Μια προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την επίλυση της διαφοράς ως προς την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδος και της ΑΟΖ στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο προϋποθέτει μια συμφωνία μεταξύ των δύο κρατών, το καλούμενο συνυποσχετικό, στο οποίο θα αναφέρεται μεταξύ άλλων με ποιο Διεθνές Δίκαιο θα επιδικάσει το ΔΔΧ τη διαφορά.
Βέβαια, από τώρα γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται να υπάρξει τέτοια συμφωνία, αφού η Τουρκία δεν δέχεται αναφορά στη Σύμβαση Δικαίου Θαλάσσης του 1982 ούτε ότι υπάρχει μια διαφορά, αλλά περισσότερες, όπως η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών της Ελλάδος στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, το FIR Αθηνών, οι «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, η αιγιαλίτιδα ζώνη των νησιών, η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της Ελλάδος στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Επίσης, δεν δέχεται ότι η Ελλάδα δεν έχει θαλάσσια όρια υφαλοκρηπίδος με την Κύπρο, ενώ ισχυρίζεται ότι τα Ίμια είναι τουρκικά κ.λπ., όλα σε αντίθεση με το Διεθνές Θετικό Δίκαιο (εθιμικό, γραπτό και διεθνή πρακτική). Άλλωστε, ενώ η Ελλάδα δέχεται να εκδικαστεί από το ΔΔΧ μόνο η διαφορά για την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδος και ΑΟΖ, η Τουρκία δεν δέχεται ουδόλως αρμοδιότητα του ΔΔΧ για οτιδήποτε.
Ακόμη και αν δεχθεί την αρμοδιότητα του ΔΔΧ μόνο για τα κυριαρχικά δικαιώματά της σχετικά με την υφαλοκρηπίδα της και την ΑΟΖ της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, προτείνει ότι το ΔΔΧ πρέπει να ασχοληθεί με όλες τις διαφορές που υποστηρίζει ότι έχει με την Ελλάδα.
Έτσι, από τώρα γνωρίζουμε ότι στον αιώνα τον άπαντα δεν μπορεί να υπάρξει συνυποσχετικό!
- Η Ελλάδα ουδέποτε μπορεί να συναινέσει στην ύπαρξη των παράνομων τουρκικών διεκδικήσεων. Ακόμη και αν έλληνας πρωθυπουργός δεχόταν τις παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας για ύπαρξη πληθώρας διαφορών μεταξύ των δύο κρατών, η Βουλή των Ελλήνων δεν θα συναινούσε σ’ αυτό!
Εγώ, ως Μικρασιάτης από τη Σμύρνη, από την οποία καταγόταν ο πατέρας μου και οι παππούδες μου, και οι υπόλοιποι Έλληνες δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την Τουρκία ως φιλική χώρα έναντι της Ελλάδος, ξεχνώντας τις σφαγές από αυτή το 1922 έναντι των Ελλήνων και Αρμενίων και τον διωγμό των Ελλήνων και Αρμενίων από την ελληνική γη της Μικράς Ασίας. Από την άλλη πλευρά, το ΝΑΤΟ κάθε χρόνο συγχαίρει την Τουρκία για τη σφαγή των Ελλήνων το 1922, που αποτελεί εθνική γιορτή για την Τουρκία!
Δυστυχώς για την Ελλάδα, έλληνας πρωθυπουργός είχε προτείνει μετά το 1922 την απονομή του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης στον σφαγέα των Ελλήνων Κεμάλ Ατατούρκ.
Είναι δυνατόν να δεχόμαστε να προσφύγουμε στο ΔΔΧ, όταν οι αφέντες μας της ΕΕ και του ΝΑΤΟ θεωρούν πως η διαφορά μας με την Τουρκία είναι πολιτικής και στρατηγικής φύσεως, ενώ είναι καθαρά νομική;
Το κάνουν αυτό για να ευχαριστήσουν την Τουρκία. Από εμάς θέλουν μόνο να συνεχίσουμε να αποσύρουμε από τα ελληνικά νησιά στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο τανκς και άλλον οπλισμό και να τον στέλνουμε στην Ουκρανία προκειμένου να σκοτώνουν χιλιάδες ρώσους αλλά και ουκρανούς στρατιώτες.
