του Παντελή Σαββίδη
Η τραγωδία απαιτεί κάθαρση. Και η κάθαρση θα επέλθει. Κυρίως με την μετωπική αντιπαράθεση εναντίον όσων έχουν θέσει στόχο τους την αναπαραγωγή του εκάστοτε εξουσιαστικού αφηγήματος, έστω και αν οι ενέργειες της εξουσίας έβλαψαν κατάφωρα την κοινωνία. Η περίπτωση των Τεμπών είναι μια τέτοια βαριά βλάβη. Θα αναδειχθεί και αν η κοινωνία επιθυμεί να την παρακάμψει, ας το κάνει. Δική της είναι η ευθύνη της πορείας της.
Τα Τέμπη ανέδειξαν την ανυπαρξία κράτους. Και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Ανέδειξαν ένα κράτος χωρίς συνοχή και χωρίς την ικανότητα να ιεραρχίσει τα προβλήματα. Ένα κράτος ευτελές στην πολιτική που ασκούν τα κόμματα που συγκροτούν την πολιτική του διάσταση. Όταν ένας νεαρός υπουργός της κυβέρνησης με ύφος χιλίων καρδιναλίων ζητά απο την αντιπολίτευση να ντρέπεται που έθεσε στη βουλή θέμα ασφάλειας των σιδηροδρόμων και μετά απο μερικές ημέρες δεκάδες νέοι άνθρωποι να χάνουν την ζωή τους σε σιδηροδρομικό ατύχημα, τότε κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στην πολιτική του Βασιλείου της Αθήνας.
Και όταν η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της επιχειρούν να περάσουν την αντίληψη ότι επρόκειτο για ένα ανθρώπινο λάθος και θα τιμωρηθεί ο υπαίτιος, αποκαλύπτεται ότι η κυβέρνηση, η βασικώτερη συνιστώσα του κράτους, δεν θέλει να το αλλάξει.
Το κράτος δεν θα αλλάξει. Και αυτή είναι η διαρκής τραγωδία μας. Δεν θέλουν να το αλλάξουν αυτοί που έχουν την δύναμη να το κάνουν. Διότι αυτό είναι το κράτος που επιθυμούν. Είναι το κράτος που λυμαίνονται. Ο εξορθολογισμός του θα περιορίσει τις δυνατότητές τους να το απομυζούν.
Αυτό το κράτος, όμως, είναι επικίνδυνο για όλους εμάς. Διότι οι σαθρές δομές του δεν εξικνούνται στη λειτουργία των σιδηροδρόμων ή σε ένα ανασφαλές οδικό δίκτυο. Η λογική του ημετέρου που θα το αναπαράγει απο την θέση που θα τοποθετηθεί είναι η κυρίαρχη ιδεολογική συνιστώσα του.
Όλοι οι καίριοι τομείς του κράτους, όλοι οι θεσμοί του λειτουργούν με την ίδια λογική, την ίδια νοοτροπία, την ίδια ιδεολογία. Στην περίπτωση του σιδηροδρόμου είχαμε την τραγωδία των Τεμπών. Τι θα γίνει στην περίπτωση που χρειασθεί η ενεργοποίηση άλλων θεσμών, όπως οι Ένοπλες Δυνάμεις;
Ειλικρινά, δεν υπονοώ τίποτε για την σημερινή ηγεσία τους, την οποία σέβομαι και πολλοί επαινούν, αλλά είναι διαχρονική η συνήθεια να τοποθετούνται επικεφαλής οι φίλα προσκείμενοι στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Με τη νοοτροπία που υπάρχει στην κρατική λειτουργία, θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στην κρίσιμη στιγμή; Πέρα απο όσα όλοι λέμε για να κρατήσουμε ψηλά και το ηθικό και του στρατεύματος και της κοινωνίας;
Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους θεσμούς των Σωμάτων Ασφαλείας. Και αναφέρομαι σε αυτούς διότι αν χρειασθούν- ο μη γένοιτο- απο την αποτελεσματικότητά τους θα εξαρτηθεί η ύπαρξή μας.
Το δεύτερο που θα ήθελα να σχολιάσω είναι η πολιτική νοοτροπία των πρωθυπουργών του. Σε κρίσιμες στιγμές λένε ένα “αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη” και τελείωσαν. Αναλαμβάνουν μετά οι κομματικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί τους για να “καθαρίσουν”.
