Απο το “Βήμα”.Η δημοκρατική παράταξη, με την ευρεία του όρου έννοια, έχει κατά γενική ομολογία πρωταγωνιστήσει στην οικοδόμηση της σύγχρονης Ελλάδας.
Ηγήθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, έπειτα από το μεγαλειώδες λαϊκό κίνηµα του 1909, υπό την καθοδήγηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, της εθνικής ανασυγκρότησης, αλλά και αργότερα, πάλι υπό την ηγεσία του, διαχειρίστηκε την καταστροφή του 1922 και έθεσε τις βάσεις του αστικού εκσυγχρονισµού της χώρας στα χρόνια του Μεσοπολέµου.
Στη βάση του αντιµοναρχικού αγώνα και της επικράτησης του δηµοτικισµού, από την οποία ξεπήδησε το µοναδικό για βαλκανική χώρα κύµα εκπαιδευτικής µεταρρύθµισης, οικοδοµήθηκε η µεγάλη δηµοκρατική παράταξη που σήκωσε στην κυριολεξία την Ελλάδα και την κατέστησε πρωταγωνίστρια στην ευρύτερη περιοχή και στον κόσµο.
Από τις τάξεις της, από τις προσωπικότητες που συνδέθηκαν µαζί της, ανεδείχθη το µεταρρυθµιστικό και νεωτερικό πνεύµα που χαρακτηρίζει ακόµη και σήµερα µεγάλα τµήµατα της ελληνικής κοινωνίας.
Ιδιαιτέρως η χρυσή τετραετία Βενιζέλου 1928-1932 έχει καταγραφεί στα ιστορικά χρονικά ως µια από τις συγκλονιστικότερες προσπάθειες ανασύστασης ενός κλονισµένου και ηττηµένου κράτους.
Ωστόσο, η δηµοκρατική παράταξη που συγκροτήθηκε σε χαλεπούς καιρούς δεν είχε µόνο αρετές. «Διακρίθηκε» και για πλήθος αµαρτηµάτων, τα οποία ανεδείχθησαν όταν έχασε τη φωτισµένη ηγεσία της.
Μετά το ατυχές κίνηµα του 1935 και τον θάνατο του Βενιζέλου επικράτησαν ο κατακερµατισµός και η πολυδιάσπαση.
Μικροί και ανήµποροι ηγετίσκοι περιέφεραν τη φιλοδοξία τους ανά την επικράτεια, χωρίς να µπορούν ούτε να ενώσουν ούτε να χτίσουν.
Τα χρόνια της Κατοχής και αργότερα του εµφυλίου πολέµου διέσπειραν τις δυνάµεις και ακύρωσαν το πνεύµα της.
Χρειάστηκαν σχεδόν τρεις δεκαετίες για να ανασυγκροτηθεί και να επικρατήσει εκ νέου. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ηγήθηκε του ανένδοτου αγώνα και µπόρεσε να συσπειρώσει και πάλι τον λαό.
Μόνο που οι δυνάµεις της εκτροπής παραµόνευαν και η πορεία επανασύστασης της ευρύτερης δηµοκρατικής συµµαχίας ανεκόπη βιαίως, πρώτα µε την Αποστασία και αργότερα από το στρατιωτικό πραξικόπηµα της 21ης Απριλίου.
Ωστόσο και σε αυτό το µικρό διάστηµα η µνηµόνευση και µόνο της εκπαιδευτικής µεταρρύθµισης του Παπανούτσου ήρκεσε για να αλλάξει τη ζωή εκατοµµυρίων Ελλήνων και να δηµιουργήσει µοναδικές συνθήκες κοινωνικής κινητικότητας.
Με την πτώση της δικτατορίας των συνταγµαταρχών χρειάστηκε η χαρισµατική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου για να ενοποιήσει και να διευρύνει την επιρροή της δηµοκρατικής παράταξης, καλύπτοντας χωρίς ενδοιασµούς και επιφυλάξεις τον χώρο από την εαµική Αριστερά µέχρι το αγωνιστικό φιλελεύθερο Κέντρο.
Στην παρούσα φάση ο χώρος της ευρύτερης δηµοκρατικής παράταξης δεν έχει να επιδείξει τίποτε από τα µεγαλειώδη των ιστορικών περιόδων, παρά µόνο τις φιλοδοξίες πολλών µικρών και ανήµπορων ηγεσιών.
