του Παντελή Σαββίδη
Η στάση μου στα πολιτικά γεγονότα είναι συναισθηματική γι αυτό και αποφεύγω οποιαδήποτε ανάμειξη. Πολιτική και συναίσθημα δεν γίνεται.
Και σήμερα, προσπάθησα να μπω στην ψυχή του Τσίπρα. Κλήθηκε να κυβερνήσει σε νεαρή, για τα ελληνικά δεδομένα, ηλικία σε μια πάρα πολύ κρίσιμη στιγμή της ελληνικής ιστορίας.
Ο ίδιος θα πιστεύει πως προσέφερε. Μόνο όταν καθίσουν τα πάθη και αναλάβει τον ρόλο της η ιστορία θα έχουμε μια πιο πραγματική προσέγγιση. Δεν ξέρω αν προσέφερε. Με αυτά και με εκείνα, διαχειρίστηκε την μνημονιακή Ελλάδα, ίσως, καλύτερα απο τα άλλα κυρίαρχα κόμματα, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που είχαν φθαρεί και είχαν χάσει την αξιοπιστία τους. Με τον Τσίπρα και τον Συριζα η “Αγανακτισμένη” ελληνική κοινωνία ηρέμησε κάπως. Τα ψέμματα πολλά, το ίδιο και η σύγκρουση με τη λογική. Η Αριστερά δεν του συγχωρεί την αναδίπλωση απο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος (προσωπικά τον ευγνωμονώ) και οι λοιπές παρατάξεις δεν του συγχωρούν την τοξικότητα που εισήγαγε στον δημόσιο λόγο και τον δημόσιο βίο.
Είναι αυτός ο Τσίπρας που γνωρίσαμε;
Δεν ξέρουμε. Ίσως και δεν μας ενδιαφέρει. Μπορεί να είναι κάποιος διαφορετικός αλλά εκείνος που μας ενδιαφέρει είναι ο Τσίπρας που γνωρίσαμε και η νοοτροπία που επέβαλε στους οπαδούς του.
Και εδώ έρχομαι στο προσωπικό που είναι και το κίνητρο που με ώθησε να κάνω αυτό το σχόλιο.
Θύμα της συριζαίας οπαδικής νοοτροπίας είμαι και εγώ. Υποτίθεται παλαιοί φίλοι και συνάδελφοι με τους οποίους είχα την εντύπωση πως θα μπορούσα να διαφωνήσω, με αποκάλεσαν με ευκολία “Γερμανοτσολιά”! Το γεγονός επέδρασε καθοριστικά στη στάση μου απέναντι στο Συριζα.
Πολιτικά δεν έχω κάνει τίποτε σημαντικό στη ζωή μου. Αλλά πάντοτε στάθηκα απέναντι σε φασιστικά, ναζιστικά και γενικώς, ολοκληρωτικά ρεύματα. Και ο χαρακτηρισμός “Γερμανοτσολιάς” μου άνοιξε τα μάτια και αναθεώρησα όλη μου την οπτική απέναντι στην Αριστερά. Συνειδητοποίησα πως δεν έχω καμιά σχέση μαζί της. Κυρίως, συνειδητοποίησα πως δεν ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο, όπως ισχυρίζεται. Είδα με άλλο μάτι ό,τι είχα διαβάσει απο τα φοιτητικά μου χρόνια. Μίσος για τον ταξικό εχθρό και ανθρωπισμός εν ονόματι της Επανάστασης δεν συμβιβάζονται.
Στην παραλία που περπατάω συναντώ συχνά παλαιούς Ρηγάδες. Είπα το συμβάν σε έναν απο αυτούς (μια σημαντική ακαδημαϊκή προσωπικότητα και απο τα στελέχη του ΚΚΕ εσ), ο οποίος δεν πήγε με το Συριζα.
“Άσε ρε Παντελή”, μου λέει: “Εδώ σύντροφοι που γνωριζόμαστε απο παιδιά, βρεθήκαμε μαζί απέναντι στη δικτατορία και ήμασταν Ρηγάδες και ΚΚΕ εσ, δεν μας μιλάνε και αναφέρονται περιφρονητικά σε μας επειδή δεν πήγαμε μαζί τους”.
