του Αναστάσιου Λαυρέντζου*
Στα τέλη του 2022 ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού που διενεργήθηκε στην Ελλάδα το 2021. Η εικόνα που παρουσιάζουν τα αποτελέσματα αυτά είναι ζοφερή, ωστόσο, ουδείς πλέον δικαιούται να εκπλήσσεται. Τα αποτελέσματα αυτά ήταν αναμενόμενα από καιρό.
Πριν σχολιάσουμε τα βασικά ευρήματα της απογραφής, πρέπει να πούμε ότι από πολλές πλευρές έχουν εκφραστεί επιφυλάξεις για το πώς αυτή διενεργήθηκε. Όποιες όμως κι αν είναι οι επιφυλάξεις, αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία και βάσει αυτών μπορούμε να μιλήσουμε. Εξάλλου, είναι σαφές ότι όποιες διορθώσεις κι αν γίνουν, η μεγάλη εικόνα δεν θα αλλάξει.
Οι τρεις διαστάσεις του δημογραφικού
Ποιά όμως είναι η μεγάλη εικόνα; Τρια είναι τα βασικά ευρήματα. Το πρώτο είναι ότι έχουμε πλέον εισέλθει στη φάση της μεγάλης αριθμητικής συρρίκνωσης του ελληνικού πληθυσμού, η οποία θα συνεχίζεται, όσο οι γεννήσεις θα παραμένουν στα παρόντα χαμηλά επίπεδα. Για να το θέσουμε απλά: στη δεκαετία που πέρασε, ο ελληνικός πληθυσμός ξεκίνησε τον μεγάλο δημογραφικό του κατήφορο, ο οποίος στο τέλος του αιώνα θα τον οδηγήσει σε ένα μέσο εκτιμούμενο μέγεθος 6,4 εκατομμυρίων, εφ’ όσον δεν μεταβληθούν σημαντικά οι βασικοί δημογραφικοί του δείκτες. Αυτή είναι η εκτίμηση που δίνουν οι δημογραφικές προβολές του ΟΗΕ (UN World Population Prospects 2022).
Η δεύτερη βασική παρατήρηση είναι η βαθειά γήρανση του ελληνικού πληθυσμού, η οποία είναι η άλλη όψη της υπογεννητικότητας. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, το 2021 η Ελλάδα ήταν η πέμπτη πιο γηρασμένη χώρα του κόσμου, με μέση ηλικία τα 44,7 έτη.
Η τρίτη διάσταση του δημογραφικού είναι η γεωγραφική. Πράγματι, ένα στοιχείο που αναδεικνύουν με ιδιαίτερη ένταση τα αποτελέσματα της απογραφής νόμιμου πληθυσμού, είναι η σημαντική μείωση των πληθυσμών της ελληνικής περιφέρειας και ιδίως των παραμεθόριων νομών. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δημογραφική κατάρρευση, την οποία μπορεί κανείς να διαπιστώσει ενδεικτικά σε νομούς όπως των Σερρών (-15%), του Κιλκίς (-13%) ή της Δράμας (-12%). (Βλ. Πίνακα). Ο νομός Γρεβενών έχει το αρνητικό ρεκόρ πανελλαδικά με -16% μέσα σε μια δεκαετία. Σημαντική είναι και η μείωση πληθυσμού στον κρίσιμο νομό Έβρου (-8%), η οποία προστίθεται σε μια δημογραφική συρρίκνωση δεκαετιών.
Ο θάνατος της περιφέρειας
Η Ελλάδα συρρικνώνεται λοιπόν και στην περιφέρεια συρρικνώνεται πιο γρήγορα. Μια περιφέρεια που επί δεκαετίες εγκατελείπεται από τους νεανικούς της πληθυσμούς, που παραμένει οικονομικά υπανάπτυκτη και κατά τόπους πλέον ερημώνει, περιμένοντας τους αλλόχθονες που κάποτε αναπόφευκτα θα την εποικίσουν.
Πρόκειται ουσιαστικά για τον επίλογο μιας μακράς πορείας που ξεκίνησε μεταπολεμικά. Μια πορεία η οποία ξεκινά με τη φτώχεια και την καταστροφή που δημιούργησαν η κατοχή και ο εμφύλιος, συνεχίστηκε με τη μεταναστευτική έξοδο στη δεκαετία του 1960 έως τις αρχές του 1970, προχώρησε με την αστυφιλία της «αντιπαροχής» και σημαδεύτηκε από τη διαχρονική απουσία ενός συνολικού αναπτυξιακού σχεδιασμού.
Όλα αυτά τα χρόνια έγιναν βεβαίως προσπάθειες να στηριχθεί η περιφέρεια. Οι όποιες παρεμβάσεις όμως ήταν αποσπασματικές, χωρίς συνολικό όραμα και χωρίς μακροπρόθεσμη οπτική. Έγιναν πανεπιστήμια, νοσοκομεία και δημόσια έργα. Ενίοτε δόθηκαν και αξιόλογα αναπτυξιακά κίνητρα (π.χ. Θράκη). Δεν υπήρξε όμως ένα συνολικό σχέδιο. Ένα σχέδιο που θα αναδείκνυε τα πλεονεκτήματα κάθε περιοχής, που θα καθοδηγούσε τους τοπικούς πληθυσμούς σε νέες δραστηριότητες και θα δημιουργούσε τοπικά προϊόντα με διεθνή αναγνωρισιμότητα και ανταγωνιστικότητα.