Και το χειρότερο είναι ότι σε αυτό το κλίµα της πολυδιάσπασης και του κατακερµατισµού των δυνάµεων τεµαχίζεται και λεηλατείται είτε από την Αριστερά είτε από τη Δεξιά.
Αν δεν υπάρξουν έγκαιρα κινήσεις ενοποίησης και ανασύστασης της δηµοκρατικής παράταξης, τα πολλά κοµµάτια και κοµµατίδιά της θα εξελιχθούν γρήγορα σε παρακολούθηµα των κ.κ. Τσίπρα και Μητσοτάκη.
Για να µείνει έτσι το πολιτικό σύστηµα και η χώρα χωρίς σπονδυλική στήλη, χωρίς την παράταξη που ενοποιεί, συντονίζει και συντονίζεται ιστορικά µε τις πιο δηµιουργικές δυνάµεις του τόπου.
Η ευθύνη προφανώς είναι µεγάλη και ασυγχώρητη για όλους όσοι διατείνονται ότι την εκπροσωπούν ή διεκδικούν την εκπροσώπησή της.
Ως μνημοσυνο αυτης της λεγομενης Δημοκρατικης Παραταξης εκλαμβανεται ,φρονω, απο τους περισσοτερους συνελληνες το ανωνυμο αυτο αρθρο του ΒΗΜΑΤΟΣ και γιατι δεν διαβαζουν πια το ΒΗΜΑ και τα ΝΕΑ ,μετα την οκτρη καταληξη της επιχειρησεως του ΔΟΛ και του επιχειρηματια , αλλα κυριως για την αυλαια της πτωχευσεως-μνημονιων, που εδωσε στο εργο ΠΑΣΟΚ ο υιος του ιδρυτου του κ. Γ.Α.Παπανδρεου απο το Καστελλοριζο στις 23 Απριλιου του 2010, η οποια ηταν τρισχειροτερη απο την αυλαια του Βενιζελικου στρατιωτικου κινηματος του 1935, που αφηρεσε απ’αυτην την παραταξη το προσημο Δημοκρατικη, γιαυτο και διελυθη τοτε , εις τα εξ’ ων συνετεθη μεχρι το 1960. Καποια πατριωτικα τμηματα του -σαν το πατριωτικο του ΠΑΣΟΚ-συνεμμαχησαν με την Πατριωτικη παραταξη υπο τον αγωνιστη της Σαμου αειμνηστο Σοφουλη,- που εγινε και πρωθυπουργος – συνβαλοντας στην νικη των Εθνικων δυναμεων κατα του κομμουνιστικου ανταρτοπολεμου -οπως τον ελεγαν τοτε οι ιδιοι- απο το 1946-49 και αργοτερα (1950-53) με τους Πλαστηρα και Σοφοκλη Βενιζελο. Να υπογραμμισουμε , παντως , οτι στην Γαλλια σημερα ο τελευταιος σοσιαλιστης Πρωθυπουργος κ. Βαλς δηλωσε οτι το Γαλλικο σοσιαλιστικο κομμα ”πεθανε” και οτι κατι αναλογο δηλωσε και για το Πασοκ ο κ. Παγκαλος, ο παππους του οποιου, ανηκε στην Βενιζελικη Δημοκρατικη παραταξη, αλλα το 1926 εκανε δικτατορια αφαιρωντας και αυτος ενα κομματι του επιθετου δημοκρατικη απο την Παραταξη που και τοτε δεν απεπνεε την δημοκρατια, με την αρχαιοελληνικη εννοια της ,αλλα ουτε και την Βρετανικη ,της οποιας πιστος φιλος υπηρξε ο Βενιζελος μεχρι το 1924. Εβαλε-της εβαλαν- το επιθετο Δημοκρατικη, επειδη ηταν απο το 1915 -λογω του εθνικου διχασμου -αντιμοναρχικη. Ελπιζεται , παντως ,βασιμως οτι, θα ενωθουν οσα υπολλειμματα υπαρχουν ακομη απ ‘άυτην την Παραταξη, αλλα θα διατηρηθει μονο αν καθιερωσει ενα συγχρονο ευρωπαικο ονομα -σοσιαλδημοκρατια, φερ’ειπειν-, για να σταματησουν και οι πολλες αυταπατες της ιδιας και των φιλων της στην 100ετια (1915-2015).
