Του Θράσου Ευτυχίδη
Το μήνυμα είναι σαφές και το κοντράστ της εικόνας πραγματικά καταλυτικό. Πρακτικά ο Έλληνας Πρωθυπουργός και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό θα τεθεί σε διήμερο ναυτικό και αεροπορικό αποκλεισμό από τις τουρκικές δυνάμεις.
Την ίδια ώρα φαίνεται να έχουν ξεκινήσει και πάλι οι διεργασίες μέσω του ΓΓ του ΟΗΕ κ. Γκουτιέρες για την εξεύρεση “μόνιμης και βιώσιμης λύσης” για το Κυπριακό. Λύσης που θα κινείται στο γενικό πλαίσιο που είχε τεθεί και στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας το 2017.
Ουσιαστικά το σχέδιο Ανάν που απορρίθφηκε από τον Κυπριακό Λαό το 2014 επανέρχεται πιο καλοφτιαγμένο, πιο ελκυστικό, πιο ευκολοχώνευτο, Αναπόφευκτα δημιουργούνται μια σειρά ερωτήματα που αν και η απάντηση είναι προφανής, εντούτοις καλό είναι να επαναλαμβάνονται για να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε και που πηγαίνουμε:
1. Υπάρχει ειλικρινά έστω και ένας, ένας πολιτικός ή πολίτης της Ελλάδας ή της Κύπρου που να πιστεύει σε δίκαιη λύση;
2. Υπάρχει πραγματικά κάποιος που να πιστεύει ότι 50 χρόνια μετά θα μπορούσαν μέσα από μια διαπραγμάτευση να υπάρξουν πρακτικά οφέλη που θα μπορούσαν δυνητικά να οδηγήσουν σε επανένωση – ενσωμάτωση των τουρκοκυπρίων σε μια ενιαία Κυπριακή κοινωνία, σε ένα ενιαίο κράτος;
Δεν χρειάζεται να απαντήσει κάποιος. Η στάση της Τουρκίας, δεν επιτρέπει παρερμηνείες. Και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Τουρκία για ότι κάνει. Έχω μάθει να ερμηνεύω τη στάση κάποιων σε κάποια ζητήματα τοποθετώντας τον εαυτό μου στη θέση τους. Η Τουρκία λοιπόν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει εξυπηρετώντας τα δικά της εθνικά συμφέροντα, σε μια σταθερή πορεία από το 1974 και μετά. Δεν άλλαξε και δεν προτίθεται να αλλάξει. Πολύ δε περισσότερο με τις σημερινές συνθήκες και την ανακάλυψη κοιτασμάτων φυσικού αερίου.
Η στάση της ήταν και παραμένει σταθερή και οι ενέργειές της απόλυτα προβλέψιμες, αιφνιδιάζουν μόνο τους παρουσιαστές στα ΜΜΕ γιατί απλά η αύξηση της έντασης ή οι αύξηση των προκλήσεων πουλάει. Αδυνατώ να πιστέψω ότι με τις κινήσεις της η Τουρκία αιφνιδιάζει κάποιων από το πολιτικό προσωπικό είτε της Ελλάδας, είτε της Κύπρου. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μάλλον θα πρέπει να μετακομίσουμε σε άλλη χώρα.
Επομένως το κυρίαρχο ζήτημα που μπαίνει είναι η δική μας στάση, η αντίδραση των δικών μας πολιτικών ελίτ. Γιατί δεν υπάρχει μια σαφής γραμμή; Γιατί μπαίνουμε κάθε φορά σε μια ατέρμονη και αναποτελεσματική διαπραγμάτευση; Γιατί επιτρέπουμε στην Τουρκία να έχει μονίμως οφέλη από τέτοιες διαδικασίες; Πως αξιοποιούμε τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας κλπ κλπ;. Γιατί στο βωμό της όποιας διευθέτησης, είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε κυριαρχικά μας δικαιώματα; Γιατί επιτρέψαμε το σπάσιμο του αποκλεισμού και το de facto πρακτικό άνοιγμα του “αποκλεισμένου” ψευδοκράτους; Γιατί δεν έχουμε εναντιωθεί στο άνοιγμα γραφείων – αντιπροσωπειών και προξενικών τμήματων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ΗΠΑ, της Ρωσίας; Πως όντας χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιτρέπουμε τις αγοροπωλησίες περιουσιών, τις εμπορικές δραστηριότητες, τον τουρισμό μεταξύ Ε.Ε. και ψευδοκράτους; Τι έχουμε πρακτικά και ουσιαστικά κερδίσει από το άνοιγμα διελεύσεων από και προς τα κατεχόμενα; Γιατί δεν επιβάλλουμε το κλείσιμο του αεροδρομίου και των λιμένων του ψευδοκράτους; Απλές ερωτήσεις που όμως θα παραμείνουν αναπάντητες και άπειρες οι δικαιολογίες.
