάβα.
Σίγουρα, κάτι ψήνεται…
Γιατί δέν τό θέσατε υπό κρίσιν,
μόνο τ’ αφανίσατε,
αγαπητές Ανιχνεύσεις;
Διότι δεν σχολιάζετε επι της ουσίας. Υπάρχουν αρθρογράφοι που δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν το επιστημονικό τους κύρος με σχολιασμούς τέτοιους είδους. Γράψτε και αμφισβητείστε, αν θέλετε, τον αρθρογράφο ουσιαστικά. Πάντως, το έχω κρατήσει.
άς μή στερηθούμε, γιά μιά φορά
τήν ευκαιρία νά τεθεί στήν κρίση όλων
τ’ αφανισμένο…
Κι επι τα αυτα θα συμπληρωνα στον τιτλο.
Δε διαβαζεις το φιλο σου τον Καγγελαρη κυρε Σαββιδη ‘η δεν τον καταλαβαινεις. Γιατι αν το εκανες δε θα εσβηνες το σχολιο του α.α. Εκτος κι αν οντως ο Καγγελαρης δε θελει να διακινδυνευσει το επιστημονικο του κυρος οποτε σε κεινη την περπτωση ο Καγγελαρης δε διαβαζει Καγγελαρη. Γιατι τι αλλο να περιμενει κανεις εκτος απο στριγγλιες ημιπαρφρονων και ακατανοητα παραληρηματα -κατα των Εβραιων το πρωτο θα υπεθετα- που ορθωνονται σαν αχος απο τα καζανια της κολασης των σχολιων, συμπιεσμενες μεσα σε λεξεις, κουτσουρεμενες, παραμορφωμενες, συγκροτωντας μια νεα Γκουερνικα; Κατι τετοιο θα συμπληρωνε ιδανικα το κειμενο του Καγγελαρη, θα ηταν η φυσικη του συνεχεια, σχεδον θα το εξυψωνε σαν στηλη καπνου που υψωνεται στον ουρανο πανω απο φωτια. Επι της ουσιας να σχολιασουμε τι; Μια τετοια κινηση θα ηταν υποτιμηση του κειμενου. Θα επρεπε να το κοψουμε, να το ραψουμε, να εξαγουμε συμπερασματα, να κατασκευασουμε νοηματα, να το τοποθετησουμε στη θεση του, να το ακυρωσουμε δηλαδη. Γιατι να κανουμε κατι τετοιο; Ο Σοιμπλε ειμαστε;
Μπλέξαμε…
Ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η πιο αιματηρή σύρραξη στην ιστορία του κόσμου.
Όμως η πιο μεγάλη τέχνη εκείνης της εποχής δεν είχε σαν αντικείμενό της τα δεινά του πολέμου.
Ο χρόνος βύθισε στη λήθη τη “στρατευμένη” τέχνη εκείνου του καιρού, αδιαφορώντας εντυπωσιακά για το “πολιτικό” της στίγμα. Αν εξαφανίζονταν ξαφνικά τα ντοκουμέντα της φρίκης εκείνης της εποχής, τότε η “κόλαση εκτός” δεν θα άφηνε κανένα αποτύπωμά στις καταγραφές της τέχνης.
Kαι αυτό επειδή η “κόλαση εντός”, θα εξακολουθούσε εμμονικά και πάντα, ακόμα και σε συνθήκες ολέθρου, να διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία της.
Υπάρχει ένας συγκλονιστικός πίνακας του Magritte, με τίτλο “ο Μεγάλος Πόλεμος”. Για έναν άνθρωπο που έχει ζήσει τον παγκόσμιο πόλεμο στην πλήρη ωριμότητά του, ο τίτλος αυτός προϊδεάζει σε μια καταγραφή της βιωματικής πραγματικότητας.
Όμως ο μεγάλος πόλεμος είναι μια γυναίκα.
Μια γυναίκα ειρηνική, μιας γενιάς πιο πριν, με το καπέλο και το κρινολίνο της. Και στο πρόσωπό της, μια ανθοδέσμη, γαντζωμένη εκεί, φυτρωμένη ίσως, όπως η βλάστηση πάνω στη σήψη αυτού που έχει εκλείψει.
Η ιστορία επομένως θα καταγράψει, ότι ο Μεγάλος Πόλεμος είναι το βλέμμα μιας (ποιας;) γυναίκας που δεν μπόρεσε ποτέ να ειδωθεί, και ίσως αυτό να είναι η βαθύτερη φρίκη του κόσμου.
https://uploads7.wikiart.org/images/rene-magritte/the-great-war-1964-1(1).jpg
Δεν υπάρχουν ο Σόιμπλε και οι Αγορές για την Επιθυμία.
‘Υπάρχει καί ἄλλος ἕνας πίνακας τοῦ Magritte μέ τόν ἴδιο τίτλο
Σχετική άνάλυση
http://psychologuebrest.fr/blog/la-grande-guerre-de-magritte-deux-tableaux-et-un-seul-titre/
«Οι ιδέες είναι σαν τα φαντάσματα, περνάς ανάμεσά τους κι αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν. Τις κλοτσάς … Εάν δεν τους λείψεις εσύ, δεν πρόκειται να λείψουν ποτέ» (Ελύτης, Εκ του πλησίον)
Ὑπάρχει καί μία σειρά ἔργων τοῦ Magritte μέ τήν ὀνομασία The Lovers
http://www.renemagritte.org/the-lovers-1.jsp
http://www.renemagritte.org/the-lovers-2.jsp
πού θά μποροῦσε νά ὀνομάζεται ἡ Κόλαση ἤ ὁ Παράδεισος. Δύο ἄνθρωποι, ἕνας ἄνδρας και μία γυναίκα προσεγγίζουν ὁ ἕνας τον ἄλλον, χωρίς νά μποροῦν νά διακρίνουν ὁ ἕνας τό πρόσωπο ἀκόμα τοῦ ἄλλου. Μία ἕλξη τούς φέρνει κοντά, χωρίς νά γνωρίζουν τό γιατί ἴσως. Ἐδῶ ὁ καθένας σκέφτεται, ταυτίζεται, θυμᾶται, φαντάζεται. Σκέψεις ἀνέξοδες ἤ πολυέξοδες, σκέψεις ἀδιέξοδες μερικές φορές ἄν δέν ἔχεις μάθει νά τίς ἀλλάζεις, ὅπως συστήνει ὁ Ἐλύτης παραπάνω, ἤ ἄν δέν θελήσεις νά τίς μοιραστεῖς με κάποιον.
Η ευχαρίστηση ανήκει μόνο στο βασανιστή…..
Για τον Blake, τα τέκνα του Διαβόλου είναι η σαγήνη χωρίς…..
Πρέπει να αποποινικοποιηθεί η εργασία στο σεξ στην Ελλάδα;
http://news247.gr/eidiseis/reportaz/prepei-na-apopoinikopoihthei-h-ergasia-sto-seks-sthn-ellada.4692860.html
Ναι έφθασε η κατάσταση της δουλείας της γυναίκας να ονομάζεται εργασία
αυτοί δε που προωθούν αυτή την άποψη να αθροίζονται με τα σύγχρονα ανοιχτά μυαλά στο όνομα των ‘δικαιωμάτων’ ή το δικαίωμα στη σκλαβιά.
Φοβερη η εμμονη σου Μαρια σ’ αυτο που υποστηριζεις. Και στην αναγκη σου να το κανεις οδηγησε στην υπερβολη, σχεδον στον παραλογισμο και χανεις το δικιο σου. Για παραδειγμα η Γκουερνικα στην οποια αναφερθηκα παραπανω ειναι ενα χαρακτηριστικο δειγμα ασημαντης στρατευμενης τεχνης. Το ιδιο ισχυει για λογοτεχνικα εργα οπως του Μπρεχτ ‘η του Ριτσου που ειναι οντως στρατευμενα και περα πασης αμφιβολια αμελητεα. Και να φανταστει κανεις οτι βασικα συμφωνω μ’ αυτα που λες, ο Σοιμπλε δεν υπαρχει για την επιθυμια παρα μονο ισως ως το αντιθετο της, αλλα δε θα συνεχισω γιατι δε μ’ ενδιαφερει να σε πεισω, θα σου πω μονο ενα περιστατικο που εχει καταγραψει ο Σαλαμοφ στα διηγηματα του.
Σπαγαν πετρες σε καποιο νταμαρι στη Σιβηρια στα ορια της εξοντωσης οταν απο μπροστα τους περασε μια κυρια, γυναικα ενος διοικητη του στρατοπεδου, τους κοιταξε κι εκανε ενα σημα δειχνοντας τον ουρανο. Δεν εκανε αυτο ουτε για να τους θυμισει την υπαρξη του θεου, ουτε για να στρεψουν το βλεμμα τους στα ομορφα χρωματα και να παρηγορηθουν, ουτε εννουσε κατι για τη συμπαντικη αρμονια ‘η της δικαιοσυνης τον ηλιο τον νοητο. Αυτο που εδειχνε ηταν η θεση του ηλιου που ειχε αρχισει να πεφτει, που σημαινε οτι σε λιγη ωρα η βαρδια τελειωνει, να κανουν κουραγιο, κατι που ο συγγραφεας κατεγραψε ως την σημαντικοτερη χειρονομια ενσυναισθησης που γνωρισε στα χρονια της εξοριας.
Μα πως να μην ειμαι “φοβερά εμμονική”; Πόσες επαναλήψεις χρειάζονται ώσπου να απαντηθεί κάποιο σχόλιο σε αυτό ακριβώς που γράφει, χωρίς πόζες και παπαγαλισμούς; Είναι δυνατόν Ελένη να αναρωτιέσαι αν ο πίνακας του Μαγκρίτ με τίτλο “οι εραστές” απεικονίζει την Κόλαση ή τον Παράδεισο;
Ο Παράδεισος γιατι; Σου έχουν φορέσει κουκούλα ποτέ;
Τι είναι αυτό που μας κάνει να μην συναισθανόμαστε την κυριολεξία αυτού που βλέπουμε, αλλά να υποτασσόμαστε σα δούλοι, πίσω από μια διαβεβαίωση “ότι αυτό είναι συμβολικό” και να εφησυχαζόμαστε πίσω από έναν τίτλο “ερωτικό”;
Από την άλλη το ζήτημα δεν είναι να υποτιμήσει κανείς τις πολεμικές λογοτεχνικές αναφορές (πως θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε το “Μάουτχάουζεν” ή τον Primo Levi για παράδειγμα;)
Η πραγματικότητα της τέχνης όμως παραμένει αμείλικτα ετεροβαρής, Άφαντε: κανένα κίνημα – ο σουρεαλισμός, ή ο εξπρεσσιονισμός πχ, σύγχρονοι του πολέμου και οι δυο,- δεν συσπειρώθηκαν γύρω από τον πόλεμο.
Αντίθετα, απέναντι στον πόλεμο καθεαυτό, συσπειρώθηκαν “θεσμοί” όπως τα Ενωμένα Έθνη ή η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έτσι, για μένα, αυτοί οι “παράλληλοι δρόμοι”, η σιωπή του ενός εκεί που ο άλλος ομιλεί, είναι ένα θέμα βαθειά εντυπωσιακό, το βλέπω, το παρατηρώ, το καταθέτω προς διερεύνηση.
Πιστεύω ότι έχει σχέση με την αρχική ανάρτηση, στο βαθμό που η “κόλαση εντός, εκτός”, το πολιτικό και το υπαρξιακό ζήτημα, εμφανίζουν αυτήν την παράξενη και συσκοτιστική παραλληλία, με μεγάλη αντίσταση στη λύση και τη συνάντησή τους.
Το ερώτημα παραμένει επομένως ανοικτό: γιατί ο Μεγάλος Πόλεμος είναι μια κυρία “εποχής” με μια ορτανσία κολλημένη στο πρόσωπο;
Γιατί η απο-προσωπο-ποίηση βιώνεται σαν γεγονός τραγικότερο από τις εκατόμβες του πολέμου;
Και γω θα είμαι πάντα “φοβερά” εμμονική, γυρεύοντας εκείνες τις σπάνιες απάντησεις που ελάχιστα με ενδιαφέρει αν “συμφωνούν”, αλλά που θα έχουν κάτι από το απροσδόκητο της Επιθυμίας του σχολιαστή- χωρίς μαγκιά, παπαγαλισμό, χαζοχαρά, θα πει αυτό.
Εμμονή ή Υπομονή;
Θα δείξει.
Μαρία, προσπάθησε νά ἑρμηνεύσεις καί τόν ἄλλο πίνακα τοῦ Magritte μέ τόν τίτλο La Grande Guerre γιά νά μᾶς βοηθήσεις νά προσεγγίσουμε τόν τρόπο σκέψης σου, χωρίς πόζες καί παπαγαλισμούς.
Δέν ἀναρωτιέμαι Μαρία ΄΄αν ο πίνακας του Μαγκρίτ με τίτλο “the lovers” απεικονίζει την Κόλαση ή τον Παράδεισο΄΄, διετύπωσα μία ἐκτίμησή μου ὅτι θά μποροῦσε νά ὀνομάζεται ἡ Κόλαση ἤ ὁ Παράδεισος. Ἐσύ ἐπέλεξες νά ἑρμηνεύσεις τόν τίτλο σάν “οι εραστές” καί νά φανταστεῖς τά πέπλα πού δέν ἀφήνουν ἐμφανῆ τά πρόσωπα τοῦ συγκεκριμένου πίνακα σάν κουκοῦλες. Γιατί;
Προσωπικά βλέπω στήν διάθεση τοῦ Magritte νά θέλει νά ἀποτυπώσει μία πραγματική ἐρωτική ἕλξη μεταξύ τῶν δύο προσώπων κάτω ἀπό τά πέπλα, πού ὅπως συμβαίνει στόν ἔρωτα, δέν εἶναι στήν ἀρχή διακριτό ποῦ ὀφείλεται, δέν εἶναι φανερά δηλαδή τά χαρίσματα τοῦ ἄλλου πού ὁδηγοῦν στήν ἕλξη, τό ταίριασμα δηλαδή. Εἶναι πιθανόν μία ἀρχή Παραδείσου. Τά πέπλα δέν ὑπάρχουν ὅταν βλέπει καθαρά ὁ ἕνας τόν ἄλλον.
“Προσπάθησα να τον ερμηνεύσω” Ελένη και αυτόν τον “άλλον” πίνακα, που δεν έφερα εγώ στη συζήτηση, αλλά τον “πέταξες” εσύ, χωρίς ποτέ να μας εξηγήσεις γιατί. Επειδή γκούγκλαρες, ίσως, και μάζεψες ό τι βρήκες, στα γαλλικά. Αυτού του είδους η “ανταλλαγή απόψεων”, μου προκαλεί εκνευρισμό, ακριβώς επειδή απέναντί μου έχω μια “μηχανή αναζήτησης”, χωρίς περαιτέρω ικανότητα αυτοσχεδιασμού.
Μίλησα λοιπόν,ακριβώς απαντώντας σε σένα, για το βάρος μιας αποπροσωποποίησης, ξεχωρίζοντας επιπλέον με παύλες τα σύνθετα μέρη της λέξης, μήπως και γίνουν τα νοήματα “ορατά”, όπως στη ζωγραφική.
Και στους δυο πίνακες “διαλύεται” το πρόσωπο.
Τώρα, το ότι μου απαντάς σα να μην τόχεις διαβάσει, δείχνει για μένα το μέγεθος της αδιαφορίας σου για την οποιαδήποτε συζήτηση.
Για τα “πέπλα” δεν έχω να πω τίποτα, σηκώνω απλά τα χέρια ψηλά.
Ποῦ εἶναι Μαρία ἡ προσπάθειά σου νά ἑρμηνεύσεις; ΄΄ Το ερώτημα παραμένει επομένως ανοικτό: γιατί ο Μεγάλος Πόλεμος είναι μια κυρία “εποχής” με μια ορτανσία κολλημένη στο πρόσωπο;΄΄Πῶς δέν τόν εἶδες τόν κύριο, ἀφοῦ δέν χρειάζεται παρά μία ἀναζήτηση στό διαδίκτυο γιά νά βρεῖς ὅτι ὁ Magritte ἀναφέρεται σέ ἕναν ἄνδρα καί σέ μία γυναίκα, στούς ὁμότιτλους πίνακές του; Καί ἐπειδή ἐκτός ἀπό τήν ἐμμονή σου νά προβάλλεις τήν δική σου ἐρμηνεία, πού εἶναι κατανοητή ἐδῶ καί πολύ καιρό, σέ ὅ,τι ἀνακαλύπτεις, χωρίς νά δείχνεις τήν διάθεση νά κατανοήσεις τήν ἤ τίς ἄλλες ἑρμηνεῖες πού ὑπάρχουν ἤ πού βλέπουν ἄλλοι συζητητές, ἐπί πλέον ἄν ἀντί νά ὑποτιμᾶς τόν συνομιλητή σου, καταφέρεις νά ἐμβαθύνεις στά λεγόμενά του, μπορεῖ νά βρεῖς ὄχι μιά μηχανή ἀναζήτησης ΄΄ χωρίς περαιτέρω ικανότητα αυτοσχεδιασμού΄΄ , ἀλλά τόν τρόπο πραγματικῆς ἐμβάθυνσης στά νοήματα χωρίς ἴχνος ἀνάγκης ΄αὐτοσχεδιασμοῦ΄ ἐκεῖ πού ἕνας τρόπος σκέψης ἀδυνατεῖ νά ἑρμηνεύσει καί ΄βολεύεται΄σέ ΄αὐτοσχεδιασμούς΄, ὑπερηφανευόμενη μάλιστα γι αὐτούς. Καί μέ τήν ἀπαραίτητη ὑπομονή πού χρειάζεται νά δείξεις γιά νά κατανοήσεις καί ὄχι γιά νά μήν ἐκνευρίζεσαι καί τήν προσπάθεια προσέγγισης μιᾶς διαφορετικῆς ματιᾶς, πού τό γνωρίζεις σάν δυνατότητα -ἐγώ ἀπό σένα τό ἔμαθα αὐτό- ἀλλά δέν τό ἐφαρμόζεις στόν ἑαυτό σου,θά δεῖς μία ἄλλη γλῶσσα καί ἄλλα πολλά καί θαυμαστά πού δέν τά βλέπεις τώρα.