Δημοκρατική η παράταξη των Φιλελευθέρων; Από πού κι ως πού; Ο Βενιζέλος έκανε “επανάστηση” στην Θ/νίκη με γαλλικές λόγχες, οι οποίες τον έφεραν βιαίως στην Αθήνα και κυβέρνησε από το 1915 έως το 1920 δικτατορικά. Να θυμίσω ότι παρόμοια ενέργεια τριάντα χρόνια μετά, ονομάστηκε συνεργασία με τον κατακτητή κι έστειλε τούς Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλο και Ράλλη φυλακή. Ο Βενιζέλος, από την επιβεβλημένη κρατούσα και διδασκομένη αντίλη ψη τής Ιστορίας, ονομάστηκε “εθνάρχης”. Δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Όταν έχασε τις εκλογές το 1935, το πιστό σκυλάκι του, ο Πλαστήρας, προσπάθησε να τον επιβάλει με πραξικόπημα. Γιατί, λοιπόν, ήσαν μόνον οι Φιλελεύθεροι δημοκράτες;
Ένα ακόμη λάθος που συχνά γίνεται: Λένε “βενζελικοί” και “μοναρχικοί”. Μα ο Βενιζέλος ήταν οπαδός τής βασιλευομένης δημοκρατίας και αρνήθηκε να καταργήσει το στέμμα, παρά τις προτροπές των οπαδών του. Άλλο αν είχε πρόβλημα μ’ έναν συγκεκριμένο μονάρχη. Δεν είχε, όμως, πρόβλημα με τον θεσμό. Αντιθέτως, μάλιστα.
Δεν ξέρω τι επαγγέλεστε κ. Επισκέπτη, αλλά ιστορικά περιέχει επικίνδυνες ανακρίβειες το σχόλιό σας. Βεβαίως, δικαιούστε να έχετε και να διατυπώνετε την άποψή σας, αλλά, όταν αποκαλείτε “σκυλάκι” τον Πλαστήρα, έναν άνθρωπο που έδωσε σκληρούς εθνικούς αγώνες στην πρώτη γραμμή, ακυρώνετε την παρέμβασή σας. Κατά τα άλλα, την καλημέρα μου.
Κι όμως, κ. Σαββίδη, ο Πλαστήρας είχε μία ιδιότυπη αντίληψη περί Δημοκρατίας: “Δημοκρατία είναι ό,τι συμφέρει τον Βενιζέλο”. Κανείς δεν τού αρνείται τους ηρωικού του αγώνες και προπαντός την ανιδιοτέλειά του. Αλλά έτερον εκάτερον.
Φημιζόταν για τον πατριωτισμό και την αυτοθυσία του, αλλά όχι και για την ευφυΐα του. Γνωστή η ιστορία με την καφετζού, ή όχι;
Δεν βλέπω τι σχέση έχουν τα γραπτά μου με το επάγγελμά μου, αλλά δεν επισημάνατε και τις “επικίνδυνες ανακρίβειες” τού σχολίου μου. Ανακρίβειες ιστορικές; Ποια παρέμβαση ακυρώνω και πώς ακριβώς;
Ο Πλαστήρας δεν είχε καμμία αντίρρηση στην επιβολή δικτατορίας στην Ελλάδα, ήταν ως γνωστόν θαυμαστής τού Μουσολίνι, αρκεί βεβαίως να γινόταν δικτάτωρ ο Βενιζέλος. Για ποια “δημοκρατική παράταξη” μιλάμε;
Οι λανθασμένες (;) πολιτικές του εκτιμήσεις, δεν κρίνονται, διότι ουδείς αλάθητος.
Την ιστορία με την καφετζού δεν την ξέρω, όχι.
Ο Πιουριφόι και οι… καφετζούδες, βγάζουν εκλογικό νόμο!
Την ιστορία αυτή είχα πρωτοδιαβάσει πριν αρκετά χρόνια στον “Ελεύθερο Τύπο”, γραμμένη από τον Χρήστο Πασσαλάρη, αλλά περιγράφεται και από τον Σπ. Μαρκεζίνη στο βιβλίο του ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, τόμος 2ος, σελ. 407, Εκδοτικός Οργανισμός ΠΑΠΥΡΟΣ. 1994.
Άκουγα από τους παλιότερους , είχα κι εγώ τέτοιους, ότι οι παρατάξεις ήταν οι λαϊκοί , οι φιλελεύθεροι και οι δημοκρατικοί.
Αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν άλλαξαν όσο κι αν θέλουμε να μπερδεύουμε τα πράγματα και αφορούν συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές.
Οι φιλελεύθεροι , οι άνθρωποι της αγοράς, είχαν/ έχουν πάντα την απόλυτη προσήλωση στο χρήμα και στον άνθρωπο χωρίς όμως κομματικές ακρότητες. Ήταν πάντα οι του κέντρου.
Ήταν πάντα πολιτικοί μορφωμένοι με ειδικές δεξιότητες και γνώσεις. Γνώση του χρήματος και του σεβασμού του ανθρώπου .Ο ΚΚ τους χρησιμοποίησε στο έπακρο.
Αλλά ακριβώς γι αυτή την συμπεριφορά τους ήταν οι διαθέσιμοι να λύνουν δύσκολα προβλήματα.
Τώρα ποιοι τους αντιπροσωπεύουν ; Από την μισή ΝΔ , άλλο αν δεν υπάρχουν οι χαρακτήρες Πεσμαζόγλου κτλ , μέχρι το μισό ΣΥΡΙΖΑ.
Μου φαινεται ,πως ειστε εκτος θεματος ,αγαπητε κ. Χριστε, γιατι το θεμα ειναι η Μεγαλη Δημοκρατικη Παραταξη και οχι η Φιλελευθερη Παραταξη, την οποιαν εκπροσωπουσε απο το 1953 – 1967 ο Συναγρμος του Παπαγου και η ΕΡΕ του Καραμανλη και απο το 1974 ως τα σημερα την εκπροσωπει η Νεα Δημοκρατια του Καραμανλη ,που δεν αλλαξε καταστατικο ,ουτε αρχες , ουτε και σκοπους. Εσεις -προφανως χωρις την εγκριση των κομματικων οργανων του Συριζα – προσθεσατε σαυτην την Φιλελευθερη Παραταξη και τον μισο Συριζα , μαλλον για να σπειρετε διχαστικα ζιζανια στον αλλο μισο Συριζα , που ειναι Αριστερος και κρατιστης. Παντως-υπολογιζω- οτι οι φιλελευθεροι απο του Αρχηγου της Ν.Δ ,μεχρι του τελευταιου φιλου περιμενουν ασμενως την δηλωση προσχωρησης του μισου εστω Συριζα στην Φιλελευθερη Ν.Δ , για να εξασφαλισουν ετσι αυτοδυναμια, για αδιαταρακτη 4ετη θητεια, μετα τις εκλογες, που αν αυτο συμβει θα επισπευσθουν. Καθε προσφορα δεκτη, αλλοιως ισχυει η παροιμια ” και η μυλωνου τον ανδρα της με τους πραμματευταδες”. Ισως εχετε απαντηση και απο τις αγαπητες ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ μας , γιατι ”καταπιατε ” το ΠΑΣΟΚ του Ανδρεα Παπανδρεου.
Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει κάποιον να φαντάζεται
Δεκτη η ομολογια σας , πλην η φαντασια καλπαζει και κατοικει στα νεφη. Καλο Σαββατοκυριακο.
Καλό γύρισμα αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Χρίστο,
Έχεις μπερδέψει τα πράγματα. Δεν νομίζω ότι οι παλιότεροι (εποχή Βενιζέλου και μέχρι περίπου το 1960) μιλούσαν για τρεις παρατάξεις. Οι λαϊκοί ή βασιλόφρονες ήταν η μία και οι Βενιζελικοί ή Φιλελεύθεροι (από το όνομα τού κόμματος και όχι από την ιδεολογία, όπως σωστά γράφει παρακάτω και ο κ. Σαββίδης) η άλλη. Ποιοι “δημοκρατικοί”; Δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα. Από την δεκαετία τού ’20 και μετά εμφανίστηκαν οι κομμουνιστές, τούς οποίους κατεδίωξαν και οι μεν και οι δε.
Αυτά που γράφεις στο σχόλιό σου (5) είναι εντελώς ανιστόρητα και δεν έχουν καμμία σχέση με την πραγματικότητα.
Δεν κάνω λάθος. Οι βενιζελικοί είναι οι φιλελεύθεροι , οι αριστεροί είναι οι δημοκρατικοί και οι δεξιοί ήταν οι λαϊκοί.
