Ο Θοδωρής Κουλουμπής ήταν, μαζί με ελάχιστους ακόμη πανεπιστημιακούς, ο άνθρωπος που καθιέρωσε τη μελέτη των διεθνών σχέσεων στην Ελλάδα. Απλός, με το μεγάλο προσόν του αυτοσαρκασμού, πάντοτε με χιούμορ, ο Κουλουμπής κέρδιζε τους συνομιλητές του. Ηταν όμως, πάνω απ’ όλα, δάσκαλος. Αρχικά στις ΗΠΑ και κατόπιν στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, αφοσιωνόταν στους φοιτητές του.

Οσοι τον έζησαν, προπτυχιακοί ή μεταπτυχιακοί, τον θυμούνται να σαρώνει τα αμφιθέατρα με τα ζωηρά και πάντα γελαστά του μάτια σαν να μιλούσε στον καθένα ξεχωριστά. Πάντοτε διαθέσιμος για συμβουλές και συνεργασίες, ο Κουλουμπής άγγιξε γενιές φοιτητών, διπλωματών και στρατιωτικών που ήλθαν σε επαφή μαζί του.

Η παρακαταθήκη του Θόδωρου Κουλουμπή για συνεννόηση στα ζωτικά εθνικά ζητήματα παραμένει επίκαιρη.

Είχε το προσόν να διαθέτει εξαιρετική ακαδημαϊκή κατάρτιση, αλλά να είναι και πολύ πρακτικός στις αναλύσεις του. Μπορούσε, επίσης, να εξηγήσει τις περίπλοκες ελληνοτουρκικές σχέσεις σε ξένους επισκέπτες και αξιωματούχους με τρόπο πειστικό, βάζοντας πάντοτε τα πράγματα στη διεθνή τους διάσταση. Αυτό ειδικά το έκανε κατά τρόπο έξοχο την περίοδο της ανάμειξής του με το ΕΛΙΑΜΕΠ, όντας ένας εκ των ιδρυτών του.

Η μία παρακαταθήκη του που παραμένει επίκαιρη, όσα χρόνια και αν περάσουν, είναι η ανάγκη της εθνικής συνεννόησης στα ζωτικά εθνικά ζητήματα. Το πίστευε, το έλεγε, το έγραφε. Εγινε συχνά δυσάρεστος γι’ αυτό, αλλά δεν τον ένοιαζε, γιατί ήταν από εκείνους τους Ελληνες πατριώτες που θεωρούσαν ότι το μείζον είναι να είναι χρήσιμοι στην πατρίδα, όχι αρεστοί και «καρυδότσουφλα» στους όποιους ανέμους τύχαινε να φυσάνε κάθε φορά.

“Καθημερινή”