του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Υπάρχουν μερικά σημεία των ημερών τα οποία αξίζει τον κόπο να τα παρατηρήσουν οι πολιτικοί παρατηρητές.
1.-Ακόμη και οι άνθρωποι που σκέφτονται με τον θεσμικό, κατεστημένο τρόπο δείχνουν μια αξιοσημείωτη επιφύλαξη σ αυτό που λέγεται Γιορτή της Δημοκρατίας και γιορτάστηκε, χθες, στο Προεδρικό Μέγαρο. Θέλετε η επιφυλακτικότητά τους ως προ τα αποτελέσματα αυτής της δημοκρατίας, θέλετε η αίσθησή τους ότι η αποκατάσταση στοίχισε τον ακρωτηριασμό της Κύπρου, θέλετε η ανησυχητική διαίσθηση ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και το πολιτικό σύστημα δεν εκσυγχρονίζεται για να τα αντιμετωπίσει, σημασία έχει ότι πέραν των θεσμικών ΜΜΕ κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την ημερομηνία αυτή.
Η Ελλάδα απέκτησε την δημοκρατία της στις 24 Ιουλίου 1974 θυσιάζοντας, ως Ιφιγένεια, την Κύπρο. Και αυτό είναι ένα ιστορικό βάρος το οποίο δεν μπορεί να παραβλεφθεί.
Το αθηναϊκό σύστημα έχει μια νοοτροπία του “έλα μωρέ και τι έγινε, εμείς να είμαστε καλά” αλλά αυτή η νοοτροπία δεν μπορεί να χαρακτηρίζει κανέναν λαό που θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Αυτή η ιδεολογία, που θεωρεί πως τα πραγματικά σύνορα της χώρας εξικνούνται στο λεκανοπέδιο είναι που οδηγεί τη χώρα από το κακό στο χειρότερο.
Βασική αιτία είναι η υποκουλτούρα της αστικής τάξης η οποία θεωρεί τα μπουζούκια σημαντικότερα από τον Παρθενώνα.
Η δικτατορία επέφερε πολλά δεινά στον ελληνισμό με πρώτο τον ακρωτηριασμό του.
Μεταξύ αυτών των δεινών που δεν έχουν επισημανθεί, δεόντως, είναι ότι σταμάτησε μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας και της αστικής της τάξης που άρχισε μετά τον πόλεμο και έπαιρνε σαφή χαρακτηριστικά τη δεκαετία του ’60. Αυτός είναι και ο λόγος που κατά της δικτατορίας δεν τάχθηκαν, μόνο, κόμματα της αριστεράς αλλά και αστικές εκδοχές του πολιτικού συστήματος. Το Κίνημα του Ναυτικού, το, ας το πούμε κίνημα της αεροπορίας που συμπαραστάθηκε στον πρώην βασιλιά, αλλά, περισσότερο μικρές οργανώσεις στρατιωτικών που αντιτάχθηκαν με οδυνηρές συνέπειες για τα μέλη τους, είναι ενδείξεις πως και ο αστικός χώρος ήταν αντίθετος σε μια προσπάθεια να επανέλθει η Ελλάδα σε εμφυλιοπολεμικές λογικές, την στιγμή που άρχισε να αποστασιοποιείται από αυτές.
Το κύκνειο άσμα του Εμφυλίου, μέσω του δικτατορικού καθεστώτος, ήταν η υποδούλωση της μισής Κύπρου.
Η μεταπολίτευση δεν μπορούσε να εκφραστεί πολιτικά από την καραμανλική δεξιά, γι αυτό και ο σύντομος βίος της. Η κοινωνία είχε ριζοσπαστικοποιηθεί και αναζητούσε κάτι άλλο από τα σύμβολα του παρελθόντος αλλά που δεν θα ήταν και αριστερά.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν το πρόσωπο της εποχής. Δεν το λέω εγώ αλλά η πολιτική του επικράτηση.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την διορατικότητα να δει τα ανερχόμενα κοινωνικά στρώματα της δεκαετίας του ΄60, με έμφαση στους αγρότες και τη μικρομεσαία τάξη. Αυτά τα στρώματα ήταν πλειοψηφικά. Αυτά, κατά κύριο λόγο εξέφρασε πολιτικά. Τα υποσχέθηκε μερίδιο πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας και τον στήριξαν.