Από πότε ονομάστηκαν οι κομμουνιστές δημοκρατικοί, ρε φίλε; Ξέρεις τι γράφεις;
Εάν “Οι φιλελεύθεροι , οι άνθρωποι της αγοράς, είχαν/ έχουν πάντα την απόλυτη προσήλωση στο χρήμα και στον άνθρωπο χωρίς όμως κομματικές ακρότητες. Ήταν πάντα οι του κέντρου.
Ήταν πάντα πολιτικοί μορφωμένοι με ειδικές δεξιότητες και γνώσεις. Γνώση του χρήματος και του σεβασμού του ανθρώπου”, τότε οι λαϊκοί (βασιλικοί) τι ήσαν;
Προσήλωση στο χρήμα και στον άνθρωπό; 🙂 🙂
Απορώ αν καταλαβαίνεις τι μαλακίες γράφεις.
Εὖ γε, νέε μας!
Οι φιλελεύθεροι (όχι νεοφιλελεύθεροι )ήταν / είναι το κέντρο.
Οι λαϊκοί ήταν οι δεξιοί , όχι οι βασιλικοί αλλά αυτοί που είχαν κοινωνική πολιτική από την πλευρά της δεξιάς.
Οι δημοκρατικοί ήταν οι αριστεροί.
Δεν ξέρω που διαβάζεις ιστορία αλλά εγώ τον έζησα αυτόν τον διαχωρισμό.
Εξαρχείου σου έγραψα κάτι και δεν απάντησες τώρα μας βγαίνεις μέσω τρίτου!
Για την Ελλάδα μιλάμε, Χρίστο, ή γενικώς και αορίστως;
Κύριε ΣΑΝ κάνετε λάθος. Ο μεν Συναγερμός εξέφραζε την συντηρητική παράταξη, ο δε Καραμανλής κατηγορήθηκε για “σοσιαλμανία”. Τον πολιτικό φιλελευθερισμό τον εξέφρασαν αυτοί που είχαν και το όνομα: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που το κόμμα του ονομάστηκε “Κόμμα των Φιλελευθέρων” και το Κέντρο. Ο μπαμπάς Μητσοτάκης ως εκφραστής του φιλελευθερισμού ‘εχει καταγωγή απο το Κέντρο. Για το νέο Μητσοτάκη, θα δούμε.
Καθυστερημενα , αλλα ο ”πειρασμος” ειναι μεγαλος. Στην 10ετια του 1950 συντηρητικοι ηταν -για τους δημοκρατες- ολοι οι αντικομμουνιστες , -τελος παντων οι νικητες του 1949, που και το 1952 κατεδικασαν σε θανατο και εκτελεσαν (βασει των ισχυοντων νομων) τον ηρωοποιηθεντα Μπελογιαννη-. Ο Συναγερμος του Παπαγου, που κρατησε (3) χρονια (1952-55), ηταν -ας πουμε- ο σημαιοφορος του συντηρητισμου, οπως ηταν και η Ε.Ρ.Ε του Καραμανλη μεχρι το 1963. Το πατριωτικο-συντηρητικο πλεγμα εσπασε σαν αυριο ( 23 Μαιου 1963), με την θανατηφορο καταληξη του ανεξαρτητου, αλλα συνεργαζομενου με την Ε.Δ.Α βουλευτου Γρηγοριου Λαμπρακη,οταν ο εξουσιομανης ” Γερος της Δημοκρατιας”,- ο πιο αντικομμουνιστης πρωθυπουργος στα Δεκεμβριανα του 1944- κατηγγειλε τον πρωθυπουργο Καραμανλη , ως ηθικο αυτουργο της δολοφονιας-αυτος εφευρε την λεξη τοτε-του ατυχου Λαμπρακη, που αν ρωτηστε τον επιζωντα κ. Μικη Θεοδωρακη, αλλη εκδοχη θα σας πει, για τους ηθικους και φυσικους δραστες . Επειδη ,δε, αναφερατε το Βενιζελικο κομμα των Φιλελευθερων, το αλλο κομμα ηταν το Λαικο ,μετα το στρατιωτικο κινημα του 1909, που εφερε τον Βενιζελο στην Αθηνα και ο Βασιλευς τον ορκισε-ως εδικαιουτο- πρωθυπουργο, χωρις εκλογες. Τελος η λεξη ”σοσιαλμανια” του Καραμανλη εφευρεθηκε απο την προπαγανδιστικη καμπανια του Ανδρεικου ΠΑΣΟΚ, γιατι κρατικοποιησε την Ολυμπιακη,- που μετα τον θανατο του Αλεξανδρου Ωναση ,την παρεδωσε σχεδον στο Κρατος ο χαροκαμμενος πατερας του Αριστοτελης- και την Εμπορικη Τραπεζα του Ανδρεαδη, που ,αν διαβασετε την δικαστικη εξελιξη της , λογω των χρεων της και αυτος δεν την υποστηριξε δικαστικως και κατεληξε στο Κρατος. Την αληθειαν μαθετε οι ενοικουντες την γην επαγγελλεται ο Αποστολος των Εθνων.