του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Μετά την ανατροπή που συντελέστηκε στις ΗΠΑ, πολιτικοί αναλυτές και αρθρογράφοι από ολόκληρο τον πλανήτη, έχουν επιδοθεί σε μια φρενήρη προσπάθεια, προκειμένου να καταδείξουν τις αιτίες της εκλογικής συντριβής της Κάμαλα Χάρις και των Δημοκρατικών, αλλά και την σχέση αυτών των αιτιών με τις αντίστοιχες αιτίες που άνοιξαν και πάλι, για λογαριασμό του Τραμπ και των Ρεπουμπλικανών, διάπλατες τις πόρτες του Λ. οίκου…
Η ντετερμινιστική αντίληψη η οποία φαίνεται να κυριαρχεί στην πλειοψηφία αυτών των αναλύσεων, δεν είναι μονάχα εύκολη και απλουστευτική στην χρήση της ως κλασικό ερμηνευτικό εργαλείο. Στην πράξη, συνιστά και ένα βολικό καταφύγιο για την προσπάθεια όλων εκείνων που ΔΕΝ θα ήθελαν να θέσουν το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων αλλά ΚΑΙ των δικών τους πολιτικών ευθυνών, για λογικές και αντιλήψεις που στήριξαν, συντηρώντας ένα ψευδεπίγραφο κλίμα δήθεν αποδοχής εκ μέρους των κοινωνιών, των καταστροφικών πολιτικών που κυριάρχησαν στις ΗΠΑ και στον Δυτικό κόσμο κατά την διάρκεια των προηγούμενων χρόνων.
Και βεβαίως, στην πιο ακραία εκδοχή της ερμηνευτικής λαθροχειρίας που επιστρατεύεται από συγκεκριμένα πολιτικά και μιντιακά κέντρα, υπάρχουν και εκείνοι οι δήθεν αναλυτές που από την πρώτη στιγμή έχουν επιδοθεί σε ένα κυνήγι μαγισσών, στην προσπάθειά τους να καταγράψουν τις κατηγορίες των ψηφοφόρων που καταψήφισαν τον Τράμπ κατά την διάρκεια της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης. Και το κάνουν, υπερτονίζοντας το ειδικό πολιτικό βάρος εκείνων που τον καταψήφισαν, αδιαφορώντας όμως πλήρως… ΚΑΙ για το κίνητρο… ΚΑΙ για την έκταση, αλλά ΚΑΙ για τον δυναμισμό εκείνων που τον υπερψήφισαν.
Φυσικά όλη αυτή η περί διαγραμμάτων συζήτηση, δεν γίνεται για να φωτίσει το πρόβλημα, ούτε βεβαίως για να τοποθετηθεί ανοικτά πάνω στα καινούρια δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί. Γίνεται για να συγκαλύψει κορυφαία στοιχήματα και κρίσιμα διακυβεύματα που καθόρισαν την εκλογική συμπεριφορά των Αμερικανών και που όλα δείχνουν ότι θα αποτελέσουν την θερμοκοιτίδα για την εμφάνιση και την εφαρμογή νέων επιθετικών πολιτικών που θα απορυθμίσουν εύθραυστες περιφερειακές ισορροπίες (με πολλές προκλήσεις αλλά και με όλους τους κινδύνους που ενσωματώνονται σε μια τέτοια εξέλιξη) και συνακόλουθα θα τροποποιήσουν την φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά…
Πρώτον: Οι Αμερικανοί κατά την διάρκεια αυτών των εκλογών, αυτό που κυρίως έκαναν, δεν ήταν να επιλέξουν απλώς ανάμεσα σε δυο υποψηφίους, με τα παραδοσιακά κριτήρια και συνυπολογίζοντας τα όποια επικοινωνιακά και τεχνικά λάθη ή επιτεύγματα του ενός ή του άλλου υποψηφίου, προκειμένου να οριστικοποιήσουν τις τελικές εκλογικές αποφάσεις τους.
Ο Τράμπ απέσπασε, όχι μονάχα την πλειοψηφία των εκλεκτόρων, αλλά την συντριπτική πλειοψηφία της ίδιας της αποκαλούμενης λαϊκής ψήφου σαρώνοντας τα πάντα, επειδή οι Αμερικανοί απέρριψαν συνολικά το εκφυλιστικό μοντέλο των Δημοκρατικών, το οποίο οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε δραματικό μετασχηματισμό την ίδια την φυσιογνωμία της χώρας τους.