Ὅπως κάποιος ἄλλος μπορεῖ νά δεῖ καί στούς δύο πίνακες ὅτι δέν ΄΄διαλύεται΄΄ τό πρόσωπο, ἀλλά κάποιος συμβολισμός ὅπως τό λουλούδι ἤ τό μῆλο πού κρύβουν τά πρόσωπα ἀποκαλύπτουν μία ἄλλη γλῶσσα καί ἀνάγκη ἄλλης ἑρμηνείας, ἀλλά καί ἀλήθειες ἄλλου ἐπιπέδου.
Γιά τά ΄΄πέπλα΄΄ εἶναι φανερό ὅτι δέν ἔχεις νά πεῖς τίποτα, μήν δίνοντας σημασία στήν σημασία τοῦ προσώπου στόν ἔρωτα.
Μαρία νομίζω ότι ο Α πόλεμος ήταν ο πιο αιματηρός.
…
Της γυναίκας που δεν μπόρεσε ποτέ να ειδωθεί,…ή της γυναίκας που την κοιτούσαν συνέχεια κι αυτή ήταν αφιερωμένη στην κίνηση προς τον εαυτό της .
Πόσους απέρριψε άραγε ?
Aπαντώντας στην Ελένη και τον Χρήστο ταυτόχρονα.
Επειδή τυχαίνει να έχω κοιτάξει αρκετά τον Magritte, τότε που η ζωγραφική με βοηθούσε να καταλάβω και να διαχειριστώ τα συναισθήματα που αναδύονταν από την ανάλυσή μου, μπορώ νομίζω να δώσω κάποια στοιχεία “ερμηνευτικά” πάνω στο θέμα, ή στα δυο θέματα που είναι τελικά ένα, του “Μεγάλου Πολέμου”.
https://www.masterworksfineart.com/wp-content/uploads/2015/10/magritte3848.jpg
http://www.nem.tku.edu.tw/courses/modernity/2B/image/Magritte_1964_great-war-male.jpg
Ο Magritte, όπως ανέφερε και ο ίδιος, απεικονίζει συνήθως τον εαυτό του, με αυτό το κουστούμι και αυτό το καπέλο, όπως στον δεύτερο πίνακα με τον ίδιο τίτλο.
http://1.bp.blogspot.com/-sVtEt4O12KQ/U9bHZtdIvCI/AAAAAAAAF10/1p4jPcEYfUU/s1600/22.jpg
Από την άλλη, η “εποχή” της μυστηριώδους κυρίας αποκαλύπτεται από τη μόδα που ακολουθούν τα ρούχα της. Είναι η μόδα της δεκαετίας του 1890, της χρονολογίας δηλαδή που γεννήθηκε ο Magritte. Είναι επομένως, η εποχή της μητέρας του.
Και στους δυο πίνακες, αποκρύπτεται το πρόσωπο. Και παρόλο που αυτή η απόκρυψη γίνεται “έντεχνα” και με στοιχεία καθησυχαστικά, (ένα καλοσχηματισμένο μήλο, ή μια ανθοδέσμη), προσωπικά, μου προκαλούσε πάντα μεγάλη αγωνία.
Το πρώτο στοιχείο λοιπόν είναι η σχέση ανάμεσα στα αναπαριστώμενα πρόσωπα, η σχέση μητέρας-γιού. Το δεύτερο στοιχείο, είναι αυτό ακριβώς το κρυμμένο πρόσωπο, κάτι που επαναλαμβάνεται εμμονικά στους πίνακες του ζωγράφου.
Ένα επιπλέον αυτοβιογραφικό στοιχείο, είναι ότι η μητέρα του Magritte ήταν έντονα καταθλιπτική και αυτοκτόνησε, όταν αυτός ήταν μικρούλης, πέφτοντας στο ποτάμι. Όταν τη βρήκαν, ήταν κι αυτός μπροστά, μάρτυρας μιας τραγικής σύμπτωσης: το ρούχο της είχε μπλεχτεί και είχε σκεπάσει το πρόσωπό της , σα νεκρικό σεντόνι, όπως ακριβώς αναπαριστάνεται στα πρόσωπα του τρίτου πίνακα, στους “εραστές”.
https://uploads2.wikiart.org/images/rene-magritte/the-lovers-1928(1).jpg
Όμως το μοιραίο αυτό γεγονός δεν ήταν παρά η κατάληξη. Μια σχέση περίπλοκη και αγωνιώδης, είχε ξεκινήσει πολύ πιο νωρίς ανάμεσα στη μητέρα και τον γιό, αφού η θλίψη είναι τοξική και έχει το πρόβλημα ότι μεταδίδεται, όπως το μητρικό γάλα. Η αποπροσωποποίηση, το συντριπτικό σύμπτωμα αυτής της μεγάλης θλίψης, μεταβιβάστηκε από μια μητέρα,- που με τη σειρά της είχε χάσει από τη δική της μητέρα “το πρόσωπό της”,- στο αθώο παιδί της. Αυτή η κατάσταση βιώνεται από την ψυχή, σαν έγκλημα ενάντια στον άνθρωπο, σαν κόλαση. Παρόλο που δεν απομένει σχεδόν καμία μνήμη από αυτό το μακελειό.
Ο Magritte, με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια, όπως περίπου ο Levi μέσα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, καταγγέλει ότι ο Μεγάλος Πόλεμος συντελείται αλλού: στις στρατιές των αποπροσωποποιμένων ανθρώπων, σε αυτή τη βιομηχανική παραγωγή μιας αδιερεύνητης θλίψης, μια παγκόσμια μαζική θυσία της αθωότητας με πρόσχημα, όπως πάντα, την αγάπη.
Για μένα αυτό που είχε βιώσει ο Magritte, ήταν ολοζώντανο εκεί, σε αυτή τη μοιραία αντίφαση ανάμεσα στη γιορταστική λευκή φορεσιά, τον στραφταλιστό ουρανό και το πεισματικά εξαφανισμένο πρόσωπο πίσω από την ανθοδέσμη. Η βαθεια ειρωνία, η βία και η αγωνία, βρίσκονταν πάντα εκεί, προτού διαβάσω τον τίτλο, προτού πληροφορηθώ τα τραγικά γεγονότα. Ο τίτλος ήρθε για μένα εκ των υστέρων, σαν στίχος, δίνοντας το τελικό κτύπημα μέσα από την ποιητικότητά του.
Γι αυτό επιμένω όταν κοιτάζει κανείς έναν πίνακα, να εμπιστεύεται τα συναισθήματα του, χωρίς να προσπαθεί να “στρογγυλέψει” την έντασή τους.
Η “ανάλυση” θα έρθει μετά, αυθόρμητα,και με το φως της θα φτάσει την ένταση σε ένα ζενιθ καθαρτήριο.
Όμως μια και βρισκόμαστε σε ένα πολιτικό ιστολόγιο, υπάρχει ένα “πράττειν” που μπαίνει σαν αιτούμενο μετά από κάθε συνειδητοποίηση.
Και ειλικρινά εδώ έρχομαι σε πολύ μεγάλη αμηχανία. Δεν μπορώ να καταλάβω με ποιον τρόπο αυτές οι ψυχικές καταγραφές μπορούν να γίνουν πολιτικές, χωρίς να αποδειχθούν μη διαχειρίσιμες, και επομένως ακραία καταστροφικές. Τρέμω κάθε φορά που το ψυχικό κενό επιζητεί την πλήρωσή του, (την ικανοποίηση αλλά και την εκδίκησή του) στο κοινωνικό.
Η κόλαση εκτός είναι για μένα σίγουρα η μαζική συνέπεια της κόλασης εντός.
Όμως αυτό που με άφησε κυριολεκτικά άφωνη, είναι πως η κόλαση εντός, συγκαλυμένη, κρυφή, ανεξερεύνητη, εξισώνεται με τον χειρότερο πόλεμο. Τουλάχιστον έτσι “μαρτυρούν” αυτοί που έζησαν, και προπαντός ένιωσαν, και τα δυο.
Η κόλαση εκτός είναι για μένα σίγουρα η μαζική συνέπεια της κόλασης εντός….
Ναι αλλά αυτή η κόλαση διαχωρίζεται από το περιβάλλον μ ένα εύσχημο ή καλύτερα γλυκερό τρόπο και συνεχίζετε η ιδιώτευση.
Είναι η απόρριψη του περιβάλλοντος και το κλείσιμο , στην κοινωνική έκφραση η ιδιώτευση, που έχει αποτέλεσμα την κόλαση έξω.
Ανεξάρτητα από τον λόγο της ιδιώτευσης το αποτέλεσμα είναι η κόλαση έξω.
Είναι το η κόλαση είναι ο άλλος με αποτέλεσμα το κλείσιμο ή ο παράδεισος είναι ο άλλος με αποτέλεσμα το άνοιγμα.
Θέλεις να πεις ότι η ενασχόληση με τη ψυχή είναι ιδιωτεία;
Νομίζω πως η λέξη “σοβαρότητα”, έχει στην ετυμολογία της το “έσω βάρος”, και δε πιστεύω πως έχει κανείς πολλές ελπίδες υγιούς κοινωνικής ζωής όταν συστηματικά αγνοεί ποιος είναι.
Η ενασχόληση με την ψυχή είναι Η υγεία η υπερβολική όμως και λαθεμένη ενασχόληση είναι αρρώστια στα σίγουρα.
Η σοβαρότητα έχει κι αυτή το βάρος της.
Αυτό όμως που λέω εγώ είναι το εξής. Πως να δεις τον κόσμο κι αυτά που συμβαίνουν αν είσαι εγκλωβισμένος στην άρνηση του κόσμου βάζοντας ωραίους ‘ φερετζέδες’ .
Η εσωτερική αλήθεια βρίσκεται πάντοτε απέναντι.
Αυτό ήταν,τόσο γρήγορα εκτονωθήκατε;
Κρίμα και περίμενα να δώ ξεμαλλιάσματα.
Τελικά επιμένω πώς αυτό που μας συνεπαίρνει σε μιά συζήτηση (βιβλίο,ταινία κλπ) δέν είναι το περιεχόμενο,αλλά το θέαμα.
Δέν υπάρχει τίποτα για να εμβαθύνουμε,νοήματα στα πράγματα ή υποσυνείδητα στις συνειδήσεις,ολα είναι δράση.Ακόμη και η παγιωμένη κατάσταση,η τάξη του θεού ή των γερμανών που λέει ο καγκελάρης,είναι δράση.Διότι η φαινομενική τους ακινησία εκφέρει λόγο αντιμαχόμενο σε οτιδήποτε επιχειρήσει να την απειλήσει,την τάξη.Δέν δρά τώρα,αλλά υπόσχεται δράση.
Όποιος τολμήσει να φάει αυτό το μήλο απο την μηλιά την πούτσισε, λέει ο θεός.Ήδη με αυτή του την φράση γίνεται δρών,δέν υπάρχει σε μιά ακίνητη και παγιωμένη τάξη πλέον.Ο ίδιος είναι αυτός που πρωτίστως διασαλεύει την ίδια του την τάξη θέτοντας τις εντολές του,εντολές εκ του μηδενός (αφού κανείς δέν τον απείλησε για να προβεί σε τέτοιες προειδοποιήσεις),για αυτό θα μπορούσαμε να τις πούμε σωστότερα επιθυμίες. Όλα είναι επιθυμίες για δράση,δηλαδή για εξουσία.Με διάφορες προφάσεις που όταν εξαντλήσουν κάθε νομιμότητα και ηθική,πετάμε ότι έχουμε και δέν έχουμε καταγής φωνάζοντας βαράτε στο ψαχνόοοοο και ξεχυνόμαστε στην αρένα βγάζοντας ο ένας τα μάτια του άλλου,παλεύοντας ποιος θα πάρει τα περισσότερα.Όλοι για τα λάφυρα του πολέμου αγωνίζονται,ο εχθρός και ο φίλος,ο στρατιωτικός,ο πολιτικός,ο ζωγράφος ακόμη και ο παπάς,ακόμη και σήμερα,εγώ ο άφαντος η μαρία η κούλ,για τα λάφυρα του πολέμου αγωνιζόμαστε.Το υποθετικό όν που δέν θα είχε επιθυμίες για εξουσία,δέν αποτελεί ή μετέχει σε μιά παγιωμένη ανώτερη τάξη,αλλά αντιθέτως είναι αποτραβηγμένο απο κάθε κοινωνική οργάνωση.Φωνάξτε,ζωγραφίστε,σφαχτείτε,ξεκοιλιαστείτε,στα παπάρια μου θα πεί,που και αυτό ακόμη ούτε καν θα το πεί,αλλά μόνοι μας θα το καταλάβουμε ότι μάλλον το λέει απο το ύφος που θα μας κοιτάξει.
Ο κόσμος της υπέρτατης τάξης δέν είναι ο κόσμος των μη επιθυμιών,δέν είναι ο ολοκληρωμένος κοσμος,παράδεισος των πρωτοπλάστων όπως λανθασμένα νομίζουμε,αλλά αντιθέτως είναι ο κόσμος της υπέρτατης επιθυμίας για εξουσία.Είναι ο κόσμος που καταρρέει απο το ίδιο το βάρος του,η τάξη που αυτουπονομεύεται (η κρίση σήμερα προκύπτει απο την παγιωμένη οικονομική τάξη,τραπεζίτες,μεγαλοκεφαλαιούχους κλπ,και όχι απο τους αδύναμους οικονομικά που δέν μπορουν να ενταχτούν σε αυτή την τάξη, ασθενέστερα οικονομικά στρώματα,μετανάστες κλπ.) .
Ακόμη και ενας πίνακας ζωγραφικής για παράδειγμα μιάς και μιλάτε για καλλιτεχνήματα αποτελεί απο μόνος του έναν κόσμο της απόλυτης τάξης (διότι τίποτα άλλο δέν μπορεί να συμβεί πέρα απο ότι του έχει συμβεί).Ο οποίος όμως ελλείψει οποιαδήποτε άλλης απειλής εντός του,αναγκάζεται να απειλεί τον ίδιο του τον εαυτό,γινόμενος βορά του εαυτού του και τελικά αυτοκαταστρεφόμενος μέσα σε απατηλές ερμηνείες επιθυμιών και νοημάτων σάν και αυτά που λέει η μαρία που ξέρει και απο τέχνη και μας βάζει όλους στην θέση μας,άμα λάχει να πούμε,αμε γειά.
Για αυτό και είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψην την τέχνη όταν πρόκειται για θέματα πολιτικής και πόσο μάλλον για θέματα πολέμου βέβαια.Ισχύει και το αντίθετο,να παίρνουμε σοβαρά υπόψην την πολιτική για θέματα τέχνης.
Βασικά δηλαδή το καλύτερο θα ήταν να μήν πέρναμε τίποτα σοβαρά υπόψην για τίποτα και να πέφταμε σε ενός τύπου διαλογισμό άνευ επιθυμιών.
Και που εχουμε επιθυμίες δηλαδή τι καταλαβαίνουμε,με την επιθυμία στο χέρι θα μείνουμε στο τέλος σάν ηλίθιοι.
Άρε νικόλα καπσους ταμπέλι,να πούμε….
Ἡ τέχνη μᾶς ἑνώνει aspic, ὅσο κι ἄν διαφωνοῦμε, προσπαθώντας νά κατανοήσουμε.
Ὅμως τό μῆλο τοῦ Magritte δέν εἶναι φαγωμένο, ὅπως μᾶς δείχνει, ὅπως τό βλέπει αὐτός.
Ὁ ἔρωτας, τόσο ἑλληνικό θέμα, ὅπως καί ἡ κοινωνική ζωή προϋποθέτουν τόν ἄλλον, τό ἄνοιγμα στόν ἄλλον. Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά δεῖ τόν ἑαυτό του ὄντας ἀπομονωμένος.