Εξέφρασε, όμως, και μια αγανάκτηση της πλειοψηφίας της κοινωνίας από τις παρεμβάσεις του ξένου παράγοντα στην πολιτική ζωή και τον ακρωτηριασμό του ελληνισμού. Με το σύνθημα “η Ελλάδα στους Έλληνες”.
Με την αστική τάξη είχε ανοικτούς λογαριασμούς.
Για την σύντομη ιστορία, η μεταπολεμική αστική τάξη συγκροτήθηκε, κυρίως, από οικογένειες που είχαν προβληματική στάση τη δεκαετία του 40 και μετά. (Για να το πω διακριτικά). Και που επεδίωξαν και πέτυχαν τον περιορισμό, την περιθωριοποίηση μέχρι και την εξάλειψη των προσφύγων αστών της μικρασιατικής καταστροφής που αποτέλεσαν τον πυρήνα της προσπάθειας ανασυγκρότησης της χώρας μετά το ’22.
Ενώ ήρθε σε ρήξη και αποδόμησε την μεταπολεμική αστική τάξη, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν βοήθησε στην διαμόρφωση μιας νέας, με πολιτισμικό και εθνικό υπόβαθρο ηγεμονεύουσας οικονομικής και πολιτισμικής τάξης πραγμάτων. Άφησε τη δυναμική της εξέλιξης σε περιθωριακούς καιροσκόπους που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το γρήγορο και χωρίς όρια κέρδος. Χωρίς καμιά κοινωνική, πολιτισμική και εθνική αντίληψη. Ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε στα μπουζούκια.
Παράλληλα, χωρίς την αίσθηση της αναγκαίας ισορροπίας ιδιωτικού και κρατικού άφησε στην τύχη της την οικονομία. Συγκεντρωτισμός, παρασιτισμός, καιροσκοπισμός, εύκολο κέρδος, συνδικαλιστική κυριαρχία και άλλα τινά οδήγησαν σε ένα αμάλγαμα απροσδιορίστου συνθέσεως. Όποιος είχε μπάρμπα στην Κορώνη μπορούσε να παίξει.
Κάποια αστικά στρώματα είδαν, ορθά, το μέλλον της χώρας στην ευρωπαϊκή εμβάθυνση και επέλεξαν έναν λογιστή για να πετύχουν κακήν κακώς, χωρίς να συντρέχουν οι οικονομικές προϋποθέσεις την ένταξη στο ευρώ. Ο λογιστής ήταν ο Σημίτης.
Μια κομματικά οριζόντια συμμαχία (αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι) επέπεσαν στα κοινοτικά κονδύλια. Οι ίδιοι μπορεί να πλούτισαν αλλά η χώρα έμεινε στάσιμη. και οικονομικά αλλά, κυρίως, από νοοτροπία.
Τα επόμενα χρόνια μερικοί τοποτηρητές (στην Ελλάδα τους λένε πρωθυπουργούς) δεν μπόρεσαν να αποφύγουν ούτε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με αποτέλεσμα σήμερα η χώρα να βρίσκεται υπό αιχμαλωσία και να έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο.
Τον ρόλο του προτεκτοράτου ορισμένοι τον αμφισβητούν και αναζητούν τρόπους να σταματήσουν τον κατήφορο. Δεν είναι η κύρια τάση στη χώρα.
Η κύρια τάση είναι ένα κράμα ανθρώπων όλων των κοινωνικών τάξεων και πολιτικών φορέων που κινούνται γύρω από την ιδεολογία του “και τι έγινε, δεν πειράζει” ό,τι και να συμβεί, “να έχουμε την ησυχία μας και ας αφήσουμε τις εθνικές μεγαλομανίες” (ως μεγαλομανίες θεωρούν την διεκδίκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, “οι Κύπριοι φταίνε για ό,τι τους συμβαίνει (οι περισσότεροι από όσους το υποστηρίζουν γνωρίζουν τι πραγματικά συνέβη), και άλλα παρεμφερή.
