Ενώ η Δύση παρακολουθεί με επιφυλακτική περιέργεια την εξέλιξη της κατάστασης στη Συρία μετά την πτώση του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ στις 8 Δεκεμβρίου, μια τραγική πραγματικότητα λαμβάνει χώρα μακριά από τα φώτα των διεθνών μέσων ενημέρωσης: αυτή της Ροζάβα και του κουρδικού λαού.
Γράφει ο Τζάκομο Ρίτσιο στην ιταλική DifesaOnline
Μεταξύ της συνένοχης σιωπής των παγκόσμιων δυνάμεων και της βαρβαρότητας των ισλαμιστικών ομάδων της ομάδας Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ (HTS), οπλισμένης και υποστηριζόμενης χωρίς πάρα πολλούς ενδοιασμούς από την Τουρκία , οι Κούρδοι βρίσκονται και πάλι στο επίκεντρο μιας κρίσης που κινδυνεύει να ακυρώσει το πείραμα του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού που οραματίστηκε ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ιστορικός ιδρυτής του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), ξεκινώντας από τα γραπτά του αναρχικού Murray Bookchin.
Γνωστή και ως Αυτόνομη Διοίκηση της Βορειοανατολικής Συρίας , η Ροζάβα αντιπροσωπεύει ένα μοναδικό παράδειγμα για την ταραγμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Μετά την έναρξη της συριακής σύγκρουσης το 2011, οι Κούρδοι εκμεταλλεύτηκαν το κενό εξουσίας που άφησε το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ για να οικοδομήσουν μια ισότιμη και πολυεθνική κοινωνία, προωθώντας την ισότητα των φύλων, τον εθνοθρησκευτικό πλουραλισμό και τη συμμετοχική τοπική διακυβέρνηση.
Ωστόσο, αυτό το πείραμα – το οποίο έχει προσελκύσει την προσοχή διεθνών ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων και πολιτικών – παραμένει υπό συνεχή απειλή από εξωτερικές δυνάμεις.
Ειδικότερα, το επανειλημμένα ανακοινωθέν σχέδιο του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας 30 χιλιομέτρων κατά μήκος των νότιων συνόρων της Τουρκίας συνδυάζεται βολικά με τους επεκτατικούς στόχους των ένοπλων ισλαμιστικών ομάδων, υπό την ηγεσία της HTS, που επίσης ανέβηκε στην εξουσία χάρη στην οικονομική πολιτική της Άγκυρας και την υλικοτεχνική της υποστήριξη.
Οι ισλαμιστικές ομάδες βλέπουν τη Ροζάβα ως διπλό εχθρό
Μια ιδεολογική απειλή, που αναφέρθηκε πιο πάνω, και ένα γεωπολιτικό εμπόδιο που πρέπει να εξαλειφθεί για να εξασφαλιστεί ο έλεγχος του συριακού εδάφους που βρίσκεται επί του παρόντος στα χέρια των Κούρδων, που περιλαμβάνει τα κοιτάσματα πετρελαίου Jarnof και Qahar (στο νότο του ίδιου) και εκείνων του φυσικού αερίου και του πετρελαίου μεταξύ Qamshili και Tal’Ads (που βρίσκονται στο βορειοανατολικό άκρο της Ροζάβα και θα εμπίπτουν στο προαναφερθέν buffer Τουρκικών περιοχών).
Η Τουρκία, από την πλευρά της, έχει επανειλημμένα δικαιολογήσει τις στρατιωτικές της εισβολές και τους βομβαρδισμούς της στη Ροζάβα -ειδικά στην περιοχή του Κομπάνι και στην περιοχή βόρεια του αυτοκινητόδρομου Μ4 μεταξύ των ποταμών Ευφράτη και Χαμπούρ – ως «αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις», κατηγορώντας τις Κουρδικές Μονάδες Λαϊκής Προστασίας (που σχηματίζονται από την ανδρική πτέρυγα YPG και τη γυναικεία πτέρυγα YPJ) που συνδέονται με το PKK, έναν παραστρατιωτικό πολιτικό σχηματισμό που η Τουρκία, η ΕΕ και άλλες δυτικές χώρες (βλ. κοινή θέση 2005/847/ΚΕΠΠΑ) θεωρούν τρομοκρατική οργάνωση.
Οι Μονάδες Λαϊκής Προστασίας είναι ο κύριος σχηματισμός που ανήκει στις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), οι οποίες περιλαμβάνουν επίσης αραβικές, ασσυριακές και άλλες εθνοτικές κοινότητες στις στρατιωτικές ομάδες της βόρειας Συρίας.
Οι SDF ιδρύθηκαν το 2015 και την τελευταία δεκαετία, επίσης χάρη στη βοήθεια των ΗΠΑ, έπαιξαν κεντρικό ρόλο στην υποχώρηση του ISIS από τις θέσεις που απέκτησε κατά τη διάρκεια του συριακού εμφυλίου πολέμου που ξεκίνησε το 2011, ουσιαστικά μειώνοντάς τον.
Με τη δικαιολογία να χτυπήσουν τις πολιτοφυλακές YPG και YPJ, αυτές τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου η τουρκική αεροπορία και το πυροβολικό στόχευσαν θέσεις των SDF κατά μήκος του Ευφράτη βόρεια του Σαρρίν.
Συγκεκριμένα, οι κουρδικές θέσεις που προστατεύουν τη γέφυρα Καρακόζακ βομβαρδίστηκαν επανειλημμένα, με στόχο να ανοίξουν την προέλαση των μονάδων HTS που επιφορτίστηκαν με την αποκοπή των γραμμών ανεφοδιασμού μεταξύ Κομπάνι και Σαρρρίν από το νότο, ενώ οι τακτικές τουρκικές ένοπλες δυνάμεις έχουν αναπτυχθεί εδώ και μέρες στα σύνορα βόρεια του Κομπάνι, γνωστό ήδη το σκηνικό της ηρωικής κουρδικής αντίστασης το 2014 ενάντια στις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους (όταν η Δύση έβλεπε ευνοϊκά τη θυσία των Κούρδων στο καταπολέμηση του ISIS).
Οι συγκρούσεις εντείνονται επίσης νότια του Σαρρίν, κοντά στο φράγμα Τισρίν και στο χωριό Al Moylh όπου έχουν καταγραφεί επιθέσεις με τουρκικής κατασκευής UAV, ενώ τα νοτιότερα σύνορα της Ροζάβα παραμένουν ανεπηρέαστα από τις επιθέσεις προς το παρόν, επίσης υπό το φως της μεγαλύτερης απόσταση από τα τουρκικά σύνορα και τη διασταύρωση μεταξύ των δυνάμεων της Άγκυρας και του HTS.
Τελικά, αν και η Ροζάβα έχει αποδείξει ότι μπορεί να είναι σταθεροποιητικός παράγοντας για την περιοχή, η αναγνώρισή της ως πολιτικού παράγοντα και η δυτική υποστήριξη στην έκκληση για κατάπαυση του πυρός υπό την αιγίδα του ΟΗΕ εξακολουθούν να φαίνονται σαν αντικατοπτρισμός.
Επίσης, λόγω της (εξαιρετικά παθητικής) πολεμικής κόπωσης της διεθνούς κοινότητας λόγω της ρωσικής επίθεσης κατά της Ουκρανίας και του ρόλου της Άγκυρας στο ΝΑΤΟ και της Μεταναστευτικής Συμφωνίας με την ΕΕ, οι δυτικές δυνάμεις φαίνεται να θέλουν να υιοθετήσουν μια στρατηγική για τη Συρία περιμένοντας να καταλάβουν τι αντιμετωπίζουν με τη «νέα Συρία» που θα υπάρξει.
Εν τω μεταξύ, οι Κούρδοι της Ροζάβα δίνουν μια μάχη για την επιβίωσή τους, στη σιωπή της διεθνούς κοινότητας, και ετοιμάζονται να δώσουν ζωή σε ένα περαιτέρω κεφάλαιο στην ιστορία της αντίστασής τους.
Μια νέα μάχη στο Κομπάνι (και όχι μόνο) μας περιμένει και οι Κούρδοι θα πληρώσουν και πάλι το υψηλότερο τίμημα.