Μιά κοινωνία χωρίς ἔρωτα ἤ ἕνας ἔρωτας ἔξω ἀπό τήν κοινωνία, δέν νοοῦνται. Τό νά περιμένεις νά ζυγιστεῖς στήν ματιά τοῦ ἄλλου γιά νά βρεῖς τόν ἑαυτό σου, ἡ κόλαση πιθανόν ἀλλά σέ ἀναμονή τοῦ παραδείσου.
Βασικα και συνοπτικα Μαρια το σκεπτικο σου φαινεται να ειναι τα του Σοιμπλε τω Σοιμπλε και τα του Μαγκριτ τω Μαγκριτ μαζι με ολιγη απο μη μου τους πινακες ταραττε. Απ’ τη μια οι θεσμοι, απ’ την αλλη οι γκαλερι και οι τρελοι στο τρελαδικο. Αν αυτη ειναι η ταξη του κοσμου κι αν ξεκινας απο μια τετοια νεκρικη διευθετηση τοτε χαρισμα σου η τεχνη. Ουτε πινακες του Μαγκριτ θελω να ξερω ουτε τις ερμηνειες τους. Εδω μεσα αυτο που πρεσβευουμε ειναι η τρομοκρατια ως τεχνη, η τεχνη ως τρομοκρατια και ο Παπαδημος στο Τζανειο.
Και τωρα θα σας ενημερωσω για το πως πεθανε η Ελενη, κι ας μη της φαινεται.
Ο μεγαλος πολεμος
Διοτι ενα απογευμα οπως ολα τ’ αλλα, εκει που ετρωγε ενα απο τα αγαπημενα της παγωτινια, η Ελενη σηκωθηκε απο τον καναπε σαν υπνωτισμενη, σταθηκε μπροστα στον καθρεφτη για ωρα και βαλθηκε να παρατηρει τους μαυρους κυκλους κατω απ’ τα ματια, τα χαλαρωμενα μπρατσα, το στηθος που ειχε αρχισει να πεφτει, την κυτταριτιδα στα μπουτια κι αναρωτηθηκε πως ειχε φτασει ως εκει. Θυμηθηκε τοτε ολα εκεινα τα κυριακατικα τραπεζια με την οικογενεια, τα πεθερικα και τα κατσικακια με πατατες στο φουρνο. Ολα εκεινα τα καλοκαιρινα μπανια με τα παιδια, τα μπρατσακια τους και τα κεφτεδακια μεσα στα μπολ. Ολες τις αμετρητες ημερες στο γραφειο με τις ζαμπονοτυροπιτες στα διαλειμματα και τις σοκολατινες το βραδυ στο σπιτι συνοδευομενες απο μπολικη ενοχη. Τα θυμηθηκε ολα, παρολα αυτα το αθροισμα τους δε μπορουσε να εξηγησει αυτο που εβλεπε στον καθρεφτη. Εκεινη θυμοταν ακομη το δροσερο κοριτσι των δεκαοχτω χρονων που ηθελε να γυρισει τον κοσμο. Αληθεια, γιατι δε γυρισε ποτε τον κοσμο; Γιατι πηγαινε εδω και εικοσιπεντε χρονια καθε σαββατοκυριακο στο Χαλκουτσι; Ποσες φορες μπορει να παει ενας ανθρωπος στο Χαλκουτσι μεχρι να παψει να μπορει να πατησει το ποδι του οχι μονο στο Χαλκουτσι αλλα ουτε σε ακτινα τριαντρα χιλιομετρων απ’ το Χαλκουτσι και το ηλιθιο εξοχικο που ειχαν χτισει εκει με τον αντρα της; Πως ειχε αφησει να συμβουν ολα αυτα; Πηγε στη βιβλιοθηκη, στο ραφι με τις φωτογραφιες κι επιασε εκεινη της μανας της, πεθαμενη εδω και χρονια (οχι που δε θα ηταν). Γιατι ρε μανα δε με προστατεψες, γιατι δε με ειχες προειδοποιησει; Και για πρωτη φορα δεν ακουστηκε η συμβιβαστικη φωνη μεσα της να τη δικαιολογει “τι μπορουσε να κανει, τι ηξερε κι εκεινη;”. Φευγοντας ακουμπησε τη φωτογραφια με το προσωπο κατω, πηρε τα κλειδια, ανοιξε την πορτα και βγηκε εξω. Ο γιατρος μετα το τελευταιο τσεκ απ της ειχε πει να κανει τρια χιλιομετρα ημερησιως για να πεσουν τα τριγλυκεριδια που ειχαν χτυπησει ταβανι. Συνηθως εκανε το γυρω του τετραγωνου σαραντα φορες ομως εκεινο το απογευμα αρχισε να περπαταει χωρις κατευθυνση την πολη. Περπαταγε περπαταγε περπαταγε μεχρι που κοιταξε γυρω της και συνειεητοποιησε οτι δεν ηξερε που βρισκοταν. Κοντοσταθηκε προσπαθωντας να προσανατολιστει αλλα εκεινη τη στιγμη σταματησε ενας ταξιτζης μπροστα της, κατεβασε το παραθυρο και τη ρωτησε ” ποσο παει κουκλα;”. Χωρις να καταλαβαινει τι ακριβως εννουσε, υποθετοντας οτι μπορει να ειναι ξενος, κοιταξε το ρολοι της και του απαντησε “δεκα παρα τεταρτο”. Καπως παραξενεμενος εκεινος συγκρατοντας το δεκα ειπε “φτηνη εισαι” και της ανοιξε την πορτα προσκαλωντας την μεσα. Εκεινη κοιταξε γυρω και τοτε προσεξε τα κοριτσια στην ακρη του δρομου, πεντε νταρντανες μαυρες και δυο ξεπλημενες ελληνιδες με γυαλιστερα μινι και παπουτσια κοθορνους, ειχε σταθει στη μεση μιας πιατσας, “μπες μεσα καλε, τι κοιτας” της εγνεψαν. Αργοτερα δεν ηξηρε γιατι το εκανε ουτε πως το εκανε παντως βρεθηκε να καθεται στο ταξι. Σκεφτηκε οτι μπορει να την ριχε επηρεασει οτι την ειχε πει κουκλα, οι γυναικες παθαινουν κατι τετοια. Οδηγησαν σε μια ερημια κι εκει εγινε. Ο ταξιτζης εμεινε τοσο ευχαριστημενος -μαλλον απ’ την προφανη αμηχανια- που της εδωσε εικοσαρικο κι εκεινη το κρατησε. Σκεφτοταν που να το χρησιμοποιησει, τι θα ηταν πρεπων ν’ αγορασει. Αρχικα σκεφτηκε μακαρονια που ηταν τ’ αγαπημενα του αντρα της, τελικα το εριξε στο δισκο της εκκλησιας την Κυριακη και το ματι του νεωκορου αστραψε απο τη γενναιοδωρη προσφορα.
Εκτοτε συχνα πικνα οι βολτες της περναγαν απο κεινο το σημειο. Δε στεκοταν ποτε, οχι για πολυ τουλαχιστον, δε χρειαζοταν κιολας, οι πελατες ηταν πολλοι. Τα παγωτινια κοπηκαν μαχαιρι, τα τριγλυκεριδια εκαναν βουτια, το ιδιο και τα κιλα. Το δερμα τσιτωσε, οι μαυροι κυκλοι χαθηκαν, η οικογενεια απορουσε, το ιδιο και οι συναδελφοι στο γραφειο που θαυμαζαν κιολας. Γρηγορα δικτυωθηκε, βρηκε σπιτι με μια γρια τσατσα στην εισοδο, ο αντρας εμπαινε απ’ ευθειας στο δωματιο χωρις να εξεταζει τη γυναικα λες και αγοραζει γουρουνι σε παζαρι. Αρχικα φορουσε πεπλα και μια αποκριατικη μασκα μη τυχον και την αναγνωρισει κανεις. Αργοτερα τα πεταξε κι αυτα γιατι καταλαβε οτι το μυστικο ηταν κοινο. Καθε Δευτερα, Τετερτη και Παρασκευη, το προγραμμα της εγινε σταθερο. Οι ερωτησεις επεφταν βροχη καθως εφευγε.
“Που πας γυναικα”
ο αντρας της ,
“που πας μαμα”,
τα παιδια,
” που πας, θεια”
τ’ ανηψια στη σκαλα,
“που πας αδερφη”
ο αδερφος στο γκαραζ,
“που πας κυρα Λενη”
οι γειτονισσες εν χορω,
“που πας τεκνον μου”,
ο παπας της ενοριας που της εκλεινε πονηρα το ματι γιατι ειχε γινει τακτικος πελατης.
” Σε μια χοροεσπεριδα μην ανησυχειτε, θα ειμαι πισω μεχρι τις δεκα” απαντουσε εκεινη.
Το κακο εγινε αναπενταχα, μια Τεταρτη οπως ολες οι αλλες. Η πορτα του δωματιου ανοιξε και μπηκε μεσα ο αντρας της. Αρχικα μεσα στο ημιφως δεν αλληλοαναγνωριστικαν. Αυτο συνεβη μολις πλησιαστηκαν, για μια στιγμη κοκκαλωσαν, το μυαλο του αντρα σαλταρε, “τι κανεις εδω μωρη πουτανα” και η φραση κυριολεκτουσε. Την επνιξε φραζοντας της την αναπνοη μ’ ενα μαξιλαρι. Εντελως ανεξηγητα ο μικροαστισμος της κυριαρχισε εκεινη τη στιγμη απαγορευοντας της να ουρλιαξε. ” Τι θα πει η γειτονια;” σκεφτηκε. Ο αντρας επιτεθηκε και στην τσατσα, “Τι εκανες στη γυναικα μου μωρη βρωμα”, που σχεδον τη στραγγαλισε. Μαζι τη μετεφεραν στο αυτοκινητο τυλιγμενη σε μια κουρελου. Στο σπιτι καλεσε το ΕΚΑΒ, ως επισημη αιτια θανατου καταγραφηκε η αποπληξια. Δε διενεργηθηκε νεκροτομη, δε δοθηκε συνεχεια, τοσες γυναικες πεθαινουν σ’ αυτην την ηλικια απο ανακοπη. Και η Ελενη κηδευτηκε δυο μερες μετα στο δημοτικο κοιμητηριο Χαλκουτσιου με ολες τις τιμες.
Δηλαδή ἤ χοντρή ἤ μέ τσατσά; Τί θά γίνουν οἱ διατροφολόγοι, ἄνεργοι θά μείνουν;
Τά στερνά του Άφαντου…
Πλησιάζοντας τα σαράντα, τα είχε ζήσει όλα, στην κόψη.
Έκανε ΜΙΑ σχέση με το δυσανεκτικό ασχημόπαπο της γειτονιάς, βαπτίζοντάς τη μοιραία . Ούτε το παπί άντεξε τόσο παραμύθιασμα, και έτσι, κάπου ένα μήνα μετά, ο Άφαντος βαπτίστηκε για πρώτη και τελευταία φορά στα θολά νερά της ερωτικής εγκατάλειψης.
Σούρθηκε ατέλειωτα καλοκαίρια σε παραλίες γυμνιστών με φρικιά, γλείφοντας τον τυπά της διπλανής παρέας με τα σύνεργα ψαρικής, μπας και τσιμπήσει κι αυτός τίποτα στην τράκα.
Στα τριάντα επτά του έπιασε την πρώτη του δουλειά σε ένα γειτονικό οικογενειακό συνεργείο, κι ένιωσε τι θα πει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Τα αναγνώσματά του έγιναν τότε σκοτεινά, πολύ σκοτεινά, με εμμονή σε οτιδήποτε είχε σχέση με τα κάτεργα.
Ένα δειλινό, όταν ο Ρωμανός αποφυλακίστηκε ολοκληρώνοντας με άριστα τις σπουδές των οικονομικών, ο Άφαντος ήταν εκεί, στην πύλη, αυτός και άλλοι τρεις , και χειροκροτούσαν φωνάζοντας συνθήματα με τη λέξη «λεφτεριά». Ο Ρωμανός του έριξε τότε μια βιαστική, θα έλεγε κανείς αδιάφορη ματιά .
Όμως για τον Άφαντο, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε τη σημασία της παθητικής αφοσίωσης στη φαλλική γοητεία της στυγνής τρομοκρατίας.
Για να μην σας κουράζω, το μοιραίο βράδυ φόρεσε μια μελαχρινή περούκα με μακριά ίσια μαλλιά, έβαψε με προσοχή τα χείλη κόκκινα, φόρεσε ένα παλιό φόρεμα από ταφτά κι ένα μισοσπασμένο ζευγάρι γόβες, και τρεκλίζοντας μπήκε στη γιάφκα όπου συνεδρίαζαν οι αναρχικοί από Μενίδι, Ζούμπερι και Νεάπολη μαζί, -στα πλαίσια της διεθνοποίησης των απανταχού Αττικής,- και εναπόθεσε τον εαυτό του στο βλοσυρό βλέμμα του Ρωμανού, ομολογώντας του:
«Είσαι η κόλασή μου εντός, εκτός και επί ταφτά».
Ο Ρωμανός αηδιασμένος αξίωσε εκεί επί τόπου, τη διαγραφή του. Επικράτησε μια αμηχανία γιατί κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς να διαγράψει και από πού, όμως ο Άφαντος το πήρε το μήνυμα.
Ανέβηκε στον ημιόροφο της πολυκατοικίας του, και έπεσε στο κενό. Απότυχε, και σαν τον Ένοικο του Πολάνσκι, ξανανέβηκε να δοκιμάσει από τον 1ο.
Οι γείτονες παρακολουθούσαν άφωνοι τη μελαχροινή μεγαλόσωμη και κακοσούσουμη μαντάμ να τσακίζεται, τσιρίζοντας μπάσα, από τα μπαλκόνια. Εννοείται, και ευτυχώς η παρέμβασή τους υπήρξε έγκαιρη και αποτελεσματική.
Επισκέφθηκα τον φίλο Άφαντο, ένα πρωί στην κλινική. Δεν είχε πάθει τίποτα το σοβαρό , είχε όμως εκείνη τη χαρακτηριστική ηλίθια έκφραση των γερόντων, που έχουν ήδη φύγει, ενώ είναι ακόμα εδώ. ‘Αρπαξε το βαθυκόκκινο αγωνιστικό τριαντάφυλλο που του έφερα, και άρχισε να το μασουλάει βουλιμικά.
«Καλό ταξίδι, φίλε», ψέλισα συγκινημένη. «Τον έκαψες τον εγκέφαλο, αλλά τουλάχιστον κανείς δε θα σε κατηγορήσει για σκουριά. Πάρε τώρα και μια ροκιά….»
Ο παράδεισος στην ματιά του άλλου λές ελένη,αλλά μήν ξεχνάς πώς στον παράδεισο πρίν την πτώση υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος.Έκτοτε και μετά την απομάκρυνσή του απο αυτόν,υπάρχουμε μιλιούνια και ακόμη κανένα παράδεισο όχι μόνο δέν φτειάξαμε αλλα ούτε καν μυρωδιά απο αυτόν δέν πήραμε.
Και νομίζω πώς η νοσταλγία της επιστροφής στον παράδεισο,εκφράζεται με την επιθυμία δολοφονίας του άλλου,διότι ο άλλος είναι η κόλαση που ζούμε.
Για αυτό και η ερωτική επιθυμία έχει τόσο πολύ σχέση,άν δέν ταυτίζεται κιόλας,με το φονικό ένστικτο.
Όχι μόνο η χριστιανική θρησκεία αλλά σχεδόν όλες οι θεοσοφίες του κόσμου το ξέρουν αυτό,πώς παράδεισος με περισσότερους απο έναν δέν νοείται.Για αυτό και προσπάθησαν να το αντιμετωπίσουν με το παράδοξο σχήμα,πώς όλοι οι άνθρωποι είναι ένα πλάσμα.Δέν ξέρω άν ισχύει ή όχι αυτό,αλλά και να ισχύει η επιστροφή όλων ημών στο αρχικό ένα όν,θα σημαίνει την μαζική δολοφονία όλων μας απο αυτό το αρχικό όν,τον θεό όπως συνηθίζουμε να το λέμε.
Απο δώ τώρα ακολουθώντας μιά σειρά εύλογων συλλογισμών που βαριέμαι να αναφέρω,θα καταλήξουμε στην παραδοχή πώς ο αρχικός παράδεισος υπήρχε μονο για τον θεό (θεός και αδαμ ταυτίζονται σε ένα πρόσωπο) και κάτι συνέβη και μπήκαν μέσα,στον παράδεισο, και κάποιοι άλλοι παρείσακτοι,εμείς.
Αυτό δέν μας το συγχώρησε ποτέ ο θεός,και απο τότε μας πήρε στο κυνήγι να μας εξοντώσει όπου μας πετύχαινε.Ο διάβολος,εωσφόρος ή όπως αλλοιώς λέγεται,ο οποίος βρισκόταν πάντα εκτός παράδεισου για αυτό και δέν απειλούσε τον θεό,μας φυγάδευσε σε αυτο΄τον απομακρυσμένο κόσμο που ζουμε μακριά όσο γίνεται απο τις φονικές διαθέσεις του θεού.Επειδή μας συμπόνεσε,επειδή ήθελε να πάει κόντρα στον θεό,κανείς δέν ξέρει. Ο μόνος κόσμος όμως που μπορούσε να βρεί μακριά απο τον θεό,ήταν ένας μολυσμένος κόσμος,ο δικός μας. Για αυτό μπορεί να βρισκόμαστε σχετικά ασφαλείς απο τον διώκτη μας θεό,νοσούμε όμως βαρύτατα. Και το χειρότερο ακόμη επειδή ο κόσμος αυτός μόνο βαρυτικός θα μπορούσε να είναι για να καταφύγουμε (αφού ο θεός απεχθάνεται την βαρύτητα) νοιώθουμε όλο το αβάσταχτο βάρος της ζωής.Σάν να έχεις έναν που να ψήνεται στον πυρετό δηλαδή,βρι΄σκεται έξω στο κρύο και τον φορτώνεις και ένα τσουβάλι πατα΄τες στην πλάτη να κουβαλήσει. Πιο χάλια απο ότι είμαστε δηλαδή δέν γίνεται να υπάρξουμε ποτέ.
Και λίγο πολύ μπορεί να υποθέσουμε ποιό θα είναι το μέλλον μας (όχι απαραίτητα τόσο ασχημο όπως φαίνεται),αυτό που δέν μπορούμε να υποθέσουμε όμως είναι ποιος μαλάκας απο μάς μπήκε στον παράδεισο του θεού απρόσκλητος και μας έβαλε σε τέτοιους τρομερούς μπελάδες μέχρι σήμερα.
Και γιατί το έκανε;
ΥΓ Ωραίες και οι δυό σας θαναταρές ιστορίες,αλλά θα προτιμήσω του άφαντου,επειδή πρώτον τον συμπαθώ περισσότερο απο την μαρία γιατί είναι φιλότιμο και ταπεινό παιδί σε σχέση με την κυρία η οποία είναι ψυχρή και ψηλομύτα και δεύτερον διότι η ιστορία της μαρίας μένει περισσότερο επι προσωπικού,ενώ του άφαντου απογειώνεται και περιγράφει με πολύ ωραίο τρόπο την δυσχερή θέση της γυναίκας στην κοινωνία.Και βέβαια με ωραίο αριστουργηματικό και τραγικό φινάλε,τίγκα στους συμβολισμους και στα υπαινικτικά κλεισίματα του ματιού.
Εύγε νέε μου.
Και εσείς μανδάμ θέλετε δουλειά ακόμη μέχρι να καταφέρετε να βγείτε απο τον περιορισμένο σας προσωπικό κόσμο.
Αλλά επειδή έχετε και εσείς ταλέντο άν προσπαθήσετε θα τα καταφέρετε και θα μεγαλουργήσετε.
Α και μιά προειδοποίηση και στους δυό σας,ΜΗΝ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΤΕ,ΜΗΝ…
Ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ.
Ξεσήκωσες τον Πλάτωνα αλλά δεν είναι έτσι.
Μια ακόμη.
Οι άνθρωποι δεν αποχωρίστηκαν από την μια ουσία /Ον αλλά εξορίστηκαν από μια κατάσταση.
Επειδή στον Χριστιανισμό δεν υπάρχει ατομικότητα αλλά πρόσωπο η ένωση των ανθρώπων σε Άνθρωπο δεν καταργεί κανέναν σαν ον όπως στην ΜΙΑ θεότητα υπάρχουν ΤΡΙΑ διακριτά πρόσωπα. Το ενωτικό είναι η ουσία/ φύση κι όχι η υπόσταση στην οποία υπάρχει πάντα η διάκριση.
Όσο συνολικά για το κείμενο άντε και δηλωμένος θεολόγος όταν αντιστρέψεις τα πρόσημα.
΄΄Το ενωτικό είναι η ουσία/ φύση κι όχι η υπόσταση στην οποία υπάρχει πάντα η διάκριση.΄΄τοῦ Χρίστου, δηλαδή ἄν σκεφτοῦμε τό ἀνάλογο σέ ἕνα δέντρο διακρίνουμε κορμό, φύλλα, ἄνθη ἀλλά ὅλα αὐτά κάτι τά συνδέει γιά νά ἀναπτυχθοῦν. Καί ἄλλα σύνολα μποροῦμε νά ἀναλύσουμε, δέντρα μεταξύ τους, δέντρα μέ τό οἰκοσύστημά τους κ.ἄ.
΄΄παράδεισος με περισσότερους απο έναν δέν νοείται΄΄ γράφεις aspic, πῶς λέγεται τότε ΄μόνος σου οὔτε στόν παράδεισο΄, γιατί, τό γιατί τό περιγράφει ἡ Γένεσις.
΄΄όλοι οι άνθρωποι είναι ένα πλάσμα΄΄ , αὐτό ὁ καθένας μπορεῖ νά σκεφτεῖ ὅπως μπορεῖ, π,χ. γιά νά τούς κάνουμε ἕνα πλάσμα νά σκεφτοῦμε κάποια συγκολλητική οὐσία, ἀλλά μπορεῖ νά ὑπάρχει ἡ συγκολλητική οὐσία ἀλλά νά μήν τήν ἀντιλαμβανόμαστε, ὅπως π.χ. οἱ Ἕλληνες θεωροῦσαν ἴδιους μέ αὐτούς ὅσους εἶχαν τήν ἴδια παιδεία καί αὐτό τί σημαίνει πάλι; Στό δένδρο ἡ συγκολλητική οὐσία φτάνει νά ἀναπτυχθοῦν καί τά ἄνθη καί οἱ καρποί, ὅπως βλέπουμε δηλαδή σήμερα τούς καρπούς ἑνός δένδρου, αὐτοί μᾶς ἔρχονται μαζί μέ ὅλο τό παρελθόν τους, ἄνθη, κλαδιά, κορμός, ρίζες, οἰκοσύστημα κλπ. Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνας καρπός καί μέ ὅλο τό παρελθόν του φτιάχνει τήν ἱστορία του.
Πόσα καταλαβαίνουμε ἀπό τίς μυθολογίες ὅταν ἀναφέρεται ὅτι ὁ Δίας θύμωσε μέ τόν Προμηθέα καί τά λοιπά γνωστά, ἀλλά στό τέλος συμφιλιώθηκε μαζί του καί τόν πῆρε γιά σύμβουλο; Καί γιά τόν θεό καί τόν παράδεισο πῶς εἶναι γραμμένα καί πόσα καταλαβαίνουμε; Ἄν σκεφτοῦμε καί πῶς ἦταν ὁ ἄνθρωπος στή γῆ πολύ παλιά, πὀσες ἱστορίες γιά ἐξωγήινους, πῶς γράφτηκαν μύθοι γι αὐτά, ποῦ εἶναι ὁ παράδεισος γιά κάθε φυλή, κάθε θρησκεία, τί διεθνισμό ψάχνουμε, γιά λίγους; Ἄρα ὁ καθένας πρέπει νά ἔχει θέση στόν παράδεισο καί νά προσπαθεῖ γι αὐτόν. Ἡ φαντασία συνήθως τόν τοποθετεῖ ἀλλοῦ ἤ τόν ἀπορρίπτει ἤ ἀδιαφορεῖ πλέον, ζώντας τό σήμερα σάν νά μήν ὑπάρχει σκοπός, ὅμως κάποιοι ζοῦν μέ ἀξίες καί πιστεύοντας ὅτι ἡ ψυχή ἔχει ἀνελικτική πορεία.
Ὅσο γιά τό πῶς εἶναι ἡ κοινωνία καί πῶς εἶναι οἰ σχέσεις, ἄς σκεφτοῦμε πόσο δύσκολα συνεργάζονται δύο ἄνθρωποι εἰδικά στήν χώρα μας καί μιά καί μίλησες γιά τήν θέση τῆς γυναίκας, πόσο δύσκολο βλέπουμε ὅτι εἶναι νά εἶναι βοηθός τοῦ ἄνδρα. Πόσο δύσκολα ὁ ἄνδρας συνεργάζεται μέ τήν γυναίκα του, γιά νά ἀποκατασταθεῖ ἕνα μικρό κομμάτι παραδείσου.
Έχεις χάσει επεισόδια aspic. Το μοιραίο έχει ηδη συντελεστεί, όλα άπο δώ ξεκίνησαν https://www.anixneuseis.gr/?p=167530 σχολιο 8 και κατω.
Στο διαιτολόγο θα πρέπει να δίνεις εικοσάρικα Ελένη αντί να παίρνεις και δεν είναι εποχές αυτές για έξοδα.
Α να χαθείς Μαρία που διασπείρεις ψευδείς ειδήσεις για το άτομό μου. Και λίγα λόγια για τη μοιραία. Η μοιραία είναι εκεί πάνω, στο εικονοστάση, μαζί με τους αγίους. Θελω να καθησυχάσω το κοινό των ανιχνεύσεων δηλώνοντας οτι χαίρω άκρας υγείας. Το σκηνικό που περιγράφεται παραπάνω δεν ηταν παρά ένας παροδικός νευρικός κλωνισμός απ’ τη χαρά μου που είδα τον κομανταντε Ρωμανό ελεύθερο, περιστατικό εντελώς ασήμαντο για να κρατήσει καθηλώμενο το ακαταδάμαστο πνεύμα ενός λαΐκου αγωνιστή. Βρίσκομαι ήδη σε κέντρο αποκατάστασης στο Σουφλι μετά από έρανο που διοργάνωσε ο σύνδεσμος αναρχικών “σεχταριστική σέχτα άι σιχτίρ” και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η κάθε μέρα με βρίσκει και πιο δυνατό. Η πάρεση έχει αρχίσει να υποχώρει ενώ έχω μερικώς ανακτήσει τον έλεγχο του αριστερού μου χεριού, γεγονός που μου δίνει τη δυνατότητα να βάζω και τόνους και τώρα ποιος με πιάνει.
https://m.youtube.com/watch?v=_XISWKO-xQM
Αλλάζετε την περιγραφή και τους όρους του παραδόξου ένα-όλα, το νόημα παραμένει το ίδιο όμως και δέν γλυτώνουμε απο τις συνέπειες.
Η ίδια φύση-ουσία λέτε που βρίσκεται σε πολλές μορφές.Δηλαδή το ίδιο κρασί σε ποιότητα και σε ποσότητα το οποίο βρίσκεται σε πολλές μποτίλιες που μπορούν να είναι και αναρίθμητες.Και συνεπώς όταν πάρουμε και αδειάσουμε το κρασί-ουσία σε μιά μποτίλια,τότε αυτομάτως θα αδειάσουν όλες οι μποτίλιες (διότι η ουσία ειναι μία και αδιαίρετη σε όλες τις φιάλες) .Δέν μας λύνει πάλι σε τίποτα το παράδοξο,αλλά και έτσι πάλι επίσης θα μιλάμε για μαζική εξόντωση των ανθρώπων.Αφού το κρασί θα αδειάσει απο όλα τα μπουκάλια και θα μείνουν άδεια,χωρίς περιεχόμενο και ουσία,θα μείνουμε δηλαδή όλοι οι άνθρωποι σάν υποστάσεις κενά και άψυχα κουφάρια.Βασικά δέν μπορεί μιά ανεξάρτητη υπόσταση να μήν έχει και ανεξάρτητη,δική της μία και μοναδική φύση.
Συνεπώς και μη αντιγράφοντας τον πλάτωνα χριστο,πιστεύω πώς ο θεός μη δυνάμενος να εισέλθει στον κόσμο που μας έκρυψε ο διάβολος,προσπαθεί ν α μας προσελκύσει απο μακριά ρίχνοντάς μας δολώματα για να βγουμε έξω.
Ελάτε σε μένα,έχω έναν παράδεισο για σας,θα περάσουμε πολύ ωραία,όλοι ένα είμαστε,ελάτε μη φοβάστε…και μόλις βγουμε βέβαια θα μας κάνει όλους μιά χαψιά.Ευτυχώς μέχρι τώρα μας προστατεύει ο διάβολος (για αυτό υπάρχει και αυτό το μίσος σε αυτόν απο τον θεό),και πάντα μετά απο ένα τέτοιο θεικό δόλωμα (βλέπε ερχομό του χριστού στον κόσμο),το πληρώνουμε πολύ ακριβά.
Και πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψην πώς η λέξη παράδεισος είναι περσικης καταγωγής και σημαίνει ο περίκλειστος χώρος του βασιλιά.
Δέν είναι μιά κατάσταση δηλαδή όπως λάθος νομίζουμε πού θα βρεθούμε όλοι,αλλά είναι ένας συγκεκριμένος και οριοθετημένος τόπος που ανήκει σε κάποιον,στον θεό βασιλιά στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Άμα καταφέρει και μας πείσει να μας εγκλωβίσει εκεί μέσα,στον παράδεισό του,την πουτσίσαμε κανονικά.Μήν είστε κορόιδα.Άς μείνουμε εδώ που είμαστε,άρρωστοι μεν,αλλά τουλάχιστον ασφαλείς.
ΥΓ Δέν μπορώ να καταλάβω ρε άφαντε γιατί συνεχίζεις με τόση επιμονή ένα τέτοιο θανατερό αστείο,και δέν αποκαλύπτεις την φάρσα σε δεύτερο άντε τρίτο ποστ,στους τεθλιμένους συμφορουμάδες.Κάτι δείχνει αυτό.
Θα δυσκολεύουν πολύ να κάνω τέτοια πλάκα για τον θάνατο ενός άλλου,αλλά και να την έκανα γρήγορα θα το έλεγα.
΄΄Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν΄΄ ΄Η παροιμιώδης φράση που χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία του Ηρακλείτου΄ ὅμως ΄Αντίθετα με τους οπαδούς του, τους αποκαλούμενους Ηρακλείτειους, ο φιλόσοφος μάλλον δεν πίστευε σε μια καθολική ροή και μεταβολή, αλλά επέμενε στη σύνδεση αυτής της μεταβολής με σταθερές παραμέτρους.΄
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82
κι ἔτσι τό φύλλο τοῦ δένδρου δέν μπορεῖ νά γίνει ἄνθος οὔτε βέβαια τό ἄνθος μπορεῖ νά γίνει φύλλο, ἐνῶ τρέφονται ἀπό τήν ἴδια τροφή. Ὁ παράδεισος πιστεύω ἐγώ πώς βρίσκεται στήν καθημερινότητά μας, καί ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού δέν ξέρει οὔτε ἡ μάνα τους τί εἶναι ὅμως στήν κλίμακα τοῦ θεοῦ μπορεῖ νά εἶναι σημαντικοί.
Αὐτό γιά τό κρασί μᾶς δίνει μία ἑρμηνεία aspic.
Τόσος υλισμός τέτοια μέρα!
Υπόσταση σημαίνει χρήση της ελευθερίας για προσωπική συμπεριφορά και αντίληψη των πραγμάτων. Η ΙΔΕΑ μου που θα λέγαμε για την ύπαρξη.Η ουσία στην περίπτωση αυτή σημαίνει ύπαρξη ΖΩΗΣ σ αυτήν. Έτσι έχοντας ζωή και ιδέα δημιουργώ ελεύθερα την υπόσταση μου.Αυτην την ζωωπάροχο ουσία γιορτάζουμε σήμερα. Μην ευτελίζεις την δυνατότητα ύπαρξης ελεύθερης στα όρια του ίδιου του Δημιουργού. Βέβαια μέσα από την ίδια την εκκλησία μειώνεται το μεγαλείο της ορθοδοξίας μειώνοντας την μεγαλειότητα του ανθρώπου που στριμώχνεται σε υποταγή αντί της θεραπευτικής διαδικασίας της υπακοής ,της δυνατότητας χρήσης της διαδικασίας του καθ ομοίωση που είναι στη φύση του ανθρώπου. Σύνδεσε την ζωηφορο ουσία με την ιδέα και το καθ ομοίωση και θα μάθεις την ουσία της ορθοδοξης θεραπευτικής.
Χρόνια πολλά σε όλους.
Ούτε καν απο την ίδια τροφή δέν τρέφονται τα μέρη ενός δέντρου ελένη,διαφορετικά στοιχεία παίρνει το καθένα.Και ένα φύλλο είναι ένα φύλλο,με συγκεκριμένη πάνω κάτω μορφή και λειτουργία,ενώ αντίστοιχα ένα κλαδί είναι ένα κλαδί. Και τα συναντάμε σε διάφορα δέντρα. Το ίδιο το όνομά τους τα ορίζει και τα νοηματοδοτεί,ξεχωριστά απο τα υπόλοιπα μέρη του ίδιου δέντρου. Εδώ δέν μιλάς για ταύτιση μορφών,εννοιών ή ουσιών,αλλά για συνεργασία που είναι κάτι διαφορετικό.Τα πρωτόζωα σχημάτισαν μεταξύ τους πιο πολύπλοκους οργανισμούς,οι μονοκύταροι έγιναν πολυκύταροι,συνεργαζόμενοι φτειάχνουν όργανα ενός ανθρώπινου οργανισμού για παράδειγμα,τα οποία όργανα πάλι συνεργάζονται μεταξύ τους,αλλά αυτό δέν σημαίνει πώς η δική μου και η δική σου ουσία,ταυτίζεται με την ουσία ενός πρωτόζωου που υπάρχει στην σπλήνα μας για παράδειγμα.
Μιλάμε για δύο διαφορετικές υπάρξεις με δύο διαφορετικές ουσίες.Το ότι αλληλεπιδρούμε εμείς με τα πρωτόζωα της σπλήνας μας αυτό σημαίνει αλληλοεξάρτηση και όχι ταύτιση σε ένα κοινό ζωικό όργανισμό. Ούτε οι σύνθετοι οργανισμοί ειναι φτειαγμένοι με την γεωμετρία των φράκταλς να πούμε πώς εμπεριεχόμενες συμμετρικά ταυτίζονται οι μορφές του και οι ουσίες τους.Είναι εντελώς διαφορετικοί οργανισμοί ο ένας με τον άλλον.Σάν την δεη με τον οτε,η μια εχει τον ηλεκτρισμό και ο άλλος την τηλεφωνία,για αυτό μας στέλνουν και διαφορετικούς λογαριασμούς.
Και πολύ περισσότερο δέν σημαίνει ότι επειδή εμείς και τα κύτταρα που μας αποτελούν έχουμε ζωή,τότε ταυτίζεται και η ουσία μας όπως λέει ο χρίστος.
Η ζωή δέν υπάρχει πουθενά ανεξάρτητη και έξω απο τα πλάσματα που την βιώνουν, σάν φορέας του ίδιου της του εαυτού.
Και σε καμμιά περίπτωση εγώ δέν μπορώ να κάνω φωτοσύνθεση όπως ένα φύλλο,και ένα φύλλο δέν μπορεί να πιεί μιά μπύρα τώρα όπως εγώ.Για αυτο και με τίποτα εγώ δέν υπάρχω καθ ομοίωση με ένα φύλλο και ένα φύλλο δέν υπάρχει καθομοίωση με ένα κουνουπίδι.Υπάρχουμε καθ ομοίωση μόνο με τον εαυτό μας.Μήν πιστεύετε σε αυτά που λέει ο θεός,είναι κόλπα για να μας παρασύρει.Εγώ είμαι εγώ και εσύ είσαι εσύ,διότι αφενός άν εγώ ήμουν εσύ και εσύ ήσουν εγώ,τότε και πάλι εγώ θα ήμουν εγώ που είμαι εσύ και εσύ θα ήσουν εσύ που είμαι εγώ,και όσες φορές και να πείς πώς εγώ που ήμουν εγώ γιατί ήμουν εσύ είμαι εσύ,πάντα θα αλλάζουμε πρόσημα με μιά ταυτοτητα παραπάνω λέγοντας πώς εγώ που ήμουν εγώ γιατί ήμουν εσύ,είμαι εγώ γιατί είμουν εγώ όταν ήμουν εγώ που ήσουν εσύ να είμαι εγώ,άρα πάντα το εγώ και το εσύ θα διαφοροποιείται και αφ ετέρου άν εμείς είμαστε όλοι ο θεός,δηλαδή άν εγώ είμαι μόνο ο Άλλος,αλλά ο Αλλος είναι το σύνολο ημών και ποτέ ο Αλλος δέν είναι μόνο εγώ,τότε εγώ χάνομαι,δέν υπάρχω,είμαι μόνο ένα μέρος του Άλλου,απο τον οποίο τροφοδοτούμε διαρκώς με ουσία και μορφή. Σε αυτή την περίπτωση κάθε ελευθερία και ελεύθερη βούληση έχει καταπατηθεί.
Άν κάποιος λέει ότι υπάρχει θεός,ότι ο ίδιος είναι καθ ομοίωσην με αυτόν και ελεύθερος,τότε για να μήν είναι αντιφατικός θα σημαίνει πώς αυτός ο ίδιος είναι ο θεός.Ή ο χρίστος είναι ο θεός ή ο χρίστος ψεύδετα λοιπόν.Κάτι άλλο δέν υπάρχει για να πούμε.
Και επειδή για θεό δέν σε κόβω χρίστο,μάλλον είσαι μεγάλος ψευταράς τότε.
Ή για να το πώ πιο απλά,ουδείς εξ ημών των θνητών,μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχει θεός,αθανασία κλπ.Μόνο ο ίδιος ο θεός μπορεί να το πεί αυτό για τον εαυτό του.Οπότε να προσέχουμε τι λέμε γιατί κινδυνεύουμε να βρεθούμε πάλι απρόσκλητοι στο χωράφι του θεού και ο διάβολος θα βαρεθεί να μας σώζει συνεχώς απο την μανία του,του θεού,και θα μας παρατήσει στην τύχη μας.Μήν επαναπαυόμαστε στο φιλότιμό του και του γινόμαστε φόρτωμα,θα μας εγκαταλείψει αηδιασμένος κάποτε.
Επιμένεις σ ένα θεό αρχηγό και ιδιοκτήτη.
Δεν είναι ο συνήθης πατέρας ο θεός είναι αυτός που οδηγεί στην ωρίμανση δια της ελευθερίας.
Εσύ παλεύεις να είσαι σκλάβος για να έχεις να λες για τον δυνάστη πατέρα.
Και ποιος σου είπε ότι ψάχνω κάποιο παράδεισο?
Τόσο ιδιοτελή μ έχεις?
Υπάρχει μια αλήθεια ,που η αναγνώριση της έχει κόστος , όπως όλες,και την λένε Δημιουργό των πάντων.
Η δικαίωση σ αυτον τον δρόμο είναι η κατάκτηση της Μιας αλήθειας.
Όλα τα παραμύθια που μας γράφεις με τόσο ωραίο τρόπο είναι έκφραση του φόβου της γνώσης αυτής της αλήθειας.
Αλλά γιατί φοβάται κάποιος την αλήθεια?
Γιατί δεν θα του μείνουν επιχείρημα για γκρίνια!
Τι δείχνει aspic; Για πες μου να μάθω κι εγώ. Κυρίως για τ’ ότι έκανα τη φάρσα κι όχι ότι δεν το αποκάλυπτα γιατί το αποκάλυπτα κι όχι στο δεύτερο ή τρίτο ποστ αλλά μέσα στο κάθε ποστ, υπερβάλλοντας και δείχνοντας έτσι ότι λέω μπούρδες. Μπορείς να μου πεις ότι δεν το έκανα καλά και δεν έβγαζε γελιο, δεκτό, όμως δε βρίσκω στο θάνατο κάτι τόσο τάμπου όπως εσύ για να μη μπορώ να τον διακωμωδήσω. Όπως λέει κι η παροιμία, γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρις γέλιο δεν γίνονται. Και συγνωμη που θα στο πω αλλά αν κρίνω σωστά την προσωπικότητα σου στην κηδεία σου έχει να πέσει πολύ γέλιο.
Όσο γ’ αυτά που λέτε για το θεό που μας κυνηγάει και το διάβολο που μας προστατεύει έχουν ενδιαφέρον γιατί ο κόσμος φαίνεται να έχει χτιστεί πάνω σε θεμελιώδη ψεύδη ή παρανοήσεις. Δηλαδή αν κρίνει κανείς από την υπάρχουσε κατάσταση είναι πιθανόν ο Άβελ να σκότωσε τον Κάιν κι όχι το αντίστροφο και στη συνέχεια παραχαράσσοντας την ιστορία να κατηγόρησε το θύμα. Ή ο θεός βλέποντας τον κόσμο που σχεδίασε να τον χαρακτήρισε κακό λίαν, αναθέτοντας στον βοηθό του να τον καταστρέψει, όμως εκείνος το ξέχασε, το προώθησε στο τμήμα υλοποίησης συμπάντων και μετά για να καλυφθεί άλλαξε την αναφορά του θεού σε καλός λίαν κι έτσι από τότε εμείς βολοδέρνουμε εδώ μέσα ψάχνοντας μια λογική εξήγηση σ’ ένα πρότζεκτ που πήγε πολύ στραβά.
Αλλά το πρόβλημα μ’ αυτές τις γνωστικιστικές θεωρίες που κυκλοφορούν από την αρχαιότητα είναι ότι δημιουργούν λαβυρίνθους μέσα στους οποίους χάνεται ο άνθρωπος κι εσύ φίλε aspic έχεις μια ροπή προς αυτού του τύπου τον στοχασμό. Κι αυτός ο λόγος αναζωπυρώνεται πάντα σε περιόδους που η ορμή των πολιτισμών κάμπτεται και οι αυταπάτες τους καταρρέουν. Είναι μια μορφή γεροντικού λόγου που εμφανίζεται πάντα λίγο πριν γεννηθούν νέες επιθυμίες, νέες και ρωμαλέες ψευδαισθήσεις και διψασμένες γι’ αναγνώριση πρωτοπορίες. Είναι ίσως η πιο χαρισματική εκδοχή λόγου γιατί έχει κάτι από το μεγαλείο της ήττας και την παράκρουση της απελπισίας, αν μείνει όμως ένας πολιτισμός σ’ αυτό το στάδιο για πολύ γίνεται ανυπόφορος όπως κάτι γέροι που τους τρέχουν τα σάλια, κατουριόνται πάνω τους, αναπνέουν με σωληνάκι άλλα δε λεν να πεθάνουν. Και μη μου πεις τώρα aspic ότι σου λέω να πας να πεθάνεις, γενικά μιλάω.
ΥΓ. Ήθελα να γράψω μία συνέχεια σ’ αυτά που έγραψε η Μαρία, ήθελα όμως να το γυρίσω στο γκροτέσκο και στο τρομαχτικό και δε μου βγήκε, γλίστραγα διαρκώς στη φάρσα και το παράτησα.
Και απο τις πολλές γλύστρες σου κουνήθηκε ο εγκέφαλος όπως βλέπω.
Εγώ χάνομαι στους λαβυρίνθους του γεροντικού λόγου ρε;
Για το αιώνια μοντέρνο και πρωτοποριακό σας λέω,για την τραγικομαρξιστική αντίληψη που είναι πάντα φρεσκαδούρα.
Δέν υπάρχει θεός,δέν θα έρθει ποτέ,όλα είναι ψευδαισθήσεις,σταματείστε να μυξοκλαίτε και πάρτε τη ζωή στα χέρια σας.
Βγείτε στους δρόμους,τρέξτε φωνάξτε,γαμήστε και κάντε ότι καταλαβαίνετε,μόνο κάντε. Η ζωή είναι δράσηηηηηη.
Και όποιος δέν δρά αναπτύσει θεωρίες παντός τύπου για άλλοθι.
Θα με πείς εμένα γέρο,εσύ είσαι γέρος.
Ά και για το τι δείχνουν οι επικήδειες πλάκες σου,περιμένω την μαρία πρώτα να δώ τι θα σου απαντήσει και μετά στο λέω.
Γιατί θα σου απαντήσει σίγουρα,δέν θα σε αφήσει έτσι.
Για αυτό παραμένω και εγώ ακόμη εδω με σχόλια,περιμένω να ανάψουν τα αίματα.
Η μαρία να ανέβει στη σκηνή παρακαλώ….χειροκροτείστε την γιατί είναι ντροπαλή….κλαπ κλαπ κλαπ….
Ά και χρίστο,είναι αδύνατον να έχουμε γνώση μιάς αλήθειας που δέν κατανοούμε.Και ο θεός είναι ακατανόητος για μας γιατί μας υπερβαίνει κατα πολύ.
Για αυτό και ένας θεός έχει την γνώση της ύπαρξής μας,εμείς όμως δέν έχουμε γνώση της δικής του.Όπως και εμείς ξέρουμε ότι υπάρχει μιά κατσαρίδα η κατσαρίδα όμως δέν ξέρει ότι υπάρχουμε εμείς.Άρα όσοι λένε ότι υπάρχει θεός είναι με το παρδόν,ψεύτες και απατεώνες.
Ούτε και ο θεός θα μπορούσε να μας πληροφορήσει για την ύπαρξή του,για τον ίδιο λόγο που δέν μπορούμε να πληροφορήσουμε και εμείς μιά κατσαρίδα για την δική μας ύπαρξη.Διότι άμα είμαστε ικανοί να το κάνουμε αυτό σε μιά κατσαρίδα τότε αυτομάτως θα την καταστήσουμε άνθρωπο.Ομοίως θα μας καθιστούσε και ο θεός θεούς,άν το έκανε σε μάς.
Με τον διάβολο που μας έχει φυγαδεύσει εννοώ ακριβώς αυτό.Ότι αυτός διαβάλει με την έννοια ότι παρεμβάλλεται μεταξύ υποθετικού θεού υπαρκτού ή ανύπαρκτου και ημών και μας προστατεύει,μας συγκρατεί στην ανθρωπινότητά μας δηλαδή. Όπως θα έκανε ο διάβολος των κατσαρίδων άν επιχειρούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Οι αρχές των όντως δέν κλονίζονται τόσο εύκολα με ιδέες,είναι αδύνατον δηλαδή.Άν θέλεις να καταστρέψεις μιά κατσαρίδα,απλώς θα την πατήσεις,δέν θα προσπαθήσεις να την πείσεις να αυτοκτονήσει μόνη της για να μήν έχεις τύψεις.
Το ίδιο και ο θεός,αν υπάρχει άς μας πατήσει μόνος του και θα έχει την απόλυτη ευθύνη. Μόνοι μας να γλυστρήσουμε στις επιθυμίες του όπως ο άφαντος στις φάρσες του και να πάρουμε εμείς την ευθύνη για αυτόν δέν υπάρχει περίπτωση.
Η δικαιοσύνη είναι υπεράνω θεών και ανθρώπων.
…Ομοίως θα μας καθιστούσε και ο θεός θεούς…
Είναι ο μόνος λόγος της δημιουργίας μας η θέωση.
Ο άνθρωπος στον παράδεισο είχε την όραση του θεού και με την ιδιότητα του καθ ομοίωση οδηγούνταν στην θέωση.
Η κίνηση του να λειτουργήσει με την φαντασία του οδήγησε στην δημιουργία άλλης εικόνας , αυτοεικόνα το λένε η ψυχίατροι.
Η αυτοεικόνα ανταγωνίζεται την βαθιά καρδιά του κάθε ανθρώπου. Όσο απέχει από την πραγματικότητα τόσο βασανιστική είναι η ζωή από την εσωτερική σύγκρουση.
Ο Καγκελάρης προχθές μίλησε για ταύτιση (σχεδόν) σχιζοφρένειας και τέχνης.
Η εξήγηση είναι ακριβώς αυτή η σχέση μεταξύ των δυο εικόνων του ανθρώπου.
Της δημιουργίας της έσω ύπαρξης με επηρεασμούς (διαβολικές προσβολές) που οδηγούν σε στρέβλωση της συμπεριφοράς (σατανικής εικόνας στην ορολογία της θεολογίας γιατί οδηγεί σε αυτό εικόνα σε σχέση με την μόνη εικόνα -θεός-) και της πραγματική ς εικόνας που θα είχε ο άνθρωπος με βάση την κατασκευή του και τα χαρίσματα του .
Η εικόνα του θεού μένει χαραγμένη στην καρδιά (όρος θεολογίας που εκφράζει τον έσω άνθρωπο και την ψυχή) και συγκρούεται με την πραγματικότητα που οδηγεί σε σχιζοφρενικές καταστάσεις.
Η προσπάθεια του Καγκελάρη προχθές ήταν να δείξει το εξωπραγματικό της τέχνης αν η πραγματικότητα είναι η λογική/καθεστηκυία αντίληψη των πραγμάτων ,γι αυτό και την κίνηση του ανθρώπου την όρισε με βάση την επιθυμία που είναι η έκφραση της προσέγγισης του έσω ανθρώπου στην υγειά κίνηση ή αν η επιθυμία κινηθεί από την αυτοεικόνα οδηγεί σε πάθη ανικανοποίητα.
Τον διάβολο λοιπόν που θεωρείς κίνηση που σώζει είναι εκείνη η έννοια που στρεβλώνει την αλήθεια που μπορούσε να εκφρασθεί από το πρόσωπο σου.
Η κατάκτηση της αλήθειας είναι βίωμα όχι ψιλή γνώση.
Όσο μένεις στις αραδες θ αγνοείς την αληθινή γνώση.
Θα περιγράφεις εκπληκτικα το πήδημα που δεν έκανες ποτέ.
Κάπου στην γέννεση είναι γραμμένο να λέει ο θεός πώς τώρα που αυτοί έφαγαν απο το μήλο θα γίνουν σάν και εμάς,καθ ομοίωση.
Άρα πρίν δέν ήταν καθ ομοίωση;Και σε ποιούς απευθύνεται ο θεός όταν λέει θα γίνουν σάν και εμάς; Ποιοί είναι αυτοί;
Χρίστο μήν γι΄νεσαι βλάσφημος και μιλάς για πράγματα που είναι πάνω απο σένα. Αυτά λέτε και θα φάμε καμμιά τιμωρία πάλι.