Δηλαδή έγιναν παρεμβάσεις για τη στήριξη του τοπικού εισοδήματος, αλλά όχι για τη δημιουργία εστιών αυτοδύναμης και βιώσιμης ανάπτυξης.
Και βέβαια αυτές τις παρεμβάσεις, κλήθηκε να τις εφαρμόσει ένα αναποτελεσματικό κράτος, το οποίο λειτουργούσε κυρίως στη βάση του κομματισμού ή του προσωπικού ρουσφετιού. Έτσι και τα όποια θετικά μέτρα ελήφθησαν, εν μέρει ακυρώθηκαν από τη γραφειοκρατία ή και τη διαφθορά.
Στο βαθύ κόκκινο πλέον το δημογραφικό
Στο βαθύ κόκκινο λοιπόν μπήκε πια το δημογραφικό, αφού για περισσότερες από τρεις δεκαετίες αφέθηκε στην τύχη του. Το δημογραφικό όμως δεν είναι μόνο το αντικειμενικά μείζον πρόβλημα της χώρας. Σε αυτό καθρεπτίζονται και όλες οι ανεπάρκειες της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως των ηγεσιών της.
Και η ανεπάρκεια είναι το λιγότερο το οποίο έχει να προσάψει κανείς σε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο στην ενδέκατη συνεχόμενη χρονιά μείωσης του πληθυσμού της χώρας, δεν παρουσίαζει κανένα ανακλαστικό απέναντι σε αυτό το μείζον ζήτημα.
Καμία σημαντική κινητοποίηση, κανένας μείζον σχεδιασμός, παρ’ εκτός κάτι λίγα επιδόματα και απαλλαγές ΦΠΑ, ως άλλοθι απέναντι στην κατά βάθος πλήρη αδιαφορία για το δημογραφικό.
Σε αυτό το πλαίσιο, και οι δύο αρχηγοί των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας μας έχουν δηλώσει ότι η επίλυση του δημογραφικού αποτίθεται πλέον στους «νόμιμους μετανάστες», οι οποίοι αναμένεται να «ανακουφίσουν τη δημογραφική μας υποχώρηση». Αναφέρονται φυσικά στους παράνομους μετανάστες που μας διοχετεύει μαζικά η Τουρκία, που εγκλωβίζει εδώ η Ευρωπαϊκή Ένωση και που εκ των υστέρων νομιμοποιεί το ελληνικό κράτος. Και το ερώτημα φυσικά εδώ είναι: άραγε η Τουρκία προσπαθεί να μας λύσει το δημογραφικό πρόβλημα;
Το δημογραφικό δεν λύνεται μέσω τρίτων, ούτε βέβαια λύνεται με γενικόλογες τοποθετήσεις. Διότι αν προσδοκάς λύση μέσω μεταναστευτικών ροών, θα πρέπει να ξέρεις πόσο θα είναι το δημογραφικό σου έλλειμμα έως το μέσον του αιώνα, αλλά και πόσοι είναι αυτοί που μπορεί να έλθουν. Διότι κάπως έτσι θα έχεις αίσθηση του τί είδους κοινωνία θα δημιουργηθεί, όπως και κατά πόσον η κοινωνία αυτή θα είναι συνεκτική ή θα σπαράσσεται από τις εσωτερικές της αντιθέσεις, τις οποίες θα υποδαυλίζουν τρίτοι.
Πάνω από όλα όμως θα πρέπει να έχεις εξασφαλίσει ότι αυτοί που θα έρχονται στη χώρα είναι αυτοί που την έχουν επιλέξει ως προορισμό και θέλουν να προκόψουν σε αυτή, και όχι αυτοί που άλλοι σου διοχετεύουν (Τουρκία) και άλλοι εγκλωβίζουν εδώ (ΕΕ). Τέλος θα πρέπει να έχεις πράξει το ελάχιστο: να έχεις καταστήσει την Ελλάδα χώρα ελκυστική, ώστε να επιστρέψουν σε αυτή όσο γίνεται περισσότεροι από τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που την εγκατέλειψαν τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία.
Ώρα ευθύνης για το δημογραφικό
Η λύση του δημογραφικού θα ξεκινήσει από τη στιγμή που τα κόμματα θα συνειδητοποιήσουν τις ιστορικές τους ευθύνες και θα ομονοήσουν στην εκπόνηση και στην από κοινού εφαρμογή μιας εθνικής δημογραφικής πολιτικής. Το πρώτο ζητούμενο είναι το δημογραφικό να τεθεί στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας ως το μείζον εθνικό πρόβλημα. Το επόμενο βήμα είναι να δημιουργηθούν οι θεσμικές και οι τεχνοκρατικές δομές που πέρα και υπεράνω των κομμάτων θα εφαρμόσουν τη δημογραφική πολιτική.