Τελος, μετα την προχθεσινη ψηφιση του τριτοτεταρτου μνημονιου απο τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ,ολα τα Ελληνικα κυβερνητικα κομματα στο εξης θα ασκουν φιλελευθερη πολιτικη, ως καθιερωθεισα απο την Συνθηκη του Μααστριχτ του 1992, που δεν ψηφισε μονο το ΚΚΕ, γιαυτο και απο τους ”δημοκρατες” γινεται προσπαθεια να καθιερωθει για την Ν.Δ και του κ. Μητσοτακη η πολιτικη του ”σκληρου”νεοφιλευθερισμου, ως φυλλο συκης για τον δικο τους φιλλελευθερισμο ως πιστα μελη της συνολης Ευρωπαικης Ενωσεως και θα το περασουν σε οσους συνελληνες ”λατρευουν” στις κομματικες ετικετες των 10ετιων 1970,80,90 και δυστυχως μεχρι το 2010 με τον κ. ΓΑΠ, που κονιορτοποιησε τον σοσιαλισμο κλπ.,κλπ. ΧΑΙΡΕΤΕ.
Eναν σχεδόν αιώνα πριν ο Κάρλο Ροσέλι, σε μια εποχή κρίσης πάλι, έγραφε το βιβλίο του «Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός» που προσπαθούσε να τεκμηριώσει ότι οι δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες προέρχονται από την ίδια μήτρα. Εννοούσε φυσικά τον πολιτικό φιλελευθερισμό και τον δημοκρατικό, μεταρρυθμιστικό σοσιαλισμό. Στην Ελλάδα φυσικά το βιβλίο, παρότι βγήκε με τη γνωστή καθυστέρηση από δύο διαφορετικούς εκδότες – Πόλις και Κούριερ -, πέρασε σχεδόν απαρατήρητο.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=879547
ποιος φιλελεύθερος σοσιαλισμός και άλλες μπούρδες ρε Σήφακα… | 15:50
…
Για μπες και στο google που βαριέσαι και μόνο βρίζεις.
Διακόπτω την ροή τού “προγράμματος”, για να μεταδώσω μία θλιβερή είδηση, που κι εγώ σήμερα όλως τυχαίως πληροφορήθηκα.
Απευθύνομαι στον κ. Σαββίδη, τον Εξαρχείου και τούς παλιούς, που ίσως τον θυμούνται:
Τον Φεβρουάριο που μάς πέρασε, χάσαμε έναν τακτικό και πολύ συμπαθή σχολιαστή, τον ΜΑΝΟΥΣΟ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ, αυτόν, που τον προσφωνούσα πάντα “σύντεκνο”. Καλός κι αγαπητός άνθρωπος ο Μανούσος. Τον συμπαθούσα πολύ.
Ήταν καιρός που είχε να γράψει εδώ μέσα και είχα το προαίσθημα ότι κάτι δεν πάει καλά. Δυστυχώς, επαληθεύτηκα.
Είχε και δικό του ιστολόγιο.
Aς είναι το χώμα σου ελαφρύ.
Aς είναι το χώμα του ελαφρύ.
Διάβασα πριν λίγο τα ποιήματα / βιογραφία του.
Πόνος.
Ας είναι χαρούμενος εκεί που είναι.
Πολυ στεναχωρη η ειδηση του θανατου του Μανουσου. Μου εκανε εντυπωση στο μπλογκ του ποσο παραγωγικος ηταν. Σε μια χρονια ειχε οχτακοσιες αναρτησεις. Μου αρεσε η ευθυτητα της ποιησης του.