Και επειδή μου λές για …ψιλή γνώση και βίωμα,στο θέτω αλλοιώς το ζήτημα ή μάλλον το πήδημα όπως λές.
Ακόμη και να υπάρχει θεός που μας έφτειαξε,ακομη και για τους χ και ψ απίθανους λόγους να το ξέρουμε και να μας έχει αποδειχτεί,εμείς δέν πρέπει να κάνουμε καμμιά αναφορά σε αυτόν και την δημιουργία του,γιατί ανατρέπουμε έτσι τα πλάνα του.
Είναι σάν οι ηθοποιοί σε μιά παράσταση ξαφνικά να διακόπτουν το έργο που παίζουν και να φωνάζουν στο κοινό,πώς υπάρχει σκηνοθέτης που τους έδωσε οδηγίες να παίξουν έτσι. Ή ο σκηνοθέτης να παρεμβαίνει στο μέσον της παράστασης και να κάνει συστάσεις στους ηθοποιούς.Εκτός ότι είναι αντιδεοτολογικό και χαλάει την παράσταση,το κυριότερο ει΄ναι ότι ούτως ή άλλως το κοινό θα εκλάβει αυτή την “ανωμαλία” σάν μέρος της παράστασης,ότι είναι στα πλαίσια του ρόλου τους να το πούν αυτό και δέν πρόκειται περί μιάς αληθινής αποκάλυψης που διακόπτει την παράσταση.
Το ίδιο και μετον θεό,υπάρχει δέν υπάρχει,εμείς συνεχίζουμε την ζωή μας και δέν την διακόπτουμε αναφερόμενοι σε αυτόν.Διότι αυτό θα αποτελεί ανωμαλία της παράστασης-δημιουργίας.Βίωσε τον θεό άν όντως τον βιώνεις,αλλά μήν το λές και κυρίως μήν προσπαθείς να πείσεις τους άλλους για την ύπαρξη του θεού. Είναι αντιδεοντολογικό και αντιθεολογικό.Υπαινίξου τον θεό,μήν μιλάς όμως κυριολεκτικά για αυτόν.
ΥΓ Για τον άφαντο και τις ιστορίες του.
Τον έλεγαν φάνη και τον φωνάζανε αφάνη,όχι τόσο επειδή τα μαλλιά του ήταν αφάνα αλλά επειδή όπου βρισκόταν δέν τραβούσε την προσοχή και μπορουσε να βρίσκεται δίπλα στον μάστορα ή στο αφεντικό χωρίς να τον έχουν πάρει χαμπάρι.Έτσι που όταν καμμιά φορά τον έβλεπαν να είναι δίπλα τους πετάγονταν ξαφνιασμένοι.
Αυτός όμως δέν το είχε συνειδητοποιήσει αυτό για να το πεί στον γιατρό που βρισκόταν τώρα απέναντί του.
Και συνέχιζε να τα ρίχνει όλα στον χρηστάκη,βοηθό του μάστορα και αυτόν σάν τον ίδιο που δουλεύανε μαζί.
-Αυτός με έβγαλε έτ σι γιατρέ,δέν ξέρω γιατί.Όλα αυτός τα κάνει.
-Ναι αλλά γιατί σε έβγαλε αφάνη και όχι κάτι άλλο,πυροφάνι για παράδειγμα.Μήπως είχε κάποιο λόγο;
-Όχι γιατρέ,είναι περίεργος άνθρωπος,δέν έχουν λογική αυτά που σκέφτεται.
-Καλά,συνέχισε.
-Όταν είναι και αυτός στη δουλειά,νοιώθω ένα τίποτα,σάν να μου κλέβει όλη την ενέργεια.Έχω μεγάλη ανασφάλεια.Βγαίνουμε απο το ζυμωτήριο φορτωμένοι με τις μεγάλες τάβλες περνώντας απο τις βιτρίνες που περιμένει ο κόσμος να ψωνίσει.Αυτός πάει μπροστά καμαρωτός,με τα μαυρισμένα μπράτσα απο το φούρνο τεντωμένα και γυαλιστερά,και εγώ πίσω ακολουθω σκυφτός σκυνθρωπός και αλευρωμένος σάν μπακαλιάρος που μόλις με βγάλανε απο το τηγάνι.Όλοι αυτόν προσέχουνε,εμένα δέν μου ρίχνουν ούτε μιά ματιά.Και ούτε μιά φορά δέν με άφησε ο ελεεινός να βγώ με την τάβλα πρώτος.Πάντα πετάγεται μπροστά μου παραμερίζοντάς με.Και πόσες φορές δέν βουτάει απο τους πάγκους που περνάμε ότι του κάνει κέφι και το καταπίνει.Κουλουράκια,βουτήματα,μπισκοτάκια…το ξέρω γιατί τον βλέπω.
Και παρότι όλοι αυτόν κοιτάνε,το κάνει με τέτοιο τρόπο βρίσκοντας την κατάλληλη στιγμή να τα σουφρώσει,που κανείς δέν τον καταλαβαίνει.Μιά φορά άρπαξε ένα μεγάλο σταφιδόψωμο και γυρνώντας ξαφνικά μου έκοψε και εμένα μιά μικρή ακρούλα,μα πολύ μικρή, και μου την έχωσε στο στόμα. Έ λοιπόν,την ώρα που αυτός το κατάπινε με δυό μπουκιές και έστριβε για να μπεί στο δωμάτιο με τους κλιβάνους,το αφεντικό που ήταν δίπλα στο ταμείο γύρισε το βλέμμα του πρός εμάς.Αυτός είχε ήδη μπεί στο άλλο δωμάτιο και δέν μπορούσε να τον δεί,και είδε εμένα που μασούλαγα αμήχανα αυτό το μικρό κομματάκι.Μετά κοίταξε δίπλα μου στον πάγκο και κατάλαβε ότι έλειπε ένα μεγάλο σταφιδόψωμο.Είχε καταλάβει ότι του έλειπαν πράγματα και έβαλε ένα στην κορυφή ανάποδα για σημάδι άν θα λείψει.Με κοίταξε με νόημα,επικριτικά…είναι πολύ καλό το αφεντικό,ποτέ δέν θα μου έβαζε τις φωνές να με κάνει ρεζίλι στον κόσμο ούτε θα μου ζητούσε ένα ευρώ για το σταφιδόψωμο…όμως εγώ ντράπηκα τόσο πολύ που μου σφίχτηκε κόμπος ο λαιμός και μιά σταφίδα κατέβηκε και μου κάθησε στο λαρρύγγι..μιά σταφίδα είχε όλη και όλη αυτό το μικρό κομματάκι σταφιδόψωμο και αυτή βρήκε να μου κάτσει στο λαιμό…μούγκριξα σάν τραίνο που εκτροχιάζεται προσπαθώντας να πάρω ανάσα,κλονίστηκα,ακούμπησα πάνω σε μιά βιτρίνα αφήνοντας την τάβλα να πέσει με θόρυβο στο πάτωμα με τον κόσμο να πηδάει για να μήν πατήσει τα άψητα ψωμιά που απλώνονταν παντού κάτω.
Όχι τα καλαμποκένια ψωμιά ρε παιδιά και έχουμε έλλειψη,ρε θανάσηηηη,δεν σου είπα τα καλαμπόκια να τα δίνεις στον χρηστάκη,στον αφάνη να δίνεις τα σταρένια…φώναξε το αφεντικό.
Δέν μου έβαλε τις φωνές,ίσα ίσα που έριξε ένα βλέμμα συμπόνοιας πάνω μου, μα αυτό με έκανε να ντραπώ ακόμη πιο πολύ. Μου έδωσε μερικές σκουπιδοσακούλες να μαζέψω τα ψωμιά,τα πήγα έξω στον κάδο και μετά γύρισα να σφουγγαρίσω. Περνώντας απο την πόρτα που οδηγεί στους φούρνους και βλέποντας τον χρηστάκη αραγμένο και ανέμελο να φτειάχνει τα μαλλιά του πάνω στην ξύλινη στόφα που είχαμε για να ακουμπάμε τις τάβλες όταν τις βγάζαμε απο τον κλίβανο,μου γεννήθηκε για πρώτη φορά η ιδέα να τον σκοτώσω.Και έκτοτε είναι η μοναδική επιθυμία που έχω,ο λόγος για τον οποίο υπάρχω,να σκοτώσω τον χρηστάκη.Δέν μπορώ να διώξω με τίποτα αυτή την σκέψη,με συνοδεύει παντού,στο ξύπνιο μου και στον ύπνο μου.
-Γιατί είσαι τόσο σίγουρος πώς για την κακοτυχία και την γενική σου συμπεριφορά φταίει ο χρηστάκης;
-Διότι γιατρέ πρίν μερικούς μήνες για τέσσερεις πέντε μέρες ο χρηστάκης ήταν άρρωστος και δέν ήρθε στην δουλειά. Άμα με έβλεπες ήμουν άλλος άνθρωπος.Δέν το πίστευα ότι ήμουν εγώ. Και όλοι με πρόσεχαν.Ακόμη,δέν θα το πιστέψεις,περνώντας με την τάβλα απο τον κόσμο,σκέφτηκα να αρπάξω ένα κριτσίνι και να το μασουλήσω.Δέν το κανα,γιατί σέβομαι το αφεντικό,αλλά ένοιωθα ότι μπορούσα να το κάνω και αυτό έχει σημασία.Δέν φοβήθηκα καθόλου,μπορούσα να το κάνω.Ήμουν άλλος άνθρωπος.
-Και μετά;
-Μετά ξαναγύρισε ο χρηστάκης και έγινα και εγώ πάλι όπως ήμουν.Ένας κακομοίρης.
-Μάλιστα.Άλλοι εργαζόμενοι υπάρχουν στον φουρνο εκτός απο τον χρηστακη και τον θανάση τον μάστορα;
-Ούουουου…Είναι και άλλος ένας μάστορας,ο περικλής,με ένα βοηθό το τσικρικόνη,νίκο τον λένε αλλά ο χρηστάκης τον έβγαλε έτσι και αυτόν,επειδή όταν περπατάει ακούγονται κάτι περίεργοι θόρυβοι.Έχουμε επίσης τρείς πωλήτριες στο ταμείο και έναν μαύρο που κουβαλάει τα σακιά.
-Και με όλους αυτούς αισθάνεσαι καλά,δέν έχεις κανενα πρόβλημα;
-Κανένα γιατρέ,μόνο με τον χρηστάκη έχω,αυτός τα κάνει όλα.
-Μάλιστα,και τι σκέφτεσαι να κάνεις τώρα;
-Δέν ξέρω γιατρέ,για αυτό ήρθα σε σένα να μου πείς τι να κάνω.
-Κοίταξε,θα μπορούσα να σου δώσω μιά φαρμακευτική αγωγή και να πώ ότι έκανα ότι έπρεπε όπως θα έκανε κάθε ψυχίατρος.Αλλά εγώ δέν είμαι τέτοιος,να σου κρύψω το πρόβλημα με χάπια και να σε κοροιδέψω.Τον όρκο του ιπποκράτη τον κρατώ.
Πρέπει να ικανοποιήσεις τις επιθυμίες σου.Πρέπει να κάνεις αυτό που τόσο επίμονα θέλεις.
-Δηλαδή τι εννοείς γιατρέ; Αυτό που θέλω είναι να τον σκοτώσω.Μου λές να το κάνω;
-Ναι,ακριβώς αυτό.Σκοτωσέ τον.
-Μα απαγορεύεται να σκοτώνουμε ανθρώπους.
-Κοίτα να δείς,εδώ είναι γραφείο ψ υχίατρου.Το άν απαγορεύεται ή όχι δέν με αφορά,δίπλα έχει γραφείο νομικού,είναι δικό του θέμα,πήγαινε να τον επισκεφτείς άν θές.Εγώ σου λέω για αυτά που εγώ σπούδασα και ξέρω.Σκοτωσέ τον.
-Είσαι σίγουρος γιατρέ;
-Σιγουρότατος.
-Μήπως να δοκιμάζαμε μιά πιο ήπια αγωγή για αρχή,μήπως κάποια αντικαταθλιπτικά;
-Θές να γίνεις καλά ή δέν θέλεις;
-Θέλω γιατρέ
-Σκότωστον
-Εντάξει γιατρέ.
Πραγματικά οι μυρωδιές που έβγαιναν κάθε πρωί απο τον φούρνο ήταν το κάτι άλλο.Ευωδιαστά νέφη ξεχύνονταν στην ατμοσφαιρα και υπνώτιζαν τους περαστικούς,τους έπιαναν απο την μύτη και τους έσερναν μπροστά στο ταμείο του φούρνου. Αυτή τη μέρα όμως οι μυρωδιές ήταν πιο σαγηνευτικές και λαοπλάνες απο κάθε άλλη φορά.
Δεχόσαστε και ταψιά με κρέας για ψήσιμο,ρώτησε ένας πελάτης μιά πωλήτρια.Μόνο κυριακές,απάντησε αυτή.Γιατί κάτι σάν ψητό μου μυρίζει απο το φούρνο,μονολόγησε ο πελάτης ενώ ο μπαρμπα αντρέας που ήταν δίπλα συμπλήρωσε,και τι ψ ητό,απο την κατοχή έχω να μυρίσω τέτοιο κρέας.
Το αφεντικό που τον άκουσε,στάθηκε για μιά στιγμή και προσπάθησε να μυρίσει,αλλα δέν έδωσε περισσοτερη σημασία και ξαναγύρισε στην δουλειά που έκανε.
Ο αφάνης και ο τσικρικόνης πηγαινοερχόντουσαν με τάβλες,οι δυό μάστοροι δούλευαν στα ζυμωτήρια κανονικά, ο χρηστάκης όμως είχε πολύ ώρα να φανεί.
Κανείς δέν το είχε καταλάβει μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο του φούρνου.
Το σήκωσε το αφεντικό,ήταν η μαμά τ ου χρηστάκη,που ρωτούσε άν είναι καλά ο γυιός της γιατί τον παίρνει στο κινητό και δέν το σηκώνει.
Το αφεντικό την καθησύχασε ότι κάπου εδώ γύρω είναι και έκλεισε το τηλέφωνο.Όταν μετά προσπάθησε να τον αναζητήσει με το βλέμμα δέν τον είδε πουθενά.Ρώτησε τον αφάνη μήπως ξέρει που είναι και αυτός του απάντησε πώς δέν τον έχει δεί εδώ και ώρα.
Αμέσως μετά ακούστηκε μιά δυνατή στριγκλιά απο τον κλίβανο.Ήταν ο τσικρικόνης που μόλις είχε ανοίξει την πόρτα του κλίβανου για να τσεκάρει τα ψωμιά όπως του είχε πεί να κάνει ο περικλής.Μπροστά μπροστά υπήρχε ένα ροδοψημένο ανθρώπινο σώμα.Ο μπαρμπα αντρέας είχε δίκιο και είτε αυτός είχε πάει άουσβιτς είτε οι μυρωδιές των φουρνισμένων εβραίων απο εκεί ευωδίαζαν τότε σε όλη την ευρώπη,για να έχει ο μπάρμπας τέτοια γνώση της ψημένης ανθρώπινης σάρκας.
Το ψημένο σώμα ανήκε στον χρηστάκη βέβαια.
Είχε εγκλωβιστεί μέσα στον κλίβανο με το πορτάκι ασφαλισμένο κανονικά,άγνωστο πώς.
Η αστυνομία είπε πώς πρόκειται σίγουρα για δόλια ενέργεια κάποιου,αφού δέν θα μπορούσε μόνος του να μπεί στον κλίβανο και να σφαλίσει το πορτάκι πίσω του.Θα ξεκινούσαν ανακρίσεις,ενώ ο αφάνης όντως μέρα με τη μέρα γινόταν άλλος άνθρωπος,αγνώριστος.
Ο ψυχίατρος είχε δίκιο,είχε γίνει καλά.
Συνεχίζεται…..(απο μένα,μήν επέμβει κανείς και ενοχλήσει τον αφάνη).
Πρώτα .
Συμφωνώ απόλυτα ότι δεν πρέπει ν ‘αναλύουμε’ τον θεό επειδή ούτε μπορούμε , ούτε τον γνωρίζουμε ούτε ποτέ θα γνωρίσουμε την ουσία του. Θεον φρασαι αδυνατον,νοησαι αδυνατωτερον. Το έγραψες και προηγούμενα αυτό.
Δεύτερο.
Εμείς συζητάμε για την ορθόδοξη ανθρωπολογία στην οποία βασίζεται και η θεραπεία ή καλύτερα η ψυχοθεραπεία της εκκλησίας μας. Έχουμε πρότυπα τον Θεό Χριστό και ακολουθούμε το καθ ομοίωση.
Τρίτο.
Δεν λέει θα γίνουν σάν και εμάς, αλλά ‘ιδοὺ Ἀδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν’.
