του Ελευθερίου Τζιόλα
Ευρωεκλογές: απουσία της ουσίας της πολιτικής
Σε περίπου τρεις εβδομάδες έχουμε, σύμφωνα με τα ημερολογιακά προγραμματισμένα, ευρωεκλογές.
Αποτελεί μοναδικό φαινόμενο των τελευταίων πολλών ετών, απ΄όσο μπορώ να ενθυμούμαι, το γεγονός ότι ενώ, από τη μία πλευρά, σχεδόν όλοι, ηγέτες, κόμματα και πολιτικοί παράγοντες του δημοκρατικού-συνταγματικού, τουλάχιστον, φάσματος περιγράφουν μια πολύ κρίσιμη και εξαιρετικά δύσκολη περίοδο με σοβαρές επιπτώσεις για το μέλλον των χωρών και της ίδιας της Ε.Ε., από την άλλη, ουδεμία πραγματικά συγκροτημένη, δομημένη, στοχευμένη πολιτική ατζέντα, ουδεμία ανάλογη των καταστάσεων δεσμευτική πολιτική στρατηγική έχει παρουσιασθεί !
Υποτίθεται ότι η στιγμή είναι η πρέπουσα. Με την έννοια ότι βρισκόμαστε στην κατεξοχήν κατάλληλη περίοδο, λόγω των εκλογών -περίοδο με αυξημένη σημασία για τους πολίτες της Ε.Ε. και των χωρών μελών της- ώστε να ενημερωθούν, να συμμετάσχουν και να επιλέξουν… Και η «στιγμή των πολιτών», όμως, είναι ένας κούφιος λόγος –όπως κούφιο είναι και το σύνθημα «συμμετοχή των πολιτών»-, αφού τίποτε ουσιαστικό, σημαντικό και περιεκτικό ως ατζέντα, ως πολιτική, εν όψει των κρίσιμων και σοβαρών, δεν παρουσιάζεται, δεν τους απευθύνεται, δεν τους (παρα)κινεί!
Εν όψει εκλογών, θα έλεγε κανείς ότι εμφανίζεται μια κατάσταση πολιτικής απονεύρωσης, διανοητικής παραίτησης, αποδοχής του μοιραίου. Οι ελάχιστοι -και σε ποσότητα και σε ποιότητα- δρώντες (υποψήφιοι ευρωβουλευτές οι περισσότεροι) κινούνται σαν σε αγγαρεία, με μόνο τελικά κίνητρο μια ά-σκοπη, ατομική καριέρα σε αβέβαιους ρόλους. Ενώ φωνές και παρουσίες με δυνατότητες και ποιότητα ωθούνται στην περιφέρεια των δρώμενων…
Ιερατείο και γραφεικρατική (μη κοινωνική) Ευρώπη: Προτάγματα και Πρόγραμμα
Διερωτάται κανείς: πάνω σε ποιους μεγάλους στόχους, σε ποιες προτάσεις καλούνται οι πολίτες που βιώνουν την εγκατάλειψη, την ανέχεια και τη φτώχεια να αποφασίσουν; Ποια είναι τα προτάγματα και ποιες οι απαντήσεις για τα καυτά ζητήματα που είναι φανερά, ωμά και οξυμένα (πόλεμοι, ακρίβεια, κοινωνικά-δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, (αν)ασφάλεια, παραγωγική κατάρρευση, δημοκρατικό έλλειμα, εθνικοί κίνδυνοι); Ζητήματα, πολλαπλά διαπιστωμένα που κατατρώνε την όποια συνοχή, την όποια προοπτική επιβίωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος; Ευρωπαϊκού οικοδομήματος, που όλο και λιγότερο δείχνει ότι είναι Ευρώπη (σαν γεωπολιτική και πολιτισμική ταυτότητα, σαν δημοκρατική δομή, σαν κοινωνική πραγμάτωση). Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει την εικόνα: στην κορυφή της, ενός υπάκουου στον άπληστο καπιταλισμό και στις ΗΠΑ ιερατείου και στον κορμό της, ενός πολυπλόκαμου γραφειοκρατικού λαβυρίνθου, ένα απλωμένο χταπόδι υπηρεσιακών μονάδων και καλολαδωμένων αξιωματούχων από το κέντρο του τις Βρυξέλλες προς κάθε πρωτεύουσα χώρας-μέλους.