Ο σημερινός πρωθυπουργός με όσα μπορώ να φέρω στη μνήμη μου, ανέλαβε δύο φορές την πολιτική ευθύνη. Την μια με τις υποκλοπές, για τις οποίες μας είπε ότι δεν γνώριζε και αυτό απο μόνο του ήταν αιτία προβληματισμού (αν δεν γνώριζε τις υποκλοπές, πόσα άλλα δεν γνωρίζει ασκώντας την εξουσία) και μια με τα Τέμπη. Την μια απέπεμψε άμεσους συνεργάτες του, την άλλη, το βάρος θα πέσι στον Σταθμάρχη. Πόσες φορές ο πρωθυπουργός πρέπει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για να την νοιώσει βαριά στους ώμους του; Και τι σημαίνει αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη;
Κομβικό σημείο της νεότερης πολιτικής εξέλιξης της χώρας υπήξε ο Διχασμός του 1916. Η χώρα χωρίσθηκε στα δύο και απο τότε το μίσος των δύο μερών δεν έχει κατασιγάσει.
Ο Διχασμός δεν τελείωσε το 1922. Συνεχίζεται ως σήμερα με την άθλια χρήση της προδοσίας εκατέρωθεν.
Εκείνος ο Διχασμός είναι που κινεί υποσυνείδητα την σημερινή πολιτική συμπεριφορά μας. Διακρίνεται σε μια κατακερματισμένη κοινωνία που αναζητά σανίδα σωτηρίας. Η ίδια δεν δείχνει να μπορεί να την βρει. Και η πνευματική της τάξη η οποία θα μπορούσε να την βοηθήσει, δεν υπάρχει. Είναι τρομερή η πνευματική ρηχότητα στο δημόσιο λόγο. Οι διανοούμενοι εξ ορισμού, ασκούν κριτική στην εξουσία. Στην Ελλάδα υπηρετούν την εξουσία. Η πολιτική της τάξη προσπαθεί να γαντζωθεί πάση θυσία απο την εξουσία (τα λεφτά και η δόξα είναι πολλά) και η οικονομική της τάξη θέλει ένα αποσαθρωμένο κράτος για να το λυμαίνεται.
Θα μου πείτε δεν αφήνω καμιά αχτίδα αισιοδοξίας. Καλύτερα. Να ενσκήψουμε στις τεράστιες αδυναμίες μας και να επιχειρήσουμε να τις λύσουμε. Ποιοι θα το κάνουμε; Εδώ δεν έχω απάντηση.
ΥΓ1: Είναι επιτακτική ανάγκη η χώρα να πάει σε εκλογές. Η Κυβέρνηση δεν θα μπορεί απο δω και πέρα να κυβερνήσει. Η αμφισβήτησή της είναι έντονη. Θα αντιμετωπίζει καθημερινά ταραχές. Ο ήδη ξεχαρβαλωμένος κρατικός τομέας δεν θα μπορεί να λειτουργεί. Η πρόταση για άμεσες εκλογές δεν αποσκοπεί πουθενά αλλού απο το να αναλάβει τις ευθύνες της η κοινωνία. Και να υπάρξει μετά απο αυτές μια ανασύνταξη και του κράτους. Για να επιτευχθεί χρειάζεται μια πολυκομματική κυβέρνηση. Για να κατασιγάσουν και τα πάθη και για να αναπτυχθεί κουλτούρα συνεργασίας. Οι εντάσεις είναι επικίνδυνες.
ΥΓ2: Η Κάθαρση που απαιτεί η Τραγωδία είναι η δημιουργία ενός σύγχρονου, δημοκρατικού, λειτουργικού κράτους.
“Θα αντιμετωπίζει καθημερινά ταραχές.”
Από ποιόν;
Είναι μια εβδομάδα τώρα ,αγαπητέ κ.Σαββίδη, που με αφορμή το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών γράφετε σπουδαία άρθρα προβληματισμού και φρονηματισμού των νεοελλήνων ,που εδώ και πολλά χρόνια ”ζούσαν στον κόσμο τους” και μετά τις κρίσιμες εκλογές που θα έχουμε μέχρι της 7 Ιουλίου ,που λήγει η 4ετία της σημερινής κυβερνήσεως θα ξαναζήσουν σαυτόν τον κόσμο τους ακριβώς γιατί δεν έμαθαν να σκέπτονται αλλά μόνο να θυμώνουν και ”εν θυμώ μη λέγε, μη πράττε ”. Αυτή η αρχαία φράση πρέπει να γίνει η πυξίδα για την δημιουργία ενός σύγχρονου δημοκρατικού και λειτουργικού κράτους και αυτό πρέπει να στηρίξετε πρώτα εσείς οι δημοσιογράφοι και στη συνέχεια όλοι οι Έλληνες.