Δεύτερον: Οι υπερβολές, η αμετροέπεια και η προκλητικά μεροληπτική πολιτική διαχείριση πίσω από την οποία στοιχήθηκε η διοίκηση των Δημοκρατικών, συνέβαλε τα μέγιστα ούτως ώστε οι Αμερικανοί ψηφοφόροι να αισθάνονται ότι η Αμερική, έχει πάψει πλέον να συμπεριφέρεται ως ηγέτιδα δύναμη και πολύ περισσότερο ως ατμομηχανή ενός συστήματος αδιαμφισβήτητης ισχύος που βάζει ανεξίτηλη την σφραγίδα του στο διεθνές σύστημα. Αντί γι’ αυτό, έχει μετατρέψει εαυτήν σε χορογράφο που συμπαρασύρει εκβιαστικά το σύνολο του Δυτικού κόσμου σε ένα εκφυλιστικό γαϊτανάκι, με καταστροφικές συνέπειες για την κοινωνική του συνοχή, την γεωστρατηγική του υπόσταση, αλλά και για την ίδια την διαχείριση κρίσιμων προκλήσεων που σχετίζονται με την ευρύτερη περιφερειακή ισορροπία.
Από αυτήν την άποψη, η ψήφος των Αμερικανών, ήταν πρωτίστως μια ψήφος – ανάχωμα σε μια ολιστική εκφυλιστική διεργασία με πολιορκητικό κριό την woke ατζέντα, μέσω της οποίας επιχειρήθηκε ο δραματικός μετασχηματισμός της καθημερινότητας των Αμερικανών και εν τέλει του ίδιου του βιωματικού τους μοντέλου.
Οι Αμερικανοί με την εκλογική τους επιλογή, γύρισαν με δυναμισμό και αποφασιστικότητα την πλάτη στην πολιτική ομάδα των Δημοκρατικών, υπενθυμίζοντάς τους ότι δεν είναι δυνατόν η Υπερδύναμη, να οδηγεί την κοινωνία της στην εκτεταμένη απορρύθμιση και στην καταστροφή, την μεσαία τάξη στον αφανισμό και αυτή να συνεχίσει να κάνει «υψηλή» πολιτική με επίκεντρο… το δικαίωμα στην Άμβλωση, την λαγνεία της ομοφυλοφιλίας, την αποθέωση των τρανς και τους λιβανωτούς στην λαθρομετανάστευση.
Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι με απλά λόγια κατέδειξαν, ότι δεν αποδέχονται πλέον η πολιτική ζωή της χώρας τους να καθίσταται όμηρος του Δικαιωματισμού και ανατροφοδότης των πολλαπλών και επικίνδυνων αδιεξόδων του.
Και ο Τράμπ είναι η λύση;;;
Το βέβαιο είναι ότι η Αμερική έχει ανάγκη την διέξοδο από αυτόν τον φαύλο κύκλο του κορεσμού και της αυτοκαταστροφής, με την υιοθέτηση μιας νέας επιθετικής ατζέντας, εάν θέλει να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στον σύγχρονο κόσμο των ισχυρότατων ανταγωνιστικών αντιθέσεων. Σε αυτό επικέντρωσε την επικοινωνιακή του τακτική ο Τραμπ. Και αυτό το στοίχημα υιοθέτησε στην πλειοψηφία της η Αμερικανική κοινωνία.
- Οι προκλήσεις είναι πολλές…
- Η φυσιογνωμία αυτών των προκλήσεων οι οποίες μοιραία θα «στοχοποιηθούν» από την μεταρρυθμιστική ατζέντα Τραμπ, είναι εξόχως συστημική με διαχρονικό καθεστωτικό αποτύπωμα…
Επομένως, η ευόδωση αυτού του εγχειρήματος, αν και δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει παρατεταμένο φυσιογνωμικό σοκ στην υπόσταση της Υπερδύναμης.
Αυτό που επίσης θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο, είναι το γεγονός ότι ο Τράμπ αποτελεί μια εξόχως αντισυμβατική φωνή, πολιτική συμπεριφορά και στάση, ο οποίος όμως έχει απόλυτη επίγνωση της συστημικότητάς του και αυτή είναι η κρισιμότερη ίσως διάσταση που δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί, για να εξυπηρετηθούν οι λογικές και οι αντιλήψεις όλων εκείνων που επιδιώκουν να χαϊδέψουν τα δικά τους αφτιά, παρομοιάζοντας με απεχθή Φρανκενστάιν τις δρομολογούμενες ανατροπές, που αναμένεται να αποτελέσουν τον κεντρικό άξονα της δεύτερης προεδρικής του θητείας. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;;;
Σημαίνει ότι ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, σε απόλυτη συνεργασία (και όχι ερχόμενος σε ρήξη) με τον σκληρό πυρήνα του βαθέως Αμερικανικού κράτους, θα επικεντρώσει την πολιτική του διοίκηση σε κρίσιμους τομείς που θα ανασυνθέσουν το μείγμα της Αμερικανικής ισχύος στην Οικονομία, στην Γεωπολιτική και στο ενδοσυμμαχικό, έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον, ενώ ταυτόχρονα, έχει ήδη προϊδεάσει τους πάντες για την απόφασή του να δρομολογήσει μια επιθετική διέξοδο από το παγιωμένο καθεστώς θεσμικών αγκυλώσεων που κατά την άποψή του λειτουργούν ως τροχοπέδη στην αποτελεσματική λειτουργία του κράτους.