Απέκτησε την δυνατότητα κρίσης μεταξύ αυτού και εκείνου κι έχασε την όραση του ενός . Αυτό το είπαμε δυνατότητα αυτοεικόνας και λειτουργία ‘δυο βουλών’.
Για να μη λέμε πολλά μιλάμε πάντα για ανθρωπολογία και ψυχοθεραπεία.
Τέταρτο. Αναφερόμαστε στο Θεό γιατί αυτή είναι η κίνηση μας όχι για να ανακατευτούμε στα σχέδια του .
Πέμπτο.
Να πας να γραφτείς στους θεολόγους. Πόσες φορές θα στο πω.
π Μεταλληνός
Ἡ χριστιανικὴ πίστη, ἔτσι, δὲν εἶναι ἀφηρημένη (θεωρητική) παραδοχὴ «μεταφυσικῶν ἀληθειῶν», ἀλλ᾿ ἐμπειρικὴ θέα τοῦ «ὄντως Ὄντος», τῆς Ὑπερουσίου Τριάδος. Ἔτσι ὅμως γίνεται κατανοητό, γιατί στὴν Ὀρθοδοξία αὐθεντία εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς μετοχῆς στὸ Ἄκτιστο, ὡς θέα τοῦ Ἀκτίστου (θέωση-δοξασμός) καὶ ὄχι τὰ κείμενα, οἱ Γραφὲς (τὸ δόγμα sola scriptura εἶναι προτεσταντικό, δηλαδὴ δυτικό). Ἡ πρόταξη τῶν κειμένων – δεῖγμα θρησκειοποίησης τῆς πίστης- ὁδηγεῖ στὴν ἰδεολογικοποίησή τους καὶ κατ᾿ οὐσίαν στὴν εἰδωλοποίηση τῶν κειμένων, δηλαδὴ τὴν ἀπολυτοποίησή τους (Funtamentalismus) μὲ ὅλες τὶς εὐνόητες συνέπειες.
Θέλουμε τη συνέχεια του αφάνη, θέλουμε και το θρίλερ του Άφαντου, θέλουμε, θέλουμε!
Εμένα πάντως μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση το γιατί οι συνομιλητές μας δεν κατάλαβαν ότι είναι πλάκα η αναγγελία της κηδείας του άσπικ, παρά το ότι ο Άφαντος, διασκεδάζει με ένα τέτοιο θέμα, που τίποτα δεν το εμποδίζει να είναι άλλωστε, κωμικό.
Δεν μπορώ δλδ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να διαβάζει και να στενοχωριέται που απόθανε ένας άλλος, και αυτός που το ανακοινώνει να δηλώνει επιπλέον ότι κουτουπώνει τη χήρα, χωρίς αυτό το τελευταίο να ξεσηκώνει καμία αντίδραση από την πλευρά των αναγνωστών.
Πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν είναι μόνον ο άσπικ της καρδιάς μας που διαβάζει διαγώνια, αλλά όλο το ιστολόγιο πάσχει από επιλεκτικό στραβισμό. Μπορεί βέβαια απλά να σημαίνει ότι από μια ηλικία και μετά το μάτι κολλάει μόνο στις “κηδείες” και αγνοεί τους “γάμους”, ίσως γιατί μόνο στις πρώτες μπορεί να βρει κανά γνωστό, χο, χο.
Να πω επίσης, ότι παρακολουθώντας την εκπομπή με τον Καγκελάρη, κάπως διακεκομένη όμως γιατί το σήμα στην αθήνα χανότανε περιστασιακά, μου έκανε εντύπωση η πολύ καλή χημεία ανάμεσα στον οικοδεσπότη και τον φιλοξενούμενο, ένα στοιχείο ήθους που φαίνονταν να μοιράζονται και οι δυο, παρόλο που ιδεολογικά γνωρίζουμε ότι έχουν διαφορετικούς προσανατολισμούς. Αυτός ο γαλήνιος πολιτισμός που αναδύουν οι εκπομπές των ανιχνεύσεων, βαραίνει πάντα πολύ περισσότερο από την όποια πολιτική πόλωση, που κατά τη γνώμη μου έχει καταντήσει ανούσια, διχαστική και μελοδραματική.
Θέλουμε τη συνέχεια του αφάνη, θέλουμε και το θρίλερ του Άφαντου, θέλουμε τρας λογοτεχνία και τζανκ φουντ!
Εμένα πάντως μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση το γιατί οι συνομιλητές μας δεν κατάλαβαν ότι είναι πλάκα η αναγγελία της κηδείας του άσπικ, παρά το ότι ο Άφαντος, διασκεδάζει με ένα τέτοιο θέμα, που τίποτα δεν το εμποδίζει να είναι άλλωστε, κωμικό.
Γιατί δηλαδή βλέπεις την κηδεία και όχι το κουτούπωμα της χήρας που αναγγέλεται το ίδιο φωναχτά…
Πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν είναι μόνον ο άσπικ της καρδιάς μας που διαβάζει διαγώνια, αλλά όλο το ιστολόγιο πάσχει από επιλεκτικό στραβισμό. Μπορεί βέβαια απλά να σημαίνει ότι από μια ηλικία και μετά το μάτι κολλάει μόνο στις “κηδείες” και αγνοεί τους “γάμους”, ίσως γιατί μόνο στις πρώτες μπορεί να βρει κανά γνωστό, χο, χο.
Να πω επίσης ότι κάνει μπαμ η συστηματική μεροληψία απέναντι στα λογοτεχνήματά μου, που θυμίζει λίγο το γενικευμένο πλέον διωγμό της αριστείας, με την ηλίθια πρόφαση ότι και οι στούρνοι όμως, “είναι καλά παιδιά”.
Διαμαρτύρομαι!
Πουφ τα έκανα σαλάτα με τις αναρτήσεις…
Παγκόσμια ἡμέρα περιβάλλοντος σήμερα καί φαντάζομαι πόσο τήν γιορτάζετε, τόσο εὐαίσθητοι ἄνθρωποι σέ αὐτόν τόν ἱστότοπο. Διαβᾶστε τό σχετικό μήνυμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ἀφοῦ μιλᾶμε γιά δένδρα, ποιήματα, μηνύματα καί τῆς Παναγιᾶς τά μάτια.
Μελετώντας συνήθειες καί πρακτικές ἀπό διάφορους ἀνθρώπους εἶδα πώς κάποιοι χαρίζουν τούς πρώτους καρπούς ἀπό τή συγκομιδή στό δένδρο. Ξαναβρίσκουμε τίς μεθόδους τίς παληές, ἀπό ὃσα μάθαμε ἀπό τούς γονεῖς μας καί τό περιβάλλον, ἀλλά μέ τή βοήθεια τῆς ἐπιστήμης ἀναλύουμε καί τό γιατί. Καί χρειάζεται νά μαθαίνουμε συνέχεια καινούργιους τρόπους, νέα μέσα, νά ἀλλάζουμε συνήθειες, ὡς καί ἡ Ἐκκλησία δέν διαμαρτύρεται πλέον ὅταν ἡ νύφη ἐγκυμονεῖ. Συνεργασία βλέπεις στά δένδρα aspic, κάτι πού χρειάζεται νά τό μάθουμε κι ἐμεῖς, γιατί ὁ καθένας ἔχει τήν δική του ἄποψη ἀπό τή δική του σκοπιά. Ἡ κόλαση τοῦ ἑνός μπορεῖ νά γίνει ὁ παράδεισος τῶν δύο.
Ὁ ἄνθρωπος πού προσεγγίζει τήν θέωση θά πρέπει νά γίνεται περισσότερο ἁρμονικός ἐκπέμποντας ἀνάλογες δονήσεις, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι δέκτης και πομπός. Δηλαδή κάθε μπουρδουκλωμένη σκέψη θά ἐγγράφεται κάπου κακόηχα. ΄΄Τα ορθογραφικά λάθη στη γεύση τα διορθώνεις με λίγο πετραδάκι άμπωτης και πολύ νερό της λουίζας.΄΄ μᾶς λέει ὁ Ἐλύτης. Ὅσο γιά τήν συζήτηση τοῦ κ.Σαββίδη μέ τόν κ. Καγγελάρη μία αἴσθηση τεράστιας σοβαρότητας ἀπέπνεε.
Μαρία με λένε Χρήστο.
Όταν διάβασα τα φο φο φο και πιασε μια μπύρα σκέφτηκα ότι κι ο Άφαντος ακόμα δυσκολεύεται με τέτοιες καταστάσεις και το παρουσιάζει με πλάκα για να μας έρθει απαλά ,κρατώντας μια αμφιβολία Άφαντος γαρ.
Ναι Μαρία είσαι πιο πονηρή απο εμενα μπράβο.
Τώρα για να πώ την αλήθεια μετά και την σαλάτα των αναρτήσεων της μαρίας,αισθάνομαι λίγο σάν μαλάκας εδω μέσα.
Όντως απο ένα σημείο και μετά άρχισα να πιστεύω ότι ο άφαντος έλεγε αλήθεια για τον νικόλα. Και όχι επειδή διαβάζω διαγώνια μανδάμ.Διάβασα με προσοχή και δυό και τρείς φορές τα ποστ του άφαντου.Μου έκανε βέβαια εντύπωση ότι διατηρουσε το χιούμορ του σε ένα τόσο θλιβερό γεγονός,αλλά σκέφτηκα άφαντος είναι αυτός.Ακόμη και τον έρωτά του νικόλα με την μαρία ψιλοπίστεψα μήν σας πώ ότι τον λέγαν και κάζους μπέλι παραλίγο να το πιστέψω.
Και όποιος το πρόσεξε ακόμη και ο σαββίδης πίστεψε ότι χάθηκε ο νικόλας και έβαλε ένα τόπικ αφιέρωμα για αυτόν με ένα μαύρο τριαντάφυλλο στην φωτογραφία για λίγες ώρες,(ο νικόλας των ανιχνεύσεων λεγόταν άν δέν κάνω λάθος).Ενώ εγώ συνέχιζα να το ψιλοπιστεύω ακόμη και όταν ο σαββίδης το απέσυρε. Μετά μπήκε και η μαρία και ποστάρισε και πραγματικά μου έκανε εντύπωση η αδιαφορία της για το θέμα.Τόσο γαιδούρα είναι σκέφτηκα,να μήν πεί μιά κουβέντα για τον καημένο τον νικόλα και να την απασχολούν οι πίνακές της μόνο.Τελικά ανακουφίστηκα και σιγουρεύτηκα ότι το κωλόπαιδο κάνει πλάκα όταν μου έδειξε παλιότερο ποστ του για τον δικό μου θάνατο. Άν και μεταξύ μας΄τώρα,άν ο νικόλας δέν ΄παρουσιαστεί να πεί ένα γειά,εκατό τοις εκατό σίγουρος ότι είναι καλά,δέν είμαι.
Νομίζω και εγώ και οι άλλοι τον πιστέψαμε επειδή δύσκολα μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποιος θα κα΄νει πλακα με τον θάνατο του άλλου. Εν πάσει περιπτώση είμαστε και ευαίσθητα παιδιά και τα πιστεύουμε αυτά,δέν είμαστε κούλ σάν την μαρία για να μήν πιαστούμε κορόιδα. Με τις υγείες μας λοιπόν και επιφυλασόμεθα..
ΥΓ Και έλεγα ότι είναι κουραστική η ιστορία του αφάνη για να την συνεχίσω.Αλλά αφού το θέλει η μαρία θα το κάνω σύντομα.Έν τάχει όμως και χωρίς πολλές λεπτομέρειες.
Δεν κατάλαβα ποτέ αν ο Σαββίδης το έκανε αυτό για πλάκα ή στα σοβαρά, γιατί είχε πιει και κάτι τσίπουρα προηγουμένως. Μ’ αυτούς τους πόντιους δε μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος.
Γλυκύτατος πάντα ασπικ.
Θέλω ν’ ακούσω τη συνέχεια, πάω στοίχημα ότι ο ψυχίατρος τον σκότωσε και θα ενοχοποιήσει τον αφάνη. Αλλά αυτό είναι υπερβολικά προφανές για έναν aspic.
Δύσκολη έως αδύνατη η υλοποίηση του θρίλερ Μαρία. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Και ξέρεις γιατί δεν υπάρχει χρόνος; Γιατί υπάρχει πολλή δουλειά. Και ξέρεις γιατί υπάρχει πολλή δουλειά; Γιατί υπάρχει καπιταλισμός. Άρα για όλα φταίει καπιταλισμός που δημιουργεί αυτό το αντικοινωνικό πλαίσιο που καταπιέζει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα. Άρα αν δε μπορώ εγώ τώρα να γράψω το θρίλερ ελλείψει φαντασίας δεν είναι δική μου ευθύνη, αλλά του καπιταλισμού. Το φαντάζομαι ήδη γραμμένο σε τοιχους των Εξαρχείων, ο Άφαντος δε μπορεί να γράψει το θρίλερ του.
Οχι ρε άφαντε,δέν πρόκειται περί ιστορίας “βρείτε τον δολοφόνο”.
Για κοίτα τώρα μετά τις νέες εξελίξεις ποιό τέλος μαντεύεις.
Και όποιος άλλος θέλει,όποιος το βρεί κερδίζει ζαμπονοτυρόπιτα.
Ά,και εγώ έχω το ίδιο πρόβλημα,συνήθως όμως μου έρχεται μιά ιστορία κατά την ώρα της δουλειάς.Πρόβλημα έχω όταν χειρίζομαι μηχανές,που γίνεται μεγαλύτερο όταν μου μιλάνε κιόλας παράλληλα.Ευτυχώς μέχρι τώρα είμαι ακόμη σώος και αρτιμελής. Πρόβλημα επίσης όχι τόσο επικίνδυνο για το σώμα αλλά κυρίως για τα νεύρα έχω οταν πάω να γράψω την ιστορία και αυτή την ώρα βρίσκουν όλοι να πάρουν τηλέφωνο. Γενικά πάντως πολλά πράγμτα απο όταν σκεφτώ την ιστορία στην δουλειά μέχρι να βρώ χρόνο να την γράψω θα τα έχω ξεχάσει. Συμφωνώ,ο καπιταλισμός σκοτώνει την φαντασία.
Είχε περάσει κανάς μήνας μετά τον θάνατο του χρηστάκη και ο αφάνης είχε πραγματικά μεταμορφωθεί.Πρώτος περνούσε με την τάβλα απο τις βιτρίνες και πίσω του ο τσικρικόνης.Καμαρωτός,με τα μπράτσα τεντωμένα και μαυρισμένα,όλες οι ματιές πέφτανε πάνω του.Θα έλεγες πώς η ψυχή του χρηστάκη είχε μετενσαρκωθεί στον αφάνη.
Αλλά…αλλά τις τελευταίες μέρες κάτι δέν του πήγαινε καλά.Ένοιωθε πνιγμένος,σάν αυτή η αναθεματισμένη η σταφίδα που στραβοκατάπιε πρίν καιρό να μήν είχε φύγει ποτέ απο τον λαιμό του. Στην πραγματικότητα δέν έφταιγε ο λαιμός του αλλά το μυαλό του που δέν κατέβαζε τίποτα για να πεί.Αυτό όμως δέν το είχε συνειδητοποιήσει για να το πεί στον γιατρό που πάλι βρισκόταν απέναντί του,αλλά τα έριχνε όλα αυτή τη φορά στον τσικρικόνη.
-Προχωράμε με τις τάβλες γιατρέ,εγώ μπροστά καμαρωτός και αγέρωχος να ανοίγω δρόμο ανάμεσα στους πελάτες και αυτός πίσω μου ακολουθεί με τους γελλοίους θορύβους του,τσικρίκροκ τσικρικροκ.Νοιώθω τα βλέμματα πάνω μου,και ξαφνικά κάτι λέει, ένα αστείο ή ένα σχόλιο και κάνει όλους να τον συμπαθούν.Το διαπιστώνω απο τα χαμόγελά τους. Δέν το αντέχω αυτό,είναι σάν να μου κλέβει την ζωή μου.
-Και γιατί δέν προσπαθείς να πείς κάτι και εσύ;
-Που να προλάβω γιατρέ;Ακόμη και όταν έχω σκεφτεί κάτι να πώ,την ώρα που πάω να μιλήσω με έχει προλάβει ο τσικρικόνης. Ή και να πώ κάτι αυτός θα βρεί αμέσως μετά κάτι καλύτερο να πεί. Τις προάλλες είχαμε διάλλειμα και τρώγαμε.Είχαμε πάρει απο μιά τυρόπιτα τέσσερα τυριά ο καθένας που ήταν η σπεσιαλιτέ του καταστήματος,απο το ταψί που μόλις είχαμε βγάλει απο τον φούρνο.Εγώ νευριασμένος όπως πάντα,την κοίταξα και μονολόγησα βαρέθηκα τα τέσσερα τυριά. Ο τσικρικόνης κοίταξε και αυτός την δική του,μετά κοίταξε εμένα και είπε σιγανά,γιατι άραγε να έχουν μόνο τέσσερα τυριά; Στην αρχή σκέφτηκα πώς είναι άλλη μιά χαζομάρα του τσικρικόνη,αλλά αργότερα που το φιλοσόφησα καλύτερα αναρωτήθηκα και εγώ όντως,γιατί μόνο τέσσερα τυριά. Όλο το βράδυ δέν κοιμήθηκα,σκεφτόμουν,μέχρι που κατέβασα την τρομερή ιδέα.