Έτσι, σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο:
-Να έχει καταρρεύσει το εσωτερικό μέτωπο (η κοινωνία έχει κατακερματιστεί)
-Η πολιτική ηγεσία να είναι μικρού βεληνεκούς, εξαρτημένη απόλυτα από Ουάσιγκτον και Βερολίνο και δορυφοροποιημένη από την Τουρκία
-Η αστική τάξη ελάχιστη αριθμητικά και σε εκτόπισμα, με χαρακτηριστικά υποκουλτούρας και χωρίς εθνική και κοινωνική αναφορά.
-Οι συντεταγμένες της κρατικής υπόστασης να αλλάζουν ανάλογα με τον άνεμο.
-Να έχει διαμορφωθεί ένα ρεύμα αξιοσημείωτο αριθμητικά που δεν επηρεάζεται από κανέναν, ούτε την εκκλησία (το αντιεμβολιαστικό κίνημα, όσο και αν το ειρωνεύεται κανείς είναι ένα παράδειγμα)
-Η χώρα, ως σύνολο να εμφανίζεται διεθνώς χωρίς αξιοπρέπεια και να γίνεται κλωτσοσκούφι.
Αυτή η κατάσταση δεν διορθώνεται όσες ψευδαισθήσεις και αν διαμορφώσουμε.
Και η διαπίστωση αυτή είναι η τρίτη καληνύχτα μου.
“Αυτή η κατάσταση δεν διορθώνεται όσες ψευδαισθήσεις και αν διαμορφώσουμε.
Και η διαπίστωση αυτή είναι η τρίτη καληνύχτα μου”.
Καταλήξατε εκεί που έχω καταλήξει προ πολλού. Δυστυχώς!
Ἡ Τουρκία ἐφαρμόζει μία ἐπεκτατική πολιτική ὡς στρατηγική διατήρησης τῶν κατεχομένων. Δέν μποροῦμε νά περιμένουμε βοήθεια ἀπό κανέναν πού δέν εἶναι Ἕλληνας. Καί ὅσο δέν στηριζόμαστε στόν Ἑλληνισμό, δηλαδή σέ ἐμᾶς τούς ἴδιους, προγραμματισμό δέν μποροῦμε νά ἔχουμε. Ἄλλωστε αὐτό σημαίνει ΄ἡ Ἑλλάδα ἀνήκει στούς Ἕλληνες ΄.
Χρειάζεται, ὅπως τό διατυπώνετε ,΄κοινωνική, πολιτισμική και εθνική αντίληψη ΄.
Αὐτό τό ΄ να έχουμε την ησυχία μας ΄ ἔχει διάφορες αἰτίες, ἀπό μία φιλειρηνική τάση μέ διάθεση δημιουργικότητας σέ κάποιους, ἕως ἀδιαφορία καί ἔλλειψη κοινωνικῆς καί ἐθνικῆς συνείδησης σέ ἄλλους, ἀλλά σίγουρα ἐκλαμβάνεται ὡς ὑποχωρητικότητα, καί ἀποτελεῖ ὅπλο σέ ὅσους θέλουν νά μειώσουν τόν πολιτισμό μας. Ὁ πολιτισμός εἶναι στοιχεῖο τῆς ταυτότητάς μας, ἀποτύπωμά μας, ὅπλο μας καί κινησιουργός αἰτία. Καί ὅλα τά ὅπλα τοῦ κόσμου νά εἴχαμε, χωρίς τό ψυχικό καί πνευματικό μας ὑπόβαθρο , βαδίζουμε χωρίς πυξίδα, μέ ΄ τεχνητούς ΄ σκοπούς, πού δέν πηγάζουν ἀπό τις ρίζες μας καί δέν ἔχουν ἀλήθεια, κάτι σάν παλάτια στήν ἄμμο.
“Η Ελλάδα απέκτησε την δημοκρατία της στις 24 Ιουλίου 1974 θυσιάζοντας, ως Ιφιγένεια, την Κύπρο. Και αυτό είναι ένα ιστορικό βάρος το οποίο δεν μπορεί να παραβλεφθεί.”