Οι εθνικοί διχασμοί στους οποίους αναφερθήκατε οφείλονται στο θυμικό των τότε ηγετών που παρέσυραν και Έλληνες και τον ελληνισμό στην καταφρόνια , διχασμό που τον ανανέωσαν οι ηγέτες μας -γνωστοί και μη εξαιρετέοι-στην Μεταπολίτευση και μας έφτασαν ως εδώ διχασμένους και απογοητευμένους.
Με εξέπληξε η αναφορά σας στις Ένοπλές Δυνάμεις και στο ενδεχόμενο πολεμικής τους εμπλοκής τους γιατί εδώ και δύο χρόνια απόστρατοι και ειδικοί αναλυτές υποστήριζαν σε εκπομπές σας και σε άρθρα τους το πρώτο πλήγμα και στην Κύπρο ,χωρίς να προβληματίζονται για την ποιότητα και τον πατριωτισμό του προσωπικού τους. Όσο για τα Σώματα Ασφαλείας ,
που τα ευνουχίσαμε εδώ και 40 χρόνια ηττώνται καθημερινώς και από ολιγάριθμους και οι ”δημοκράτες” -ηγέτες και άλλοι- απολαμβάνουν το θέαμα.
Τώρα στα ειδικότερα που αναφέρονται στο άρθρο σας .
Ο νεαρός υπουργός παραιτήθηκε από τα υπουργικά του καθήκοντα για λόγους πολιτικής ευθιξίας. Δεν παραιτήθηκε από την πολιτική ούτε έχει καταδικαστεί με 13-0 και το τι θα κάνει αυτός και το κόμμα του δεν ”πέφτει ο λόγος” στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Αυτά λέει η λογική .
Όπως η λογική λέει ότι ο σταθμάρχης που ομολόγησε την ευθύνη του δεν είναι ”αποδιοπομπαίος τράγος” αλλά έχει ονοματεπώνυμο και είναι αυτός που δεν έκανε σωστά την δουλειά του ,όπως την έκαναν εκατοντάδες προκάτοχοι του και δεν είχαμε δυστυχήματα.
Μόνο η ατομική ευθύνη κτίζει την συλλογική , η οποία χωρίς την ατομική είναι απάτη .
Θα τελειώσω με την φράση της κυρίας Ρέας Βιτάλη σε άρθρο της, που την προσυπογράφω,.
” Η αλλαγή θα έρθει από τις μονάδες και από τις μανάδες. Να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας στο ”είναι απολύτως δική σου ευθύνη”.
Θα τελειώσω
Κάποια σκόρπια σχόλια.
1. Τα πάθη και ο διχασμός όχι μόνο δεν έχουν κατασιγάσει, αντίθετα με το δημοψήφισμα του 2015 ενισχύθηκαν σε υπερθετικό βαθμό.
2. Οι πολυκομματικές κυβερνήσεις έχουν δοκιμασθεί και έχουν αποτύχει, όπως έδειξε η βραχύβια περίπτωση της κυβέρνησης Παπαδήμου. Η χώρα δεν έχει κουλτούρα συνεργασίας και αυτό το βλέπουμε στην μικροκαθημερινότητα, στις επιχειρήσεις, στην πολυκατοικία μας κ.ο.κ.
3. Η κυβέρνηση έχει ακέραια την ευθύνη για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Όχι αυτό που της αναλογεί, όπως ισχυρίσθηκε χθες το βράδι στην ΕΡΤ ο Γεωργιάδης. Ακέραια. Τελεία και παύλα.
Διότι ο σταθμάρχης μπορεί να πάθει συγκοπή την κρίσιμη στιγμή. Άρα απαιτείται να έχεις τεχνολογία που θα διορθώσει το λάθος. Ποιο κλειδί και ιστορίες γι’ αγρίους τώρα; Σιγά την τεχνολογία κιόλας. Για GPS και software μιλάμε. Σιγά τα ωά.
Ούτε αποτελεί δικαιολογία ότι ο ανίκανος Σπίρτζης δεν είχε κάνει αντίστοχα τίποτα και ότι έδωσε το ok να πουληθεί κοψοχρονιά ο ΟΣΕ στους Ιταλούς. Η ΝΔ ψηφίστηκε για να λύσει τα προβλήματα που παρέλαβε. Δεν ενδιαφέρει κανέναν το παρελθόν. Έτσι για να είμαστε συνεννοημένοι.
4. Η ΝΔ θα πρέπει να πείσει ότι θα κάνει οτιδήποτε χρειαστεί, για να μην έχουμε ξανά τέτοια τραγωδία. Ούτε στα τρένα, ούτε στα καράβια, ούτε στα χιονοδρομικά κέντρα, ούτε στα αυτοσχέδια λούνα πάρκ που στήνει ο κάθε απίθανος σε πλατείες και γειτονιές, επειδή γνωρίζει τον κάθε βλαχο-δήμαρχο, να πούμε.
Θεωρώ ότι θα δοθεί η δεύτερη ευκαιρία στη ΝΔ, αλλά με μεγάλη δυσκολία. Απλά οι ανεκδιήγητοι συριζαίοι, είναι 5 φορές χειρότεροι και εντελώς ανάλγητοι όπως έδειξαν με τα γεγονότα στο Μάτι.
Θα συμφωνήσω μαζί σας κ. Σαββίδη, αλλά θεωρείτε ότι μια συγκυβέρνηση ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ (στα πλαίσια μιας πολυκομματικής κυβέρνησης) θα μπορούσε να δώσει λύση;
Μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε σοβαρά να αλλάξουμε εκ βάθρων το σημερινό πολιτικό σύστημα; Ένα πρώτο βήμα θα μπορούσε να ήταν η απαξίωση όλων των κομμάτων, κυρίως αυτών που προσβλέπουν στην εξουσία, της σημερινής βουλής.
Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι ανθρώπους με όραμα και διαφορετική νοοτροπία και όχι παιδιά του κομματικού σωλήνα. Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν αλλά η σκιά των κομμάτων εξουσίας και η διαπλοκή δεν τους επιτρέπουν να φανούν.
Είναι, θεωρώ, υποχρέωση της κοινωνίας να τους εντοπίσει και να τους αναδείξει!
“Οι διανοούμενοι εξ ορισμού, ασκούν κριτική στην εξουσία. Στην Ελλάδα υπηρετούν την εξουσία.”
Επίσης οι διανοούμενοι έχουν καθήκον να προτείνουν κατευθύνσεις για την αναγέννηση της χώρας, όπως και επιστημονικά τεκμηριωμένες λύσεις για την διόρθωση των κακώς κειμένων. Όμως προκειμένου οι παρεμβάσεις της διανόησης να είναι εποικοδομητικές, υπάρχει μία προϋπόθεση: ο πνευματικός κόσμος να αγαπάει και να σέβεται το εθνικό αίσθημα.
Τι κάνουν οι διανοούμενοι της Ελλάδας; Βρίζουν την Ελλάδα και τον ελληνισμό. Ταυτίζουν την εξουσία με το έθνος και φορτώνουν τον λαό με ψεύτικες ενοχές για την κατάντια του. Εν τέλει διαδίδουν το μίσος κατά του ίδιου μας του εαυτού.
ΥΓ Προχθές στην βάση του αγάλματος του Κολοκοτρώνη στην Αθήνα οι γνωστοί άγνωστοι βανδαλιστές έγραψαν ένα σιχαμερό προσβλητικό σύνθημα κατά του έθνους. Η κυρίαρχη διανόηση απεργάζεται συνεχώς την απαξίωση της συλλογικής μας ταυτότητας και έτσι τρέφει αυτές τις συμπεριφορές τις αντεθνικής προπαγάνδας. Υπάρχει 5η φάλαγγα μέσα στην ελληνική κοινωνία και από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η κάθαρση.
Συμφωνῶ καί μέ τόν Χρῆστο καί μέ τόν Α.Δ.Δ. σέ πολλά.
Νομίζω ὅτι πρέπει νά σκεφτοῦμε νά ἀλλάξουμε τό σημερινό πολιτικό σύστημα, χωρίς νά δ ι ώ ξουμε τούς ἀνθρώπους ὡς ἀποδιοπομπαίους τράγους μαζί μέ ὅλο τό παρελθόν. Ἔχουν ἀμαυρωθεῖ κάποιες σελίδες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἔχει χρεωθεῖ ὁ Ἑλληνισμός χωρίς νά πρέπει, γιατί ἡ ἱστορία του εἶναι πολύ παλιά, πολύπλοκη καί βαθύτατα ἱερή καί ἀπόκρυφη. Ἄν ὑπάρχει μία βαρβαρότητα πού προσπαθεῖ νά ἐπιβάλει τήν γλώσσα της καί τούς τρόπους της, ὅπως πολύ σοφά ἔχει τονίσει ὁ ᾿Οδυσσέας ᾿Ελύτης, αὐτό πρέπει νά διερευνηθεῖ. Γνωρίζει ὁ καθένας τήν ταυτότητά του, τούς γονεῖς του, τούς γονεῖς τῶν γονιῶν του, τήν ἱστορία του. Ἔχει λαμπρές σελίδες ὁ ῾Ελληνισμός ὄχι ὡς ἐξουσία ἀλλά ὡς πολιτισμός ἀπό τήν ἀρχή του. Ἄν κάποιοι ὀνειρεύονται ἐξουσία καί ἔχουν τέτοιο στόχο, ἄς ἐρευνήσουν τό σπουδαῖο ἔργο τοῦ ῾Ελληνισμοῦ σέ κάθε σελίδα του γιατί αὐτό εἶναι στά ἀζήτητα. ᾿Αντίθετα ζητούμενο κάποιων εἶναι ἡ ἐνοχοποίηση ὅπου νομίζουν, χωρίς νά ἔχουν νά ἐπιδείξουν σοβαρό ἔργο δικό τους.
῾Υπάρχουν εὐτυχῶς καί σπουδαῖοι Ἕλληνες πού σκέφτονται σοβαρά.
Ελένη Π.:
“Ἄν ὑπάρχει μία βαρβαρότητα πού προσπαθεῖ νά ἐπιβάλει τήν γλώσσα της καί τούς τρόπους της, ὅπως πολύ σοφά ἔχει τονίσει ὁ ᾿Οδυσσέας ᾿Ελύτης, αὐτό πρέπει νά διερευνηθεῖ.”
Πρόκειται για την βαρβαρότητα που υποκατέστησε μέσω προπαγάνδας στον αξιακό μας κώδικα την έννοια του καθήκοντος με το εννοιολογικό δίπολο “δικαιώματα – υποχρεώσεις”. Το καθήκον είναι γέννημα του γνησίως ελληνικού τρόπου πολιτεύεσθαι, δηλαδή βρίσκεται στην βούληση ελευθέρων προσώπων να υπηρετήσουν το σύνολο, χωρίς να αναμένουν υλικές ή ηθικές ανταμοιβές. Η διαλεκτική (και η σύγκρουση ακόμα) μέσα στην ελληνική δημοκρατία γίνεται με γνώμονα το συλλογικό όφελος, το οποίο βιώνεται ως καθήκον εκπορευόμενο από την ιερότητα της Πολιτείας.
Αντίθετα το δίπολο “δικαιώματα – υποχρεώσεις” είναι απότοκος του δυτικού φεουδαλισμού, στον οποίο ο ανώτατος άρχων αποδίδει περιορισμένες εξουσίες στους υποτελείς βασάλους του έναντι ανταλλαγμάτων. Το δυτικό κοινωνικό συμβόλαιο διεύρυνε τον αριθμό των συναλλασσομένων μερών, αλλά παραμένει μία σχέση δούναι και λαβείν, με την διαφορά ότι κοινωνικοποιήθηκαν οι πόροι -γιαυτό στην Δύση τα κράτη λειτουργούν αρκετά αποτελεσματικά.
Στο ελληνικό κράτος η βάρβαρη υποκατάσταση της έννοιας του καθήκοντος από το σύμπλοκο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, χωρίς μάλιστα κοινωνικοποίηση των πόρων, οδήγησε στην κοινωνικοποίηση της διαφθοράς. Έτσι παγιώθηκε στα καθ’ ημάς μία ακατάστατη μορφή ιδιότυπης φεουδαρχίας (παροχή υποταγής στο κόμμα με αντάλλαγμα αξιώματα στον κρατικό μηχανισμό). Ένα τέτοιο παράδειγμα νεοελληνικού φέουδου αποτελεί και ο ΟΣΕ.
Τεστ
Πολύ καίριο σημεῖο ἐπισημαίνεις. Τό ἐννοιολογικό δίπολο “δικαιώματα – ὑποχρεώσεις”, ὅπως τό λες, δέν ἔχει τόν ἄνθρωπο στήν θέση τοῦ δημιουργοῦ ἀνθρώπου ὅπως τήν ἐννοεῖ ὁ ῾Ελληνισμός. ῾Ο ἄνθρωπος-δημιουργός δέν αἰσθάνεται δικαιώματα-ὑποχρεώσεις ἀλλά εὐθύνη γιά τήν δημιουργία του, δημιουργεῖ ὁ ἴδιος, δέν παίρνει ἀπό κάποιον ἄλλον χαριστικά, εἶναι παραγωγός, δέν εἶναι ὑπάλληλος ἤ εἰσοδηματίας. Δέν ἔχει νά κάνει μέ τήν σχέση ἐργασίας ἀλλά μέ τήν συνείδηση καί τήν θέση τοῦ ἀνθρώπου στό κοινωνικό καί πολιτικό γίγνεσθαι. Καί ἕνας ὑπάλληλος μπορεῖ νά σκέφτεται δημιουργικά ὡς συμμέτοχος σέ ἕνα ἔργο ἀλλά καί ὁ εἰσοδηματίας μπορεῖ νά μήν σκέφτεται δημιουργικά.
Οὕτε τό καθῆκον μόνο εἶναι στήν σκέψη τοῦ δημιουργοῦ, εἶναι πολύ περισσότερο ἀπό αὐτό, εἶναι ἡ εὐθύνη τῆς δημιουργίας συνεχῶς.
Ὅταν οἱ Ἕλληνες πρόσθεσαν τά φωνήεντα στόν γραπτό λόγο, πρέπει νά ἦταν στήν περίοδο πού ὁ ἄνθρωπος ἔγινε παραγωγός καί προστέθηκαν ἔννοιες ὅπως τό γίγνεσθαι πού εἶναι μία δημιουργική διαδικασία. Δηλαδή οἱ ἄνθρωποι δέν ἔπαιρναν τούς ἕτοιμους καρπούς ἀλλά καλλιεργοῦσαν, εἶχαν τήν εὐθύνη τῆς καλλιέργειας. Περίμεναν ἀπό τόν σπόρο νά γίνει δένδρο καί καρπός.
Ἡ βαρβαρότητα πού περιγράφεις κρατάει τόν ἄνθρωπο σέ θέση ὑποδεέστερή του. Τό γίγνεσθαι τοῦ ἀνθρώπου εἶναι να γίνει δημιουργός καί ὁ Ἑλληνισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία ἔχουν αὐτόν τόν σκοπό.
Ἡ βαρβαρότητα πού ἀναφέρει ὁ Ἐλύτης εἶναι χειρότερη γιατί δέν σέβεται τήν ταυτότητα τοῦ ἀνθρώπου.
“Οὕτε τό καθῆκον μόνο εἶναι στήν σκέψη τοῦ δημιουργοῦ, εἶναι πολύ περισσότερο ἀπό αὐτό, εἶναι ἡ εὐθύνη τῆς δημιουργίας συνεχῶς.”
Ακριβώς. Θα μπορούσαμε να σημειώσουμε ότι η ιερότητα του καθήκοντος εδρεύει στην ευθύνη της δημιουργίας με σκοπό το κοινό όφελος. Τότε μόνον, όταν το ζητούμενο είναι το κοινό όφελος, δικαιώνεται ακόμα και η θυσία στον βωμό του καθήκοντος. Αυτή την σχέση μεταξύ προσωπικής θυσίας και συλλογικού οφέλους διασώζει με συγκλονιστικό τρόπο το δημοτικό τραγούδι “του γεφυριού της Άρτας”. Η τραγικά θυσιαζόμενη γυναίκα του πρωτομάστορα μετατρέπει την κατάρα σε ευχή για την στερέωση του γεφυριού (η δημιουργία για το κοινό όφελος), γιατί αν το καταριόταν να πέσει, θα μπορούσε να σκοτωθεί και ο αδερφός της (“τι έχω αδερφό στην ξενιτιά, μη λάχει και περάσει”).
Αυτοί οι χρυσοδάκτυλοι που κατέστρεψαν τον ΟΣΕ, περιφρονώντας κάθε ίχνος καθήκοντος, αδιαφόρησαν για το κοινό καλό και δεν σκέφτηκαν ότι μέσα στο μοιραίο τραίνο θα μπορούσε να βρίσκεται και το παιδί τους.
Νομίζω ὅτι ἡ Δύση ἐκπαιδεύει τούς πολίτες της μέ τήν ἔννοια τοῦ καθήκοντος καί τά καταφέρνει. Δέν εἶναι μία ἰδεατή ἔννοια ἐκεῖ τό κοινό καλό, βλέπουν τό ἀποτέλεσμα τοῦ καθήκοντος στήν ὀργάνωση τῆς κοινωνίας τους καί γύρω τους. Ἡ ἀντιγραφή τοῦ συστήματος αὐτοῦ στήν Ἑλλάδα δέν ἔχει ἀποδώσει καί γιατί δέν εἶναι φτιαγμένο γιά ἐμᾶς καί γιά ἄλλους λόγους πού πρέπει νά ἐρευνήσουμε.
Τό καθῆκον δέν εἶναι ἀπαραίτητα ἱερό, μπορεῖ νά εἶναι μιά συνήθεια καί ἴσως ὄχι πάντα γιά καλό, παράδειγμα οἱ Γερμανοί Ναζί.
Γιά τίς θυσίες ὑπάρχουν πολλές περιπτώσεις, ἡ θεά Ἄρτεμις δέν δέχθηκε τήν θυσία τῆς Ἰφιγένειας, ἐπενέβη ἔγκαιρα, ὁ ἕνας Διόσκουρος μοιράσθηκε τήν ἀθανασία του μέ τόν ἀδελφό του τόν μή ἀθάνατο Διόσκουρο. Ἡ αὐτοθυσία εἶναι ἔνδειξη ἡρωϊσμοῦ. Ἀλλά καί τά δημιουργικά ἔργα δέν στεροῦνται θυσιῶν, δέν μιλάω γιά τά γεφύρια πού ἔστησαν οἱ πρωτομάστορες πῶς καί γιατί γνωρίζουν αὐτοί, ἀλλά γιά τόν κόπο, τό φιλότιμο, τήν ἀνιδιοτέλεια πού χρειάζονται ὄχι μόνο γιά τό κοινό καλό ἀλλά καί γιά τό ἀτομικό καλό, τήν ψυχική ἀνάταση.
Δέν ὑπάρχει χειρότερο ἀπό τό νά φεύγουν νέοι ἄνθρωποι ὄχι μόνο γιά τούς ἀγαπημένους τους ἀνθρώπους ἀλλά καί γιά τούς ἴδιους πού ἡ ψυχή τους αἰσθάνεται τήν ἔλλειψη καί ἡ μόνη παρηγόρια τῆς ψυχῆς εἶναι ὅτι τήν θυμοῦνται.
Ἄς σκεφτοῦμε καί τίς συνέπειες.
Δυστυχώς διακρίνω πάλι την τάση να ανεβάζουμε αυθαίρετα τον πήχη.
Εγώ θα πρότεινα κάτι πιο απλό ως πρώτο βήμα:
έναν διάλογο για τις πολιτικές ευθύνες.
Γιατί είναι άστοχο να προτιμάει κανείς τα δυσκολότερα από τα ευκολότερα επειδή και μόνο τα ευκολότερα δεν τα πετυχαίνει.
Το σύγχρονο, δημοκρατικό και λειτουργικό κράτος προϋποθέτει τίμιους, δημοκράτες και ηγέτες πολιτικούς.
Τέτοιοι δεν υπάρχουν άρα κράτος δεν θα έχουμε ΠΟΤΕ. Θα έχουμε κυβερνήσεις που θα λιμαίνονται την εξουσία με “δημοκρατικό” τρόπο και όταν γίνονται κρίσεις θα συγκροτούν πολιτικές επιτροπές διερεύνησης.
@Δώρα
τίμιους, δημοκράτες και ηγέτες πολιτικούς αξίζουν μόνο οι πολίτες από τους οποίους προέρχονται τέτοιοι.