Την άλλη μέρα μόλις βρήκα ευκαιρία που είχε αραιώσει λίγο ο κόσμος κατά το απογευματάκι,και καθώς περνάγαμε για άλλη μιά φορά με τις τάβλες εγώ μπροστά πίσω ο τσικρικόνης,βρήκα την ευκαιρία να πλησιάσω το αφεντικό.Σταμάτησα μπροστά του,πίσω μου σταμάτησε και ο τσικρικόνης.Έστριψα λίγο το κεφάλι και τον κοίταξα πάνω απο τον ώμο μου κάπως ενοχλημένος και ξαναγύρισα πρός το αφεντικό.
Αφεντικό, του λέω, έχω μιά ιδέα,θέλεις να στην πώ;
Γιατί όχι αφάνη μου,μου λέει αυτός,πές την.
Αφεντικο σκέφτηκα γιατί να κάνουμε τυρόπιτες μόνο με τέσσερα τυριά που κάνει και ο φούρνος απέναντι;
Και τι να κάνουμε; Με ρώτησε το αφεντικό.
Να κάνουμε τυρόπιτες με πέντε τυριά,πρόσεχε,φέτα,κεφαλοτύρι,γκούντα,κασέρι και,εδώ είναι η ιδέα, παρμεζάναααα.
Έγινε σιωπή για δυό τρία δευτερόλεπτα και μετά το αφεντικό ξέσπασε σε δυνατά γέλια.
Τόσο αστείο το βρήκε; αναρωτήθηκα.
Αλλά αμέσως μετά μου λέει πώς ήρθα δεύτερος και καταιδρωμένος,και συνέχισε,”ο τσικρικόνης πρίν μιά ώρα μου είπε μιά ιδέα για τυρόπιττα με οκτώ τυριά,πρόσεχε”,και έδειξε τον τσικρικόνη ο οποίος πήρε τον λόγο μιλώντας όλο έπαρση και τουπέ ο γελλοίος “….φέτα,κεφαλοτύρι,γκούντα,κασέρι,καιεδώ είναι οι ιδέες,παρμεζάνα,ενταμ,μοτσαρέλα και γκοργκοτζόλααααααα…”.
Ήδη ένοιωθα το πάτωμα να φεύγει απο τα πόδια μου,αλλά στο άκουσμα και του γκοργκοτζόλα έχασα εντελώς το φώς μου και τον κόσμο γύρω μου.
Πήρε τον λόγο και πάλι το αφεντικό,”και μάλιστα,με μιά νέα πρωτοποριακή τεχνική.Θα κάνουμε στις τυρόπιτες διαμερισματοποίηση,κάθε τυρί θα βρίσκεται ανεξάρτητο στο δικό του χώρο.Κάθε μπουκιά θα σε πηγαίνει σε άλλο τυρί….”.
Αυτό είναι σκέφτηκα,παραιτούμαι,και έπεσα λιπόθυμος καταγής με την τάβλα απο πάνω μου.
Όταν συνήλθα και σφουγγάριζα το πάτωμα,έβλεπα απο την πόρτα που οδηγεί στα ζυμωτήρια,τον τσικρικόνη να μιλάει με τους μαστόρους.Τους έδινε οδηγίες πώς να πετύχουν την διαμερισματοποίηση στην τυροπιτα.Που το σκέφτηκε ο πούστης;
Τις επόμενες μέρες ο τσικρικόνης ήταν ο ήρωας του φούρνου. Η νέα τυρόπιτα οκτώ τυριά που λάνσαρε το αφεντικό έσκισε,με δυό σε κάθε χέρι έφευγαν οι πελάτες.Τότε μου γεννήθηκε η ίδια ιδέα που είχα για τον χρηστάκη,να τον σκοτώσω.Και ζώ μόνο με αυτήν,στον ύπνο μου και στον ξύπνιο μου,πώς να σκοτώσω τον τσικρικόνη.
-Και είσαι σίγουρος πώς φταίει ο τσικρικόνης για την αλαλία σου και τις κακές ιδέες σου; Άσε άσε,ξέρω τι θα μου απαντήσεις,ότι πρίν καιρό που ήταν άρρωστος και απουσίασε για λίγες μέρες ο τσικρικόνης εσύ ήσουν άλλος άνθρωπος,γεμάτος ιδέες και δέν σταματούσες να μιλάς,έτσι δέν είναι;
-Ακριβώς.Είσαι πολύ καλός γιατρός,στην ψυχή των ασθενών σου μπαίνεις.
-Η πείρα αγαπητέ.Και δέν ξέρεις τι να κάνεις και περιμένεις απο μένα να σου βρώ την λύση.
-Ναι γιατρέ,αλλά δέν σε ρωτάω ποιά είναι,γιατί σίγουρα θα μου πείς να ικανοποιήσω τις επιθυμίες μου και να τον σκοτώσω.
-Και εσύ είσαι πολύ καλός ασθενής,στο μυαλό των γιατρών σου μπαίνεις.
-Η πείρα αγαπητέ. Στο μόνο που προβληματίζομαι γιατρέ,είναι ότι αφού έκανα μιά φορά την συγκεκριμένη αγωγή με τον χρηστάκη,στην αρχή απέδωσε δέν λέω,αλλά μετά απέτυχε,είναι σωστό να την ξαναεπαναλάβω τώρα με τον τσικρικόνη;
-Έχεις ενοχές;
-Ναι γιατρέ.
-Κακώς! Ακόμη και χάπια να σου έδινα,ξέρεις πόσες φορές θα τα αλλάζαμε μέχρι να βρούμε ποιό σου ταιριάζει; Είναι πολύ φυσικό μιά αγωγή να χρειάζεται βελτίωση με τον καιρό.Αποδίδει ότι αποδίδει,μετά χρειάζεται κάτι άλλο. Μήν έχεις ενοχές,κανείς δέν θα σε κατηγορήσει ότι είσαι επιπόλαιος που αλλάζεις θεραπείες επειδή τάχα μου είσαι α συνεπής για να τις ακολουθείς σωστά.Και όποιος το κάνει και σε κατηγορήσει θα είναι άσχετος.
Η περίπτωσή σου συμβαίνει στους περισσοτέρους των ασθενών.Είχαμε μιά απλή μετάθεση ελέγχου,επειδή το υποσυνείδητό σου αρνιόταν να δεί την πραγματική αιτία που ήταν ο τσικρικόνης και ενοχοποιούσε τον χρηστάκη.
Για να μας αποκαλυφθεί όμως η πραγματική αιτία και να απελευθερωθεί το υποσυνειδητό σου για να δεχτεί την αλήθεια,θα έπρεπε να κάναμε την θεραπεία του χρηστάκη.Μόνο σκοτώνοντάς τον θα ξέραμε ότι δέν φταίει αυτός αλλά φταίει ο τσικρικόνης.
-Ναι γιατρέ,αλλά άν και ο τσικρικόνης…
-Ξέρω τι θα ρωτήσεις,αλλά δέν είναι του παρόντος.Με άν το ένα και άν το άλλο δέν πάμε μπροστά.Πρέπει τώρα να ακολουθήσεις την νέα σου θεραπεία χωρίς να αμφιβολίες.Η πίστη σου σε αυτήν είναι η μισή σου γιατρειά.
-Εντάξει,γιατρέ.
-Λοιπόν,σκότωστον,και εδώ είμαστε πάλι άν κάτι προκύψει να αλλάξουμε το θεραπευτικό σχήμα.
Παλιά ο κόσμος διάλεγε τα ψωμιά με την αφή.Τα ζούλαγε ένα ένα στη σειρά,και καταλάβαινε απο τους ήχους που έβγαζαν,πόσο ψημένα ήταν,άν ήταν τ ραγανά,ακόμη και την γεύση έλεγαν μερικοί ότι μπορούσαν να καταλάβουν.
Σήμερα όμως τα ψωμιά είναι πίσω απο το πάγκο και κανείς δέν μπορεί ούτε καν να τα ακουμπήσει. Κοιτώντας τα μόνο δέν μπορείς να καταλάβεις και πολλά πράγματα και η μόνη σου ελπίδα να καταλάβεις κάτι ελάχιστο,είναι ο ήχος που κάνει το χαρτί που τυλίγουν το ψωμί πρίν στο δώσουν.Αλλά και να καταλάβεις κάτι απο το τρίξιμο του χαρτιού,δέν έχεις χρονικό περιθώρειο να αλλάξεις επιλογή.Ήδη πληρώνεις στο ταμείο…
Ο αφάνης πηγαινοερχόταν με τις τάβλες,οι μαστόροι είχαν τελειώσει το ζύμωμα και περίμεναν έξω απο τους κλιβάνους συζητώντας,οι πωλήτριες έδιναν και έπαιρναν και το αφεντικό λίγο πιο πέρα επέβλεπε γενικώς.
Ο τσικρικόνης είχε ώρα να φανεί,το ίδιο και ο μαύρος που κουβαλούσε σακιά,αλλά αυτός δικαιολογημένα γιατί αυτή την ώρα ήταν κάτω στην αποθήκη.
Μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο του φούρνου και η μητέρα του τσικρικόνη ρώτησε το αφεντικό άν είναι εκεί ο γυιός της γιατί δέν σηκώνει το κινητό και ανησυχεί. Το αφεντικό της απάντησε πώς κάπου εδώ γύρω είναι και έκλεισε το τηλέφωνο βιαστικά.Δέν πρόλαβε να κάνει ένα βήμα όμως και πάγωσε…έχει γούστο σκέφτηκε και σήκωσε τη μύτη ψηλά μυρίζοντας τον αέρα…σου μυρίζει ψητό; ρώτησε την πωλήτρια δίπλα του.Όχι,απάντησε αυτή αδιάφορα…Ο μπαρμπά αντρέας έχει περάσει σήμερα να πάρει ψωμί; ρώτησε την άλλη πωλήτρια που του απάντησε και αυτή αδιάφορα όχι.
Μετά στράφηκε στον αφάνη που περνούσε αυτή την ώρα με την τάβλα κορδωτός μπροστά του,ρε αφάνη έχεις δεί καθόλου τον τσικρικόνη; Όχι έχω ώρα να τον δώ,απάντησε ο αφάνης.
Ρε θανάση, θανάσηηηηη,ούρλιαξε το αφεντικό,άνοιξε ρε τους κλιβάνους και έρχομαι και εγώ…μούσκεμα στον ιδρώτα απο την ζέστη των φούρνων και απο την αγωνία το αφεντικό έφτανε στους κλιβάνους την ώρα που ο θανάσης είχε ανοίξει τα πορτάκια,κοίταξε μέσα,πρώτα στον ένα μετά στον άλλο,στάθηκε χωρίς ανάσα για δυό τρία δευτερόλεπτα και μετά ξεφύσηξε δυνατά με ανακούφιση.Εντάξει θανάση,κλείστους πάλι να ψηθουν τα ψωμιά.
Γυρίζοντας αργά και ήρεμος τώρα πίσω στο ταμείο,είδε τον μπαρμπα αντρέα που μόλις έμπαινε μέσα.Καλώς τον μπαρμπά αντρέα του είπε,αλλά αυτός δέν του έδωσε σημασία.Έκανε μερικά βήματα δεξιά,στάθηκε ακίνητος, έβαλε την παλάμη γύρω απο το αυτί του γέρνοντας το κεφάλι πρός το δωμάτιο με τα ζυμωτήρια και είπε σιγανά,αλλά όχι τόσο σιγά για να μήν ακούσει το αφεντικό…τέτοια κροταλίσματα απο την κατοχή έχω να ακούσω.
Το αφεντικό φώναξε ά ρε μπαρμπά αντρέα,πετάχτηκε ίσα με ένα μέτρο ψηλά και μετά ούρλιαξε ρε θανάσηηηηη,και έτρεξε στο δωμάτιο με τα ζυμωτήρια.
Το κροτάλισμα ερχόταν απο το ένα απο τα δύο ζυμωτήρια και ήταν ο ίδιος θόρυβος,τσικρικροκ που έκανε ο τσικρικόνης όταν περπατούσε.
Ο ίδιος ο τσικρικόνης ήταν δεμένος στην μηχανή του ζυμωτηρίου με το κεφάλι γερμένο μέσα στον κάδο.Όταν το τράβηξε πίσω το αφεντικό με τον θανάση που μόλις είχε λύσει τα σκοινιά,είδαν έναν παχύρευστο πολτό απο αίμα μυαλά και αλεύρι στον κάδο και το κεφάλι του παιδιού ανοιγμένο.
Το κροτάλισμα που άκουγε ο μπαρμπα αντρέας ήταν ο θόρυβος που έκαναν τα τσιγκέλια του ζυμωτηρίου που γύριζαν πάνω στο κεφάλι του.
Ο περικλής που είχε σταθεί πιο πίσω μη μπορώντας απο φρίκη να πλησιάσει περισσότερο,βρήκε ανακουφιση να συγκρίνει τους ήχους και να σκεφτεί πώς τελικά τουλάχιστον κατάλαβαν τώρα πώς οι περίεργοι θόρυβοι όταν περπατούσε ο τσικρικόνης ερχόντουσαν απο το κεφάλι του,και κοιτώντας πιο πέρα τον αφάνη που έτρωγε παγερός μιά τυρόπιτα οκτώ τυριά,ένοιωθε πώς του μετάδωσε αυτή του την ανακάλυψη. Κάτι τον ανατρίχιασε στην θέα του αφάνη όμως και γύρισε πάλι το βλέμμα του μπροστά να παρακολουθεί το αφεντικό,τον θανάση και τον μπαρμπα αντρέα αμίλητους πάνω απο το πτώμα του τσικρικόνη…
(συνεχίζεται άν εξακολουθεί να το θέλει η μαρία βεβαίως)
Τώρα μπερδεύτηκα aspic. Μπορώ να σκεφτώ μια σειρά σεναρίων που όλα καταλήγουν σε κάποιου είδους αναμέτρηση ανάμεσα στον αφάνη και στον ψυχίατρο που έχει ρόλο θεού στην ιστορία. Αν ο αφάνης του έλεγε ότι έχει πάθει εμμονή με το να τον σκοτώσει εκείνος θα τον παρότρυνε να το κάνει; Στο ενδιάμεσο φαντάζομαι ότι θα ξεκάνει όλο το φούρνο ψάχνοντας να βρει τι του φταίει. Για να δούμε. Άν το ολοκληρώσει θα το ανεβάσω θεατρικό με μία μικτή πειραματική ομάδα σκυλιών, γατιών και ανθρώπων.
Όχιιιιιι,δέν είσαι σε καθόλου καλό δρόμο άφαντε.
Απογοητεύτηκα τώρα. Μήπως δέν τονίζω αρκετά τα σημεία που πρέπει; Μήπως πρέπει να τα σβήσω και να τα ξαναγράψω απο την αρχή;
Μπά βαριέμαι.Άς περιμένω και την μαρία μήπως με τιμήσει με κάποιο σχόλιό της. Αυτή είναι πολύ αλεπού μπορεί να καταλάβει κάτι.
Άσ’ τα σάπια aspic, όποιος βαριέται να ζυμώσει σαράντα μέρες κοσκινίζει.
Γράψε τουλάχιστον μία περίληψη να δούμε που το πήγαινες.
ΥΓ. Σε καταλαβαίνω φίλε, δεν είναι καιρός αυτός για ιστορίες, η λογοτεχνία είναι για τα εύκρατα κλίματα. Αντιθέτως, αυτός είναι ιδανικός καιρός για κυνήγι ανακόντα και για ταχύρρυθμη καλλιέργεια μάγκο Κι εσύ Μαρία μη σφυρίζεις γιατί ξυπνάς τους ιαγουάρους. Πρέπει να προσαρμοστούμε στις νέες κλιματικές συνθήκες.
Εγώ σφυρίζω το έργο φφφφφίουουουουου, φφφφφρρρρρρρ, φφφφφίουουουουου .
Όχι αποδοκιμαστικά, αλλά από αγωνία για να ξεκινήσει το επόμενο μέρος.
Ενημερώνουμε το αγαπητό μας κοινό,πώς λόγω επαγγελματικού κωλύματος το επόμενο μέρος θα καθυστερήσει.
Αναμείνατε στις θέσεις σας κοσμίως παρακαλώ. Μήν εκνευριστεί ο αφάνης διότι το έργο είναι διαδραστικό και η διεύθυνση δέν εγγυάται την ασφάλειά σας.
Άστο aspic, το βρήκα. Ο αφάνης δεν έχει κάνει τίποτα. Όλοι οι θάνατοι είναι εργατικά ατυχήματα και για όλα φταίει ο Βενέτης Στο τέλος του τη στήσουν ψυχίατρος και φούρναρης και τον κλείνουν φυλακή.