Δέν νομίζω ὅτι πρέπει νά υἱοθετηθεῖ αὐτή ἡ ὀπτική, γιατί τό θέμα τῆς ἀποκατάστασης τῆς δημοκρατίας εἶναι ἕνα ἄλλο μέτωπο, πού ἀφορᾶ τό πολιτειακό, ἐσωτερικό θέμα καί ὄχι μόνο, ἔγιναν τόσοι ἀντιδικτατορικοί ἀγῶνες πού δέν ἀφοροῦσαν βέβαια τήν Κύπρο καί ὡς γνωστόν ἡ Ἑλλάδα ἔχει πολλά μέτωπα συγχρόνως νά ἀντιμετωπίσει, ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά. Ἄν κάποιοι ΄ἐπωφελήθηκαν ΄ καί κατάφεραν πλῆγμα, πλῆγμα στόν Ἑλληνισμό παραμένει.
Χρόνια πολλά, καλά καί δημιουργικά Παντελῆ.
Τό τί εἶναι ἡ δημοκρατία στήν οὐσία της, -δέν εἶναι ἕνα ἁπλό πολίτευμα -, μπορεῖ νά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ καί ἀπό τό θέατρο, ἀφοῦ ἡ σχέση τους εἶναι ἄμεση στήν Ἀθήνα τοῦ 5ου αἰώνα π.Χ. Ἕνα κείμενο γιά τό σατυρικό δράμα γιά τό ὁποῖο ἡ δημοκρατία ὑπῆρξε καταλύτης, ἀναλύει οὐσιώδη θέματα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.
https://www.logeion.upatras.gr/sites/logeion.upatras.gr/files/pdffiles/LOGEION%204%20%282014%29%20ΚΡΑΪΑΣ.pdf
Μέ ἀφορμή τήν παράσταση Ἰχνευταί τοῦ Σοφοκλῆ, στήν ὁποία τά δρώμενα καί τά ψήγματα τοῦ λόγου τοῦ Σοφοκλῆ, στό μερικῶς σωζόμενο σατυρικό δράμα Ἰχνευταί, σημαίνουν τήν σύνδεση μουσικῆς-πολιτισμοῦ καί ἐλευθερίας, ἀφοῦ στόν μῦθο συνδέονται ἡ εὕρεση τῆς μουσικῆς ἀπό τόν Ἑρμῆ, ἡ εὕρεση τοῦ κοπαδιοῦ τοῦ Ἀπόλλωνα καί τό δῶρο του στούς Σατύρους, ἡ ἐλευθερία.
Σε τούτονε το σπιτικό
πέτρα να μη ραΐσει
κι ο νοικοκύρης κι η κερά
χρόνια πολλά να ζήσει!
Κύριε Σαββίδη, θερμές ευχές για την σημερινή ονομαστική σας εορτή.
Έχετε πολύ δίκιο ως προς τα «σημεία των ημερών», η επιφύλαξη απέναντι στη Γιορτή της Δημοκρατίας κατά κύριο λόγο συνδέεται με την υποκρισία σε σχέση με το κυπριακό, καθώς και με την υποκρισία να ονομάζουμε δημοκρατία το μπάχαλο που θεωρούμε «φιλελεύθερη-αστική δημοκρατία».
Από κάθε άποψη η Γιορτή υπήρξε μια ξεφτίλα. Το δε σχόλιο της σημερινής Εστίας για τον ρόλο του κυρίου της κυρίας τα λέει όλα για την ισοπέδωση των θεσμών.
Και επειδή δεν νομίζω να υπάρχουν «πολιτικοί παρατηρητές» με γνώσεις Πολιτικής, ας ανταλλάσσουμε μεταξύ μας πολιτικές σκέψεις.
Το αθηναϊκό σύστημα, ακριβώς με το «εμείς νάμαστε καλά» εκφράζει στο έπακρο τη θεμελιώδη φιλελεύθερη αρχή του ατομικού δικαιώματος στην ιδιωτική απόλαυση με εχθρό της το κράτος, το οποίο αντιλαμβάνεται σαν μια μεταφυσική ιδέα στη θέση της αληθινής κοινωνίας και των πραγματικών δημοκρατικών θεσμών.
Ως εκ τούτου, «η χώρα, ως σύνολο εμφανίζεται διεθνώς χωρίς αξιοπρέπεια και γίνεται κλωτσοσκούφι», μόνον ως προς την έλλειψη Ισχύος και μόνον ως προς την ψευδαίσθηση πως οι Ρωμιοί ανά τη χώρα μας έχουν την ίδια (φιλελεύθερη) νοοτροπία με τους Αθηναίους-Γραικούς.
Οι ψευδαισθήσεις που βαραίνουν δεν είναι τόσο αυτές των Ρωμιών αλλά αυτές των Γραικών και των ξένων.
Η υποκουλτούρα της αστικής μας τάξης θεωρεί τα μπουζούκια σημαντικότερα από τον Παρθενώνα και προπαντός κάθε τι δυτικό σπουδαιότερο από το ελληνικό λόγω των αντιδημοκρατικών πιστεύω του «φιλελευθερισμού» = της «θρησκευητική» (οντολογικής) πίστης των Δυτικών στην εχθρική σχέση Ατόμου-Κράτους. Φτάσαμε στον 21ο αιώνα και δεν κουνιέται φύλλο για την εσκεμμένη καταστροφή της (δημοκρατικής ) μεσαίας τάξης των ανθρώπων της Παραγωγής και των Αξιών. Τα κράτη ξεζουμίζουν τη φτωχολογιά για να κάνουν τα στραβά μάτια στην απουσία πόρων από τους πλούσιους (ακόμα και τους μικρομεσαίους, όχι μόνο τα καπιταλιστικά μεγαθήρια). Άμα ήθελαν θα εντόπιζαν εδώ και τώρα τον κάθε φοροφυγά και θα καταργούσαν το δημοκρατικό καρκίνωμα της εξωχώριας φορολογίας.
Η ελληνική προσπάθεια για εκσυγχρονισμό εμποδίστηκε από έξω συστηματικά και συνεχίζεται με πρόγραμμα μέχρι σήμερα. Το ίδιο και άνθιση της αστικής τάξης βρήκε εμπόδιο τον διεθνή μαρασμό της δημιουργικότητάς της . Όλο και μικρότερη, με όλο και πιο αλλοιωμένα κοινωνικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά μετατράπηκε στον μακιαβελικό φαταουλισμό της διεθνούς κατάστασης.
Ο Α. Παπανδρέου εμφανίστηκε να δίνει μια ελπίδα νεκρανάστασης της παραγωγικής τάξης, συμπεριλαμβανομένης και της αγροτικής οικογένειας. Στη θέση όμως του δημιουργικού κυττάρου της ελληνική οικογένειας, μπήκε η «οικογενειοκρατία» των ισχυρών. Η «αστική»-«φιλελεύθερη» νοοτροπία των ισχυρών υπήρξε ό,τι πιο δουλοπρεπές και προδοτικό.
Στην πράξη, αντί για ενδυνάμωση της κοινωνικής τάξης του δημοκρατικού κέντρου, της έδωσε τη χαριστική βολή. Αγνόησε τους Ρωμιούς και επέβαλε την υποτιμητική εικόνα των Γραικών (του λαμόγιου) σαν τον τυπικό Νεοέλληνα.
Ο ίδιος έκανε εθνικό λάβαρο τον ιδιωτικό βίο σε βάρος του δημοσίου, το «αστικό»-«φιλελεύθερο»…
Δέν πρέπει να συγχέεται ο κοινοβουλευτισμός (ολιγαρχικό πολίτευμα) με τη δημοκρατία.
Αυτό είναι το θεμελιώδες ψεύδος που επικρατεί σήμερα στη Δύση και όχι μόνο.
Χρόνια πολλά για τη χθεσινή γιορτή σας, και ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
July 25, 2021
1 προβολή, 8 σχόλια, άλλως
η σχετικότητα επί τήν ταχύτητα τού φωτός στό τετράγωνο,
σάν δέν πρόκειται γιά τόν τετραγωνισμό τού κύκλου, δηλαδή
ή γιά
PO(U)ST(ROU)-TRUTH, μ’ έναν τρόπο…