Παράλληλα θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το δημογραφικό δεν αντιμετωπίζεται με μια δέσμη μέτρων, αλλά με ένα σύνολο πολιτικών που θα έχουν ως επίκεντρο το δημογραφικό. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι σαφές ότι η λύση του δημογραφικού περνάει και από έναν νέο αναπτυξιακό σχεδιασμό που θα έχει ως στόχο την αναζωογόνηση της περιφέρειας.
Προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να επιλεγούν συγκεκριμένες επαρχιακές πόλεις που θα έχουν ως αποστολή να συγκρατήσουν τους πληθυσμούς της γύρω υπαίθρου και αν είναι δυνατόν να προσελκύσουν Έλληνες του εξωτερικού. Για τον σκοπό αυτό θα πρέπει να δοθούν διευκολύνσεις και καθοδήγηση για την ανάπτυξη νέων μορφών επιχειρηματικότητας, οι οποίες θα εκτείνονται από τον αγροτοτουρισμό, την ανάπτυξη γεωργοκτηνοτροφίας επώνυμων προϊόντων έως και τον ιατρικό τουρισμό που θα συνδυαστεί με μόνιμη εγκατάσταση ευρωπαίων συνταξιούχων που θα προτιμούσαν να περνούν τουλάχιστον τον χειμώνα τους στην Ελλάδα. Θα πρέπει να εξεταστούν και μέτρα άμεσης ανακούφισης, όπως η μείωση του ΦΠΑ και της φορολογίας στους παραμεθόριους νομούς.
Όπως έχω τονίσει επανειλλημένως, λύσεις για το δημογραφικό υπάρχουν. Όμως το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτικής βούλησης για ένα συνολικό άλμα της χώρας προς τα εμπρός. Και το έλλειμμα αυτό πηγάζει από τη φοβία των πολιτικών ηγεσιών να θέσουν την κοινωνία σε μια συνολική πορεία ανέλιξης. Φοβούνται ότι
μια κοινωνία που θα αντιμετωπίσει δυναμικά τις προκλήσεις της, θα είναι μια κοινωνία που δεν θα ανεχτεί άλλο το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα.
Μέχρι λοιπόν η ελληνική κοινωνία να αναδείξει τις ηγεσίες που χρειάζεται, η χώρα θα παραμένει σε χαμηλή τροχιά. Η Ελλάδα δεν μπορεί όμως να προσδοκά ότι θα επιβιώσει χρεωμένη, γηράσκουσα, ζώντας με επιδόματα, στηρίζοντας την ασφάλειά της στους συμμάχους, περιμένοντας να «λύσει» το δημογραφικό της με αλλόχθονες και αναζητώντας συνθηκολογήσεις με την Τουρκία σε κάποια «Χάγη».
Χρειάζεται η συνολική κινητοποίηση της κοινωνίας για την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Ο χρόνος δεν μας περιμένει. Το ρολόι του δημογραφικού χτυπά. Το ρολόι της ιστορίας χτυπά…
*Ο Αναστάσιος Λαυρέντζος κατέχει πτυχίο Φυσικής και διπλώματα μεταπτυχιακής ειδίκευσης (MSc) στα Οικονομικά Μαθηματικά και στη Θεωρητική Φυσική. Έχει εργαστεί ως διευθυντικό στέλεχος στον τομέα Διαχείρισης Κινδύνων σε μεγάλους ελληνικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Στο πλαίσιο αυτό έχει επισκεφτεί πολλές βαλκανικές χώρες (Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία). Συνεργάζεται με διεθνείς ελεγκτικούς οίκους ως σύμβουλος επιχειρήσεων και διδάσκει Διαχείριση Κινδύνων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει γράψει τα βιβλία: «Η Θράκη στο μεταίχμιο» και «Σιωπηρή Άλωση – Το Δημογραφικό και το Μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδας».
Στην Ελλάδα δεν χρειαζόμαστε επαγγελματίες πολιτικούς και πέντε έξι οικογένειες που να εναλλάσσονται στην εξουσία.
Στην Ελλάδα δεν χρειαζόμαστε Κοινοβούλιο που τα άτομα που το στελεχώνουν να ψαρεύονται από την κομματική χαβούζα.
Στην Ελλάδα δεν χρειαζόμαστε παχυλούς μισθούς για όσους ενδιαφέρονται να την υπηρετήσουν , ούτε μονιμότητα κατάληψης των θέσεων των πολιτικών και θεσμικών δομών σταθερά από τα ίδια πρόσωπα.
Το Ελληνικό Κοινοβούλιο έπρεπε να το στελεχώνουν αφιλοκερδώς πρόσωπα που ενδιαφέρονται για την Πατρίδα.
Το μόνο που θα έπρεπε η Πολιτεία να αναλαμβάνει έπρεπε να είναι τα έξοδα μετάβασης τους προς και από το Κοινοβουλιο προς τις ιδιαίτερες τους Πατρίδες , διαμονής και σίτισης τους.
Τα πρόσωπα αυτά θα έπρεπε να ανανεώνονται και να εναλλάσσονται ανά τετραετία με άλλα νέα πρόσωπα που θα α αποτελούν τους εκπροσώπους -εντολοδοχους των τοπικών κοινωνιών.
Η ψήφος.τους στα διάφορα επιμέρους θέματα που εξετάζονται ενώπιον του Ελληνικού Κοινοβουλίου θα έπρεπε να καθορίζεται επί τη βάσει της εντολής που τους έχει δοθεί από την τοπική κοινωνία που εκπροσωπούν.
Τα πολιτικά κόμματα θα έπρεπε να καταργηθούν.
Οι τοπικές κοινωνίες θα έπρεπε να αποφασίζουν μέσω της Εκκλησίας του Δήμου τους για τα κοινά τους και να διαθέτουν στην Περιφέρεια τους όλα τα παραρτήματα των Υπουργείων και λοιπών οργανισμών της εκτελεστικής εξουσίας .
Οι τοπικές κοινωνίες είναι οι μόνες που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα προς ποια κατεύθυνση θέλουν. και μπορούν να αναπτυχθούν, ώστε να ευημερήσουν ,λαμβάνοντας τις σχετικές αποφάσεις και διαμορφώνοντας , διαμέσου των κοινοβουλευτικών Εκπροσώπων τους τις πολιτικές και την νομοθεσία του Ελληνικού κράτους που τις αφορά.
Οι κεντρικές κρατικές δομές έπρεπε να συντονίζουν οργανωτικά τις κατά τόπους δομές της εκτελεστικής εξουσίας και να έχουν την υψηλή εποπτεία τους.
Ο Πρωθυπουργός της χώρας θα έπρεπε να εκλέγεται από το λαό μέσα από μια λίστα προτεινόμενων προσώπων .
Η θητεία και παραμονή του ίδιου προσώπου, που θα λειτουργούσε ως εκπρόσωπος όλων των Ελλήνων έναντι τρίτων, θα έπρεπε να αποτελεί την εξαίρεση και μόνον εάν το αποφάσιζε με αυξημένη πλειοψηφία το σύνολο του Ελληνικού Λαού.
Με την ίδια λογική θα έπρεπε να εκλέγονται και να επιλέγονται και οι Υπουργοί αυτής της Χώρας στους οποίους να ανατίθενται καθήκοντα ανώτερου συντονισμού και έμπρακτης υλοποίησης των αποφάσεων που διαβιβάζονται από τις τοπικές κοινωνίες.
Οι αμοιβές των Πρωθυπουργού & Υπουργών θα έπρεπε να είναι διατιμημενες με πρόβλεψη πριμοδοτησεων τους στην περίπτωση που σημείωναν στα καθήκοντά τους εξαιρετικές επιτυχίες.
Ως τοπική κοινωνία ,που συμμετέχει με τις παραπάνω οργανωτικές δομές στα κοινά,θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνονται και οι Ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού.
Ο ρόλος των Ελλήνων της διασποράς πρέπει να είναι εκ της φύσεως του διττός.
Ως υπήκοοι των ξένων κοινωνιών ας λειτουργούν με τους κανόνες λειτουργίας αυτών των κοινωνιών.
Ως Ελληνικής ιθαγένειας και υπηκοότητας πρόσωπα θα πρέπει να ενταχθούν πλήρως στο Ελληνικό σύστημα διοίκησης με πρώτιστη προτεραιότητα τους να το υπηρετούν με όλες τους τις δυνάμεις και με σκοπό την πρόοδο και την ευημερία του Ελληνικού Λαού συνολικά και την καλύτερη εκπροσώπηση του στις ξένες κοινωνίες στις οποίες τα πρόσωπα του εκτός συνόρων Ελληνισμού δραστηριοποιούνται.
Ανάλογα με τον αριθμό του πληθυσμού που διαθέτει η κάθε διοικούμενη από την Εκκλησία του Δήμου της τοπική κοινότητα θα έπρεπε να εκλεγεί και τον αριθμό των εκπροσώπων της που θα μετέφεραν τις αποφάσεις της στο Ελληνικό Κοινοβούλιο , του οποίου η αριθμητική σύνθεση δεν θα έπρεπε να είναι στατική πχ 300 άτομα , αλλά να καθορίζεται με γνώμονα της πληθυσμιακές αυξομειώσεις των κατά τόπους κοινωνιών.
Στις κατα τόπους Εκκλησίες του Δήμου θα έπρεπε να υποχρεούνται να συμμετέχουν ,επί ποινή κυρώσεων, στην λήψη των αποφάσεων όλοι οι εγγεγραμμένοι πολίτες στους εκλογικούς καταλόγους της τοπικής κοινότητας.
Η συμμετοχή τους θα μπορούσε να εξασφαλιστεί και μέσω διαδικτυακών ψηφοφοριών.
Στην είσοδο της εποχής της λειτουργίας κβαντικών υπολογιστών , που καθίσταται ανέφικτο το “σπάσιμο ” τους , η εγκυρότητα των ψηφοφόρων αυτών μπορεί να διασφαλιστεί σε απόλυτο βαθμό.
