του Δημήτρη Τσαϊλά, Υποναυάρχου ε.α.
Όταν αναφερόμαστε στην πολιτική δεν εννοούμε τους νόμους και τα διατάγματα μόνο, αλλά τον τρόπο ζωής που επικρατεί σε μια χώρα. Εννοούμε τα κυρίαρχα ήθη και έθιμα ή όπως θα λέγαμε στις μέρες μας, την επικρατούσα «κουλτούρα».
Πολιτισμός είναι αυτό που λέμε στον εαυτό μας ότι είμαστε, τι κάνουμε και τι φιλοδοξούμε να γίνουμε. Έτσι πρέπει να γίνονται τα πράγματα σήμερα. Στην αρχαία εποχή για τον Αριστοτέλη, η δουλειά της σοφής πολιτικής ηγεσίας ήταν να θεσπίζει πολιτικές, κανονισμούς και νόμους που διέθεταν τον πολιτισμό, τροφοδοτώντας επιθυμητά χαρακτηριστικά μεταξύ του πληθυσμού. Στην Αθήνα, την κυρίαρχη ναυτική δύναμη της ελληνικής αρχαιότητας, αυτό σήμαινε την ενστάλαξη χαρακτηριστικών φιλόξενων για τα θαλάσσια κατορθώματα.
Όπως στην αρχαία Αθήνα, ο χαρακτήρας του λαού επικεντρώθηκε στη ναυτοσύνη, εννοώντας όχι μόνο ως ναυτικό πόλεμο αλλά και ως εγχώρια βιομηχανία, ένα στόλο από πολεμικά πλοία για την προστασία των συμφερόντων, και για μια εξωτερική πολιτική που αποσκοπούσε στην επαύξηση της εμπορικής, διπλωματικής και στρατιωτικής περιουσίας της χώρας, έτσι και κατά τους αγώνες της παλιγγενεσίας η ναυτιλία ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας της ελευθερίας μας.
Εν ολίγοις, ο Ελληνισμός ήταν μια κοινωνία θαλασσινή και έτσι πρέπει να ξαναγίνει. Θαλασσινό έθνος. Ο θαλασσινός τρόπος ζωής είναι ευνοϊκός για τη ναυτική πολιτεία και ενισχύεται από αυτόν. Οι ηγέτες που κυβερνούν σε μια ναυτική κοινωνία μπορούν να προκαλέσουν δημόσια υποστήριξη για τις ναυτικές επιχειρήσεις. Η λαϊκή ζέση είναι ζωτικής σημασίας για κάθε κοινωνία που κερδίζει από τη θάλασσα. Αλλά είναι διπλά σημαντικό για ανοιχτές κοινωνίες όπως η Ολλανδία ή η Βρετανία στην εποχή της αυτοκρατορικής ακμής τους, ή για εμάς τους ίδιους σήμερα. Άλλωστε η βούληση του λαού είναι κυρίαρχη. Καθορίζει τι κάνουμε και τι δεν μπορούμε να κάνουμε.
Μια ακμάζουσα ναυτική κοινωνία κυριαρχεί στις θαλάσσιες περιοχές. Διαποτίζει όλα όσα σκέφτονται, αισθάνονται και κάνουν η κυβέρνηση, οι ένοπλες δυνάμεις και οι πολίτες. Όντας έτσι, η θαλάσσια πολιτεία είναι επίσης πολιτιστική ανακαίνιση και συντήρηση.
Η εξωτερική πολιτική και η στρατηγική διαμορφώνονται από το γεωστρατηγικό πολιτισμό. Εάν πετύχουμε το κοινό εγχείρημα μιας νέας Θαλάσσιας Στρατηγικής, η θαλάσσια πολιτεία θα αναζωπυρώσει και θα στροβιλίσει την επίγνωση της ελληνικής κοινωνίας για την αγάπη στη θάλασσα. Και αν συμβεί αυτό, οι σωστές πολιτικές, κανονισμοί και νόμοι θα ακολουθήσουν φυσικά – βοηθώντας μας να διατηρήσουμε τον ενάρετο κύκλο μεταξύ του εμπορίου, της διπλωματίας και των πλοίων που απαιτούνται τώρα και για πάντα.