Διερωτώμαι: η ακροδεξιά για την οποία επικρατεί μια φοβική επανάληψη περί της ανόδου της η οποία τελικά εξοικειώνει με την ίδια την άνοδό της, θα αντιμετωπισθεί με τον εξόρκισμό της, με την ηττοπαθή, κενόλογη καταγγελία της, με τον αποχαυνωμένο ελιτισμό και τον αποσυνθετικό δικαιωματισμό;
Φτάνει ο καλοπροαίρετος δημοκρατικός πολίτης να πει: «ΟΚ, με τους δεξιούς και τους συντηρητικούς -τι να περιμένεις!… Αλλά, το άλλο μισό -το δημοκρατικό συνταγματικό τόξο;». Θέτει, μάλλον απεγνωσμένα, το ερώτημα για την ολότητα του χώρου πέραν της δεξιάς, αναζητώντας ελπίδα… Μπορούμε, ασφαλώς, να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα για τα πιο αξιόλογα, υπαρκτά σχήματα της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη, και είναι να απορείς: δεν κατανοούν που οδηγεί -και που τους οδηγεί- αυτή η κατάσταση;
Ας δούμε, λοιπόν, τα στοιχειώδη, για τα βασικά και ελάχιστα. Υπήρχε, σε προηγούμενους χρόνους όχι πολύ μακριά από σήμερα, ένα Πρόγραμμα για κάθε εκλογική αναμέτρηση, είτε ευρωπαϊκή, είτε εθνική. Δεν ήταν -και δεν είναι- όλα tik-tok, ατάκες, εξαγορασμένα media, ρηχές εξυπνάδες, πληρωμένες διαφημίσεις, σκυλάκια και παρέες και ψεύτικα χαμόγελα… Υπήρχε -πρέπει πάντα να υπάρχει- το άκρως αναγκαίο: ποια πορεία θα ακολουθήσουμε, που πηγαίνουμε, Πρόγραμμα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση: ένα Πρόγραμμα δεσμεύσεων για τα κρίσιμα, καίρια και σημαντικά. Πρόγραμμα του Ε.Σ.Κ. (του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος -ΡΕS), Πρόγραμμα του συνασπισμού της Αριστεράς (The Left-GUE/NGL) συνοδευόμενο από το αντίστοιχο Πρόγραμμα σε εθνικό επίπεδο (για την Ελλάδα), ως τμήμα του ενιαίου ευρωπαϊκού προγράμματος αλλά και με ανάδειξη και τονισμό των ζητημάτων & προτεραιοτήτων σε εθνικό επίπεδο. Πολιτικά Προγράμματα με συγκρότηση και άρθρωση, προερχόμενα από μακρές και ουσιαστικές διαδικασίες συμμετοχής, διαλόγου και αποφάσεων, όχι μόνο κομματικές αλλά και κοινωνικές, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Τί υπάρχει σήμερα, τρεις εβδομάδες πριν τις εκλογές; Τίποτα ουσιαστικό, τίποτα δεσμευτικό, τίποτα σαφές ως πολιτική κατεύθυνση, τίποτα συγκεκριμένο ως προτεραιότητες απέναντι στα προκλητικά, μείζονα και καυτά!