Στα θέματα άμυνας του Ελλαδικού χώρου θα έπρεπε να συγκροτηθεί ένα Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας το οποίο να αποφασίζει και να χαράσσει τις κατευθυντήριες γραμμές, συγκροτούμενο από πρόσωπα των Ενόπλων Δυνάμεων , του αντίστοιχου Πανεπιστημιακού Χώρου, των Αιρετών Πρωθυπουργού και Υπουργού Εθνικής Άμυνας και Προσωπικοτήτων εγνωσμενου κύρους κατόχων διεθνών βραβεύσεων, Προεδρεύοντος σε αυτό του εκάστοτε Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Τα πρόσωπα Εγνωσμενου Κύρους που θα στελεχώνουν το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας θα έπρεπε να εκλέγονται από τις τοπικές κοινωνίες με καταλογους όπου θα αναφέρονται λεπτομερώς τα προσόντα τους.
Η ΕΛ.ΑΣ. θα έπρεπε να είναι αυτοδιοικούμενη ,λαμβάνοντας ετησίως ένα οικονομικό κονδύλιο και λογοδοτωντας ετησίως για τον τρόπο διαχείρισης του και το έργο που παρεσχεθη μέσω αυτού το συγκεκριμένο διάστημα. Σε περίπτωση αδιαφιλονίκητη επιτυχιών θα έπρεπε να λαμβάνει επιπλέον πριμοδοτησεις που να διαχέονται ισαναλογα προς όλους τους υπηρετούντες σε αυτήν..
Η Δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι ανεξάρτητη εκλέγοντας η ίδια τους υπηρετούντες σε αυτήν σε όλες τις ιεραρχικές της βαθμίδες κι αυτοδιοικούμενη στα διοικητικά θέματα εύρυθμης λειτουργίας των κατά τόπους δικαστηρίων, μέσω της χορηγήσεωσςπρος αυτήν συγκεκριμένων ετήσιων κονδυλίων και της ετήσιας λογοδοσίας της ως προς τον τρόπο διαχείρισης τους.
Οι κατά τόπους Εισαγγελικές θα έπρεπε να διαθέτουν δικό τους Σώμα Αστυνόμευσης του εγκλήματος.
Στα θέματα χάραξης της Εξωτερικής Πολιτικής του Ελληνισμού θα έπρεπε να συγκροτηθεί ένα Ανώτατο Πανελλήνιο Συμβούλιο στο οποίο να υπάγονταν ευθέως όλο το διπλωματικό προσωπικό.
Το Συμβούλιο αυτό θα έπρεπε να απαρτίζεται από τους αποδεδειγμένα Άριστους ,της Επιστημονικής, Οικονομικής και Πνευματικής Ελληνικής Ελιτ που διαθέτει ο Ελληνισμός, δηλαδή τόσο οι Έλληνες εντός συνόρων, όσο και εκτός , τον εκάστοτε Πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών , Ναυτιλίας και Οικονομικών και τους Προεδρεύοντες εκπροσώπους του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, καθώς κι αρμόδια πρόσωπα που θα καλεί το ίδιο .
Το Συμβούλιο αυτό θα συγκαλείται και θα τελεί υπό την Προεδρία του
εκάστοτε Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας , έχοντας αρμοδιότητες χάραξης των κατευθυντήριων γραμμών της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής , λειτουργώντας σε σταθερή βάση κι ασκώντας την ανώτατη εποπτεία, τον έλεγχο και τον συντονισμό όλων των υπόλοιπων επιμέρους κρατικών δομών.
Υστ-1:
Στην Ελλάδα εστιάζουμε στο πρόβλημα , αλλά όχι στον έμπρακτο τρόπο λύσης του. Αυτόν τον μεταθέτουμε σε άλλους ανευθυνουπευθυνους , πέραν από εμάς τους οποίους κατόπιν συνηθίζουμε να κατηγορουμε.
Όλοι οι Έλληνες πρέπει να πάρουμε την τύχη να στα δικά μας χέρια , αναλαμβάνοντας την ευθύνη να λογοδοτήσει έκαστος από εμάς στην ιστορία και στο μέλλον της Πατρίδας κι όλων των Ελλήνων.
Το κοντέρ της ιστορίας μας, δεν σταμάτησε ποτέ να τρέχει..
Υστ-2 :
Ο υπάρχων τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας αυτού του κράτους , έχει αποδειχθεί επανειλημμένα δυσλειτουργικός , αναποτελεσματικός, ευνοώντας την σήψη και την αναξιοκρατία.
Αποτελεί δε αντιγραφή ξένων πολιτειακών συστημάτων με ιστορική διαδρομή και πολιτισμικές παραδόσεις ξένες προς τα αντίστοιχα Ελληνικά πρότυπα
Τα αποτελέσματα είναι ορατά σε όλους τους Έλληνες εκτός από τους κομματικοδιαιτους ή τους προσδοκουντες να ενταχθούν σε αυτήν την κατηγορία για να επιβιώσουν προσωπικά.