Πρόκειται δηλαδή στην ουσία, για την εφαρμογή ενός δόγματος σοκ που θα φέρει την προσωπική του σφραγίδα, αλλά και ένα καθαρά οριοθετημένο ιδεολογικό πρόσημο, που θα ξεβολέψει πολλούς και θα ακυρώσει ακόμη και δρομολογημένες πολιτικές αναδιανομής της αναπτυξιακής πίτας, που επιβλήθηκαν βίαια και αποτέλεσαν την κορωνίδα της ιδεοληψίας των Δημοκρατικών.
Η αντισυμβατική συμπεριφορά του Τραμπ, η αποφασιστικότητα αλλά και οι αδόκιμες πρακτικές στις οποίες όπως έχει αποδείξει δεν διστάζει να καταφεύγει προκειμένου να επιτύχει τους στόχους του, είναι βέβαιο ότι μπορούν να πυροδοτήσουν αυτό το σοκ, με στόχο το δυναμικό restart που έχει ανάγκη η Αμερικανική υπερδύναμη. Ενώ το γεγονός ότι ο ίδιος επανέρχεται σε μια νέα θητεία, όντας εκ των πραγμάτων πιο έμπειρος σε σχέση με το παρελθόν, ακόμη πιο αποφασισμένος και κυρίως πανίσχυρος έχοντας ουσιαστικά θέσει υπό τον έλεγχό του τα πάντα, μηδέ και του ανωτάτου Δικαστηρίου εξαιρουμένου, προδικάζει ότι αυτή ακριβώς η δεύτερη θητεία Τραμπ, θα είναι καταλύτης για σημαντικές ανατροπές ΚΑΙ στην Αμερικανική Ήπειρο, αλλά ΚΑΙ στην φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου.
Από αυτήν την άποψη, κατά την γνώμη του γράφοντος δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι οι Αμερικανικές εκλογές υπήρξαν πραγματικό ορόσημο ΚΑΙ για την επόμενη μέρα στις ΗΠΑ αλλά ΚΑΙ για τις διεθνείς εξελίξεις συνολικά. Και όλα αυτά, διότι στο νέο φυσιογνωμικό αποτύπωμα των ΗΠΑ, ορισμένα από τα κρίσιμα στοιχήματα τα οποία τοποθετούνται αναγκαστικά στην μεταρρυθμιστική σκακιέρα της διοίκησης Τραμπ θα είναι:
- Οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί και το lobbying και το ειδικό τους βάρος στην πολιτική διοίκηση…
- Η ουσιαστική στήριξη της βιομηχανίας και συνακόλουθα της πραγματικής οικονομίας, κόντρα στο χρηματιστηριακό αεριτζήδικο που κυριαρχεί, (στοίχημα που δεν είναι εύκολο εάν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι οι Αμερικανικοί μισθοί είναι μία από τις παραμέτρους που εκλαμβάνονται ως αντικίνητρο από τους επενδυτές και η υιοθέτηση πολιτικών που θα εξασφαλίζει φορολογικά αντισταθμίσματα θα επιτείνει το ήδη τεράστιο πρόβλημα του χρέους)…
- Το ευρύ μεταρρυθμιστικό πλαίσιο που θα τολμήσει να διασφαλίσει μια περισσότερο ισορροπημένη σχέση μεταξύ της κεντρικής κυβέρνησης και των πολιτειών, η οποία συχνότατα λειτουργεί με κριτήρια άκρως ανταγωνιστικά. Και φυσικά…
Η αναζήτηση μιας φόρμουλας ικανής να καταστήσει ελκυστικό το περιβάλλον της σχέσης των ΗΠΑ με τους συμμάχους τους, σε αντιδιαστολή με το περιβάλλον αυξημένης «αυτονομίας» που διασφαλίζεται στον χαλαρό συνεταιρισμό των BRICS+ για όλους τους συμμετέχοντες…
Η ήττα των Δημοκρατικών υπήρξε στρατηγική…
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι, η επάνοδος των Ρεπουμπλικανών στην προεδρία, δεν συνιστά απλώς μια εναλλαγή με επιμέρους τροποποιήσεις σε ένα κατά βάσην παραδοσιακό μοντέλο διακυβέρνησης. Η επάνοδος των Ρεπουμπλικανών υπό την ηγεσία του Τραμπ, σηματοδοτεί την ανάθεση ενός ρόλου πρωταγωνιστικού σε συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας που συνειδητοποιούν τα αδιέξοδα και επιδιώκουν διοικητικές και πολιτικές ανατροπές σε συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Η ολοκληρωτική αμφισβήτηση του εκφυλιστικού αποτυπώματος που αφήνει πίσω της η διοίκηση Μπάιντεν, είναι μια διεργασία γύρω από την οποία εξασφαλίζεται μια ευρύτατη κοινωνική συναίνεση, η οποία όπως όλα δείχνουν θα εργαλειοποιηθεί στοχευμένα για την στήριξη του ευρύτερου πλαισίου των ανατροπών που δείχνει αποφασισμένη να προωθήσει η διοίκηση Τραμπ.