Εναλλακτική ατζέντα δεν υπάρχει. Αλλά, ατζέντα προωθούμενη στην πράξη υφίσταται και εφαρμόζεται από τους κυρίαρχους των Βρυξελλών σε συμπόρευση με την Ουάσιγκτον, -όσο μπορούν να την εκφράσουν και εφαρμόσουν λόγω ηγετικών αδυναμιών σε Βερολίνο και Παρίσι και εσωτερικών διχασμών στο πολιτικό-οικονομικό σύστημα της Ε.Ε.. Ατζέντα, που όμως όπως τα πράγματα βεβαιώνουν δεν συνδέεται, δεν απαντά στα μείζονα, άμεσα και μεσοπρόθεσμα, ζητήματα της Ευρώπης και των κοινωνιών της. Οι οποίες κοινωνίες μη έχοντας και ουσιαστική, πραγματική απάντηση-πρόταση από την Κεντροαριστερά στρέφονται με μεγάλα τμήματα προς την ακροδεξιά.
Ακροδεξία: επέλαση και αντιμετώπιση
Ακροδεξιά με έναν λόγο αντισυστημικό, που εκμεταλλεύεται το έλλειμμα δομημένης κριτικής και μεταμφιέζεται σε υπερασπιστή των «αδύναμων» επιχειρώντας να καλύψει το κενό απουσίας πολιτικής και οράματος του συνόλου της Αριστεράς απέναντι στον άπληστο καπιταλισμό, το κυρίαρχο οικονομικό του μοντέλο (μέσα κι από την «πράσινη ανάπτυξη») και τις πανίσχυρες οικονομικές ολιγαρχίες, καθώς και τις παραγόμενες χαοτικές ανισότητες και την διευρυμένη κοινωνική εξαθλίωση. Ακροδεξιά που εκμεταλλεύεται την απουσία οργανωμένης και συνεπούς πατριωτικής στρατηγικής προβάλλοντας στη θέση της εύπεπτα συνθήματα «εθνικής υπερηφάνειας». Ενώ επίσης απέναντι στην αποδοχή διαβρωτικών κοινωνικών και ατομικών προτύπων (που έλαβαν απίθανα χαρακτηριστικά στην αποδομητική ατμόσφαιρα των γάμων των ομόφυλων), επιχειρεί μια επιθετική αναβίωση ενός αναχρονιστικού και διχαστικού κώδικα συμπεριφορών στη θέση μια ορθολογικής και αξιακά συνεκτικής λογικής.
Αν στην Ελλάδα, η ακροδεξιά είχε μια σοβαρότερη ηγετική εκπροσώπηση, ανάλογη των παραδοσιακών (τυπικών) προδιαγραφών του χώρου αυτού, όπως και άλλες φορές έχω επισημάνει, θα είχε φθάσει στο 20%, μολονότι και σήμερα με την παρούσα κατάσταση της, αθροιστικά οι δυνάμεις της δείχνουν να κινούνται στο 15%! Τούτο σημαίνει, περίπου ένα (!) εκατομμύριο Έλληνες και Ελληνίδες ψηφοφόρους!