Υστ-3:
Στην Ελλάδα εάν δεν σπάσουμε αυγά , ομελέτα δική μας δεν θα κάνουμε, ούτε και ποτέ θα έχουμε να φάμε.
Υστ-4 :
Τα παραπάνω αποτελούν ΠΡΩΤΌΛΕΙΕΣ ΣΚΈΨΕΙΣ με σκοπό την ανεύρεση μιας εντελώς νέας κοινωνικο-οικονομικό -πολιτικής δομής σε ένα σχήμα που θα εκφράζει και θα καθιστά συμμέτοχους και πραγματικούς,ενεργούς συνδιαμμορφωτές του όλους τους Έλληνες, με γνώμονα την δική τους ιστορική διαδρομή, πολιτισμικά χαρακτηριστικά, αυτοδύναμη παρουσία και δυναμική στην διαμόρφωση του τοπικού και παγκόσμιου γίγνεσθαι.
Η συμμετοχή πρέπει να είναι παλλαϊκή και να αφορά όλους τους Έλληνες τόσο εντός της Ελληνικής επικράτειας, όσο και της Διασποράς.
Η συμμετοχή όλων στην νέα κατάσταση πρέπει να στηρίζεται στις αρχές της ισότητας, της δημοκρατίας και της αναλογικότητας.
Υστ-5:
ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΏ ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟ.
Οι παραπάνω σκέψεις σκοπό τους έχουν να υποδηλώσουν τον τρόπο που πρέπει να σκεφτόμαστε και να οραματιζόμαστε, υπερβαίνοντας τα υπάρχοντα στερεότυπα.
Επιδέχονται αναμφίβολα κριτικής, μόνον επί τη βάσει απτών εμπράκτως προτάσεων, εμπράκτων λύσεων, έμπρακτων προσδιορισμό ως προς την καλύτερη λειτουργία τους και της έκθεσης σαφών νέων οραμάτων αναφορικά με τα επιμέρους χαρακτηριστικά λειτουργίας ενός νέου κοινωνικοπολιτικού συμβολαίου και τον τρόπο υλοποίησης του.
Εν ολίγοις οι παραπάνω σκέψεις ΣΚΟΠΌ ΤΟΥΣ ΈΧΟΥΝ ΝΑ ΓΊΝΟΥΝ ΑΝΤΙΚΕΊΜΕΝΟ ΔΙΑΒΟΎΛΕΥΣΗΣ μεταξύ των Ελλήνων, χωρίς διακρίσεις σε εντός/εκτός, ώστε να καταστούν είτε οι ίδιες λειτουργικότερες, είτε να προσδιοριστούν διεξοδικότερα στα σημεία , είτε να εξευρεθεί ένα πιο λειτουργικό από αυτές σύστημα , που θα καταρρίπτει το υπάρχον σαθρό πολιτικό μοντέλο , που έχει μεταβληθεί σε απόστημα.
Δυστυχώς η βασική κοινωνική ομάδα που κάνει παιδιά, όσον αφορά τους 40 ετών και κάτω, είναι πλέον οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ναι, το δημόσιο μπορεί να είναι παρασιτικό, γραφειοκρατικό, ανεπαρκές, δαπανηρό κλπ, αλλά αποτελεί βασικότατη πηγή νέων γεννήσεων και μάλιστα μόνον Ελληνοπαίδων (εκ του νόμου μόνον Έλληνες πολίτες γίνονται δημόσιοι υπάλληλοι).
Μας παίρνει ως κράτος και ως έθνος να ξαναδιογκώσουμε τον δημόσιο τομέα, με τις γνωστές συνέπειες (κοινωνική αδικία σε σύγκριση με τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, κομματικό κράτος, νέα ελλείμματα, κίνδυνος νέων μνημονίων, αντικίνητρο για την επιχειρηματικότητα κλπ) ; Κάποιοι βρίσκουν αποκρουστική μία τέτοια πρακτική, μιλώντας για την τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης και πάει λέγοντας. Αυτά είναι πολιτικά σλόγκαν και δεν πρέπει να μας αφορούν, εφόσον κατανοούμε την επιτακτικότητα λήψης μέτρων έναντι της δημογραφικής κατάρρευσης. Πρέπει να ενισχύσουμε τον δημόσιο τομέα, βεβαίως με μέτρο και με δημοσιονομική σωφροσύνη, γιατί ενυπάρχει εθνική ανάγκη.
Αν είχαμε εθνική στρατηγική για το δημογραφικό, πέραν των γνωστών κινήτρων που συχνά αναφέρονται, αλλά που συνήθως αφορούν κάποιες πενιχρές ενισχύσεις ή την ενίσχυση κάποιων υποδομών (ολοήμερα σχολεία, παιδικοί σταθμοί, κατασκηνώσεις κλπ), θα έπρεπε να ληφθούν ριζικά, άμεσα και τολμηρά μέτρα όπως:
α) Να μεταφερθεί η διοικητική πρωτεύουσα της Ελλάδας στην Θεσσαλονίκη. Η Αθήνα να παραμείνει μόνον ως ιστορική πρωτεύουσα λόγω της συμβολικής αξίας του ονόματός της. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Σ.τ.Ε., Άρειος Πάγος, ξένες πρεσβείες και εκκλησιαστικές αρχές στην Αθήνα. Κοινοβούλιο, πρωθυπουργικό γραφείο, όλα τα υπουργεία και όλες οι κεντρικές υπηρεσίες των κρατικών Οργανισμών στην Θεσσαλονίκη.
β) Πλήρης φοροαπαλλαγή (όχι απλή μείωση φορολογίας) σε ορισμένες ακριτικές περιοχές και στους κατοίκους κοινοτήτων κάτω ενός πληθυσμού (π.χ. 1000 άτομα), όπως και στις επιχειρήσεις που αποδεδειγμένα έχουν έδρα στα μέρη αυτά, π.χ. σε μικρά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Απαιτείται βέβαια σκληρός έλεγχος για να διαπιστώνεται συνεχώς ότι οι απαλλαγέντες από φόρους είναι όντως μόνιμοι κάτοικοι των περιοχών αυτών.
γ) Εφαρμογή έργων οργανωμένης δόμησης στην περιφέρεια με απόδοση κατοικιών σε νέα ζευγάρια, έναντι πολύ χαμηλού δανείου. Αυτό μπορεί να συνδυαστεί με διορισμό σε επιστημονικές θέσεις του ευρύτερου Δημοσίου, ώστε ο συνδυασμός σίγουρης εργασίας και κατοικίας να καθίσταται ιδιαίτερα ελκυστικός σε αυτούς που θέλουν να κάνουν παιδιά.
δ) Ίδρυση στην περιφέρεια ερευνητικών κέντρων υψηλών τεχνολογικών προδιαγραφών, με πολύ υψηλές αποδοχές για τους ερευνητές, ώστε να προσελκυσθούν οι απόδημοι επιστήμονες και ενδεχομένως να έρθουν και ερευνητές της Ομογένειας (ιδίως των ΗΠΑ).
ε) Υποχρεωτική στράτευση των Ελληνίδων, με δυνατότητα πολύχρονης αναβολής, αλλά με πλήρη απαλλαγή της υποχρέωσης μόνο για τις μητέρες (πολιτική αντικινήτρου δηλαδή).
στ) Εξαίρεση από κάποιες κανονιστικές διατάξεις σε όσους έχουν τουλάχιστον δύο παιδιά (π.χ. δικαίωμα ελεύθερης στάθμευσης Ι.Χ. σε καθορισμένα σημεία, δικαίωμα ιδιωτικής εργασίας σε δίτεκνους δημόσιους υπαλλήλους, επαύξηση συντελεστή δόμησης σε πολύτεκνους οικοπεδούχους εκτός μεγάλων αστικών κέντρων και παραδοσιακών οικισμών κ.ο.κ.) Αυτά τα μέτρα δεν έχουν καμία άμεση δημοσιονομική συνέπεια.
Συνδέω το αίτημα αποκέντρωσης με το δημογραφικό, στις περισσότερες από τις παραπάνω προτάσεις, γιατί το περιβάλλον της Αθήνας έχει καταστεί πλέον αβίωτο για να μεγαλώσει κανείς παιδιά, οπότε η ατεκνία καταντάει συνειδητή επιλογή.
ΥΓ Κοινωνική ομάδα που μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο για την δημογραφική ανάκαμψη αποτελούν και οι κτηνοτρόφοι (όχι τόσο οι γεωργοί). Επίσης οι έγγαμοι κληρικοί. Πρέπει οπωσδήποτε να καταπολεμηθεί η κοινωνική τους απαξίωση.
Αγαπητή κυρία Μαρία . Ν. Παπαδοπούλου ,διάβασα με προσοχή την ‘΄Χάρτα΄΄-αλλά ”Χάρτα του Ρήγα του Βελενστινλή” για τον νέο Συνταγματικό Χάρη της Ελλάδος μας και το πρώτο σχόλιό μου είναι με τα ακόλουθα ερωτήματα ,
Πόσο χρόνο θα χρειαστούμε να διαβουλευτούμε ,ποιοι θα τον διαβουλευτούν ,
πως θα καταργηθούν οι σημερινοί βουλευτές ,
ποιοι βουλευτές τελικά θα τον ψηφίσουν και
το κυριότερο ποιοι δημόσιοι λειτουργοί θα επιβάλουν και με ποιο τίμημα αυτό ιδανικό -για εσάς- Σύνταγμα , βάσει του οποίου θα διαμορφώσουμε την Νέα Ελληνική Πολιτεία;;;.
Νομίζω πως πρέπει να ξαναδιαβάσετε το δικό μας ,αλλά και άλλων κρατών το Συνταγματικό Δίκαιο , και τις Συμφωνίες προσχώρησής μας στην ΕΟΚ, ΟΝΕ και Ε.Ε για να διαπιστώσετε αν οι προτάεις σας είναι σύμφωνες με τα ευρωπαϊκά κεκτημένα μας από το 1979 μέχρι τώρα, γιατί δεν πιστεύω ότι θέλετε να γίνουμε το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης με το ίδιο νόμισμα και τα πολλά δικαιώματα -ιδίως των νέων μας- και τις άλλες εθνικοπολιτικοοικονομικές και πολλές άλλες ωφέλειες μας .