Τα όσα μου είπε, με καθησύχασαν. Όταν συμβαίνουν τέτοια μεταξύ συντρόφων, η δική μου περίπτωση είναι πταίσμα.
Στην πορεία στάθηκα κριτικά απέναντι στο Συριζα. πολλές φορές και έντονα. Και συνάντησα και άλλους σαν και μένα με τον ίδιο χαρακτηρισμό. “Γερμανοτσολιάδες”.
Αυτό το κλίμα είναι προϊόν της ανόδου του Τσίπρα και της Ομάδας του.
Εμένα αυτό μου έμεινε περισσότερο απο την παρουσία του.
Όμως, καθώς, τα χρόνια περνούν και γινόμαστε πιο επιεικείς με όλους και με όλα, δεν του το κρατάω του Τσίπρα, ιδιαίτερα σήμερα, που διαισθάνομαι ότι περνά μια κρίσιμη προσωπική στιγμή.
Του εύχομαι το διάστημα που θα έχει χρόνο να ηρεμήσει και να ξαναδεί ορισμένα πράγματα απο την πολιτική του παρουσία. Ίσως ορισμένα να τα αναθεωρήσει. Έχει πολιτικό μέλλον και ικανότητες. Αρκεί να διοχετευθούν θετικά.
Είναι απορίας άξιο πως δεν του πήρε το κεφάλι τότε κάποιος από το 62%. Εννοώ στην κυριολεξία. Δηλ να τον φάει λάχανο.
Ενδεικτικό του τι κοτάρες είμαστε σαν λαός, που θέλουμε να αντιμετωπίσουμε και την Τουρκία. Τρομάρα μας.
Και στο τέλος, αγαπητέ κ. Σαββίδη ,ο κ. Τσίπρας , -ο οποίος ως Πασόκος (με φωτογραφία του Ανδρέα στο δωμάτιό του) , Κνίτης στη συνέχεια και ακολούθως ό,τι βάλει ο νους μας -αν δεν έκανε τις συνεχείς καταλήψεις κτιρίων δημοσίων σχολείων και πανεπιστημίων από το 1989 ως το 1993 και αν δεν είχε υπερεκτεθεί στην δημοσιότητα με αποτέλεσμα την αναγνωρισιμότητα ως ικανού και ευειδούς ηγετίσκου και τέλος εάν ο κ.Αλαβάνος δεν του είχε δώσει το ”δακτυλίδι της αρχηγίας του Σύριζα το 2008 -θα ήταν ένας αποτυχημένος πολιτικός μηχανικός .
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΞΗΓΗΣΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΕΚΤΙΜΑΤΕ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ.
ΟΚΤΩ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ -ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΡΕΧΑΜΕ ΣΤΑ Α.Τ.Μ ΓΙΑ ΑΝΑΛΗΨΗ ΜΟΝΟ 40 ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΚΤΟΤΕ -ΕΙΔΙΚΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΟΧΙ -ΝΑΙ ΣΤΟ ΒΛΑΚΩΔΕΣ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ,ΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΛΛΗΣΑΝ -ΔΙΚΑΙΩΣ- ΤΟ ”ΧΑΪΔΕΥΤΙΚΟ” ΕΠΙΘΕΤΟ ΤΟ Κ. ΜΕΪΜΑΡΑΚΗ-ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ Ν.Δ ΤΟΤΕ
” Ψ Ε Υ Τ Α Ρ Α Κ Ο Σ”.
Υ.Γ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΝΑ ΤΟΝ ”ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΟΥΝ” ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ;;;. ΕΛΕΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Τον τέλειωσε ο Μητσοτάκης. Τώρα περιφέρει την οδύνη του υπό μορφή επαιτείας.
Θα τον θυμούνται κυρίως ως προδότη της Μακεδονίας και λιγότερο ως πολιτικό.
“Έχει πολιτικό μέλλον και ικανότητες.”
Έχει πολιτικό παρελθόν της μεγαλύτερης εθνικής προδοσίας μετά την απόσυρση της μεραρχίας στην Κύπρο από την Χούντα. Έχει ικανότητες να διαποτίζει την ελληνική κοινωνία με μίσος για την πατρίδα και να αναπαράγει την σκοπιανή και τούρκικη προπαγάνδα.
“Αρκεί να διοχετευθούν θετικά (οι ικανότητες).”
Θα διοχετευθούν θετικότατα για την πάρτη του, να κάθεται τεμπέλικα, να τρώει και να πίνει. Κανένα παιδί του συστήματος δεν πήγε χαμένο. Κάπου θα τον βολέψουν κι αυτόν…
Αν δεν είχε καταργηθεί στην Ελλάδα η ποινή του πολιτικού θανάτου (Civiliter mortuus), θα του ταίριαζε γάντι.
Ο Τσίπρας δεν λειτουργούσε ως ιδιώτης και δεν εκπροσωπούσε μόνο τις δικές του προσωπικές ιδέες. Κλήθηκε να σχηματίσει έναν πολιτικό οργανισμό ο οποίος θα ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της συγκυρίας και θεωρώ ότι αυτή η καθόλου εύκολη αποστολή εξετελέσθη με την μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα.
Δεν ήταν καθόλου αυτονόητο ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, αυτό φάνηκε από τις απανωτές εκλογές για να ξεφορτωθεί τον Λαφαζάνη και την Κωνσταντοπούλου. Οφείλουμε εδώ να λάβουμε υπόψη ότι ήταν συνειδητή επιλογή των εταίρων (και δανειστών) να φθάσει η διακυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου σε αδιέξοδο. Θεωρώ ότι έδωσε την καλύτερη δυνατή λύση για την παρασιτική ελληνική αστική τάξη εκείνη την στιγμή.
https://www.facebook.com/adonisgeorgiadi/posts/820850386077014?ref=embed_post
α) Ο Τσίπρας έφθασε εκεί που έφθασε με το σπαθί του. Δεν κληρονόμησε το κόμμα από τον μπαμπά του.
β) Ουδέποτε έκρυψε αυτό που ήταν, διεθνιστής, υπέρμαχος τού να δοθεί το όνομα Μακεδονία στα Σκόπια, αντίθετος με την παρεμπόδιση λαθρομεταναστών να έλθουν στην Ελλάδα. Συνεπώς, όποιος τον ψήφιζε, ήξερε τι ψήφιζε. Αντιθέτως, ο Μητσοτάκης είναι εντελώς ανειλικρινής, προσποιείται το πατριώτη, αλλά από την άλλη νεκρανάστησε το εθνομηδενισιτικό ΠαΣοΚ τού μέντορά του, τού Σημίτη κι έχει συμβούλους το ΕΛΙΑΜΕΠ, τούς Ντόκους και όλο αυτό το τουρκόφιλο κι ενδοτικό σκυλολόι. Κορόιδεψε τούς πάντες με το Σκοπιανό, παριστάνοντας τάχα ότι υπερασπίζεται το όνομα, που πούλησε ο πατέρας του και τώρα αδιαφορορεί για τις συνεχιζόμενες παραβιάσεις τής ΣτΕ, ενώ προεκλογικά είχε υποσχεθεί ότι θα επιβλέπει την πιστή εφαρμογή των.
Αγαπητέ κ. Σαββίδη,
η πραγματική αριστερά, και όσοι την υπερασπίζονται, έχει στο επίκεντρο της σκέψης της τον άνθρωπο. Η άποψη του παλιού αριστερού που μιλήσατε και λάβατε υπόψιν επικυρώνει τον σεβασμό που έχετε στην Αριστερά, ως έννοια. Αυτός, ενδεχομένως, διατηρεί ακόμα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν κάποιον αριστερό. Γιατί η αριστερά είναι στάση ζωής. Δεν καταλύεται τόσο εύκολα και απλά. Επίσης, το γεγονός ότι κάποιοι, αυτοπροσδιορίζομενοι αριστεροί, σας χαρακτήρισαν έτσι δε σημαίνει ότι είναι ο κανόνας. Έχω κι εγώ πολλά παραδείγματα δεξιών που η στάση τους χαρακτηρίζεται από άκρατη ιδιοτέλεια, αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, μισαλλοδοξία ενώ και η αγάπη τους για την πατρίδα τελειώνει εκεί όπου συγκρούεται με το συμφέρον.