Δυστυχως εχω μια ακομη δυσαρεστη ειδηση ν’ ανακοινωσω. Περιπου πριν ενα μηνα χασαμε εναν ακομη αγαπητο συνομιλητη των ανιχνευσεων, ισως τον πιο αγαπητο, τον aspic. Απ το πολυ καπνισμα και τ’ αλλαντικα που ετρωγε βουλωσαν οι αρτηριες του κι εσκασε ειπαν χαρακτηριστικα οι γιατροι. Τον τελευταιο καιρο ειχαμε καποια επικοινωνια εκτος σελιδας και το ‘μαθα. Πηγα μαλιστα και στο νοσοκομειο τον δω. Την περισσοτερη ωρα δεν ειχε επαφη με το περιβαλλον, καποια στιγμη ομως με κοιταξε στα ματια κι αρχισε να λεει φο φο φο τραβλιζοντας. Εγω νομιζα οτι προσπαθουσε να επαναλαβει τη φραση του Γκαιτε, “φως, περισσοτερο φως” κι ετρεξα να τραβηξω τις κουρτινες. Μολις γυρισα εκεινος ειπε βραχνα “φονιαδες των λαων αμερικανοι” και τα ματια του ελαμψαν. Ανακαθησε στο κρεβατι και ριχνοντας μου μια σφαλιαρα στο μπρατσο -λες και σε μια στιγμη ειχε γινει καλα- φωναξε χαρωπα “πιασε μια μπιρα ρε μαλακα” κι εκει εμεινε. Ηταν η αναλαμπη πριν την οριστικη καταρρευση. Να ζησουμε να τον θυμομαστε φιλοι μου. Την αλλη βδομαδα ειναι τα σαρανταμερα του, θα γινουν στο δημοτικο κοιμητηριο μπραχαμιου. Δε θα μπορεσω να παω, εχω δουλειες.
Στενόχωρες ειδήσεις.
Ο ασπικ νόμιζα ότι ήταν γύρω στα 45 -50.
Να έχει την ελευθερία που ζητούσε εδώ.
Το μνημόσυνο ποια ημερομηνία ακριβώς είναι και ποιο είναι το πραγματικό όνομα?
Άσχημη είδηση, Άφαντε και φοβερή η περιγραφή σου για την τελευταία αναλαμπή. Ναι, συχνά συμβαίνει αυτό.
Λυπηρά γεγονότα. Συμφωνώ με την πρόταση τού Χρίστου (10).
Ακόμη περιμένω το όνομα επειδή δύσκολο το γεγονός αλλα δυσκολότερο να πιστέψεις τον Άφαντο.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο αρθρογράφος, αλλά αποδεικνύεται πραγματικά ευφυής και πολιτικά οξυδερκής.
Δεν είμαι οπαδός ή φίλος (να το θέσω ηπιότερα) κανενός κόμματος και δεν αναμένω “σωτήρες”, ούτε εναποθέτω εκεί τις ελπίδες μου.
Αλλά ελάχιστοι έχουν κατανοήσει ότι σε συνθήκες κρίσης και μάλιστα παρατεταμένη, η σκέψη χάνεται.
Όπου δεν υπάρχει πλουραλισμός να αναχαιτίζει απολυτότητες, εκεί επιβάλλονται οι πιο στυγνές καταστάσεις.
Το παρόν δίπολο είναι ένα κράμα νεοφιλελεύθερων αριστερών με σταλινικές προσεγγίσεις του κράτους (ΣΥΡιΖΑ) και νεοφιλελεύθερων δεξιών (ΝΔ) που υιοθετούν άκριτα το δόγμα σοκ του Φρίντμαν, ως αντανακλαστικό ερέθεισμα στην κακοδιαχείριση του κράτους από την “αριστερή” νομενκλατούρα.
Αμφότεροι επιδιώκουν την αποσυλλογικοποίηση της κοινωνίας με την επιβολή του οικονομισμού και την συνειδητη απαξίωση του δημόσιου χώρου είτε με την μορφή της λαφυραγώγησης από τη νομενκλατούρα, είτε με το νεποτισμό και την εκποίηση του κοινωνικού κράτους και των συγκροτημένων δημόσιων πολιτικών ενός κράτους με πραγματικό εθνικό προσανατολισμό για την αναπαραγωγή της κοινωνίας και με αίσθηση δημοσίου συμφέροντος.
Για να χρησιμοποιήσω όρους (νεοτερικούς έστω) που αναφέρονται στο κείμενο, ενδεικτικά θα σημειώσω ότι το “αγωνιστικό φιλελεύθερο κέντρο” έχει τεράστια απόσταση από το νεοφιλελευθερισμό.
Τον οποίον οι κρυφοί οπαδοί του που ανήκουν στις ελίτ του νεποτισμού, σκόπιμα ταυτίζουν με τον φιλελεθερισμό.
Αλλά αυτή είναι μεγάλη συζήτηση, που θέλει τον δικό της χρόνο.
Σε κάθε περίπτωση, η προσέγγιση είναι ευφυής, αλλά δηλώνω απαισιόδοξος, γιατί σε αυτό το κομματικό σύστημα των μηχανισμών απαιτείται για να διαρραγεί μια φιλόδοξη και σοβαρή προσωπικότητα κύρους να αναλάβει πρωτοβουλία και να σπάσει τα δίπολα της μιζέριας και των δογματισμών.
Το βλέπετε πουθενά αγαπητέ αρθρογράφε;
Εγώ όχι, πουθενά…
Νομίζω πρέπει να γίνει μνημόσυνο εδώ μέσα και για τους δυο.
Εξηνταεξι ηταν Χρηστο (εκρυβε μερικα χρονακια), ετρωγε σαν γουρουνι, καπνιζε σαν φουγαρο κι ηταν και γυναικας οπως ειπωθηκε στην κηδεια. Μηπως κι εδω μεσα δεν επαιρονταν οτι οσο εγραφε τα σεντονια του εσβηνε το ενα τσιγαρο κι αναβε το αλλο; Δε θα ηταν υπερβολη να πουμε οτι κατα καποιο τροπο ο Σαββιδης τον σκοτωσε. Τ’ ονομα του δε θα το αναφερω γιατι ηταν επιθυμια του να παραμεινει ανωνυμος. Το μονο που θα πω ειναι οτι δεν ηταν καποιος τυχαιος, ηταν προσωπικοτητα, σιγουρα τον γνωριζετε. Επισης ηταν ματσωμενος ο τυπος κι ας μας το ‘παιζε αριστερος εδω μεσα. Με τους περισσοτερους αλλωστε αυτο δεν ισχυει; Στην προηγουμενη αναρτηση υπερεβαλα λιγο με την επιθανατια σκηνη οπως αρμοζε στο μακαριτη που ηταν φοβερος χιουμοριστας. Η ουσια ειναι οτι ο φιλος μας ο aspic δεν ειναι πια μαζι μας. Αυτος ειναι ο παραλογισμος της ζωης, τι να πει κανεις; Τελευταια κανω πολυ παρεα με τη χηρα aspic, την παρηγορω, καταλαβαινεται.
ΥΓ. Οποσδηποτε να γινει αυτο το μνημοσυνο που λετε, αλλα πως; Να προετοιμασουμε λογους για τους εκλιποντες;
Μάλιστα. Η χΕΙρα σου είναι απαραίτητη και κάνεις υπερβολική χρήση.
Τι να σου πω , κάνουν τέτοιες πλάκες;
Την στιγμή που διαβάζεις τέτοιες ειδήσεις η λογική δεν λειτουργεί κι εσύ κάνεις τον μάγκα.
Για όποιον παλιό εδώ μέσα νιώθω να τον γνωρίζω από πάντοτε.
Ένιωσα χάλια παρά τις αμφιβολιες γιατί και μόνο ότι θα συμβεί είναι βαρύ.
Βίωσα στην πραγματικότητα άλλο ανάλογο γεγονός πριν ένα μήνα και την άλλη Κυριακή όντως υπάρχουν σαράντα.
Δεν κάνουν πλάκα μ αυτά αλλα΄ σε ποιον το λέω; Στον Άφαντο.
Καχυποπτος ως συνηθως Χρηστο. Και πονηρος. Ο φιλος μας ο aspic ομως αναπαυεται εις τοπον χλοερον. Σε περιπτωση που τον δειτε να επιστρεφει στη σελιδα τοτε μονο μια λογικη εξηγηση θα υπαρχει: νεκρανασταση.
Πως μου φαινεται οτι εδω και εξι ημερες , με τις αμετροεπεις και λεπτομερεις περιγραφες θλιβερων γεγονοτων ,μετατρεψαμε τις σοβαρες ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ μας σε περιοδικο τυπου ΛΟΙΠΟΝ κλπ και σε τιτλο θεατρικου εργου ”καφενειον η Ελλας”. Ελαφρυ χωμα στους κοιμηθεντες και ελπιδα αναστασεως τους.