Υ.Γ Ο κ.Λαυρέτνζος γνωρίζει -το όντως φλέγον -θέμα του δημογραφικού,, αλλά επειδή θα πολιτευτεί ας το αφήσει για την Νέα Βουλή ,στην οποίαν ευχόμαστε να εισέλθει ελληνικού λαού θέλοντος .
Πάντως όλοι πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολύ δύσκολα θα πεισθούν οι νέοι μας των ηλικιών 20-40 ετών να τεκνοποιήσουν.
@Α.Δ.Δ.
ΟΙ προτάσεις σας είναι ρεαλιστικές κι επιδεικτικές άμεσης υλοποίησης από καλοπιστους όμως θεσμούς κι ελεγχοντες τα κέντρα εξουσίας.
Συντάσσομαι μαζί σας, όμως δεν πιστεύω ότι θα εισακουστούν ποτέ ώστε να εφαρμοστούν έστω κατά το 1/4 από τους υπάρχοντες κομματικούς σκοπέλους.
Μόνον σε ένα παλλαϊκο κίνημα που θα τους περιθωριοποιήσει με την ψήφο του από τα υπάρχοντα κέντρα εξουσίας , μπορούμε να ελπίζουμε για την άμεση εφαρμογή.
Καταδειξατε ότι λύσεις υπάρχουν.
Θέληση δεν υπάρχει, από αυτούς που σφετερίζονται τον τόπο.
Ας αποδείξουν ότι κάνω λάθος …
Μαρία Ν. Παπδοπούλου:
Συμφωνώ απολύτως. Καμία πρόταση δεν εισακούεται από το κομματικό κατεστημένο, ούτε για τα ζητήματα εθνικής σημασίας, ούτε καν για βασικά εσωτερικά ζητήματα που αφορούν την βελτίωση της ζωής των πολιτών. Μάλιστα οι πολιτικοί δεν αδιαφορούν απλά, λόγω βολέματος, αλλά πολλοί από αυτούς συνειδητά εξυπηρετούν αντεθνικά συμφέροντα, π.χ. επιδιώκουν την απεθνικοποίηση του κράτους. Όλα αποφασίζονται ερήμην του λαού. Δεν μας ακούει κανείς. Και αν αξιολογήσει κανείς τους τρεις πυλώνες της δημοκρατίας διαπιστώνει εύκολα ότι:
α) η ισονομία φυτοζωεί μόνον στις χαμηλές βαθμίδες της Δικαιοσύνης και μόνον μεταξύ πολιτών παρόμοιας οικονομικής και κοινωνικής θέσης. Η ελίτ και οι κρατικοί φορείς κατά κανόνα βρίσκονται σε καθεστώς ασυλίας και ατιμωρησίας.
β) η ισοπολιτεία δεν υπάρχει, διότι ένας ανεξάρτητος πολίτης για να πολιτευθεί πρέπει να διαθέτει πολλά χρήματα ώστε να προβάλει τις θέσεις του, ανταγωνιζόμενος τα πανίσχυρα κόμματα που λαμβάνουν ενισχύσεις. Οι απλοί πολίτες ή ακόμα και ομάδες πολιτών δεν δικαιούνται να προτείνουν νομοσχέδια προς ψήφιση, ούτε βέβαια να απαιτήσουν δημοψηφίσματα, π.χ. με συλλογή ενός ελαχίστου αριθμού υπογραφών. Άρα η κοινωνία στερείται κάθε νομοθετική δυνατότητα.
γ) η ισηγορία επίσης δεν υπάρχει, διότι στην μεν Βουλή μιλούν μόνον οι βουλευτές, στα δε κατεστημένα μέσα ενημέρωσης, μιλούν μόνον οι πολιτικοί, οι οργανικοί ιδεολόγοι και οι κομματικοί δημοσιογράφοι.
Έτσι δυστυχώς το μόνον που μας μένει είναι να διεξάγουμε ιδεολογικές μάχες στο διαδίκτυο, τουλάχιστον για να περιοριστεί η επίδραση της προπαγάνδας του συστήματος εξουσίας.
Δεν αρκεί αυτό βέβαια…
”ΣΤΟΥ ΚΟΥΦΟΥ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΟΣΟ ΘΕΛΕΙΣ ΒΡΟΝΤΑ” ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ-ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΑ Ν. .ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ Α..Δ..Δ .
ΟΥΤΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ,ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ Ο ”ΔΙΑΒΟΥΚΟΛΗΜΕΝΟΣ ” ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΣΥΓΚΙΝΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝΥΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ -ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑ Η ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ- (ΠΟΣΑ ΚΑΤΑΠΙΑΜΕ ΑΠΌ ΤΟ 1981 ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΟ 2015-2019);;;.
ΤΩΡΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ.
Ο Μ Ω Σ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ , ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ -ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ -ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ.
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ.