Η σχέση της Αριστεράς με την Δημοκρατία… Μια επικίνδυνη φαρσοκωμωδία που δεν πρέπει να βρει αφελείς

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η φαρσοκωμωδία την οποία παρακολούθησε όλη η Ελλάδα, κατά την διάρκεια της ζωντανής μετάδοσης του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν η εξαίρεση του κανόνα. Αυτός είναι ο κανόνας για την Αριστερά, σε όλες τις φυσιογνωμικές ή διαχειριστικές της παραλλαγές. Από την κομμουνιστική μέχρι και την λάιτ εκδοχή… Από τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ότι δικαιούται να ασκεί κυβερνητική ή κρατική εξουσία, μέχρι την συμπεριφορά της στο μαζικό κίνημα αλλά και σε ότι αφορά στον σεβασμό που θα έπρεπε να επιδεικνύει αλλά δυστυχώς ΔΕΝ επιδεικνύει, απέναντι στις επιλογές, στις υποδείξεις και στις προτεραιότητες των πολιτών…

Αυτή είναι η σχέση της Αριστεράς με την Δημοκρατία… Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται την έννοια της συντροφικότητας. Αυτή είναι η μοίρα που επιφυλάσσεται κατά κανόνα στην αντίθετη άποψη και πολύ περισσότερο στην συγκροτημένη και ευρεία διαφωνία με την άποψη που κυριαρχεί ή που θα ήθελαν οι πολιτικοί της εκφραστές να την καταστήσουν κυρίαρχη στα όργανα, στα κομματικά επιτελεία και εν τέλει στην ίδια την κοινωνία.

Υβρις, χλευασμός, στοχοποίηση, περιθωριοποίηση, εχθρική αντιμετώπιση, πολεμική και εξοβελισμός της αντίθετης άποψης και των ανθρώπων που την ενστερνίζονται. Η συντροφικότητα, η συντεταγμένη πορεία και η περιβόητη οργανωτική ενότητα, αποδεικνύεται ότι είναι φούμαρα για τους αφελείς. Ισχύουν μόνον όταν υπάρχει συμφωνία με την κυρίαρχη άποψη ή εάν θέλετε ισχύουν μόνον, όταν και για όσο διάστημα δεν εκδηλώνεται διαφωνία.

Όταν η συμφωνία ή η σχετική ταυτοσημία των απόψεων διαρραγεί, ακόμη και για τα απλούστερα, τότε η περίφημη συντροφικότητα πάει περίπατο. Αντικαθίσταται από την αποστροφή, αλλά ακόμη και από το μίσος απέναντι στον διαφωνούντα, έστω και εάν αυτός είναι πατέρας, αδελφός, μητέρα, φίλος, συνάδελφος, συνεργάτης κοκ. Η άρνηση του Αριστερού να αποδεχτεί ότι δεν διαθέτει το αλάθητο και ότι ο μέχρι χθες συνοδοιπόρος του, έχει το δικαίωμα σε μια άποψη διαφορετική και σε ένα αφήγημα που δεν θα ταυτίζεται αναγκαστικά με το δικό του, δημιουργεί τραγικές καταστάσεις ακόμη και μέσα στην ίδια οικογένεια. Φαντάζεται λοιπόν κανείς τι συμβαίνει κατά μείζονα λόγο μέσα στα κόμματα ή ευρύτερα μέσα στην κοινωνία. Και προφανώς αντιλαμβάνεται ο καθένας ποιο είναι το αποτύπωμα στο πολιτικό επίπεδο, όταν στις εσωκομματικές διαδικασίες, το αυτονόητο και το ευκταίο, εκλαμβάνονται ως σύνθημα για την έναρξη μιας ανελέητης πολεμικής. «Ο σύντροφος έχει απόψεις» λένε… Στέλνοντας έτσι στο πυρ το εξώτερον ΚΑΙ την συντροφικότητα ΚΑΙ την πολιτική σκέψη…

Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο το γεγονός ότι η ιστορική διαδρομή της Αριστεράς (κυβερνώσας, κρατικής, πολιτικής αλλά και μέσα στην κοινωνία) είναι ταυτισμένη με επεμβάσεις (βλέπε Γερμανία το ’53, Ουγγαρία το ’56, Τσεχοσλοβακία το ’68 κλπ), με πολύ σκληρές μυστικές υπηρεσίες (βλέπε Στάζι, Σιγκουρίμι, Κα-Γκε-Μπε, Σεκιουριτάτε κλπ) με καταστροφικούς εμφυλίους και επικίνδυνες μετεμφυλιακές εμμονές, με πρακτικές συλλήβδην και με συνοπτικές διαδικασίες αποδόμησης στελεχών της (βλέπε Πλουμπίδης, Βελουχιώτης, Κάππος κλπ) με πογκρόμ και «παραθεριστήρια» διαφωνούντων (βλέπε Γκούλαγκ), με αλλεπάλληλες διασπάσεις (βλέπε την πανσπερμία Αριστερών και Κομμουνιστικών κομμάτων στην Ελλάδα), με κατάφορη περιφρόνηση ή ακόμη και παραβίαση της λαϊκής βούλησης (βλέπε τον αυθαίρετο χαρακτηρισμό των συλλαλητηρίων για την Μακεδονία ως «συλλαλητήρια φασιστικά» ή την αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ στο δημοψήφισμα) και εν τέλει με την φαιδρή πορεία ενός ολόκληρου πολλά υποσχόμενου κατά τα λοιπά κόσμου (του «Σοσιαλιστικού») ο οποίος εν τέλει κατέρρευσε με πάταγο, αφήνοντας πίσω του αποστροφή, μίσος, διχόνοια και διαρκείς δυσεπίλυτες εθνικές αντιπαραθέσεις.

Αυτή η πορεία ΔΕΝ είναι ανερμήνευτη… Η ρίζα του κακού, είναι ο Λενινισμός και πιο ιδιαίτερα η τραγική Λενινιστική προσέγγιση για το «Κόμμα νέου τύπου» και η προκλητικά μανιχαϊστική αντίληψη που την διαπερνά, στην βάση της οποίας δομείται διαχρονικά η αριστερή «δημοκρατική» κουλτούρα. Το αυτονόητο δικαίωμα των μελών σε μια άποψη διαφορετική, σε μια διαφορετική πολιτική επεξεργασία, δεν κατέστη δυνατόν να επιβιώσει μέσα στις Συμπληγάδες της μονολιθικότητας και αυτό το γεγονός τροφοδότησε διαρκείς και αλλεπάλληλες διασπάσεις, ενώ την ίδια στιγμή αυστηροποιούσε, σχεδόν αυτόματα και στο πλαίσιο ενός προληπτικού προστατευτισμού, τους όρους που μπορούν να εξασφαλίσουν μια ακόμη πιο ευρεία μονολιθικότητα, μια ακόμη πιο «βάρβαρη» υποταγή που αιτιολογείται ως εργαλείο το οποίο δήθεν υπηρετεί την πολιτική ενότητα και την αναγκαία εσωκομματική πειθαρχία.

Το ιδιαίτερο στοιχείο, είναι το γεγονός ότι οι εκάστοτε αποχωρούντες, την ώρα που καταγγέλλουν απηυδισμένοι αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση, φροντίζουν να πάρουν μαζί τους μετακομίζοντας σε νέα πολιτική στέγη, όλα τα κουσούρια που κατά τα λοιπά τους ενόχλησαν και τους οδήγησαν στην πόρτα της εξόδου. Το πρόβλημα λοιπόν ανακυκλώνεται, διότι οι παράμετροι που το συντηρούν, περνούν στο DNA του αριστερού πολίτη… Η συγκεκριμένη κουλτούρα που αποτυπώνει την εξαιρετικά ιδιότυπη σχέση της Αριστεράς με την Δημοκρατία ανατροφοδοτείται… Και το φαινόμενο των διασπάσεων, αλλά και του εσωτερικού διχασμού που οδηγεί σε διασπάσεις, περιοδικά ανακυκλώνεται μόλις εξασφαλιστεί η κρίσιμη μάζα των προσχημάτων που μπορεί να το αιτιολογήσει στα μάτια των «οπαδών».

Προφανώς τέτοια προβλήματα δεν παρουσιάζει μονάχα η Αριστερά. Στην Αριστερά απλώς αυτά τα προβλήματα είναι ο κανόνας. Τα ανατροφοδοτεί η πολιτική και οργανωτική ανασφάλεια… Τα ανακυκλώνει η μειωμένη πολιτική επάρκεια των στελεχών… Οι περιορισμοί των πολιτικών αναζητήσεων που αναγορεύουν σε αυτοσκοπό τις απαντήσεις με συγκεκριμένη φυσιογνωμία, ακόμη και εκεί που δεν είναι δυνατόν να εξασφαλιστούν… Οι εμμονές και οι ιδεοληψίες που αντιμετωπίζονται ως θέσφατα από τα οποία ουδείς δικαιούται να παρεκκλίνει…

Και εάν αναδεικνύουμε την οργανική και άρρηκτη σχέση όλων των παραπάνω με την Αριστερά, είναι γιατί η ίδια αρέσκεται να μοστράρει ως κάτι διαφορετικό, που δήθεν αντιστρατεύεται τις απεχθείς ακρότητες της Αστικής Δημοκρατίας.

Η αποκρουστική εικόνα λοιπόν η οποία επαναβεβαιώθηκε ΚΑΙ κατά την διάρκεια του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αποκαλυπτική των ταυτοτικών χαρακτηριστικών του αριστερού πολιτικού χώρου. Η Ανατολική Ευρώπη βίωσε το «μεγαλείο» αυτής της αντίληψης, ως συστημικό πρόβλημα το πραγματικό κόστος του οποίου δεν είναι εύκολο να αποτιμηθεί κι ας έχουν περάσει κοντά στα 40 χρόνια από την κατάρρευση.

Η Ελλάδα, το βίωσε ακόμη και στο επίπεδο της συστημικής διαχείρισης που δεν συνοδεύτηκε από ευρύτερες ανατροπές, με την οριστική ταφόπλακα στις προσδοκίες των πολιτών της και με μια Εθνική μειοδοσία που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου σε ολόκληρη την Βαλκανική.

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να υπενθυμίσει σε κάθε ευκολόπιστο, ότι η ουσιαστική απάντηση στα πολλαπλά αδιέξοδα, ακόμη και στις φασιστικού τύπου εκτροπές που καταγράφει στο διάβα της η Αστική Δημοκρατία, ΔΕΝ μπορεί να έχει αριστερό πρόσημο, διότι κάτι τέτοιο απλώς θα επιδείνωνε έτι περαιτέρω την θέση των πολιτών και την πραγματική κατάσταση της χώρας, ενώ θα οδηγούσε τους θεσμούς σε ολοκληρωτική κατάρρευση και θα επέφερε οριζόντια απαξίωση της καθημερινότητας των ανθρώπων.

Μόνο μια κοινωνία ενημερωμένη επαρκώς, με γνώμη και άποψη, με προσανατολισμό στην μαχητική διεκδίκηση, με φρόνημα πραγματικό και απαλλαγμένη πλήρως από εμμονές και ιδεοληψίες, μπορεί να αποτελέσει το αποτελεσματικό ανάχωμα στις καταστροφικές πολιτικές και να βάλει τον τόπο μας οριστικά και αμετάκλητα σε μια άλλη πορεία.