Νομίζουν οι Αμερικάνοι, οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Έλληνες, οι Ιταλοί κ.ά. ότι στέλνοντας οπλισμό και οπλικά συστήματα στην Ουκρανία θα τη βοηθήσουν να νικήσει τη Ρωσία. Η Ρωσία δεν πρόκειται να ηττηθεί ποτέ!
Οι Γερμανοί μάλλον έχουν ξεχάσει την είσοδο των νικητών Ρώσων στο Βερολίνο, στη Δρέσδη και σε άλλες πόλεις της Γερμανίας. Μήπως θέλουν η χώρα τους να χωριστεί και πάλι στα δύο; Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ ουδέποτε θα υποστηρίξουν στην πραγματικότητα την Ελλάδα. Μήπως, τελικά, είχε δίκιο ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, όταν έλεγε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»;
- Αν μια χώρα θέλει να προσφύγει στο ΔΔΧ για θέματα οριοθετήσεως θαλασσίων ζωνών, θα πρέπει να εξετάζει την πρακτική του ΔΔΧ σε αντίστοιχες υποθέσεις εκδίκασης προσφυγών κρατών και θα πρέπει να γνωρίζει τις πρακτικές των κρατών από τα οποία προέρχονται οι διεθνείς δικαστές σε θέματα οριοθετήσεων και υφαλοκρηπίδος και ΑΟΖ. Αναφέρουμε τα κράτη-μέλη του ΔΔΧ σήμερα:
ΗΠΑ (μέχρι το 2024, πρόεδρος), Ρωσία (μέχρι το 2024, αντιπρόεδρος), Σλοβενία (μέχρι το 2030, μέλος), Γαλλία (μέχρι το 2027, μέλος), Σομαλία (μέχρι το 2027, μέλος), Μαρόκο (μέχρι το 2024, μέλος), Κίνα (μέχρι το 2030, μέλος), Ουγκάντα (μέχρι το 2030, μέλος), Τζαμάικα (μέχρι το 2024, μέλος), Ινδία (μέχρι το 2027, μέλος), Λιβύη (μέχρι το 2027, μέλος), Ιαπωνία (μέχρι το 2027, μέλος), Αυστραλία (μέχρι το 2030, μέλος), Γερμανία (μέχρι το 2030, μέλος), Βραζιλία (μέχρι το 2031, μέλος).
Το 2023 θα αποχωρήσουν η Τζαμάικα, οι ΗΠΑ, η Ρωσία και το Μαρόκο και το 2027 η Γαλλία, η Ινδία, η Σομαλία και η Λιβύη, χωρίς να ξέρουμε από ποια κράτη θα αντικατασταθούν.
Τις ίδιες θέσεις με την Ελλάδα, για οριοθέτηση με βάση την αρχή ίσης απόστασης (μέση γραμμή, πλάγια γραμμή) έχουν η Ιαπωνία, οι ΗΠΑ και η Ρωσία, ενώ η Τουρκία και τα υπόλοιπα 12 κράτη έχουν ως βάση την αρχή της δικαιοσύνης (equity), μιας αρχής άσχετης με τη δικαιοσύνη.
Έτσι δεν μπορούν να καταλήξουν τα δύο κράτη στην υπογραφή του απαραίτητου συνυποσχετικού, οπότε δεν είναι δυνατόν να υπάρξει προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης!
- Επομένως, πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο για να χάσουμε, δηλαδή να παραχωρήσουμε ή, όπως είχε δηλώσει κάποιος γνωστός καθηγητής, για να απαλλαχθούμε από τη διαφορά με την Τουρκία!
ΕΕ και ΝΑΤΟ υποστηρίζουν ότι η διαφορά μας με την Τουρκία είναι διαφορά πολιτικής ή στρατηγικής φύσεως και όχι νομικής, όπως είναι το σωστό.
Όσο για την Κύπρο, την έχουν γράψει στα παλιά τους υποδήματα. Ο μόνος που υποστηρίζει την Ελλάδα και την Κύπρο είναι ο γερουσιαστής Μπομπ Μενέντεζ, όμως με τις πολιτικές της Ελλάδος όσον αφορά τη σύγχρονη «Λερναία Ύδρα», την Τουρκία, στο τέλος θα τον χάσουμε και αυτόν!
* Δρ Εμμανουήλ Γούναρη
Εμπειρογνώμονος, Πρεσβευτού ε.τ.,
Διδάκτορος του Πανεπιστημίου του Βερολίνου (FU Berlin)