Π.χ. θα πει κάποιος από τους ιθύνοντες για το αεροδρόμιο, ότι ουσιαστικά δέχεται πτήσεις από και προς την Τουρκία μόνο, ότι δεν αναγνωρίζεται από τους διεθνείς αεροπορικούς οργανισμούς. Ναι, δεν μπορούμε να επιβάλλουμε το κλείσιμο των πτήσεων από την Τουρκία. Μπορούμε όμως να απαγορέψουμε την πώληση τουριστικών πακέτων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να απαγορέψουμε τις αγοροπωλησίες κατεχόμενων περιουσιών. Δεν το κάνουμε.
Το Κυπριακό όλα αυτά τα χρόνια αντιμετωπίζετε σαν μια καυτή πατάτα. Το ξεχνάμε για να μη χαλάσουμε τη σούπα της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, Το θυμόμαστε όταν έρχεται μια νέα πρόταση προς διαπραγμάτευση. Είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε για το οτιδήποτε αρκεί να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι επιτέλους το λύσαμε.
Προσωπικά μου προκάλεσε εντύπωση η επιδερμική έστω αναφορά του Πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στο Κυπριακό μετά από πέντε τουλάχιστον χρόνια αφωνίας. Με το άκουσμά της, έγινε αντιληπτό ότι πάλι κάτι βρίσκεται στα σκαριά. Άλλη μια λύση, άλλη μια ήττα.
Υπάρχει λύση;
Η θέση μου είναι γνωστή επάνω σ αυτό. Η μοναδική μόνιμη βιώσιμη λύση είναι η απελευθέρωση των κατεχόμενων και η ενοποίηση – ενσωμάτωση των τουρκοκυπρίων στο Κυπριακό Κράτος. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος.
ΔΗΛΑΔΗ:
- Πλήρης αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων
- Επιστροφή των προσφύγων σε συνθήκες ασφάλειας
- Επαναπατρισμός των εποίκων
- Κατάργηση των εγγυητικών δικαιωμάτων
- Ένα κράτος, μία υπηκοότητα
Η συνήθης ερώτηση που δέχομαι όταν εκφράζω μια τέτοια θέση είναι αν πιστεύω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί χωρίς πόλεμο. Και εδώ ακριβώς μπαίνει το ζήτημα της στρατηγικής για την επιτυχία του στόχου. Η αξιοποίηση των ευκαιριών που παρουσιάζονται στο Διεθνές περιβάλλον.
Και εδώ θα μου επιτρέψετε να δώσω δύο χτυπητά παραδείγματα αντίδρασης της Διεθνούς Κοινότητας σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Το πρώτο παλιό. Στις 2 Αυγούστου του 1990, το Ιράκ εισέβαλε στο Κουβέιτ. Σχεδόν αμέσως σχηματίσθηκε μια συμμαχία 35 κρατών υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και την αιγίδα του ΟΗΕ που απελευθέρωσε το Κουβέιτ στις 27 Φεβρουαρίου του 1991.
Το δεύτερο είναι η Ουκρανία σήμερα. Η αντίδραση της Δύσης απέναντι στη ρωσική εισβολή με την αποστολή εξοπλισμού και τη στήριξη σε κάθε επίπεδο. Στήριξη στην οποία συμμετέχει, αν όχι πρωτοστατεί η χώρα μας. Περίπτωση παράνομης εισβολής και κατοχής με χρήση ίδιων δικαιολογιών από τον επιτιθέμενο – Ρωσία, όπως αυτών της Τουρκίας το 1974. Και όμως τόσο η Ελληνική, όσο και η Κυπριακή ηγεσία αρνούνται να συσχετίσουν σε Διεθνές επίπεδο τις δύο όμοιες καταστάσεις παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου.
Υπάρχουν εργαλεία στη Διεθνή πολιτική που θα επιβάλλουν την τήρηση των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου στην Τουρκία. Η απάντηση είναι σαφέστατα ΝΑΙ. Εργαλεία όπως κυρώσεις οικονομικές και άλλες, Αμυντικές, με τον εξοπλισμό της Κύπρου με σύγχρονα οπλικά συστήματα που θα διασφαλίσουν την ασφάλεια των Κυπρίων Πολιτών. Κίνητρα για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου.