Και με την ευκαιρία, ας υπογραμμισθεί εδώ, ότι στη Γαλλία κανείς πλέον δεν δείχνει ικανός να φρενάρει τη Λε Πεν που κατακτά και μάλιστα με διαφορά την πρώτη θέση!… Ενώ και στη Γερμανία, το γεγονός πρώτου μεγέθους αναμένεται να είναι η ευρεία άνοδος του AfD…
Ελλάδα: η Εναλλακτική; -Ευρωεκλογές: μια ακόμα χαμένη ευκαιρία;
Στην Ελλάδα, ο στενός πλέον χρόνος μέχρι την 9η Ιουνίου, καθώς και το δεδομένο προεκλογικό, πολιτικό δρομολόγιο του μη συντηρητικού χώρου -με τις υφιστάμενες διαφοροποιήσεις λόγου και στάσης των κομμάτων του- δεν επιτρέπουν σκέψεις και εκτιμήσεις για δραστικές αλλαγές και άλλο προγραμματικό προφίλ (οι οποίες θα συνιστούσαν εκπλήξεις πρώτου βαθμού). Τα πράγματα, λοιπόν, συντείνουν προς μια εικόνα ευρωπαϊκών εκλογών μεγάλης (και πάλι) αποχής, με την επιβεβαίωση μιας νέας -έντονα, πάντως, ανησυχητικής- κυριαρχίας της ‘’Ν.Δ’’, με ενισχυμένο το συνολικό δεξιόστροφο πολιτικό ισοζύγιο. Εξ αντικείμενου, στον μη συντηρητικό χώρο -λόγω των ίδιων των εκλογικών επιδόσεων και των μέσω αυτών επιβεβαιωμένων αδυναμιών- είναι βέβαιο το άνοιγμα ενός κύκλου εξελίξεων και αναζητήσεων στο χώρο αυτό (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και εκλογικά μικρότερες δυνάμεις) με κεντρικό ζητούμενο την ύπαρξη και ανάδειξη αξιόπιστης και ισχυρής εναλλακτικής στρατηγικής και του αντίστοιχου πόλου (απέναντι στη ‘’ΝΔ’’). Τα εκλογικά ποσοστά στα δύο κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) θα επιφέρουν εσωτερικές πιέσεις αντιστρόφως ανάλογες προς τα ποσοστά (χαμηλά ποσοστά=υψηλές πιέσεις) και κλιμάκωση εξελίξεων, σ΄ένα, δημόσιο τοπίο, πάντως, όπου το κεντρικό ζητούμενο, πιεστικά, θα είναι η αξιόπιστη και ισχυρή εναλλακτική στρατηγική και ο δομημένος πόλος της.
Στο επόμενο άρθρο μας, θα παρουσιάσουμε σκέψεις και θα σκιαγραφήσουμε πλαίσια μιας ρεαλιστικής, δημοκρατικής εναλλακτικής στρατηγικής για την Ε.Ε. και την Ελλάδα, ως συμβολή σ΄έναν αναγκαίο διάλογο (που, όμως, δεν έγινε…).
Ελευθέριος Τζιόλας
Θεσσαλονίκη, 17 Μαΐου 2024
Αφού η αριστερά, με τις πλάτες του (πολύ μεγάλου) κεφαλαίου, επιχείρησε και πέτυχε την ποινικοποίηση του ελεύθερου λόγου, αντικαθιστώντας τις πολιτικές ελευθερίες με τα προπολιτικά ατομικά δικαιώματα, όπως και επίσης να αποδομήσει τις υπερατομικές ταυτότητες υποστηρίζοντας την αθρώα εισροή τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών, τώρα ασκεί κριτική στην αποστασιοποίηση των πολιτών από τις πολιτικές ηγεσίες και των πολιτικών από τις πολιτικές.
Αλλά αυτοί ήταν, αυτοί είναι και αυτοί θα παραμείνουν οι αριστεροί. Και όλη η κοινωνία να βρεθεί απέναντί των, αυτοί θα την προσφωνούν σε πρώτο πληθυντικό…
Δεν μπορείς να αντιληφθείς (λόγω προφανούς ιδεολογικής τύφλωσης) και επομένως είναι αδύνατο να συμμετέχεις παραγωγικά σε μια συζήτηση σαν αυτή προς την οποία θέλει να κινηθεί και να συμβάλει το κείμενο του άρθρου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ακόμα και το να πεις ότι οι χαρακτηρισμοι ( =”σαχλαμάρα”) είναι προσβλητικοί δεν έχουν νόημα για τον υβριστή, που θεωρεί ότι η προσβολή είναι …επιτυχία του. Το κείμενο, λοιπόν, δεν σας αφορά (όπως και ο,τι γράφετε…).Αφες αυτοίς…
Δεν θα μιλάτε έτσι για τους αρθρογράφους. Αποσύρετε το σχόλιό σας.
Ζητώ συγγνώμη για τον χαρακτηρισμό “σαχλαμάρα”, είναι σαφέστατα ατυχής και φυσικά δεν είχα την διάθεση να προσβάλλω κάποιον και ακόμη λιγότερο τον αρθρογράφο.
Δυστυχώς δεν βλέπω με ποιόν τρόπο θα μπορούσα να προσαρμόσω το σχόλιο, εάν όμως υπάρχει ευχαρίστως να προβώ στην απαιτούμενη διόρθωση.
Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα τα εννοούσα και εξάλλου θεωρώ ότι η απάντηση του συγγραφέα με επιβεβαιώνει σε ό,τι αφορά την θεμελιώδη αδυναμία των αριστερών να αντιληφθούν ότι όχι μόνο οι θέσεις των αλλά και οι οπτικές των γωνίες αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης στην δημόσια συζήτηση, ενόσω αυτή δεν διεξάγεται στα στενά πλαίσια κάποιων προσκοπικού τύπου συνεδριάσεων κομματοειδών “συλλογικοτήτων”.
Εγώ απαντώ στο ερώτημα του κ. αρθρογράφου.
ΟΧΙ δεν γίνονται ευρωπαϊκές εκλογές επειδή ΠΑΣΟΚ και Σύριζα (ίσως γιαυτό να έγινε νέος ο Σύριζα ) αγωνίζονται για τη δεύτερη θέση και οι Αρχηγοί τους -δυστυχώς και όλων των κομμάτων-δεν προβάλλουν τους αξιότερους για ευρωβουλευτές , σε μια ενιαία περιφέρεια ,στην οποίαν είναι άγνωστοι οι περισσότεροι .
Φυσικά θα εκλεγούν όσοι κατοικούν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και από άλλη Περιφέρεια ,εφόσον ψηφίσουν τοπικιστικά οι συντοπίτες τους .
Μετεκλογικά οι εξελίξεις στο δεύτερο και τρίτο κόμμα θα είναι ραγδαίες ,για να προλάβουν να ομογενοποιηθούν στη Νέα Κεντροαριστερά μέχρι το 2027 , ο δε κ . Κασσελάκης ,που ήρθε για να μείνει , δημιουργεί με την προεκλογική του προσπάθεια ”προσωπικούς” φίλους στο πνεύμα του οπαδισμού και θα επιβάλλει λύσεις στην Κεντροαριστερά ,έστω και αν υπάρξουν λίγες κεντρόφυγες δυνάμεις, όπως υπήρχαν από το 1974-1981 , οι οποίες ”εξοντώθηκαν” από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα.
Τα βήματα του Ανδρέα ακολουθεί με φανερή υποστήριξη από το εσωτερικό και από το εξωτερικό .
Μπορεί να είναι φάρσα ,αλλά η ιστορία θα επαναληφθεί , για να φύγει η Δεξιά , η οποία και στην Ελλάδα , όπως στην Ευρωπαϊκή Ένωση ,κυριαρχεί ιδεολογικά και λύνει προβλήματα και της καθημερινότητος ,ενώ εξέφραζε και εκφράζει το Έθνος-κράτος που ακόμη δεν αυτοδιαλύθηκαν , όπως θέλουν οι Αριστεροπροοδευτικοί από της εμφανίσεώς τους .
Υ.Γ Εκτιμώ ότι μετά την ”πατάτα” του Σύριζα στο ”Μακεδονικό” δεύτερο θα είναι το ΠΑΣΟΚ, ”έστω και στο νήμα”.
η επιστήμη σηκώνει τα πόδια πσιλά,
Πολύ ωραίο άρθρο, από τα πλέον σημαντικά που γράφτηκαν για τις ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ.
Αποτυπώνει την πλήρη αλήθεια και την σημερινή πραγματικότητα. Πρέπει να προβληματίσει όλους.
Εἴμαστε σέ μία ἰδιαίτερη περίοδο τῆς ἱστορίας.
Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀριστερά, ἡ ταξική ἰσότητα ἔχει σχετικά ἐπιτευχθεῖ, ἄν καί ξαναδημιουργοῦνται οἱ τάξεις τῶν πλουσίων καί τῶν φτωχῶν, ὄχι ὅμως μέ τήν κληρονομικότητα τῶν εὐγενῶν.
῾Η πολιτική δέν καλύπτει τήν οὐσιαστική ἀναζήτηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀφορᾶ τήν συγκρότηση τῆς κοινωνίας, ἐνῶ στήν ῾Ελληνική ἀρχαιότητα ἦταν συνυφασμένη μέ τό θεῖο καί τόν σκοπό τοῦ ἀνθρώπου νά ὁλοκληρωθεῖ, πού ἦταν μέρος τῆς πορείας τῆς ψυχῆς του.
῾Η πολυπολιτισμικότητα εἶναι ὑπαρκτή στήν Εὐρώπη καί ἡ μείξη πληθυσμιακῶν ὁμάδων διαφόρων ὀντολογιῶν καί θρησκειῶν, μέ τό ᾿Ισλάμ πιό ζωντανό.
Τά φιλοσοφικά ρεύματα ἔχουν ἀτονίσει στήν Εὐρώπη καί δέν φαίνεται κάποιος ἀνώτερος λόγος γιά μόρφωση ψυχῆς καί πνεύματος τοῦ ἀνθρώπου, φαίνεται ἀρκετή ἡ καλοπέραση.
Ἐπισυνάπτω ἕνα κείμενο πού ἀναφέρεται στήν σημερινή ἐποχή στήν Εὐρώπη καί στήν Δύση γενικότερα ὡς πρός τήν ἀναζήτηση τοῦ θείου καί τῆς οὐσίας τοῦ ἀνθρώπου.
Σισύφειος Θεοποιία – Αντίφωνο
Ἡ κατάργηση τῶν ὀντολογιῶν ὡς ἀνύπαρκτων καί χωρίς τήν πορεία πού ἔχει διανυθεῖ σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί σέ κάθε ὀντολογική ὁμάδα ξεχωριστά, εἶναι ἀντίθετη μέ τήν πορεία τῆς ψυχῆς καί ἀφήνει τούς ἀνθρώπους χωρίς ριζικό σύστημα καί οὐσία. Γιά νά μήν μποροῦμε νά μιλήσουμε γιά ἀθανασία, ἀφοῦ ὁ καθένας δέν θά θέλει νά στηρίζεται στήν ἱστορία του, οὔτε καί θά διατηρεῖ τήν μνήμη. Καί τά ἔθνη καί τά κράτη ἔχουν πραγματική ἰστορία, ἡ δέ συνεννόηση μεταξύ τους δέν εἶναι ἐφικτή σέ φανταστικό πεδίο. Γιά νά ὑπάρξει δηλαδή ἐσωτερικό ἐνδιαφέρον γιά ἀνασυγκρότηση, προτάσεις, τάσεις, πρέπει νά ζωντανέψει ἡ Ἐθνική ὀντολογική μας συνείδηση, ἄν θέλουμε νά ὑπάρχουμε.
᾿Επίσης χαρακτηριστικό εἶναι τό ἄλλο κείμενο τοῦ κ. Τζιόλα στήν ἱστοσελίδα, ὡς Ἐλευθέριος Ξάνθος, ὅπου ἀναδεικνύεται ἡ σημασία τῆς οὐσίας τοῦ ἀνθρώπου, στήν διαπαιδαγώγησή του μέ τήν ἐπιρροή ἑνός ὑποδειγματικοῦ γιά τόν βίο του ἀνθρώπου, ὡς ἀποδοχή κάποιων ἀξιῶν.
Αὐτές οἱ ἀξίες, παραδεδεγμένες στήν γενιά μου λόγω τῆς παιδείας καί τῆς θρησκείας, εἶναι ἀποδεκτές στίς νέες γενιές στίς δυτικές κοινωνίες, κοινωνίες πού εἶχαν προχωρήσει ὡς Χριστιανικές;
Ωραίο άρθρο για τις ευρωεκλογές. Η συζήτηση στην χώρα μας περιστρέφεται γύρω από τα εσωτερικά μας προβλήματα.Η συζήτηση για ποια Ευρώπη θέλουμε απουσιάζει από τον πολιτικό λόγο.Η σημερινή Ευρώπη είναι κατώτερη των περιστάσεων, χωρίς αυτόνομη πολιτική,φτωχοποίηση κοινωνικών ομάδων, φοβική, γιατί δεν αντέχει την άλλη άποψη με δημοκρατικό έλλειμμα.Γι’αυτο πρέπει να μας εκπροσωπήσουν οι άριστοι για να αγωνισθούν για μια ποιο Δημοκρατική Ευρώπη με κοινωνικό πρόσωπο και για τα συμφέροντα της χώρας μας.
ενόσω περιμένουμε από την Ευρώπη να χρηματοδοτήσει την ευημερία μας και να αποτρέπει την χρεοκοπία των κοινωνικών πολιτικών με δανεικά, δεν νομίζω ότι μας πέφτει και πολύς λόγος να συνδιαμορφώνουμε τις πολιτικές της. Εξάλλου είχαμε την δυνατοτητα να αποχωρήσουμε από αυτήν και προτιμήσαμε να μείνουμε, αριστεροί και δεξιοί.
Για την ευρωπαϊκή ένωση:
Βλέπε:
Τιερί Μεϊσάν:
Η μυστική Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1)
Πηγή:
https://www.voltairenet.org/article182726.html
Επιπλέον:
Τιερί Μεϊσάν: 2024-05-14
Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: μια ακριβή μασκαράτα!
https://www.voltairenet.org/article220872.html
Εγώ το προσπάθησα και να είμαι ειλικρινής περίμενα και από τον κ. αρθρογράφο και άλλους σχολιαστές ή αναγνώστες να απαντήσουν στο ερώτημα της επικεφαλίδος.
Ένα να γνωρίζουμε όλοι .
Η Ευρώπη μας των 27 εθνών-κρατών δεν έχει μόνον αριστεροπροοδευτικούς πολίτες και κατοίκους , οι οποίοι τώρα και με το ανεξέλεγκτο προσφυγομεταναστευτικό και τους δύο πολέμους φτωχοποιούνται και φοβούνται ότι θα συνεχίσουν να φτωχοποιούνται, γιαυτό και η ακροδεξιά κάνει περίπατο σε όλη την Ευρώπη ,είτε μας αρέσει ,είτε δεν μας αρέσει .
Και είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι θα την σταματήσουν οι ΑΝΤΙΦΑ με βία ή χωρίς βία -οργανωμένοι ή ανοργάνωτοι -,όπως δεν σταματούν τον αθλητικό οπαδισμό οι φίλαθλοι .
Ο Φασισμός , ο Ναζισμός και ο Κομμουνισμός επικράτησαν στον Μεσοπόλεμο μετά την οικονομική κρίση του 1928 από σοσιαλιστές ηγέτες .
Αυτά έγραψε η Ιστορία , την οποίαν πρέπει -τουλάχιστον- να διαβάζουμε .
[…] «Κεντρικό ερώτημα: γίνονται ευρωπαϊκές εκλογές» ΕΔΩ είχα κλείσει με την υπόσχεση-δέσμευση ότι στο επόμενο […]
Πως τα καταφέρνει η “διανόηση” και το γυρίζει πάντα στον λαό, για όλα φταίει ο λαός, και ποτέ η ελεγχόμενη πολιτική κατάσταση, με τους εκμαυλισμένους πολιτικούς, και τα μαζικά μέσα εξημέρωσης, τα οποία πετάνε την μπάλα στην εξέδρα, μόνο η διανόηση το ξέρει.
Αν και το σωστό είναι ότι μας βγάζουν στην σέντρα, διότι πάντα φταίω εγώ.
Φυσικά και φταίω εγώ, εφόσον υπάρχετε ακόμη