Το γεγονός που αναφέρετε είναι, ίσως, μια απόδειξη για την, κατά τη γνώμη μου, μεγαλύτερη υπηρεσία που προσέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα. Τον εξευτελισμό και την απαξίωση της έννοιας της αριστεράς στα μάτια της κοινωνίας.
Υπό αυτή την οπτική, δεν θα πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση η αύξηση των ποσοστών της λεγόμενης ακροδεξιάς και η αντίστοιχη κατακρήμνιση των ποσοστών της Αριστεράς στο σύνολό της.
Ο “άνθρωπος” όπως και ο “μέσος καταναλωτής” είναι μια αφηρημένη έννοια.
H αντικειμενικότητα ίσως δεν μπορεί ποτέ να υπερβεί την ειλικρινή παραδοχή της υποκειμενικότητας. Αυτό καθιστά την αλήθεια εν μέρει ηθικό μέγεθος αλλα΄αυτό ειναι μια άλλη συζήτηση. Σε μια παλιά συλλογή του Στοχαστή με κείμενα της ιταλικής εργατικής αυτονομίας, κάποια οργάνωση έλεγε ότι το επόμενο έτος δεν πρέπει να γίνουν απεργίες γιατί η συγκυρία δεν είναι ευνοϊκή και θα προκαλέσουν μεγάλη αυξηση της ανεργίας. Όταν τόλμαγε στην αριστερά κανείς να ψελλίσει οτιδήποτε για λιτότητα, συγκράτηση δαπανών, εξορθολογισμό του Δημοσίου, ακόμα κι αν έπλενε πρώτα το στόμα του εκατό φορές, θα αποκαλείτο γερμανοτσολιάς και προδότης. Ακόμα και ο αείμνηστος Γιώργος Δελαστίκ είχε πει οτι ο Καμμένος περιέσωσε την δεξιά παράταξη από το να γίνει όλη γερμανοντυμένη. Απίστευτες καταστάσεις τις οποίες δεν έχει νόημα να επωμιστεί ο Τσίπρας (υπήρξε ομαδα Τσίπρα και εμπειρότατα στελέχη που δημιούργησαν τον Τσίπρα) αλλά σε συμβολικό επίπεδο πρέπει και να μας τα θυμίζει και η παραίτησή του να γίνει αφορμή να τα ξαναδούνε στον χώρο της αριστεράς.
Διαφωνώ με το σκεπτικό σας περί αριστεράς, ιδιαίτερα περί σοσιαλισμού και κομουνισμού και παραθέτω ένα απόσπασμα, την άποψη του Τέρι Ίγκλετον από το βιβλίο του “Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο”
Ο Τέρι Ίγκλετον προσγειώνει την ουτοπία στην πραγματικότητα και μας λέει ότι ο σοσιαλισμός δεν βασίζεται στο ότι οι πάντες θα είναι ηθικά μεγαλειώδεις όλη την ώρα. “Δεν μας θέλει διαρκώς σφιχταγκαλιασμένους σε ένα όργιο αλληλεγγύης. Δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο, γιατί οι μηχανισμοί που θα επιτρέψουν την προσέγγιση του στόχου του Μαρξ θα είναι ενσωματωμένοι στους κοινωνικούς θεσμούς. Δεν θα βασίζονται στην καλή θέληση του άτομο. Το κλειδί είναι η συνολική δομή και όχι η προσωπική αρετή…..Η έλευση του σοσιαλισμού δεν θα εξαφάνιζε τον φθόνο, την επιθετικότητα, την κυριαρχία, την κτητικότατα. Απλά όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να πάρουν τις μορφές που έχουν στον καπιταλισμό – όχι λόγω κάποιας ανώτερης ανθρώπινης αρετής αλλά λόγω των διαφορετικών θεσμών. Θα λέγαμε ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο η αρετή θα είναι ενσωματωμένη στην οργάνωση του συστήματος και δεν θα επαφίεται στο ποιόν του κάθε ατομικού χαρακτήρα”. Γιαυτό ο Μίκης Θεοδωράκης δεν μελοποίησε την ου-τοπία αλλά την ουτοπία, διότι όλα αυτά στα οποία προσδοκούσε δεν είναι ανέφικτα αλλά στο χέρι των λαών για μια καλύτερη κοινωνία. Χωρίς κυβερνήσεις με αντιλαϊκή και αντικοινωνική πολιτική και ρατσιστές υπουργούς.
Δεν πολυστέκει αυτό που γράφεις Παντελή. Είναι απολύτως κατανοητή η πικρία σου απέναντι σε φίλους και συναδέλφους οι οποίοι σου φέρθηκαν με τρόπο καφρικό και μπορώ ν’ αντιληφθώ ότι είναι δύσκολο να βλέπεις ανθρώπους με τους οποίους πιστεύεις ότι μπορείς να επικοινωνήσεις σ’ ένα επίπεδο βαθύτερο απ’ αυτό της συμφωνίας και της διαφωνίας να μεταμορφώνονται και να σκληραίνουν της στάση τους απέναντί σου ή να γίνονται επιθετικοί. Είναι επώδυνο και τρομαχτικό. Ισχύει ότι οι αριστεροί σε πολλές περιπτώσεις έχουν πολύ ισχυρές απόψεις -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ιδιαίτερα επεξεργασμένες- και πολλές φορές έχουν αγελαία συμπεριφορά γιατί πιστεύουν ότι έχουν το δίκαιο με το μέρος τους. Αντίστοιχα πράγματα συμβαίνουν και σε άλλους χώρους ή μάλλον σε όλους τους χώρους και συμβαίνουν κυρίως εκεί που άνθρωποι κοινών πεποιθήσεων συνωστίζονται. Κι εγώ έχω δεχτεί μαζική χλεύη σε αριστερές συγκεντρώσεις που έτυχε να βρεθώ όταν εξέφραζα αμφιβολίες για τα όσα υποστήριζαν που εγώ τα θεωρούσα ανερμάτιστα. Σε αυτούς τους χώρους υπάρχει ένας περίεργος ελιτισμός και μία επιθετικότητα που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να έχει ουσία γιατί είναι αποτέλεσμα δυσκολιών της ζωής που φέρνουν ανθρώπους στα όριά τους ενώ σε άλλη είναι απλή ανωριμότητα.
Παρόλα αυτά το να αποκηρύξεις εν γένει την αριστερά γιατί κάποιοι σου την έπεσαν ή σε έβλαψαν επαγγελματικά είναι υπερβολικό. Εγώ δε θεωρώ τον εαυτό μου αριστερό γιατί ο λόγος της Ελληνικής αριστεράς είχε πάντοτε μια αφέλεια στα όρια της ανοησίας ή της πονηριάς, δεν έλεγε ποτέ τις δύσκολες αλήθειες, δεν ασχολούνταν τις αντιφάσεις της, παρουσίαζε έναν οραματικό λόγο χωρίς σχέδιο, οι εκπρόσωποί της είναι διαβρωμένοι κι όλα αυτά κι άλλα τόσα είναι πράγματα που δεν μου ταίριαζαν. Παρότι όμως δεν είμαι αριστερός μ’ ενδιαφέρει περισσότερο τι γίνεται σ’ αυτόν τον χώρο γιατί υποτίθεται ότι αυτοί ασχολούνται με την προώθηση των συμφερόντων της τάξης στην οποία ανήκω. Αν έχω δηλαδή κάτι να περιμένω είναι απ’ αυτούς.
