Στις 14 Σεπτεμβρίου 1999 βρισκόμουν στην Αθήνα καλύπτοντας δημοσιογραφικά την επίσκεψη του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Γλαύκου Κληρίδη. Μετά τις δηλώσεις Σημίτη- Κληρίδη, στο Μέγαρο Μαξίμου, ο Γιάννος Κρανιδιώτης, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών τότε, φώναξε τον Λοΐζο Αντωνίου και εμένα κοντά του. «Φεύγω αργότερα για Βουκουρέστι, ελάτε το απόγευμα από το γραφείο».
Όταν είχα επιστρέψει στο ξενοδοχείο βρήκα ένα μήνυμα του. Η πτήση για το Βουκουρέστι θα έφευγε νωρίτερα και δεν προλάβαινε για τη συνάντησή μας. Νωρίς το βράδυ μάθαμε τα κακά μαντάτα. «Παγώσαμε» όλοι, καθήμενοι μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης, παρακολουθώντας το έκτακτο δελτίο. Η μοιραία πτήση έμελλε να φθάσει στο Βουκουρέστι με ανθρώπινες απώλειες. Έχασαν τη ζωή τους ο Γιάννος Κρανιδιώτης, ο γιος του, Νικόλας, οι δημοσιογράφοι Δημήτρης Πανταζόπουλος (ΕΡΤ) και Νίνα Ασημακοπούλου (ΕΡΑ), ο εικονολήπτης της ΕΡΤ Παναγιώτης Πούλος, ο συνοδός της φρουράς του, αστυνόμος Νίκος Ασημακόπουλος και ο μηχανικός του αεροσκάφους Μιχάλης Παπαδόπουλος. Η δημοσιογραφική ομάδα από την Κύπρο έτρεξε αμέσως στο υπουργείο Εξωτερικών, αναμένοντας ενημέρωση. Κάποια στιγμή εξήλθε του κτηρίου ο τότε εκπρόσωπος, πρέσβης σήμερα Πάνος Μπεγλίτης, του οποίου η σύζυγος επέβαινε του αεροσκάφους και επέζησε. Με τρεμάμενη φωνή, έντονη συναισθηματική φόρτιση, ανακοίνωσε τη θλιβερή είδηση. Για τον Γιάννο και όσους σκοτώθηκαν στην πτήση.
Έχουν γραφτεί πολλά για τον Γιάννο μετά το θάνατό του. Το ζητούμενο, πάντα, είναι να αξιοποιούνται οι σωστοί άνθρωποι τις κρίσιμες ώρες. Η Ελλάδα τον αξιοποίησε, η Κύπρος, η ιδιαίτερη του πατρίδα, όχι.
Ο Γιάννος Κρανιδιώτης, ήταν ο άνθρωπος που «συνέλαβε» την πολιτική για την ευρωπαϊκή προοπτική της Κύπρου, την αποσύνδεση της ένταξης από τη λύση και την αξιοποίηση της ευρωπαϊκής διάστασης, ώστε να λειτουργήσει ως καταλύτης για την επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό. Δεν ήταν μια απλή ιδέα, η οποία διατυπώθηκε για να… ακουστεί, χωρίς καμία επεξεργασία. Όπως, δηλαδή, συνηθίζεται να γίνεται από μεγάλη μερίδα του πολιτικού προσωπικού μέχρι και σήμερα. Σε μια περίοδο, λοιπόν, κατά την οποία έστω και απόμακρα ακούγονταν ακόμη τα συνθήματα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», στάθηκε απέναντι από πολιτικές της πεπατημένης και παρουσίασε μια καινούργια πολιτική. Είχε προσπαθήσει και έπεισε σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές δυνάμεις της ιδιαίτερης του πατρίδας για αυτή τη διέξοδο και προοπτική. Έπεισε και την Αθήνα.
Ο Γιάννος ήταν ο άνθρωπος που λειτούργησε ως ο σύνδεσμος μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας, υπό την έννοια ότι γνώριζε τα κυπριακά ζητήματα, τα δεδομένα στο νησί και τις νοοτροπίες. Ήταν η γέφυρα μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου. Το επιδίωξε αυτό, το πέτυχε και βοήθησε σημαντικά τόσο την Αθήνα όσο και τη Λευκωσία.
Είναι γνωστό ότι το όνομα του Γιάννου είχε αναφερθεί στις διεργασίες για τις προεδρικές εκλογές του 1998 στην Κύπρο. Στις εκλογές της πυραυλολογίας και των σβησμένων ηφαιστείων. Υπήρξαν και παρασκηνιακές συζητήσεις, κυρίως στους χώρους του ΑΚΕΛ και της ΕΔΕΚ. Το γιατί δεν προχώρησαν οι συζητήσεις, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Μικροκομματικοί υπολογισμοί, προσωπικές ατζέντες κάποιων, μεθοδικά και συστηματικά άφησαν την υποψηφιότητα Κρανιδιώτη εκτός. Πολλά ειπώθηκαν τότε, όπως και στη συνέχεια, σημασία έχει το αποτέλεσμα, ότι δεν ήταν, δηλαδή, υποψήφιος. Και δεν ήταν γιατί αποτράπηκε η κάθοδος του στις προεδρικές εκλογές. Γενικά το πολιτικό σύστημα δεν αντέχει ανθρώπους που βλέπουν ευρύτερα, πέραν από τα όρια του μικρού χωριού. Δεν αντέχει το σύστημα ανθρώπους που δεν είναι στους «δικούς τους», μέρος του ντόπιου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Ανθρώπους, που δεν είναι από τα γνωστά σαλόνια των «μη μου άπτου».
Ο Γιάννος Κρανιδιώτης ήταν παντού και πάντα. Και στην αντικατοχική πορεία των μοτοσυκλετιστών το 1996 και στις Βρυξέλλες ως Ευρωβουλευτής, στην Αθήνα, στη Λευκωσία, παντού. Δήλωνε Κερυνιώτης, μιλούσε για τον τόπο καταγωγής του και από την ατζέντα του δεν έλειπε ποτέ η Κύπρος. Έφυγε, δυστυχώς, νωρίς. Ήταν μια μεγάλη απώλεια για την Ελλάδα και την Κύπρο, ιδιαίτερα στη μεγάλη πολιτική ανομβρία, που διανύουμε.
Φιλελεύθερος