Πρακτικά αυτό που επιμένω να λέω είναι ότι δεν αρκεί να σέβεσαι το Διεθνές Δίκαιο, αλλά θα πρέπει και να το ασκείς. Θα πρέπει να καταδείξεις την προσήλωση στον στόχο και να ζητήσεις την αντίδραση. Θα πρέπει να χτίσεις συμμαχίες όχι στη βάση των συμφερόντων των “συμμάχων”, αλλά στη βάση και των δικών σου εθνικών συμφερόντων.
Όσο εμφανιζόμαστε δεχτικοί και υποχωρητικοί σε σχέδια που απέχουν από το στόχο. Όσο δεχόμαστε να συζητάμε για Διζωνικές Δικοινοτικές Ομοσπονδίες θα συνεχίσουμε να υποθηκεύουμε την εθνική υπόθεση.
Χτυπάω το καμπανάκι του κινδύνου. Οδηγούμαστε και μαθηματικά στην οριστική απώλεια της Κύπρου.
Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι δεν είναι στραβός ο γυαλός. Εμείς στραβά αρμενίζουμε.
Να γράψω τι πιστεύω -και νομίζω πολλοί Έλληνες-.
Εάν νομιμοποιηθεί με Συνθήκη η Ομόσπονδος Δημοκρατία της Κύπρου οι κάτοικοι όλης της Κύπρου θα συμφιλιωθούν σε δυο 4ετίες δύο διαφορετικών ομοσπονδιακών κυβερνήσεων ,με πρώτους τους Τουρκοκύπριους που θα ”λαδωθεί το έντερό τους”.
Τρανό παράδειγμα οι δύο Γερμανίες οι οποίες από το 1945-1990 ήταν χωρισμένες με τείχος και με Στάζι .
ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ .
Την συμφιλίωση να επιβλέπουν ο ΟΗΕ και η Ευρωπαϊκή Ένωση και η τρείς Εγγυήτριες (Ελλάς, Τουρκία και η ”μαμά” Βρετανία ) να αποσυρθούν οριστικά από τα εσωτερικά και εξωτερικά θέματα της Ομοσπονδίας και των δύο ομοσπόνδων πολιτειών . ΠΑΝΤΩΣ ,
Όλα τα γιατί του κ. αρθρογράφου καταλήγουν σε αναπόφευκτο ολιστικό ελληνοτουρκικό πόλεμο , επειδή η Τουρκία δεν καταλαβαίνει από λόγια.
Δεν ξέρω ποιος συνειδητά συνιστά την πρώτη δική μας πολεμική ενέργεια και δεν βρίσκω μέχρι στιγμής τον Έλληνα πρωθυπουργό που θα υπογράψει για την έναρξη αυτού του πολέμου με ελληνισμό απλωμένο από την Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο , Παναγία Σουμελά μέχρι την Αμμόχωστο .
ΝΑ ΣΚΕΦΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ 1967 ΚΑΙ ΤΟ 1974 ΤΕΤΟΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ .
ΦΥΣΙΚΑ ΑΝ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΘΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ .(δεν αλωνίζουν τα αυγά) .
Χαιρόμαστε να βλέπουμε δικούς μας ανθρώπους, σώφρονες και όχι επικίνδυνους μαξιμαλιστές. Με καλή πίστη και με το διάλογο, ίσως και με κάποιες μικροϋποχωρήσεις εκ μέρους ημών και των Κυπρίων, όλα θα τακτοποιηθούν, χωρίς να υποστούμε τις ζημίες ανωφελών πολέμων.
Εύγε, κ. Σ.Α.Ν., δίνετε λαμπρό παράδειγμα.
Ωραία κεκαλυμμένα ως ΕΛΑΜΕΠ -κανένας δεν με γνωρίζει εκεί -γράψατε εσείς αυτά .
Άντε να σας τα ανταποδώσω με ψευδολογίες.
Στο τέλος τι θα βγει ;;;.
Θα λυθεί το σοβαρό πρόβλημα που το μας φόρτωσε η τελευταία στρατιωτική κυβέρνησή μας από τις 15-23 Ιουλίου 1974 ;;;.
Ως Εβρίτης -άνθρωπος που έζησε και υπηρέτησε εκεί την Πατρίδα μέχρι το 1968 στις έκτακτες και ετοιμοπόλεμες καταστάσεις του 1964 και 1967 , πολύ θα ήθελα να εμφανίζονταν Πολιτικό κόμμα και Συλλογικότητες Πατριωτών -αγνώστων και ”κοιμωμένων ” στην περασμένη 40ετία-που θα ” ξεσήκωναν” νεολαία, στρατό και ψηφοφόρους τους για ένα με πρωτοβουλία δική μας πόλεμο με την Τουρκία, για να ανακαταλάβουμε όσα χάσαμε στην Κύπρο,
ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑ, ΓΙΑΤΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ”ΡΙΧΝΟΥΝ ΤΟΥΦΕΚΙΕΣ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ” ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ”.