Μήπως το υπέδαφος της δικής σου αποστασιοποίησης από την αριστερά είναι η απομάκρυνση σου απ’ αυτό που με σύγχρονους όρους ονομάζουμε πρεκαριάτο -που έχει αντικαταστήσει το παλιό καλό προλεταριάτο-, ανθρώπους δηλαδή σε κοινωνική ανασφάλεια και η σύγκρουση σου με τους παλιούς συναδέλφους ήταν απλά η αφορμή γι’ αυτή τη ρήξη; Γιατί για εμένα είναι αυτή η συνθήκη κοινωνική ανασφάλειας που με κρατάει συνδεδεμένο με την αριστερά, ακόμα και μ’ αυτήν που δε μου κάνει, ακόμα και σε μία σχέση δυσφορίας.
Αν πάλι δεν πιστεύεις ότι υπάρχουν κοινωνικές τάξεις σου προτείνω να διαβάσεις το προχθεσινό άρθρο του Παπαχελά στην Καθημερινή με τίτλο αν θυμάμαι καλά ”Δεν τους καταλαβαίνω”. Αναφερόταν σε περιοχές που έχουν αστικό προφίλ και μεγάλος πληθυσμός τους απείχε από τις εκλογές γιατί είχαν πάει διακοπές ή γιατί βαρέθηκαν να πάνε να ψηφίσουν θέτοντας σε τη χώρα σε κίνδυνο. Ο Παπαχελάς, το σύστημα το οποίο εκπροσωπεί και οι αναγνώστες του έχουν ισχυρή ταξική συνείδηση, άλλοι δεν έχουν.
Σε σχέση με το πρεκαριάτο, πιστεύω αυτά που διατυπώνονται στην εκπομπή. Τα έγραψα και εγω πριν την εκπομπή. https://www.youtube.com/watch?v=J6AuP47hIgE
Τα της αριστεράς τα περιέγραψες καλά. Και επειδή πρέπει να είμαι αρκετά μεγαλύτερός σου, εγώ τα έζησα απο τη δικτατορία, ακόμη, ως την άνοδο του Συριζα. Άλλο να τα ζεις με την αριστερά αντιπολίτευση που διεκδικεί και άλλο με την άσκηση εξουσίας. Εξουσιομανείς, αλαζόνες, δήθεν, καιροσκόποι, δίψα για αστικά αγαθά και ανάλογη συμπεριφορά. Μια νεα αριστερά χρειάζεται. Προηγουμένως, χρειάζεται μια νέα θεωρία. Η νέα θεωρία μπορεί να αναζητηθεί με άξονες που διατυπώνονται στην εκπομπή.
Την είδα την εκπομπή, αλλά δεν βγήκα σοφότερος. Έχει ενδιαφέρον η διάκριση που κάνει ο Τάσης σε ορατούς και αόρατους αλλά νομίζω ότι η κατανόησή του είναι παγιδευμένη στον τρόπο ζωής του, δηλαδή στην κινητικότητα, στην εικονική προβολή κτλ. Προφανώς αυτό το μοντέλο έχει επιρροή στον κόσμο αλλά δεν επαρκεί για να ερμηνεύσει το βάθος των συγκρούσεων.
Το περίεργο δηλαδή είναι ότι ενώ υπάρχει ένα είδος εκδημοκρατισμού των μέσων που καθιστούν το άτομο ορατό, πχ σόσιαλ μίντια, η κοινωνική δυσφορία αυξάνεται. Κι αυτό μπορεί απλά να εξηγηθεί με τι δυσχέρεια των συνθηκών ζωής για τους πολλούς. Γιατί μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει έναν φαντεζί αλγόριθμο για να προωθήσει ή να εκτοξεύσει μία επιχειρηματική ιδέα αλλά στη βάση κάθε τέτοιας προσπάθεια έχει μια ανθρώπινη μάζα που εκτελεί μονότονες, επίμοχθες λειτουργίες. Μπορεί η Άμαζον για παράδειγμα να έχει τρεις χιλιάδες στελέχη που πραγματώνονται ποικιλοτρόπως έχει όμως και τρακόσιες χιλιάδες εργαζόμενους σε αποθήκες, εργοστάσια και μεταφορές που ματαιώνονται εξίσου ποικιλοτρόπως. Κι αυτό δεν είναι απλώς πρόβλημα ορατότητας, θα έλεγα μάλιστα ότι αυτή η φιλτραρισμένη ορατότητα είναι η πρέζα της εποχής. Και η φλυαρία στα σόσιαλ μίντια έτσι εξηγείται, είναι η έλλειψη ικανοποίησης στο πραγματικό.
Συνοπτικά κι εντελώς φαταλιστικά η ερμηνεία που δίνω εγώ για το ”παράδοξο” αποτέλεσμα των εκλογών ή για την κυριαρχία των ορατών πάνω στους αόρατους είναι ότι η δυστυχία, η σύγχυση και η υποταγή ταιριάζουν στους αδύναμους όπως η πραγμάτωση, η αυτοσυνειδησία και η επιβολή ταιριάζουν στους δυνατούς. Γύρισε γύρισε γύρισε η μπίλια και παρά τις χιλιάδες μεταμορφώσεις το μοντέλο του αφέντη και του δούλου δεν αμφισβητήθηκε, μόνο οι όροι της δουλειάς άλλαξαν, έγιναν πιο ήπιοι κι αυτό γιατί ο άνθρωπος κατάφερε μέσα απ’ την τεχνική και λιγότερο μέσα από την πολιτική να ελέγξει το περιβάλλον του, οπότε η υπερβάλλουσα βία έγινε αχρείαστη.
Υπάρχει κάτι στη δομή αυτού του κόσμου που υπονομεύει την ύπαρξη μίας ”κοινωνίας των φίλων” και η τεχνητή νοημοσύνη αυτό που θα φέρει θα είναι πιο λεπτοφυείς, πιο αδιόρατες μορφές ηγεμονίας.
πολύ καλά κάνετε και η στάση σας είναι συναισθηματική γιατί η “πολιτική” είναι θέμα προσώπων όχι διαδικασιών. Αυτά τα πιστεύουν οι δυτικόφρονες που θεωρούν τις κοινωνικές σχέσεις “δομές”. Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας δεν ήταν πολιτικός ούτε καν “κύριος”.
Πάνω από όλα είναι ένας νάρκισσος παντελώς ανίκανος για αυτοκριτική.
Μονόφθαλμος μέσα σε τυφλούς, επέβαλε την “παρέα” του και τις προσωπικές του φιλοδοξίες, όχι το αριστερό του πρόγραμμα. Οπως γράφει ο Γ. Τετράδης, είναι απλώς ένας υπερφιλόδοξος, χωρίς επαγγελματική ικανότητα/δραστηριοτητα ή έστω ενδιαφεροντα. Αδιάφορος πατριωτικά και ασυνεπης ιδεολογικα με ταλέντο στον τακτικισμό, ευεπίφορος σε μεγαλοπιασματα, κυριως προερχομενα απο ξενους, του έπεφτε πάντα λίγος ο Σύριζα και εξακολουθεί να έχει μεγαλύτερα σχέδια.
Του δίνουμε πόντους που δεν του ανήκουν όταν λέμε ότι παραιτήθηκε.
Υποχρεώθηκε να το κάνει.
Δεν είχαμε διαβάσει τον κ. Τετράδη-παλαιά της Ελευθεροτυπίας-σας ευχαριστούμε .
Την παραίτηση του μάλλον την επέβαλε η σύζυγός του , που έχει και αυτή πολιτικό ένστικτο .
Δεν αποκλείεται να μείνει άφωνος στην Βουλή , γιατί φοβάται την Ζωή .
Καλή ανάλυση για τον ανεκδιήγητο CEO του Πολυκλαδικού Αμπελοκήπων.
https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/807234/o-anthropos-pou-tha-gernouse-prothupourgos/
The answer my friend is blowing in the wind….