Η παράμετρος της κοινωνικής συναίνεσης δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί, διότι όπως όλα δείχνουν, η ολική επαναφορά του έμπειρου και εξαιρετικά αποφασισμένου Τραμπ, επιδιώκεται να σηματοδοτήσει μια στρατηγικού χαρακτήρα διοικητική μεταστροφή, η οποία κατά την διαδικασία της εφαρμογής της θα επικαιροποιήσει πλήρως το ιδεολογικό «μανιφέστο» της Αμερικανικής δεξιάς και παράλληλα θα επιδιώξει να θεμελιώσει και να καταστήσει κυρίαρχο ένα νέο Αμερικανικό κοσμοσύστημα, που θα προσδιορίζει πλαίσιο κανόνων ΚΑΙ για τις διεθνείς σχέσεις αλλά ΚΑΙ για την ανασύνταξη της ίδιας της δυτικής συμμαχίας. Πρόκειται στην ουσία για το δίδυμο στοίχημα της διοίκησης Τραμπ, για το οποίο δεν δείχνει διατεθειμένος να προβεί σε πολιτικές ή άλλες εκπτώσεις…
Εν κατακλείδι…
Αυτό που είθισται να αποκαλείται «Τραμπισμός», δεν προσφέρεται για επιπόλαιες και απλουστευτικές προσεγγίσεις και ως εκ τούτου δεν συνιστά ένα «φαινόμενο» που προσφέρεται για συλλήβδην και άκριτη αποδοχή ή αντίστοιχα για συλλήβδην και άκριτη απόρριψη από κανέναν.
Η αντισυμβατικότητα στην συμπεριφορά του Τραμπ, προφανώς οδήγησε στην ευρύτερη αποδοχή αυτής της εύκολης κατά τα λοιπά «ονοματοδοσίας», ωστόσο, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο, ότι πίσω από τους εύκολους και επικοινωνιακά πιασάρικους χαρακτηρισμούς, αυτό που υπάρχει είναι:
- Από την μία, ένα καθεστώς πολλαπλών αδιεξόδων που έχει φτάσει στα όριά του και οδηγεί το σύστημα που το υιοθετεί και το ανατροφοδότησε, στην ίδια του την αυτοκατάρρευση…
- Και από την άλλη, ένα επιθετικά αναθεωρητικό σύστημα αντιλήψεων, το οποίο στοχεύει στην ανακοπή αυτής της πορείας και κυρίως στην επαναδιατύπωση των όρων που θα το καταστήσει πρωταγωνιστή σε ένα περιβάλλον περαιτέρω όξυνσης της κορυφαίας στρατηγικής σύγκρουσης.
Το εάν και κατά πόσον αυτό το εγχείρημα θα στεφθεί με επιτυχία, είναι κάτι που μένει να αποδειχτεί, αφού η τελική του έκβαση θα είναι συνάρτηση συνδυασμού παραγόντων (τακτικών που θα επιλεγούν, περιφερειακών συγκρούσεων που ενδεχομένως να ανακύψουν, χρηματισμού πολιτικών στελεχών, συστημικών αντιδράσεων που ενδέχεται να τροφοδοτήσουν πολιτική αστάθεια ή και εκτροπή κλπ… κλπ… κλπ…).
Αυτό όμως που σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο, είναι το γεγονός πως οι ΗΠΑ, υποχρεούνται πλέον εκ των πραγμάτων να δημιουργήσουν ένα νέο μοτίβο για την γεωστρατηγική τους περπατησιά, που δεν θα αναβιώσει ως φάρσα 200 χρόνια μετά ένα κακέκτυπο του δόγματος Μονρόε, ούτε βεβαίως θα της επιτρέψουν να ενδώσει σε λογικές επαναφοράς του δόγματος Τρούμαν που μόνο παραλυτική επίπτωση αναμένεται να έχουν για το σύνολο της δυτικής συμμαχίας στην νέα εποχή.