Νισάφι πια με τους ”γεροντοήρωες” , που ουδέποτε αναφέρονται στον Μεταξά , που μας δίδαξε το ΟΧΙ και τον αγώνα υπέρ πάντων όταν ”μας απλώνουν άλλοι το χέρι τους ”,κοντό ή μακρύ.
Το ”ξύπνημα” του πνεύματος του Μεταξά και την κατάντια του Μουσολίνι φοβάται ο κ. Ερντογάν και λέει -λέει , αλλά ”κιοτεύει” να μας κτυπήσει πρώτος.
Άστοχο φο παραδειγμα. Ο χωρισμός της Γερμανιας ήταν έξωθεν και πάρα τη θέληση. Ίδιος λαός. Δε πρόκειται κανένας Τουρκοκυπριος να συμφιλιώθει με τον Ελληνα .Το ομοσπονδο μέρος θα είναι μόνο για να μπει στη ΕΕ και μόλις γίνει τέρμα η ομοσπονδια. Ο Τουρκος δεν είναι φιλοτομαριστης να σκέφτεται μόνο με τις επιθυμίες του στομάχου όπως κάνει ο Έλληνας (Ο οποιος σκέφτεται με το παχύ έντερο).
Σωστή η παρατήρησή σου. Η περίπτωση των δύο Γερμανιών είναι εντελώς διαφορετική. Να επισημανθεί εδώ ότι και στην Κύπρο οι Άγγλοι εφάρμοσαν την πολιτική τού “διαίρει και βασίλευε” προσεταιριζόμενοι τούς Τ/κυπρίους. Οι δήμιοι και οι βασανιστές των Άγγλων ήσαν Τ/κύπριοι, μην το ξεχνάς αυτό. Τι σχέση έχουν, λοιπόν, όλα αυτά με τους ανατολικούς και δυτικούς Γερμανούς; Καμμία. Επίσης, υπάρχει δύναμη (Τουρκία) που καθοδηγεί τούς Τ/κυπρίους και τούς στρέφει κατά των Ελλήνων, κάτι που δεν υπήρξε στην Γερμανία ούτε πριν ούτε μετά την Επανένωση. Οι Σοβιετικοί δεν καλλιεργούσαν μίσος των Ανατολικών κατά των Δυτικών.
Τα τσιράκια τής κυβερνήσεως, η οποία οδηγεί τελικά στην λύση των δύο κρατών, έχουν πάρει γραμμή και αυτό είναι ολοφάνερο. Είναι η συνέχεια τής πολιτικής Σημίτη.
Δηλαδή αγαπητοί μου το τείχος και κυρίως η Στάζι ήταν συμφιλιωτικά στοιχεία μεταξύ των δύο Γερμανιών;;;.
Θέλετε να διαφοροποιηθείτε από την δική μου άποψη αλλά όχι τόσο απλοϊκά .
Να ξαναθυμηθούμε πόσο συμφιλιώθηκαν σε 12 χρόνια από το 1945 οι λαοί των κρατών που είχαν εκατομμύρια νεκρών όταν συνέπηξαν την ΕΟΚ και πόσοι Βούλγαροι , που πολεμούσαν από το 1904-1949 για την Μακεδονία και Θράκη από τότε που έγινα ευρωπαίοι ξέχασαν όλα τα όνειρά τους και μπαινοβγαίνουν στην Ελλάδα αγοράζοντας και περιουσίες;;;.
Στην ενιαία Κύπρο όλοι οι Τουρκοκύπριοι θα δουλεύουν στον νότο και θα επιστρέφουν τα βράδια στα σπίτια τους .
Πόσοι με την υπερκατανάλωση και την καλοπέραση της 50ετίας ξεχάσαμε την Πατρίδα μας;;; .Που βασίζεται η παγκοσμιοποίηση;;;.
.
Πάλι δεν μπορείς να καταλάβεις. Το αντίθετο θα ήταν περίεργο. Το τείχος τού Βερολίνου και η Στάζι αφορούν στο καθεστώς τής πρώην Α. Γερμανίας. Εμείς μιλούμε για τούς ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ, για τούς ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Διάβασε ξανά τα σχόλια και σε περίπτωση που δεν καταλαβαίνεις, ρώτησε κάποιον να σού το εξηγήσει.