Η ενιαία σκέψη σε όλη την ελληνική κοινωνία θα προωθήσει τον αμοιβαίο σκοπό μας στην ανοιχτή θάλασσα. Αυτό είναι το ναυτικό κράτος. Και η Ελλάδα είναι ναυτικό κράτος. Είναι ναυτικό έθνος.
Το Πολεμικό Ναυτικό είναι ο κλάδος χειρισμού κρατικών μοχλών με συντονισμένο τρόπο και διακλαδικότητα με τους άλλους κλάδους των ενόπλων δυνάμεων για την εκπλήρωση εθνικών σκοπών που σχετίζονται με τη θάλασσα. Είναι μια προσέγγιση για να κάνεις πράγματα. Αυτή η διαδικασία εκτείνεται πολύ περισσότερο από την οικοδόμηση και την ανάπτυξη ενός ναυτικού ή μιας ακτοφυλακής. Αν το κάνουμε σωστά, το πολεμικό πλοίο θα συγκεντρώσει όχι μόνο τις ναυτικές υπηρεσίες, αλλά και άλλες υπηρεσίες που συν-επιχειρούν. Σε αυτήν την εποχή της κοινής θαλάσσιας ισχύος, ο στρατός Ξηράς και η Πολεμική Αεροπορία πρέπει να είναι θαλάσσιες υπηρεσίες τόσο ισχυρές όσο και το Πολεμικό Ναυτικό.
Ο Δημήτριος Τσαϊλάς είναι απόστρατος Αξιωματικός του ΠΝ, δίδαξε επί σειρά ετών στις έδρες Επιχειρησιακής Σχεδιάσεως καθώς και της Στρατηγικής και Ασφάλειας, σε ανώτερους Αξιωματικούς στην Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου. Σήμερα είναι μέλος και ερευνητής του Institute for National and International Security, και του Strategy International.
Αν φτάνουμε στον ιστορικό μας Θουκιδίδη ,- που έγραψε για το ”μέγα το της θαλάττης κράτος” των Αθηνών-νομίζω πως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τις αλλαγές των 25 αιώνων από τότε, που έγιναν παγκοσμίως στα θαλάσσια σιδερένια πολεμικά ”ψάρια”.
Η Τουρκία -που στην Οθωμανική της έκφραση των πέντε αιώνων είχε ”γεμιτζήδες” – και κατανικήθηκε στην Ναύπακτο το 1571- έχει λεφτά για ξόδεμα και κοιμάται και ονειρεύεται την ανασύσταση αυτής της Αυτοκρατορίας ,την οποίαν ”υπόσχεται ” ότι θα προστατεύει με τα υπερωκεάνια και τα υποβρύχιά της στον Ινδικό Ωκεανό, το Σουέζ σε ολόκληρη την Μεσόγειο και την Μαύρη Θάλασσα -μπορεί και την Σινική-.
Τα όνειρα δεν απαγορεύονται ,αλλά η ζωή σε προσγειώνει .
Φαίνεται όμως ότι ο κ. Έρντογαν και οι ομόφρονές του ξέχασαν ότι κατέστρεψε μεν τον ελληνισμό της Ανατολής το 1922 ,αλλά έχασαν όλα τα εδάφη της Αυτοκρατορίας εκτός της Μικράς Ασίας και κράτησαν την Ανατολική Θράκη ΜΑΣ-που την εκκενώσαμε αμαχητί – με την βοήθεια των Άγγλων και την υπογραφή των των Πραξικοπηματιών Στρατιωτικών Ελλήνων της Συμφωνίας των Μουδανιών -με επίνευση του μεγάλου Ελευθερίου Βενιζέλου, που έκανε μεγάλη προσπάθεια να περισώσει τα ”ρετάλια” της ατιμωτικής ήττας του ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία-.
Το κακό είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί αναλυτές και σχολιαστές που ”μεγαφωνίζουν” τα όνειρα του κ. Ερντογάν και τρομάζουν ακόμη και τους ”ελληναράδες” , που όλοι μαζί γίνονται φίλοι του επειδή εχθρεύονται τον από 5ετίας σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη.
ΠΟΟΣ ΟΜΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΟΙ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΦΙΑΛΟ ΙΣΛΑΜΙΣΤΗ;;;.
Υ.Γ Ας θυμηθούμε και εμείς ένα όνειρο μας .
” Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θ’άναι”.
Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης.